περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

[weird]

>Δηλαδή παραίτησης. Σα να λες εντάξει δε θέλω να ζω άλλο αυτό το έργο σαν κομπάρσος ή σα δυστυχισμένος πρωταγωνιστής, προτιμώ το τίποτα από τη δυστυχία, προτιμώ το τίποτα από το να επιλέξω να αγωνιστώ σκληρά για να το αλλάξω γιατί πιστεύω ότι δεν έχω πια άλλη δύναμη...
Anvnimi
Σημασια δεν εχει τοση, ποσες στιγμες παραιτησης περναμε, αλλα ποσες τετοιες εχουμε ξεπερασει, γιατι συνεχισαμε.
Εχω περασει πολλες τετοιες στιγμες και τωρα που ειναι θολες και μακρια σου λεω μονο ενα:ακομα και απο αυτες, επελεξα να ωφεληθω. Να παρω δυναμη..
Ισως ακομα και το να λεμε δεν εχω πια αλλη δυναμη ειναι ενας τροπος να την αποκτουμε. Τον πρωτο χρονο της θεραπειας μου ηταν βασικο μοτιβο να της λεω:Δεν αντεχω αλλο, κουραστηκα, δεν εχω αλλη δυναμη.
Ναι, αυτο με βοηθησε.
Φιλακια

[weird]

σημασια εχει τελικα να μην \"κρεμιομαστε\"απο κανεναν
Ιντερ
Συμφωνω απολυτα μαζι σου. Μονοι μας παλευουμε, και οι αυθεντιες να λειπουν.
Ωστοσο υπαρχουν πνευματα που θεωρω φωτισμενα και προσπαθω να λαβω απο αυτα, να \"επικοινωνησω\"μαζι τους.

[Kassi]

Originally posted by weird
Κασσι
λες \"δεν ηθελα να προχωρησω αλλο, ειχα δει πολλα\". Το κατανοω διοτι εχω φτασει κι εγω σε ενα τετοιο τελμα. Δεν εκανα αποπειρα, αλλα το σκεφτομουν τοσο εντονα που φοβηθηκα τον εαυτο μου και πηρα τους δρομους, αρχισα να τρεχω. - Κι εγώ φοβήθηκα τον εαυτό μου...Δεν είχα την δύναμη να βάλω τέρμα και αυτό μού είπαν να μη με λυπεί αλλά ότι είναι δείγμα υγείας...
Σε σχεση με αυτα που ξερω για τον Λιαντινη, κατανοω οτι η φραση \"δεν θελω να ζησω αλλο, εζησα ηδη πολλα\" με την εννοια οτι απο δω και περα, μετα την κορυφωση- Οι κορυφώσεις μπορεί να είναι άπειρες...Λένε οι Κινέζοι-που τους θεωρώ τον σοφότερο μετά τον δικό μας, βεβαίως βεβαίως, λαό-\"Ό,τι γεμίζει πρέπει να ξαναδειάσει για να ξαναγεμίσει.\"Κάπως έτσι....διάβασα σε ένα από τα βιβλία για το Ι Τζινγκ....Κι εγώ τότε, στα μόλις 15 μου, ένιωθα το τέρμα αλλά χρειάστηκαν μερικοί μήνες με αναφρανίλ για να αναθεωρήσω..Η αλήθεια δεν είναι μία..αλλά πολλές...Για εμένα, έλεγε ένας δάσκαλος μου, ο τοίχος αυτός είναι πράσινος,για έναν με δυσχρωματοψία ο τοίχος είναι κόκκινος.........Ό,τι πλάθει το μυαλό μπορούμε να το νικήσουμε,να το αναπλάσσουμε και να το αναθεωρήσουμε ...Το μόνο που δεν νικούμε είναι τον βιολογικό θάνατο.Ναι,η αυτοκτονία είναι δικαίωμά μου...Ο παλιός μου ντόκτορ άλλωστε έλεγε: \"Εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω κανέναν χωρίς την συγκατάθεσή του...\" Μα,μου σου, του τού έλεγα..Θα τον αφήσετε να αυτοκτονήσει;;Και εκεί που φτάνεις στην ύστατη κατάθλιψη,ύστερα από φρικτή καταπίεση αισθάνεσαι πως το μόνο σου δικαίωμα που δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει είναι αυτό της επιλογής στην ζωή ή στο θάνατο...Εν τέλει πήρανε οι άνθρωποι κάποιο μήνυμα από τον Λιαντίνη;;Δεν θα μπορούσε εν ζωή να άλλαζε μέρος αυτής της κοινωνίας με την διαμαρτυρία του;;;;;Δεν θα μπορούσε να είχε παράγει και άλλο έργο;;;;;Η αυτοκτονία δικαίωμα του καθενός είναι.....Αλλά ας μην διδάσκουμε μια ηττοπαθή,αυτοκαταστροφική τάση ως την επίλυση σε κάθε μας πρόβλημα..Τι κουράγιο θα παίρνω εγώ και ο κάθε καταθλιπτικός-βλ.Ίντερ-που παλεύουμε με νύχια και με δόντια,με αντικαταθλιπτικά και ψυχοθεραπείες για να ζήσουμε;;Ότι όλα αυτά είναι μάταια σε μια μάταιη ζωή;;;;;;Ρίχνω κι έναν αγαπημένο μου στίχο..\"Τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη σου ζωή..Τ΄όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί\" θα ζω σε μια χλιαρη επαναληψη, θα ηταν μια πιθανοτητα να βρισκεται κοντα στα οσα ενιωσε αυτος ο ανθρωπος. Πολλα εχουν ειπωθει, απο καθε πηγη και διαφορετικα. Πχ. αυτο που λες δεν το ανεφερε στο βιβλιο που επεσε στα χερια μου. Δεν μπορω να κρινω αν ηταν η οχι παθολογικος, αποδοκιμαζω σιγουρα την πραξη του, ωστοσο η αυτοκτονια ειναι \"δικαιωμα του καθενος\". Και του απελπισμενου, και του διανοητικα αρρωστου, και του ευτυχισμενου, και οποιου θελει να περασει ενα μηνυμα μεσω αυτης( κατι τετοιο εκανε νομιζω ο Τσομσκι).
Τωρα για τον μπουσκαλια πραγματικα δεν εχω ιδεα αλλα με πικρανε. Ενιωσα σαν να απετυχε να ενσωματωσει τη θεωρια του στην πραξη, δεν ηθελα καν να τελειωσω το βιβλιο του οταν το ακουσα οτι ηταν αυτοχειρας. Εχασαν τα διδαγματα του το βαρος τους για μενα. Ναι εν μέρει κι εδώ κολλάει το: \"Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτης.\",αλλά ο Μπουσκάλια σε εκείνη την περίοδο της ζωής του έγραψε με έμπνευση-ελπίζω χεχε,μερικά αξιόλογα βιβλία..Δεν μπορούμε ούτε αυτού να του στερήσουμε τις στιγμές που είδε την ζωή μέσα από αυτό το δημιουργικό πρίσμα και θέλησε να την βάλει στα βιβλία του...
Πως το κανεις? το να εισαι δασκαλος και να αυτοκτονεις? Χωλαινει λιγο εδω το διακιωμα σου. Γιατι εχεις ανεβει ενα σκαλοπατι πιο πανω απο τη στενη σου ατομικοτητα, εισαι περισσοτερο δημοσιος.
Και στις δυο περιπτωσεις, το κατακρινω.

[weird]

Ακριβως! Ειχε εμπνευση, φωτεινες στιγμες, περιοδους και αντιστροφα ισως και αλλο τοσο εντονα σκοτεινες. Η αλλη οψη του νομισματος που λεμε..
Σχετικα με το θεμα, η θεραπευτρια μου μου ειχε πει απο την πρωτη κιολας συνεδρια οτι σε περιπτωση που της δηλωσω οτι θελω να αυτοκτονησω, σπαει το απορρητο. Δεν συμφωνω λοιπον με την αποψη:κανε το, δικαιωμα σου! Και δεν εννοουσα σιγουρα κατι τετοιο λεγοντας πως ειναι δικαιωμα του καθενος. Αναφερομουν στην κριτικη που ακολουθει, την μετα θανατον.
Τωρα, φανταζομαι και τι θα ελεγε ο Yalom σε καποιον ασθενη του:το ξερω πως σημερα η μαυριλα σε εχει καταβαλλει τελειως, μα υπαρχει μεσα σου το κομματι που βρηκε τη δυναμη να σε φερει εδω και με αυτο σου το κομματι θελω να μιλησω...
Το θεωρω πολυ σωστο.
\"Τι κουράγιο θα παίρνω εγώ και ο κάθε καταθλιπτικός-βλ.Ίντερ-που παλεύουμε με νύχια και με δόντια,με αντικαταθλιπτικά και ψυχοθεραπείες για να ζήσουμε;;Ότι όλα αυτά είναι μάταια σε μια μάταιη ζωή;;;;;;\"
Το κουραγιο που θα παρεις, ειναι αναλογη της πηγης που θα διαλεξεις για να σου το δωσει. Αν στρεψεις την προσοχη στον καθε Λιαντινη που αυτοκτονησε(κι αν δεν εστιαζεις τοσο στο εν ζωη εργο του οσο στην πραξη του αυτη) τοτε πως περιμενεις να παρεις κουραγιο? Μιλας λες και δεν γινεται να περασει απαρατηρητο αυτο! Λες και μια τετοια αυτοκτονια κλονιζει αυτοματα καθε καταθλιπτικο... Σαν να το κανει ακομα πιο δυσκολο να διατηρησεις το οποιο κουραγιο διαθετεις. Και παλι ομως, λεω, εχει σημασια που επιλεγεις να κοιτας. Κι εξαλλου το τι σημασια εδωσε ο Λιαντινης στην αυτοκτονια του, αποτι καταλαβα ειναι ακομα σε θολο εδαφος. Το πως την ερμηνευεις εσυ ειναι λοιπον το θεμα.
Και σε ρωτω, γιατι μια αυτοκτονια να σημαινει:Ολα ειναι ματαια!! Και να μη σημαινει απλα:βαρεθηκα, κουραστηκα.
Κι αν ενας βαρεθηκε ή κουραστηκε, αρκει αυτο για να στηριξει το μαιταιο των πραγματων? Οποιος κι αν ηταν αυτος ο ενας.

[Kassi]

Originally posted by weird
Ακριβως! Ειχε εμπνευση, φωτεινες στιγμες, περιοδους και αντιστροφα ισως και αλλο τοσο εντονα σκοτεινες. Η αλλη οψη του νομισματος που λεμε..
Σχετικα με το θεμα, η θεραπευτρια μου μου ειχε πει απο την πρωτη κιολας συνεδρια οτι σε περιπτωση που της δηλωσω οτι θελω να αυτοκτονησω, σπαει το απορρητο. Δεν συμφωνω λοιπον με την αποψη:κανε το, δικαιωμα σου! Και δεν εννοουσα σιγουρα κατι τετοιο λεγοντας πως ειναι δικαιωμα του καθενος. Αναφερομουν στην κριτικη που ακολουθει, την μετα θανατον.
Τωρα, φανταζομαι και τι θα ελεγε ο Yalom σε καποιον ασθενη του:το ξερω πως σημερα η μαυριλα σε εχει καταβαλλει τελειως, μα υπαρχει μεσα σου το κομματι που βρηκε τη δυναμη να σε φερει εδω και με αυτο σου το κομματι θελω να μιλησω...
Το θεωρω πολυ σωστο.
\"Τι κουράγιο θα παίρνω εγώ και ο κάθε καταθλιπτικός-βλ.Ίντερ-που παλεύουμε με νύχια και με δόντια,με αντικαταθλιπτικά και ψυχοθεραπείες για να ζήσουμε;;Ότι όλα αυτά είναι μάταια σε μια μάταιη ζωή;;;;;;\"
Το κουραγιο που θα παρεις, ειναι αναλογη της πηγης που θα διαλεξεις για να σου το δωσει. Αν στρεψεις την προσοχη στον καθε Λιαντινη που αυτοκτονησε(κι αν δεν εστιαζεις τοσο στο εν ζωη εργο του οσο στην πραξη του αυτη) τοτε πως περιμενεις να παρεις κουραγιο? Μιλας λες και δεν γινεται να περασει απαρατηρητο αυτο! Λες και μια τετοια αυτοκτονια κλονιζει αυτοματα καθε καταθλιπτικο... Σαν να το κανει ακομα πιο δυσκολο να διατηρησεις το οποιο κουραγιο διαθετεις. Και παλι ομως, λεω, εχει σημασια που επιλεγεις να κοιτας. Κι εξαλλου το τι σημασια εδωσε ο Λιαντινης στην αυτοκτονια του, αποτι καταλαβα ειναι ακομα σε θολο εδαφος. Το πως την ερμηνευεις εσυ ειναι λοιπον το θεμα.
Και σε ρωτω, γιατι μια αυτοκτονια να σημαινει:Ολα ειναι ματαια!! Και να μη σημαινει απλα:βαρεθηκα, κουραστηκα.
Κι αν ενας βαρεθηκε ή κουραστηκε, αρκει αυτο για να στηριξει το μαιταιο των πραγματων? Οποιος κι αν ηταν αυτος ο ενας.

Βαρέθηκα,κουράστηκα..Άρα όλα είναι μάταια για να αλλάξουν αυτή μου την στάση ζωής και άρα αυτοκτονώ.....Παιδιά και εγώ πάω αύριο και αυτοκτονώ για τον γκόμενο ή την ******* την ζωή και βάζω και από κάτω ένα ηρωικό:Έδωσα το μάθημά μου...
Λοιπόν με επηρρεάζει κάθε λιποταξία,ομολογώ..Όταν διάβαζα το \"Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει\" ταυτίστηκα υπερβολικά........Βέβαια αν δεν ήμουν καταθλιπτική ή γενικά λιγότερο ευαίσθητη όλα αυτά να μην με άγγιζαν αλλά είμαι.......Δεν σου κρύβω πως κάθε φορά που ακούω πως κάποιος αυτοκτόνησε σκέφτομαι:Άρα κι εγώ μια μέρα δεν θα αντέξω να παλεύω άλλο;;Θα φτάσω κι εγώ στο στάδιο να πω πως δεν αξίζει να παλεύω άλλο;;;Πλέον όμως με φοβίζει λιγότερο....Υπάρχουν δύο δρόμοι..Ή να βγεις από τον βούρκο της κατάθλιψης ή να μην αντέξεις.Όπου με βγάλει...Πάντως πάλεψα...Εγώ επηρεάζομαι από κάτι τέτοια μελαγχολικά και θέλω να τα διαγράφω αυτόματα από την μνήμη μου........

[weird]

Καλη μου kassi
οσα γραφεις, τα καταλαβαινω. Η μαλακια ξερεις ποια ειναι?
απο αυτους που αυτοκτονησαν, μπορεις ευκολα να ξερεις οτι κουραστηκαν, λυγισαν απο κατι, απο οτιδηποτε. Μπορεις ομως το ιδιο ευκολα να ξερεις ποσοι πηραν τον αλλον δρομο? Εκεινον του κουραγιου? Μπορεις να ξερεις ποσοι εζησαν?Αναμεσα σε ολους τους ζωντανους υπαρχουν και εκεινοι. Συνεχιζουν να υπαρχουν ειτε ετσι ειτε αλλιως.Δεν τραβαν την προσοχη μας, οπως οι αυτοκτονουντες, αλλα μπορει να ειναι και ειναι πολυ περισσοτεροι. Ειναι αδικο να βλαπτεσαι απο τους πρωτους, αλλα να μην ωφελεισαι απο τους δευτερους.

[weird]

Ιντερ πως παει η ζωη με τον μικρο? Φιλακια.

[interappted]

στις γιορτες το πενθος μου εδειξε το πιο συνειδητοποιημενο του προσωπο κ το πιο απονο αγριο
ανημερα τα περασα με το γιο μου κ την πεθερα μου στα κοιμητηρια
ηταν το μονο μερος που αντεχα να υπαρχω...

τελικα μεσα στην προσπαθεια του χρονου κ την δικια μου για πιο συνειδητο πια μιας κ κλεινει 2 χρονια στις 01-02 καταλαβα οτι μεχρι αυτη την ημερα πριν 2 χρονια περιπου ημουν ενα παζλ
μπορει τα κομματια μου λογω των δικων μου να ητανε τσαλακωμενα η ψιλοσκισμενα με το θανατο του αντρα μου ομως τοσο απο μενα οσο κ για το γιο μου ητανε κ ειναι σαν να πεταχτηκαν τα μισα κομματια στη φωτια
το παζλ ειναι κ θα ειναι μισο

[Φοίβη]

Originally posted by interappted
στις γιορτες το πενθος μου εδειξε το πιο συνειδητοποιημενο του προσωπο κ το πιο απονο αγριο
ανημερα τα περασα με το γιο μου κ την πεθερα μου στα κοιμητηρια
ηταν το μονο μερος που αντεχα να υπαρχω...

τελικα μεσα στην προσπαθεια του χρονου κ την δικια μου για πιο συνειδητο πια μιας κ κλεινει 2 χρονια στις 01-02 καταλαβα οτι μεχρι αυτη την ημερα πριν 2 χρονια περιπου ημουν ενα παζλ
μπορει τα κομματια μου λογω των δικων μου να ητανε τσαλακωμενα η ψιλοσκισμενα με το θανατο του αντρα μου ομως τοσο απο μενα οσο κ για το γιο μου ητανε κ ειναι σαν να πεταχτηκαν τα μισα κομματια στη φωτια
το παζλ ειναι κ θα ειναι μισο

Ίντερ καταλαβαίνω και αποδέχομαι οτι εσύ ήσουν ένα παζλ από κομμάτια που φαινομενικά μόνο αποτελούσαν ένα σύνολο και τώρα, με το θάνατο του άντρα σου, σκόρπισαν και τα μισά ρίχτηκαν στη φωτιά. Δεν μπορώ όμως με τίποτα να δεχτώ οτι το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στο γιο σου. Ο γιος σου είναι ένα διαφορετικό από σένα πρόσωπο και έχει τη δική του αλήθεια. Μην του φοράς καπέλο τη δική σου, άφησέ τον να βρει τη δική του, να δει ο ίδιος πως αισθάνεται τον εαυτό του και το χαμό του πατέρα του και το σκόρπισμα της μητέρας του. Δώσε του αυτή την ευκαιρία, αυτή την ελευθερία.

[Kassi]

Originally posted by weird
Καλη μου kassi
οσα γραφεις, τα καταλαβαινω. Η μαλακια ξερεις ποια ειναι?
απο αυτους που αυτοκτονησαν, μπορεις ευκολα να ξερεις οτι κουραστηκαν, λυγισαν απο κατι, απο οτιδηποτε. Μπορεις ομως το ιδιο ευκολα να ξερεις ποσοι πηραν τον αλλον δρομο? Εκεινον του κουραγιου? Μπορεις να ξερεις ποσοι εζησαν?Αναμεσα σε ολους τους ζωντανους υπαρχουν και εκεινοι. Συνεχιζουν να υπαρχουν ειτε ετσι ειτε αλλιως.Δεν τραβαν την προσοχη μας, οπως οι αυτοκτονουντες, αλλα μπορει να ειναι και ειναι πολυ περισσοτεροι. Ειναι αδικο να βλαπτεσαι απο τους πρωτους, αλλα να μην ωφελεισαι απο τους δευτερους.

Άντε βρε...Δεν βλάφτηκα τόσο όσο νομίζεις......ή τελικά βλάφτηκα;;;Λοιπόν ναι υπάρχουν πολλοί που πασχίζουν και πολλοί που πασχίζουν χωρίς να ξέρουν ότι πάσχουν από κατάθλιψη ή όπως αλλιώς λέγεται....Ούτε ακριβώς τους κατηγορώ...Απλά λυγίζω...Με πονάει...Σκέφτομαι :Ένας ακόμα δεν τα κατάφερε....αλλά δικαίωμά του εν τέλει να αντέξει τόσο!!!Let them rest in peace!!!Και να πω και κάτι για την Ίντερ...Σταμάτα πια να κατηγορείς τον εαυτό σου τόσο πολύ ότι όλα τα καταστρέφεις και ότι το ίδιο έκανες και στον άντρα σου..Ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του...Αυτός και μόνο...Κι αν ο άντρας σου ήταν πιο αδύναμος σαν χαρακτήρας είναι όλα εντάξει...Εσύ συνέχισε γερά γιατί πάντα μα πάντα θα υπάρχει μια πιο άσπρη μέρα και όσες πιο πολλές άσπρες τόσο περισσότερο πλησιάζεις την ευτυχία.........Σκέφτομαι μια παλιά μου φίλη η οποία γύρισε στον πόνο μου και μού είπε Εσύ όλους τους καταστρέφεις......Δεν θα μάθει όμως πόσα κατέστρεψαν από εμένα για να είμαι έτσι.......Σκέφτομαι τους γονείς μου:Εσένα κανείς δεν θα σε ανεχτεί!!!Μετά από την εγκατάλειψη από τον ψυχίατρο αισθάνομαι πως θα περάσει καιρός για να ξανανοιχτώ σε άντρα..........Θα περάσει καιρός για να ξαναεμπιστευτώ γιατί ενώ πάλεψα με 1000 αντιξοότητες αυτός με εγκατέλειψε-αυτό που φοβόμουν περισσότερο- επιβεβαιώνοντας τα κακά λεγόμενα των γονιών μου..........Μετά θα ήθελα να με ρωτήσεις:Μπορείς να κοιτάς μπροστά;;;Θα σου έλεγα πως δεν έχω τα κουράγια,αλλά δεν έχω χάσει ακόμα....Στην καινούρια μου γιατρό έκανα τα 1000 χουνερια..Της έβγαλα την πίστη με την αστάθειά μου....Της είπα:Γιατί ασχολείσαι μαζί μου;Παράτα με όπως και ο άλλος..και της ακύρωνα τα ραντεβού..Ειλικρινά δεν με ένοιαζε τίποτα ούτε ήθελα ξανά να δεθώ.........

Πια θέλω να τα διαγράφω όλα αυτόματα..Δεν μπορώ να δεχτώ πως υπήρξα τόσο ευάλωτη και με νίκησε ένα συναίσθημα!!!!!!!Κάνε το ίδιο και εσύ..Όσο και να κλάψεις δεν σώζεις τον άνδρα σου ούτε το κακό σου παρελθόν..Άλλωστε έναν άνθρωπο εκτός από τις επιλογές του τον διαμορφώνουν κι άλλοι παράγοντες....Δεν είναι ο μόνος υπαίτιος για ό,τι συμβαίνει στους γύρω του....Σε σκοτώνουν οι τύψεις μικρή borderline αλλά είναι μόνο τύψεις.....Εμπρός Go on!!!!!!!!

Ο μόνος λόγος που πια δεν κάνω τα 1000 χουνέρια στους άλλους είναι γιατί μετά δεν θέλω να κοιτάω το παρελθόν και να λέω θα υπήρξε κάτι που θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς..Γιατί θέλω πια να νικήσω το φόβο εγκατάλειψής μου..Πάνω από όλα και όλους η θεραπεία μου.....And I fucking will...Focus on therapy..Tread that fine line till the end of time!!!!!!!

[Kassi]

Originally posted by Φοίβη

Originally posted by interappted
στις γιορτες το πενθος μου εδειξε το πιο συνειδητοποιημενο του προσωπο κ το πιο απονο αγριο
ανημερα τα περασα με το γιο μου κ την πεθερα μου στα κοιμητηρια
ηταν το μονο μερος που αντεχα να υπαρχω...

τελικα μεσα στην προσπαθεια του χρονου κ την δικια μου για πιο συνειδητο πια μιας κ κλεινει 2 χρονια στις 01-02 καταλαβα οτι μεχρι αυτη την ημερα πριν 2 χρονια περιπου ημουν ενα παζλ
μπορει τα κομματια μου λογω των δικων μου να ητανε τσαλακωμενα η ψιλοσκισμενα με το θανατο του αντρα μου ομως τοσο απο μενα οσο κ για το γιο μου ητανε κ ειναι σαν να πεταχτηκαν τα μισα κομματια στη φωτια
το παζλ ειναι κ θα ειναι μισο

Ίντερ καταλαβαίνω και αποδέχομαι οτι εσύ ήσουν ένα παζλ από κομμάτια που φαινομενικά μόνο αποτελούσαν ένα σύνολο και τώρα, με το θάνατο του άντρα σου, σκόρπισαν και τα μισά ρίχτηκαν στη φωτιά. Δεν μπορώ όμως με τίποτα να δεχτώ οτι το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στο γιο σου. Ο γιος σου είναι ένα διαφορετικό από σένα πρόσωπο και έχει τη δική του αλήθεια. Μην του φοράς καπέλο τη δική σου, άφησέ τον να βρει τη δική του, να δει ο ίδιος πως αισθάνεται τον εαυτό του και το χαμό του πατέρα του και το σκόρπισμα της μητέρας του. Δώσε του αυτή την ευκαιρία, αυτή την ελευθερία.

Ωραίο αυτό...Ναι άσε το γιο σου να δει τον θάνατο του πατέρα του μέσα από την δική του ελευθερία.....

[interappted]

Originally posted by Φοίβη

Originally posted by interappted
στις γιορτες το πενθος μου εδειξε το πιο συνειδητοποιημενο του προσωπο κ το πιο απονο αγριο
ανημερα τα περασα με το γιο μου κ την πεθερα μου στα κοιμητηρια
ηταν το μονο μερος που αντεχα να υπαρχω...

τελικα μεσα στην προσπαθεια του χρονου κ την δικια μου για πιο συνειδητο πια μιας κ κλεινει 2 χρονια στις 01-02 καταλαβα οτι μεχρι αυτη την ημερα πριν 2 χρονια περιπου ημουν ενα παζλ
μπορει τα κομματια μου λογω των δικων μου να ητανε τσαλακωμενα η ψιλοσκισμενα με το θανατο του αντρα μου ομως τοσο απο μενα οσο κ για το γιο μου ητανε κ ειναι σαν να πεταχτηκαν τα μισα κομματια στη φωτια
το παζλ ειναι κ θα ειναι μισο

Ίντερ καταλαβαίνω και αποδέχομαι οτι εσύ ήσουν ένα παζλ από κομμάτια που φαινομενικά μόνο αποτελούσαν ένα σύνολο και τώρα, με το θάνατο του άντρα σου, σκόρπισαν και τα μισά ρίχτηκαν στη φωτιά. Δεν μπορώ όμως με τίποτα να δεχτώ οτι το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στο γιο σου. Ο γιος σου είναι ένα διαφορετικό από σένα πρόσωπο και έχει τη δική του αλήθεια. Μην του φοράς καπέλο τη δική σου, άφησέ τον να βρει τη δική του, να δει ο ίδιος πως αισθάνεται τον εαυτό του και το χαμό του πατέρα του και το σκόρπισμα της μητέρας του. Δώσε του αυτή την ευκαιρία, αυτή την ελευθερία.

πολυ σωστα μου τα λες
ειμαι σχεδον σιγουρη ομως οτι θα ζει με το κενο του πατερα του

[interappted]

Originally posted by Kassi

Originally posted by weird
Καλη μου kassi
οσα γραφεις, τα καταλαβαινω. Η μαλακια ξερεις ποια ειναι?
απο αυτους που αυτοκτονησαν, μπορεις ευκολα να ξερεις οτι κουραστηκαν, λυγισαν απο κατι, απο οτιδηποτε. Μπορεις ομως το ιδιο ευκολα να ξερεις ποσοι πηραν τον αλλον δρομο? Εκεινον του κουραγιου? Μπορεις να ξερεις ποσοι εζησαν?Αναμεσα σε ολους τους ζωντανους υπαρχουν και εκεινοι. Συνεχιζουν να υπαρχουν ειτε ετσι ειτε αλλιως.Δεν τραβαν την προσοχη μας, οπως οι αυτοκτονουντες, αλλα μπορει να ειναι και ειναι πολυ περισσοτεροι. Ειναι αδικο να βλαπτεσαι απο τους πρωτους, αλλα να μην ωφελεισαι απο τους δευτερους.

Άντε βρε...Δεν βλάφτηκα τόσο όσο νομίζεις......ή τελικά βλάφτηκα;;;Λοιπόν ναι υπάρχουν πολλοί που πασχίζουν και πολλοί που πασχίζουν χωρίς να ξέρουν ότι πάσχουν από κατάθλιψη ή όπως αλλιώς λέγεται....Ούτε ακριβώς τους κατηγορώ...Απλά λυγίζω...Με πονάει...Σκέφτομαι :Ένας ακόμα δεν τα κατάφερε....αλλά δικαίωμά του εν τέλει να αντέξει τόσο!!!Let them rest in peace!!!Και να πω και κάτι για την Ίντερ...Σταμάτα πια να κατηγορείς τον εαυτό σου τόσο πολύ ότι όλα τα καταστρέφεις και ότι το ίδιο έκανες και στον άντρα σου..Ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του...Αυτός και μόνο...Κι αν ο άντρας σου ήταν πιο αδύναμος σαν χαρακτήρας είναι όλα εντάξει...Εσύ συνέχισε γερά γιατί πάντα μα πάντα θα υπάρχει μια πιο άσπρη μέρα και όσες πιο πολλές άσπρες τόσο περισσότερο πλησιάζεις την ευτυχία.........Σκέφτομαι μια παλιά μου φίλη η οποία γύρισε στον πόνο μου και μού είπε Εσύ όλους τους καταστρέφεις......Δεν θα μάθει όμως πόσα κατέστρεψαν από εμένα για να είμαι έτσι.......Σκέφτομαι τους γονείς μου:Εσένα κανείς δεν θα σε ανεχτεί!!!Μετά από την εγκατάλειψη από τον ψυχίατρο αισθάνομαι πως θα περάσει καιρός για να ξανανοιχτώ σε άντρα..........Θα περάσει καιρός για να ξαναεμπιστευτώ γιατί ενώ πάλεψα με 1000 αντιξοότητες αυτός με εγκατέλειψε-αυτό που φοβόμουν περισσότερο- επιβεβαιώνοντας τα κακά λεγόμενα των γονιών μου..........Μετά θα ήθελα να με ρωτήσεις:Μπορείς να κοιτάς μπροστά;;;Θα σου έλεγα πως δεν έχω τα κουράγια,αλλά δεν έχω χάσει ακόμα....Στην καινούρια μου γιατρό έκανα τα 1000 χουνερια..Της έβγαλα την πίστη με την αστάθειά μου....Της είπα:Γιατί ασχολείσαι μαζί μου;Παράτα με όπως και ο άλλος..και της ακύρωνα τα ραντεβού..Ειλικρινά δεν με ένοιαζε τίποτα ούτε ήθελα ξανά να δεθώ.........

Πια θέλω να τα διαγράφω όλα αυτόματα..Δεν μπορώ να δεχτώ πως υπήρξα τόσο ευάλωτη και με νίκησε ένα συναίσθημα!!!!!!!Κάνε το ίδιο και εσύ..Όσο και να κλάψεις δεν σώζεις τον άνδρα σου ούτε το κακό σου παρελθόν..Άλλωστε έναν άνθρωπο εκτός από τις επιλογές του τον διαμορφώνουν κι άλλοι παράγοντες....Δεν είναι ο μόνος υπαίτιος για ό,τι συμβαίνει στους γύρω του....Σε σκοτώνουν οι τύψεις μικρή borderline αλλά είναι μόνο τύψεις.....Εμπρός Go on!!!!!!!!

Ο μόνος λόγος που πια δεν κάνω τα 1000 χουνέρια στους άλλους είναι γιατί μετά δεν θέλω να κοιτάω το παρελθόν και να λέω θα υπήρξε κάτι που θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς..Γιατί θέλω πια να νικήσω το φόβο εγκατάλειψής μου..Πάνω από όλα και όλους η θεραπεία μου.....And I fucking will...Focus on therapy..Tread that fine line till the end of time!!!!!!!

ακομα μια φορα εισαι μεσα
η απωλεια ειναι τεραστια αλλα κ οι ερινυες μεγαλο κακο
κ ακομα πιο κακο να σε κυνηγανε
κι ομως ναι ομολογω πως ως οριακη κ τοτε με ψυχωτικη λοχεια ε...μαλλον κ γω χρειαζομουνα βοηθεια
κ οντως δεν ημουνα καθολου στα καλα μου
θα επρεπε να ειχα μια χ κατανοηση
αλλα δεν ηξερα καν τι μου συμβαινει
τωρα που ξερω ειναι αργα πια για το παρελθον
αλλα σχετικα νωρις να φροντισω το μελλον μου κ του παιδιου μου
λεω τωρα...........

[weird]

Αυτα που λες τωρα γλυκια μου Ιντερ ειναι πολυ αισιοδοξα, ωραια που κλεινει ετσι ενας χρονος, αισιοδοξα.
Ε, τα λογια ειναι παντα το πρωτο βημα, η σκεψη.
Δυσκολες οι μερες των γιορτων για ολους αυτους που βιωσαν την απωλεια... Τις εχω ονομασει και μερες των φαντασματων... προσωπων που δεν ειναι πια διπλα μας. ή των παιδικων μας χρονων..
Ειναι ομως και μερες του \"κοντα\", του \"μαζι\", του φωτος, της γεννησης...
Αχ ποσο εντονες εχουν μεινει μεσα μου ολες εκεινες οι εντυπωσεις για τα Χριστουγεννα, που σχηματισα σαν παιδι!
Να δωσεις στο παιδι σου Ιντερ μια ανασα απο το πνευμα των ημερων. Μπορεις να ενταξεις και τον μπαμπα του σε ολο αυτο... Αυτο σκεφτομουν να σου προτεινω.
Φιλακια πολλα

[weird]

Κασσι
οριακη δεν ειμαι συμφωνα με την ψυχολογο μου. Ωστοσο το να φτανω τον καθε αλλον που μου ειναι σημαντικος στα ορια του, μου ειναι κατι πολυ γνωριμο! Ολοι εχουν να το λενε αυτο για μενα...
Το ιδιο εκανα και με την ψυχολογο μου, την εφτασα στα ορια και την ιδια στιγμη ετρεμα μην τα παρατησει... Να σου πω την αληθεια λιγο ελειψε, θα πρεπει να διεκρινε τον πονο και τις ικεσιες μου πισω απο την μασκα της σκληροτητας και του θυμου, ή του κακομαθημενου παιδιου.
Θα ηταν για μενα τρομερα επωδυνο να με αφησει. Διαβασα ενα βιβλιο την περιοδο εκεινη που λεγεται \"O μυθος της ψυχικης νοσου\" και ελεγε σε ενα περιστατικο που περιεγραφε, περιπου το εξης θεραπευτης, δεν θα πρεπει τοτε να λυγισει, να φανει αναποτελεσματικος ή να παραιτηθει απο την θεραπεια. \"Αναφεροταν σε περιπτωσεις ατομων που εχουν μια παρομοια συμπεριφορα των ακρων.
Το εδωσα και στη θεραπευτρια μου και της ειχα υπογραμμισει το σημειο αυτο που ελεγε οτι θα πρεπει να μην λυγισει... χεχε .. μπορω να πω μας βοηθησε αρκετα.
Θελω να σου πω, λυπαμαι πολυ που πληγωθηκες ετσι απο εναν αναποτελεσματικο θεραπευτη. Ενας απο τους κυριοτερους φοβους μου ηταν να μην μπορεσει να με χειριστει, να της καθησω πολυ βαρια στο στομαχι. Ειναι λογικος ο φοβος αυτος... Παρα τα μεγεθη της εξιδανικευσης, στο βαθος πρεπει να θυμομαστε οτι κι αυτοι ανθρωποι ειναι και μπορουν και κανουν λαθη, και εχουν επιπεδο ικανοτητας.