περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

[anwnimi]

Χαίρομαι όμως που εκτός από τη ζωώδη συμπεριφορά μας αναφέρθηκες και σε μια άλλη: το θηλασμό ενός βρέφους.
Αυτή είναι η ωραία πλευρά Ίντερ μου. Υπάρχει πιο όμορφη και συγκινητική εικόνα; Εσύ κιόλας θα ξέρεις καλύτερα από μένα γιατί θα το έχεις ζήσει.

Εύχομαι εμείς που είδαμε, ακούσαμε και νιώσαμε στο πετσί μας τη σκληρότητα των άλλων σε τέτοιες τραγικές περιστάσεις - άλλες φορές σκόπιμη άλλες φορές απερίσκεπτη - να φερθούμε καλύτερα σε άλλους που θα βρεθούν στη θέση μας. Γιατί δεν είμαστε ΜΟΝΟ ζώα, έτσι θέλω να πιστεύω...

[interappted]

το θεμα ειναι οτι αν δεν εχεις περασει αυτο το θεριο δεν εισαι σε θεση να καταλαβεις κ να φερθεις καλα..εγω εκιε ειναι που ενιωσα το ποσο ζωα ειμαστε εμεις οι ανθρωποι..μιλουσαν πολλοι στο \"σπιτι του κρεμασμενου για σκοινι\"
κατανοηση βρηκα μονο σε εοσους πςρασαν αυτη την πορτα που δεν εχει γυρισμο
πηγα επανω σημερα..κ θα παραμεινω εκει με την ψυχη μου για παντα..το σωμα εχει επιστρεψει κ εινα εδω..γραφει στο φορουμ θα κατσει διπλα στο παιδι μου...

κ αυριο θα συνεχισει..αλλα σημερα θα κανει παυση..

[anwnimi]

Έχεις δίκιο. Κάποιοι δε σέβονται τίποτα, τα έχω περάσει και εγώ. Λέγανε και από πάνω άσχημα πράγματα. Τι ήρθανε τότε; Για να χύσουν το δηλητήριό τους; Εγώ και αλήθεια να ήτανε αυτά τα πράγματα που ήρθαν και είπαν αν συνέβαινε κάτι τόσο τρομερό σε αυτούς θα ντρεπόμουν να τους τα πω. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός;

Έχει γεμίσει η ψυχή μου μίσος και θυμό που δεν είχα ποτέ μου. Και όλο αυτό με εξαντλείει αφάνταστα.

Ναι Ίντερ και εγώ μόνο από άτομα που γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει απώλεια έχω βρει παρηγοριά. Και τους έχω βάλει μέσα στην καρδιά μου. Μου δείχνουν να καταλάβω τι σημαίνει άνθρωος για να μη το ξεχάσω ποτέ μου.

Η ψυχή σου είναι κουρασμένη. Ταλαιπωρημένη. Μέσα στις ατυχίες της είναι ευτυχώς πολύ τυχερή που έχει και ένα αγγελούδι επίγειο για να τη ζεσταίνει εδώ στη γη...

[Sofia]

Originally posted by weird
Κι εγω διαισθανομαι οτι με εναν τροπο ακομα και τωρα \"πενθω\". Κι ομως, την αγαπω τοσο μα τοσο πολυ την ζωη, αυτην την εφημερη υπαρξη..
Δεν μπορω να βρω λεξεις να στο εκφρασω μα καποτε σε εναν διαλογο με τη ζωη μου γυρισα και της ειπα:δεν θελω να σε χασω.. κι αν καποτε σε μισησα ηταν γιατι ελειψες απο αυτους που αγαπησα..
Ειναι ακομα νωρις για να αφησεις μεσα σου χωρους φωτος κι ελπιδας..
Οταν ημουν μεσα σε καταθλιψη, παει καιρος, δεν μπορουσα να βιωσω συναισθηματα, πετρα η καρδια τα παντα, τιποτα δεν χωραγε περα απο μια παρατεταμενη αισθηση αποστασης απο τα πραγματα, σκληροτητας, για να αντεχω και να επιβιωνω..
Ολα θελουν τον χρονο τους, μαζι με τον κοπο μας φυσικα...
Τωρα μαζι με τα ασχημα, χωραν και πολλα ομορφα μεσα μου.. Εχουν βρει τον τροπο τους να συνυπαρχουν.
Τωρα, εναμιση χρονο μετα, εισαι ετοιμη να μιλας.

διαβάζω τον διάλογο σας....αλλά αυτο το κομματι weird, και ειδικά η τελευταια πρόταση ειναι τόσο ουσιαστικα κ τόσο αληθινα.απο τα πιο ομορφα πράγματα που χω διαβάσει εδω..απο τους λόγους που χαιρομαι να συμμετέχω -έστω κ ως θεατής- σ αυτο το φόρουμ.

[anwnimi]

Σοφία θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.
H γλυκιά μου η weird και τα λόγια της με έχουν σώσει αμέτρητες φορές.

Μακάρι να μπορούσα να πω κι εγώ στην ίντερ κάτι τόσο όμορφο, ειλικρινές και από τα βάθη της καρδιάς μου. Αλλά και για μένα είναι αρκετά νωρίς ακόμα...Ίσως και μετά από 10 χρόνια να επαναπαύομαι και να λέω το ίδιο; Τρομάζω στην ιδέα των χρόνων που θα ακολουθήσουν...Δεν ονειρευόμουν έτσι αυτά τα χρόνια.

Εύχομαι να υπάρχουν πάντα άνθρωποι που να έχουν την καρδιά και το μυαλό να σκέφτονται έτσι...Και εμείς, εγώ, η ίντερ και άλλοι πολλοί να έχουμε την τύχη να τους ακούμε...

[weird]

Καθε απώλεια έχει το δικό της χρώμα, τον δικό της ήχο, μυρουδιά, βάθος, βάρος... κι εμεις ειμαστε τοσο ποικιλλόμορφοι, ο καθενας απο εμας. Καθε βίωμα είναι μοναδικό έτσι όπως βιωνεται.
Γι αυτο αφουγκρασου, δες τι συμβαινει με εσενα, αφησε σ αυτο που σου συμβαινει τον χωρο και το χρονο που ζητα, μάθε το καλα..
Δεν υπαρχει τροπος, εσυ θα τον εφεύρεις.
Με κοπο, με κλαμα, αν εισαι τυχερος, κι αλλοτε χωρις, αν εισαι πιο ατυχος, μ ενα κλαμα αφατο, ανειπωτο, βουβό, που δεν υπολειπεται σε σπαραγμο..
Δεν υπρχει μετρο συγκρισης.. και δεν ωφελει στα θεματα της απωλειας..
Sofia τα λογια σου με αγγιζουν βαθια. Ειναι σαν πετρουλες διαλεγμενες πολυ πολυ προσεχτικα και ευστοχα πεφτουν στην λιμνη της ψυχης, δημιουργωντας αλλεπαλληλους κυκλους ηρεμιας, ομορφιας. Σ ευχαριστω.
Anwnimi και τα λογια τα δικα σου με εχουν βοηθησει απεραντα πολυ! Καρδουλα μου, μπροστα σε μια ασαφη εννοια των χρονων που μελλουνε να ρθουνε, που σε αγχωνει και σε θλιβει, σκεψου αυτο που ζεις τωρα.
Εχεις συνειδητοποιησει τι κανεις? Ποσο αξιοθαυμαστα δυνατη εισαι? Η απωλεια του πατερα σου.Μετα της γιαγιας, του θειου σου.. Πονεσες και πονας, ανατριχιαζει η καρδια μου να αισθανθω ποσο..
Και μεσα σε ολο αυτο το τοπιο του πονου, με τη σκοτεινια και τον αγριο ανεμο, την ερημια και τα γυμνα κλαδια, βρηκες τη δυναμη να φυτεψεις ενα λουλουδι, που σφυζει απο ζωη.. Κοιτα τις στιγμες που ζεις..αυτες εχουν σημασια..
Μπραβο σου που βρηκες το κουραγιο.. να μοιραζεσαι, να δινεις(ειδικα εμενα μου εχεις δωσει πολλα και πριν απο την πρωτη σου απωλεια και μετα), να ψαχνεις, να διαβαζεις για να ανακαλυπτεις την ψυχη σου πιο βαθεια...
Να αντεχεις να ζεις γιατι ξερεις πως \"Θα μπορουσε να ειναι και χειροτερα\", που λεει και η ταινια..(ραγισμενα φτερα).
Σε θαυμαζω για το κουραγιο σου και για τον αιματηρο σου πονο που παλευεις μαζι του.
ειναι ομορφο να εχεις τετοιους ανθρωπους διπλα σου

[interappted]

εχω να μπω για τα δεδομενα μου καιρο στο forum...συγκινουμαι που σας διαβασα..
δεν μπαινω συχνα γιατι περναω μια περιοδο μεγαλου θυμου σχεδον χαρηκακιας κ ντρεπομαι για τον εαυτο μου..Αδειασα....
κι ομως ειμαι εδω κ το παλευω
οχι για να γεμισω αλλα για να συνηθισω να ειμαι αδεια
δεν περιμενω να γινω αυτο που ημουνα...αλλα δεν μπορω να καταλαβω προς τι ολη αυτη η ενταση τα νευρα,με ολο τον κοσμο..ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ με χαλανε..με τρελλαινουν οι θορυβοι βριζω,κακιωνω
με τρομαζω
θελω να σας πω οτι ακομα κι αν για τα δικα μου δεδομενα αραιωσα την επικοινωνια μου στο φορουμ
σας σκεφτομαι,περνω δυναμη μοιραζομενη μαζι σας το τα συναοσθηματα καταλαβαινω οτι δεν ειμαι σε θεση να βοηθησω κανεναν οσο κ να το θελω..γιατι παντα επερνα δυναμη βοηθοντας
θελω να ΠΕΡΑΣΩ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΣΟ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΜΟΥ ΟΣΟ Κ ΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΑΚΗ ΜΑΝΑ Κ ΜΟΝΗ!

ζητω συγνωμη αν ανοιγοντας την ψυχη μου για το θανατο του αντρα μου,δημιουργησα αρνητικα συναισθηματα η ημουν αποκαρδιωτικη........................
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΝΑ ΠΩ!ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Κ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ

[weird]

Πολυ ομορφα τα λογια σου στο τελος Ιντερ.
Κουραγιο, ειναι δυσκολος ο αγωνας που δινεις..
Σ αυτο που λες, την αναγκη να βοηθας για να παιρνεις κι εσυ δυναμη σε καταλαβαινω πολυ καλα..
Κι ο θυμος ειναι κι αυτος ενα σταδιο, για να πας παραπερα.
Δωσε πολλα φιλια στο αγγελουδι σου.

[anwnimi]

Δεν έχω λέξεις...
Πόσο βαθιά στην ψυχή μου φτάνουν τα λόγια σου γλυκιά μου weird... Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά.
Έχεις απόλυτο δίκιο, το πως βιώνει ο καθένας τη δική του πληγή είναι ξεχωριστό για τον καθένα...
Τις περισσότερες φορές δεν αισθάνομαι όμως καθόλου δυνατή, αισθάνομαι πιο αδύναμη από όλους γύρω μου...Σα να θέλω να κρατηθώ πίσω, να μην προχωρήσω μπροστά. Σα να θέλω να τα καταστρέψω όλα και να φύγω μακριά από όλους και από όλα, να μείνω τελείως μόνη μου και να ζήσω τον πόνο μου όσο πιο δυνατά μπορώ, με όλη μου τη δύναμη! Να μη με αποσπά τίποτα! Σαν να θέλω να τους τιμωρήσω όλους (ποιον και γιατί δεν ξέρω) αλλά τελικά τον εαυτό μου τιμωρώ και ενώ το ξέρω συνεχίζω...

Ίντερ μου σε νιώθω και σένα...Σε παρακαλώ ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΣΥΓΝΩΜΗ!
Ο λόγος που δεν μιλάω σε κοντινούς μου ανθρώπους είναι αυτός ο φόβος που εκφράζεις εδώ. Ότι θα τους δημιουργήσω αρνητικά συναισθήματα, θα είμαι αποκαρδιωτική, πληκτική, επαναλαμβανόμενη, πικρόχολη, μεμψίμοιρη...
Σε παρακαλώ, εδώ ο χώρος είναι ελεύθερος να εκφραστείς...Αν δεν άνοιγες αυτό το θέμα ΕΣΥ, δε θα είχες την ευκαιρία ούτε εσύ ούτε κι εγώ ούτε ίσως και άλλα άτομα που απλά διαβάζουν τα μηνύματα αυτά να ακούσουμε κάτι τόσο όμορφο, ζεστό, ανθρώπινο, απλό...Μπορεί να μην αλλάζει κάτι από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί η ανακούφιση να είναι παροδική αλλά από τα μικρά βήματα πάμε στα μεγαλύτερα...

[interappted]

Originally posted by anwnimi
Δεν έχω λέξεις...
Πόσο βαθιά στην ψυχή μου φτάνουν τα λόγια σου γλυκιά μου weird... Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά.
Έχεις απόλυτο δίκιο, το πως βιώνει ο καθένας τη δική του πληγή είναι ξεχωριστό για τον καθένα...
Τις περισσότερες φορές δεν αισθάνομαι όμως καθόλου δυνατή, αισθάνομαι πιο αδύναμη από όλους γύρω μου...Σα να θέλω να κρατηθώ πίσω, να μην προχωρήσω μπροστά. Σα να θέλω να τα καταστρέψω όλα και να φύγω μακριά από όλους και από όλα, να μείνω τελείως μόνη μου και να ζήσω τον πόνο μου όσο πιο δυνατά μπορώ, με όλη μου τη δύναμη! Να μη με αποσπά τίποτα! Σαν να θέλω να τους τιμωρήσω όλους (ποιον και γιατί δεν ξέρω) αλλά τελικά τον εαυτό μου τιμωρώ και ενώ το ξέρω συνεχίζω...

Ίντερ μου σε νιώθω και σένα...Σε παρακαλώ ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΣΥΓΝΩΜΗ!
Ο λόγος που δεν μιλάω σε κοντινούς μου ανθρώπους είναι αυτός ο φόβος που εκφράζεις εδώ. Ότι θα τους δημιουργήσω αρνητικά συναισθήματα, θα είμαι αποκαρδιωτική, πληκτική, επαναλαμβανόμενη, πικρόχολη, μεμψίμοιρη...
Σε παρακαλώ, εδώ ο χώρος είναι ελεύθερος να εκφραστείς...Αν δεν άνοιγες αυτό το θέμα ΕΣΥ, δε θα είχες την ευκαιρία ούτε εσύ ούτε κι εγώ ούτε ίσως και άλλα άτομα που απλά διαβάζουν τα μηνύματα αυτά να ακούσουμε κάτι τόσο όμορφο, ζεστό, ανθρώπινο, απλό...Μπορεί να μην αλλάζει κάτι από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί η ανακούφιση να είναι παροδική αλλά από τα μικρά βήματα πάμε στα μεγαλύτερα...

ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΜΩΣ η μονιμη καταθλιπτικη,η αλλαξε τοσο η η η

[weird]

Ιντερ
τι ακριβως λες στο τελευταιο μηνυμα γιατι δεν εχω καταλαβει...

[interappted]

την εικονα των φιλων κ γνωστων για την επαναληψη του πως νιωθεις που εχασες αυτον που αγαπας βλεπεις περασε 1 χρονος 7 μηνες κ 18 μερες κ για μενα ωρες-ωρες ειναι σαν να μην περασε μια μερα
δεν παραπονιεμαι παλι καλα με στηριζουν κ κυριως τωρα που εκανε κι αυτο που εκανε ο πατερας μου....
ο βρεγμενος τη βροχη δεν τη φοβαται

[anwnimi]

Αχ, φιλία λέξη ιερή φιλία λέξη θεία δε γράφαμε στα μαθητικά λευκώματα;
Εγώ τουλάχιστον τότε πίστευα ότι τις φίλες αυτές θα τις είχα για πάντα, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου πέρα από αυτές. Μια φορά θυμάμαι είχα δει στον ύπνο μου ότι η μία είχε πεθάνει και είχα πάθει πανικό γιατί η ζωή των υπολοίπων μας δεν είχε πια νόημα!
Κάποια στιγμή χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα ότι η \"φιλία\" αυτή συντηρούνταν μάλλον από δικές μου προσπάθειες μόνο οπότε και τις εγκατέλειψα. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι αυτό έφερε αντίδραση κάνοντας μετά εκείνες κάποιες σπασμωδικές προσπάθειες αλλά ήμουν τόσο πικραμένη και αποφασισμένη που πάτησα delete.
Τη θέση τους πήραν γρήγορα - μάλλον ήταν αρνητικό αυτό γιατί έγινε σαν αποκούμπι - άλλες 2 που μόλις έχασα το μπαμπά μου χαλάστηκαν τόσο πολύ με τη μαυρίλα μου που την κάνανε κανονικά...

Μερικές φορές κάνω απολογισμό και λέω τόσα χρόνια δεν μπορεί να φταίνε μόνο οι άλλοι. Ψάχνω να βρω τα δικά μου φταιξίματα.
Βρήκα ότι έχω...Αλλά πάλι δεν δικαιολογούν τέτοια απομάκρυνση τουλάχιστον στη 2η περίπτωση. Δεν ξέρω, ίσως να είμαι τόσο εγωκεντρική που να μην έχω βρει τα πραγματικά δικά μου φταιξίματα!

Ιντερ χαίρομαι πραγματικά που έχεις κοντά σου ανθρώπους, ειδικά μετά από όλα όσα πέρασες... Έστω κι αν εδώ όπως λες σε άλλο θέμα αισθάνεσαι πιο οικεία...Η κοντινή επαφή είναι απολύτως αναγκαία και ανακουφιστική...

[interappted]

σε εμενα η κοντινη επαφη ειναι δυσκολη
ειμαι επικοινωνιακη αλλα συνηθως χρειαζεται να πνιξω τα πραγματικα μου αισθηματα
γιατι δε μου φταιει κανενας να τον επιβαρυνω
εδω τα λεω οπως ειναι
κ ξερω οτι εχω κατανοηση
αυτες τις μερες με αυτα που περασα μου λειπει ο αντρας μου πολυ
δεν εχω αλη επιλογη
δεν γυριζει πισω
στεκομαι οσο μπορω στα ποδια μου μην ξερωνατας τι να παλεψω πρωτα
δειχνω αρκετα δυνατη
το μεσα μου το ξερει
εχω να παω 3 βδομαδες στα κοιμητηρια...
μου στοιχιζει
τι σου ειναι η ζωη?
πρεπει να την παλεψουμε

[anwnimi]

Originally posted by interappted
σε εμενα η κοντινη επαφη ειναι δυσκολη
ειμαι επικοινωνιακη αλλα συνηθως χρειαζεται να πνιξω τα πραγματικα μου αισθηματα
γιατι δε μου φταιει κανενας να τον επιβαρυνω
εδω τα λεω οπως ειναι

Ακριβώς! Με εκφράζεις απόλυτα με αυτά που λες.

Χαίρομαι πολύ για τη δυναμικότητά σου:

τι σου ειναι η ζωη?
πρεπει να την παλεψουμε

Εδώ όπως το είπες μπορείς να εκφραστείς. Είμαστε μαζί σου.