Φιλίες: πολλοί ή λίγοι και καλοί;

[somebody89]

Θα ήθελα να αναπτύξω έναν ακόμα προβληματισμό μου που με απασχολεί τελευταία όσον αφορα το θέμα της φιλίας.
Για χρόνια ζούσα με ψευδαισθήσεις ότι έχω πολλούς ανθρώπους δίπλα μου. Έφτασα όμως κάποια στιγμή να καταλάβω πως απειροελάχιστοι είναι αυτοί που μου στάθηκαν. Οι περισσότεροι με ξέχασαν. Τόσο μπορούσαν...
Πέρασα δύσκολα και με την υγεία μου ενα διαστημα, έπειτα από σοβαρο τροχαίο. Σαν να μην έγινε ποτέ. Ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν. Το πρώτο χαστούκι είχε έρθει. Και με τον καιρό επαιρνα και άλλα χαστούκια που με έκαναν να αναρωτηθώ γιατί να είναι τόσο αχάριστοι ορισμένοι ανθρωποι; Που γι αυτους εγινα θυσια καποτε και αυτοί με ξέχασαν; Και κατέληξα πως οι περισσότεροι ανθρωποι βολευονται στις παρεες για οσο καιρό το έχουν αναγκη. Ας πούμε σχολείο θέλοντας και μη κάνουν παρέες με ορισμένα ατομα, με αυτα που ταιριαζουν περισσότερο. Πανε πανεπιστημιο ας πουμε, ξεχνανε τους παλιους τους φιλους, ζουν άλλη ζωη. Τελειωνουν, βρισκουν δουλεια, ξεχνουνε και αυτους απ τη σχολη. Και γενικα καθε φορα που αλλαζουν χωρο και δεν εχουν πλεον αναγκη τους παλιους τους φιλους, τους ξεχνανε.
Ενα διαστημα κρατουσα ουδετερη σταση. Εδω και καιρο πλεον εχω ξεκοψει με ολους. Μετρημενοι ειναι οι ανθρωποι που εχω διπλα μου και φοβαμαι μην τους χασω και αυτους, μην δεν αντεξουν και αυτοι στο χρονο. Και συνεχως σκεφτομαι πως ετσι οπως το παω εγω, θα μεινω εντελως μονος μου στο τελος. Ομως μεσα μου νιωθω πιο καλα. Δεν θελω το ψευτικο, δεν το μπορω, χιλιες φορες καλυτερη η μοναξια, παρα η ψευτικη φιλια. Οπως λεει και μια ατακα 'πολλοι μου λεγανε πως θα μαστε μια ζωη διπλα σου... από τότε έχω να τους δω...'.

Και το ερωτημα μου λοιπόν είναι το εξης: εσείς τι κάνετε; κρατατε μια ουδετερη σταση και απλά φυλασσεστε να μην δινεστε ευκολα σε ανθρωπους που εχετε αμφιβολια για τη φιλία τους ή ξεκοβετε όταν βλέπετε ότι ο αλλος σας εχει γραμμενο στην πραγματικοτητα;

[Macgyver]

Διαλεγω πολυ προσεκτικα τους φιλους μου , κατατασσω τον καθενα εκει που του αξιζει , εχω τους κολλητους απο παλια , κ δεν εχω απογοητευτει ποτε , κ ειμαι πολυ μεγαλυτερος σου . Αξιζει μια ζωη χωρις φιλους ?

[kerasi]

Βρες γκομενα και δε θα σ απασχολουν οι φιλοι...!

[somebody89]

Macgyver σίγουρα όχι. kerasi το προσπερνώ το σχόλιο μιας και δεν μπορώ να το πάρω στα σοβαρά. Προφανώς ή με κοροιδεύεις ή είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Τελος πάντων.

[Lena01]

Στο σχολείο είχα πολύ λίγους και καλούς φίλους αλλά όπως λες στο πανεπιστήμιο, άλλαξε το σκηνικό και χάθηκαν.
Στη σχολή φιλίες δεν έκανα, μόνο παρέες για καφέ, βόλτες και σημειώσεις. Οι φιλίες ήρθαν μετά όταν είχα πάρει πτυχίο, έτυχε να ξαναβρεθώ με μερικούς συμφοιτητές και έτσι κάνουμε πολλή παρέα από τότε.
Στη δουλειά δεν έκανα ούτε φιλίες ούτε καν παρέες για καφέ, μόνο τυπικές γνωριμίες.
Όλα όσα λες τα προσυπογράφω μέχρι κεραίας. Συμφωνώ απόλυτα, για όλους-ες μας έτσι είναι...
Σκέφτομαι και εγώ αυτό που λες, αν πάθω κάτι, ποιός θα μου σταθεί...
κάποτε η αυτονόητη απάντηση ήταν η οικογένεια αλλά στις μέρες μας ούτε αυτό δεν ισχύει...ξερεις πόσοι ανήμποροι είναι παρατημένοι στα νοσοκομεία και στα άσυλα επειδή οι συγγενείς τους δεν μπορούν ή δε γουστάρουν να τους αναλάβουν?
πρέπει να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που να έχουν αισθήματα και να είναι ικανοί να αναλάβουν ευθύνες. Επειδή κάποιος λέει ότι μας αγαπάει, δε σημαίνει ότι στα δύσκολα θα προσπαθήσει να σταθεί στο πλάι μας...
πώς το λέει ένα τραγούδι? "θέλω στα αδύνατα να μην με εγκαταλείπεις..."

[den_katalavenw...]

γεια σου τι κανεις ?

πιστεύω οτι ολοι μας εχουμε προδωθει απο <<φιλους>> να σου πω ομως και το θετικο στην περιπτωση σου ? βλεπεις ποσα ατομα αξιζουνε... και στην ουσια το τροχαιο που επαθες ητανε ενα ΤΕΣΤ ωστε να καταλαβεις οτι οχι να τους χωρισεις... απλα υπαρχουνε φιλοι για διαφορα πραγματα δηλαδη αλλος ειναι απλα για να γελατε να περνατε καλα (αλλα επειδη ειναι ανωριμα τετοια ατομα που συνεχεια λενε μαλακιες και γελανε) ε δεν παει παραπερα... αλλα ατομα ειναι για σοβαρη συζητηση και συζητησεις επιπεδου και υπαρχει μια κατηγορια ατομων ασχετως τον χαρακτηρα τους οπου μπορει να εισαστε μαζι για παντα γιατι θα εχετε το ιδιο παθος για ενα χομπι...

[deleted-member30-03]

ολες οι φιλιες στη πραγματικοτητα εξυπηρετουν καποιους σκοπους. συνηθως για να καλυψουν οι ανθρωποι τη μοναξια τους και να περασουν την ωρα τους.
το βλεπουμε μικροτεροι αυτο, παρολο που ειμαστε πιο αθωοι, αναγκαζομαστε να ρθουμε κοντα με τα αλλα παιδακια στο σχολειο, ακομα κι αν δε μας ταιριαζουν.
μεγαλωνοντας ομως ο καθενας κοιταζει τη παρτη του, πως να φτιαξει τη ζωη του. οποτε οι συμμαθητες μας ξεχνιουνται, ισως τους αντικαταστησουμε με συναδερφους, ή αλλα ατομα τα οποια παιζουν καποιο ρολο στη ζωη μας, μεχρι πλεον να μη τους εχουμε αναγκη κι αυτους, οποτε προχωραμε παρακατω. το να παραμενουμε με τους ιδιους εξαλλου καταντα βαρετο, στο τελος δεν εχουμε τι να πουμε και τι να κανουμε.

[somebody89]

ΚΕΝΟ θα διαφωνήσω με το τελευταίο που λες. Γιατί δεν αναφέρομαι σε φίλους που απλά περνώ την ώρα μου, αλλά σε φίλους, ή πιο σωστά 'φίλους' που ειμασταν υποτιθεται στενοί, ο ενας ενδιαφεροταν για τα προβληματα του αλλου - υποτίθεται πάντα - που τους στήριξα ίσως και όσο κανείς και με ξέχασαν ή στα δύσκολα δε μου στάθηκαν όπως έκανα εγώ. Θα μου πεις ότι κάνεις εσύ περιμένεις ανταπόδοση; Κοίτα ποτέ δεν κάνω κάτι για να κερδίσω κάτι. Αλλά όταν σε εγκαταλείπουν και χάνονται στα δύσκολα σου, αυτό δεν δείχνει κάτι; Όταν ξαφνικά αλλάζοντας περιβάλλον δεν βρίσκουν ποτέ χρόνο για σένα, δεν απαντάνε σε τηλέφωνα, γενικώς σε γράφουν, αυτό δεν είναι κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι αδικία; Δεν νομίζω πως οι άνθρωποι είναι σαν αντικείμενα, σαν παιχνίδια πχ, που μετά από ένα σημείο τα βαριόμαστε και τα αντικαθιστούμε με άλλα. Ή είναι άνθρωποι ή δεν είναι... Έτσι το βλέπω έγω.

den_katalavenw... ακριβώς αυτό όπως το λες... ένα τεστ! Που ίσως να μου έκανε τελικά καλό γιατί είδα ποιοι είναι δίπλα μου. Το παράδοξο είναι βέβαια ότι εγώ σε περίπου αντίστοιχες δύσκολες στιγμές ήμουν εκεί, ενώ αυτοί ήταν απών. Και να αυτό με στεναχωρεί και πάντα μένω με την πικρία στο τέλος.

Λένα ακριβώς έτσι όπως τα λες. Πολλοί στέκονται μόνο στα λόγια! Ειδικά αυτοί που λένε συνεχώς ότι χρειαστείς θα μαι δίπλα σου, αυτοί σου την κάνουν πιο γρήγορα και μάλιστα όταν δεν το περιμένεις. Επίσης μου έχουν τύχει και κάποιες περιπτώσεις "φίλων" που στα δύσκολα μου ήταν απών, αλλά μετά από καιρό όταν πλέον ήμουν καλά και κατάλαβαν ότι έχω απομακρυνθεί, να κάνουν προσπάθειες - χωρίς να ζητήσουν συγνώμη έστω για τα μάτια - να ξαναρθουμε κοντά. Δεν τους δέχτηκα όμως. Αδιαφόρησα κι εγω οπως εκαναν κι αυτοι στα δύσκολα μου. Τι να το κάνω αν ειναι στα εύκολα δίπλα μου; Στα δύσκολα φαίνεται ο αλλος. Στην τελική δε μου ζήτησαν και ποτέ συγνώμη, να αναγνωρίσουν το λάθος τους... Αυτό για μένα είναι δειλία...

[αλεξανδρος_77]

λιγοι κ καλοι.

[deleted-member30-03]

ΚΕΝΟ θα διαφωνήσω με το τελευταίο που λες. Γιατί δεν αναφέρομαι σε φίλους που απλά περνώ την ώρα μου, αλλά σε φίλους, ή πιο σωστά 'φίλους' που ειμασταν υποτιθεται στενοί, ο ενας ενδιαφεροταν για τα προβληματα του αλλου - υποτίθεται πάντα - που τους στήριξα ίσως και όσο κανείς και με ξέχασαν ή στα δύσκολα δε μου στάθηκαν όπως έκανα εγώ. Θα μου πεις ότι κάνεις εσύ περιμένεις ανταπόδοση; Κοίτα ποτέ δεν κάνω κάτι για να κερδίσω κάτι. Αλλά όταν σε εγκαταλείπουν και χάνονται στα δύσκολα σου, αυτό δεν δείχνει κάτι; Όταν ξαφνικά αλλάζοντας περιβάλλον δεν βρίσκουν ποτέ χρόνο για σένα, δεν απαντάνε σε τηλέφωνα, γενικώς σε γράφουν, αυτό δεν είναι κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι αδικία; Δεν νομίζω πως οι άνθρωποι είναι σαν αντικείμενα, σαν παιχνίδια πχ, που μετά από ένα σημείο τα βαριόμαστε και τα αντικαθιστούμε με άλλα. Ή είναι άνθρωποι ή δεν είναι... Έτσι το βλέπω έγω.

οκ αν και δε τα εγραψα αυτα για να διαφωνησουμε ή να συμφωνισουμε. ηταν απλα οσα εχω ζησει εγω. οι φιλοι για μενα λοιπον ειναι κατι το παροδικο, τους εχουμε σε ενα σκηνικο της ζωης μας (οπως το σχολειο), τοτε μπορει να λεμε οτι θα κρατησουν για παντα, και να μοιαζει οντως οτι ετσι θα γινει. αλλα δυστυχως αυτο σπανια συμβαινει, εδω δε κρατανε ουτε οι σχεσεις πλεον, που ειναι δυνατοτερες κι εχουν περισσοτερα συναισθηματα, οι φιλιες θα κρατησουν ? πρεπει να μας εχει γινει συνηθεια το αλλο ατομο, αλλιως ναι το φυσιολογικο ειναι να κοιταξει κι αυτο τη ζωη του. επισης σημαντικο, οσο μεγαλωνουμε τοσο λιγοτερα ανεχομαστε, οποτε ευκολο ειναι να υπαρξουν παρεξηγησεις.

[minakos]

Και το ερωτημα μου λοιπόν είναι το εξης: εσείς τι κάνετε; κρατατε μια ουδετερη σταση και απλά φυλασσεστε να μην δινεστε ευκολα σε ανθρωπους που εχετε αμφιβολια για τη φιλία τους ή ξεκοβετε όταν βλέπετε ότι ο αλλος σας εχει γραμμενο στην πραγματικοτητα;

Να σου απαντήσω σε αυτή την ερώτηση με τη δική μου άποψη...Πιστεύω οτι το ιδανικό είναι να έχεις κανα δυο άτομα να μιλήσεις που να είναι πραγματικοί φίλοι σου, ακόμα και συγγενείς να είναι, κι ύστερα να έχεις παρέες, άσχετα με το πόσο δεμένοι είστε κι έπειτα γνωστούς..Κι εγώ έχω απογοητευτεί απο φιλίες και λίγο πολύ έχω μάθει να κάνω την πάπια, με το σκεπτικό οτι άμα είναι να κρατάω κακία για το παραμικρό θα μείνω μόνος μου..Δεν εννοώ οτι παραβλέπω σημαντικά πράγματα, πχ αν με γράφει κάποιος οκ δε θα τρέχω, αλλά πιστεύω οτι όλοι λίγο πολύ είναι συμφεροντολόγοι και γενικά μετά απο καιρό σε όλους βρίσκουμε ελαττώματα, οπότε έχω προτιμήσει να μην τα ψειρίζω...Γενικότερα δεν ξέρεις ο άλλος πως σκέφτεται, μπορεί τη μια στιγμή να σε θάβει και την άλλη όντως να σε θεωρεί δικό του άνθρωπο και να νομίζει πως είναι εντάξει απέναντί σου...Ίσως να είμαι εγώ αγαθός, απλά έχω δει φίλο μου που στραβώνει με το παραμικρό και έχει φτάσει σε σημείο να αποφεύγει τους πάντες επιδεικτικά, πχ σε φάση να αποφεύγει μια παρέα επειδή δεν του άρεσε ο τρόπος που έβγαιναν, η παρέα να το καταλαβαίνει και να τον αποφεύγει και να ενοχλείται αυτός στη συνέχεια και να λέει οτι του φέρονται άσχημα..Τέσπα ένα παράδειγμα ανέφερα, για να μη σε κουράσω θα καταλήξω στο οτι άμα έχουμε καλύψει τις ανάγκες μας και έχουμε δραστηριότητες και αρκετά άτομα να μας παριβάλλουν ανάμεσα στα οποία 1-2 κοντινά, είναι το ιδανικό..για μένα τουλάχιστον! Να ξέρεις πως όλοι κατά καιρούς έχουν παράπονα απο τους φίλους τους, παίζουν πολύ υποκριτικά, συμφεροντολογίες, για το λόγο αυτό προτιμώ να ζω το παρόν και να μην σκαω, να μην εμπιστεύομαι τα άτομα για παρέα, φυσικά άμα έχουν πρόθεση να γίνουν πιο κοντινοί ποτέ δεν είμαι αρνητικός, αλλά επειδή αυτό σπάνια συμβαίνει προτιμώ να φυλάγομαι..Δεν ξέρω αν είμαι εγώ θύμα και κακώς ανέχομαι συμπεριφορές, αλλά έχω βαρεθεί τις καχυποψίες!Ακούω γνώμες!

[Dimitra-V]

ΦΙΛΙΑ = ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΕ ΔΕΝΟΥΝ ? Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΠΕΣ ΤΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣ ΑΡΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΤΟΥΣ ? ΠΙΣΤΕΥΑ ΚΑΠΟΤΕ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ Ο ΑΛΛΟΣ/Η ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΠΛΗΓΩΣΕΙ ΣΤΟ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ. ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΝΑ "ΔΕΣΕΙΣ", ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΩΣ ΣΕ ΣΥΝΘΛΙΒΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ. ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΛΟΓΙΚΗ ΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Η ΦΙΛΙΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΛΛΆ Η ΠΟΡΕΙΑ,ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ, ΝΑ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ, ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΜΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΦΡΟΝΤΙΔΑ(ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟΣ). ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ...ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΟΜΟΙΑ,ΑΝ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΣΕ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΣΕ ΒΑΘΟΣ(ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΧΑΘΕΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΦΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΚΟ:rolleyes:). Η ΥΠΑΡΞΗ ΕΣΤΩ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ ΚΑΤ'ΕΜΕ ΙΣΟΥΤΑΙ ΜΕ ΕΥΛΟΓΙΑ. ΕΥΤΥΧΩΣ Ή ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΟΠΩΣ Η ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ -ΕΠΑΡΚΕΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΜΕ ΕΠΑΡΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ-. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΧΥΠΠΟΠΤΟΣ ΜΑ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΕΝΑΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΑΧΥΠΟΠΤΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΕΙ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ. ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΑΝ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΣ Ή ΟΧΙ. ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΟΝΙΜΟ ΠΙΝΓΚ ΠΟΝΓΚ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΜΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΓΟΜΑΙ-ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ...

[μυσπ]

λιγοι κ καλοι αγαπητο μελος τι να τους κανεις τους πολλους ετσι κ δεν ειναι πραγματικοι φιλοι?

[somebody89]

Dimitra-V πολύ όμορφα το περιέγραψες! Συμφωνώ με όσα λές και σε ευχαριστώ για την τοποθέτησή σου!
μυσπ και εγώ έτσι ακριβώς σκέφτομαι! Απλά δεν ξέρω μήπως ορισμένες φορές καταντώ πολύ απαιτητικός από όσους έχω πολύ ψηλά και επειδή δεν μπορούν να δώσουν όσα εγώ, ή μαλλον να το πω πιο σωστά (γιατί δεν το βλέπω ακριβώς έτσι "δουνε-λαβειν") - δεν μπορούν να εκτιμήσουν τόσο αυτά που κάνω εγώ για να φερθούν ανάλογα - μήπως τελικά είμαι εγώ είμαι ο προβληματικός και είμαι υπερβολικός και πιεστικός με αποτελεσμα στο τέλος να φοβαμαι μην με εγκαταλείψουν όλοι. Οπως εγραψε και ο minakos μερικές φορες οτι κανει την "παπια" γι' αυτο τον λογο, λέω μήπως τελικά πρέπει να μαστε λίγο πιο χαλαροι; Εγώ δεν το μπορώ αυτο και είμαι τόσο απαιτητικός όσο πιο πολύ αγαπώ και εχω ψηλα κάποιον.

[somebody89]

Ας σας πω ένα παράδειγμα... θεωρείτε κάποιον πολύ κοντινό σας φίλο και τον έχετε πολύ ψηλά. Εχετε κάνει πολλά γι' αυτόν, τον έχετε στηρίξει ουκ ολίγες φορές σε σοβαρά προβληματά του, όμως στα "ευκολα" του, σας γράφει... Δηλαδή δεν παίρνει τηλ, παρα μονο οταν εχει αναγκη. Παίρνετε εσεις τηλ, το σηκωνει και σας λεει οτι θα σας παρει ο ιδιος, αλλά "ξεχναει"... Στελνετε μήνυμα δεν απανταει... κλπ. Τετοιες συμπεριφορές θα τις ανεχοσασταν; Οταν δηλαδη ενας ανθρωπος δείχνει ότι κοιτάζει περισσότερο την πάρτη του, όχι επειδή έχει κατι μαζι σας, αλλά επειδή γενικά είναι ετσι σαν χαρακτήρας και το ίδιο συμπεριφερεται με ολους σχεδον γυρω του... Πως θα φεροσασταν;
Ετσι ας πουμε μου φερθηκε μια φιλη μου και οχι απλά την ξεκοψα αλλα της τα πα και πολύ ασχημα... Δε ξερω αν εκανα σωστά, μα δε μπορω νιωθω οτι οι αλλοι με εκμεταλλευονται και με θυμουνται μονο οταν με χρειαζονται...