Απόφαση ζωής (?)

[kerasi]

Και οι 2 σχολες εχουν εργαστηρια, ειδικα η ιατρικη οποτε εφοσον εργαζεσαι δε μπορεις τα παρακολουθησεις. Επισης δεν ειναι απαραιτητο να μπεις στο πανεπιστημιο, μπορεις να παρεις τα βιβλια και να διαβασεις σπιτι σου. Και γενικα αφου εργαζεσαι δε μπορεις να πηγαινεις στη σχολη.

[viky]

πτυχιουχος λογοθεραπειας...σε μικροβιλογικο εργαστηριο...παντα ηθελες να σπουδασεις ψυχολογια αλλα τελικα βαδιζεις στο δρομο της ψυχιατρικης..something is wrong!θα βιωνες ενα δραμα αμα συμβουλευες μια μητερα με ατιθασο γιο και μια κοπελα που χωρισε...αλλα εχεις την ορεξη να ασχοληθεις με σεξουαλικες διαστροφες...μαλιστα!μεινε στο μικροβιολογικο εργαστηριο καλυτερα!

[Lena01]

Όντως, Lux, αφού εργάζεσαι και είσαι και 32, έχεις αντιληφθεί ουσιαστικά τί κόπο και προσπάθεια θέλει να τελειώσεις μια νέα σχολή με άγνωστο ως τώρα αντικείμενο?
Εδώ μια εξειδίκευση στον τομέα μας προσπαθούμε να κάνουμε και σερνόμαστε...

[howtodream8]

Ημιμαθης γινεσαι απο επιλογη, οχι λογω σχολης.

[Gandalf32]

Η ψυχιατρικη ειναι η πιο καθυστερημενη και "μη επιστημονικα" τεκμηριωμενη επιστημη στις μερες μας. Η συνταγογραφηση ψυχοφαρμακων αποτελει τεραστια ευθυνη καθως ειναι πολυ επικινδυνα. Η εφαρμογη της ψυχιατρικης ειναι διαστραμενη. Παρολα αυτα, η ψυχιατρικη σαν επιστημη ειναι ενας κλαδος ιδιαιτερου ενδιαφεροντος. Και ναι, ο ψυχιατρος μπορει να κανει ψυχοθεραπεια ιδια η και καλυτερη απο εναν ψυχοθεραπευτη/ψυχολογο.

[lux aeterna]

πτυχιουχος λογοθεραπειας...σε μικροβιλογικο εργαστηριο...παντα ηθελες να σπουδασεις ψυχολογια αλλα τελικα βαδιζεις στο δρομο της ψυχιατρικης..something is wrong!θα βιωνες ενα δραμα αμα συμβουλευες μια μητερα με ατιθασο γιο και μια κοπελα που χωρισε...αλλα εχεις την ορεξη να ασχοληθεις με σεξουαλικες διαστροφες...μαλιστα!μεινε στο μικροβιολογικο εργαστηριο καλυτερα!

Αν τα καταφερω, θα σου δωσω την καρτα μου για να με αποφυγεις. Ως τοτε καλα ξεμπερδεματα με την αγρια διαθεση σου. Να ένας καλός τρόπος για να εκτονώνεσαι http://www.buzzedgames.com/anger-man...land-game.html

how to dream έχεις δίκιο σε αυτό που λες. πιθανότατα αποτελεί άγχος μου και όχι πραγματικότητα.

[deleted-member141015]

Μαρινά, δεν έχω δώσει απάντηση μέσα μου. Αν το είχα κάνει, θα είχα ήδη διαλέξει τον δρόμο μου!

Στα παραδείγματά σου, θεωρείς ότι τα επαγγέλματα που επέλεξες να χρησιμοποιήσεις έχουν ανάλογη συνάφεια όπως του ψυχολόγου και του ψυχίατρου; ένα ευστοχότερο παράδειγμα είναι ίσως το να θέλει κάποιος να γίνει φιλόλογος και να έχει το δίλημμα μεταξύ κλασικής φιλολογίας και φπψ. Ακόμα καλύτερα, να θέλει κάποιος να διδάξει αγγλικά και να βρίσκεται σε δίλημμα μεταξύ αγγλικής φιλολογίας και proficiency!

Πραγματικά θα ήθελα να ακολουθήσω την Ψυχολογία όμως φοβάμαι τόσο πολύ ότι θα είμαι ημιμαθής - ημιτελής σε αυτό που κάνω. That's all!

Θα συμφωνήσω με τη howto ότι για το αν θα είσαι ημιμαθής δεν φταίει η όποια σχολή...

Τα παραδείγματα στα έφερα ακριβώς για να αποφύγω την όποια συνάφεια, μήπως και βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα.
Πάντως, θα ξαναπώ ότι σημασία έχει τι είναι κατάλληλο στα δικά μας τα μάτια, τι νιώθουμε μέσα μας ως σωστό.
Οκ συμφωνώ ότι μπορεί να μην το έχεις βρει, αλλά αν προσπαθείς να βρεις αυτό που 'αντικειμενικά' θα σε κάνει τελειότερο επιστήμονα, ποιο είναι το 'κατώτερο' και ποιο είναι το 'ανώτερο', κινείσαι σε λάθος άξονα κατ' εμέ.

Με βάση τα όσα λες , ΔΕΝ μοιάζει να θέλεις πραγματικά την ψυχολογία ως έχει, ως επιστήμη, ως πρακτική. Πάντως για την ειδικότητα που θέλεις, ευκολότερη δεν είναι και λιγότερο χρονοβόρα δεν είναι σε σχέση με την ιατρική. Επιπλέον, αφού όπως λες είσαι σε νοσοκομείο, πιθανόν να σου ταιριάξει καλύτερα το όλο ιατρικό στυλ. Πάντως ομολογώ ότι κι εμένα με προβλημάτισε αυτό που επεσήμανε η viky. Σπούδασες λογοθεραπεία, αλλά δουλεύεις σε μικροβιολογικό και στην πραγματικότητα σου αρέσει η ψυχιατρική... πολύ μπέρδεμα βρε lux!

[viky]

μια καρτουλα προς αποφυγη θα την εκτιμουσα...ωστοσο δεν εχω να ξεμπερδεψω κατι γιατι η διαθεση μου οχι απλα αγρια δεν ειναι αλλα το αντιθετο...εσυ ομως το πηρες αρνητικα γτ προφανως δε σου αρεσαν αυτα που διαβασες...γιατι αραγε.....νομιζω οποιος καταλαβε,καταλαβε τι ηθελα να πω!οπως η μαρινα.οποιος δε θελει να καταλαβει φοραει παρωπιδες.τωρα αν εσυ θες να γινεις ψυχολογος στα 32 σου μπραβο σου.και εγω ειχα συναδελφο που αποφασισε να σπουδασει το επαγγελμα στα 40.αν ομως ειναι να ζεις ενα δραμα εξαιτιας της μαμας με τον ατιθασο γιο μπορεις να βαλεις μια ταμπελα στη πορτα σου που να γραφει οτι δεν εξυπηρετεις τετοιες περιπτωσεις...αλλα εγω ξερω οτι διακρισεις οι ψυχολογοι δε κανουν...ουτε οι ψυχιατροι.γτ και ψυχιατρος να γινεις παλι κατι εκει θα σε χαλασει δε θα ειναι ολα ροδινα.δεν εχω κατι αλλο να πω καλα ξεμπερδεματα!

[Lena01]

To να ψάχνεται ένας άνθρωπος για σπουδές, γνώση, να θέτει στόχους, να ρωτάει, να οραματίζεται, για μένα είναι υγιές! αλίμονο αν δεν είχαμε όνειρα...
Τώρα το κατά πόσο θα έχουν επαγγελματικό-οικονομικό αντίκρισμα στην ασφυκτική σκοταδιστική πραγματικότητα που ζούμε είναι άλλο θέμα.

Lux, θέλω να σε ρωτήσω το εξής: το ενδεχόμενο να κάνεις ένα μεταπτυχιακό σε κάτι που να συνδυάζει λογοθεραπεία και ψυχολογία το έχεις σκεφθεί? γιατί δεν συνεχίζεις προς την ψυχολογία τις σπουδές που ήδη έχεις κάνει? με ένα μεταπτυχιακό αρχικά, ίσως και με ένα διδακτορικό? και να βρεις μια αντίστοιχη part time απασχόληση παράλληλα?

Το να ξεκινήσεις από το μηδέν μια επιστήμη σε αυτή την ηλικία έχει αρκετά εμπόδια, όχι τις μπούρδες που λένε ότι δεν μαθαίνεις εύκολα, ίσα ίσα το μυαλό λειτουργεί καλύτερα γιατί έχεις την εμπειρία και ξέρεις να κινηθείς. Αλλά αφενός δεν υπάρχει ο χρόνος που είχες στα 18-25 να διαβάζεις σα φυτό γιατί δουλεύεις, έχεις και ένα σπίτι, γονείς, σύντροφο, οικογένεια, κλπ και αφετέρου είσαι και εσύ άνθρωπος και όχι ρομποτάκι, και έχεις ανάγκη να βγεις μια βόλτα, να χαλαρώσεις, να ακούσεις λίγη μουσική, κλπ. Τί θέλω να πω? ότι σε αυτή την ηλικία, εφόσον δουλεύεις, δεν θα καταφέρεις να διαβάσεις πάνω από 3 ώρες ημερησίως και με το μυαλό σου κουδούνι από τη δουλειά, την κούραση και τις υποχρεώσεις. Με 3 ώρες, ιατρική δεν βγαίνει στα 6 χρόνια. Και μη μου πείτε ότι σημασία δεν έχουν οι ωρες αλλά το ποιοτικό διάβασμα, είναι ο όγκος της ύλης τέτοιος που απαιτείται ένα μίνιμουμ οργανωμένο 6ωράκι. Και αυτό σερί ως τα 38, μετά αγροτικό 2 χρόνια = 40, μετά αναμονή για την ειδικότητα άλλα 5-6 χρόνια και παράλληλα καμιά μετεκπαίδευση για ψυχοθεραπεία, το αποτέλεσμα είναι ότι πριν τα 45 τη δουλειά που ονειρεύεσαι δεν θα τη δεις...Αν αντέχεις, δεν υπάρχει θέμα!
Βέβαια θα μπορούσες να κοιτάξεις κανένα παραθυράκι του τύπου ποιό τμήμα ιατρικής στην Ελλάδα είναι το πιο εύκολο ή εξωτερικό, ποιές χώρες έχουν εύκολα προγράμματα ιατρικής, ίσα ίσα να πάρεις το πτυχίο και μετά να ασχοληθείς με ό,τι επιθυμείς. Αλλά θέλει ψάξιμο αυτό και οργάνωση. Ψάξε στο νετ και σύγκρινε διάφορες χώρες στα ιατρικά τους τμήματα...
Συμπέρασμα: νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να κοιτάξεις για εξειδίκευση στη λογοθεραπεία με μια κατεύθυνση προς ψυχολογία... έτσι αξιοποιείς τις γνώσεις που ήδη έχεις και κάνεις την εμβάθυνση που τόσο επιθυμείς.

[Αναζητηση]

Εχω σπουδάσει ψυχολογία σε πανεπιστήμιο της Ισπανίας (Βαρκελώνη), με εξ αποστάσεως διδασκαλία και μπορώ να πω ότι οι βασικές γνώσεις που παίρνεις σε θεωρία και πράξη, σου ανοίγουν πολλούς νεους επαγγελματικούς δρόμους.
Η ψυχολογία παρέχει καλύτερη θεραπεία, σε συνδυασμό αν και εφόσον χρειάζεται, με την ψυχιατρική ή όποια άλλη ιατρική ειδικότητα χρειαστεί ο θεραπεόμενος. Ωστόσο, η ψυχολογία, όχι η ψυχανάλυση, απαιτεί χρόνο και χρήμα για όποιον χρειάζεται παροχή τέτοιας βοήθειας. Κάτι που γλιτώνεις με τον ψυχίατρο, αλλά μπλέκεις με φάρμακα, παρενέργειες, εθισμούς κλπ.
Παντού και πάνω από όλα, μετράει να αγαπάς το αντικείμενό σου. τον άλλον και τον εαυτό σου.
Αφού ξέρεις τι θέλεις, πάλεψε το και να θυμάσαι ότι όλα είναι δρόμος... Κάνε το πρώτο βήμα, την πιο σημαντική κίνηση, κατόπιν βλέπεις. Ηδη έχεις ένα επάγγελμα!

[lux aeterna]

Καλησπέρα και πάλι μετά από ημέρες!

Βίκυ θα ξεκινήσω με εσένα και θα σου απαντήσω, αντίθετα προς το ύφος που αρμόζει στα λόγια σου, ευγενικά.

πτυχιουχος λογοθεραπειας...σε μικροβιλογικο εργαστηριο...παντα ηθελες να σπουδασεις ψυχολογια αλλα τελικα βαδιζεις στο δρομο της ψυχιατρικης..something is wrong!θα βιωνες ενα δραμα αμα συμβουλευες μια μητερα με ατιθασο γιο και μια κοπελα που χωρισε...αλλα εχεις την ορεξη να ασχοληθεις με σεξουαλικες διαστροφες...μαλιστα!μεινε στο μικροβιολογικο εργαστηριο καλυτερα!

Αν οι πραγματολογικές μου γνώσεις είναι επαρκείς, τα αποσιωπητικά προσδίδουν απαξιωτικό ύφος στα λεγόμενά σου. Το ίδιο και τα άπταιστα αγγικά σου. Το ίδιο και η ηθελημένη παράλειψη των διατροφικών, δίπλα στις σεξουαλικές, διαταραχών. Το ίδιο και το "μάλιστα". Το ίδιο και η εν κατακλείδι προτροπή σου.

Εντούτοις, δε θυμάμαι να ζήτησα σε κάποιο από τα μηνύματα μου να μου επιτεθείτε. Εάν δεν συμφωνεί κάποιος μαζί μου (όπως δε συμφωνώ εγώ με την ύπαρξη εγκεφαλικά δυσκοίλιων ανθρώπων και με την απαγόρευση της ευθανασίας, μεμονωμένα και σε συνδυασμό με το προηγούμενο) είναι δικαίωμά του, το σέβομαι και περιορίζομαι στο να δεχθώ ότι απλώς δε συμφωνούμε. Πέραν τούτου, η κακεντρέχεια, οι ψυχολόγοι του forum θα μας το επιβεβαιώσουν, πηγάζει από άλλου είδους αίτια και όχι από το ίδιο το ερέθισμα.

Όσο την "άγρια διάθεση", την αναφέρεις η ίδια στο προφίλ σου.

Καληνύχτα σας.

Πάντως ομολογώ ότι κι εμένα με προβλημάτισε αυτό που επεσήμανε η viky. Σπούδασες λογοθεραπεία, αλλά δουλεύεις σε μικροβιολογικό και στην πραγματικότητα σου αρέσει η ψυχιατρική... πολύ μπέρδεμα βρε lux!

Μαρίνα πράγματι μοιάζει μπερδεμα, αλλά στην ουσία δεν είναι. Η δουλειά και η σχολή προέκυψαν σχεδόν ταυτόχρονα. Η σειρά έχει έτσι: έδωσα πανελλαδικές τον Μάϊο [με σκοπό να υπάρχει κάποιο δυνατό πτυχίο που θα μου απέφερε ένα σεβαστό εισόδημα (για να προοικονομήσω, την ψυχ.. δεν τη βλέπω ως εισόδημα], διορίστηκα αρχές Αυγούστου (άρα το βιοποριστικό κομμάτι έπαψε να με ενδιαφέρει), πέρασα στη σχολή τέλη Αυγούστου (και αποφάσισα να την τελειώσω για παν ενδεχόμενο). Αυτά από την ηλικία των 28. Πιο πριν είχα κάνει και άλλα πράγματα, εκπαιδευτικά και μη). Την ψυχολογία τώρα, την ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με συγκροτημένη σκέψη (περί τα 14 μου). Ωστόσο δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσω στο εξωτερικό αλλά ούτε πρόσβαση σε ΑΕΙ, που είναι η ψυχολογία, γιατί έχω τελειώσει ΤΕΛ (πρόσφατα άλλαξε το σύστημα και άνοιξε αυτός ο δρόμος).

Η ψυχιατρική, όπως αν θυμάμαι καλά είπα και στο πρώτο μήνυμα, προέκυψε από τη στιγμή που απέκτησα ο ίδιος εμπειρία ψυχοθευτικών συνεδριών με ψυχίατρο (όχι, δεν πήρα φάρμακα) και είδα πόσο διέφερε ως υπόσταση και ως επαγγελματίας από τις ψυχολόγους του κέντρου. Να τονίσω, για να απορρίψουμε την εκδοχή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, ότι δε γνώριζα ότι ήταν ψυχίατρος (γιατί στη γραμματεία του κέντρου είχα ζητήσει ραντεβού με ψυχολόγο αρχικά), μέχρι τη στιγμή που συζητούσαμε κάποιο ιατρικής φύσης θέμα και μου είπε ότι είναι γιατρός και θα μπορούσε, τεκμηριομένα, να μου απομυθοποιήσει κάποιους φόβους. Ελπίζω αυτό να ξεκαθαρίζει κάπως τα πράγματα.

Και πάλι Μαρίνα, σου (ξανα)λέω, το μυαλό μου είναι στην ψυχολογία! Δεν έχω κανένα ψώνιο να με αποκαλούν γιατρό ή να γράφω φάρμακα, αλλά δε μπορώ να σου πω ότι δεν πιστεύω στη συνδυαστική χρήση τους όπως είπε και η Αναζήτηση, συν όλοι οι άλλοι ενδοιασμοί του πρώτου μηνύματος. Εν τω μεταξύ, και οι τρεις καθηγητές που συζήτησα μαζί τους με έχουν "φάει" (λόγω δυνατοτήτων λένε) να δηλώσω ιατρική, το ίδιο και δύο συνάδελφοι και μία συγγενής. 6 στους 6 δηλαδή. Και αυτό που με μπλέκει είναι ότι κοιτώ τα προγράμματα σπουδών της ψυχολογίας και τα μάτια μου σχηματίζουν καρδούλες... (σε αντίθεση με το πρόγραμμα της ιατρικής). Στη μεν ψυχολογία λοιπόν με γοητεύει η πορεία και φοβάμαι το αποτέλεσμα, στη δε (ψυχ)ιατρική με γοητεύει το αποτέλεσμα και φοβάμαι την πορεία.

Θα συμφωνήσω με τη howto ότι για το αν θα είσαι ημιμαθής δεν φταίει η όποια σχολή...

και εγώ ως ένα βαθμό.

Λένα, οι παρατηρήσεις σου είναι πού εύστοχες και χρήσιμες. Τις λαμβάνω υπ' όψιν και τις επεξεργάζομαι :)

Lux, θέλω να σε ρωτήσω το εξής: το ενδεχόμενο να κάνεις ένα μεταπτυχιακό σε κάτι που να συνδυάζει λογοθεραπεία και ψυχολογία το έχεις σκεφθεί? γιατί δεν συνεχίζεις προς την ψυχολογία τις σπουδές που ήδη έχεις κάνει? με ένα μεταπτυχιακό αρχικά, ίσως και με ένα διδακτορικό? και να βρεις μια αντίστοιχη part time απασχόληση παράλληλα?

Μεταπτυχιακό πάνω στη λογοθεραπεία, είτε μομονωμένα είτε μαζί με κάποια άλλη επιστήμη δεν το σκέφτομαι, γιατί είναι ένας κλάδος τον οποίο αν και (και επειδή) τον σπούδασα, δεν τον πιστεύω. Τον επέλεξα με μόνο κριτήριο την επαγγελματική αποκατάσταση. Όχι ότι δεν είναι σημαντικός, αλλά ας πούμε ότι μου έχει κάτσει στραβά.

Σας ευχαριστώ όλους για τη βοήθεια.

[lux aeterna]

Πολύ καιρό μετά, και για όποιον ενδιαφέρεται ακόμα, έβαλα ως πρώτη επιλογή την Ψυχολογία και εκεί πέρασα. Βασικό κριτήριο ήταν ότι το σύνολο των μαθημάτων με ενδιέφεραν σαφώς περισσότερο από τα μαθήματα της Ιατρικής. Βέβαια ήταν μια τρομερά δύσκολη απόφαση που την πήρα 1.30 ώρα πριν τη λήξη της προθεσμίας υποβολής του μηχανογραφικού, όμως δεν το μετάνιωσα. Ακόμη τουλάχιστον! :P Τα κίνητρά μου ασαφή, όμως, ως προς το συγκεκριμένο θέμα τουλάχιστον, επικρατεί μέσα μου γαλήνη!

So long, λοιπόν, συνφορουμίτες :)