Δεν ξερω τι εχω...

[onomaxrhsth]

γεια σας κ απο μενα. Ειμαι καινουργια στο φορουμ κ σκεφτηκα οτι ισως με βοηθησει το να γραψω καπου τις σκεψεις μου.
Λοιπον απο πολυ μικρη θυμαμαι να με θεωρω παντα περιεργη. Μιλαγα πολυ δυσκολα στους ανθρωπους, γενικοτερα ημουν πολυ ησυχο παιδι. Παντα ειχα προβληματα στο να δημιουργω παρεες, να γνωριζω ατομα. Μονο καποια στιγμη στην 1η γυμνασιου με θυμαμαι καπως πιο κοινωνικη, αλλα μετα παλι ξανα τον κατηφορο. Απο τα 14 κ επειτα δεν θυμαμαι μια φορα να ενοιωσα πραγματικα ευτυχισμενη, η αν ενοιωσα να κρατησε για καιρο. Ανεκαθεν κατηγορουσα ενδομυχα τον πατερα μου για αυτο, γιατι παντα ειχαμε απαισια σχεση. Συνεχεια με εκανε να αμφισβητω την αγαπη του,αν κ πιστευω οτι τελικα ποτε δεν ενοιωσα οτι πραγματικα με αγαπαει. Ακομα κ σε στιγμες που μπορει να μου εδειχνε οτι νοιαζεται για μενα, 2 λεπτα αργοτερα θα το αναιρουσε με τις πραξεις του. Απο τη μια εκανε αυτα που κανει ενας πατερας για την κορη του, με πηγαινε στο ωδειο, μου εδινε λεφτα για να βγω εξω κλπ,παντα ομως με εκανε να νοιωθω λες κ το εκανε με το ζορι, παντα μου τονιζε ποσο πολυ τον κουραζω κ συνεχεια με εβγαζε αχρηστη. Κ παντα 2,3 φορες τον χρονο τον επιαναν κατι ασχημες κρισεις κ γινοταν χαμος στο σπιτι(οχι οτι χαμος γινοταν μονο αυτες τις φορες), απειλουσε την μητερα μου οτι θα την χωρισει, εσπαγε πραγματα, μπορει ακομα κ να με χτυπαγε πανω στα νευρα του(κατι που εκανε κ αλλες φορες μεσα στον χρονο). Ποτε βεβαια δεν με χτυπησε υπερβολικα δυνατα, το θεμα ομως ειναι οτι ακομα κ που σηκωνε χερι πανω μου εγω εννοειται οτι πληγωνομουν. Ανεπτυξα μια συμπεριφορα αμυνας απεναντι του, ημουν συνεχεια ειρωνικη κ ψυχρη μονο κ μονο επειδη ηθελα να προστατεψω τον εαυτο μου απο την επικειμενη εκρηξη του. Τωρα πια εχει συνταξιοδοτηθει κ πρεπει να εχει πεσει σε καταθλιψη, κ λυπαμαι που το λεω αλλα οχι ακριβως χαιρομαι, ομως εχω ηρεμησει κατα πολυ επειδη ολες αυτες οι εκρηξεις εχουν μειωθει, απλως συμβιωνει μαζι μας στο σπιτι, δεν μας δινει κ πολυ σημασια.
Το θεμα ομως τωρα ειναι οτι ενω απο παντα εκανα ασχημες σκεψεις για τον εαυτο μου, περσι επιδεινωθηκε η κατασταση. Καποια στιγμη εφτασα τα βραδια να με πιανει ενας κομπος στο στομαχι, να μην αντεχω, να νοιωθω τρομερα δυστυχισμενη, μια απελπισια, δεν ξερω πως αλλιως να το περιγραψω. Κ οποτε ξυπναγα ενοιωθα οτι ολα ειναι ανουσια, ειδικα τον τελευταιο καιρο οι μονες σκεψεις που εκανα ειναι ετσι οπως περπαταω στον δρομο να με πατησει κανενα αυτοκινητο να ηρεμησω, να μην υπαρχω πια, ετσι κ αλλιως ολα θα ηταν πολυ καλυτερα χωρις εμενα. Αλλες φορες ενοιωθα μια αναγκη να χαρακωθω,λες κ θα εφευγε ο πονος ετσι. Ευτυχως δεν βρηκα ποτε το κουραγιο να το κανω στα αληθεια. Απο το καλοκαιρι εχω ηρεμησει αρκετα μπορω να πω, ειπα θα αφησω καποια πραγματα πισω μου κ προσπαθησα να γινω εστω κ λιγο πιο κοινωνικη κ εκανα καποιες καινουργιες φιλες. Ομως νοιωθω οτι ενω φροντιζω να μην μενω κλεισμενη οπως εκανα παλια, νοιωθω οτι δεν λυνω ουσιαστικα οποιο προβλημα εχω. Απλως το αγνοω. Κ τις τελευταιες μερες, εχω ξεκινησει παλι να νοιωθω χαλια, καμια σχεση με περσι, απλως δεν θελω να ξαναγυρισω σε αυτη την ασχημη κατασταση που ημουν πριν. Κ διαπιστωσα οτι οταν νοιωθω καλα, μου αρεσω,καπως με αγαπαω, δε θελω αλλο να νοιωθω οτι δεν ειμαι φυσιολογικη κ κατι εχω κατι στραβο.
Οσο για τον πατερα μου ενω οπως ειπα τα πραγματα εχουν καλυτερεψει κ δεν γινονται αυτοι οι χαμοι στο σπιτι, νοιωθω λες κ τον μισω ακομα. Μου βγαζει μια αηδια,κ σκεφτομαι οτι ενω δεν πρεπει να το βλεπω ετσι γιατι ξερω οτι ειδικα τωρα πια που εχει κ προβληματα με την υγεια του θα επρεπε να ημουν πιο υποστηρικτικη, δεν μπορω να κανω αλλιως, ειναι λες κ μου βγαινει ασυνειδητα. Προσπαθω καμια φορα να του μιλησω πιο γλυκα, αλλα τις πιο πολλες φορες, κλεινομαι στο δωμματιο μου κ τον αγννοω, ακομα κ να μπει μεσα να με ρωτησει κατι συνηθως τον αγνοω. Κ η πλακα ειναι οτι ξερω οτι εχω αδικο εγω, δεν ξερω πως να το σταματησω... ισως να μπαινει κ ο εγωισμος στη μεση...
Τεσπα, ξερω οτι υπαρχουν κ πολυ χειροτερα προβληματα, ετσι σκεφτομουν ομως συνεχεια με αποτελεσμα να μην διορθωνω τιποτα απο αυτα που με ενοχλουσαν στην ζωη μου, να μην κυνηγαω ουτε τα ονειρα μου, να εχω πειστει οτι ειμαι απλως μια αχρηστη κ δεν εχει νοημα καν να προσπαθησω. Δεν αντεχω ομως αλλο να συμβιβαζομαι, θελω πολυ να λυσω οτι κ αν δεν παει καλα με μενα. Οποια αποψη δεκτη!

[αλεξανδρος_77]

οσο μεγαλωνα ειμουν πολυ ευαισθητος σε σημειο τρομακτικο οστοσο ενα κοματι του εαυτου μου το μετετρεψα σε ντουβαρι για να αντεξω τη κακια που δεχομουν ειχα κ εγω αυτο το θεμα με τον πατερα μου αφου ηταν ετσι μου εδινε μεν λεφτα αλλα οι πραξεις του ηταν χαλια μας μιλαγε ασχημα εβριζε κ μαλιστα αυτο εγινε κ αιτια να δω ποσο ασχημο ειναι να μιλας προσβαλοντας τους αλλους ετσι προσπαθησα να γινω οσο πιο ευγενικος μπορω χωρις αυτο να σημαινει οτι θα δεχτω να ειμαι και μ@@@@. και εγω ειχα απαισια σχεση μαζι του χειροτερη δε γινοταν τον ειχα χρεωσει κ για το οτι μας ειχε βγαλει εξω απο το σπιτι μια μερα κ γενικα τον αντιμετωπιζα σα να μην υπηρχε... σχετικα με αυτο που λες εσπαγε πραγματα ναι το εκανε κ ο δικος μου αφου μια μερα τα εκανε ολα πουτ@@@ στο σπιτι μεχρι να ηρεμισει κ εγω εξαφανιζομουν απο το σπιτι καπιες φορες για να αποφυγω τα χειροτερα.. βασικα το ειχε κανει κ αυτο με ειχε χτυπησει μια μερα κ τη μανα μου μου θυμιζεις φοβερα τον εαυτο μου οταν ειμουν μονος δεν αντεχα τη μοναξια κ κοντευα να σαλταρω μπορω να αντεξω τα παντα εκτος απο αυτο εβλεπα τη ζωη μου τοσο αδεια που δεν ηξερα πως να τη γεμισω.. βασικα εχω ολη τη διαθεση να το συζητισουμε αυτο το θεμα αν θες γιατι σε πιανω πολυ καλα αφου τυχενει να μεγαλωσα κ εγω με τον ιδιο τροπο τελικα εκανα φιλους κ αυτο με βοηθησε πολυ να νιωσω καλυτερα...

[Anna M.]

Να σημειωσω οτι δεν ειμαι ειδικος και σε καμια περιπτωση οτι σου γραψω δεν ειναι αποτελεσμα ψυχαναλυσης.

Οταν ενα παιδι αναπτυσετε σε οποιαδηποτε οικογενεια αναζητα προτυπα.
Μιλας για τον πατερα σου οχι ομως για την μανα σου ή ισως αλλα αδελφια... Γιατι..?

Οταν ενα παιδι δεχετε βια ειτε ψυχολογικη ειτε σωματικη απο καποιον, ανυπομονει να μεγαλωσει και να βαλει αυτον τον καποιον στην ιδια κατασταση με την δικη του. Στην περιπτωση σου ειναι ο πατερας σου και κατεπεκταση ο δευτερος ανθρωπος μετα την μητερα σου που εμπιστευτικες οταν ησουν βρεφος, αρα και δεν μπορεις να τον τημωρησεις. Ισως η συγχωρεση αποβει πιο χρησιμη στο να πρωχορησεις...

Παραλληλα αναπτησετε το ενστικτο της επιβιωσης (στην περιπτωση της σωματικης βιας) και ειτε αργοτερα δεν αφηνεις μυγα να σε ακουμπησει, ειτε κανεις παρεες που κρινεις οτι ειναι κατωτερες απο εσενα σε σωματικο επιπεδο και δεν μπορουν να σε βλαψουν. Αν καποιος αλλος στην συνεχεια της ζωης σου σε χτυπησει, ειτε θα του κοψεις το κεφαλι ειτε θα θεωρεις οτι ετσι πρεπει να γινεται. Στην περιπτωση σου, πιθανα αυτοβαπτηστικες ο προστατης της μανας σου, οποτε η οποια δραστηριοτητα εκτος σπιτιου θα ηταν χρονος μακρια της και ισως να σε χρειαζοταν(ενιωθες), σκεψεις που μειωνουν την κοινωνικοτητα.

Δεν σημαινει οτι επειδη ο πατερας σου ειναι νταης, οτι και ο κοσμος εκει εξω ειναι ιδιος. Πολυ καλα κανεις και εμπιστευεσαι νεες φατσες, ποσο μαλλον κοντα στην ηλικια σου.

[Anna M.]

Πες μου αν θελεις σε παρακαλω τα υπολοιπα μελη της οικογενειας πως αντιδρουσαν στις εκρηξεις του....??

[αλεξανδρος_77]

Να σημειωσω οτι δεν ειμαι ειδικος και σε καμια περιπτωση οτι σου γραψω δεν ειναι αποτελεσμα ψυχαναλυσης.

Οταν ενα παιδι αναπτυσετε σε οποιαδηποτε οικογενεια αναζητα προτυπα.
Μιλας για τον πατερα σου οχι ομως για την μανα σου ή ισως αλλα αδελφια... Γιατι..?

Οταν ενα παιδι δεχετε βια ειτε ψυχολογικη ειτε σωματικη απο καποιον, ανυπομονει να μεγαλωσει και να βαλει αυτον τον καποιον στην ιδια κατασταση με την δικη του. Στην περιπτωση σου ειναι ο πατερας σου και κατεπεκταση ο δευτερος ανθρωπος μετα την μητερα σου που εμπιστευτικες οταν ησουν βρεφος, αρα και δεν μπορεις να τον τημωρησεις. Ισως η συγχωρεση αποβει πιο χρησιμη στο να πρωχορησεις...

Παραλληλα αναπτησετε το ενστικτο της επιβιωσης (στην περιπτωση της σωματικης βιας) και ειτε αργοτερα δεν αφηνεις μυγα να σε ακουμπησει, ειτε κανεις παρεες που κρινεις οτι ειναι κατωτερες απο εσενα σε σωματικο επιπεδο και δεν μπορουν να σε βλαψουν. Αν καποιος αλλος στην συνεχεια της ζωης σου σε χτυπησει, ειτε θα του κοψεις το κεφαλι ειτε θα θεωρεις οτι ετσι πρεπει να γινεται. Στην περιπτωση σου, πιθανα αυτοβαπτηστικες ο προστατης της μανας σου, οποτε η οποια δραστηριοτητα εκτος σπιτιου θα ηταν χρονος μακρια της και ισως να σε χρειαζοταν(ενιωθες), σκεψεις που μειωνουν την κοινωνικοτητα.

Δεν σημαινει οτι επειδη ο πατερας σου ειναι νταης, οτι και ο κοσμος εκει εξω ειναι ιδιος. Πολυ καλα κανεις και εμπιστευεσαι νεες φατσες, ποσο μαλλον κοντα στην ηλικια σου.

και για μενα ισχυουν ολα αυτα..

[Dimitra-V]

Εκεινες τις στιγμες, που αισθανοσουν οπως εγραψες πως σε αγαπας... θυμασαι αν ηταν επειδη προσφερες αγαπη ή κατακτουσες καποιο στοχο ? Στο πλαισιο της υπερ ευαισθησιας οπου μας εντασουν συνηθως μεσα απο την δραση εχω παρατηρησει οτι βελτιωνομαστε ενω σε οποιαδηποτε μορφη στασιμοτητας μας μεγενθυνεται αυτη η αισθηση χαους στο οτι ειμαστε -προβληματικοι-.

[Θεοφανία]

...ότι δίνουμε στη ζωή και τους ανθρώπους, παίρνουμε.
Σταμάτα να νιώθεις τύψεις γι αυτά που σου βγαίνουν. Αυτά πήρες από εκείνον, αυτά έχεις να του δώσεις.

[feggari]

onomaxrhsth ολα αυτα που νιώθεις ειναι απόλυτα φυσιολογικά ΑΠο μωρό δεν έμαθες να δείχνεις την αγάπη σου αλλά ούτε εμαθες να δέχεσαι αγάπη απο τον πατέρα σου. Πωςλοιπόν τώρα να πρέπει να δέιξεις την αγάπη σου?Πως να μην χαρείς που πια ο πατέρας σου είναι αδύναμος. Αυτά τα πράγματα παγιώνοντε βαθιά μεσα μας απο μικρά παιδιά.Για να αλλάξουμε κάτι,θα πρέπει πρώτα να τα αποδεχτούμε πλήρως,να αποδεχτούμε τα ασχημα συναισθήματα προς τους γονείς μας (ισως να υπαρχει θυμός και προς τη μητέρα σου που ηταν απλός θεατής της όλης καταστασης) και μετά να δουλέψουμε πολύ με τον εαυτό μας. Δεν εισαι η μοναδική ,και ουτε εισαι περίεργη. Αν θες να διαβάσεις "οι φυλακες της παιδικής μας ηλικίας" Μου τ προτειναν και εμενα εδώ ,και με βοηθηε να δω κάποια πράγματα παραπάνω.
Αχρηστη σαφώς και δεν είσαι.Κατάφερες να επιβιώσεις μεσα στην αδιαφορία και αυτό θέλει πολύ δυναμη.Αυτό επίσης σημαίνει οτι ακόμα στη ζωή σου ,μπορείς να καταφέρεις πολλα!

[onomaxrhsth]

καταρχην σας ευχαριστω ολους για τις απαντησεις σας.
Αλεξανδρε ναι ειμαι προθυμη να το συζητησω κ μαζι σου που εχεις παρομοια βιωματα κ με οποιονδηποτε αλλο που ειναι διαθεσιμος
παντως αυτο που ειπες για τους φιλους εχει πολυ μεγαλη σημασια. Κ γω τωρα πια που σιγα σιγα αρχισα καπως να δικτυωνομαι κα να μην ειμαι τελειως μονη μου, καπως καλυτερα νοιωθω.
Anna M. δεν ξερω αν υποσυνειδητα θα ηθελα να τον τιμωρησω κ να του συμπεριφερθουνε οπως αυτος σε μενα. Η αληθεια ειναι κατι τετοιο δεν το ειχα σκεφτει, θα μπορουσε ομως να εχει καποια βαση. Το καλυτερο ομως θεωρω πως θα ηταν αυτο που ειπες μετα, να τον συγχωρησω κ απλως να προχωρησω στη ζωη μου. Νοιωθω οτι αυτη ειναι η σωστη λυση που θα μου φερει κ την ψυχικη ηρεμια που αναζητω, απλως μου ειναι δυσκολο μετα απο ολα αυτα που εχει κανει απλως να τα συγχωρησω.
Με την μαμα μου κ την αδερφη μου εχουμε πολυ καλες σχεσεις. Τελειως διαφορετικες απο αυτη με τον πατερα μου. Η μητερα μου, ειναι πολυ καλη, μπορει να αγχωνεται με το παραμικρο κατι που με τρελαινει, αλλα παντα ηταν διπλα μου κ για να συζητησει μαζι μου κ για να με βοηθησει εμπρακτα. Αυτο που ειπες οτι αυτοβαπτιστηκα προστατης της μανας μου δεν ισχυει, ισχυει ομως με την αδερφη μου. Αμα ο πατερας μου πηγαινε να της φωναξει η να την χτυπησει, γενικοτερα να της συμπεριφερθει οπως σε μενα, παντα εμπαινα στην μεση κ του φωναζα, τον απετρεπα.. Της εχω κ τεραστια αδυναμια, δεν ξερω γιατι, η μητερα μου μου λεει οτι απο πολυ μικρη ημουν ξετρελαμενη μαζι της, οποτε δεν ανεχομαι να την πειραξει ο οποιοσδηποτε.
Παντως ισως το μονο παραπονο που εχω απο την μαμα μου να ειναι το οτι ενω εβλεπε τετοια συμπεριφορα απο τον πατερα μου προς εμενα, δεν εριχνε αποκλειστικα το φτεξιμο σε αυτον κατηγορουσε κ εμενα που του μιλαγα παντα ειρωνικα κ τον υποτιμουσα συνεχως. Το θεμα ειναι ομως οτι αυτο ακομα κ τωρα το κανω καθαρα απο αντιδραση, οχι επειδη δεν θελω να εχω μια υγιη σχεση με τον πατερα μου, αλλα επειδη θελω να με προστατευσω απο την συμπεριφορα του, εχω κουραστει να πληγωνομαι συνεχεια. Τι να πω ισως να μην το καταλαβε ποτε της αυτο κ αυτος να ειναι ο λογος που εριχνε κ σε μενα φταιξιμο.
Σχετικα με το τι θα εκανα αν σηκωνε καποιος χερι πανω μου. Δοξα το θεο,αυτοεκτιμιση εχω, καταβαθος πιστευω στον εαυτο μου κ δεν θα δεχομουν ποτε τετοια συμπεριφορα απο καποιον. Θα ειχε φαει τεραστιο βρισιμο. Το θεμα ομως δεν ειναι η αυτοεκτιμιση, ειναι η αυτοπεποιθηση. Απο αυτο δεν εχω καθολου:Ρ Βγαινω εξω κ νοιωθω λες κ ολοι οι αντρες με βλεπουν μονο σαν ενα κομματι κρεας, δεν ενδιαφερονται καθολου για μενα ως ανθρωπο. Γενικοτερα ενω ξερω οτι δεν ειναι ολοι ετσι, δεν μπορω να εμπιστευτω κανεναν αντρα, δεν τους μισω ολους ακριβως, αλλα οι περισσοτεροι μου βγαζουν μια αηδια. Εχει να κανει βεβαια κ με το πως με πλησιαζουν. Ερχονται ολοι με ενα υφακι του τυπου "ελα τωρα το ξερω οτι καταβαθος με θες" που πραγματικα μου προκαλει εμετο! Στοιχημα να με εχουν πλησιασει μια φορα με πραγματικα ευγενικο τροπο.

Dimitra-V οταν αισθανομουν οτι αγαπαω τον εαυτο μου, ηταν κυριως οταν οντως ενοιωθα οτι εκανα κατι σωστο, οταν πετυχαινα κατι. Η οταν γεμιζα τον χρονο μου με διαφορες απασχολησεις η εκανα βολτες , οποτε δεν ενοιωθα κ αχρηστη.

Θεοφανια, εχεις ενα δικιο, αλλα οπως κ να το κανουμε ειναι ο πατερας μου κ παντα θα αναζηταω μια καλυτερη σχεση μαζι του, παντα θα θελω να μου αποδειξει οτι με αγαπαει. Κ αυτο που φοβαμαι περισσοτερο ειναι οτι καποια στιγμη που θα πεθανει εγω θα κοπαναω το κεφαλι μου που αφησα τα πραγματα να εξελιχθουν ετσι κ δεν προσπαθησα παραπανω για να ειμαστε καλυτερα μεταξυ μας. Κ αυτο μετα θα μου δημιουργησει τυψεις για μια ζωη, κατι που δεν θελω. Πολλες φορες νοιωθω οτι θελω πολυ να σηκωθω να φυγω απο το σπιτι κ να μην τον ξαναδω ποτε, η να κρατησω μια τυπικη επαφη μαζι του,να μιλαμε που και που στο τηλεφωνο δηλαδη. Νοιωθω ομως οτι θα ειναι η ευκολη λυση κ δεν θα μου φυγουν ετσι οτι αποθυμενα κ αν εχω.

feggari, εδω εχεις αδικο, μπορει απο τον πατερα μου να μην ελαβα την αγαπη που ηθελα, αλλα εγω αμα αγαπαω καποιον θα του το δειξω με χιλιους τροπους. Παντα σε σημειο υπερβολικο δυστυχως(γιατι στο τελος του αλλουνου του σπανε κ τα νευρα αμα του λες συνεχεια σ'άγαπαω) αλλα δεν θελω ποτε οι αλλοι να αναρωτιουνται για την αγαπη μου. Επειδη το εχω βιωσει κιολας κ ξερω οτι ειναι πολυ ασχημο. Η μαμα μου δεν ξερω αν ηταν απλως θεατης, πολλες φορες αμα ο πατερας μου τσαντιζοταν κ πηγαινε να σηκωσει χερι πανω μου, προσπαθουσε να τον σταματησει, αλλα εκεινη τη στιγμη δεν του φωναζε. Μου ελεγε ομως επανειλημμενα οτι προσπαθουσε να τον πιασει με το καλο αργοτερα που κ αυτος ειχε ηρεμησει. Οσον αφορα αυτο που λες οτι πρεπει να το αποδεχτουμε, εχεις απολυτο δικιο. Πως ομως;; Πως αποδεχεσαι οτι ο πατερας σου ειναι απλως ενας βλακας που δεν καταφερε ποτε να σε αγαπησει επαρκως;;;;
Ευχαριστω που με ακουσατε:Ρ

[Anna M.]

απλως μου ειναι δυσκολο μετα απο ολα αυτα που εχει κανει απλως να τα συγχωρησω. Θα το καταφερεις γιατι υπαρχουν και θετικες στιγμες μεσα στο σπιτι σας, αρκει να τις βρεις. Επισης εχοντας παντα στο μυαλο σου οτι αυτος ο ανθρωπος εδωσε τον καλυτερο του εαυτο για να σε μεγαλωσει (Υποψιν,το ιδιο νιωθει και η μανα σου) και κατα την κριση του καπου καπου επρεπε(ασχετα αν ειναι λαθος διαπαιδαγωγηση) να στις βρεξει. Να ευγνωμονεις που σταθηκε μονο σε αυτο και οχι σε κατι χειροτερο.

Με την μαμα μου κ την αδερφη μου εχουμε πολυ καλες σχεσεις. Τελειως διαφορετικες απο αυτη με τον πατερα μου. Η μητερα μου, ειναι πολυ καλη, μπορει να αγχωνεται με το παραμικρο κατι που με τρελαινει, αλλα παντα ηταν διπλα μου κ για να συζητησει μαζι μου κ για να με βοηθησει εμπρακτα. Ειναι το σημειο που δησκολευεσαι με τους αντρες, αφου εμαθες μια ζωη να εισαι "ασφαλεις" με τις γυναικες.

Αυτο που ειπες οτι αυτοβαπτιστηκα προστατης της μανας μου δεν ισχυει, ισχυει ομως με την αδερφη μου. Το φανταστηκα οτι ενα απο τα δυο θα συνεβαινε. Τα παιδια που μεγαλωνουν σαν ενηλικες(στην περιπτωση σου σαν γονιως της αδελφης σου) χανουν την παιδικη τους ηλικια στο παιχνιδι, οποτε μετα η ζωη τους φενεται διχως νοημα. Λογικο αφου δεν εχουν μαθει να χαιρονται την καθε στιγμη.

Αμα ο πατερας μου πηγαινε να της φωναξει η να την χτυπησει, γενικοτερα να της συμπεριφερθει οπως σε μενα, παντα εμπαινα στην μεση κ του φωναζα, τον απετρεπα.. Της εχω κ τεραστια αδυναμια, δεν ξερω γιατι, η μητερα μου μου λεει οτι απο πολυ μικρη ημουν ξετρελαμενη μαζι της, οποτε δεν ανεχομαι να την πειραξει ο οποιοσδηποτε. Μα ειναι φανερο οτι την προστατευες για το κακο που εβλεπες εσυ σαν μεγαλυτερη να ερχεται απο τον πατερα σου, αν εφτανε σε εκεινο εκει το μικρο πλασματακι που στα ματια σου ηταν τοσο ευθραυστο, θα γινοταν φονικο, νομιζες και οχι αδικα. Ομως στις περιπτωσεις του πατερα σου, σπανια αυτοι οι ανθρωποι χανουν τον ελεγχο για να κανουν μεγαλο κακο, συνηθως προκαλουν μονο φασαρια (εντονους ηχους πχ πασιματα) και αναζητουν υποστριριχτες ανεξαρτητου ηλικιας και φυλου και σχεσης(μπορει να εκανε αναλογες σκηνες μπροστα σε κοσμο πχ) Μονο και μονο για να βρει το υποτιθεμενο δικιο του...

Παντως ισως το μονο παραπονο που εχω απο την μαμα μου να ειναι το οτι ενω εβλεπε τετοια συμπεριφορα απο τον πατερα μου προς εμενα, δεν εριχνε αποκλειστικα το φτεξιμο σε αυτον κατηγορουσε κ εμενα που του μιλαγα παντα ειρωνικα κ τον υποτιμουσα συνεχως.Το θεμα ειναι ομως οτι αυτο ακομα κ τωρα το κανω καθαρα απο αντιδραση, οχι επειδη δεν θελω να εχω μια υγιη σχεση με τον πατερα μου, αλλα επειδη θελω να με προστατευσω απο την συμπεριφορα του, εχω κουραστει να πληγωνομαι συνεχεια. Τι να πω ισως να μην το καταλαβε ποτε της αυτο κ αυτος να ειναι ο λογος που εριχνε κ σε μενα φταιξιμο. Με βαση το ακριβως απο πανω σχολιο, δηκαιολογω την μαμα σου εν μερη.


Σχετικα με το τι θα εκανα αν σηκωνε καποιος χερι πανω μου. Δοξα το θεο,αυτοεκτιμιση εχω, καταβαθος πιστευω στον εαυτο μου κ δεν θα δεχομουν ποτε τετοια συμπεριφορα απο καποιον. Θα ειχε φαει τεραστιο βρισιμο. Το θεμα ομως δεν ειναι η αυτοεκτιμιση, ειναι η αυτοπεποιθηση. Απο αυτο δεν εχω καθολου:Ρ Βγαινω εξω κ νοιωθω λες κ ολοι οι αντρες με βλεπουν μονο σαν ενα κομματι κρεας, δεν ενδιαφερονται καθολου για μενα ως ανθρωπο. Γενικοτερα ενω ξερω οτι δεν ειναι ολοι ετσι, δεν μπορω να εμπιστευτω κανεναν αντρα, δεν τους μισω ολους ακριβως, αλλα οι περισσοτεροι μου βγαζουν μια αηδια. Εχει να κανει βεβαια κ με το πως με πλησιαζουν. Ερχονται ολοι με ενα υφακι του τυπου "ελα τωρα το ξερω οτι καταβαθος με θες" που πραγματικα μου προκαλει εμετο! Στοιχημα να με εχουν πλησιασει μια φορα με πραγματικα ευγενικο τροπο. Ειναι απολυτα φυσιολογικο με τα βιωματα που εχεις να αντιλαμβανεσαι τον κυνδινο αμεσως και αυτο θα πρεπει να το δεις υπερ σου. Οσο για τους αντρες, επειδη εχεις αρκετα ακομη να σκαλισεις μεσα σου, μολις τα τοποθετησεις σε μια σειρα, θα καμαρωνεις για τα σχολια των αλλων ακομη και αν ειναι προστυχα. Γιατι για να σε πλησιαζουνε (εστω και ετσι) δεν εισαι καμια που δεν εχει περαση.

Συγνωμη για το κατεβατο... Ελπιζω να βοηθησα στο να σε ξεκληδωσεις, ανωδυνα...

[αλεξανδρος_77]

απο τη στιγμη που λες οτι δε μπορεις να εμπιστευτεις κανενα αντρα μπορει να δεις καλυτερα αποτελεσματα με ενα αντρα που εχει γυναικεια εμφανιση αλλα να ειναι αντρας.

[onomaxrhsth]

Θα το καταφερεις γιατι υπαρχουν και θετικες στιγμες μεσα στο σπιτι σας, αρκει να τις βρεις. Επισης εχοντας παντα στο μυαλο σου οτι αυτος ο ανθρωπος εδωσε τον καλυτερο του εαυτο για να σε μεγαλωσει (Υποψιν,το ιδιο νιωθει και η μανα σου) και κατα την κριση του καπου καπου επρεπε(ασχετα αν ειναι λαθος διαπαιδαγωγηση) να στις βρεξει. Να ευγνωμονεις που σταθηκε μονο σε αυτο και οχι σε κατι χειροτερο.

Δυστυχως δεν ειναι ακριβως ετσι τα πραγματα. Αυτον τον ανθρωπο απο μικρη τον φοβομουν γιατι δεν μου τις "εβρεχε" απλως...Περα απο ζωνες και κρεμαστρες που χρησιμοποιουσε,αρκετες φορες επερνε οτι εβρισκε μπροστα του, μια φορα μου ειχε πεταξει το τηλεκοντρολ, μια αλλη φορα παλι τον επιασε μια κριση κ πηρε το καλωδιο του υπολογιστη κ με χτυπησε,αλλη φορα ενα μεγαλο φωτιστικο το ειχε σηκωσει κ μου το εφερε στο ποδι, ακομα κ μια φορα που ημουν στην κουζινα ειχε παρει ενα μαχαιρι. Αυτο βρηκε μπροστα του,αυτο αρπαξε. Θα μπορουσα να τον συγχωρησω αν μου εριχνε καμια που και που κ οταν ειχα καποιο φταιξιμο. Αλλα οι λογοι παντα ηταν προσωπικοι δικοι του, αυτος ειχε νευρα , εγω την πληρωνα.

Ειναι το σημειο που δησκολευεσαι με τους αντρες, αφου εμαθες μια ζωη να εισαι "ασφαλεις" με τις γυναικες.

ποσο δικιο εχεις κ δω!!πραγματικα μπορει να βγω, ακομα κ με παρεα κ μεσα στο μυαλο μου με εχει πιασει μια παρανοια κ πιστευω οτι ολοι τους θα θελουν το κακο μου κ να με πληγωσουν. Πολλες φορες που μπορει να περπαταω στο δρομο κ πισω μου να ειναι καποιος, το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι θελει να με βιασει, να με χτυπησει, γενικοτερα να μου κανει κακο, οποτε μπορει να ξεκινησω να περπαταω πιο γρηγορα για να γλιτωσω και καλα. Πια δεν με νοιαζει καν αν το καταλαβουν οι αλλοι οτι το κανω επειδη τους φοβαμαι.

Το φανταστηκα οτι ενα απο τα δυο θα συνεβαινε. Τα παιδια που μεγαλωνουν σαν ενηλικες(στην περιπτωση σου σαν γονιως της αδελφης σου) χανουν την παιδικη τους ηλικια στο παιχνιδι, οποτε μετα η ζωη τους φενεται διχως νοημα. Λογικο αφου δεν εχουν μαθει να χαιρονται την καθε στιγμη.

και αυτο δεν το χα σκεφτει ποτε ετσι.

Μα ειναι φανερο οτι την προστατευες για το κακο που εβλεπες εσυ σαν μεγαλυτερη να ερχεται απο τον πατερα σου, αν εφτανε σε εκεινο εκει το μικρο πλασματακι που στα ματια σου ηταν τοσο ευθραυστο, θα γινοταν φονικο, νομιζες και οχι αδικα. Ομως στις περιπτωσεις του πατερα σου, σπανια αυτοι οι ανθρωποι χανουν τον ελεγχο για να κανουν μεγαλο κακο, συνηθως προκαλουν μονο φασαρια (εντονους ηχους πχ πασιματα) και αναζητουν υποστριριχτες ανεξαρτητου ηλικιας και φυλου και σχεσης(μπορει να εκανε αναλογες σκηνες μπροστα σε κοσμο πχ) Μονο και μονο για να βρει το υποτιθεμενο δικιο του...

Μονο στο σπιτι εκανε τις σκηνες αυτες. Κ κυριως σε μενα συμπεριφεροταν τοσο απαισια. Στην αδερφη μου της φωναζε, αλλα ταυτοχρονα της εκανε κ ολα τα χατιρια. Γενικοτερα η αδερφη μου ειναι πιο τσαμπουκαλου, μπορει να πατησει ποδι. Οποτε της ειχε φερθει ετσι πολυ λιγοτερες φορες.
Αλλα οπως σου ειπα αναλογες σκηνες εξω σε κοσμο δεν εκανε ποτε. Παντα μεσα στο σπιτι, κ εξω το επαιζε ο καλος πατερας, που ειναι περηφανος για τις κορες του. Για αυτο μου φαινοταν τοσο υποκριτης.

Ειναι απολυτα φυσιολογικο με τα βιωματα που εχεις να αντιλαμβανεσαι τον κυνδινο αμεσως και αυτο θα πρεπει να το δεις υπερ σου. Οσο για τους αντρες, επειδη εχεις αρκετα ακομη να σκαλισεις μεσα σου, μολις τα τοποθετησεις σε μια σειρα, θα καμαρωνεις για τα σχολια των αλλων ακομη και αν ειναι προστυχα. Γιατι για να σε πλησιαζουνε (εστω και ετσι) δεν εισαι καμια που δεν εχει περαση.

λες να αρχισω να το βλεπω ετσι;:Ρ Οντως το ξερω πως πρεπει να σκαλισω πολλα κ να βγαλω πολλες φοβιες απο μεσα μου. Πες μου τον τροπο ομως κ το ξεκιναω κατευθειαν. Αυτο ειναι που δεν ξερω. Χρειαζεται να παω σε καποιον ψυχολογο να με βοηθησει να ανοιξω τα ματια μου, πρεπει απο μονη μου να κανω κατι;;;Πραγματικα δεν ξερω πως γινεται. Προς το παρον ειμαι εγκλωβισμενη σε αυτη την κατασταση, μαζι με μια μεγαλη επιθυμια να τα αφησω ολα πισω μου κ να μην ξαναγυρισω να κοιταξω.

Συγνωμη για το κατεβατο... Ελπιζω να βοηθησα στο να σε ξεκληδωσεις, ανωδυνα...

Ουτε καν. Εγω σε ευχαριστω που μου απαντας. Με βοηθας να τα δω εστω κ λιγο πιο καθαρα.

απο τη στιγμη που λες οτι δε μπορεις να εμπιστευτεις κανενα αντρα μπορει να δεις καλυτερα αποτελεσματα με ενα αντρα που εχει γυναικεια εμφανιση αλλα να ειναι αντρας.

Αν αυτη ειναι η λυση σου δεν γινομαι καλυτερα λεσβια; :Ρ Νομιζω πως καπως πρεπει να αποβαλλω ολους αυτους τους φοβυος κ να συνειδητοποιησω οτι δεν εχει νοημα να φοβαμαι τους αντρες. Οπως ειπα ομως πιο πανω, τον τροπο να το κανω αυτο δεν ξερω. Εσυ εχεις καταφερει να το ξεπερασεις; Με τον πατερα σου τι σχεσεις εχετε τωρα;Μιλατε;;

[αλεξανδρος_77]

εγω ειχα ενα δυο περιστατικα που μου εχουν μινει καπως αλλα οχι συνεχομενα.. μιλαμε πολυ λιγο εως καθολου οχι επιδη εχω κατι μαζι του τωρα απλα δεν υπαρχει κατι κοινο να συζητισουμε.. αρα οι σχεσεις ειναι σχεδον ανυπαρκτες σαν να μην υπαρχει κ ομως αυτο ειναι λυση που σου λεω.. για παραδειγμα εγω τα χω με μια κοπελα που ειχε τετοια θεματα με το πατερα της οχι τα ιδια ακριβως αλλα εχει κατι κοινο κ μια μερα μου ειπε το ξερεις οτι με χαιδευεις σαν γυναικα? εχεις πιο γυναικεια χερια απο γυναικα.. αν κ δε το ειχα προσεξει τελικα ειχε δικιο....

[onomaxrhsth]

εγω ειχα ενα δυο περιστατικα που μου εχουν μινει καπως αλλα οχι συνεχομενα.. μιλαμε πολυ λιγο εως καθολου οχι επιδη εχω κατι μαζι του τωρα απλα δεν υπαρχει κατι κοινο να συζητισουμε.. αρα οι σχεσεις ειναι σχεδον ανυπαρκτες σαν να μην υπαρχει κ ομως αυτο ειναι λυση που σου λεω.. για παραδειγμα εγω τα χω με μια κοπελα που ειχε τετοια θεματα με το πατερα της οχι τα ιδια ακριβως αλλα εχει κατι κοινο κ μια μερα μου ειπε το ξερεις οτι με χαιδευεις σαν γυναικα? εχεις πιο γυναικεια χερια απο γυναικα.. αν κ δε το ειχα προσεξει τελικα ειχε δικιο....

Κ γω με φανταζομαι στο μελλον να εχω βρει μια δουλεια κ να μενω μακρυα ετσι ωστε να εχω μια δικαιολογια για να μην τον βλεπω...Το θεμα ειναι ομως πως ειναι καλυτερο να αποβαλλω ολες τις αρνητικες σκεψεις για αυτον κ μετα να σηκωθω να φυγω. Να μην το κανω σαν αντιδραση γιατι μετα δεν ξερω αν θα με βοηθησει στο να νοιωσω καλυτερα...Οσο για αυτο που λες, δεν θα θελα να καταφυγω σε αυτη τη λυση....να ψαχνω δηλαδη καποιον θυληπρεπη αντρα για να νοιωθω ασφαλης στη σχεση μου.. θα θελα να κανω καποια σχεση με καποιον που μου αρεσει πραγματικα, οποια εμφανιση κ αν εχει. Εγω τις περισσοτερες φορες ομως ενω μπορει να αρεσω στον αλλον τον διωχνω με τη συμπεριφορα μου. Ειχα μια μεγαλη σχεση με ενα αγορι, αλλα τον χωρισα γιατι δεν αντεχα αλλο. Πολλες φορες σκεφτομουν οτι θα με πληγωσει στο τελος, κ οταν μου αποκαλυψε κατι σημαντικο που μου το εκρυβε για να μην με χασει και καλα, μετα εννοειται οτι δεν τον ξαναεμπιστευτηκα κ πιο μετα τον χωρισα. Βεβαια ισως ειχα βαρεθει κ λιγακι μαζι του...δεν ξερω πολλα θα μπορουσαν να με οδηγησαν σε αυτη την αποφαση αλλα οποτε το σκεφτομαι δεν βγαζω ακρη, οποτε προσπαθω να το αγνοω.

[αλεξανδρος_77]

σχετικα με τους φοβους ετυχε να εχω ζησει κατι σχετικα για να ειμαι σε θεση να μιλησω για αυτο η κοπελα μου μου ελεγε καποτε οτι τη κυνηγαγε με ενα μαχαιρι ο πατερας της κ ναι ηταν αρκετα φοβισμενη αφου εψαχνε συνεχεια τις τσαντες μου να δει τι εχω μαζι μου