Βουτια απο ψηλα σε τσιμεντενια θαλασσα

[Tomhet]

η κυρία κάτω από το σκύλο είναι η μανούλα σου tomhet ή αλλιώς marian...;
τα φιλιά μου σας στέλνω τελικά το δέντρο μου θα το κάνω με ζαχαρωτά!!!bye...

Καθότι βλέπω έβαλες ερωτηματικό στην ξερή και άνευ φαντασίας προσβολή σου, οπότε δεν είσαι και σίγουρη, θα σε βοηθήσω εξηγώντας σου πως όχι δεν ειναι η μανούλα μου.

[λιλιουμ]

Αγαπητό λουλουδάκι λιλιουμ τυχαία είδα το θέμα σου αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν διάβασα όλα τα προηγούμενα μηνύματα που σου έχουν στείλει τα παιδιά.
Ο τίτλος όμως του θέματος κ αυτά που γράφεις εσύ η ίδια είναι τόσο καταθληπτικά...μωρέ δεν πειράζει και αν τίποτα δεν πάει καλά τώρα!και τι έγινε;θα πάει καλά αργότερα!
Η ζωή είναι μικρή ή μεγάλη αναλόγως πως τη ζούμε!Θα σου φαίνεται μεγάλη κ ατελείωτη αν τη ζεις με γκρίνια κ μιζέρια! θα σου φαίνεται όμως μικρή όταν έχεις τρόπο και απολαμβάνεις τις στιγμές τις κάθε μέρας!
Εγώ από το πρωί κάθομαι κ πίνω το capuccino μου,απολαμβάνω το χιονάκι που πέφτει και κάθομαι μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο που σε λίγο θα ξεραθεί αν δεν το στολίσω γιατι δεν ξέρω αν θα το στολίσω με ζαχαρωτά ή με στολίδια...πρωτού όμως πας να κρίνεις τη ζωή μου και να την πεις παραμυθένια από αυτά που γράφω να κλείσω γράφοντας σου πως εχθές κ προχθές στην εργασία μου είδα 3 άτομα νεαρά να πεθαίνουν σχεδόν στα χέρια μου και η ζωή συνεχίζεται...γιατί έτσι είναι η φύση της δουλειάς μου και θα ζήσω πολλά δυσάρεστα ακόμα..όμως πάντα γελάω..τα μάτια μου όταν μιλάω στους ανθρώπους θέλω να λάμπουν...έχω παρατηρήσει πως ανεβαίνει η ψυχολογία κ του άλλου όταν συζητάς.αυτά από εμένα...

Εχει σιγουρα ποικιλια η ζωη, και πολλες οψεις, απλα we should stick to the bright side! Αν μπορεις να αντιμετωπιζεις τετοια περιστατικα και να διατηρεις την ευδιαθεσια σου μπραβο παντως. Εγω προτιμω τα ευχαριστα εργασιακα περιβαλλοντα, παραδοξως αν σκεφτει κανεις τι διαλεξα να κανω στη ζωη μου κι εγω, αλλα ειναι που και στα δυσαρεστα τα καταφερνω

[Miss Despoina]

μπράβο λουλουδάκι λιλιουμ εύχομαι να τα καταφέρνεις πάντα σε όλα)))

[ioannis2]

Υπάρχουν στιγμές που η σκέψη μας ανεξέλεγκτα επικεντρώνεται και φερνει στο προσκήνιο όλα τα αρνητικά της ζωης μας και μάλιστα με εντονο τρόπο και ως εαν αυτα να αποτελουν το ειναι μας. Τοτε ειναι που βιωνουμε την απελπισία. Η βουτια απο ψηλα σε τσιμεντενια θάλασσα, και το ότι αλλο τελος θα μπορουσε να σκεφτει κανεις, είναι η επόμενη σκέψη. Σε τετοιες στιγμες απελπισίας δεν αποκλειεται να θελουμε να μιλησουμε καπου. Πχ. λιλιουμ, το πρωτο σου μηνυμα στο θεμα. Ειναι τοτε που προφανως μιλαμε με τροπο που δεν μας έχουν συνηθισει. Συνηθως με την παροδο της ωρας το μυαλο καταλαγιάζει. Ισως αυτο που μολις πριν περασαμε να ταν μια καλή ευκαιρια αυτογνωσίας κι ετσι εναυσμα προσπαθειας αυτοβελτιωσης, επειδη τα αρνητικα πάντοτε υπαρχουν αλλά επιλεγουμε να ζουμε στην ανεμελιά, να τα κρυβουμε κατω απο το χαλι να υποβοσκουν.