περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

[weird]

nave
ιστευω οτι το κρισιμο στοιχειο σε εναν ψυχολογο δεν ειναι το ξεπερασμα των φοβων του αλλα η επιτευξη αυτογνωσιας. Μεσω αυτης, μαθαινει κανεις να διαχειριζεται τον φοβο. Παντως εχω ακουσει για πολλους ψυχολογους, οι οποιοι μπορει να εχουν πχ. αγοραφοβια και να βοηθουν ατομα που μπορει να πασχουν και αυτα. Οι ανθρωποι αυτοι, μπορει να μην το εχουν ξεπερασει εντελως, αλλα αυτο δεν ειναι ενδειξη για την πορεια των ασθενων τους.. Πιστευω πολυ στο οτι ο μαθητης μπορει να ξεπερνα τον δασκαλο του.
Απο την αλλη, εκανες θεραπεια για το ζωντανο σου πενθος? Αν θα μπορουσαμε να το πουμε ετσι...

[interappted]

Originally posted by Φοίβη
Το πένθος έχει δικό του χρονοδιάγραμμα, ακριβώς όπως το λες. Και θέλει και το σεβασμό του. Για μένα είναι λίγο σαν ένα απαιτητικό παιδί που ζητάει την προσοχή, ακόμα και τις πιο ακατάλληλες στιγμές.
Η ανησυχία είναι μην εγκλωβιστείς μέσα σ\' αυτό. Έχεις δοκιμάσει ποτέ να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό? Υπάρχουν άτομα που ειδικεύονται στο πένθος και την απώλεια.

το κακο ειναι οτι εχω ηδη εγκλωβιστει σχεδον στασιμα εδω κι ενα χρονο κ 10 μηνες
παω σε ψυχιατρο αλλα δεν ειδικευεται στο πενθος
δεν ξερω καν που μπορω να απευθυνθω
τωρα που ηρθαν οι γιορτες με εχει παρει κ με εχει σηκωσει

[interappted]

Originally posted by nave
διαβαζω ολα αυτα που γραφετε και πραγματικα λυπαμαι. ο θανατος ανεκαθεν με φοβιζε πολυ. περασα φασεις που φοβομουν οτι το επομενο λεπτο πεθανω. σκεφτομαι καμια φορα οτι η ζωη ειναι δωρο αδωρον! παρ ολα αυτα το προβλημα ειναι οτι πενθω προκαταβολικα! στεναχωριεμαι τοσο πολυ για αυτα που θα ρθουν (θανατος) και δεν μπορω να χαρω τιποτα . πρωι βραδυ το μονο μου αγχος ειναι μην παθει κατι ο πατερας μου. κλαιω συνεχεια στην ιδεα. ισως η ποιοτητα ζωης του. (μονο δουλεια και κουραση τιποτα αλλο) να με αγχωνει τοσο. τρελλαινομαι οτι καποτε θα συμβει. εχω πραγματικη ψυχωση.. τελειωσα ψυχολογια αλλα αν δεν γιατρεψω τους φοβους μου μπορω να βοηθησω αλλους??

κοιτα παλι εγω δεν φοβαμαι το θανατο , φοβαμαι πιο πολυ τη ζωη!κ δεν τον ξεπερασα ουτε θα τον ξεπερασω αυτον τον φοβο αλλα θα μαθω να ζω με αυτον(δεν φοβαμαι εννοω τον δικο μου θανατο..)

[interappted]

Originally posted by weird
Paidia
προσφατα σε ενα βιβλιοπωλειο επεσε στα χερια μου ενα βιβλιο για τον Λιαντινη,
χωρις να εχω ειδικευμενες γνωσεις, δεν μου εδωσε την εντυπωση καταθλιπτικου ατομου...
μου εδωσε την αισθηση ενος πολυ δυνατου μυαλου, ενος ανθρωπου που βιωσε με πληροτητα τη ζωη του και σε καποια φαση καταλαβε οτι επηλθε το ναδιρ, ο κορεσμος. Ισως, εικαζω κι εγω, να μπορεσε να ζησει σε τοσο υψηλο επιπεδο, τοσο εντονες εμπειριες, που απο ενα σημειο και μετα του φαινοταν η ζωη του απλη επαναληψη.. Οχι οτι τον δικαιολογω, αλλα αν ετσι εγιναν τα πραγματα τον κατανοω, μπαινω στη λογικη του. Ενας φιλος μου ειπε οτι μια παρομοια σταση απεναντι στη ζωη ειχε τηρησει κι ο Εμπεδοκλης, αν θυμαμαι καλα.
Ο φοβος του θανατου αντιπροσωπευει πιστευω ολη την αβιωτη ζωη μας. Τη ζωη που δεν ζησαμε, τον χρονο που δεν αξιοποιησαμε. Σε ολη μας την ζωη κυνηγαμε την πληροτητα. Τις ζωες μας δεν τις ζουμε στο επακρον. Κι οσο πιο \"χορτατοι¨\" ειμαστε, τοσο πιο γαληνεμενοι γινομαστε απεναντι στην \"θαλασσα της ανυπαρξιας\"(δανειστηκα την εκφραση απο το βιβλιο :Ψυχη και χρονος, το οποιο μιλαει για το θεμα αυτο, του χρονου και της α-χρονιας)
Ιντερ, λιγες μερες αφου σου εγραψα για τον χρονο του ημερολογιου και εκεινον των συναισθηματων, διαβασα την ΜΟΜΟ του Μιχαελ Εντε. Ομορφο και σχετικο...
Φιλακια!

σε ευχαριστω πολυ
θα το χω στο μυαλο μου να το παρω αφου πρωτα περασουν οι επιπονες γιορτες
φιλακια

[Kassi]

Originally posted by weird
Paidia
προσφατα σε ενα βιβλιοπωλειο επεσε στα χερια μου ενα βιβλιο για τον Λιαντινη,
χωρις να εχω ειδικευμενες γνωσεις, δεν μου εδωσε την εντυπωση καταθλιπτικου ατομου...
μου εδωσε την αισθηση ενος πολυ δυνατου μυαλου, ενος ανθρωπου που βιωσε με πληροτητα τη ζωη του και σε καποια φαση καταλαβε οτι επηλθε το ναδιρ, ο κορεσμος. Ισως, εικαζω κι εγω, να μπορεσε να ζησει σε τοσο υψηλο επιπεδο, τοσο εντονες εμπειριες, που απο ενα σημειο και μετα του φαινοταν η ζωη του απλη επαναληψη.. Οχι οτι τον δικαιολογω, αλλα αν ετσι εγιναν τα πραγματα τον κατανοω, μπαινω στη λογικη του. Ενας φιλος μου ειπε οτι μια παρομοια σταση απεναντι στη ζωη ειχε τηρησει κι ο Εμπεδοκλης, αν θυμαμαι καλα.
Ο φοβος του θανατου αντιπροσωπευει πιστευω ολη την αβιωτη ζωη μας. Τη ζωη που δεν ζησαμε, τον χρονο που δεν αξιοποιησαμε. Σε ολη μας την ζωη κυνηγαμε την πληροτητα. Τις ζωες μας δεν τις ζουμε στο επακρον. Κι οσο πιο \"χορτατοι¨\" ειμαστε, τοσο πιο γαληνεμενοι γινομαστε απεναντι στην \"θαλασσα της ανυπαρξιας\"(δανειστηκα την εκφραση απο το βιβλιο :Ψυχη και χρονος, το οποιο μιλαει για το θεμα αυτο, του χρονου και της α-χρονιας)
Ιντερ, λιγες μερες αφου σου εγραψα για τον χρονο του ημερολογιου και εκεινον των συναισθηματων, διαβασα την ΜΟΜΟ του Μιχαελ Εντε. Ομορφο και σχετικο...
Φιλακια!

Και ο Μπουσκάλια είχε γράψει πολλά ωραία βιβλία αλλά δεν παύει να είναι αυτόχειρας...Λοιπόν πολλές φορές αναρωτιέμαι...Και αν δεν είναι η κατάθλιψη που κάνει την ζωή μου μαύρη αλλά είναι όντως μαύρη η ζωή;;;Κι εγώ όταν ήθελα να αυτοκτονήσω πίστευα πως απλά εκεί ήταν το τέρμα μου...Δεν ήθελα να ζήσω άλλο..Να προσπαθήσω άλλο...Είχα δει πολλά..και ήμουν μόλις 15.....Και τώρα μου λένε:Είσαι μικρή ακόμα...Έχεις πολλά να δεις...Και λέω:Ευχαριστώ δεν θα πάρω..Είδα πολλά...
Ο καταθλιπτικός νομίζει πως αυτό είναι το τέλος του..Η ζωή δεν έχει νόημα...Δεν μπορεί να την αλλάξει...Δεν πιστεύει πως είναι κάποια διαταραχή γι\'αυτό και δεν επισκέπτεται ειδικό-ο οποίος πιστεύει ότι δεν μπορεί να τον βοηθήσει και να κατανοήσει αυτό που νιώθει....Ο Λιαντίνης έβλεπε τον κόσμο που πήγαινε κατά διαόλου και όντας φύση ευαίσθητη δεν άντεξε...Νομίζω ότι είπε πως ήθελε να δώσει ένα μάθημα...Όταν το είπα στον ψυχίατρό μου μού είπε:Κανείς δεν παίρνει μαθήματα έτσι.....
Έλεγε μεταξύ άλλων,ο Λιαντίνης,ότι λυπάται τους νέους στους οποίους οι μεγάλοι κληροδότησαν αυτό τον κόσμο για να ζήσουν.......Μπορεί ο άνθρωπος να ήταν κορυφή....Έχω μικρή άποψη για το έργο του.......Θα παραμείνω στα λόγια του ψυχιάτρου:Κανείς δεν παίρνει μάθημα έτσι!!!!!!

[weird]

Κασσι
λες \"δεν ηθελα να προχωρησω αλλο, ειχα δει πολλα\". Το κατανοω διοτι εχω φτασει κι εγω σε ενα τετοιο τελμα. Δεν εκανα αποπειρα, αλλα το σκεφτομουν τοσο εντονα που φοβηθηκα τον εαυτο μου και πηρα τους δρομους, αρχισα να τρεχω.
Σε σχεση με αυτα που ξερω για τον Λιαντινη, κατανοω οτι η φραση \"δεν θελω να ζησω αλλο, εζησα ηδη πολλα\" με την εννοια οτι απο δω και περα, μετα την κορυφωση θα ζω σε μια χλιαρη επαναληψη, θα ηταν μια πιθανοτητα να βρισκεται κοντα στα οσα ενιωσε αυτος ο ανθρωπος. Πολλα εχουν ειπωθει, απο καθε πηγη και διαφορετικα. Πχ. αυτο που λες δεν το ανεφερε στο βιβλιο που επεσε στα χερια μου. Δεν μπορω να κρινω αν ηταν η οχι παθολογικος, αποδοκιμαζω σιγουρα την πραξη του, ωστοσο η αυτοκτονια ειναι \"δικαιωμα του καθενος\". Και του απελπισμενου, και του διανοητικα αρρωστου, και του ευτυχισμενου, και οποιου θελει να περασει ενα μηνυμα μεσω αυτης( κατι τετοιο εκανε νομιζω ο Τσομσκι).
Τωρα για τον μπουσκαλια πραγματικα δεν εχω ιδεα αλλα με πικρανε. Ενιωσα σαν να απετυχε να ενσωματωσει τη θεωρια του στην πραξη, δεν ηθελα καν να τελειωσω το βιβλιο του οταν το ακουσα οτι ηταν αυτοχειρας. Εχασαν τα διδαγματα του το βαρος τους για μενα.
Πως το κανεις? το να εισαι δασκαλος και να αυτοκτονεις? Χωλαινει λιγο εδω το διακιωμα σου. Γιατι εχεις ανεβει ενα σκαλοπατι πιο πανω απο τη στενη σου ατομικοτητα, εισαι περισσοτερο δημοσιος.
Και στις δυο περιπτωσεις, το κατακρινω.

[Φοίβη]

Originally posted by interappted

Originally posted by Φοίβη
Το πένθος έχει δικό του χρονοδιάγραμμα, ακριβώς όπως το λες. Και θέλει και το σεβασμό του. Για μένα είναι λίγο σαν ένα απαιτητικό παιδί που ζητάει την προσοχή, ακόμα και τις πιο ακατάλληλες στιγμές.
Η ανησυχία είναι μην εγκλωβιστείς μέσα σ\' αυτό. Έχεις δοκιμάσει ποτέ να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό? Υπάρχουν άτομα που ειδικεύονται στο πένθος και την απώλεια.

το κακο ειναι οτι εχω ηδη εγκλωβιστει σχεδον στασιμα εδω κι ενα χρονο κ 10 μηνες
παω σε ψυχιατρο αλλα δεν ειδικευεται στο πενθος
δεν ξερω καν που μπορω να απευθυνθω
τωρα που ηρθαν οι γιορτες με εχει παρει κ με εχει σηκωσει

Σε βοηθάει ο συγκεκριμένος άνθρωπος? Καμιά φορά μπορεί να μην υπάρχει \"χημεία\" μεταξύ δυο ανθρώπων ακόμα και σε μια θεραπευτική σχέση. Αν αυτό σου συμβαίνει, τότε ίσως θα έπρεπε να απευθυνθείς και κάπου αλλού.
Σκέψου το σαν δώρο στον εαυτό σου...σαν αντιστάθμισμα γι\' αυτές τις γιορτές που πονάνε τόσο πολύ...

[anwnimi]

Πραγματικά κι εγώ δεν ξέρω τι συνέβη πραγματικά με την περίπτωση Λιαντίνη. Αλλά θαυμάζω τα λόγια του, τις διδασκαλίες πάνω στο θάνατο, παρόλο το τέλος του που κι εγώ δε συμφωνώ με αυτό. Τα ίδια νιώθω και για τον Μπουσκάλια.
Ίσως να υπάρχει και μία ακόμη εκδοχή, διαβάζοντας το τελευταίο σημείωμά του. Ο Λιαντίνης να φοβόταν τόσο πολύ το γήρας και την πνευματική και σωματική εξασθένηση αλλά και το να νιώθει ότι ο θάνατος πλησιάζει με αντίστροφη μέτρηση που αποφάσισε να επιλέξει αυτός πότε θα πεθάνει και όχι ο θάνατος.

Δύο φορές στη ζωή μου έπεσα σε μεγάλη κατάθλιψη και σκεφτόμουν και ευχόμουν διαρκώς το θάνατό μου: η πρώτη με τις κρίσεις πανικού στο αποκορύφωμά τους και η 2η με την απώλεια του μπαμπά μου. Στην πρώτη σκεφτόμουν ότι κάποια μέρα θα πρέπει να τον επιδιώξω. Στη 2η δεν είχα καν το κουράγιο να το σκεφτώ αλλά ευχόμουν να γίνει αυτόματα. Κι ακόμα υπάρχουν στιγμές που το νιώθω...

\"Ο καταθλιπτικός νομίζει πως αυτό είναι το τέλος του..Η ζωή δεν έχει νόημα...Δεν μπορεί να την αλλάξει...Δεν πιστεύει πως είναι κάποια διαταραχή γι\'αυτό και δεν επισκέπτεται ειδικό-ο οποίος πιστεύει ότι δεν μπορεί να τον βοηθήσει και να κατανοήσει αυτό που νιώθει....\"

Ναι, ζει σε ένα τελείως δικό του κόσμο και είναι πάρα πολύ πονεμένος... Μόνο όποιος το έχει περάσει μπορεί να το καταλάβει. Είναι η πιο θλιβερή κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος πιστεύω... Είναι ζωντανός νεκρός... Θέλει πολλή προσπάθεια να βγει από εκεί... Γι\'αυτό και πιστεύω μας αξίζουν συγχαρητήρια που το παλεύουμε άσχετα του πως νιώθουμε...

Μόλις διάβασα τη Βερόνικα που αποφασίζει να πεθάνει... Ακόμα και αυτό το βιβλίο συμφωνεί με αυτό που γράφεις weird μου...
\"Ο φοβος του θανατου αντιπροσωπευει πιστευω ολη την αβιωτη ζωη μας. Τη ζωη που δεν ζησαμε, τον χρονο που δεν αξιοποιησαμε.\"
Πέρα για πέρα αλήθεια. Τουλάχιστον για μένα.
Αλλά πιστεύω ότι λειτουργεί και αντίστροφα. Όταν αντικρύζεις την αβίωτη ζωή σου και νιώθεις αδύναμος να την πραγματοποιήσεις, ίσως γιατί έχασες κάποιους που αγαπούσες, ίσως επειδή υποφέρεις από κάποια διαταραχη, ή ίσως επειδή δειλιάζεις μπροστά στην τόλμη που απαιτεί η ζωή, σου βγαίνει μία έντονη επιθυμία θανάτου!

Δηλαδή παραίτησης. Σα να λες εντάξει δε θέλω να ζω άλλο αυτό το έργο σαν κομπάρσος ή σα δυστυχισμένος πρωταγωνιστής, προτιμώ το τίποτα από τη δυστυχία, προτιμώ το τίποτα από το να επιλέξω να αγωνιστώ σκληρά για να το αλλάξω γιατί πιστεύω ότι δεν έχω πια άλλη δύναμη...

Αλλά πιστεύω ότι όλοι έχουμε κι άλλη δύναμη. Αξίζει να προσπαθήσουμε... (Τα λέω για να τ\'ακούω κι εγώ η ίδια)

[interappted]

Originally posted by weird
Κασσι
λες \"δεν ηθελα να προχωρησω αλλο, ειχα δει πολλα\". Το κατανοω διοτι εχω φτασει κι εγω σε ενα τετοιο τελμα. Δεν εκανα αποπειρα, αλλα το σκεφτομουν τοσο εντονα που φοβηθηκα τον εαυτο μου και πηρα τους δρομους, αρχισα να τρεχω.
Σε σχεση με αυτα που ξερω για τον Λιαντινη, κατανοω οτι η φραση \"δεν θελω να ζησω αλλο, εζησα ηδη πολλα\" με την εννοια οτι απο δω και περα, μετα την κορυφωση θα ζω σε μια χλιαρη επαναληψη, θα ηταν μια πιθανοτητα να βρισκεται κοντα στα οσα ενιωσε αυτος ο ανθρωπος. Πολλα εχουν ειπωθει, απο καθε πηγη και διαφορετικα. Πχ. αυτο που λες δεν το ανεφερε στο βιβλιο που επεσε στα χερια μου. Δεν μπορω να κρινω αν ηταν η οχι παθολογικος, αποδοκιμαζω σιγουρα την πραξη του, ωστοσο η αυτοκτονια ειναι \"δικαιωμα του καθενος\". Και του απελπισμενου, και του διανοητικα αρρωστου, και του ευτυχισμενου, και οποιου θελει να περασει ενα μηνυμα μεσω αυτης( κατι τετοιο εκανε νομιζω ο Τσομσκι).
Τωρα για τον μπουσκαλια πραγματικα δεν εχω ιδεα αλλα με πικρανε. Ενιωσα σαν να απετυχε να ενσωματωσει τη θεωρια του στην πραξη, δεν ηθελα καν να τελειωσω το βιβλιο του οταν το ακουσα οτι ηταν αυτοχειρας. Εχασαν τα διδαγματα του το βαρος τους για μενα.
Πως το κανεις? το να εισαι δασκαλος και να αυτοκτονεις? Χωλαινει λιγο εδω το διακιωμα σου. Γιατι εχεις ανεβει ενα σκαλοπατι πιο πανω απο τη στενη σου ατομικοτητα, εισαι περισσοτερο δημοσιος.
Και στις δυο περιπτωσεις, το κατακρινω.

σημασια εχει τελικα να μην \"κρεμιομαστε\"απο κανεναν
μονοι μας φτανουμε στρο τερμα κ μονοι μας κανουμε ενα βημα πισω καθε φορα
το κακο ειναι οταν παψουν οι αυτοαμυνες
που ομως παλι ο ιδιος μας ο εαυτος το κανει
ποσοι δε μη δασκαλοι λαλησαν κ περασαν???
everything is gonna be all right ελεγε ο bob
i m gonna live my life ελεγε ο τραγουδιστη των inxs
i m so happy cause today i found my friends..i m not gonna crack ελεγε o cobain ....
αλλα δασκαλε που διδασκες κ νομο δεν εκρατεις.....
ο μονος που εχω κυριολεκτικα γαντζωθει ειναι ο δρ μου

[interappted]

Originally posted by Φοίβη

Originally posted by interappted

Originally posted by Φοίβη
Το πένθος έχει δικό του χρονοδιάγραμμα, ακριβώς όπως το λες. Και θέλει και το σεβασμό του. Για μένα είναι λίγο σαν ένα απαιτητικό παιδί που ζητάει την προσοχή, ακόμα και τις πιο ακατάλληλες στιγμές.
Η ανησυχία είναι μην εγκλωβιστείς μέσα σ\' αυτό. Έχεις δοκιμάσει ποτέ να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό? Υπάρχουν άτομα που ειδικεύονται στο πένθος και την απώλεια.

το κακο ειναι οτι εχω ηδη εγκλωβιστει σχεδον στασιμα εδω κι ενα χρονο κ 10 μηνες
παω σε ψυχιατρο αλλα δεν ειδικευεται στο πενθος
δεν ξερω καν που μπορω να απευθυνθω
τωρα που ηρθαν οι γιορτες με εχει παρει κ με εχει σηκωσει

Σε βοηθάει ο συγκεκριμένος άνθρωπος? Καμιά φορά μπορεί να μην υπάρχει \"χημεία\" μεταξύ δυο ανθρώπων ακόμα και σε μια θεραπευτική σχέση. Αν αυτό σου συμβαίνει, τότε ίσως θα έπρεπε να απευθυνθείς και κάπου αλλού.
Σκέψου το σαν δώρο στον εαυτό σου...σαν αντιστάθμισμα γι\' αυτές τις γιορτές που πονάνε τόσο πολύ...

ο γιατρος μου ειναι η αιτια (περα απο το παιδι μου δεν μιλαω σαν μανα αλλα σαν ανθρωπος)που με κανει να βλεπω οτι ισως υπαρχει κατι παρακατω που δεν το βλεπω απο την μαυριλα μου

[interappted]

οσο κ ν απροσπαθω ομως να ανταπεξελθω σε αυτο το υστατο συναισθημα τπυ πενθους οσο κ να προσπαθω να ισορροπησω με την λιγη ψυχικη δυναμη εχω ο μικρος εχει σπασει
μου ζηταει καθε μερα τον πατερα του εδω κ 2 βδομαδες περιπου
προφανως εμαθε να νιωθει το πενθος οπως εχει......
κι εγω.........
παλι κυκλους κανω κ παλιθ καταληγω εκει απο οπου ξεκινησα

[Ksenitemenh]

Ιντεραπτιτ, ξερω μιλαμε απο εξω. Ομως, σιγουρα υπαρχει παρακατω. Δεν εχω πολυ χρονο αυτη τη στιγμη θα σου απαντησω παλι αυριο αλλα μην αφηνεις τη ζωη σου να φυγει ετσι...Υπαρχουν γονεις που εχουν χασει τα παιδια τους και εζησαν. Για αυτο λενε θεε μου μην μου στειλεις οσα μπορω να αντεξω γαιτι εχομε εκπληκτικες αντοχες και ας μην το ξερουμε. Και κατι αλλο. Τωρα εισαι εσυ ο γονιος. Σκεψου τι εικονες και μηνυματα δινεις σε αυτο το παιδι.
Φιλια

[Φοίβη]

Originally posted by interappted
ο γιατρος μου ειναι η αιτια (περα απο το παιδι μου δεν μιλαω σαν μανα αλλα σαν ανθρωπος)που με κανει να βλεπω οτι ισως υπαρχει κατι παρακατω που δεν το βλεπω απο την μαυριλα μου

Αυτό είναι πολύ καλό! Τουλάχιστον υπάρχει ένας άνθρωπος που σε καταλαβαίνει και με τον οποίο μπορείς να μοιραστείς τον πόνο σου. Ένας άνθρωπος που σου στέκεται. Αυτό σε ανακουφίζει καθόλου?

[Φοίβη]

Originally posted by interappted
οσο κ ν απροσπαθω ομως να ανταπεξελθω σε αυτο το υστατο συναισθημα τπυ πενθους οσο κ να προσπαθω να ισορροπησω με την λιγη ψυχικη δυναμη εχω ο μικρος εχει σπασει
μου ζηταει καθε μερα τον πατερα του εδω κ 2 βδομαδες περιπου
προφανως εμαθε να νιωθει το πενθος οπως εχει......
κι εγω.........
παλι κυκλους κανω κ παλιθ καταληγω εκει απο οπου ξεκινησα

Ίσως αυτό που κάνει τώρα ο γιος σου να είναι ένα προχώρημα για κείνον...μια έξοδος από τον συνεχή κύκλο. Κι αυτό να είναι το σπάσιμο που περιγράφεις.
Εσύ πάλι ακολουθείς την δική σου πορεία, κυκλική τώρα, ίσως αλλιώτικη στο μέλλον.
Συγκρίνεσαι μαζί του? Είστε δυο διαφορετικοί άνθρωποι και βιώνεται αλλιώς την κατάσταση. Μπορείς αυτό να το εμπιστευτείς?

[weird]

>Συγκρίνεσαι μαζί του? Είστε δυο διαφορετικοί άνθρωποι και βιώνεται αλλιώς την κατάσταση. Μπορείς αυτό να το εμπιστευτείς?

Τα βρισκω τοσο σωστα αυτα που λες Φοιβη...