Τη βοήθειά σας παρακαλώ

[nadastar]

Γεια σας και καλό σας μήνα. Μόλις σήμερα γράφτηκα στο φόρουμ μιας και πιστεύω πως το να μοιραστώ τα προβλήματά μου αυτή τη δεδομήνη στιγμή της ζωής μου πιθανώς να με βοηθήσει.
Θέλω να είμαι απόλυτα ειληκρινής μαζί σας λέγοντάς σας πως χρειάζομαι επιγόντως βοήθεια.
Λοιπόν...ειμαι η Αθηνά και πάσχω απο ανασφάλεια και φοβίες...επίσης σκέφτομαι πολύ...κι αυτό στη σημερινή κοινωνία είναι ένα πρόβλημα.
Είμαι 28 ετών, μοναχοπαίδι με 2 γονείς που με μεγάλωσαν σαν να ήμουν η Αθηνά Ωνάση (λάθος τους)
Παρόλα αυτά απο μικρή ήθελα να ανεξαρτητοποιηθώ πράγμα που όπως φαίνεται δεν κατάφερα να κάνω ποτέ. Στα 18 μου έφυγα απο την επαρχία και πήγα στην Αθήνα να ζήσω...μόνη...
Φυσικά, μιας και η μοναξιά ειναι ένας απο τους μεγαλύτερους φόβους μου, έβαλα κατευθείαν στη ζωή μου πολλους και διάφορους ανθρώπους κάνοντας εύκολα και γρήγορα φιλίες για να καλύπτω τα κενά μου. Και τα κατάφερνα για αρκετά χρόνια μέχρι που το 2006 έζησα την πρώτη κρίση πανικού, μια τρομακτική και απαίσια εμπειρία. Προήλθε απο μία ηλίθια σκέψη μου (κι αν έχω κάτι στην υγεία μου και πεθάνω?) και τα υπόλοιπα 2 χρόνια κατέληξα να γίνω αρρωστοφοβική και με απίστευτες κρίσεις και φυσικά γύρισα και πάλι στο πατρικό μου και την ασφάλεια που μου παρείχε. Κυριολεκτικά έχασα 2 χρόνια απο τη ζωή μου. Επισκεύθηκα ψυχολόγους αρκετους όμως κανένας τους δεν κατάφερε να με κάνει να το ξεπεράσω.
Εν ολίγοις το ξεπέρασα μόνη μου όταν πια κουράστικα να βιώνω αυτή την κατάσταση που με σκότωνε. Δυστύχώς είμαι πολύ ορθολογίστρια και σκέφτομαι υπερβολικά πολύ σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους που βλέπουν τη ζωή πιο επιφανειακά και σκέφτονται λιγότερο. (μακάριοι οι πτωχοι τω πνεύματι)
Καμια φορά οι σκέψεις μου με κουράζουν και κοιμάμαι απο εξάντληση αλλα δεν μπορώ να το ελέγξω.
Η εικόνα μου (για να έχετε και μία εικόνα απο μένα) είναι η εξής:
Είμαι μια αρκετά εμφανίσιμη κοπέλα (σε σημείο όπου λογικά η αυτοπεποίθησή μου θα έπρεπε να είναι στα ύψη - αλλά ΔΕΝ είναι)
απίστευτα δραστήρια και δυναμική με έντονη αίσθηση του χιούμορ και εύκολα γίνομαι αγαπητή σε μία παρέα.
Η πραγματική μου όμως εικόνα είναι ένας άνθρωπος δειλός και φοβισμένος με τεράστιες ευαισθησίες που κρυβεται πίσω απο την πρώτη εικόνα για να αμύνεται.
Μετά λοιπόν απο τα 2 αρρωστοφοβικά μου χρόνια έκανα μία σχεση με έναν εξαιρετικό άνθρωπο ήρεμο και πράο (σε αντίθεση με εμένα την υπερκινητική και υπερδραστήρια έντονη προσωπικότητά μου) με τον οποίο και χωρίσαμε δυστυχώς γιατί είμασταν στην πραγματικότητα τόσο διαφορετικοί κόσμοι και ο δικός μου έμοιαζε να παραγκωνίζει ή να καταπιέζει αν θέλετε τον δικό του. Ήθελα πράγματα πιο βαθειά που η απλότητά και η φαντασία του δεν μπορούσε να μου τα παρέχει όπως τρυφερότητα, συναίσθημα, ένταση, πάθος κτλ.
Με αποτέλεσμα να προσπαθώ να φέρω στα μέτρα μου τον ήδη πλασμένο χαρακτήρα του ώσπου η βίδα κλώτσησε κι εκείνος απλά αποχώρησε.
Μετά δε την αποχώρησή του, εγώ έζησα άλλη μια πρωτόγνωρη εμπειρία που εύχομαι να μη συμβεί ουτε στου εχθρού μου το σκυλί.
Οι κρίσεις πανικού και οι φοβίες μου διαδέχονταν η μία την άλλη, το μυαλό μου δούλευε με ταχύτητα φωτός καθημερινά, τα πόδια μου είχαν βάλει φωτιά στο πάτωμα, τα κιλά μου μειώθηκαν κατα 20 ολόκληρα κιλά (δεδομένου ότι ζύγυζα περίπου 60 κιλά στο 1,75 ύψος- κοινώς έγινα σαν τον Άγ Φανούριο- μεγάλη η χάρη του)
Η κατάθλιψη και η παράνοια μου χτύπαγαν την πόρτα, το στομάχι μου είχε φτάσει στο στέρνο και οι ταχυκαρδίες μου είχαν σπάσει κάθε ρεκόρ. Και όλο αυτό το βίωσα για 3 ολόκληρους μήνες χωρίς διάλειμμα.
Το ξεπέρασα όμως κι αυτό, όταν οι άμυνες του οργανισμου έκαναν πάλι το καθήκον τους και ως απο μηχανής Θεός μου έδωσαν ένα χαστούκι που έτσι ξαφνικά με γύρισαν στην πραγματικότητα.
Και συνέχισα να πορεύομαι στη ζωή μου. Ήθελα να κάνω μία σωστή λοιπόν σχέση με κάποιον που να με αγαπά και να με νοιαζεται και να μου προσφέρει ότι κι εγώ. Κι αυτό ήταν και ο αυτοσκοπός μου.
Γενικά και παρά την εντυπωσιακή μου εμφάνιση, που πολλους μπορεί να παραπέμπει στο ότι εγώ πιθανώς να έχω εκμεταλλευτεί και να είμαι όσα παίρνει ο άνεμος, είμαι άνθρωπος πέρα για πέρα ηθικός.
Δεν έχω απιστήσει ποτέ στη ζωή μου και είμαι πέρα για πέρα κατά της απιστίας ακόμα και όταν μια σχέση για μένα έχει θολώσει ή είναι κλινικά νεκρή. Και δεν μπορώ να λέω ψέματα. Τα σιχαίνομαι και τα φοβάμαι. Θέλω να είμαι ειλικρινής στους άλλους και οι αλλοι μαζί μου Θεωρώ την ηθική μία απο τις βασικότερες αρχές (σε μια κοινωνία ανήθικη) και δίνω περισσότερα απο όσα μπορεί κάποιος να φανταστεί. Συχνά η μητέρα μου (με τους γονεις μου έχω πολύ καλές σχέσεις) διαπιστώνει πως συμπεριφέρομαι περισσότερο σαν άντρας παρά σαν γυναίκα μιας και μπορεί να είμαι εγώ εκείνη που θα κάνει ένα δώρο ή θα ετοιμάσει ένα ρομαντικό σκηνικό σε μια παραλία...όταν είμαι ερωτευμένη. Και αυτό ειναι αλήθεια.
Δυστυχώς ότι σχέσεις επέλεγα να κάνω συνήθως ήταν με ανθρώπους που δεν μου παρείχαν όσα εγώ ήθελα και με φλομωναν στο ψέμα και στην αδικία. Κι εγώ έμενα και προσπαθούσα να αναλύσω τα ανεξήγητα μήπως και σώσω τίποτα. Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα κι αυτό με εκανε να νιώθω ακόμα πιο ανασφαλής.
Δεν είμαι δυνατή. Δεν έχω δύναμη να ξεπλέκω απο καταστάσεις που δεν μου ταιριάζουν ή που με εξουθενώνουν απο φόβο μην μείνω μόνη. Δεν έχω φίλους...μόνο γνωστους...εκατομμύρια γνωστους. Γιατί μια ζωή έδινα έμφαση στην αισθηματικές σχέσεις και όχι στις φιλικές. Μια φίλη μονο έχω πιο κοντά μου κι εκείνη στην Αθήνα. 317 χλμ μακριά...καταλαβαίνετε...
Και είμαι μονη...μόνο τη δουλειά μου έχω την οποία μονη μου δημιουργησα απο το μηδέν και την εχω φτάσει σε πολύ δημοφιλές και επικερδές στάδιο. Αλλά ακόμα και η δουλειά μου όταν πρόκειται για τα αισθηματικά μου μπαίνει σε δεύτερη μοίρα (λάθος μου επισης).
Τώρα είμαι σε μία ακόμα ακατάλληλη για μένα σχέση (το προφίλ του θα το αναλύσω σε άλλο τοπικ γιατί αυτός ο άνθρωπος δε μου φαίνεται και πολύ καλά και θα ήθελα και πάλι τη γνώμη σας). Μια σχέση που με φθείρει ψυχολογικά και με κουράζει μιας και το μόνο που αντιμετωπίζω καθημερινά ειναι την τεράστια διαφορετικότητά μας. Μα δεν μπορώ να φύγω και πάλι απο φόβο. Απο τον ίδιο φόβο για να μην μείνω μόνη μου. Για να καταλάβετε μόνο στη σκέψη του να ξεσπάσω και να τον διώξω με τις κλωτσιές με πιάνει αυτός ο κομπος στο στομάχι και η ταχυκαρδία αρχίζει να εμφανίζεται απειλητικά. Ξέρω πως αν το κάνω, ένα κομμάτι μου ίσως νιώσει καλά αλλά θα με πιάσουν πάλι κρίσεις πανικού και φοβίες και ακόμα χειρότερα ίσως να βγουν στην επιφάνεια και τα ψυχικά κατάλοιπα των φοβιών που έχω εξουδετερώσει σε μεγάλο βαθμό και μετά έχω πάλι τα ίδια.
Πως μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό? Πως μπορώ να νιώθω δυνατή χωρίς να φοβαμαι και να δηλώνω και να πράττω σύμφωνα με το πως αισθάνομαι? Πως μπορώ να μην δένομαι τόσο σε τους ανθρωπους απο φοβο και ανασφάλεια και να βάζω και να βγάζω απο τη ζωή μου όσους θέλω εύκολα και χωρίς άλλο πόνο?
Σας ευχαριστώ για την κατανόηση και συγχωρέστε με αν σας κουρασα κι εσάς

[αλεξανδρος_77]

λοιπον.. η αληθεια ειναι οτι ιδρωσα λιγο μεχρι να το διαβασω ολο αλλα δε πειραζει... ομως απο ολα αυτα εγω καταλαβα το προβλημα σου.. το προβλημα σου ειναι οτι εισαι μονη εσυ ελεγες οτι δεν εχεις φιλους αλλα μονο γνωστους αυτο ενδεχομενως μπωρει να οφειλετε στο οτι ειναι δυσκολο κανεις να καταλαβει πως εισαι πραγματικα μπωρει να σου φαινετε εσενα πιο ασφαλες να κρυβεσαι πισω απο διαφορα προσοπα προκειμενου οι αλλοι να μη μπωρουν να σε πλησιασουν ευκολα γιατι δεν αισθανεσε πολυ ανετα να ξερουν οι αλλοι πολα για σενα αλλα αυτο τελικα στρεφετε εναντιον σου και σε βγαζει εκει σε νερα κρισεις κλπκλπ..εχω την εντυπωση οτι μαλον μεγαλοσες σε ενα περιβαλλον σχετικα φτωχο απο συναισθηματα (μη με δειρεις αν δε το πετυχα...) και για αυτο συνεχισες αυτη τη πορεια σου να εχεις κανει ενα σορο γνωστους που δε σε γνωριζουν καλα αυτο ομως αν προσεξεις καλυτερα διχνει οτι σου λειπουν τα συναισθηματα που θα εκαναν τη ζωη σου ελφρος καλυτερη απο οτι ειναι τωρα.ακομα και αυτος που εισαι σε σχεση μαζι του τωρα φαινετε οτι εισαι μαζι του επιδη αλλιως θα εμενες μονη και αυτο δε το παλευεις.σχετικα με την εμφανιση αντι να καθεσε ετσι και να το παλευεις μονη (που ενδεχομενως αυτο εχει να κα;νει και με το πως μεγαλωσες..) γι;ατι δε χρησιμοποιεις την εμφανιση σου για να βρεις κατι της προκοπης? δε σου λεω να κρεβατωθεις με το πρωτο τυχοντα επιδη του γυαλισε το σωμα σου αλλα θα μπωρουσες να ειχες βρει ενα καλο παιδι που δε θα ειχε τη πρωτη εμφανιση αλλα θα ειχε ενα καπως καλυτερο χαρακτηρα για να σε βοηθησει....

[Tomhet]

Καλησπερα...
Διάβασα το κείμενο σου και φτάνοντας στο τέλος ενώ μου έχει δημιουργηθεί μια εντύπωση πως είσαι μπερδεμένη, διαβάζω τις τελευταίες σου φράσεις με τα ερωτήματα και βλέπω πως ξέρεις ακριβώς τι θέλεις.
Ανεξάρτητα με όοοοτι γνώμη θα ακουστεί στο thread σου...δεν νομίζεις οτι το να επισκεπτείς κάποιον ψυχολόγο θα μπορούσε να σε βοηθήσει εφόσον ξέρεις τι θελεις και απλά ζητάς να σου δείξουν πως θα το αλλάξεις?

Διαβάζοντας το κείμενο σου είδα αρκετες φορές και τον εαυτό μου μέσα σε αυτό...μόνο που εγώ δεν θέλω να αλλάξω αυτά μου τα χαρακτηριστικά. Η όποια ευαισθησία θεωρείς πως έχεις και δεν βγάζεις στους αλλους και δεν το γνωρίζουν για σενα, είναι κάτι που εγώ δεν θέλω να αλλάξω....αυτό απο μόνο του θεωρώ πως έχει πάρα πολλές προεκτάσεις στον χαρακτήρα σου...νομίζω πως ουσιαστικά ζητάς να αποδεσμευτείς απο πολλά πράγματα τα οποια σε αγγίζουν κάτω απο την επιδερμίδα και όπως τα άτομα που ανέφερες πως "δεν σκεφτονται πολλά" ζητάς και εσύ να είσαι πιο επιδερμική με αυτά.
Αν αυτό ειναι που τελικά ζητάς νομίζω πως ένας ψυχολόγος θα έχει μια πολύ καλή βάση για μια επιτυχημένη συνεργασία και βοήθεια προς τα εσένα.

Το πρόβλημα θα ήταν αν θα ήθελες να μην αλλάξεις εσένα !

[nadastar]

Καλησπερα...
Διάβασα το κείμενο σου και φτάνοντας στο τέλος ενώ μου έχει δημιουργηθεί μια εντύπωση πως είσαι μπερδεμένη, διαβάζω τις τελευταίες σου φράσεις με τα ερωτήματα και βλέπω πως ξέρεις ακριβώς τι θέλεις.
Ανεξάρτητα με όοοοτι γνώμη θα ακουστεί στο thread σου...δεν νομίζεις οτι το να επισκεπτείς κάποιον ψυχολόγο θα μπορούσε να σε βοηθήσει εφόσον ξέρεις τι θελεις και απλά ζητάς να σου δείξουν πως θα το αλλάξεις?

Διαβάζοντας το κείμενο σου είδα αρκετες φορές και τον εαυτό μου μέσα σε αυτό...μόνο που εγώ δεν θέλω να αλλάξω αυτά μου τα χαρακτηριστικά. Η όποια ευαισθησία θεωρείς πως έχεις και δεν βγάζεις στους αλλους και δεν το γνωρίζουν για σενα, είναι κάτι που εγώ δεν θέλω να αλλάξω....αυτό απο μόνο του θεωρώ πως έχει πάρα πολλές προεκτάσεις στον χαρακτήρα σου...νομίζω πως ουσιαστικά ζητάς να αποδεσμευτείς απο πολλά πράγματα τα οποια σε αγγίζουν κάτω απο την επιδερμίδα και όπως τα άτομα που ανέφερες πως "δεν σκεφτονται πολλά" ζητάς και εσύ να είσαι πιο επιδερμική με αυτά.
Αν αυτό ειναι που τελικά ζητάς νομίζω πως ένας ψυχολόγος θα έχει μια πολύ καλή βάση για μια επιτυχημένη συνεργασία και βοήθεια προς τα εσένα.

Το πρόβλημα θα ήταν αν θα ήθελες να μην αλλάξεις εσένα !

Μα στην ουσία αυτό που θέλω ειναι να αλλάξω αν όχι εμένα μοναχα μερικά κομμάτια μου. Μερικά μηχανικά προβλήματα που προέκυψαν στην πορεία της ζωής μου και μου έφεραν τα πάνω κάτω. Την ανασφάλεια μου, και τους φόβους μου.
Προσπάθησα ουκ ολίγες φορές με ψυχολόγους μα δεν εγινε απολύτως τίποτα. Δεν ήξεραν τι να μου απαντήσουν...το πιστεύεις?
Πως μπορει λοιπον ένας άνθρωπος να ισχυροποιηθεί εκ των έσω? Να μην είναι τόσο ευαίσθητος και να μην φοβάται να αρπάξει τη ζωή απο τα μαλλιά. Να μην φοβάται πως με το να χάσει έναν άνθρωπο πχ δεν χάνεται και η ζωή? Πως μπορώ να τα αντιμετωπίζω όλα πιο ψύχραιμα χωρις να φοβάμαι?

[howtodream8]

Θα σου πω την προταση που μου ελεγε μια καθηγητρια και εκπαιδευτρια μου. "What's the worst that can happen?"

[Tomhet]

Πως μπορώ να μην δένομαι τόσο σε τους ανθρωπους απο φοβο και ανασφάλεια και να βάζω και να βγάζω απο τη ζωή μου όσους θέλω εύκολα και χωρίς άλλο πόνο?

Σε αυτό αναφερόμουν κυρίως. Δεν είναι απαραίτητα προιόν ανασφάλειας ή φόβου.
Θα μπορούσες να άλλαζες τους άντρες σαν τα πουκάμισα που λένε και αυτό θα έδειχνε την ίδια αν οχι μεγαλύτερη ανασφάλεια...
Αν απλά θες να είσαι πιο αποστασιοποιημένη νομίζω πως υπάρχουν τρόποι να σε βοηθήσει κάποιος ψυχολόγος. Μήπως δεν το έθεσες έτσι ακριβως σε εκείνον? ή μηπως δεν είναι όντως αυτό που θες?

[Remedy]

............... .......................
απαντησα κατα λαθος εδω,για το αλλο θεμα σου.αυτομεταφερομαι

[Remedy]

εφοσον αναγνωριζεις μονη σου οτι εχεις φτασει σε αδιεξοδο και οτι οπως λες συρεσαι σε επιλογες που δεν σου ταιριαζουν μονο απο τον φοβο της μοναξιας η της ασθενειας, προσωπικα θεωρω επιτακτικο για την συνεχεια σου να ζητησεις επαγγελματικη βοηθεια...
δεν υπαρχει μια συμβουλη, η 2-3 που να σου αλλαξουν τετοιες λειτουργιες και να σε κανουν να τα δεις αλλιως τα πραγματα, πρεπει να συζητησεις πολυ, να βρεις τι σου συμβαινει ακριβως και λιγο λιγο να το αποκαταστησεις....
σιγουρα η υπεπροστατευτικοτητα εκανε την δουλιτσα της. το θεμα ειναι ΤΩΡΑ τι γινεται...
αν ημουν στην θεση σου, θα εβρισκα εναν ψυχοθεραπευτη γνωσιακης- συμπεριφορικης ψυχοθεραπειας και θα τον επισκεπτομουν.

[giorgos panou]

Πρωτα απο ολα θελω να ξεκαθαρησω οτι δεν σου λεω τι να κανεις, σεβομενος το φορουμ δεν επιτρεπεται να φερνω ψυχολογικες λυσεις αφου κι δεν ειμαι ειδικος αλλα κι δεν πρεπει, θα σου γραψω μονο τη γνωμη μου μεσα απο αυτα που εχω ζησει.
Ετσι λοιπον εχω να σου πω οτι αν στεκουν ολα οσα περιγραφεις για τον εαυτο σου εισαι ενα καταπληκτικο ατομο, οι ηθικες αρχες που εχεις οπου εν μερι τις οφηλεις στους σωστους γωνεις σου γτ. απο εκει περνουμε αρχες και αξιες ολοι μας. Ετσι λοιπον αν εισαι τοσο ηθικη δεν πρεπει να το υποτημας! απεναντιας ειναι πολυ μεγαλη υποθεση και αξιζεις 1000 μπραβο για αυτες, μακαρι να ηταν και αλλες κοπελες ετσι , θα ηταν πολυ πιο ομορφος ο κοσμος μας αφου η βαση μιας κοινωνιας εξαρτατε απο αυτα που αναζητα μια γυναικα! λογο του οτι οι ανδρες προσπαθουμε να κανουμε τα χατηρια σας ,για να σας κερδισουμε.
Η γνωμη μου ειναι οτι πρεπει να αποκτησεις αυτογνωσια, να αγαπησεις τον εαυτο σου πρωτα απο ολα, πρεπει να αποκτησεις την αυτοεκτίμηση !! ειναι κατι πολυ σημαντικο! αυτο ομως ειναι λιγο δυσκολο να το κανεις ενω εισαι σε σχεση, για να την κερδισεις πρεπει να μεινεις για λιγο καιρο χωρις ερωτικο συντροφο, καταλαβαινω πως ειναι δυσκολο για εσενα να μεινεις χωρις αγορι , αυτο ειναι γτ. νιωθεις μια ασφαλεια με καποιον μαζι. Ομως για να μπορεσεις να κανεις αυτο που σου πα, για να βρεις την αυτοεκτιμηση θελει λιγο μοναξια, μετα ομως θα δεις οτι καθε τι που θα κανεις θα ειναι πολυ καλο, διοτι θα περασει στο υποσυνηδιτο σου και θα ζεις μια αλλη ζωη πολυ πιο ομορφη! οι ανθρωποι που θα σε πλισιαζουν θα ειναι αξιοι απεναντι σου! οι περιεργοι και οι βλακες δεν θα σε πλησιαζουν ! χωρις να τους πεις κατι, απο μονο του θα γινει αυτο!
Ευχομαι να μπορεσεις να το κανεις αυτο, ξερω ειναι κουραστηκο και θελει χρονο, πονο και υπομονη! ομως μετα θα αξιζει , ποσο μαλον σε εσενα που οπως λες εχεις καποιες αρωες και ηθικες αξιες. Ευχομαι το καλοκαιρι σου να ειναι υπεροχο και να εχει αλλαγες προς το καλο!

[nick cave]

Νάντα, δυστυχώς για σένα, για μένα, για όλους μας, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.
Γράφεις οτι φοβάσαι τη μοναξιά. Είναι προφανές -το γνωρίζεις και η ίδια άλλωστε- πως ο φόβος της μοναξιάς (που συνδέεται με ένα βαθύτερο φόβο, αυτόν του θανάτου) και οι ανασφάλειες που σου προκαλεί αυτός σε οδηγούν σε επιζήμιες για σένα αποφάσεις και συμπεριφορές.

Θέλεις λοιπόν να αλλάξεις, αλλά δεν ξέρεις πώς. Η απάντηση είναι απλή: Αντιμετώπισε το φόβο της μοναξιάς. Εξηγούμαι: Οταν χάσεις κάποιο αντικείμενο μέσα στο σπίτι σου, τι κάνεις? Ψάχνεις να το βρεις εκεί όπου δεν έχεις ήδη ψάξει, σωστά? Γιατί, αν ήταν εκεί που έχεις ήδη ψάξει, θα το είχες βρεί. Ο μόνος τρόπος λοιπό να βρούμε την απάντηση σε ένα πρόβλημά μας, είναι να ψάξψουμε σε ένα μέρος του εαυτού μας που δεν έχουμε ψάξει ακόμα. Γιατί το κομμάτι του εαυτού μας που γνωρίζουμε, δεν κατάφερε να μας βοηθήσει. Ο μόνος τρόπος λοιπόν να βρεις τις απαντήσεις, είναι να φωτίσεις τα σκοτεινά κομμάτια του εαυτού σου, που κρύβονται πίσω από το φόβο της μοναξιάς.

Θα μου πεις, είναι δύσκολο. Βεβαίως! Το ταξίδι της αυτογνωσίας δεν είναι σχολική εκδρομή. Σε οδηγεί όμως στη γνώση των δυνατοτήτων σου, σε κάνει αυτόφωτη και αυτάρκη. Οταν τα κατακτησεις όλα αυτά, μπαίνεις στο παιχνίδι της ζωής με άλλη διάθεση, με σιγουριά και με ικανότητα να γλεντάς τις επιτυχίες και να διαχειρίζεσαι τις αποτυχίες. Να απολαμβάνεις την κάθε μέρα. Δεν αξίζουν όλα αυτά τόσο, ώστε να αντιμετωπίσεις το φόβο της μοναξιάς? Αλλωστε, είδες που σε οδήγησε η τακτική που ακολουθείς. έως τώρα...

[Leda]

nadastar, εγώ λίγα πράγματα μπορώ να σου πω, αρχικά όμως θέλω να σε ρωτήσω, πόσο καιρό πηγαίνες στους ψυχολόγους ανέφερες;

Μετά, να σου πω κάτι για το οποίο είμαι σίγουρη.
Το να μπορέσεις να "σταθείς στα πόδια σου" μετά απ' όσα μας περιέγραψες είναι μια διαδικασία που θα σου πάρει καιρό!
Προσωπικά σου προτείνω να πας ξανά σε έναν ψυχολόγο αλλά να μην περιμένεις θαύματα μόνο από μέρους του!
Εσύ θα κάνεις όλη την βρώμικη δουλειά!
Ο ψυχολόγος μπορεί να σε βοηθήσει, αλλά είναι πιθανό να περάσει αρκετό διάστημα μέχρι αρχίσεις να νιώθεις πως σε βοηθάει ουσιαστικά!

Στην ουσία αυτό που νιώθω πως χρειάζεσαι δεν είναι τόσο σχέσεις ή φίλοι που να σε καλύπτουν όπως λέει ο αλέξανδρος, αλλά να νιώσεις όμορφα με τον ίδιο σου τον εαυτό πρώτα απ' όλα!
Να μπορείς να μείνεις μόνη χωρίς να έρχονται οι κρίσεις πανικού.
Αν το καταφέρεις αυτό τότε ναι, θα μπορείς να είσαι και σε κάποια ουσιαστική σχέση! (φιλική ή ερωτική)

Αλλά το σημαντικότερο είναι πως χρειάζεσαι άμεσα την βοήθεια ειδικού, έχοντας ταυτόχρονα πάρει απόφαση πως θα γυρίσεις σελίδα σ' αυτήν την κατάσταση που περιγράφεις!