Συγκατοίκηση με πεθερικά (?)

[viky]

Πολύ ενθαρρυντικό :eek:

εμ τωρα τι να σου πουμε,οτι θα ειναι ολα ροδινα?αφου κ εσυ μεσα σου ξερεις πως δε θα ειναι,αλλιως δε θα ανεβαζες αυτο το θεμα.αν εισαι ετοιμη να αντιμετωπισεις γονεις,αδερφες και ολο το σοι πηγαινε.αν οχι περιμενε μεχρι να μαλακωσει και πατε αλλου η στο δικο σου.παντως σαυτα τα θεματα δε σε περνει να πιεσεις εναν αντρα γτ θα εχεις αρνητικα αποτελεσματα!!!

[remains]

3 πραματα δεν κανουν σ ενα σπιτι, 3 πετεινοι 3 κουνελοι και πεθερα με νυφη!

Α και μια σημειωση, η πεθερα είναι Εγγλέζα οπότε ελπίζω να μην αποδειχθεί κλασσική ελληνίδα πεθερα...!

[kerasi]

Δεν εχει σχεση τι ανθρωποι ειναι. Οτι θα γινετε κωλος ειναι βεβαιο. Απλα κοιτα να αξιοποιησεις τα θετικα της καταστασης.

[remains]

Δεν εχει σχεση τι ανθρωποι ειναι. Οτι θα γινετε κωλος ειναι βεβαιο. Απλα κοιτα να αξιοποιησεις τα θετικα της καταστασης.

Ευχαριστω γενικα για τις απαντησεις αλλα γιατι τοσο σιγουρο ότι θα γίνουμε κωλος? Δεν υπαρχει καποιος-α που να τα εχει καταφερει?? Τόοσο χαλια?? :eek:

[deleted-member141015]

Χαχα, ναι υπάρχουν και οι επιζήσαντες, όπως εξάλλου είθισται σε κάθε καλό θρίλερ! :p

Οι γονείς μου για παράδειγμα, λίγο μετά τη γέννηση μου μετακόμισαν και έζησαν μια ζωή σε οικογενειακή πολυκατοικία. Μάλιστα στην αρχή ζούσαν με γείτονες ΚΑΙ τα δύο σόγια, καθώς και τη μία γιαγιά μέσα στο σπίτι. Σαν ζευγάρι παρέμειναν ευτυχισμένοι κι ερωτευμένοι και δεν υπήρξαν ποτέ ιδιαίτερα προβλήματα με τα πεθερικά ή τους θείους μου.
Νομίζω ότι αυτό οφείλεται πρωτίστως στα όρια που έθεσαν με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, αλλά και στη σχετική διακριτικότητα των υπόλοιπων.
Για παράδειγμα, δεν είχαμε ποτέ απρόσκλητα σούρτα φέρτα κάθε ώρα και στιγμή, κανείς συγγενής δεν είχε τα κλειδιά του σπιτιού και τις αποφάσεις τις έπαιρναν μόνοι τους οι γονείς μου, ξεκόβοντας τη διάθεση για ανάμιξη στους τρίτους.

Εγώ σαν παιδί ένιωθα μεγάλη ασφάλεια μεν, αλλά μεγαλώνοντας δεν μου πολυάρεσε το γεγονός ότι και να βήξεις θα σε ακούσουν, θα σε δουν όπου και να πας, ακόμα και καλοπροαίρετα θα σχολιαστούν τα πάντα. Έφυγα αμέσως μετά το σχολείο λοιπόν και περνούσα μια χαρά. Μέχρι που έκανα το... λάθος να ζήσω κοντά με τους γονείς και τα αδέρφια ενός συντρόφου μου. Δεν λειτούργησε καθόλου, κυρίως γιατί ο σύντροφος θεωρούσε φυσικά και λογικά πράγματα που για εμένα ήταν πιεστικά - παρεμβατικά και παράλογα. Από τότε ευτυχώς έκανα σχέσεις με ανθρώπους που συμμερίζονται τη δική μου άποψη: ζεστές μεν σχέσεις με τους γονείς, αλλά να κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας (και γεωγραφικά και ψυχολογικά).

Στη δική σου περίπτωση η δυσκολία έγκειται νομίζω στο ότι το σπίτι είναι δικό του δημιούργημα και έχει φανταστεί τη ζωή του εκεί. Οπότε... τι να πει κανείς, καλή φώτιση και στους δυο και καλή τύχη! :rolleyes: ;)

[remains]

Γενικά συμφωνώ πάνω κάτω με όλους σας.

'Οσο διακριτά όρια να υπάρχουν και καλες προθέσεις και απο τις 2 πλευρές, όταν ζεις σε ενα κτιριο καποια πραγματα ειναι μοιραιο να συμβαινουν και να μην αποφευγονται. Το θέμα είναι αν όλα αυτα σε ενοχλουν ή όχι και σε ποιο βαθμό.

Απο την αλλη, κακά τα ψέμματα ειδικά στις μέρες μας, πρακτικά είναι καπως δύσκολο να μεινουμε αλλου. Και αν γίνει αυτό, το ενστικτό μου τελικά μου λεει πως θα δημιουργησω εναν δυστυχισμένο άνθρωπο πειθοντας τον να κανει κατι βαθος που δε θελει.

Επειδη παντα προσπαθω να ειμαι αντικειμενικη σκεφτομαι πως αν εμενα στο ιδιο κτιριο με το δικο μου πατερα και δικους μου συγγενεις δε θα με πειραζε τοσο και θα το θεωρουσα φυσιολογικό (είναι φορές που σκεφτόμαστε ότι αν βρίσκαμε δουλεια στην πολη απο την οποία καταγομαι θα θελαμε να μεινουμε εκει, και σε αυτην την περιπτωση θα μεναμε στο δικο μου σπιτι που ο πατερας ειναι απο πανω και ο θειος διπλα). Άρα μηπως ειναι εγωιστικό να έχω θέμα με τη δική του οικογένεια?! Μήπως απλά δεν τους έχω συνηθησει και δεν τους εχω νιώσει ακόμη δικους μου ανρθώπους??

[Θεοφανία]

.....ριμειν, ποτέ δεν θα τους νιώσεις 100% δικούς σου ανθρώπους, γιατί είναι μόνο η οικογένεια του συντρόφου σου.
ΟΜΩΣ, έχεις ένα τεράστιο αβαντάζ: η πεθερά είναι αγγλίδα!
Αυτό από μόνο του αλλάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό το τοπίο.
Η καλύτερη και λιγότερο επεμβατική ελληνίδα πεθερά, το μίνιμουμ που θα σου έκανε είναι να σου ανεβάζει φαγητό, να σου βάζει πλυντήρια και να σου σιδερώνει ρούχα, υποτίθεται για να σε βοηθάει αλλά στην πραγματικότητα για να μη της λείπει η καθημερινότητα του γιου. Σε κανέα άλλο μέρος του κόσμου δε λειτουργούν έτσι.
Κάνε μια κουβέντα με το φίλο σου και πάρε τις κατάλληλες υποσχέσεις για θέσεις ορίων στο βαθμό που σε παίρνει. Δήλωσε του ότι θα το κάνετε δοκιμαστικά για ένα διάστημα ώστε να μη βάλετε σε κίνδυνο τη σχέση σας και το μέλλον σας.
Θα μου πεις, "οκ, και αν δε δουλέψει τι κάνω μετά?"
Δύσκολη ερώτηση, αλλά τουλάχιστον θα έχεις πάρει χρόνο και θα έχεις την ευκαιρία να σε αυτό το διάστημα να πάρεις μια γεύση απ το μέλλον σου, αφού το πας για γάμο και παιδιά :)

[ellina]

λοιπον διαβασα και εγω τα μυνηματα που σου εστειλαν εδω και αποφασισα να σου πω την γνωμη μου καθως ειναι ενα θεμα που γνωριζω απο προσωπικη εμπειρεια...κοιταξε να δεις το προβλημα για μενα δεν εγκειται στην αποσταση οσο στον ανθρωπο.το οτι θα ζειτε σε μια πολυκατοικια οικογενειακη δεν σημαινει αυτοματα οτι οι γονεις θα παρεμβαινουν στην προσωπικη σας ζωη ουτε οτι θα γινετε σιγουρα κωλος..το θεμα εξαρταται αποκλειστικα απο τον αντρα σου,το αν θα διαχωρισει τις 2 αυτες πλευρες της ζωης του και το κατα ποσο θα δωσει το δικαιωμα να περεμβαινουν αλλοι σε αυτην.αλλωστε και να μεινετε αλλου αν αυτος δωσει το δικαιωμα στους αλλους να ανακατευονται παλι το ιδιο προβλημα θα εχεις,μη νομιζεις πως βαζοντας μια αποσταση αποφευγεις και μια δυσαρεστη κατασταση.απλα θα ειναι υπο διαφορετικες συνθηκες...η αποψη του να νοικιασεις αλλου πριν καν δοκιμασεις για μενα ειναι εντελως λανθασμενη γιατι στην δικη μου περιπτωση το δοκιμασαν και ολα πηγαν καλα γιατι απλα ο φοβος δεν υπερισχυσε των αλλων που θα κερδισεις..κανε μια σοβαρη συζητηση με τον αντρα σου και δες που θα βγαλει,ζυγισε τα υπερ και κατα και αποφασισε..

[Remedy]

Ριμαιν συμφωνω απολυτα με την δικη σου αποψη.
Οσο διακριτικοι και να ειναι , αν μενετε σε ενα κτηριο θα προκυψουν προβληματα.
Σαν λυση βλεπω το να νοικιασετε ειτε εσεις ειτε αυτοι ενα σπιτι καπου κοντα.

Ευχαριστώ για την απάντηση.

Το πρόβλημα είναι, πως νιώθω πως αν δεν κανω την υποχωρηση να μεινω εκει θα χαλασει η σχεση μας. Είναι ένα σπίτι στο οποίο έχει επενδύσει χρήμα και κόπο και από την άλλη, είναι δύσκολο να νοικιαστεί καθως αμιγως οικογενειακή πολυκατοικία..

συμφωνώ με την μπετ, αν είσαι βέβαιη όμως οτι διακινδυνεύεις την σχέση σας, αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσεις πριν πάρεις κάποια οριστική απόφαση.
προσπάθησε να του δώσεις να καταλάβει την ανησυχία σου με κουβέντα και χωρίς εντάσεις φυσικά, ρώτα τον αν θα του ήταν ευχάριστο να κάνατε το αντίστοιχο αν ήταν η δική σου οικογένεια και το σπίτι. αν δεν καταφέρεις να συνεννοηθείς, κάνε μια δοκιμή και μετά, βλέποντας και κάνοντας...

[Tonya]

καλό κορίτσι εσύ, πολύ σωστά διαβλέπεις το μέλλον της σχέσης σου. δεν έχεις καμιά απολύτως δουλειά εκεί. μια "σπιτωμένη", και πού παρακαλώ? από τη δεύτερη εβδομάδα κιόλας τα "πεθερικά" θα σου φέρνουν στο σπίτι τις αγωνίες των γειτόνων που συναντούν στο σούπερ μάρκετ για το πότε θα παντρευτεί ο γιος τους το καλό κορίτσι που τους έφερε. κι αν είναι ανοιχτό μυαλό ο καλός σου, γιατί να είναι οι γονείς του? θα βρεθείς εκούσα άκουσα στη μέση του κυκλώνα. άμα σ' αγαπάει να μείνετε οι δυο σας, ίσως κάπως κοντά στο σπίτι του αφού υπάρχει και κάποιος λόγος υγείας, όχι όμως στην ίδια γειτονιά. btw το ψευδώνυμο που διάλεξες μου έκανε εντύπωση..

Καλησπέρα,

Θα ήθελα να σας εκθέσω κι εγώ ένα θέμα που με απασχολεί τελευταία και να ευχαριστήσω εκ των προτέρων για τις απαντήσεις..

Είμαι μία κοπέλα 33 ετών και σκεφτόμαστε με το σύντροφο μου (συνομίληκος) να συγκατοικήσουμε. Είμαστε ένα χρόνο μαζί και μπορώ να πώ πως μετά από μία μεγάλη περίοδο μοναξιάς βρήκα κάποιον που αισθάνομαι πολυ καλά μαζί του σε όλα τα επίπεδα, είναι ο άνθρωπός μου και μπορώ να πω πως ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου... Το ίδιο δείχνει να ισχύει και για αυτόν.

Αυτή τη στιγμή κατοικούμε και οι 2 στην Αττική, εγώ σε ένα μικρό δυάρι με ενοίκιο κι εκείνος σε ιδιόκτητο τριώροφο, σε άλλη περιοχή σχεδόν εκτός Αθήνας, όπου στον κάτω όροφο μένει η αδελφή του και στο ισόγειο οι γονείς του. Φυσικά έχω μείνει πολλά βράδια, σαβκα, διακοπές κλπ σπίτι του και μπορώ να πως πως αισθάνομαι άνετα και περνάω καλά. Οι γονεις του ειναι γενικά διακριτικοί (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), καλοί και φιλόξενοι άνθρωποι.

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβως, σε περίπτωση που κάνουμε αυτό το βήμα και ζησουμε μαζί στο σπίτι του, με τρομάζει η ιδέα αυτής της ευτυχισμένης οικογενειακής συγκατοίκησης, χωρίς να με εχει ενοχλήσει σε κάτι η οικογενεια του (ισα ισα). Με τρομαζει οτι πχ σε έναν καβγα θα μας παιρνουν αμέσως χαμπαρι, το καθημερινό καλημέρα σας καλησπερα σας, ότι μοιραια θα γνωριζουν ολες μας τις κινησεις κλπ κλπ.(να σημειωσω εδω ότι ζω απο τα 18 μακρια απο γονεις).

Έχω συζητησει τις ανυσηχίες μου με το συντροφό μου και ο ιδιος υποστηριζει πως από τη στιγμή που θα συζησουμε ειναι υποχρεωση του να βαλει όρια ωστε να ειμαστε ανεξαρτητοι και ότι η απόσταση έχει να κάνει με την ψυχολογική απόσταση και όχι τη φυσική. Επίσης ότι ετσι εχει τη δυνατοτητα να βοηθάει τους γονεις του και κυριως στις δουλειες του κηπου (ο πατερας του είναι με σοβαρό πρόβλημα υγειας). Έχω βαλει στο τραπέζι την ιδεά να νοικιάσει το σπίτι του και εμεις να νοικιασουμε αλλου αλλα τον βλεπω αρνητικο γιατι οπως λεει επιπλεον, έχει ονειρευτει να κανει οικογενεια σε αυτο το σπιτι γιατι σε ενα μεγαλο βαθμό το έχει φτιάξει μόνος του.

Σέβομαι και κατανοω τις απόψεις του, αλλά από την άλλη πλευρά φοβάμαι μήπως κανοντας αυτο το βήμα δεν αντέξω και καταστρέψω αυτη τη σχεση τελικά. Δε θελω να φαινομαι αχαριστη αλλα πολλες φορες πιστευω πως πρεπει να προλαμβανουμε καταστασεις. Αναμένω τις απόψεις σας με μεγαλο ενδιαφερον...

[Tonya]

επίσης, η γνώμη μου δεν περιλαμβάνει "δοκιμαστικά". τα θεωρώ απύθμενο λάθος

[remains]

Ένα είναι σίγουρο, κάθε νόμισμα έχει 2 όψεις, όπως είπε και κάποιος φιλος/η πριν πρεπει να αξιοποιούμε τη θετική πλευρά.

Εξιστορούσα στον σύντροφό μου ένα περιστατικό γνωστου μου ζευγαριου οπου η πεθερα ανεβαινε στο σπιτι και έμπαινε με τα κλειδια χωρις να ειδοποιησει,το χαρακτηρισε απαράδεκτο, είπε πως θα ήταν δική του δουλειά να βάζει τα πραγματα στη θέση τους εφόσον παραστει αναγκη κι αν δεν εβγαινε άκρη πρώτος αυτός θα έλεγε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Αλλά δε θέλει να το απορρίψουμε χωρίς καν να το δοκιμάσουμε κ για να πω την αλήθεια ισως κι εγω βαθειά μέσα μου αυτό πιστεύω.

Οι συμπεριφορές των ανθρώπων είναι απρόβλεπτες πολλές φορές και μόνο ο χρόνος δείχνει. Το πιο βασικό πιστεύω ειναι να υπαρχει ένα ενιαίο μέτωπο από την πλευρά του αντρόγυνου απέναντι στους πιθανούς "εισβολείς" και σαφεστατα η ξεκαθαριση των οριων απο την ΑΡΧΗ.

Το δοκιμαστικό στάδιο για μένα είναι καλή ιδέα και μαλλον ετσι θα πορευτω...

[remains]

btw το ψευδώνυμο που διάλεξες μου έκανε εντύπωση..[/QUOTE]
..Το διάλεξα για τις στιγμές που νιώθουμε να μην είμαστε εμείς αλλά τα "απομεινάρια" μας

[kerasi]

Παιδι θες να κανεις?

[αλεξανδρος_77]

Πολύ ενθαρρυντικό :eek:

καλα αν δε πει κατι για σεξ θα σκασει.