Θάνατος Συγγενή Πρώτου Βαθμού

[maria...]

cosmic ενας αν8ρωπος δεν πε8ενει οταν τον 8υμαστε και τον εχετε μεσα στην καρδια σας.κουραγιο.ξερω οτι τπτ απο οσα σου λεμε δεν ειναι αρκετο για να λιγοστεψει ο πονος σου.και γω δεν μπορω καν να σκευτω οτι καπια στιγμη 8α φυγουν οι γονεις μου.

[giorgos2008]

Κατ\'αρχας να δωσω τα ειλικρινη μου συλλυπητηρια στον cosmic & να οπλιστει με αφθονο κουραγιο.Εχω διαβασει απο την αρχη ολα οσα γραφτηκαν εδω.Περασα & περνω & εγω τον ιδιο πονο αφου εχασα τον πατερα μου στις 13 Απριλιου.Ο πονος αβασταχτος.Στην επαρχια που ζουσανε οι γονεις μου,πηγαιναμε & μεις(ειμαστε 3 αδελφια,παντρεμενοι & οι τρεις),τακτικα.Ο πατερας μου με το που συμπληρωσε τα 90 & κατι μας εφυγε...Δεν ειχαμε αλλη φορα χασει ανθρωπο μεσα απο το σπιτι μας.Ακουγαμε αλλους χωριανους που \"φευγανε\", λιγος πονος στο ακουσμα του θανατου & μετα σιγα-σιγα το ξεπερνουσαμε.Ομως τωρα που εφυγε ο πατερας ειναι αλλο πραγμα.Η μητερα μεγαλη & αυτη πλεον-μπηκε στα 87 της-& ανημπορη,εχει καμποσα προβληματα, δεχτηκε διπλο μεγαλο χτυπημα.Απο τη μια εχασε τον ανθρωπο της-66 χρονια μαζι-ποτε δεν ειχανε εγκαταληψει ο ενας τον αλλο.Ζουσανε αγαπημενοι.Απο την αλλη για να μην την αφησουμε μονη της πλεον στο χωριο,την πηρε η αδελφη μου σε πρωτη φαση στη συμπρωτευουσα.Δηλαδη απο 20 Μαιου το σπιτι στο χωριο εκλεισε για πρωτη φορα.Στο διαστημα αυτο εχουμε επισκεφτει το σπιτι μας 2 φορες με τον αδελφο μου.Ομως η εγκαταλειψη ειναι εντονη.Μια εντονη συγκινηση μας κατελαβε & τις δυο φορες που πηγαμε.Παντα βρισκαμε την πορτα ανοιχτη.Η μαννα μου,τηλεφωνικα να μας λεει:Ποιος θα σας υποδεχεται τωρα που το σπιτι θα ειναι κλειστο? Δωστου εμεις παρηγορητικα λογια...Εχει πονεσει & αυτη και δεν βλεπει την ωρα να επιστρεψει στο σπιτι που δημιουργησε την οικογενεια της.Σας κουρασα λιγακι,αλλα ηθελα να τα εξομολογηθω τον πονο μου που ακομα ειναι πολυ εντονος,αν & πλησιαζει να κλεισει ενα 3μηνο απο την απωλεια του αγαπημενου μας πατερα.Σας ευχαριστω για την υπομονη σας.

[anwnimi]

Weird μου,
δε θα ξεχάσω ποτέ όταν πρωτοβάδιζα το δρόμο του πένθους, τότε στην αρχή που ήταν τόσο αξεπέραστα και ανυπόφορα, τα λόγια σου ήταν αυτά που διαβάζω εδώ:

Originally posted by weird
Δωσε χρονο στον εαυτο σου και κλαψε! ΚΛΑΨΕ! Ακους?

Νομίζω ότι δεν υπήρξε άλλος άνθρωπος που να μου πει αυτά τα λόγια. Κι όμως με βοήθησαν τόσο πολύ!

Γιώργο, τελικά όσο χρονών και να είμαστε, όσο χρονών και να είναι οι γονείς μας, εμείς πάντα αισθανόμαστε παιδιά τους και πονάμε όταν τους χάνουμε. Πονάμε πολύ. Βίωσε κι εσύ τον πόνο, εκφράσου και σιγά σιγά μέσα στην καρδιά σου θα μείνει η αγάπη σας η οποία θα ζει για πάντα...

[giorgos2008]

Πραγματικα, βαλσαμο τα λογια σας.Ευχαριστω πολυ & να ειστε παντα καλα.

[prasiniklosti]

να ζήσεις και να θυμάσαι πάντα τις καλύτερες αναμνήσεις μαζί του.
Σίγουρα είναι δύσκολο στην αρχή.΄Τώρα πενθείς.
Σε λίγο καιρό όμως πρέπει να ξαναανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις.
Απο εκεί που είναι σίγουρα θα καμαρωνει για εσένα και θα θέλει να σε βλέπει ευτυχισμένο.
Τώρα στην αρχή πρέπει να κάνεις λίγο υπομονή

[giorgos2008]

Σας ευχαριστω και παλι για τα παρηγορητικα σας λογια.Να ειστε καλα.

[NANA22]

Καλημέρα σε όλους.
Μόλις σήμερα ανακάλυψα αυτό το forum, και χάρηκα πολύ στην ιδέα ότι μπορώ να μοιραστώ την εμπειρία μου, τις σκέψεις μου και να εκτεθώ σε άγνωστο για μένα κόσμο.
Πρίν από έναν χρόνο και τέσσερις μήνες έχασα τον αδερφό μου πολύ ξαφνικά από δυστύχημα. Η μεγαλύτερη απώλεια της ζωής μου. Η ψυχολογία μου θύμιζε και θυμίζει αρκετές φορές κόλαση. Επτά μήνες ακριβώς πρίν από την απώλεια του αδερφού έχασα και έναν άνθρωπο πολύ σημαντικό για εμένα, είχαμε σχέση 5 χρόνια, τα 4 από τα οποία τα περάσαμε στα νοσοκομία γιατί είχε καρκίνο στο αίμα, και ήμουν μαζί του μέχρι την τελευταία στιγμή. Όχι σαν ερωτική του σύντροφος πια, αλλά σαν οικογένεια του.
Όπως καταλαβαίνετε, νιώθω σαν να μην έχω προλάβει να πάρω ανάσα. Και οι δύο απώλειες πόνεσαν και πονάνε ακόμα και σήμερα πάρα πολύ.
Έχω περάσει κρίσεις άρνησης, φόβων, πανικού, χαμηλής αυτοεκτίμησης, εξαρτητικότητας από μια άλλη σχέση που έκανα στην πορεία. Έχω νιώσει τόσο άσχημα όσο δεν είχα ποτέ, έχω νιώσει κακίες, θυμό, νεύρα, απογοήτευση, ακινητοποίηση αλλά προσπαθώ και το παλεύω.
Σήμερα είμαι αρκετά καλύτερα από τον πρόηγούμενο χρόνο. Υπάρχουν ακόμα όμως οι στιγμές της κόλασης που θέλω να τις ντύνω με διάφορες δικαιολογίες αλλά είμαι καλύτερα από πρίν. Υπάρχουν στιγμές που ανάβει ενα φώς ελπίδας και διάθεσης για ζωή, και άλλες που είναι εντελώς μαύρες.
Δεν θα σας κουράσω άλλο, απλά θέλω να το φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ ότι ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ απίστευτα και θα τους ήθελα εδώ πάλι....

Ευχαριστώ

[weird]

Μπράβο Νανά,
φαίνεσαι γεμάτη απο δύναμη...
Δεν θα πάψουν να λείπουν,
δεν θα πάψουν να σου λέιπουν....
αλλά το κυριότερο κορίτσι μου,
είναι να μην λέιπεις κι εσύ μαζί τους.
Αλλά να είσαι εδώ, ζωντανή,
με όλες τις μνήμες σου και μέσα στην παρουσία της ψυχής σου.