Προσπάθεια αυτοκτονίας

[hapydays]

Καλο ακουγεται.. Εσυ το κανεις? 2 χρονια αλλα στον γιατρό πήγα πριν 2 μηνες πρωτη φορά μετα από μια προσπαθεια αυτοτραυματισμού.

το εκανα παλια.... τωρα πια δν το χρειαζομαι γιατι ειμαι οκ!!! εκανα 10 κ χρονια αγωγη για να συνελθω!!! δν πλεω στα βαθη της ευτυχιας, αλλα δν εχω αυτοκτονικες τασεις ουτε αυτοτραυματικες!!! τωρα ειναι μη με αγγιξει τιποτα!!! αλλαξα στρατοπαιδο!!!
κ χαιρομαι που ξυπναω κ παταω στα ποδια μου χωρις "πατεριτσες"!!! κουραστηκα κ πονεσα κ εκλαψα κ ουρλιαξα... οπως οι περισσοτεροι φανταζομαι!!!
η νοσοφοβια μου εχει μεινει... αλλα θα τη φαω κ αυτη!!! δεν θα της περασει!!!
ειναι λιγο νωρις ακομα οι 2 μηνες...εχει δρομο!!! ειμαι σιγουρη πως θα τα καταφερεις!!!

[JaneDoe]

Σαν τρίτη ο λόγος σου μετράει. Πόσο καιρό όμως αντέχει κάποιος έτσι? Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, δεν μπορώ να βρίσκομαι με κόσμο, ζαλίζομαι και αγχώνομαι, δεν θέλω σε φίλους να μιλάω πια, θέλω να είμαι σ 'ενα δωμάτιο μόνη μου. είμαι συνέχεια σε ατονία και θέλω να κοιμάμαι ώρες... σκεφτομαι πολύ, κλαιω πολύ, ποναω....

Όταν ήμουν στη φάση τη δική σου,ανακάλυψα οτι το μυαλό μου με εξαπατά ασύστολα,μου πρόβαλε μια πραγματικότητα που απείχε πολύ απο την αλήθεια.πως όλα ήταν μαύρα.
έτσι κι εγώ όταν δεν ήμουν καλά,δε σκεφτόμουν.Πήγα και αγόρασα ότι χρώμα για ξύλο ή για τοίχο υπήρχε.έβαζα κάποια μουσική που δε μου "έλεγε" απολύτως τίποτα,κι έβαψα σιγά σιγά όλο το σπίτι(ναι και όλα τα έπιπλα-προσοχή το ψυγείο δεν βάφεται ποτέ καλά με καμιά βαφή).Όταν μου έρχόταν κάποια σκέψη για θάνατο,έλεγα "απο αύριο".όταν μου ερχόταν κάποια σκέψη αναξιότητας τραγουδούσα, κι όταν μου ερχόταν να κλάψω έκλεγα.όταν οι κακές σκέψεις γινόταν υπερβολικά πιεστικές,έλεγα την προπαίδεια, ή μετρούσα ανάποδα απο το 14.325, ή αναποδογύριζα τις λέξεις που άκουγα να λένε(εχω γίνει πολύ καλή σ'αυτό ) προσπαθούσα να βρώ όλες τις λέξεις απο ένα γράμμα(κι εμαθα να αποφεύγω το "Α" γιατί είναι και "Α-στερητικό και κατέληγα ράκος )διάβασα ότι αστυνομικό μυθιστόρημα υπάρχει.Δοκίμασα και την παρατεταμένη αυπνια,μετά απο 20 ώρες χωρίς ύπνο,είναι αδύνατον να σκεφτείς κάτι,οπότε έπεφτα για ύπνο βράδυ παρα βράδυ. (τρείς μήνες το έκανα αυτό και μου άφησε κουσούρια δεν το συνιστώ καθόλου)κι όταν ένιωθα να καίγομαι απο πόνο έκανα σκοινάκι(πολύ σκληρή γυμναστική μη γελάτε).Ξέρω πως είναι λιγάκι σαχλό το πόστ.Ξέρω επίσης πως σε κάθε λογικό επιχειρημα που μπορώ να δώσω,αυτός που υποφέρει θα έχει κι ενα "αλλά".Εμένα με βοήθησε πολύ το να κρατάω το κεφάλι μου όσο το δυνατόν άδειο απο σκέψεις,και το πάλεψα κάπως έτσι.

[giorgos panou]

NO NAME! Μη κανεις κακο στον εαυτο σου!! οπωτες ερχετε αυτη η σκεψη στο μυαλοσου να σκεφτεσαι το ποσο τυχερη εισαι που εχεις την υγειασου! που μπορεις να περπατας, να τρως , να μηλας κ.α. , σκεψου οτι υπαρχουν συνανθρωποι μας που ζουν σε ενα καροτσακι, που δεν μπορουν να περπατησουν η που δεν μπορουν να κανουν πολλα που για σενα ειναι βαρετα! και ομως! αυτοι οι συνανθρωποι μας καθε μερα που ξυπναν, "αγονιζοντε", ζουν! δε τα παρατανε! αγαπαν την ζωη τους ακομα κι αν τους εχει στερησει τοσα! ειναι λοιπον τοσο κριμα να θες να βαλεις τελος στην ζωη σου! ποσο μαλον αμα εχει να κανει κι με ερωτικη απογοητευση.
Μην αφησεις κανεναν να σε φερνει σε τετοιες σκεψεις, καταλαβαινω οτι τον αγαπησες πολυ, οτι του εδωσες τα παντα κι αυτος σε αφησε, ε! για αυτο τον λογο δεν αξιζει!! βγαλε απο το μυαλο σου αυτον που ηξερες, τελικα δεν ειναι ετσι! προσωπικα την εχω παθει κι εγω - οπως σχεδον οι πιο πολλοι στην ηλικια μας- κι εγω εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου οταν ξαφνικα ,ακουσα οτι "δεν μπορουμε πλεον να ζησουμε μαζι", και εγω ειχα πονταρει τοσα πολλα σε αυτην την κοπελα, σε αυτον τον ερωτα! κι σαν την εχασα πικραθηκα, ενιωσα μια ταση να τα παρατησω ολα! ειδικα εγω που εχω και την λυση στο τσεπακι - βλεπεις σαν ατομο που εχω μεγα προβλημα με τις εξαρτησεις το να "πεσω " παλυ στην πρεζα ηταν αλλα και ειναι παντα η "καταλυλη λυση! - ετσι λοιπον εκανα αυτο! αποφασησα να γινω παλυ πρεζακιας! αφου εχασα το αλλο μου μισο αποφασησα να πινω συνεχεια!! αλλα δεν ειναι λυση αυτο! γτ. να κανω κακο στο "δωρο" στο δωρο του ΘΕΟΥ η της φυσης! το δωρο της ΖΩΗΣ!! ειμαστε πολυ τυχεροι οσοι το εχουμε και ειναι κριμα να το χασουμε.
Ετσι λοιπον εκατσα κι το σκεφτηκα, πικραθηκα, στεναχωρεθηκα, αλλα ουτε θα την ξανα ενοχλησω, ουτε πα περναω απο τα μεροι που πηγαινει αλλα ουτε κι απο τη γειτονια της - οπως εκανα παλλιοτερα- παρα το οτι εχω φιλο μου πολυ κοντα της δεν θα τη ξανα ενοχλησω κι ξερεις γτ, οχι γτ. ειμαι "δυνατος" κι μπορω να βγαζω απο την καρδια μου καποια που τοσο πολυ ερωτευτικα, αλλα γτ. σκεφτηκα οτι τελικα εκανα λαθος!!! ναι!! εκανα λαθος!! δεν ηταν ετσι οπως νομιζα ο χαρακτηρας της! δεν ενιωθε τα ιδια με εμενα! δεν μπορω ομως να μην παραδεχτω οτι μου σταθηκε σε δυσκολες στυγμες! δεν μπορω να μην αναγνορησω το ποσο καλη και ποσο χαρουμενη κοπελα ειναι!ουτε να ξεχασω την καλη της ανατροφη και γενικα τις αξιες που ειχε απο το σπιτι της.! αλλα δεν ενιωθε τελικα αυτα που νομιζα! δεν την κατηγορω, ουτε εχω παει στο αλλο ακρο να την μισω, οπως κανουν πολλοι, βλεπεις το παθος εχει τα ακρα η την πολυ αγαπη η το μισος!
Θα σου ελεγα κι εσενα να σκεφτεις ετσι, δεν την μισησα, απεναντιας εχω καλη εντυπωση κι καλες αναμνησεις με αυτην αλλα πλεον καταλαβα οτι δεν ηταν αυτο που νομιζα κι ειχα στην καρδια μου, ετσι σκεψου κι εσυ! οτι αυτος που σε εχει φερει σε τοσο ασχημη ψυχολογικη κατασταση δεν ειναι αυτος που νομιζεις! εκανες λαθος κι εσυ! μην του ριχνεις φτεξιμο αλλα ουτε κι σε εσενα! απλα ξεχνα τον κι συνεχησε - οπως κι αυτος - την ζωη σου, αγαπησε τον εαυτο σου, προσεχε τον! φροντησε τον, βγες εξω ,κανε νεες παρεες κι αργα η γρηγορα θα ξανα βρεις καποιον να σε αγαπησει! κι θα ειναι καλητερος αφου θα εχεις παρει μαθημα, θα εχεις παραπανω εμπειριες ! αυτο ειναι πολυ συμαντηκο κατα την γνωμη μου! πιστευω οτι καθε σχεση πρεπει να ειναι πιο καλη απο την προηγουμενη αφου η εμπειρια μας κανει να προσεχουμε κι να διαλεγουμε πιο σωστα!
Αντε λοιπον¨)¨), ντυσου ομορφα, παρε τις φιλες σου τηλ. κι βγητε εξω να διασκεδασετε! χαμογελα παλυ κι σκεψου τους ανθρωπους που παρα τις αναπηριες τους ζουν!! Σου ευχομαι να εισαι παντα υγειες και χαμογελαστη!!

[stefanie]

το εκανα παλια.... τωρα πια δν το χρειαζομαι γιατι ειμαι οκ!!! εκανα 10 κ χρονια αγωγη για να συνελθω!!! δν πλεω στα βαθη της ευτυχιας, αλλα δν εχω αυτοκτονικες τασεις ουτε αυτοτραυματικες!!! τωρα ειναι μη με αγγιξει τιποτα!!! αλλαξα στρατοπαιδο!!!
κ χαιρομαι που ξυπναω κ παταω στα ποδια μου χωρις "πατεριτσες"!!! κουραστηκα κ πονεσα κ εκλαψα κ ουρλιαξα... οπως οι περισσοτεροι φανταζομαι!!!
η νοσοφοβια μου εχει μεινει... αλλα θα τη φαω κ αυτη!!! δεν θα της περασει!!!
ειναι λιγο νωρις ακομα οι 2 μηνες...εχει δρομο!!! ειμαι σιγουρη πως θα τα καταφερεις!!!

Σ' ευχαριστω...ειναι ελπιδοφορο να βλεπεις εκεινους που είναι απ' τη αλλη πλευρα, την πιο αισιοδοξη. αλλα δεν μπορει..φαση ειναι ετσι? δεν σταματαει καποτε? οι τριτοι μου λενε οτι δεν προσπαθω αρκετα. απλα δεν ξερω πως είναι το αρκετα. τι αλλο να κανω? κανω ο,τι μου λενε.. όμως οταν μενω μονη αυτες οι σκεψεις με τρελαινουν .

[stefanie]

Όταν ήμουν στη φάση τη δική σου,ανακάλυψα οτι το μυαλό μου με εξαπατά ασύστολα,μου πρόβαλε μια πραγματικότητα που απείχε πολύ απο την αλήθεια.πως όλα ήταν μαύρα.
έτσι κι εγώ όταν δεν ήμουν καλά,δε σκεφτόμουν.Πήγα και αγόρασα ότι χρώμα για ξύλο ή για τοίχο υπήρχε.έβαζα κάποια μουσική που δε μου "έλεγε" απολύτως τίποτα,κι έβαψα σιγά σιγά όλο το σπίτι(ναι και όλα τα έπιπλα-προσοχή το ψυγείο δεν βάφεται ποτέ καλά με καμιά βαφή).Όταν μου έρχόταν κάποια σκέψη για θάνατο,έλεγα "απο αύριο".όταν μου ερχόταν κάποια σκέψη αναξιότητας τραγουδούσα, κι όταν μου ερχόταν να κλάψω έκλεγα.όταν οι κακές σκέψεις γινόταν υπερβολικά πιεστικές,έλεγα την προπαίδεια, ή μετρούσα ανάποδα απο το 14.325, ή αναποδογύριζα τις λέξεις που άκουγα να λένε(εχω γίνει πολύ καλή σ'αυτό ) προσπαθούσα να βρώ όλες τις λέξεις απο ένα γράμμα(κι εμαθα να αποφεύγω το "Α" γιατί είναι και "Α-στερητικό και κατέληγα ράκος )διάβασα ότι αστυνομικό μυθιστόρημα υπάρχει.Δοκίμασα και την παρατεταμένη αυπνια,μετά απο 20 ώρες χωρίς ύπνο,είναι αδύνατον να σκεφτείς κάτι,οπότε έπεφτα για ύπνο βράδυ παρα βράδυ. (τρείς μήνες το έκανα αυτό και μου άφησε κουσούρια δεν το συνιστώ καθόλου)κι όταν ένιωθα να καίγομαι απο πόνο έκανα σκοινάκι(πολύ σκληρή γυμναστική μη γελάτε).Ξέρω πως είναι λιγάκι σαχλό το πόστ.Ξέρω επίσης πως σε κάθε λογικό επιχειρημα που μπορώ να δώσω,αυτός που υποφέρει θα έχει κι ενα "αλλά".Εμένα με βοήθησε πολύ το να κρατάω το κεφάλι μου όσο το δυνατόν άδειο απο σκέψεις,και το πάλεψα κάπως έτσι.

Καταλαβαινεις λοιπον οτι το πιο δυσκολο ειναι να κανεις το πρωτο βημα.. Εγω μια σηκωνομουν μια ξανα επεφτα. Κι οταν επεφτα στο κρεβατι περνουσαν μερες. Κ με το ζορι οταν επρεπε να κανω κατι κουραζομουν πιο ευκολα. Ειχα ατονια κ δεν ηξερα γιατι. Τωρα οι μερες που κανω κατι ειναι περισσοτερες απο πριν και νομιζω πως ειναι κατι (τουλαχιστον ετσι μου λενε οι γυρω μου) αλλα.... οταν δεν κανω κατι κ ειμαι μονη αληθεια δεν μπορω να βγαλω τις κακες σκεψεις. Δεν μπορω....

[JaneDoe]

κάθε πρώτο βήμα, είναι- τουλάχιστον- σπουδαίο κατόρθωμα.
Η ατονία και η κούραση δυστυχώς είναι στο μενού.καμιά βιταμινούλα σε συννενόηση με τον γιατρό σου δε θα ταν άσχημη ιδέα.
έλεγε κάποιος οτι το πρόβλημα ξεκινά όταν παύει κανείς να έχει τη μικρή ειρωνική φωνούλα-αντίλογο μέσα στο μυαλό του, που του λέει "Ε ΚΑΙ?"
π.χ. είμαι άχρηστη κι ανίκανη.(ε και?) είμαι μόνη (ε και?) με είχε βοηθήσει πάρα πολύ τότε