θλιψη

[cocomero]

Εχω την υγεια μου. Ωραια. Εχω την οικογενεια μου. Ωραια. Εχω λιγους καλες φιλες (αν και τις βλεπω σπανια). Ωραια. Δε μου αρεσει που θα εκφρασω οσα θα εκφρασω παρακατω γιατι ξερω οτι υπαρχουν και χειροτερα και πιο δυσκολα πραγματα. Αλλα τι νοημα εχει να τα σκεφτομαι? Εχω οσα εχω αλλα ειμαι δυστυχισμενη. Ποσο μελο ακουγεται...

Ειμαι σχεδον στα 24, ημουν παντα μονη μου (ερωτικα/συναισθηματικα εννοω, χωρις σχεση), δεν αντεχεται αλλο. Απ τις επτα ημερες της εβδομαδας με πιανουν κλαμματα τουλαχιστον τις μισες. Κι οταν ειμαι "καλα" ειναι γιατι λειτουργει ασυνειδητα καπως αμυντικα το συστημα...σαν να αρνειται για λιγο να σκεφτει ο εγκεφαλος μου. Ειμαι κυκλοθυμικη..μπορει να με δεις σε μια παρεα να γελαω ασταματητα, να λεω χιλιες χαζομαρες, ανεκδοτα και ιστοριες. Και μολις παω σπιτι να ξαπλωσω απλα στο κρεββατι με απιστευτη μαυριλα και στεναχωρια. Και με κουραζει τρομερα αυτη η εναλλαγη διαθεσης, δε τη βρισκω νορμαλ. Μεσα μου ξερω, νιωθω απλα ασχημα. Θα πω και το κλισε που σε μενα ισχυει 100%: αυτοι που γελανε πιο πολυ ειναι οι πιο δυστυχισμενοι. Και ρε γαμωτο ειμαι ανθρωπος που λατρευει να γελαει..

Το θεμα της μοναξιας λοιπον, με ταλαιπωρει non stop εδω και καποια χρονακια. Πανω του προστιθεται ερωτικη απογοητευση, η μεγαλυτερη ως τωρα για μενα. Ειναι τωρα 5-6 μηνες που εχω κανει μηδεν προοδο. Δεν εχω ιδεα πως θα μου περασει, τι γινεται και ακομα το σκεφτομαι. Δεν αντεχω αλλο. Το νιωθω σαν αρρωστια.
Εχω ερωτευτει λιγες φορες. Καθε φορα και μια φαπα στα μουτρα... Εδω ερχεται το διαβολακι μεσα μου (αυτο που καθεται στον ωμο) και μου λεει "εσυ φταις και κανεις δε σε αγαπαει".
Πως να ενισχυσω την αυτοεκτιμηση μου μετα? Ολοι οι ανθρωποι εχουν καποιον να τους αγαπαει... εμενα ποιος? και γιατι οχι? γιατι οχι εμενα? τοσο σκατα ειμαι??

Και συνεχιζω..
Περα απο αυτα, δε μου αρεσει τιποτα απ οσα ασχολουμαι φετος. Ξεκινησα δουλεια την οποια σχεδον την απεχθανομαι. Με κουραζει, δε βρισκω κανενα ενδιαφερον σε αυτο που κανω και οι ανθρωποι που με περιτριγυριζουν στο εργασιακο περιβαλλον με κανουν να νιωθω απλα ασχημα. Το κλιμα ειναι κρυο, ειρωνικο εως και επιθετικο απ τους συναδελφους. Περναω 6 ωρες ανυπομονωντας να ερθει η στιγμη που θα παρω την τσαντα μου και θα φυγω. Μετα, ολο το απογευμα λεω "πως θα παω παλι αυριο". Και ειναι κατι που το εχω αναγκη, τα λεφτα που θα παρω τα χρειαζομαι αλλιως θα την παρατουσα..

Οτι δραστηριοτητες εχω για φετος απλα δε με γεμιζουν αλλο... Ναι μεν σε καποιες απο αυτες θα ειμαστε παρεα και θα γελαμε αλλα οπως ειπα...μεσα μου νιωθω χαλια. Και προκειται για παρεες χαλαρες. Εννοω οχι στενες. Θα συναντηθουμε, θα περασουμε ωραια για ενα διωρο κι ως εκει. Δε νιωθω οτι εχουν κατι αλλο να μου προσφερουν. Ισως απλα γιατι ξερω πολυ καλα τι ειναι αυτο που μου λειπει απο τη ζωη μου κι εχω βαρεθει απλα να γεμιζω το κενο με οτι μπορεσω (προσκαιρες φιλιες και δραστηριοτητες δηλαδη).

Και το χειροτερο, δε μπορει ΚΑΝΕΙΣ να με βοηθησει. Πως αλλωστε? Και σε ψυχολογο πηγα...τι να κανει? να μου βρει σχεση? να με κανει να μη λυπαμαι που ειμαι μονη μου? και το ξεκαθαριζω...δε θελω σχεση ετσι για να λεω εχω σχεση...οταν λεω οτι θελω σχεση εννοω θελω να ερωτευθω και να ειναι αμοιβαιο. Οι φιλες επισης πως να βοηθησουν? οι γονεις? τα αδερφια? πως? οι κουβεντες δε λυνουν ποτε τιποτα. Και που θα πω οτι νιωθω ασχημα, τι να λεει? θα με λυπηθουν, θα κλαψω λιγο κι αυτο ειναι. Το θεμα ειναι εκει.


Λιγο, μια φορα να γελασει το χειλακι μου απο ευτυχια, απο κατι καλο. Δε μπορω να μου ρχονται ασχημα πραγματα... δεν ειμαι τοσο χαλια ανθρωπος ρε γαμωτο γιατι να μην νιωσω λιγη πραγματικη χαρα?

Τελοσπαντων, δε περιμενω να λυσω το οτιδηποτε συζητωντας το εδω. Απλα δεν εχω καπου αλλου να τα πω...δηλαδη εχω αλλα δε θελω να τους στεναχωρω. Φτανει δηλαδη αρκετες φορες το εκανα.
Μονο που φοβαμαι την καταθλιψη. Αλλα ας την παθω, να παρω κανα χαπακι να φτιαχνει η διαθεση χωρις μεγαλη προσπαθεια.

Τελος θα πω οτι γενικα εχω υπερβολικο τροπο να περιγραφω καταστασεις. Ξαναλεω οτι ξερω οτι υπαρχουν χειροτερα, αλλα να τωρα εγω κλαιω και το μελο γραψιμο λιγο με βοηθαει..

[kerasi]

Απ οτι λες υπηρχανε καποια παιδια που οχι απλα σου αρεσαν αλλα τους ερωτευτηκες. Τι εγινε μ αυτους?

[andy87]

Καλησπέρα και από μένα cocomero.
Καταρχήν μην βλέπεις τη ζωη τόσο μαύρη γιατί όντως υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στον κόσμο.Τουλάχιστον όπως λες έχεις και κάποιες φίλες άλλοι δεν έχουν ούτε καν φίλους.
Σε ότι έχει να κάνει με σχέση δεν είχες ποτέ.Ούτε κάτι σεξουαλικό συνέβη?Αν οχι τότε εκτός απο την μοναξιά σε επηρεάζει κάπως και αυτό.
Σίγουρα για τον καθένα υπάρχει κάποιος άνθρωπος.Μήπως δεν δίνεις ευκαιρίες σε ανθρώπους? Γιατι αρχικά μπορεί να μην σου αρέσει κάποιος αλλά ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί αυτό.
Γενικά πάντως και εσύ είσαι σαν εμένα συναισθηματικός άνθρωπος που θέλει κάποιον δίπλα του και απλά το σεξ δεν αρκεί κάτι που είναι δύσκολο να βρεθεί στις μέρες μας.
Όλοι κοιτάνε να περνάνε καλά και να μην δένονται πιθανώς φοβούμενοι μην πληγωθούν.