Τι να πιστέψω και πως να συνεχίσω.

[nefelirene]

Σήμερα θα είχαμε χαρά και φίλους και γέλια και τραγούδια.
Σήμερα θα γινόσουν 35..
Σήμερα έχουμε κενό...
Μια ζωγραφιά της μικρής και 2-3 λουλούδια από εμένα....
Ενα τέλος βιαστικό που δεν άξιζε σε μένα...και σε εκείνη....

[μυσπ]

Σήμερα θα είχαμε χαρά και φίλους και γέλια και τραγούδια.
Σήμερα θα γινόσουν 35..
Σήμερα έχουμε κενό...
Μια ζωγραφιά της μικρής και 2-3 λουλούδια από εμένα....
Ενα τέλος βιαστικό που δεν άξιζε σε μένα...και σε εκείνη....

Σε κανεναν δεν αξιζει κατι τετοιο,ειναι στο χερι σας ομως να παλεψετε κ να τα βγαλετε περα στην ζωη σας,το να βουλιαξετε ειναι επισης κατι που δεν αξιζει σε σενα και σε εκεινη

[nefelirene]

Η θλίψη είναι διαφορετική ...εσωτερική ...με έχει κάνει "κακία" ,η μόνη απάντηση που δίνω είναι
πρέπει να σκεφτώ τον εαυτό μου , είμαι μόνη μου, πρέπει να σταθώ για εκείνη και για εμένα.
Από το στόμα μου έχουν βγει οι πιο κρυφές σκέψεις που δεν πίστευα ποτέ ότι θα έλεγα σε κανέναν.
Τα λόγια μου είναι αγκάθια για όλους αυτούς που είτε ακούσια ή εκούσια με είχαν ενοχλήσει ....σαν κάτι να
έσπασε μέσα μου και άνοιξε το "κουτί " και τώρα όλα βγαίνουν έξω...δεν υπάρχουν πια πρέπει και μη για εμένα .
Δεν μπορώ να κρύψω τίποτα από αυτά που νοιώθω. Η μικρή είναι πάλι χαμένη , από την μια χαρούμενη και από την
άλλη αρχίζει πάλι η γνωστή έκφραση " ζηλεύω τα παιδία που έχουν μπαμπά .." δεν μπορώ να κάνω κάτι γιαυτό απλά
της λεω οτί πιο ευχάριστο μπορεί να θυμάται για τον μπαμπά της .....¨Ήδη κοντεύουν 8μήνες από εκείνη την ημέρα
και ακόμα στην αναμονή...και σκέφτομαι όταν ¨θα μάθω ¨ θα μείνω ίδια ή θα γίνω ακόμα ποιο σκληρή .
Έχω γίνει άκαμπτη όπως λενε και οι ειδικοί τα πόδια μου έχουν κολλήσει στην γή και δεν λυγίζουν και σκληρή σαν
πέτρα , σαν να έχουν απέναντι τους ένα τοίχο. Ακόμα και τα μάτια μου δείχνουν σε όλους την άβυσσο που έχω μέσα μου...

[μυσπ]

Η θλίψη είναι διαφορετική ...εσωτερική ...με έχει κάνει "κακία" ,η μόνη απάντηση που δίνω είναι
πρέπει να σκεφτώ τον εαυτό μου , είμαι μόνη μου, πρέπει να σταθώ για εκείνη και για εμένα.
Από το στόμα μου έχουν βγει οι πιο κρυφές σκέψεις που δεν πίστευα ποτέ ότι θα έλεγα σε κανέναν.
Τα λόγια μου είναι αγκάθια για όλους αυτούς που είτε ακούσια ή εκούσια με είχαν ενοχλήσει ....σαν κάτι να
έσπασε μέσα μου και άνοιξε το "κουτί " και τώρα όλα βγαίνουν έξω...δεν υπάρχουν πια πρέπει και μη για εμένα .
Δεν μπορώ να κρύψω τίποτα από αυτά που νοιώθω. Η μικρή είναι πάλι χαμένη , από την μια χαρούμενη και από την
άλλη αρχίζει πάλι η γνωστή έκφραση " ζηλεύω τα παιδία που έχουν μπαμπά .." δεν μπορώ να κάνω κάτι γιαυτό απλά
της λεω οτί πιο ευχάριστο μπορεί να θυμάται για τον μπαμπά της .....¨Ήδη κοντεύουν 8μήνες από εκείνη την ημέρα
και ακόμα στην αναμονή...και σκέφτομαι όταν ¨θα μάθω ¨ θα μείνω ίδια ή θα γίνω ακόμα ποιο σκληρή .
Έχω γίνει άκαμπτη όπως λενε και οι ειδικοί τα πόδια μου έχουν κολλήσει στην γή και δεν λυγίζουν και σκληρή σαν
πέτρα , σαν να έχουν απέναντι τους ένα τοίχο. Ακόμα και τα μάτια μου δείχνουν σε όλους την άβυσσο που έχω μέσα μου...

Κουραγιο φιλη μου πιστευω το προβλημα σου ειναι οτι φοβασαι την μοναξια κ τωρα νιωθεις σαν χαμενη,ομως δεν εισαι μονη σου στην πραγματικοτητα εχεις την μικρη σου πρεπει να το συνειδητοποιησεις κ ειμαι σιγουρη οτι θα τα καταφερετε,θα παρει χρονο αλλα θα τα καταφερετε,επειδη πρεπει να ζησετε κ εσεις το οφειλετε στον εαυτο σας!

[nefelirene]

Κοντεύει χρόνος από εκείνη την μέρα, δεν περνάει λεπτό χωρίς να υπάρχει στο μυαλό μου και στο μυαλό της μικρής. Οι εκρήξεις της είναι απίστευτες, θέλει τον μπαμπά της τώρα να μας πάρει να πάμε διακοπές στην θάλασσα να τα ξεχάσουμε όλα και με παραλαλάει να πάω να τον φέρω.....
Ακόμα ή απάντηση δεν μας έχει δοθεί και κάθε προσπάθεια που κάνουμε πέφτει πάνω σε τοίχο...
Εχτές το βράδυ στις 04:00 νόμιζα ότι ήταν εκεί και μίλαγε ξύπνησα ,πάλι μόνες ήμασταν βγήκα στο μπαλκόνι και περίμενα να ξημερώσει....
Σε λίγες μέρες θα είμαστε ακριβώς ένα χρόνο χωρίς εσένα ,μόνες μας μια καινούρια οικογένεια , οι δύο μας.
Γιατί όμως ....και τι απάντηση να δώσω στα τόσα γιατί της όταν άκόμα δεν έχουν απαντηθεί τα δικά μου γιατί..
Άραγε το κενό μας και τα δικά μας γιατί πότε θα περάσουν.

[μυσπ]

Κοντεύει χρόνος από εκείνη την μέρα, δεν περνάει λεπτό χωρίς να υπάρχει στο μυαλό μου και στο μυαλό της μικρής. Οι εκρήξεις της είναι απίστευτες, θέλει τον μπαμπά της τώρα να μας πάρει να πάμε διακοπές στην θάλασσα να τα ξεχάσουμε όλα και με παραλαλάει να πάω να τον φέρω.....
Ακόμα ή απάντηση δεν μας έχει δοθεί και κάθε προσπάθεια που κάνουμε πέφτει πάνω σε τοίχο...
Εχτές το βράδυ στις 04:00 νόμιζα ότι ήταν εκεί και μίλαγε ξύπνησα ,πάλι μόνες ήμασταν βγήκα στο μπαλκόνι και περίμενα να ξημερώσει....
Σε λίγες μέρες θα είμαστε ακριβώς ένα χρόνο χωρίς εσένα ,μόνες μας μια καινούρια οικογένεια , οι δύο μας.
Γιατί όμως ....και τι απάντηση να δώσω στα τόσα γιατί της όταν άκόμα δεν έχουν απαντηθεί τα δικά μου γιατί..
Άραγε το κενό μας και τα δικά μας γιατί πότε θα περάσουν.

Δυστυχως καθυστερουν τετοιες απαντησεις στην ελληνικη δικαιοσυνη,Συνεχιστε την προσπαθεια κ θα τα καταφερετε...