Βουτια απο ψηλα σε τσιμεντενια θαλασσα

[μυσπ]

Κοπελα μου δεν εισαι μονη στον κοσμο ειτε το θελεις ειτε δεν το θελεις ειναι κ η μητερα σου εαν δεν σε ενδιαφερει ο ευατος σου παλεψε να εισαι καλα για αυτην,βοηθησε την με το σπιτι μην καθεσαι ολη μερα κανε οικιακα να νιωθεις χρησιμη αυτο κανω κ εγω

[marian_m]

Είμαι σίγουρη για σένα, ότι σύντομα θα είσαι καλύτερα. Οι περισσότεροι έχουμε περάσει φάσεις που μας φαίνονται όλα μαύρα,
το σίγουρο είναι ότι δεν κρατάνε για πολύ. Κι αν κρατάνε πολύ, ξέρουμε τι μπορούμε να κάνουμε για να γίνουμε καλά.
Σιγά μην τους κάνουμε τη χάρη και παραιτηθούμε!
Αφιερωμένο από αγαπημένο συγκρότημα που δεν υπάρχει πια ( αυτό δεν είχες στο μυαλό σου; )

[Deleted20082014]

κι όμως ένα ζωάκι είναι μια παρηγοριά. ζω μόνη μου αφού τα παιδιά μου σπουδάζουν. και δεν έχω σύντροφο. έχω τρία γατάκια. το ένα μάλιστα είναι με ειδικές ανάγκες. είναι μια παρηγοριά στην καθημερινότητά μου. μια συντροφιά. έχω κάποιον να με περιμένει να γυρίσω στο σπίτι. με περιμένουν πίσω από την πόρτα. μου γλείφουν τα χέρια για να μου δείξουν την ευχαρίστησή τους. τρίβονται στα πόδια μου για να πάρουν ένα χάδι.κλαίνε όταν ετοιμάζομαι να φύγω. μπορεί να μη μιλάνε, μιλάνε όμως με το δικό τους τρόπο. δεν είναι αχάριστα, δε λένε ψέματα, δεν κοροΪδεύουν, δε θυμώνουν. ένα φαγάκι και ένα χάδι τους αρκεί για να τα κάνεις ευτυχισμένα. και στο ανταποδίδουν. σε κάνουν να νιώθεις ότι κάποιος σε έχει ανάγκη. σου δίνει ένα νόημα να σηκωθείς από το κρεβάτι, να κάνεις ένα βήμα. μήπως να το ξανασκεφτόσουν;

Συγκινήθηκα μωρε... :'( Θέλω κι εγώ ένα ζωάκι, ίσως να δώσει και στη δική μου ζωή νόημα..

[Deleted20082014]

Συμφωνώ απόλυτα με την μυσπ. Κι εγώ στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι, δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον στη ζωή μου, αλλά προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου όσο μπορώ. Υπάρχει για σένα ένας τουλάχιστον άνθρωπος που σε χρειάζεται, η μαμά σου. Προσπάθησε να φανείς δυνατή για εκείνην και μόνο. Κάπου είχα διαβάσει ότι ευτυχία είναι να επιθυμείς αυτό που ήδη έχεις. Δεν είναι πολύ ωραίο και αισιόδοξο;

[Θεοφανία]

Θεοφανια πολλα μαζι συνεβησαν και συμβαινουν.

Έχω παρατηρήσει πως τα χρώματα στη ζωή μας, αλλάζουν σε όλους τους τομείς όταν πάει κάτι στραβά σε αυτόν που δίνουμε μεγαλύτερο βάρος. Αν εξαιρέσουμε την υγεία, που για όλους μας είναι το νούμερο ένα, μπορεί πχ να μαυρίζουν όλα σε κάποιον όταν πάνε χάλια τα συναισθηματικά του, σε άλλον τα επαγγελματικά του, σε άλλον τα φιλικά του κλπ. Η κατάσταση γύρω μας, έτσι και αλλιώς είναι τοξική αφού έχουν επηρεαστεί οι πάντες αρνητικά από την κρίση, οπότε είναι μια παγιωμένη κατάσταση.
Εκεί λοιπόν καταλήγω πως απογοητευτηκες σε συγκεκριμένο τομέα και έτσι μαύρισαν τα πάντα.
Αν είναι επαγγελματικό λύνεται. Μου έλεγε μια φίλη πως ένας γνωστός της έστειλε 450 βιογραφικά μέχρι να βρει δουλειά σε αυτό που έψαχνε. Ένας γνωστός μας σκαρφίστηκε δικό του επάγγελμα, προκειμένου να βγάζει λεφτά. Θεωρώ πως στα επαγγελματικά, αν δεν χάνει κανείς το κουράγιο του, δουλεύει το μυαλό του και πιστεύει στον εαυτό του θα τη βρει την άκρη.
Αν είναι συναισθηματικό, άσε το χρόνο να δουλέψει για σένα. Κάνε πως δεν βλέπεις τη μαυρίλα και προσπάθησε να ασχοληθείς με οτιδήποτε μπορεί να σου προσφέρει ένα χαμόγελο. Εσύ θα το βρεις αυτό.
Αν πάλι "πρέπει" να βουλιάξεις για να πάρεις μεγαλύτερη φόρα προς τα πάνω, κάντο.
Ένα όμως είναι σίγουρο: αν δεν έχεις βολευτεί στη μιζέρια, (που απ όσο σε ξέρω δεν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία), οι μηχανισμοί σου θα αρχίσουν να δουλεύουν κάποια στιγμή αυτόματα και θα βγεις απ όλο αυτό

[λιλιουμ]

θα ελεγα πως δεν ειναι ενας συγκεκριμενος τομεας Θεοφανια, εγω θα το εθετα ως υπαρξιακο το προβλημα. Ολοκληρωτικο και πολυπλευρο!

μαριαν ευχαριστω για το αισιοδοκο μηνυμα

Τελοσπαντως ευχομαι να γινει κατι συντομα γιατι δεν ξερω ποση υπομονη ακομα μπορω να δειξω για μια βαλτωμενη κατασταση.

[Tomhet]

Εγκεφαλο. Οπως ειπα στο αρχικο μηνυμα καποιοι ανθρωποι εχουν καρδια αγκιναρα, ειναι αερα πατερα, αλλοι εχουν υψηλη αντοχη στον πονο και αγωνιζονται μεχρι τελικης πτωσης. εμεις απλα δεν ειμαστε ετσι.

Ακριβως, δεν πρεπει να το σκεφτομαστε, ουτε να το αναλυουμε, αυτο ειναι σαν να βαζουμε τρικλοποδια στον εαυτο μας, αυτο ειναι η σκαταθλιψη. Απο το φοβο μην φαμε χυλοπιτα δεν τρωμε ουτε χυλοπιτα ουτε πιτα!

Χαλια ναι, μακαρι να απεγκλωβιστουμε απο αυτον το ρολο του κομπαρσου.

Τι είναι η καρδιά αγκινάρα?! :P
Δεν ξέρω αν έχουν μικρότερο ή μεγαλύτερο εγκέφαλο άλλοι και δεν νομίζω η "λύση" να βρίσκεται εκεί. Για μένα τα πράγματα ειναι τόσο απλά όσο και πολύπλοκα.
Υπάρχει ένα σημείο που αν το περάσεις μετά δεν γυρνάς πίσω....το παν οπότε είναι να μην το περάσεις. Το πως θα γίνει αυτό δεν το ξέρει κανείς! Μπορεί να συμβεί με ένα τόσο τυχαίο γεγονός που είναι αδύνατο να προφυλαχτείς. Αν το περάσεις όμως...την πάτησες! Πολύ δύσκολη η επαναφορά και μπορεί να συμβεί μονο το ίδιο τυχαία όσο και το πρώτο συμβάν που σε έριξε.
Μπορεί όπως κάπου ανέφερες να κερδίσεις το lotto και αυτό να είναι αρκετό για να σε ξελασπώσει. Μπορεί να ανακαλύψεις ένα hobby να σε συνεπάρει και να ξεχαστείς γενικά. Μπορεί να γνωρίσεις κάποιον ο οποιός θα μαγευτεί απο τα μελαγχολικά σου μάτια και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να περνάς καλά.
Το κάθε ένα απο αυτά έχει τις δικές του πιθανότητες να συμβεί.
Τα κατοικίδια σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστουν την ανθρώπινη επαφή πάντως.

Αν βρεις πάντως τρόπο αναισθητοποίησης απο την υπερανάλυση κλπ σε παρακαλώ να με ενημερώσεις καθώς δεν βλέπω άλλη λύση για την περίπτωση μου.
Βέβαια...(ας αναλύσουμε λίγο με την ευκαιρία...) η υπερανάλυση και τα "τι και αν...?" δεν φταίνε απο μόνα τους ...δηλαδή κρίνοντας απο τον εαυτό μου πχ, έχει φτάσει κάποια στιγμή που έχω πει "θα το κανω!" αλλά παρόλαυτα το αποτέλεσμα έκανε ΠΟΥΦ στα μούτρα μου...:P οπότε εκεί δεν έφταιγε το δικό μου πισωγύρισμα.... έφταιγε το ότι ο φόβος μου που τελικά ήταν πραγματικός!

[Yoco Choco]

''Το αίσθημα της ανάρρωσης,κυρίως όταν η ασθένεια που έχει προηγηθεί
είχε αντίκτυπο στα νεύρα,έχει κάτι από μια χαρά μελαγχολική.Τα συναι-
σθήματα και οι σκέψεις γνωρίζουν ένα είδος φθινοπώρου,ή μάλλον μια
από εκείνεις τις χαρές της άνοιξης,που χωρίς να πέφτουν τα φύλλα,μοιά-
ζει στον αέρα και στον ουρανό σαν φθινόπωρο.
Η κούραση έχει μια γεύση ευχάριστη,μα καθετί ευχάριστο μας πονάει λίγο.
Νιώθουμε κάπως έξω από την ζωή,όντας αναμφισβήτητα ένα κομμάτι της,
σαν να είμαστε σκυμμένοι στο μπαλκόνι του σπιτιού της ζωής.Είμαστε σκε-
φτικοί χωρίς να σκεφτόμαστε,νιώθουμε χωρίς κανένα συναίσθημα προσδι-
ορισμένο.Η θέληση αναπαύεται γιατί δεν είναι απαραίτητη.
Και είναι τότε που κάποιες αναμνήσεις,κάποιες ελπίδες,κάποιες αόριστες
επιθυμίες αρχίζουν να ανεβαίνουν αργά τις παρυφές της συνείδησής μας,
πεζοπόροι δυσδιάκριτοι από την κορυφή του βουνού.Μνήμες πραγμάτων
ευτελών,ελπίδες πραγμάτων που δεν είδαμε να γίνονται χωρίς να πονέ-
σουμε γι'αυτό,επιθυμίες που δεν υπήρξαν βίαιαες,ούτε στη φύση τους,
ούτε και στην εκδήλωσή τους,για πάντα ανίκανες να θελήσουν να υπ-
άρξουν.
Υπάρχει κάτι το απόμακρο μέσα μου τούτη τη στιγμή.Έχω γείρει στο
μπαλκόνι της ζωής,μα όχι τούτης δώ της ζωής.Είμαι από πάνω της,και
τη βλέπω από το ύψος που την κοιτάω.Απλώνεται μπροστά μου και
κλιμακώνεται σε πλαγιές και πλατώματα,σαν ένα ποικιλόμορφο τοπίο,
έως τους καπνούς που ανεβαίνουν από τα ασβεστωμένα σπίτια των
χωριών της κοιλάδας.Όταν κλέινω τα μάτια μου συνεχίζω να βλέπω,
αφού δεν βλέπω τίποτα.Τα ανοίγω ξανά,και δεν βλέπω τίποτα παρα-
πάνω,εφόσον και πρίν δεν έβλεπα.Είμαι ολόκληρος μια αόριστη νοστ-
αλγία,ούτε του παρελθόντος ούτε του μέλλοντος,είμαι μια νοσταλγία
του παρόντος ανώνυμη,εκτενής,ακατανόητη .''

λιλιουμ αφιερωμένο από το Βιβλίο της Ανησυχίας του Πεσσόα.

[Deleted20082014]

Υπάρχει ένα σημείο που αν το περάσεις μετά δεν γυρνάς πίσω....το παν οπότε είναι να μην το περάσεις. Το πως θα γίνει αυτό δεν το ξέρει κανείς! Μπορεί να συμβεί με ένα τόσο τυχαίο γεγονός που είναι αδύνατο να προφυλαχτείς. Αν το περάσεις όμως...την πάτησες! Πολύ δύσκολη η επαναφορά και μπορεί να συμβεί μονο το ίδιο τυχαία όσο και το πρώτο συμβάν που σε έριξε.

Μπορείς να μας εξηγήσεις ποιο είναι αυτό το σημείο, το οποίο βλέπω να αναφέρεις και σε άλλα ποστς σου, που αν το περάσεις την πάτησες; Όχι τίποτα άλλο, να ξέρουμε εάν η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, ή όχι

[Deleted20082014]

''Το αίσθημα της ανάρρωσης,κυρίως όταν η ασθένεια που έχει προηγηθεί
είχε αντίκτυπο στα νεύρα,έχει κάτι από μια χαρά μελαγχολική.Τα συναι-
σθήματα και οι σκέψεις γνωρίζουν ένα είδος φθινοπώρου,ή μάλλον μια
από εκείνεις τις χαρές της άνοιξης,που χωρίς να πέφτουν τα φύλλα,μοιά-
ζει στον αέρα και στον ουρανό σαν φθινόπωρο.
Η κούραση έχει μια γεύση ευχάριστη,μα καθετί ευχάριστο μας πονάει λίγο.
Νιώθουμε κάπως έξω από την ζωή,όντας αναμφισβήτητα ένα κομμάτι της,
σαν να είμαστε σκυμμένοι στο μπαλκόνι του σπιτιού της ζωής.Είμαστε σκε-
φτικοί χωρίς να σκεφτόμαστε,νιώθουμε χωρίς κανένα συναίσθημα προσδι-
ορισμένο.Η θέληση αναπαύεται γιατί δεν είναι απαραίτητη.
Και είναι τότε που κάποιες αναμνήσεις,κάποιες ελπίδες,κάποιες αόριστες
επιθυμίες αρχίζουν να ανεβαίνουν αργά τις παρυφές της συνείδησής μας,
πεζοπόροι δυσδιάκριτοι από την κορυφή του βουνού.Μνήμες πραγμάτων
ευτελών,ελπίδες πραγμάτων που δεν είδαμε να γίνονται χωρίς να πονέ-
σουμε γι'αυτό,επιθυμίες που δεν υπήρξαν βίαιαες,ούτε στη φύση τους,
ούτε και στην εκδήλωσή τους,για πάντα ανίκανες να θελήσουν να υπ-
άρξουν.
Υπάρχει κάτι το απόμακρο μέσα μου τούτη τη στιγμή.Έχω γείρει στο
μπαλκόνι της ζωής,μα όχι τούτης δώ της ζωής.Είμαι από πάνω της,και
τη βλέπω από το ύψος που την κοιτάω.Απλώνεται μπροστά μου και
κλιμακώνεται σε πλαγιές και πλατώματα,σαν ένα ποικιλόμορφο τοπίο,
έως τους καπνούς που ανεβαίνουν από τα ασβεστωμένα σπίτια των
χωριών της κοιλάδας.Όταν κλέινω τα μάτια μου συνεχίζω να βλέπω,
αφού δεν βλέπω τίποτα.Τα ανοίγω ξανά,και δεν βλέπω τίποτα παρα-
πάνω,εφόσον και πρίν δεν έβλεπα.Είμαι ολόκληρος μια αόριστη νοστ-
αλγία,ούτε του παρελθόντος ούτε του μέλλοντος,είμαι μια νοσταλγία
του παρόντος ανώνυμη,εκτενής,ακατανόητη .''

λιλιουμ αφιερωμένο από το Βιβλίο της Ανησυχίας του Πεσσόα.

<3 Τι ωραίο!!!!!

[makarena]

Καταλαβαίνω πολύ καλά πως νιώθεις.. όσο κ να προσπαθείς να δεις θετικά τα πράγματα καταλήγεις σε αρνητικά συμπεράσματα και μετά κρίνεις τον εαυτό σου για αυτό. Καταλαβαίνω επίσης πως έχεις προσπαθήσει πολλές φορές να αλλάξεις αυτή την κατάσταση..αλλάζεις για λίγο, μετά γίνεται κάτι αρνητικό...απογοητεύεσαι και γυρνάς πίσω. Ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου, τους σημαντικούς άλλους και το μέλλον είναι αρνητικός.
Είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίζεις κατάθλιψη..αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα είσαι σε αυτήν την κατάσταση για πάντα. Οι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται με την κατάθλιψη αντιλαμβάνονται τα πάντα μέσα από ένα αρνητικό πρίσμα. Είναι σαν να φοράς μαύρα γυαλιά και έτσι δεν μπορείς να δεις το φως. Αν φορέσεις ανοιχτόχρωμους φακούς θα δεις πως τελικά δεν ήταν όλα μαύρα.
Από όσα έγραψες παρατήρησα πως έχεις την τάση να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα με απόλυτο τρόπο και να κάνεις υπεργενικεύσεις. Για παράδειγμα λες "Δεν προσφέρω τίποτα χρήσιμο σε κανέναν". Σε παρακαλώ κάνε τις παρακάτω ερωτήσεις στον εαυτό σου: "Είναι πραγματικά αλήθεια αυτό?", "Θα μπορούσε αυτή η πεποίθησή μου να μην ισχύει?", "Τι αποδείξεις έχω ότι ισχύει αυτό?, "Τι αποδείξεις έχω ότι ισχύει το αντίθετο?", "Αν ένας φίλος μου το πίστευε αυτό, τι θα του έλεγα?".
Αυτές τις ερωτήσεις μπορείς να τις κάνεις στον εαυτό σου για κάθε μία από τις παραπάνω λανθασμένες πεποιθήσεις που έχεις για τον εαυτό σου, το μέλλον, τους Άλλους. Αν κουράστηκες να παλεύεις μόνη σου η γνωστικη-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία έχει αποδειχθεί ότι βοηθά τα άτομα με κατάθλιψη σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Μην το βάζεις κάτω..εσύ ορίζεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματα και την συμπεριφορά σου..Ό,τι χρειαστείς είμαι εδώ..

[λιλιουμ]

Σε ευχαριστω μακαρενα για την ψυχοθεραπευτικη ματια! Η αληθεια ειναι οτι πηγα στην γιατρο μου και αισθανομαι καλυτερα. Μου ειπε οτι παω καρφι για καταθλιψη, εγω αισθανομαι οτι κανω παρεα μαζι της ολη μου τη ζωη

Το συμπερασμα ηταν αλλαγες, πρωτοβουλιες, νεα ξεκινηματα, that is what I need. Και πραγματικα μπριζωθηκα να τα πεταξω ολα και να φυγω, και ας φαω και τα μουτρα μου, μερος της διαδικασιας μαθησης ειναι και αυτο! Νομιζω οτι χρειαζοταν να φτασω να μην αντεχω αλλο για να κανω την αλλαγη. Τελικα ειναι καλο να μην αντεχεις πολυ. Φευγεις πιο γρηγορα απο αυτα που σε βασανιζουν.

[Tomhet]

Μπορείς να μας εξηγήσεις ποιο είναι αυτό το σημείο, το οποίο βλέπω να αναφέρεις και σε άλλα ποστς σου, που αν το περάσεις την πάτησες; Όχι τίποτα άλλο, να ξέρουμε εάν η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, ή όχι

Η κατάσταση ΣΟΥ είναι σίγουρα αναστρέψιμη! η κατάσταση ΤΗΣ είναι επίσης σίγουρα αναστρέψιμη!
Η κατάσταση ΜΟΥ οχι... :P
Ο λόγος για αυτό...meh...μίζερος θα σου ακουστεί αλλά πιστεύω πως είναι πραγματικότητα.
Σίγουρα ξεκινάμε απο την ηλικία...δεν είμαι 15, δεν ειμαι 20 δεν ειμαι 25...μετά πάμε στο ότι δεν περιμένω κάποια αναποφευκτη αλλαγή περιβάλλοντος στην ζωή μου όπως αυτές που ανέφερα πχ σε ένα διπλανό thread...πχ δεν είμαι 22 όπως ήταν το παιδί στο thread να έχω μπροστά μου αλλαγές όπως το να πάω στρατό, να συνεχίσω τις σπουδές μου, να βρω δουλειά κλπκλπ. Όλα αυτά σε βάζουν θέλωντας και μη σε ένα καινούριο περιβάλλον κάθε φορά. Παίρνεις νέα δεδομένα, κάνεις νέες γνωριμίες ξαναφιλτράρεις τα πράγματα που ήξερες μέχρι τότε και ζεις υπο νέες συνθήκες. Είναι αυτό που λένε ορισμένοι "κάνε υπομονή ...τα πράγματα αλλάζουν".
Μην έχοντας κάτι τέτοιο εν όψη θα μπορούσες πχ να έχεις το αντίθετο....σταθερότητα.
Έχω σαν παράδειγμα πχ αρκετούς στην ηλικία μου (ή και σε μικρότερη) που είναι παντρεμένοι, (σίγουρα για όλους τους λάθος λόγους κατ'εμε), συμβιβασμένους με την ιδέα της αλληλοστήριξης λες και ζούμε σε καιρούς πολέμου, κλεισμένους στο σπιτάκι τους με τα σιδερωμένα ρουχαλάκια τους με το αυτοκινητάκι τους κλπκλπ.
Εγώ σε καμία περίπτωση δεν είμαι αυτό που λένε marriage material. Ούτε εμφανισιακά, ούτε στο μυαλό, ούτε σε τίποτα.
Οπότε άκυρο και εδώ.
Τι άλλο μένει?
Παλεύω οπότε να συμβιβαστώ με την ιδέα του ασυμβίβαστου γιατί δεν μπορώ να τοποθετήσω τον εαυτό μου ούτε στους μεν ουτε στους δε.

Ποιο είναι το σημείο οπότε το οποίο εγώ τουλάχιστον έχω περάσει? Έχοντας αποκόψει τον εαυτό μου απο το περιβάλλον των δύο αυτών καταστάσεων (για τον οποιονδήποτε λόγο), δεν βλέπω πως θα μπορούσα να ξεβαλτώσω. Δεν έχω δηλαδή προοπτική ούτε γάμου, ούτε αλλαγής περιβάλλοντος κλπ. Και σίγουρα η παρούσα κατάσταση δεν επιφυλάσει εκπλήξεις...
Δεν έχω φίλους γνωστούς κλπκλπ την παρούσα φάση στην ζωή μου (όπως είπα, για τον οποιονδήποτε λόγο) και δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να αλλάξει αυτό. Είναι ένα πράγμα το να περιμένεις να αλλάξει κάτι και άλλο πράγμα το να περιμένεις να δημιουργηθούν οι συνθήκες για αυτό.
Σα να λες "περιμένω να μεγαλώσει το δέντρο" χωρίς να έχεις φυτέψει καν τους σπόρους!
Θεωρώ λοιπόν πως προσωπικά έχω αποκοπεί απο οποιονδήποτε δεσμό που θα μου επέτρεπε να ζήσω την ζωή σε "φυσιολογικά" πλαίσια ή τουλάχιστον όπως βλέπω να την ζουν άλλοι. Γιατί? για όλους τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Πιστευω πως αν αποκοπείς απο όλα αυά ταυτόχρονα...τότε είναι αδύνατο να επανέλθεις.

[marian_m]

Νομιζω οτι χρειαζοταν να φτασω να μην αντεχω αλλο για να κανω την αλλαγη. Τελικα ειναι καλο να μην αντεχεις πολυ. Φευγεις πιο γρηγορα απο αυτα που σε βασανιζουν.

Ναι, είναι καλό να μην αντέχεις και να μην ανέχεσαι την κακή ποιότητα ζωής. Και να προσπαθείς με όποιον τρόπο μπορείς να την αλλάξεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η υπομονή δεν είναι αρετή αλλά κατάρα.

[λιλιουμ]

Η κατάσταση ΣΟΥ είναι σίγουρα αναστρέψιμη! η κατάσταση ΤΗΣ είναι επίσης σίγουρα αναστρέψιμη!
Η κατάσταση ΜΟΥ οχι... :P
Ο λόγος για αυτό...meh...μίζερος θα σου ακουστεί αλλά πιστεύω πως είναι πραγματικότητα.
Σίγουρα ξεκινάμε απο την ηλικία...δεν είμαι 15, δεν ειμαι 20 δεν ειμαι 25...μετά πάμε στο ότι δεν περιμένω κάποια αναποφευκτη αλλαγή περιβάλλοντος στην ζωή μου όπως αυτές που ανέφερα πχ σε ένα διπλανό thread...πχ δεν είμαι 22 όπως ήταν το παιδί στο thread να έχω μπροστά μου αλλαγές όπως το να πάω στρατό, να συνεχίσω τις σπουδές μου, να βρω δουλειά κλπκλπ. Όλα αυτά σε βάζουν θέλωντας και μη σε ένα καινούριο περιβάλλον κάθε φορά. Παίρνεις νέα δεδομένα, κάνεις νέες γνωριμίες ξαναφιλτράρεις τα πράγματα που ήξερες μέχρι τότε και ζεις υπο νέες συνθήκες. Είναι αυτό που λένε ορισμένοι "κάνε υπομονή ...τα πράγματα αλλάζουν".
Μην έχοντας κάτι τέτοιο εν όψη θα μπορούσες πχ να έχεις το αντίθετο....σταθερότητα.
Έχω σαν παράδειγμα πχ αρκετούς στην ηλικία μου (ή και σε μικρότερη) που είναι παντρεμένοι, (σίγουρα για όλους τους λάθος λόγους κατ'εμε), συμβιβασμένους με την ιδέα της αλληλοστήριξης λες και ζούμε σε καιρούς πολέμου, κλεισμένους στο σπιτάκι τους με τα σιδερωμένα ρουχαλάκια τους με το αυτοκινητάκι τους κλπκλπ.
Εγώ σε καμία περίπτωση δεν είμαι αυτό που λένε marriage material. Ούτε εμφανισιακά, ούτε στο μυαλό, ούτε σε τίποτα.
Οπότε άκυρο και εδώ.
Τι άλλο μένει?
Παλεύω οπότε να συμβιβαστώ με την ιδέα του ασυμβίβαστου γιατί δεν μπορώ να τοποθετήσω τον εαυτό μου ούτε στους μεν ουτε στους δε.

Ποιο είναι το σημείο οπότε το οποίο εγώ τουλάχιστον έχω περάσει? Έχοντας αποκόψει τον εαυτό μου απο το περιβάλλον των δύο αυτών καταστάσεων (για τον οποιονδήποτε λόγο), δεν βλέπω πως θα μπορούσα να ξεβαλτώσω. Δεν έχω δηλαδή προοπτική ούτε γάμου, ούτε αλλαγής περιβάλλοντος κλπ. Και σίγουρα η παρούσα κατάσταση δεν επιφυλάσει εκπλήξεις...
Δεν έχω φίλους γνωστούς κλπκλπ την παρούσα φάση στην ζωή μου (όπως είπα, για τον οποιονδήποτε λόγο) και δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να αλλάξει αυτό. Είναι ένα πράγμα το να περιμένεις να αλλάξει κάτι και άλλο πράγμα το να περιμένεις να δημιουργηθούν οι συνθήκες για αυτό.
Σα να λες "περιμένω να μεγαλώσει το δέντρο" χωρίς να έχεις φυτέψει καν τους σπόρους!
Θεωρώ λοιπόν πως προσωπικά έχω αποκοπεί απο οποιονδήποτε δεσμό που θα μου επέτρεπε να ζήσω την ζωή σε "φυσιολογικά" πλαίσια ή τουλάχιστον όπως βλέπω να την ζουν άλλοι. Γιατί? για όλους τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Πιστευω πως αν αποκοπείς απο όλα αυά ταυτόχρονα...τότε είναι αδύνατο να επανέλθεις.

Αχ παληκαρι μου, σε πηρανε και σενα τα χρονια ε?? Κι εδω τα ιδια, 30 χρονων γαιδαρα, αισθανομαι ομως απο τα 18 μου οτι εχω πατησει τα 90, αρα αυτο σημαινει οτι τωρα αισιως κοντευω τα εκατο!!!!! Γιουπι!!!!! Οι αλλαγες δεν εχουν οριο ηλικιας, το μονο οριο ειναι η τρελα και ο αυθορμητισμος που χρειαζεται για να τις κανεις, ή πραγματικα να μην αντεχεις αλλο!!!!! Αν εχεις υπομονη και τα υπομενεις, ή αν εχεις αντοχη στον βασανιζεσαι και μενεις, ειναι μεγαλο προβλημα! Εσυ απο οτι βλεπω σαν εμενα υπομενεις, το θεμα ειναι οτι δεν κερδιζεις κατι ετσι, περναει η ζωη και χανεται και πισω δε γυρνα, και ειναι μονο μια.

Εγω συναρμολογω απο χτες το σχεδιο διαφυγης παντως, ως τωρα ολα βαινουν καλως, ενα σωρο προβληματα υπαρχουν ναι, τα παραβλεπω ολα, προεχει να σωσω εμενα, και τα αλλα λυνονται.

Ναι, είναι καλό να μην αντέχεις και να μην ανέχεσαι την κακή ποιότητα ζωής. Και να προσπαθείς με όποιον τρόπο μπορείς να την αλλάξεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η υπομονή δεν είναι αρετή αλλά κατάρα.

ετσι ακριβως!