Το θέμα της αποδοχής μπερδέψε και μένα όταν το άκουσα. Κοίτα όταν σπάς το πόδι σου, αποδέχεσαι κάποια καινούργια πράγματα. Για παράδειγμα πρέπει για κάποιο καιρό να μείνεις σπίτι. Να μην πηγαίνεις για ένα καφέ πχ. Αποδέχεσαι γενικά οτι θα το ξεκουράσεις για κάποιο καιρό. Όπως και μετά αποδέχεσαι οτι θα πρέπει να κάνεις κάποιου είδους γυμναστική για να το τονώσεις. Κάτι τέτοιο ισχύει και στις αγχωτικές διαταραχές. Αποδέχεσαι οτι για κάποιο καιρό θα σκέφτεσαι και έτσι όπως σκέφτεσαι. Δεν σού πα να τις ακολουθήσεις. Να τις ασπαστείς. Να αποδεχτείς απλά οτι θα υπάρχουν και τέτοιες σκέψεις και πώς είναι φυσιολογικό κάτω απο αυτή την κατάσταση.

Το να σπάσεις το πόδι σου και να θές να περπατήσεις την επόμενη μέρα δεν γίνεται όπως ξέρεις. Απο την δικια μου πείρα απλά μιλάω. Ένας κανονικός άνθρωπος σκέφτεται ένα σωρό πράγματα στην μέρα. Χαζά, άσχημα, καλα, τρομακτικα. Απορίπτει όμως πιο εύκολα τις ενοχλιτικές σκέψεις. Εγώ οταν έπαθα πανικούς είδα οτι αυτό το φίλτρο χάθηκε σιγα σιγα. Και πλέον δεν μπορούσα να απορίψω άσχημες σκεψεις. Προσπάθησα να τις διωχνω με κάθε τροπο γιατί με έκαναν χαλια. Δυστυχώς αμα τις διωχνεις, μεγαλώνουν γιατί αποκτούν την προσοχή σου. Τώρα πλέον θεωρω φυσιολογικό στην καταστασή μου να έχω και άσχημες-ενοχλιτικές σκέψεις. Και μόνο απο αυτήν την αποδοχή, δεν με απασχολούν όσο παλιά. Μετά βέβαια και λόγο του διαλογισμού καταλαβα πως το μυαλο είναι ενα ακόμα εργαλείο του σωματός μας και δεν είμαστε το μυαλό μας. Αυτα με βοηθησαν και είπα να στα πω μήπως σε βοηθήσουν. Αλλά ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βρεί τον δικό του δρόμο. Το καταλαβαίνω απόλυτα.