περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

[Dalia]

anwnimi έχω ακούσει κι εγώ στην τηλεόραση παρόμοιες ιστορίες ανθρώπων που έφτασαν κοντά στο θάνατο.Αν όντως ισχύουν αυτά είναι παρηγορητικό γιατί σημαίνει ότι το μετά θα είναι καλύτερο από εδώ.

[Dalia]

Ιντερ σίγουρα δεν το εννοεί αυτό που σου λέει ο γιος σου,ότι δηλαδή καλύτερα να πέθαινες εσύ παρά ο πατέρας του.Αν είχε γίνει έτσι πιστεύω το ίδιο θα έλεγε και σ\'εκείνον.Εσένα σε έχει,είσαι μαζί του,δεν έχει νιώσει την απουσία σου.Γι\'αυτό και δεν μπορεί να φανταστεί πόσο πολύ θα πονούσε αν σε έχανε.Γι\'αυτό τα λέει αυτά.Και πιθανόν να μην καταλαβαίνει πόσο πολύ σε πληγώνει μ\'αυτό.Ισως και να σου τα λέει σε στιγμές που είναι θυμωμένος για κάτι μαζί σου και να σου το λέει για να σου σπάσει τα νεύρα.Πολλές φορές λέμε πράγματα που δεν εννοούμε μόνο και μόνο για να νευριάσουμε τον άλλο εκείνη τη στιγμή.Πόσο μάλλον ένα μικρό παιδάκι.Καλά κάνεις και δεν θυμώνεις μαζί του.Αλλά ούτε και μέσα σου να το κρατάς και να βασανίζεσαι.

[interappted]

δεν με πληγωνει
με ποναει οτι δεν μπορω να το αντιστρεψω αλλα απο την αλλη ο πατερας του θα τον οδηγουσε σε παρομοιες καταστασεις που οδηγουν σε θανατο
εμενα με βλεπει δυνατη να παλευω...κ θελω να γινει μαχητης στη ζωη οχι σαν τον πατερα του

[interappted]

Originally posted by weird
Ιντερ
ειναι δυσκολο μαχαιρι ο θανατος του αγαπημενου προσωπου.
Εισαι σε ψυχοθεραπεια τωρα? το δουλευετε το θεμα? Αν ναι βλεπεις καποια προοδο?
Συμφωνω με τον κανενα, το εχω νιωσει κι εγω. Ειναι δυσκολο να βγουμε απο το πενθος. Εχω ενοχες να προχωρησω μπροστα...
Με το παιδι μιλατε πιο συγκεκριμενα για το μπαμπα του?
Ελπιζω να μη σε φερνω σε δυσκολη θεση με τις ερωτησεις μου.

δεν με φερνεις σε δυσκολη θεση...ειμαι ηδη αλλα το παλευω
κανω ψυχοθεραπεια περνω κ φαρμακα,δεν μιλαμε για το πενθος θ αμιλησουμε οταν μπορεσω να μιλσω βαθεια χωρις επιπλοκες.Τον χαρακτηρα μου αναλυουμε γιατι το πως πενθει καποιος εχει να κανει με την συναισθηματικη του ωριμοτητα.
ναι νομιζω οτι τον προδιδω οταν βγαινω εστω για 5 λεπτα απο το πενθος μου,γελαω με ατακες του μικρου κ αυτοματα νιωθω ενοχες...
θα σου πω ομως τι εχω πει με τους ψυχιατροευ νυν κ πρωην.το πενθος ειναι μια πληγη που δεν κλεινει ποτε..παντα θα ειναι μεσα μας αλλα θα μαθουμε να ζουμε με αυτο ειναι η δυναμη της συνηθειας για το χρονο αστα δεν ειναι καλος γιατρος ειναι μια πιπιλα τυπου παρηγορια στον αρρωστο,το μαυρο δεν γινεται γκρι..παραμενει μαυρο αλλα ζεις με αυτο,το κουβαλας οπου κι αν πας μεσα σου,μεχρι που συνηθιζεις.Αυτο που καταλαβα εγω ειναι οτι αλλο οπ χρονος κι αλλο η συνηθεια ναι μεν ειναι αποτελεσμα του χρονου αλλα αυτο το αποτελεσμα ειναι που τελικα αν μπορει νς πει κανεις οτι βοηθαει!ο χρονος που περναει προσπερναει δεν περναει
με την ψυχοθεραπεια εχω δει μεγαλη βελτιωση,πολυ μεγαλη
με το παιδι μιλαω πολυ,αλλα θελει καθε μερα να βλεπει φωτογραφιες του ολο το αλμπουμ ε,κ μετα σκαλωνω του λεω μια εικονα 1000 λεξεις
κ μου απανταει σκατα
αλλα ειναι δυνατος
μου λεει μαμα κ μενα μου λειπει ο μπαμπας κ θα κοιμηθω για να μη το σκεφτομαι
4,5 χρονων ανθρωπος
μου χει βαλει τα γυαλια που λενε

[interappted]

Originally posted by kanenas

Originally posted by interappted
τραγουδι απο Κατσιμιχα:ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω........................

Συμφωνεις δλδ μαυτα που λεει το τραγουδι (= \"απολα περισοτερο αφτο που με πλιγονι ...\"); Αν ναι, εγω καταλαβαινω πως επιλεγεις να μην ξεχασεις. Κ το επιβαλλεις στον εαυτο σου, ισως.

οχι μονο με αυτο Χρηστο
ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω.....
με αυτη τη φραση γιατι οπως συνηθιζεις να εχεις καποιον στη ζωη σου ετσι συνηθιζεις κ να μην τονεχεις
αυτο ποναει οντως ομως καθε φορα που συνειδητοποιεις οτι δεν υπαρχει στη ζωη σου ουτε καν στη ζωη γενικοτερα

[kanenas]

Originally posted by interappted
οχι μονο με αυτο Χρηστο
ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω.....
με αυτη τη φραση γιατι οπως συνηθιζεις να εχεις καποιον στη ζωη σου ετσι συνηθιζεις κ να μην τονεχεις
αυτο ποναει οντως ομως καθε φορα που συνειδητοποιεις οτι δεν υπαρχει στη ζωη σου ουτε καν στη ζωη γενικοτερα

Α, μην τα μπλεκεις. Η φραση \"απολα περισοτερο αφτο που με πλιγονι/ ινε τιν απουσια σου πος παο να σινιθισο\", κατεμε σιμενι πος στεναχοριεμε που παο να σε ξεπερασο- δεν το θελο αφτο.

Η δικι σου εξιγισι τορα, αφορα νομιζο κατι αλο. Ποναο οταν βλεπο πος δεν ιπαρχις στι ζοη μου, αρα θελο να ιπαρχις στι ζοη μου, αρα δεν σεχο ξεπερασι.

Αποφασισε!

[interappted]

αμ μπορω νομιζεις???το τοπιο ειναι θολοτατο!!!δεν εξω ξεκαθαρισει τι γινεται ακομα μεσα στο μυαλο μου για το πενθος φαντασου οτι ακομα περιμενω να με ξυπνησει καποιος κ να μου πει οτι ηταν ενας εφιαλτης
ειμαι αλλωτε σε σοκ σαν να το πρωτομαθαινω κι αλλωτε συνηθιζω τη ζωη μου χωρις αυτον χωρις να σημαινει οτι δεν ποναω που μου λειπει κ δεν μπορω με κανεναν τροπο να επικοινωνησω..δεν ειναι τα πραγματα καθαρα κ πιστευω οτι δεν ειναι επιτηδες γιατι αν ολα τα συναισθηματα του πενθους τα εχεις πληρως συνειδητοποιημενα κ ξεκαθαρα στο μυαλο σου απο την στιγμη που εισαι σε πενθος παει το εχασες το μυαλο..δεν το αντεχει ανθρωπινος νους.κ δεν μπορω να το εκφρασω καλα αλλα προσπαθω να το προσεγγισω ακομα γιατι πονει το ιδιο ακομα

[anwnimi]

Το πιο συνηθισμένο συναίσθημα του πένθους είναι να μη ξέρεις τι σου γίνεται! Τη μια στιγμή να είσαι έτσι, την άλλη αλλιώς. Τη μια να πεθαίνεις, την άλλη να ζεις. Τη μία να χτυπιέσαι και την άλλη να μην πιστεύεις τι σου έχει συμβεί και ότι όλα είναι ένα κακό όνειρο. Και αυτές οι τόσο διαφορετικές στιγμές μπορεί να απέχουν μεταξύ τους από βδομάδες, μέρες ή ακόμη και ελάχιστα λεπτά! Στην αρχή πίστευα ότι βάδιζα προς μανιοκατάθλιψη ή κάτι άλλο. Πίστεψέ με γλυκιά μου, νόμιζα ότι δεν είμαι καθόλου καλά, ότι μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι. Διάβασα πολλές ιστορίων άλλων ανθρώπων που δυστυχώς ζουν την απώλεια ενός αγαπημένου τους και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, έχουν αυτή τη διακύμανση...Οπότε έπεισα τον εαυτό μου να μην ανησυχεί... Το ζω κι όπου με πάει.

Άλλοτε αισθάνομαι ενοχές που νομίζω \"πως πάω την απουσία του να συνηθίσω\" κι άλλοτε βουλιάζω στην απόγνωση του ότι ζω μόνη, χωρίς εκείνον. Άλλοτε θρηνώ για το δικό του θάνατο, για το ότι δεν είναι εδώ να χαρεί με κάποια πράγματα που θα χαιρόταν κι άλλοτε για το δικό μου εγωισμό γιατί εγώ θα χαιρόμουν να είναι εδώ ακόμα κι αν δεν ήταν εκείνος χαρούμενος. Και άλλοτε θρηνώ για τη δική μου θνητότητα γιατί η απώλεια του μπαμπά μου με έκανε να πάθω τέτοιο σοκ για το πιο δεδομένο πράγμα της ζωής μας. Κι ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω...

[weird]

Originally posted by interappted

Originally posted by weird
Ιντερ
ειναι δυσκολο μαχαιρι ο θανατος του αγαπημενου προσωπου.
Εισαι σε ψυχοθεραπεια τωρα? το δουλευετε το θεμα? Αν ναι βλεπεις καποια προοδο?
Συμφωνω με τον κανενα, το εχω νιωσει κι εγω. Ειναι δυσκολο να βγουμε απο το πενθος. Εχω ενοχες να προχωρησω μπροστα...
Με το παιδι μιλατε πιο συγκεκριμενα για το μπαμπα του?
Ελπιζω να μη σε φερνω σε δυσκολη θεση με τις ερωτησεις μου.

δεν με φερνεις σε δυσκολη θεση...ειμαι ηδη αλλα το παλευω
κανω ψυχοθεραπεια περνω κ φαρμακα,δεν μιλαμε για το πενθος θ αμιλησουμε οταν μπορεσω να μιλσω βαθεια χωρις επιπλοκες.Τον χαρακτηρα μου αναλυουμε γιατι το πως πενθει καποιος εχει να κανει με την συναισθηματικη του ωριμοτητα.
ναι νομιζω οτι τον προδιδω οταν βγαινω εστω για 5 λεπτα απο το πενθος μου,γελαω με ατακες του μικρου κ αυτοματα νιωθω ενοχες...
θα σου πω ομως τι εχω πει με τους ψυχιατροευ νυν κ πρωην.το πενθος ειναι μια πληγη που δεν κλεινει ποτε..παντα θα ειναι μεσα μας αλλα θα μαθουμε να ζουμε με αυτο ειναι η δυναμη της συνηθειας για το χρονο αστα δεν ειναι καλος γιατρος ειναι μια πιπιλα τυπου παρηγορια στον αρρωστο,το μαυρο δεν γινεται γκρι..παραμενει μαυρο αλλα ζεις με αυτο,το κουβαλας οπου κι αν πας μεσα σου,μεχρι που συνηθιζεις.Αυτο που καταλαβα εγω ειναι οτι αλλο οπ χρονος κι αλλο η συνηθεια ναι μεν ειναι αποτελεσμα του χρονου αλλα αυτο το αποτελεσμα ειναι που τελικα αν μπορει νς πει κανεις οτι βοηθαει!ο χρονος που περναει προσπερναει δεν περναει
με την ψυχοθεραπεια εχω δει μεγαλη βελτιωση,πολυ μεγαλη
με το παιδι μιλαω πολυ,αλλα θελει καθε μερα να βλεπει φωτογραφιες του ολο το αλμπουμ ε,κ μετα σκαλωνω του λεω μια εικονα 1000 λεξεις
κ μου απανταει σκατα
αλλα ειναι δυνατος
μου λεει μαμα κ μενα μου λειπει ο μπαμπας κ θα κοιμηθω για να μη το σκεφτομαι
4,5 χρονων ανθρωπος
μου χει βαλει τα γυαλια που λενε

Τα παιδια πολλες φορες μας βαζουν τα γυαλια με το να εκφραζουν αυθορμητα ειλικρινα αυτο που νιωθουν..
Εισαι τυχερη που εχεις το παιδι του αντρα σου, αυτο που εσπειρε μεσα απο την αγαπη σας...Εχεις να το μεγαλωσεις, κι αυτο μπορει να ειναι μια εγνοια που σου θυμιζει \"τα της ζωης\".
Καταλαβαινω απολυτα αυτο που λες για τις ενοχες.
Ευκολα μαστιγωνουμε με δυατες τον εαυτο μας που απεμεινε ζωντανος, ετσι δεν ειναι?
Εχω ομως την πιστη πως οταν τον αγαπαμε αρκετα, του αφηνουμε μεγαλυτερα περιθωρια ελευθεριας και ζωης...
ΠΟλλα πραγματα \"δεν κλεινουν ποτε\", ειναι σαν ανοιχτες πληγες, μονο που μαθαινουμε να τα φροντιζουμε για να μην αιμορραγουν διαρκως..Αυτο που εγινε δεν ξεγινεται. Σε σημαδευει... οσο περνουν τα χρονια, ο χρονος, ολο και περισσοτερα πραγματα ζωγραφιζονται στο κορμι και την ψυχη μας, σμιλευομαστε με τα βιωματα μας..
Εμενα ο θανατος με εχει σμιλεψει βαθεια.
Να σου πω την αληθεια στον θανατο της μαμας μου ημουν απουσα. Ημουν δεκα αλλα δεν το βιωσα, δεν ξερω που κρυφτηκα, καπου βρηκα ενα μερος μεσα μου και το σκασα..
Τωρα προσπαθω ακομα, θελω να συναντηθω με το πενθος μου μετα απο 14 χρονια, να το ζησω...
Κανω δυομιση χρονια θεραπεια αλλα γι αυτο εχω αρχισει να μιλω τελευταια, με πολυ εμμεσο, σχεδον σπασμωδικο τροπο... Μπορει να μην πενθησα, αλλα αν κοιταξεις μεσα στα ματια μου θα δεις μεγαλη σκοτεινια...
Εχω μαθει να ζω με μια υπαρξιακη αγωνια και εχοντας την επιγνωση του δικου μου του θανατου και αυτων που αγαπω, την αισθηση του εφημερου..
Στην αρχη με τρομαζε μα τωρα το εκανα στοιχειο του εγω μου και της ζωης μου..με βοηθα να εχω το βαθος που θελω.
Τα αγαπω αυτα τα σκοταδια μου, ειναι η δικη μου ιδιαιτερη ματια να βλεπω τα πραγματα..
Οι πληγες δεν κλεινουν αλλα μαλακωνουν...
Εχε κουραγιο, δινε τον αγωνα σου..
Ο χρονος δεν γιατρευει, απλα βοηθα τη θεληση σου να γιατρευτεις, να ζησεις και σε σπρωχνει ενα βημα πιο μπροστα)

[interappted]

weird εχω καταλαβει οτι μιλαω με ανθρωπο που οντως πενθει.γιατι ξερεις το πενθος εχει να κανει κ με τη συναισθηματικη ωριμοτητα του καθενα..ποσο αγαπησε τοσο θα πενθισει...κι εγω πενθω, οσο αγαπησα..νιωθ τυψεις που εξακολουθω να υπαρχω..αν δεν ηταν ο μικρος δεν ξερω καν αν θα υπηρχα κ τωρα αρχισα μετα απο εναμιση χρονο να μιλαω με ανθρωπους
βεβεαια μου χει στριψει η βιδα αρκετα δεν με αναγνωριζω
ενα κομματι μου πεθανε μαζι του κ αυτο θα ειναι νεκρο..ετσι ζω ξεροντας πως εθαψα μαζι με το σωμα του ενα κομματι μου μεγαλο κι αφησα το σωμα σχεδον ρομποτικα να ζει..ρομποτικα!αλλα ζει..κ μου ρχεται ενα τραγουδι
σου πα θα πεθανω αν σκοτωθεις κι ομως εχω ζησει
τελικα επιβιωσα
τελικα ενιωσα ακομα μια φορα οτι ειμαστε κι ανθρωποι ζωα κ η φυση σου δινει το ενστικτο της επιβιωσης..
σαν αγριμι νιωθω..που ομως εχει να προστατεψει το μικρο του που αν κοιταξει μεσα του δεν ξερει τι θα βρει
πονο?θυμο?δυναμη?σπασιματα? ολα μαζι?εχω χαθει αλλα επιβιωνω!

[interappted]

Originally posted by anwnimi
Το πιο συνηθισμένο συναίσθημα του πένθους είναι να μη ξέρεις τι σου γίνεται! Τη μια στιγμή να είσαι έτσι, την άλλη αλλιώς. Τη μια να πεθαίνεις, την άλλη να ζεις. Τη μία να χτυπιέσαι και την άλλη να μην πιστεύεις τι σου έχει συμβεί και ότι όλα είναι ένα κακό όνειρο. Και αυτές οι τόσο διαφορετικές στιγμές μπορεί να απέχουν μεταξύ τους από βδομάδες, μέρες ή ακόμη και ελάχιστα λεπτά! Στην αρχή πίστευα ότι βάδιζα προς μανιοκατάθλιψη ή κάτι άλλο. Πίστεψέ με γλυκιά μου, νόμιζα ότι δεν είμαι καθόλου καλά, ότι μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι. Διάβασα πολλές ιστορίων άλλων ανθρώπων που δυστυχώς ζουν την απώλεια ενός αγαπημένου τους και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, έχουν αυτή τη διακύμανση...Οπότε έπεισα τον εαυτό μου να μην ανησυχεί... Το ζω κι όπου με πάει.

Άλλοτε αισθάνομαι ενοχές που νομίζω \"πως πάω την απουσία του να συνηθίσω\" κι άλλοτε βουλιάζω στην απόγνωση του ότι ζω μόνη, χωρίς εκείνον. Άλλοτε θρηνώ για το δικό του θάνατο, για το ότι δεν είναι εδώ να χαρεί με κάποια πράγματα που θα χαιρόταν κι άλλοτε για το δικό μου εγωισμό γιατί εγώ θα χαιρόμουν να είναι εδώ ακόμα κι αν δεν ήταν εκείνος χαρούμενος. Και άλλοτε θρηνώ για τη δική μου θνητότητα γιατί η απώλεια του μπαμπά μου με έκανε να πάθω τέτοιο σοκ για το πιο δεδομένο πράγμα της ζωής μας. Κι ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω...

δεν φοβαμαι το δικο μου θανατο πια
να μη σου πω οτι ειναι το πρωτο ραντεβου που περιμενω εγω...
αλλα το κλασικο να ζησετε να τον θυμομαστε που το πας?ευχη η καταρα??εχω αυτην την απορια

[weird]

Κι εγω διαισθανομαι οτι με εναν τροπο ακομα και τωρα \"πενθω\". Κι ομως, την αγαπω τοσο μα τοσο πολυ την ζωη, αυτην την εφημερη υπαρξη..
Δεν μπορω να βρω λεξεις να στο εκφρασω μα καποτε σε εναν διαλογο με τη ζωη μου γυρισα και της ειπα:δεν θελω να σε χασω.. κι αν καποτε σε μισησα ηταν γιατι ελειψες απο αυτους που αγαπησα..
Ειναι ακομα νωρις για να αφησεις μεσα σου χωρους φωτος κι ελπιδας..
Οταν ημουν μεσα σε καταθλιψη, παει καιρος, δεν μπορουσα να βιωσω συναισθηματα, πετρα η καρδια τα παντα, τιποτα δεν χωραγε περα απο μια παρατεταμενη αισθηση αποστασης απο τα πραγματα, σκληροτητας, για να αντεχω και να επιβιωνω..
Ολα θελουν τον χρονο τους, μαζι με τον κοπο μας φυσικα...
Τωρα μαζι με τα ασχημα, χωραν και πολλα ομορφα μεσα μου.. Εχουν βρει τον τροπο τους να συνυπαρχουν.
Τωρα, εναμιση χρονο μετα, εισαι ετοιμη να μιλας.

[interappted]

ναι αγορασα κσπιτι να φυγω απο τους γονεις μου γιατι πνιγομαι κι εκει που ενιωθα δυνατη καταλαβα ποσο θα μας λειψει με το γο μου ο αντρας μου
Σημερα μαλωσα με τη φωτογραφια του
του ειπε οτι μας γαμισε (συγνωμη για την εκφραση )τη ζωη
μετα αρχισα να κλαιω
τωρα νιωθω λες κι εσκαβα ολη μερα
πηρα κ τα χαπια μου κ θολωσα το τοπιο μου παραπανω

αυτο που ειπες οτι μισησες καποτε η ζωη γιατι ελλειψε απο οσους αγαπας με αφησε αφωνη!αυτο ειναι που δεν μπορω να εκφρασω
ζω για το γιοκα νου κ μονο κ καποια στιγμη ισως να βρω την ορεξηνα παψω να επιβιωνω κ να αρχισω να ζω
μακαρι να το πετυχω
κι εγω κι ολοι οσοι πενθουν..
κι εχεις δικιο σημερα ο γιος μου με εκανε κ γελασα την ωρα που εκλαιγα
γελιο κ κλαμα μαζι..χσμ..τι σου εινα η ζωη!!

[anwnimi]

Originally posted by interappted
βεβεαια μου χει στριψει η βιδα αρκετα δεν με αναγνωριζω
ενα κομματι μου πεθανε μαζι του κ αυτο θα ειναι νεκρο..ετσι ζω ξεροντας πως εθαψα μαζι με το σωμα του ενα κομματι μου μεγαλο κι αφησα το σωμα σχεδον ρομποτικα να ζει..ρομποτικα!αλλα ζει..κ μου ρχεται ενα τραγουδι
σου πα θα πεθανω αν σκοτωθεις κι ομως εχω ζησει
τελικα επιβιωσα
τελικα ενιωσα ακομα μια φορα οτι ειμαστε κι ανθρωποι ζωα κ η φυση σου δινει το ενστικτο της επιβιωσης..
σαν αγριμι νιωθω..που ομως εχει να προστατεψει το μικρο του που αν κοιταξει μεσα του δεν ξερει τι θα βρει
πονο?θυμο?δυναμη?σπασιματα? ολα μαζι?εχω χαθει αλλα επιβιωνω!

Αυτό με το ότι νιώθω σαν ζώο το έχω νιώσει πολύ έντονα...
Ένιωθα σα ζώο που πρέπει να κάνουμε ένα μνημόσυνο και μετά να τους πάμε για φαγητό και να τους περιμένω να φάνε και εγώ να θέλω να ουρλιάξω και να πω πως μπορείτε - πως μπορούμε και τρώμε;;; Πως μπορώ και συνεχίζω να ζω;

Όταν νιώθω πως πέθανε ένα κομμάτι του εαυτού μου ιντερ μου είναι το χειρότερό μου. Είναι ο πιο δυνατός πόνος. Σαν να μου έκοψαν ένα μεγάλο μέρος μου και το έθαψαν κι αυτό μαζί του.

δεν φοβαμαι το δικο μου θανατο πια
να μη σου πω οτι ειναι το πρωτο ραντεβου που περιμενω εγω...
αλλα το κλασικο να ζησετε να τον θυμομαστε που το πας?ευχη η καταρα??εχω αυτην την απορια

Ούτε εμένα μ\'αρέσει αυτή η ευχή όποτε την ακούω μου έρχεται να απαντήσω κάτι πολύ σκληρό. Τους πρώτους 6-7 μήνες ήταν τέτοια η επιθυμία μου να πεθάνω και εγώ που ήθελα να απαντήσω δε θέλω να ζήσω θέλω να πεθάνω για να τον ξανασυναντήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ.
Ακόμα η επιθυμία αυτή υπάρχει, αλλά είναι περισσότερο κρυμμένη, λιγότερο αισθητή. Παρόλα αυτά η ευχή αυτή εξακολουθεί να μου προκαλεί άσχημα συναισθήματα.

Εγώ φοβάμαι...Και τον δικό μου θάνατο και των αλλωνών...Γιατί αν και τα ήξερα όλα πριν, τα βλέπω τώρα όλα να πραγματοποιούνται. Να ζω σε μία πραγματικότητα που οι άνθρωποι γύρω μου μπορεί αύριο να μην υπάρχουν...Ο ένας μετά τον άλλον να φεύγουν. Κι εγώ να μένω εκέι να αποχαιρετώ κάθε φορά. Έχασα μέσα σε 9,5 μήνες το μπαμπά μου, τη γιαγιά μου και το θείο μου. Νιώθω ότι είμαι εγκλωβισμένη σε μία σκηνή θεάτρου που το σενάριο είναι θρίλερ και η πλοκή του έργου είναι προκαθορισμένη και δεν μπορεί κανένας να ξεφύγει από αυτή...

[interappted]

χμ το μου θυμισες τωρα..αν κ ημουν στην καρακοσμαρα μου στα μνημοσυνα...να χεις τον πονο σου κ να χεις κ να τους ΚΕΡΑΣΕΙΣ αυτους που δηθεν ηρθαν να σου σταθουν κ τρωνε ακριμως οπως σου τρωει την ψυχη ο πονος...
κ να σου λενε κουραγιο
τι λες τωρα?
εγω ετσι απαντουσα..
σκληρη
κι οταν μου λεγανε να ζησετε να τον θυμοσαστε...............................
ασε......μου ρχοταν να ..................
ειμαστε θηλαστικα τελικα
ΖΩΑ
απο οποια πλευρα να το δεις
απο το θηλασμο ενος βρεφους μεχρι τις συζητησεις που ακουγονται σε κηδειες κ μνημοσυνα
μεχρι κι αυτους που σου λενε
τελειωσε η κηδεια εχουν κι αλλοι σειρα φυγε
κ δεν καταλαβαινουν οτι εκει εισαι κι εσυ..δεν θες να φυγεις σημερα θα παω στα κοιμητηρια
θα μαλωσω κ μαζι του
κ μετα θα του κανω δουλειες
το Σαββατο του ανηκει!εσχουμε 1 του μηνα
δλδ περασε ενας χσρονος κ 7!!!!μηνες
περασε?ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕ ΜΑΛΛΟΝ!