Θέλω να αλλάξει η ζωή μου!!!

[Sofia@91]

Καταρχήν θέλω να πω ένα καλησπέρα σε όλους όσοι είναι εδώ είτε έχοντας ένα πρόβλημα και αναζητώντας μία λύση είτε πρόσπαθούν να βόηθήσουν αυτά τα άτομα με όποιον τρόπο και μέσο μπορούν...Το δικό μου πρόβλημα δεν ξέρω εάν μπορεί να χαρακτηριστεί άλυτο...Η δική μου ιστορία ζώης είναι μεγάλη ανεξαρτήτως της μικρής μου ηλικίας...Ξεκινώντας απο την αρχή έχω να πω ότι μεγάλωσα μόνο με την μητέρα μου,γιατί ο μπαμπάς μου έφυγε από το σπίτι όταν εγώ ήμουν δύο ετών...Οι πραγματικοί λόγοι δεν έχουν ακόμα διασαφηνιστεί μέσα στο μυαλό μου και ούτε πρόκειται,γιάτι πάντα η μητέρα μου έλεγε την δική της ιστορία των γεγονότων και ο πατέρας μου την άλλη δική του...μέσα όμως από την πάροδο των χρόνων έβγαλα ένα δικό μου συμπέρασμα το οποίο κλείνω ότι εφάπτει καλύτερα στην αλήθεια...αυτοί οι δύο άνθρωποι ποτέ δεν έπρεπε να είναι μαζί...δεν ταίριαζαν σε τίποτα...οι κόσμοι τους ήταν διαφορετικοί...ήρθαν κοντά καθαρά από μία ανάγκη για συντροφικότητα και δημιουργία μιας επιτυχημένης οικογένειας μιας και οι δύο είχαν απο έναν προηγούμενο αποτυχημένο γάμο και ένα παιδί παρακαταθήκη...Έπειτα από ένα κιόλας μήνα γνωριμίας η μητέρα μου έμεινε έγκυος σε εμένα!!!Πόσο τραγικό και ολέθριο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο αφού ουσιαστικά δεν γνωρίζεις το άτομο που επέλεξες να γίνει γονιός του παιδιού σου!!!Παρόλαυτα όμως οι γονείς μου με θέλαν πάρα πολύ...Άλλωστε ο σκοπός τους ήταν η δημιουργία οικογένειας...Σημειωτέο ότι η μητέρα μου έμεινε χήρα στα 18 της με ένα παιδί στην αγκαλιά 1,5 ετών...Τα είχε κάνει πάλι όλα βιαστικά γιατί ''τότε έτσι παντρευόταν ο κόσμος'' όπως μου λέει μέχρι και τώρα...αλλά μάλλον δεν έμαθε το μάθημά της αφού και 10 χρόνια μετά έκανε πάλι το ίδιο...Από την άλλη ο πατέρας μου έφυγε από τον πρώτο του γάμο γιατί με την πρώην του η σχέση τους ήταν πάθους,ζήλιας και γενικότερα αλληλοεξάρτησης...Έτσι με αυτές τις εμπειρίες και αυτά τα λάθη αυτοί οι άνθρωποι συνέχισαν σε ένα ακόμα μεγαλύτερο με αποτέλεσμα την δική μου γέννηση...Μεγάλο μέσο πίεσης έχω να προσθέσω στην ζωή της μητέρας μου ήταν και συνεχίζει να είναι η δική της μητέρα.Μία γυναίκα απο της παλιές σκληροπυρηνικές γυναίκες,που έχουν περάσει δύσκολα στην ζωή τους αλλά έχουν μάθει να γίνεται και πάντα το δικό τους...Έτσι με τα πολλά εγώ μεγάλωσα με έναν πατέρα που είχα τρελή αδυναμία και εκείνος εμένα αλλά δεν ήταν καθημερινά παρόν και μία οικογένεια που απαρτιζόταν απο γιαγιά,παππού,θείους,ξεφέρ� �ια και τον μοναδικό μου αδερφό που μεγαλώσαμε μαζί και στην συνέχεια έγινε η αιτία για μία εφηβεία τόσο προβληματική και ψυχολογικά ανυπόφορη που ακόμα και τωρα νιώθω τα σημάδια της...ακόμα και τώρα με κατατρέχουν ίδιες καταστάσεις και ίδια αδιέξοδα...Όπως καταλαβαίνεται μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που μέχρι και την ηλικία των 10-11 δηλαδή κάπου εκέι στις αρχές της εφηβείας μου όλα κυλούσαν υπέροχα και σχετικά φυσιολογικά για ένα παιδάκι που ήταν από χωρισμένους γονείς και ας υπήρχε αυτή η μικρή διαμάχη και ο διαψηφισμός...Όλα όμως άλλαξαν έπειτα από τον θάνατο του παππού μου.Ο παππούς αποτελούσε ένα πατρικό πρότυπο στην ζωή κυρίως του αδερφού μου,διότι δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του αλλά και ούτε τον θυμόταν...Έπειτα από το τραγικό συμβάν άρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε κάτι που φυσικά προυπήρχε αλλά δεν είμασταν ούτε σίγουροι αλλά ούτε και θέλαμε να το χωνέψουμε ότι μπορεί και συμβαίνει...Ο αδερφός μου είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά...Όπως όλοι οι χρήστες έτσι και ο αδερφός μου ξεκίνησε με την χρήση του χασίς και αυτό κλασικά έγινε κατά την θητεία του στον στρατό αλλά δεν φάνηκε να τον άφησε αδιάφορο αλλά και ούτε να το είδε απλά ως χρήση της μίας φοράς,αφού το είδε ως μία διέξοδο...μία απόλαυση όπως λέει...έχοντας παρέα έναν παιδικό του φίλο ο οποίος είχε κι αυτός τα δικά του θέματα το προχώρησαν και το πήγαν παρακατω στην χρήση χαπιών και κοκαίνης ενδιάμεσα...Άπο εκείνο το σημείο και για τα επόμενα χρόνια μέχρι τα 17 μου δεν θυμάμαι τίποτα το καλό...Ούτε γιορτές ούτε έρωτες(που δεν υπήρχαν σημειωτέο) ούτε τίποτα...Όλα μαύρα...Η κορυφαία όμως πράξη ήταν στα 17 μου όταν έπειτα από ξαφνική αρρώστια του πατέρα μου έρχεται ο χαμός του και η κατρακύλα του αδερφού μου φτάνει στο αποκορύφωμα της αφού έκανε τις πρώτες του απόπειρες για ενδοφλέβια χρήση ηρωίνης...δεν ξέρω τι με τσάκισε πιο πολύ!Σίγουρα ο χαμός του πατέρα μου πολύ παραπάνω,γιατί ήταν ένα κομμάτι από το είναι μου!!!Πέρα από όλα αυτά αυτό που έπρεπε πάντα να παλέυω ήταν και ο ίδιος μου ο εαυτός...Το θέμα μου με το φαγητό και τα κιλά μου...Δυστυχώς ανήκω στους ανθρώπους που διέξοδος τους στα προβλήματα είναι το φαγητό...Πάντα είχα και έχω την τάση να τρώω...μου αρέσει το φαγητό αλλά πιστεύω ότι κάνω κατάχρηση του...Τα περισσότερα κιλά που έχω φτάσει μέσα στην εφηβεία μου ήταν τα 92!!!Πάντα είμαι σε μία φάση είμαι καλά-ξεκινάω δίαιτα-κάτι γίνεται-χαλάω την δίαιτα-τρώω ότι βρω..Δεν το μπορώ άλλο!!!Βαρέθηκα να είμαι πάντοτε σε μία κατάσταση θλίψης και ανασφάλειας για τον εαυτό μου!!!Η σημερινή κατάσταση είναι στάσιμη και περίπου ίδια...έπειτα απο μια διακοπή του αδερφού μου ένα χρόνου και κάτι(αφου αντιληφθήμακαμε ότι έφτασε στον πάτο,έγινε το αδύνατο δύνατο από όλη την οικογένεια και κάτι στενούς συγγενείς του από το άλλο του σόι και τον απομακρύναμε για αρκετό καιρό) ο αδερφός μου περιορίστηκε και πάλι στην χρήση του χασίς και στην χρήση χαπιών...ανά μήνα...και λόγω χρημάτων μιας και μετά το όλο μπαμ και την κατρακύλα του έχασε την πολύ καλή δουλεία που είχε...Το σήμερα δεν μου φέρνει ευτυχία...όλα τα βλέπω μαύρα...Οι σχέσεις μου με το άλλο φύλλο τραγικές...Δίνομαι...Δίνομαι τόσο πολύ που ο αλλός νομίζω το νιώθει και απομακρύνεται...δεν έχω κάνει σχέση που να έχει διαρκέσει πάνω από δύο μήνες...δεν ξέρω αν φτάιω εγώ αποκλειστικά,αλλά οι επιλογές μου...Είμαι τόσο ειλικρινείς...δεν είμαι φορτική γιατί είμαι της λογικής μην κάνεις κάτι που δεν θέλεις να σου κάνουν και το πράττω από όλες τις απόψεις....Δεν ξέρω τι γίνεται...Έχω βαρεθεί να μου πάνε όλα τόσο λάθος στην ζωή μου....Να μην μπορώ να βρω κι εγώ λίγη χαρά...λίγη ευτυχία...Αυτές οι πολλές για σας γραμμές,λίγες όμως για μένα (και θέλω να ζητήσω συγνώμη εάν κούρασα με την αναλυτικότητά μου όποιους μπήκαν στον κόπο και διάβασαν την εξομολόγησή μου),είναι η ζωή μου...

Ευχαριστώ πολύ και όποια κριτική,άποψη ή συμβουλή είναι μετά χαράς δεκτή!!!

[frozen]

Sofia@91 το μηνυμα σου εχει κοπει και επομενως δεν καταλαβα ποιο ειναι το προβλημα που σε βασανιζει συγκεκριμενα. Αν θες συνεχισε το να καταλαβουμε καλυτερα.

[ioannis2]

[[((Καταρχήν θέλω να πω ένα καλησπέρα σε όλους όσοι είναι εδώ είτε έχοντας ένα πρόβλημα και αναζητώντας μία λύση είτε πρόσπαθούν να βόηθήσουν αυτά τα άτομα με όποιον τρόπο και μέσο μπορούν...Το δικό μου πρόβλημα δεν ξέρω εάν μπορεί να χαρακτηριστεί άλυτο...Η δική μου ιστορία ζώης είναι μεγάλη ανεξαρτήτως της μικρής μου ηλικίας...Ξεκινώντας απο την αρχή έχω να πω ότι μεγάλωσα μόνο με την μητέρα μου,γιατί ο μπαμπάς μου έφυγε από το σπίτι όταν εγώ ήμουν δύο ετών...Οι πραγματικοί λόγοι δεν έχουν ακόμα διασαφηνιστεί μέσα στο μυαλό μου και ούτε πρόκειται,γιάτι πάντα η μητέρα μου έλεγε την δική της ιστορία των γεγονότων και ο πατέρας μου την άλλη δική του...μέσα όμως από την πάροδο των χρόνων έβγαλα ένα δικό μου συμπέρασμα το οποίο κλείνω ότι εφάπτει καλύτερα στην αλήθεια...αυτοί οι δύο άνθρωποι ποτέ δεν έπρεπε να είναι μαζί...δεν ταίριαζαν σε τίποτα...οι κόσμοι τους ήταν διαφορετικοί...ήρθαν κοντά καθαρά από μία ανάγκη για συντροφικότητα και δημιουργία μιας επιτυχημένης οικογένειας μιας και οι δύο είχαν απο έναν προηγούμενο αποτυχημένο γάμο και ένα παιδί παρακαταθήκη...Έπειτα από ένα κιόλας μήνα γνωριμίας η μητέρα μου έμεινε έγκυος σε εμένα!!!Πόσο τραγικό και ολέθριο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο αφού ουσιαστικά δεν γνωρίζεις το άτομο που επέλεξες να γίνει γονιός του παιδιού σου!!!Παρόλαυτα όμως οι γονείς μου με θέλαν πάρα πολύ...Άλλωστε ο σκοπός τους ήταν η δημιουργία οικογένειας...Σημειωτέο ότι η μητέρα μου έμεινε χήρα στα 18 της με ένα παιδί στην αγκαλιά 1,5 ετών...Τα είχε κάνει πάλι όλα βιαστικά γιατί ''τότε έτσι παντρευόταν ο κόσμος'' όπως μου λέει μέχρι και τώρα...αλλά μάλλον δεν έμαθε το μάθημά της αφού και 10 χρόνια μετά έκανε πάλι το ίδιο...Από την άλλη ο πατέρας μου έφυγε από τον πρώτο του γάμο γιατί με την πρώην του η σχέση τους ήταν πάθους,ζήλιας και γενικότερα αλληλοεξάρτησης...Έτσι με αυτές τις εμπειρίες και αυτά τα λάθη αυτοί οι άνθρωποι συνέχισαν σε ένα ακόμα μεγαλύτερο με αποτέλεσμα την δική μου γέννηση...Μεγάλο μέσο πίεσης έχω να προσθέσω στην ζωή της μητέρας μου ήταν και συνεχίζει να είναι η δική της μητέρα.Μία γυναίκα απο της παλιές σκληροπυρηνικές γυναίκες,που έχουν περάσει δύσκολα στην ζωή τους αλλά έχουν μάθει να γίνεται και πάντα το δικό τους...Έτσι με τα πολλά εγώ μεγάλωσα με έναν πατέρα που είχα τρελή αδυναμία και εκείνος εμένα αλλά δεν ήταν καθημερινά παρόν και μία οικογένεια που απαρτιζόταν απο γιαγιά,παππού,θείους,ξεφέ

ρφια και τον μοναδικό μου αδερφό που μεγαλώσαμε μαζί και στην συνέχεια έγινε η αιτία για μία εφηβεία τόσο προβληματική και ψυχολογικά ανυπόφορη που ακόμα και τωρα νιώθω τα σημάδια της...ακόμα και τώρα με κατατρέχουν ίδιες καταστάσεις και ίδια αδιέξοδα...Όπως καταλαβαίνεται μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που μέχρι και την ηλικία των 10-11 δηλαδή κάπου εκέι στις αρχές της εφηβείας μου όλα κυλούσαν υπέροχα και σχετικά φυσιολογικά για ένα παιδάκι που ήταν από χωρισμένους γονείς και ας υπήρχε αυτή η μικρή διαμάχη και ο διαψηφισμός...Όλα όμως άλλαξαν έπειτα από τον θάνατο του παππού μου.Ο παππούς αποτελούσε ένα πατρικό πρότυπο στην ζωή κυρίως του αδερφού μου,διότι δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του αλλά και ούτε τον θυμόταν...Έπειτα από το τραγικό συμβάν άρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε κάτι που φυσικά προυπήρχε αλλά δεν είμασταν ούτε σίγουροι αλλά ούτε και θέλαμε να το χωνέψουμε ότι μπορεί και συμβαίνει...Ο αδερφός μου είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά...Όπως όλοι οι χρήστες έτσι και ο αδερφός μου ξεκίνησε με την χρήση του χασίς και αυτό κλασικά έγινε κατά την θητεία του στον στρατό αλλά δεν φάνηκε να τον άφησε αδιάφορο αλλά και ούτε να το είδε απλά ως χρήση της μίας φοράς,αφού το είδε ως μία διέξοδο...μία απόλαυση όπως λέει...έχοντας παρέα έναν παιδικό του φίλο ο οποίος είχε κι αυτός τα δικά του θέματα το προχώρησαν και το πήγαν παρακατω στην χρήση χαπιών και κοκαίνης ενδιάμεσα...Άπο εκείνο το σημείο και για τα επόμενα χρόνια μέχρι τα 17 μου δεν θυμάμαι τίποτα το καλό...Ούτε γιορτές ούτε έρωτες(που δεν υπήρχαν σημειωτέο) ούτε τίποτα...Όλα μαύρα...Η κορυφαία όμως πράξη ήταν στα 17 μου όταν έπειτα από ξαφνική αρρώστια του πατέρα μου έρχεται ο χαμός του και η κατρακύλα του αδερφού μου φτάνει στο αποκορύφωμα της αφού έκανε τις πρώτες του απόπειρες για ενδοφλέβια χρήση ηρωίνης...δεν ξέρω τι με τσάκισε πιο πολύ!Σίγουρα ο χαμός του πατέρα μου πολύ παραπάνω,γιατί ήταν ένα κομμάτι από το είναι μου!!!Πέρα από όλα αυτά αυτό που έπρεπε πάντα να παλέυω ήταν και ο ίδιος μου ο εαυτός...Το θέμα μου με το φαγητό και τα κιλά μου...Δυστυχώς ανήκω στους ανθρώπους που διέξοδος τους στα προβλήματα είναι το φαγητό...Πάντα είχα και έχω την τάση να τρώω...μου αρέσει το φαγητό αλλά πιστεύω ότι κάνω κατάχρηση του...Τα περισσότερα κιλά που έχω φτάσει μέσα στην εφηβεία μου ήταν τα 92!!!Πάντα είμαι σε μία φάση είμαι καλά-ξεκινάω δίαιτα-κάτι γίνεται-χαλάω την δίαιτα-τρώω ότι βρω..Δεν το μπορώ άλλο!!!Βαρέθηκα να είμαι πάντοτε σε μία κατάσταση θλίψης και ανασφάλειας για τον εαυτό μου!!!Η σημερινή κατάσταση είναι στάσιμη και περίπου ίδια...έπειτα απο μια διακοπή του αδερφού μου ένα χρόνου και κάτι(αφου αντιληφθήμακαμε ότι έφτασε στον πάτο,έγινε το αδύνατο δύνατο από όλη την οικογένεια και κάτι στενούς συγγενείς του από το άλλο του σόι και τον απομακρύναμε για αρκετό καιρό) ο αδερφός μου περιορίστηκε και πάλι στην χρήση του χασίς και στην χρήση χαπιών...ανά μήνα...και λόγω χρημάτων μιας και μετά το όλο μπαμ και την κατρακύλα του έχασε την πολύ καλή δουλεία που είχε...Το σήμερα δεν μου φέρνει ευτυχία...όλα τα βλέπω μαύρα...Οι σχέσεις μου με το άλλο φύλλο τραγικές...Δίνομαι...Δίνομαι τόσο πολύ που ο αλλός νομίζω το νιώθει και απομακρύνεται...δεν έχω κάνει σχέση που να έχει διαρκέσει πάνω από δύο μήνες...δεν ξέρω αν φτάιω εγώ αποκλειστικά,αλλά οι επιλογές μου...Είμαι τόσο ειλικρινείς...δεν είμαι φορτική γιατί είμαι της λογικής μην κάνεις κάτι που δεν θέλεις να σου κάνουν και το πράττω από όλες τις απόψεις....Δεν ξέρω τι γίνεται...Έχω βαρεθεί να μου πάνε όλα τόσο λάθος στην ζωή μου....Να μην μπορώ να βρω κι εγώ λίγη χαρά...λίγη ευτυχία...Αυτές οι πολλές για σας γραμμές,λίγες όμως για μένα (και θέλω να ζητήσω συγνώμη εάν κούρασα με την αναλυτικότητά μου όποιους μπήκαν στον κόπο και διάβασαν την εξομολόγησή μου),είναι η ζωή μου...

Ευχαριστώ πολύ και όποια κριτική,άποψη ή συμβουλή είναι μετά χαράς δεκτή!!!}}]]

Φροζεν... καταφερα να το εμφανισω όλο...μπορεις να το διαβασεις!

Σοφια, πόσων χρονων εισαι? τωρα εργάζεσαι/σπουδαζεις?
Εχεις περασει πολλα στη ζωη σου, τουλαχιστον παρε μεσα απ αυτα την σοφία ώστε να μην συμβουν τετοια στη δικη σου ζωη. Το φαγητο δεν ειναι διεξοδος, με τον τροπο αυτο στερεις επίσης απο σενα τη δυνατοτητα για μια ωραια σχεση, οι αντρες κοιτανε τα κιλα.. Βαλε μια κοκκινη γραμμη, κτισε μεσα σου ενα τοιχο, αναμεσα σ αυτα που εχεις περασει ή βλεπεις καθημερινα στο σπιτι με το πως εισαι απεναντι σε όλους τους αλλους.

[frozen]

Γιαννη δεν βλεπω καποια διαφορα απο το μηνυμα το πρωτο.

[Sofia@91]

Ιωάννη σε ευχαριστώ που εμφάνισες όλο το κείμενο μου,γιατί εγώ δεν μπορούσα.Είμαι 22 χρονών.Στο θέμα δουλειά και σπουδές και πάλι δεν μπόρεσα να κάνω αυτό που ήθελα...Να περάσω στα ΤΕΙ αισθητικής...Κι εκεί έπαιξε ρόλο η μητέρα μου γιατί δεν με άφησε να πάω σε ένα επαγγελματικό λύκειο αλλά ήθελε να πάω σε γενικό,με την ιδέα ότι έχω τα φόντα να περάσω σε μία σχολή...ακόμα και αυτή που ήθελα απλά και μόνο για να πει ότι το ένα της παιδί πέρασε κάπου...Κλασική ελληνίδα μάνα!Απλά το να περάσω για μένα μέσω ενός γενικού λυκείου με πανελλήνιες θα ήταν πολύ δύσκολο μιας και ήμουν μέτρια μαθήτρια...Έτσι το αποτέλεσμα ήταν να πάω εκεί που ήθελε πεπεισμένη ότι ίσως και τα καταφέρω...πράγμα που δεν έγινε κιόλας...Έτσι μετά το λύκειο γράφτηκα σε μία δημόσα σχολή αισθητικής όχι και τόσο δικής μου επιλογής η συγκεκριμένη σχολή,παρά μόνο η ειδικότητα.Μετά από εκεί δεν ακολούθησα το επάγγελμα λόγω του ότι δεν ήταν ότι περίμενα από άποψη γνώσεων,σχολής και λόγω απογοήτευσής μου συνέχισα σε ένα Ιεκ δημόσιο την ειδικότητα της κομμωτικής...Πάλι απερίσκεφτα και χωρίς πραγματικά να θέλω αυτή την φορά να ακόλουθήσω αυτό το επάγγελμα...Όλα νομίζω ήταν λάθη...βιαστικά μου λάθη απλά και μόνο για να κανω κάτι κι εγώ στην ζωή μου...Να καταφέρω κάτι...Από θέμα εργασίας δεν έχω δουλέψει ακόμα με όλη την έννοια της φράσης παρά μόνο τα γνωστά περιστασιακά και αυτό καλοκαίρια...Αυτό που θέλω όμως είναι φυσικά να ανεξαρτοποιηθώ!!!Να μην εξαρτόμαι και να μην δίνω αναφορά πουθενά!!!Η μητέρα μου έχει γίνει και είναι απόλυτα λογικό πολύ ανασφαλείς και θέλει να έχει τον έλεγχο για το που πάμε,τι κάνουμε και ο αδερφός μου αλλά και εγώ!!!Δεν το αντέχω όμως...Δεν δίνω δικαιώματα και όμως πρέπει να το επωμίζομαι όλο αυτό!!!

[candy candy]

δυστυχως καταλαβαινω πως σε επηρεαζει πολυ και το θεμα με τον αδερφο σου αλλα και γενικα δεν πηρες την πρωτοβουλια να κανεις πραγματα που εσυ ηθελες..μιλαω και εγω βεβαια που ειμαι σε μια κατασταση παρομοια αν εξαιρεσουμε το θεμα των ναρκωτικων βεβαια..κοιτα ν αγαπησεις τον εαυτο σου και να κανεις πραγματα για σενα..να σε ρωτησω κατι φιλες εχεις??παρεα??

[Sofia@91]

Οι πραγματικοί μου φίλοι και αυτοί που με υποστηρίζουν είναι τρεις...Ο καθένας όμως έχει δημιουργήσει την ζώη του και δεν είμαστε σε καθημερινή επαφή...Μπορεί να βγούμε για να ειδωθούμε να πούμε τα νέα μας,αλλά δεν έχω αυτές τις τρελές εξορμήσεις και τα ατέλειωτα ξενύχτια και γλέντια...Μου λείπει πολύ και αυτό το κομμάτι στην ζωή μου...Η παρέα...Ο χαβαλές...Έχω χάσει και αυτό το κομμάτι...Πέρα από το λύκειο που είχα την τότε κλασική κοριτσοπαρέα δεν κατάφερα να ανήκω σε κάποια καινούργια...Δεν μπορώ να ανοιχτώ πλέον τόσο και να κάνω ''κολλητούς'' ή ''κολλητές'' φίλες...Το να ανοιχτώ σε τέτοιο βαθμό και να μάθει ο άλλος τα ενδόμυχα μου,μου είναι τρομερά δύσκολο πια...Και όσο μεγαλώνω το διαπιστώνω ακόμα πιο πολύ...Εσύ αν επιτρέπεται τι σε απασχολεί πανω κάτω??

[Antreas MpR]

Okay κοπελια.
Καταρχάς είσαι 22...Χώσου σε άλλη σχολη.Με σθένος.
Παρέα θα βρείς στην σχολη.
Για το βάρος,βάλε ένα stop στον εαυτό σου.Δηλαδή,έχεις της μαύρες σου,πήγαινε για τρέξιμο.Γενικά κανε μέρος της καθημερινότητας σου την γυμναστική.Ξέρω,είναι βαρετά κλπ,αλλα σε μελλοντική φάση σου προσφέρει παρα πολλά.Και δεν χρειάζονται υπερβολές.Μιση ωρίτσα την ημερα και θα είσαι κομπλέ.
Όσο για το φαγητό,γυρνα το σε λαχανικά,φρούτα,σε "τερασπιες" ποσότητες αυτά,μικροσκοπικές τα υπόλοιπα.Υπάρχουν και hardcore δίαιτες,αλλα είσαι μικρή οποτε δεν υπάρχει λόγος μιας και ο μεταβολισμός σου,αν του το επιτρέψεις θα λειτουργεί θαυμάσια.

[ioannis2]

22 χρονων εισαι κοπέλα μου, μην σε παίρνει από κάτω ακόμα κι ο κόσμος να χαλαει στο σπίτι. Βαλε στοχους στη ζωη σου, χωσου σε μια σχολή όπως σου λεει ο Αντρεας, ακομα και αισθητικος ή κομμωτρια να επιλέξεις γιατί όχι? καλες επιλογες ειναι, ειναι δουλειες που εχουν μελλον και ψωμί. Ακομα κι αν το μονο που σε ενδιαφερει ειναι η ανεξαρτητοποιηση οικονομικα για να φυγεις απ το σπιτι, σε αποτρεπω να ξεκινησεις να ψάχνεις για δουλεια, θα εχεις μεν ενα χαρτζιλικι, όμως μακροπρόθεσμα θα εισαι μια ζωη ενας ανειδικευτος, αφου δεν θα εχεις μια επιστημη ή μια τεχνη στο χερι, που μια ζωη θα αλλάζει δουλειες, απο τη μια εξευτελιστικη δουλεια στην αλλη, απλα για να βγαζεις τα προς το ζην. Γι αυτο ξεκινα ειτε μια σχολή ειτε προχωρα τα αλλα δυο που ηδη τα εχεις ξεκινησει που εχουν ψωμι. Αυτο που συμβουλευω ειναι μονοδρομος κατα τη γνωμη μου για σενα. Αλλιως μια ζωη θα πελαγοδρομεις. Εισαι νεα γι αυτο σου μιλαω ετσι, ή τωρα θα βάλεις τις βασεις ή ποτέ. Κι οι επιλογες αυτες θα ναι το εναυσμα για να ανεξαρτητοποιηθεις απο το σπιτι έστω κι αν αυτο δε γινει αμεσως αλλα με τον καιρο. Κι εκει θα βρεις και καλους φιλους και σχεση.

Μην επιτρεπεις αυτα που συμβαινουν στο σπιτι μεσα σου να σου ριχνουν την αυτοεκτιμηση και να σου προκαλουν απογοητευση για σενα. Αυτο θα εχει σαν συνεπεια να κρατησεις τις δυναμεις σου σε αδρανεια υποτιμωντας τον εαυτο σου και παραμενοντας ενας παθητικος δεκτης των όσων εκτιλήσσονται στο σπίτι. Βαλε την κοκκινη γραμμη, κτισε τον τοιχο όπως σου ξαναπα πιο πριν αναμεσα σε σενα και τα οσα συμβαινουν στους γυρω σου για να αποφυγεις τη ζημια. Μην επιτρεψεις δλδ να σου μολυνουν τη ψυχολογια επειδη κατι τετοιο διοχετευεται στον τροπο σκεψης και στα συναισθηματα και κατα συνεπεια σε οτι πας να κανεις σε ολους τους τομεις της ζωης.
.... Και τρωγε πιο λίγο, με τις γυμναστικες δε θα χασεις βαρος !! Με τον τροπο αυτο θα βρεις πιο ευκολα σχεση και θα σου ανεβει η αυτοπεποιθηση.

[Sofia@91]

Όσον αφορά τα κιλά μου θα ήθελα να πω ότι ο λόγος που θέλω να το κάνω είναι πολύ περισσότερο για μένα παρά για το αντίθετο φύλλο...Ποτέ μου δεν είχα παράπονο ότι δν έχω βρει κάποιον αποκλειστικά για αυτόν τον λόγο...Πιστεύω ότι το πρόσωπο παίζει έναν πρώτο λόγο,έπειτα γενικά η εξωτερική εμφάνιση και τέλος ο χαρακτήρας ο οποίος καθορίζει και την εξέλιξη μιας σχέσης...Εγώ πιστεύω ότι από όλα αυτά στο μόνο που μπορεί να υστερώ παραπάνω (χωρίς να έχω μεγάλη ιδέα για το εαυτό μου) είναι στο σώμα...Όλα είναι υποκειμενικά βέβαια και αν δεν αρέσουμε σε κάποιον υπάρχει άλλος που μπορεί να αρέσουμε όπως και το αντίστροφο...Τα κιλά θέλω να τα χάσω γιατί επηρρεάζουν εμένα...την ψυχολογία μου...Ως νέα και ακόμα μικρή σε ηλικία θέλω να με βλέπω και να αισθάνομαι όμορφα...Να αρέσω σε μένα κοιτώντας με πρώτα...Να φοράω αυτά τα ρούχα που μου αρέσουν...Ξέρω ότι κλαίγομαι άσκοπα και ότι είναι όλα στο δικό μου χέρι...Απλά πιστέψτε με όταν έχεις ένα τέτοιο καθημερινό κλίμα και μία τέτοια μεταβαλλόμενη ψυχολογία δεν είναι εύκολο...Για όποιον δεν έχει κάνει στην ζωή του δίαιτα δεν είναι εύκολο να το καταλάβει και ειδικά εάν έχει να παλέψει και ταυτόχρονα με τις ψυχολογικές του διαταραχές...

[Sofia@91]

Αυτό όμως που δεν βγαίνει από το μυαλό μου είναι η φυγή...Νομίζω ότι εάν μείνω μόνη μου,εάν φύγω(έχω σκεφτεί ακόμα να φύγω και από την πόλη μου) όλα θα αλλάξουν...Όχι ότι ξεφεύγω από το πρόβλημα...Απλά ότι θα κάνω ένα βήμα μόνη μου...Θα έχω την ελευθερία που θα ορίσω εγώ!!!Μέσω της σχολής που συνέχισα της κομμώτικης,κατάφερα και ξαναπήρα μία μικρή σύνταξη που έπαιρνα μέχρι τα 18 μου από τον θάνατο του πατέρα μου...Εάν όμως συνεχίσω σε κάποια ακόμα δημόσια σχολή έχω το δικαίωμα να την πάρω για άλλα δύο χρόνια μέχρι τα 24.Και εκεί είναι που διχάζομαι...Να συνεχίσω??Να πάω??Γιατί έχω ήδη πάει σε δύο σχολές και αποτέλεσμα δεν έβγαλα...Έχω στο μυαλό μου ότι εάν πάω τελικά σε κάποιο Ιεκ δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω άλλο σπίτι...Έστω και με αυτά τα λίγα χρήματα θέλω να φύγω...Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο στις μέρες μας και ότι όλοι γυρνάνε πίσω στα πατρικά τους λόγω οικονομικών,αλλά αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να με αποτρέψει από το να κάνω ένα βήμα παραπάνω??Βλέπω ένα μικρό φως κα θέλω να το βάλω όλο μέσα μου...Να φέρω την αισιοδοξία μέσα μου...Όλα αυτά τα χρόνια δειλιάζω...Ακόμα και τώρα...Μένω ακόμα στην ιδέα και στις σκέψεις...

[kerasi]

Με φαδερ τι επαφες εχεις? Λες στην αρχη οτι εφυγε οταν ησουν 2 ετων. Απ οτι καταλαβα ομως δεν εξαφανιστηκε εντελως, αλλα καποιες φορες εχετε παρε δωσε. Σωστα καταλαβα? Τι σχεση εχετε ολα αυτα τα χρονια μεχρι σημερα? Η μαμα σου ξαναφτιαξε τη ζωη της?

[elis]

@κερασι σεξ κανεισ???????????????ποσεσ φορεσ τη μερα????με ποιον?????
η συνηθησ απαντηση του κερασιου

[marylia]

@κερασι σεξ κανεισ???????????????ποσεσ φορεσ τη μερα????με ποιον?????
η συνηθησ απαντηση του κερασιου

χαχαχαχα

Ρε συ είναι πάρα πολύ λογικό να θες να φύγεις και να σου πω την αλήθεια δεν καταλαβαίνω και πως αντέχεις αυτό το διάστημα. Αλλά τα παιδιά παραπάνω έχουν δίκιο σε ένα πράγμα. Έστω ότι βρίσκεις δουλειά και φεύγεις και μένεις μόνη σου! Μετά τι? Επαγγελματικά δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο και μπορεί να ξαναγυρίσεις ή οτιδήποτε!
Θα σου πω μία συμβουλή που φυσικά το καταλαβαίνω ότι σου είναι δυσάρεστη και δύσκολη. Βρές πρώτα τι σου αρέσει και μετα κυνήγα το! Έτσι θα σου δώσει στόχο (όλοι τον χρειαζόμαστε) και φυσικά με μια παρτ τιμε δουλειά μπορείς να φύγεις και στο μέλλον. Κοίτα οκ ναι τα παρουσιάζω λιγάκι πιο εύκολα αλλά αυτό που θέλω να σου πω είναι βάλε ένα πλάνο να φύγεις ναι μεν αλλά μην περιπλανιέσαι και σαν την άδικη κατάρα!
Πάντως καλό κουράγιο γιατί το θέμα με τον αδερφό σου πρέπει να είναι πολύ δύσκολο!!!

[Συνήθεια]

κάπου ξεκινάς λάθος κορίτσι. θεωρείς οτι είσαι αποτέλεσμα ενός λάθους. με αυτά τα μυαλά δεν θα πας πολύ μακριά όσο κι αν το θές. πρέπει να αναθεωρήσεις, να αγκαλιάσεις, να συγχωρήσεις και μετά έχεις δρόμο μπροστά σου.