Και μετά;

[araxni]

Καλησπέρα σε όλους! Διαβάζω καιρό τις ιστορίες άλλων και κατανοώ απολύτως τα συναισθήματά σας και συχνά συμπάσχω. Μάλλον, λοιπόν, ήρθε η ώρα να πω και τη δική μου ιστορία...

Στα 11 μου, όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό και μόλις είχα γυρίσει στο σπίτι, χτύπησε κάποια στιγμή το τηλέφωνο. Φυσικά χωρίς αριθμό, απόκρυψη. Το σήκωσα. Ήταν και καλά ένας γιατρός. Είπε ότι θα μου έκανε μια εξέταση από το τηλέφωνο. Πού να πάει το μυαλό μου... Τον εμπιστεύτηκα. Με προέτρεψε να βάλω στο χέρι μου ενυδατική κρέμα και να το βάλω στον πρωκτό. Λίγο αργότερα με έστειλε στο μπάνιο για να κάνω την ανάγκη μου. Το έκλεισε και είπε ότι θα ξανάπαιρνε. Δεν ξαναπήρε.

Στο μεταξύ ο ίδιος τύπος είχε πάρει και σε άλλα άτομα της τότε παρέας μου. Ήρθαν και με προειδοποίησαν, αλλά ήταν αργά.
Ακολούθησε επίσκεψη στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Εκεί έπρεπε να τα πω όλα αυτά μια φορά. Από εκεί μας έστειλαν σε ένα άλλο τμήμα για καταγγελία. Έπρεπε να τα πω άλλη μία φορά. Ευτυχώς εκεί ήταν γυναίκα. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν βρέθηκε κανείς.
Την επομένη δεν ήθελα να πάω στο σχολείο, αλλά με πίεσε η μαμά μου και πήγα. Η "είδηση" είχε κυκλοφορήσει ήδη και η ατάκα της δασκάλας ήταν: "κάποιος θα σου έκανε πλάκα".

Χρόνια δε με ενοχλούσε η σκέψη του συμβάντος. Το είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν το είχα συνδέσει με άλλα πράγματα. Ας πούμε, όταν κάποια στιγμή μου ζήτησε ένα αγόρι να τα φτιάξουμε αρνήθηκα γιατί φοβόμουν. Πρόσφατα, νομίζω, κατάλαβα και τον λόγο: φοβόμουν μην ήθελε κάτι παραπάνω, μη με αγγίξει. Επίσης, ενώ συμμαθήτριές μου κάθονταν με άνεση στα πόδια των αγοριών, εγώ πολύ σπάνια. Γενικότερα, εκφράζομαι πολύ δύσκολα (και συνήθως γραπτά, με τον προφορικό λόγο έχω ένα θεματάκι) και πολλές φορές όταν με αγγίζουν νιώθω αμήχανα. Μου έχουν πει ότι κρύβω τη θηλυκή πλευρά μου και ότι φοβάμαι μην προδοθώ.

Πριν ένα χρόνο περίπου η μητέρα μου έπεσε θύμα ληστείας. Της άρπαξαν τη χρυσή καδένα από τον λαιμό μπροστά στα μάτια μου. Έκτοτε έχω πολλές φορές την εντύπωση ότι με ακολουθούν και αλλάζω πεζοδρόμιο. Αυτό το τελευταίο έχει βελτιωθεί το τελευταίο διάστημα μετά την επίσκεψή μου στην ειδικό.

Με απασχολεί έντονα το θέμα. Το γεγονός θεωρείται βιασμός;Φτάνω τα 19 και δεν έχω κάνει καμία σχέση. Έχω κάνει ήδη μια επίσκεψη, όπως είπα, σε ειδικό, αλλά απ' ό, τι φαίνεται θα χρειαστώ και άλλες. Το θέμα είναι τι κάνω από εδώ και πέρα. Θέλω να το ξεπεράσω!

[αλεξανδρος_77]

εχω ακουσει και αλλες πολυ χειροτερες ιστοριες εδω απο αυτη αυτο που θελω να σου ειναι οταν θα βρεις σχεση να μην αρχισεις να τα χωνεις στο αγορι σου χωρις λογο επιδη θα φοβασαι αλλα να του πεις την αληθεια χωρις να σκεφτεις οτι θα πεσει το εγω σου... οστοσο εγω υποψιαζομαι οτι αυτος που πηρε τηλεφονο δεν ηταν εντελως αγνωστος αλλα καπιος που ισως σε ηξερε αλλα δε τον ηξερες.. αυτα που λες μου ειναι γνωστα και μπωρουμε να συζητισουμε το θεμα οσο θες..........

[Leda]

araxni,
δεν ξέρω τι θεωρείται αυτό που περιγράφεις, όμως όπως και να χει,
ήσουν πολύ μικρή σε ευαίσθητη ηλικία και σου δημιουργήθηκε ένα τραύμα που τελικά ποτέ δεν αντιμετώπισες,
απλά θάφτηκε με τον καιρό.
Δεν έχει σημασία αυτό που αναφέρει ο Αλέξανδρος, αν δηλαδή είναι σοβαρότερο από άλλες περιπτώσεις.
Σημασία για σένα έχει να το ξεπεράσεις.

Αν κατάλαβα καλά, όμως, είσαι γενικά φοβισμένη.
Μην ανησυχείς και γι αυτό!
Όλα διορθώνονται!
Αν μπορείς να πας σε ειδικό -φαντάζομαι εννοείς ψυχολόγο- πήγαινε!
Θα σε βοηθήσει πολύ περισσότερο απ' όσα θα σου πούμε εμείς εδώ!

[αλεξανδρος_77]

εγω συχνα μηλω συνθηματικα οπιος ζει η νιωθει οτι περιγραφω καταλαβενει τι ενοω...

[Leda]

εγω συχνα μηλω συνθηματικα οπιος ζει η νιωθει οτι περιγραφω καταλαβενει τι ενοω...

http://www.skype-emoticons.com/image...-wondering.png

[betelgeuse]

Ποσο χρονων εισαι τωρα αραχνη?

[Lena01]

Καλά έκανες που πήγες σε ειδικό! Νομίζω ότι συζητώντας το με έναν άνθρωπο με κατανόηση και γνώση, θα μπορέσεις να το ξεπεράσεις.
Αλλά φρικάρω στη σκέψη ότι τελικά ένα παιδί δεν είναι ασφαλές ούτε στο σπίτι του... αν είναι δυνατόν...
Και η ατάκα της δασκάλας, αν είναι δυνατόν...... αυτό κατάλαβε?
Μερικοί δάσκαλοι είναι τελείως ζώα....

[Κλειδί Σκέψης]

Κατ'αρχήν ειναι μεγάλο βήμα που το είπες .... είναι πολύ σημαντικό να μιλάς για αυτά που έγιναν που πέρασες, που ένιωσες, που νιώθεις... Θα σου κάνει καλό να εκφραστείς και να ξεπεράσεις τους φόβους και τις όποιες αναστολές σου... Πιστεύω πως η επίσκεψη σου σε κάποιον ειδικό αλλά και οτι αρχίζεις να μιλάς για αυτό θα σε βοηθήσει πολύ ...

[araxni]

Και να 'μαστε πάλι εδώ τέσσερις μήνες μετά...
Πρόσφατα μετακόμισα και άλλαξα πόλη. Το πρώτο διάστημα φοβόμουν πολύ να γυρίσω μόνη μου όταν είχε βραδιάσει. Συχνά είχα την εντύπωση ότι με ακολουθούσε κάποιος (ο οποίος περπατούσε απλώς στην ίδια κατεύθυνση με μένα) ή ότι θα πεταχτεί κάποιος από ένα στενό και θα με βιάσει. Κάποιες φορές φοβόμουν τόσο που ίδρωνα και με έπιαναν ταχυπαλμίες. Τώρα πια είναι λίγο καλύτερα, αλλά πάλι φοβάμαι το βράδυ.

Επίσης, παρατηρώ σχεδόν καθημερινά πόσο δύσκολο μου είναι να ακουμπώ τους άλλους (π.χ. να τον/την πάρω μια απλή αγκαλιά) ή να τους εμπιστευτώ ή πόσο αμήχανα νιώθω όταν είμαι μόνη μου έναν άντρα και απλώς συζητάμε.