Κοινωνική Φοβία και φάρμακα

[SocialPhobia]

Καλησπέρα σας. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι πιστεύω ότι πάσχω από κοινωνική φοβία. Λέω πιστεύω διότι δεν έχω επισκεφτεί κάποιο γιατρό όμως
από τα συμπτώματα που έχω διαβάσει είμαι σχεδόν 100% σίγουρος πως αυτό είναι το πρόβλημά μου. Όταν διαβάζω αυτά τα συμπτώματα μου
είναι τόσο γνώριμα που μερικές φορές νιώθω πως διαβάζω τις σκέψεις μου.

Είμαι τώρα 22 χρονών και έχω αυτό το πρόβλημα περίπου 10 χρόνια. Ξεκίνησα να το καταλαβαίνω όταν ήμουν ανάμεσα σε παρέες και
μπορεί να μην έλεγα κουβέντα για ώρες. Πολλοί μου λέγαν "άντε πες και εσύ τίποτα" πράγμα που το έκανε 10 φορές χειρότερο από
την πίεση που έτρωγα εκείνη την στιγμή. Το φαινόμενο έγινε χειρότερο από το γυμνάσιο στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο έφτασε στο
αποκορύφωμα.

Αρχικά νόμιζα ότι ήταν τα ενδιαφέροντά μου διαφορετικά από τους άλλους (έπαιζα όλη μέρα παιχνίδια στους υπολογιστές) και για αυτό
δεν είχα τι να πω. Όμως καθώς περνούσε ο καιρός παρατήρησα πώς δεν έφταιγε αυτό καθώς πολλά παιδιά ήταν στην ίδια φάση με μένα
κι όμως μπορούσαν να βγουν για ένα καφέ ή να συζητήσουν για διάφορα θέματα με μεγάλη άνεση. Πρόσφατα συνειδητοποίησα
ότι μπορώ να είμαι ενεργός σε μία συζήτηση μόνο όταν κατέχω πλήρως το θέμα της συζήτησης και αυτά που θα πω είναι 100% σωστά.

Για να κάνω πλάκα ή αυτό που λέμε "κουβεντούλα" με κάποιον ούτε θέμα...
Μπορούσα να κάνω μία μικρή συζήτηση πιο πολύ απαντώντας κυρίως μονολεκτικά όταν όμως έπρεπε να πω μια μεγάλη ιστορία όπου
στρέφονταν τα βλέμματα πάνω μου αγχωνόμουν απίστευτα. Κοκκίνιζα και ίδρωνα. Γι αυτό το λόγο δεν έχω πει ανέκδοτο τα
τελευταία 10 χρόνια.

Στις συναναστροφές μου σκέφτομαι συνεχώς ότι πρέπει να πω κάτι με αποτέλεσμα να μπλοκάρει το μυαλό μου από το να σκεφτώ όντως
κάτι για να πω. Επίσης λόγω του παραπάνω μπορεί να μην ακούω καν τι μου λέει ο άλλος λόγω του άγχους για το πως του απαντήσω εγώ μετά.
Σε κάποιες απεγνωσμένες προσπάθειες κάνω άκυρες ερωτήσεις στον άλλο προκειμένου να μιλήσει αυτός αντί για εμένα. Λόγω όλων
αυτών των σκέψεων πολλές φορές δεν συγκρατώ αυτά που μου λένε ακόμα και αν αφορούν τις ερωτήσεις που κάνω εγώ.
Κάθε συνεύρεση με παρέα είναι μια κόλαση για μένα και δεν μπορώ να περάσω καλά γιατί το μυαλό μου είναι γεμάτο με αυτές τις σκέψεις.

Στο πανεπιστήμιο είχα πολύ κόσμο που δεν με ήξερε και προσπάθησα να το διορθώσω. Δεν τα κατάφερα όμως και μάλιστα έμπλεξα
και με πολύς κακές παρέες που αντί να με βοηθήσουν με κατάλαβαν και έκαναν συνεχώς πλάκα γύρω από το γεγονός ότι δεν μιλάω, κάτι
που με έφτασε στα άκρα. Το πρόβλημα εκεί το αντιμετώπισα με αλκοόλ. Το λάτρεψα καθώς με την επίδραση του ένοιωθα να απολαμβάνω τη ζωή.
Γρήγορα όμως έχασα την μπάλα και έφτασα όμως σε τραγικό σημείο καθώς ξεφτιλιζόμουν κάθε φορά που έβγαινα έξω.
Έπινα 3-4 ποτήρια κάθε φορά πριν βγω και άλλα τόσα όταν ήμουν έξω μόνο και μόνο για να συμπεριφέρομαι σαν κανονικός
άνθρωπος. Πάνω που είχα πιάσει πάτο (ήμουν στο τσακ να σταματήσω τις προσπάθειες και απλά να το γυρίσω στα παιχνίδια για όλη μου την ζωή
χωρίς να αντιμετωπίζω άμεσα ανθρώπους, τουλάχιστον όσο είναι εφικτό) ευτυχώς γνώρισα μία κοπέλα και ξέκοψα από όλους αυτούς.
Αρχικά έπινα σχεδόν κάθε μέρα για 3-4 μήνες μέχρι να αποκτήσω οικειότητα μαζί της. Τώρα (4 χρόνια μετά) είναι ο μοναδικός
άνθρωπος που μπορώ να επικοινωνήσω χωρίς να φοβάμαι αν θα με κρίνει. Να αναφέρω όμως ότι πλέον δεν έχω καθόλου άλλους φίλους, παρά μόνο
ότι γνωριμίες κάνω μέσω της κοπέλας μου, άρα δεν έρχομαι τόσο πολύ αντιμέτωπος με το πρόβλημα μου τελευταία.

Έχω πλέον καταλάβει πως όλα είναι μέσα στο μυαλό μου, δηλαδή δεν μου δίνουν όλοι τόση σημασία στο τι λέω, τι φοράω, πως κάθομαι στη καρέκλα,
με ποιο τρόπο είπα το "γεια" σε κάποιον που συνάντησα στο δρόμο (!!!), και γενικότερα ότι κάποια πράξη μου μπορεί να με κάνει ρεζίλι...
Όμως ότι αυτή η συνειδητοποίηση ελάχιστα βοήθησε στο να το ξεπεράσω καθώς νομίζω μου έχει γίνει εμμονή.
Τώρα έχω κόψει το αλκοόλ εδώ και 2 χρόνια. Το πρόβλημα παραμένει όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολλά άτομα. Δεν με πειράζει αυτό όταν
γίνεται στη παρέα, προσπαθώ να το πολεμήσω σιγά σιγά (αν και με βήματα χελώνας...) Αυτό που με προβληματίζει είναι τα επαγγελματικά.
Έχω ρίξει πολύ δουλειά και πολύ διάβασμα τα τελευταία 2 χρόνια. Σε λίγο καιρό έχω να παρουσιάσω την πτυχιακή μου μπροστά σε κάποιους καθηγητές.
Αργότερα θα έχω να πάω σε συνεντεύξεις για δουλειά. Η σκέψη και μόνο αυτών των καταστάσεων με τρελαίνει! Η καρδιά μου σφίγγεται και το στομάχι
μου γίνεται κόμπος! Όπως επίσης με τρελαίνει και η σκέψη ότι τόσος κόπος μπορεί να πάει χαμένος επειδή δεν θα μπορώ να τα πάω καλά σε συνεντεύξεις για
μεταπτυχιακά και δουλειές λόγω του θέματός μου.

Πρόσφατα διάβασα ότι σε κάποιες περιπτώσεις η κοινωνική φοβία αντιμετωπίζεται με φάρμακα.
Γι αυτό έγραψα λοιπόν εδώ. Θέλω την άποψη κάποιου που έχει βιώσει αυτά που περιγράφω και μπόρεσε να το αντιμετωπίσει με κάποια
φαρμακευτική αγωγή. Δηλαδή υπάρχει κάτι που μπορεί να διώξει αυτή την φοβία έστω και για λίγες ώρες? Διάβασα σε άλλα θέματα ότι
τα αντικαταθλιπτικά απαιτούν μακροχρόνια χρήση για να δράσουν.
Ισχύει το ίδιο και με τα ηρεμιστικά όπως Xanax ή Lexotanil? Τι δόσεις πήρατε για να δείτε διαφορά?

Ζητώ συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο και ευχαριστώ!

[stefamw]

Καλησπερα φιλε μου,
Πασχω απο το ιδιο προβλημα το οποιο ενδεχομενως συνοδευεται με αποφευκτικη διαταραχη, αλλα και κρισεις πανικου. Οτι εχεις γραψει το εχω βιωσει και το βιωνω σε καθημερινη βαση.
Καταρχην απο τοτε που τελειωσα το σχολειο το 2009, ξεμεινα απο παρεες. Πηγα σε κατι σχολες (ΔΕ) και τελικα πριν απο μερικες μερες τα ξαναβρηκα με κατι παιδια που καναμε λιγη παρεα περυσι και ειχαμε μαλωσει. Τελος παντων για να μην πολυλογω, αντιμετωπιζω οτι και εσυ. Οταν ειναι πολλα ατομα μεσα σε μια παρεα, και ειδικα αμα ερθει και κανενας ξεκαρφωτος που δεν τον ξερω, μπορει και να μην πω τιποτα. Το οτι εχουμε τελειως διαφορετικα ενδιαφεροντα ειναι γεγονος, αλλα υπαρχουν ατομα απο τη σχολη μου που μιλαμε στα διαλλειματα, και παρ ολα αυτα εχουμε κατι να πουμε. Το προβλημα μου ειναι οτι δεν εχω τι να πω, και δεν ξερω τι να πω !
Οπως ειπες και συ, και γω σκεφτομαι οτι πρεπει να πω κατι και μπλοκάρει το μυαλό μου. Μου μιλανε καμια φορα και χανομαι στο βλεμα τους προσπαθωντας να κρατησω οπτικη επαφη, αν πουνε καμια σχετικα μεγαλη ιστορια, "χανω επαφη" οποτε ειναι λες και μου μιλανε σε αλλη γλωσσα και γω απλα κουναω το κεφαλι μου.

Καμια φορα φοβαμαι κιολας να σχολιασω κατι, φοβουμενος οτι το ειπαν πριν και γω κλασσικα ημουν αλλου και φανω τελειως καθυστερημενος.
Καθε φορα που ειμαι εξω, κουνιεμαι συνεχως, στηριζω το κεφαλι με τα χερια μου, και αλλαζω συχνα στασεις. Κοκκινιζω και ιδρωνω ευκολα και οταν μιλαω τα σαρδαμ πανε και ερχονται ολη την ωρα, στο τελος θα με ρωτησουν αμα οντως ειμαι απο αυτη τη χωρα. Οταν φευγω απο καποιο καφε για παραδειγμα, σκεφτομαι συνεχως αμα φανηκα φυσιολογικος ή ειπα καμια κοτσανα ή κατι που ενδεχομενως θα μπορουσε να πειραξει καποιον επειδη χανω αυτη την επαφη οταν μου μιλανε. Οπως ειπες και συ, ειναι μια κολαση, δεν μπορω να ευχαριστηθω την επαφη με τους ανθρωπους. Οταν δεν εχω καμια παρεα, βυθιζομαι στην καθλιψη. Οταν εχω παρεες, ειμαι μεσ΄το αγχος, και με κυριευει η αποφευκτικη διαταραχη, δηλαδη να εγκαταλειψω μια παρεα φοβουμενος οτι συντομα θα με εγκαταλειψουν αυτοι πρωτοι.

Φαρμακα δεν εχω παρει ακομα, αλλα καθε μερα ξοδευω τρομερο χρονο σε ξενα forum ψαχνωντας για φαρμακευτικη αγωγη. Υπαρχουν τα αντικαθλιπτικα SSRI, οι αναστολεις μοναμεινοξιδασης (ΜΑΟ) και τα αγχολυτικα.
Κατεληξα στο συμπερασμα οτι αμα ειναι να δοκιμασεις κατι, πανε σε SSRI και συγκεκριμενα το cipralex εμφανιζει τις λιγοτερες παρενεργειες. Τα ΜΑΟ ειναι τα καλυτερα για κοινωνικη φοβια, και ειδικα τα σκευασματα φενελζινης ειναι τα πιο ισχυρα με τις πιο τρομερες παρενεργειες ομως οπως δυσκοιλιοτητα, επισχεση ουρων και αλλα πολλααα. Μην πω οτι θα πρεπει να κοψεις τελειως τις τροφες που εχουν τυροσινη (τυρια, κρασι κ.α) γιατι ειναι ακρως επικινδυνος συνδιασμος. Αγχολυτικα οπως το Xanax δεν τα προτεινω καθολου, αρκετα αποτελεσματικα για κοινωνικη φοβια, αλλα το Xanax ειναι σκετο ναρκωτικο και θα αναπτυξεις σχετικα γρηγορα ανεχεια, και η αποτοξινωση δεν θα ειναι καθολου ευχαριστη.
Εχω δοκιμασει συμπληρωμα L-θειανινης (200mg), το μονο που εκανε ηταν να με στειλει σε ληθαργο χωρις ομως να εξαφανισει το αγχος. Το Phenibut (GABA+Niacin που περναει τον εγκεφαλικο φραγμο) ειναι αρκετα ισχυρο συμπληρωμα διατροφης, εξαιρετικα αποτελεσματικο για κοινωνικη φοβια, εφοσον το παιρνεις 1 φορα μονο την εβδομαδα. Αν το παρακανεις και το σταματησεις, εκτος του οτι θα απαπτυχθει τρομερη ανοχη, θα περασεις αρκετες ημερες χωρις 1 ωρα υπνου. Νοοτροπικα σκευασματα οπως το Piracetam ή pramiracetam εφοσον συνοδευονται απο συμπληρωμα χολινης, ειναι εξισου αποτελεσματικα με ελαχιστες παρενεργειες. Ειναι ομως ακριβα (περιπου 30-35 ευρω) και τα βρισκεις μονο στο εξωτερικο. Πληροφοριακα ολα αυτα (συνοψη απ οσα reviews εχω διαβασει επανειλημενως), αλλα πριν δοκιμασεις οτιδηποτε συμβουλεψου οπωσδηποτε γιατρο, γιατι ειτε ειναι φαρμακο, ειτε "συμπληρωμα διατροφης" δεν παιζουμε με αυτα τα πραγματα.
Αν θες στειλε μου ΡΜ να τα πουμε και απο κει μιας και μοιαζουμε αρκετα.

[μυσπ]

Καλησπερα φιλε μου εισαι τυχερος που μεσα στην ζωη σου ειναι η κοπελα σου κ μακαρι ετσι να ειναι παντα,Κοινωνιοφοβια ειναι κ το δικο μου προβλημα κ νιωθω πως μονο μαζι με το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια κ τις λιγες φιλες μου κ 2 3 συγγενεις επικοινωνουμε επαρκως,Ειμαι 27 ετων κ παντα ενιωθα διαφορετικη απο ολα τα παιδια στο σχολειο δεν μπορω να ανηκω σε ομαδες κ να επικοινωνω με πολλα ατομα παραλληλα,στο πανεπιστημιο μισησα τα σεμιναρια που επρεπε να παρουσιασω μπροστα σε ολους ομως εστω κ με το ζορι τα καταφερα,Αναρωτιεμαι μια ζωη γιατι να ειμαι ετσι θεωρησα οτι ειμαι προβληματικη κοινωνικα αναπηρη,Τεινω να πιστευω τωρα οτι εχω μια μορφη αυτισμου η συνδρομο ασπεργκερ επειδη εχω παρα πολλα συμπτωματα κ δεν εξηγειται αλλιως,Επισημη διαγνωση απο ειδικο δεν εχω δεν εχω που να απευθυνθω εστω προστοπαρων,Οι ανθρωποι ασπεργκερ επικοινωνουν καλυτερα σε ηρεμο περιβαλλον με οικιεια προσωπα δεν τους αρεσουν οι ομαδικες δραστηριοτητες οι εκπληξεις ειναι αδεξιοι ζοριζονται να μαθουν περιπλοκες κινησεις οπως να δενουν παπουτσια φιογκους κτλπ...ενιοτε διακοπτουν τον συνομιλητη τους επαναλαμβανουν φρασεις αφηρημενα θελουν να κανουν φιλους αλλα δεν γνωριζουν πως να προσεγγισουν αλλα ατομα εχουν μια παραπανω ευαισθησια στην κριτικη στην επαφη με κοσμο κ εμφανιζουν τακτικα καταθλιψη,Ετσι κ αναγνωριζεις τον εαυτο σου σ αυτα τοτε αξιζει τον κοπο να το ψαξεις,Αρκει να θυμασαι οτι ο αυτισμος η το ασπεργκερ δεν ειναι ασθενεια ειναι μια διαφορετικη προσεγγιση του κοσμου,Παιρνω κ εγω φαρμακα αλλα δεν γνωριζω ετσι κ ειναι αυτο που πραγματικα βοηθαει παντως το ζαναξ ελλατωνει το στρες

[giannisfrank]

Αυτό που σε ταλαιπωρεί νομίζω ότι είναι μία διαταραχή που ονομάζεται Αποφευκτική Διαταραχή της Προσωπικότητας.

Υπάρχουν διάφορες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις για τη διαταραχή αυτή. Ατομική και ιδιαίτερα ομαδική ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει τους ασθενείς αυτούς να ξεπεράσουν το κοινωνικό άγχος και να αναπτύξουν διαπροσωπική εμπιστοσύνη. Εκπαίδευση σε κοινωνικές δεξιότητες, εκπαίδευση θετικής δυναμικής παρουσίας και συστηματική απευαισθητοποίηση μπορεί επίσης να βοηθήσουν για να ξεπεραστεί η ντροπαλότητα και το κοινωνικό άγχος. Γνωστικές τεχνικές μπορεί να διορθώσουν τις παραμορφώσεις της σκέψης των ασθενών αυτών, που συχνά νομίζουν πως ό,τι πουν και κάνουν είναι μειωτικό.

Προσωπικά νομίζω πως η επιλογή των ψυχοφαρμάκων (ψυχοτρόπων ουσιών) πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Ας μη ξεχνάμε ότι πρόκειται (στις περισσότερες περιπτώσεις) για νόμιμα ναρκωτικά.