Δε ξερω τι τιτλο να βαλω

[in_flames]

Ανακεφαλαιώνω τις ερωτησεις μου που εχουν απομεινει στο θεμα:

1) Έχει διαγνωστεί κανείς ταυτόχρονα με Μείζων Καταθλιπτική Διαταραχη-Διαταραχη Ελλειματικης Προσοχής και Υπερκινητικοτητα (παλιοτερα ή και σαν ενηλικας)-Διπολική Διαταραχη (σε όποιο βαθμό)-Μεθοριακή Διαταραχη Προσωπικοτητας?

2) Τί διορθώνεις πρώτα ετσι μπας και δεις μια τοοση δα μικρη βελτιωση να παρεις λιγο κουραγιο?

3) Γεννιέσαι ετσι ή γίνεσαι?

4) Φταίει ο εαυτός σου ή κάποιος/κατι αλλο?

5) Διορθώνονται αυτα και μετα απο ποσο καιρο? Βλεπεις τους ανθρωπους στο δρομο και αποοητευεσαι/ζηλευεις. Θα γινεις ποτε φυσιολογικος ανθρωπος και εσυ σαν αυτους?

6) Ποιος μπορεί να σε καταλάβει? απο τους ανθρωπους γυρω σου? ή που μπορεις να βρεις καποιον να σε καταλαβαινει/αντεχει?

7) Πώς το αντιμετωπίζετε οταν αλλάζει η διάθεσή σας συνέχεια μέσα στη μέρα? Πρακτικά εννοώ. ή όταν έχετε αντικρουόμενα συναισθήματα ταυτόχρονα και είστε ικανοί για τα πάντα? Τι κανει εκεινη την ωρα για να συμαζεψει τα ξεσπασματα αυτα?

8) Οι καταχρησεις..αλκοολ, καναβη σε συνδυασμο με solben (παροξετίνη) και norpen oro (ολανζαπίνη) είναι επικυνδυνος συνδυασμος?

9) Στους δικούς μου θα ηταν καλο να το έλεγα?
Δεν ειναι υπερ των ψυχιατρων. Θα αρχισουν, κατεβα σπιτι σου, δεν εχεις τιποοτα, αστα φαρμακα, τι σου καναμε καιι εισαι ετσι, εμεις στα δωσαμε ολα, εχεις υποχρεωσεις και οτι αλλο μπορει να βαλει ο νους σου..
Δε βγαίνω κι από λεφτα.. Ο ψυχιατρος παιρνει 50 τη φορα. Εχω 180/μηνα και εχω πει τα 150 να πηγαινουν σ αυτον.. αλλα δε βγαινει (οχι οτι και οι δικοι μου βγαινουν να τον πληρωναν αλλα τσπ)

10) Πόσο συχνά αλλάζει η διάθεση όντας διπολικος?
Τυχαίνει σε κανέναν να αλλάζει την ίδια μέρα ή μέρα με τη μερα? Λες και έχω καταθλιψη και παίρνω κοκα μαζι, ετσι νοιώθω. Είτε ταυτόχρονα μέσα στη μερα,είτε με εναλλαγες μεσα στη μερα, ή με εναλλαγη μέρα παρα μέρα, η διαθεση αλλαζει συνεχεια.

[Deleted20082014]

Πήγα σε ψυχολογο στο νοσοκομειο, ενιωσα καλα στην αρχη αλλα μετα απο λιγες ωρες την απαξιωσα εντελως στο μυαλο μου και παω σε ψυχιατρο τωρα.
Στην ψυχολογο πηγα για κρισεις πανικου. Μετα αρχισα να κοβομαι και να θελω να φουνταρω και πηρα τα κομματια μου και τα τελευταια λεφτα και πηγα ψυχιατρο-ψυχοθεραπευτη

Όμως αφού και τα φάρμακα δεν βοηθούν, γιατί δε συνεχίζεις με τον/την ψυχολόγο στο νοσοκομείο σαν συμπλήρωμα-βοήθεια στην ήδη υπάρχουσα θεραπεία σου? Μπορεί μαζί να βρείτε τρόπους για να ξεπερνάς και αυτές τις κρίσεις που σε πιάνουν. Το θέμα είναι να βρεις και μόνη σου τη δύναμη να πολεμήσεις όλο αυτό, έτσι μόνο θα νικήσεις, αν το κατανοήσεις και βρεις τρόπους να το ξεπερνάς.

[aeolus74]

Δηλαδή αυτά που πέρνω δεν αρκούν λες? Παίρνω 20mg solben , και 15mg norpen oro κατα τις 9 το βραδυ
Δε μου εχει πει τι τυπου διπολικη εχω. Ολοι οι τυποι εχουν την ιδια θεραπεια? Χρειαζεται χρονο για να ξερει ο γιατρος?

Υπάρχει κανεις που νιωθει οτι νοιωθω? Εστω ενας?

Δεν γνωρίζω. Αυτές τις ερωτήσεις μπορεί να τις απαντήσει ένας ψυχίατρος...μάλλον.
Ανέφερες ότι η μητέρα σου έκανε χρήση ψυχοφαρμάκων. Τι πρόβλημα ειχε και έχει η μητέρα σου? πόσα χρόνια πάσχει? Σε τι ηλικία ήσουν όταν εμφανήστηκαν τα συμπτώματα της? Πώς ήταν η σχέση σας στην παιδική σου ηλικία? Τι νοιώθεις τώρα για την μητέρα σου?

[in_flames]

Όμως αφού και τα φάρμακα δεν βοηθούν, γιατί δε συνεχίζεις με τον/την ψυχολόγο στο νοσοκομείο σαν συμπλήρωμα-βοήθεια στην ήδη υπάρχουσα θεραπεία σου? Μπορεί μαζί να βρείτε τρόπους για να ξεπερνάς και αυτές τις κρίσεις που σε πιάνουν. Το θέμα είναι να βρεις και μόνη σου τη δύναμη να πολεμήσεις όλο αυτό, έτσι μόνο θα νικήσεις, αν το κατανοήσεις και βρεις τρόπους να το ξεπερνάς.

Άλλαξα χτες με το γιατρό λίγο τα φαρμακα. Παίρνω πλεον 10mg Norpen oro το μεσημερι και αλλα 10mg το βραδυ μαζι με 10-20mg solben. Χτες με αυτον τον τροπο ένιωσα πολυ καλα, για να δουμε και σημερα. Μου ειπε οτι αυτο λεγεται μεικτο επεισοδιο διπολικης οταν τον ρωτησα, οτι θέλω γυρω στις 2 εβδομαδες για να ισορροπησω και οτι ειμαι ατυχη γιατι ενω διεγνωσε μεθοριακη διαταραχη προσωπικοτητας, ειτε λογω του αντικαταθλιπτικου, ειτε απο μονο του, εκανα επεισοδιο διπολικης και εμεινε πισω η ψυχοθεραπεια.

Δεν γνωρίζω. Αυτές τις ερωτήσεις μπορεί να τις απαντήσει ένας ψυχίατρος...μάλλον.
Ανέφερες ότι η μητέρα σου έκανε χρήση ψυχοφαρμάκων. Τι πρόβλημα ειχε και έχει η μητέρα σου? πόσα χρόνια πάσχει? Σε τι ηλικία ήσουν όταν εμφανήστηκαν τα συμπτώματα της? Πώς ήταν η σχέση σας στην παιδική σου ηλικία? Τι νοιώθεις τώρα για την μητέρα σου?

Η μανα μου λόγω του οτι επιβιωσε απο ανευρισμα πριν 15 χρονια, και εχοντας διαγνωστει με αγχος/εσωτερικευμενο αγχος δε θυμαμαι το ονομα ακριβως ειναι με lexotanil/tavor/xanax/seropram κατα καιρους. Seropram ήθελε να παιρνω και εγω κατα καιρους, στις εξεταστικες πχ για να ειμαι ηρεμη λεει χωρις αγχος. Tωρα ποτε και πως τα παιρνει δεν εχω ιδεα. Αλλά απο αυτα τα φαρμακα, ειδικα lexotanil και seropram, παντα υπαρχουν καποια στο σπιτι.
Τωρα για τη σχεση μου μαζι της.. απο παιδι ημουν κλειστο, δεν μιλαγαμε, αλλα δεν εδειχναν να ενδιαφερονται για τα οποια προβληματα μου ή τα θελω μου. Της εχω μιλησει, ειμαστε πιο κοντα τωρα, αλλα στα τηλεφωνα (μιας και μενω Αθηνα τωρα για σπουδες) δε χανει ποτε να μου υπενθυμιζει τα "πρεπει" που εχω, ειδικα με τη παλιοσχολη. Αν της πω κατι για τα ψυχολογικα μου, θα αρχισει διαφορα...που νομιζω θα με κανουν χειροτερα. Αισθανομαι τωρα οτι εχουμε ερθει λιιιγο πιο κοντα, κανουμε διαφορες συζητησεις κατα καιρους, αλλα δεν την εμπιστευομαι.

[Mercyless Fate]

Αν της πω κατι για τα ψυχολογικα μου, θα αρχισει διαφορα...που νομιζω θα με κλανουν χειροτερα.

[in_flames]

χαχαχα διορθωθηκε..αμαν ενα λαθος εκανα και εγω και πηγες και το εντοπισες..!!

[Mercyless Fate]

χαχαχα διορθωθηκε..αμαν ενα λαθος εκανα και εγω και πηγες και το εντοπισες..!!

Είναι επειδή σε αγαπάω και σε προστατεύω darling...

[Deleted20082014]

Άλλαξα χτες με το γιατρό λίγο τα φαρμακα. Παίρνω πλεον 10mg Norpen oro το μεσημερι και αλλα 10mg το βραδυ μαζι με 10-20mg solben. Χτες με αυτον τον τροπο ένιωσα πολυ καλα, για να δουμε και σημερα. Μου ειπε οτι αυτο λεγεται μεικτο επεισοδιο διπολικης οταν τον ρωτησα, οτι θέλω γυρω στις 2 εβδομαδες για να ισορροπησω και οτι ειμαι ατυχη γιατι ενω διεγνωσε μεθοριακη διαταραχη προσωπικοτητας, ειτε λογω του αντικαταθλιπτικου, ειτε απο μονο του, εκανα επεισοδιο διπολικης και εμεινε πισω η ψυχοθεραπεια.

Ελπίζω να σε βοηθήσει αυτή η αγωγή! Περιμένουμε να μας πεις νεότερα!!

[Tomhet]

Διάβασα όσο μπορούσα το thread και βλέπω να αναφέρεις...της παναγιάς τα μάτια...μανίες, κρίσεις πανικού, καταθλίψεις, υπερκινητικότητα, διαταραχή προσωπικότητας, διπολικές, μονοφασικές, τριφασικές..... στο τέλος θα πρέπει να φωνάξουμε τον Κώστα Τσάκωνα γιατί με μια ειδικότητα δεν ξεμπερδευουμε...
Δεν είδα όμως κάπου να αναφέρεις, τι στα δημιουργεί όλα αυτα... είδα δηλαδή να λες πχ οτι χωρισες με καποιον φιλο σου και οτι αυτός ευθύνεται για κάποια κρίση που είχες... ΟΚ πάει αυτό, ήταν μια φορά. Συνδέεται κάπως με το τώρα? τα κοψίματα κλπ...προς τι? με ποια βάση? έτσι χωρίς λόγο? Θα κάθεσαι και θα βλέπεις πχ ταινία με φίλους και θα τους πεις "συγγνώμη ενα λεπτάκι" και θα πας στην τουαλέτα να κοπεις χωρις καποια σκέψη στο μυαλο?
Τι στα προκαλεί όλα αυτα? Δε μπορει....κάτι θα σκέφτεσαι...τι ομως? δεν βλέπω να το αναφέρεις πουθενα.
Δοσολογίες για φαρμακα κλπ δεν έχει νοημα να παρακολουθεις και να παραθετεις καθως δεν προκειται κανεις να σου πει τι να κανεις με αυτα και ακομα και να σου πει δεν πρεπει να τον ακουσεις.

[aeolus74]

Η μανα μου λόγω του οτι επιβιωσε απο ανευρισμα πριν 15 χρονια, και εχοντας διαγνωστει με αγχος/εσωτερικευμενο αγχος δε θυμαμαι το ονομα ακριβως ειναι με lexotanil/tavor/xanax/seropram κατα καιρους. Seropram ήθελε να παιρνω και εγω κατα καιρους, στις εξεταστικες πχ για να ειμαι ηρεμη λεει χωρις αγχος. Tωρα ποτε και πως τα παιρνει δεν εχω ιδεα. Αλλά απο αυτα τα φαρμακα, ειδικα lexotanil και seropram, παντα υπαρχουν καποια στο σπιτι.
Τωρα για τη σχεση μου μαζι της.. απο παιδι ημουν κλειστο, δεν μιλαγαμε, αλλα δεν εδειχναν να ενδιαφερονται για τα οποια προβληματα μου ή τα θελω μου. Της εχω μιλησει, ειμαστε πιο κοντα τωρα, αλλα στα τηλεφωνα (μιας και μενω Αθηνα τωρα για σπουδες) δε χανει ποτε να μου υπενθυμιζει τα "πρεπει" που εχω, ειδικα με τη παλιοσχολη. Αν της πω κατι για τα ψυχολογικα μου, θα αρχισει διαφορα...που νομιζω θα με κανουν χειροτερα. Αισθανομαι τωρα οτι εχουμε ερθει λιιιγο πιο κοντα, κανουμε διαφορες συζητησεις κατα καιρους, αλλα δεν την εμπιστευομαι.

Οι απαντήσεις που ψάχνεις βρίσκονται στο παρελθόν της παιδικής σου ηλικίας. Βέβαια, τα δεδομένα είναι λίγα, άλλα είναι εμφανές ότι ποτέ σου δεν ανέπτυξες μία σχέση ασφάλειας με την μητέρα σου (και γι' αυτό δεν ευθύνεσαι εσύ παρόλο που είσαι γεμάτη εννοχές). Το ότι δεν εδειχναν να ενδιαφερονται για τα οποια προβληματα σου ή τα θελω σου καταδεικνείει έλειψη συναισθηματικής κατανόησης καθώς και έλλειψη κάθε συναισθηματικής επαφής. Το ότι χρησιμοποιείς πληθυντικό μου δίνει να καταλάβω ότι στην κατάσταση αυτή που περιγράφεις συμμετείχε και ο πατέρας, ίσως ως συνεργός ή ως αμέτοχος παρατηρητής. Με λίγα λόγια δεν είχες υποστήρηξη από πουθενά. Σημασία δεν είχε να καλυφθούν οι δικές σου συναισθηματικές ανάγκες αλλά χρησιμοποιήθηκες για να καλύψεις εσύ τις απωθημένες συναισθηματικές ανάγκες των γονιών σου (αλλά αυτές δεν καλύπτονται με τίποτα). Τί κάνει ένα παιδί προκειμένου να επιβιώσει υπό αυτές τις συνθήκες? Απωθεί, αρνείται, εξιδακικεύει, εκλογικευει. Οι πιο ισχυροί αμυντικοί μηχανισμοί που διαθέτουμε σε πλήρη εφαρμογή.
Το κόστος είναι η διαταραχή. Σύγκρουση μεταξύ του τί θέλουμε να πιστεύουμε και του τί πραγματικά ισχύει.
Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ΠΟΤΕ διαταραχή προσωπικότητας που να είχε υγιή παιδικά χρόνια.

[in_flames]

Καλημερα και ευχαριστω κι εσενα Tomhet και τους υπολοιπους που μπηκατε στη διαδικασια να το διαβασετε..

Απ' οσο με εχ παρατηρησει:
Κρισεις πανικού παθαινω οταν ειμαι στρεσαρισμενη, πιεσμενη και δεν εχω λυση (οπως οταν χωριζα), αλλα οχι χωρις λογο.
Αποπροσωποποιηση παθαινω στο ακυρο, οταν ειμαι εξω συνηθως ενω δε θελω, αρα οταν πιεζομαι συνηθως, αλλα μερικες φορες και χωρις λογο, και τα βλεπω ολα σαν ταινια, σαν να μην νιωθω το σωμα μου, σαν να χανω την επαφη με τη πραγματικοτητα.
Καταθλιψεις παθαινω για διαφορα, αλλες φορες γιατι τιποτα δεν εχει νοημα κλπ. και οδηγουμαι σ αυτην, κι αλλες φορες απλα ολα μου φαινονται μαυρα χωρις λογο.
Αλλαγες στη διαθεση, πανω και κατω συμβαινουν χωρις λογο, απλα ετσι συμβαινει μερα με τη μερα η μεσα στη ιδια μερα κιολας, βεβαια εχω παρατηρησει οτι εκεινες τις ωρες κυριολεκτικα ειμαι ευερεθιστη σε οτιδηποτε που οδηγει σε συμπεριφορες αναρμοστες. Δλδ αν ειμαι στα up μου και με κοντραρεις, μπορω να βαλω φωνες, να παιξω ξυλο, να θυμωσω, να τα σπασω οτι ναναι. Δεν βρισκω λογο ομως ως προς το τι με κανει ετσι. Αυτο παει τωρα 3 βδομαδες σχεδον. Ο γιατρός ειπε οτι πρεπει να ειναι διπολικη διαταραχη αυτο που συμβαινει τωρα, γιατι δε μπορει να δικαιολογησει οτι το αντικαταθλιπτικο στην ποσοτητα που το πηρα μου προξενησε κατι τετοιο..

[in_flames]

Οι απαντήσεις που ψάχνεις βρίσκονται στο παρελθόν της παιδικής σου ηλικίας. Βέβαια, τα δεδομένα είναι λίγα, άλλα είναι εμφανές ότι ποτέ σου δεν ανέπτυξες μία σχέση ασφάλειας με την μητέρα σου (και γι' αυτό δεν ευθύνεσαι εσύ παρόλο που είσαι γεμάτη εννοχές). Το ότι δεν εδειχναν να ενδιαφερονται για τα οποια προβληματα σου ή τα θελω σου καταδεικνείει έλειψη συναισθηματικής κατανόησης καθώς και έλλειψη κάθε συναισθηματικής επαφής. Το ότι χρησιμοποιείς πληθυντικό μου δίνει να καταλάβω ότι στην κατάσταση αυτή που περιγράφεις συμμετείχε και ο πατέρας, ίσως ως συνεργός ή ως αμέτοχος παρατηρητής. Με λίγα λόγια δεν είχες υποστήρηξη από πουθενά. Σημασία δεν είχε να καλυφθούν οι δικές σου συναισθηματικές ανάγκες αλλά χρησιμοποιήθηκες για να καλύψεις εσύ τις απωθημένες συναισθηματικές ανάγκες των γονιών σου (αλλά αυτές δεν καλύπτονται με τίποτα). Τί κάνει ένα παιδί προκειμένου να επιβιώσει υπό αυτές τις συνθήκες? Απωθεί, αρνείται, εξιδακικεύει, εκλογικευει. Οι πιο ισχυροί αμυντικοί μηχανισμοί που διαθέτουμε σε πλήρη εφαρμογή.
Το κόστος είναι η διαταραχή. Σύγκρουση μεταξύ του τί θέλουμε να πιστεύουμε και του τί πραγματικά ισχύει.
Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ΠΟΤΕ διαταραχή προσωπικότητας που να είχε υγιή παιδικά χρόνια.

Η αληθεια ειναι οτι πρεπει να εχει καποια δοση αληθειας, γιατι και ο γιατρος ολο για τους γονεις με ρωταει και πως ηταν οταν ημουν παιδι.
Νιωθω για τους γονεις παραπονο, ενοχες, απογοητευση, αγαπη, τυψεις, οτι δε με καταλαβαινουν ή οτι δεν θελουν να ενδιαφερθουν πραγματικα για μενα, φοβο, υποχρεωση, στεναχωρια για οτι περνανε, ή οτι ειμαι βαρος, εχω βαρεθει να με συγκρινουν με αλλους, και τσπ δε θα κατσω να πω αλλα..
Σαν παιδι τους εβλεπα ελαχιστα, λογω δουλειας. Μετα ηταν μονο η μανα μου σπιτι οταν ημουν 10-11, τον πατερα μου τον εβλεπα 1 ωρα το μεσημερι και αλλες 2 το βραδυ και δεν ηθελε να τον ζαλιζουμε, αλλιως αρχιζε τσακωμος και φωνες. Ειναι και οι 2 λιγο παλαιων αρχων.

Αν έχουν σχεση αυτα με το πως ειμαι τωρα, τοτε πως διορθωνεται αυτο που ειμαι τωρα, εφοσον οτι εγινε, εγινε στο παρελθον?

[Tomhet]

Καταθλιψεις παθαινω για διαφορα, αλλες φορες γιατι τιποτα δεν εχει νοημα κλπ. και οδηγουμαι σ αυτην, κι αλλες φορες απλα ολα μου φαινονται μαυρα χωρις λογο.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κατάθλιψης ρε συ, όχι ο λόγος. Κοινώς, μαζί με όλα τα αλλα που ανέφερες...Τι σε εκνευρίζει τόσο πολύ? Τι ειναι αυτο που σε κανει να πιστευεις οτι τιποτα δεν εχει νόημα? Τι είναι αυτό που σε στρεσσάρει? Και σε τί επίπεδα αναφερόμαστε? Θα έρθω να σου πετάξω ζάχαρη χωρις λόγο και θα μου ανοίξεις το κεφάλι με λύσσα?
Ρωτάω γιατί με όοοολη αυτή την "ιατρική" συζήτηση και τις αναλύσεις μήπως χάνεις το δάσος πχ.

[in_flames]

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κατάθλιψης ρε συ, όχι ο λόγος. Κοινώς, μαζί με όλα τα αλλα που ανέφερες...Τι σε εκνευρίζει τόσο πολύ? Τι ειναι αυτο που σε κανει να πιστευεις οτι τιποτα δεν εχει νόημα? Τι είναι αυτό που σε στρεσσάρει? Και σε τί επίπεδα αναφερόμαστε? Θα έρθω να σου πετάξω ζάχαρη χωρις λόγο και θα μου ανοίξεις το κεφάλι με λύσσα?
Ρωτάω γιατί με όοοολη αυτή την "ιατρική" συζήτηση και τις αναλύσεις μήπως χάνεις το δάσος πχ.

Αιτιες καταθλιψης.
Δεν κανω αυτα που θελω, δε σπουδαζω αυτο που θελω, δε ξερω τι θελω, δεν ειμαι οπως θελω, δεν εχω φιλους, δεν εχω γονεις που να ενδιαφερονται, ο αδερφος μου μου εχει κανει επισης πολλα, δεν εχω λεφτα, ειμαι μια ζωη στη λαθος ψυχολογια. Αλλα περα απο αυτα, μπορει να ειμαι σε καλη φαση ψυχολογικα και απλα να κατεβω χωρις λογο. Μεχρι σε σημειο να κοβομαι και να σκεφτομαι την αυτοκτονια.

Τωρα οταν ειμαι στα πανω μου ειμαι ετσι χωρις λογο.
Και οταν ειμαι ετσι μπορω να γινω η ψυχη της παρεας, με αστηρευτη ενεργεια, μπορω να κανω οτι βλακεια μπορεις να φανταστεις, απο το να γινω ρεζιλι, να μιλαω πολυ και ακαταπαυστα, γινομαι απιστευτα υπερκινητικη, απο τα σπασω τα νευρα των αλλων, απο το να ειμαι πολυ αντιδραστικη μεχρι να παιξω ξυλο, να χαλασω ολα μου το λεφτα, να σπαω πραγματα, να χτυπιεμαι, να αυτοτραυματιζομαι, να τη πεφτω απο δω κι απο κει, το μυαλο μου να τρεχει σαν τρελο απο σκεψεις που δεν προλαβαινω καν, δεν μπορω να συγκεντρωθω σε τιποτα και θελω να κανω 100000000 πραγματα μαζι, και κανω καταχρησεις. Νιωθω οτι μπορω να κανω τα παντα (με τρομερη αυτοπεποιθηση) ενω δε σκεφτομαι καν τις συνεπειες ή αδιαφορω παντελως γι αυτες.. Ωραια ειναι τοτε αλλα μετα μετανιωνω πολλα απο αυτα..

Ξαναλεω ομως οτι και τα πανω και τα κατω μου, μου συμβαινουν πολλες φορες χωρις λογο (ειδικα τα πανω μου), χωρις να σκεφτω κατι, χωρις να συμβει κατι.
Τωρα ειμαι ταυτοχρονα και πανω και κατω και ειναι κολαση

[Tomhet]

Προφανώς όλα αυτά που θα σου πω είναι μόνο λόγια και τίποτα παραπάνω αλλά....
Δεν κάνεις αυτά που θέλεις...δηλαδή? ένα παράδειγμα...αν ο λόγος εδώ ειναι τα λεφτά τότε καταλαβαίνεις τι θα πω αμέσως μετά...
Δεν σπουδάζεις αυτό που θέλεις...αν δε κάνω λάθος είσαι μικρή ακόμα...και λένε οτι ποτε δεν είναι αργα..?
Δεν έχεις φίλους....προσπάθειες κάνεις? σορρυ που θα παίξω το χαρτί αυτό εδώ αλλά νεαρή κοπέλα είναι γενικά πολύ πιο προσβάσιμη.
Όσον αφορά τον αδερφό σου και την οικογένεια, ίσως η γνώμη μου θα βρει αρκετούς αντίθετους αλλά, δεν είναι νομίζω απόλυτο το οτι θα έπρεπε να έχουμε όλοι τους ίδιους δεσμούς και σχέση με την οικογένεια μας. Εγώ πχ δεν έχω ιδιαίτερες επαφές με την οικογένεια μου αλλά δεν νιώθω κιόλας απογοητευμένος απο αυτό. Απλά δεν ταιριάζουμε :P
Δεν έχεις δουλειά...είναι σίγουρα βασικό κομμάτι και παίρνει πολλά πράγματα μπάλα. Θα σου πρότεινα να αφοσιωθείς σε αυτό για τώρα.
Δεν είσαι όπως θες...αυτο μήπως έχει να κάνει με το πως νομίζεις οτι σε βλέπουν οι άλλοι? οτι έχεις που δεν σου αρέσει, εσωτερικο ή εξωτερικό μήπως με την αποδοχή του περιβάλλοντος σου θα άλλαζε και για εσένα αυτή η εντύπωση? Οπότε μήπως ξαναρχόμαστε

Οπότε μήπως γενικά είσαι εκνευρισμένη με διάφορα θέμματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθείς μεμονωμένα και ξεσπάς όποτε τα φέρνεις στο μυαλό?