περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

[interappted]

ευχαριστω ειναι πολυ σημαντικο για μενα
μα πολυ
γιατι δυστυχως επεσα παλι
κ πλι μαλλον θα σηκωθω

[weird]

\"Tι σου ειναι η ζωη?\"
Μου αρεσει πολυ αυτη σου η φραση, κρυβει μια δυναμη μεσα της...
Ετσι ειναι γλυκα πρεπει να παλευουμε... ποιος μας εγγυηθηκε στον κοσμο που ηρθαμε οτι δεν θα περασουμε απο μεγαλες οδυνες? Κανεις...
ΠΟιος μας εγγυηθηκε στον κοσμο που ηρθαμε οτι θα βιωσουμε την κορυφωση της ευτυχιας μας?Κανεις..
Ολα για μας τους ανθρωπους ειναι, να τα ζουμε, να τα διασχιζομε, να συνεχιζουμε, να παλευουμε....
να ευτυχουμε και να δυστυχουμε...
Οι φιλοι ειναι κατι το υπεροχο, ειδικα οταν προκειται για \"συνοδοιπορους\"...
Ειμαστε διπλα σου Ιντερ... Βγαλε απο μεσα σου οτι εχεις να βγαλεις...
Πολλα φιλια και στο παιδακι σου!

[anwnimi]

Originally posted by weird
ποιος μας εγγυηθηκε στον κοσμο που ηρθαμε οτι δεν θα περασουμε απο μεγαλες οδυνες? Κανεις...
ΠΟιος μας εγγυηθηκε στον κοσμο που ηρθαμε οτι θα βιωσουμε την κορυφωση της ευτυχιας μας?Κανεις..

Όπως πάντα weird μου με προσγειώνεις στην πραγματικότητα...
Εκεί που είμαι θυμωμένη με όλους και με όλα, λες αυτό που σκοπίμως μάλλον επιλέγω να το ξεχνάω μερικές φορές...Και που καταλαγιάζει το θυμό μου ο οποίος με εξαντλεί τόσο πολύ...Μερικές φορές αυτό το γιατί σε πνίγει αλλά σκεφτόμενη αυτό που λες έχεις δίκιο...

[interappted]

ολα για μας τους ανθρωπους ολα
τα καλα τα κακα
κ το βρισιμο anwnimi κι ο θυμος ανθρωπινα ειναι
ολα
καθε τι που βιωνεις ξυπνα τα αναλογα αισθηματα
τι να πεις?
τι ειναι η ζωη???????γιατι ζουμε????????????????????????????αλλοι αναρωτιουνται γιατι πεθαινουμε εγω αναρωτιεμαι γιατι ζουμε

[anwnimi]

Μ\'αρέσουν τα ερωτήματά σου. Είναι και ερωτήματα δικά μου. Κάπου είχα διαβάσει ότι αν ξέραμε το νόημα της ζωής η ζωή δε θα είχε νόημα. Και ότι ο καθένας μπορεί να ορίσει το δικό του νόημα. Δε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ή πρέπει να έχουν το ίδιο νόημα ζωής. Αν και όλοι λίγο πολύ αναζητούμε προσωπική ευτυχία...Αυτά λίγο πολύ έλεγε και μου άρεσαν...

[interappted]

κ μενα καλα μου ακουγονται αλλα απο κει κ περα υπαρχει ενας μακρυς δρομος να κανεις τη θεωρεια πραξη
καλο ταξιδι σε ολους μας στην προσπαθεια μας να κανουμε θεωρειες πραξη κ στην προσπαθεια μας να βρουμε αν η ζωη εχει νοημα κι αν εχει ειναι τοσο ουσιαστικο ωστε να υποχρεωνομαστε να καταπινουμε αυτα που μας κερναει?
κ τι οριζει τελικα αν η ζωη μας κερναει φονταν η κινινο?????????????

[kanenas]

Originally posted by interappted
κ τι οριζει τελικα αν η ζωη μας κερναει φονταν η κινινο?????????????

1. Ο εαυτος μας
2. Η τυχη

σιμερα ιμε πολι δινατος στις απαντισις!

[interappted]

ναι ρε Χρηστο

εισαι!!!

τωρα μια αλλη ερωτηση τι γινεται οταν η δυναμη της ζωης ειναι αντιστροφως αναλογη της δυναμης του εαυτου?

[olorou]

Αφήνεις τη δύναμη της ζωής να υπερνικήσει.

[interappted]

θα καταληξω παλι στην σταση που κατεληξα για τη ζωη κ τους ανθρωπους ειμαστε ζωα
κι αυτο το λεω για καλο!το μονο πραγμα που μου μεινε ειναι αυτα 2 ενστικτα
της επιβιωσης κ της μανας

ας μιλησει λοιπον η φυση
η φυση???η ζωη???ο θανατος???

οσο μεγαλωνω τοσο πιο πολυ απορω
οσο γνωρισα τον θανατο
οσο γνωριζω τη ζωη
οσο κατανος τη φυση
με πιο πολλα ερωτηματικα γεμιζω

[anwnimi]

Originally posted by interappted
κ τι οριζει τελικα αν η ζωη μας κερναει φονταν η κινινο?????????????

μ\'αρέσουν τα πετυχημένα σου πολύ! είναι να κλαις και να γελάς μαζί...
Κάποτε άκουσα, ίσως κι εδώ, δε θυμάμαι, ότι η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδι με χαρτιά. Στο διπλανό σου μπορεί να φέρει καλό φύλλο, σε σένα όχι. Πάντως όλοι παίζουν όσο καλύτερα μπορούν με τα φύλλα που έχουν...Αχ...

Originally posted by interappted
οσο μεγαλωνω τοσο πιο πολυ απορω
οσο γνωρισα τον θανατο
οσο γνωριζω τη ζωη
οσο κατανος τη φυση
με πιο πολλα ερωτηματικα γεμιζω

Αυτό να λέγεται...Μάλλον από τότε που γνώρισα πραγματικά το θάνατο άρχισα να γεμίζω με αμέτρητα ερωτηματικά...Γιατί; Πώς; Πού; Τώρα; Πότε;

[interappted]

η ζωη μου μονο ειρωνικα μου ρχεται να τη δω για αυτο τα ακραια παραδειγματα

για τα ερωτηματικα που γενναει ο θανατος δεν θα τα λυσει ποτε η ζωη
κ κυριως η ζςη που εχει μιωσει πενθος

[anwnimi]

Ιωάννα μου έχεις δίκιο, δεν υπάρχει απάντηση για τα ερωτηματικά αυτά. Μακάρι να υπήρχε κάποιος να μου έδινε και μένα μια σίγουρη απάντηση για όλα τα τεράστια ερωτηματικά μου. Πρέπει να δώσει ο καθένας τη δική του απάντηση, αυτή που τον εκφράζει. Πόσο θα ήθελα να είχα τον τρόπο να το κάνω για τον εαυτό μου αλλά και για τους άλλους.

Γράφεις \"και κυρίως ζωή που έχει βιώσει πένθος\"
Σίγουρα όλοι κάποτε θα βιώσουν πένθος της απώλειας ενός πολύ αγαπημένου τους προσώπου. Μα πάνω από όλα με πονάει το άδικο, το \"γιατί;\" Γιατί να χάσεις τον άντρα σου πριν καλά καλά πατήσεις τα 30; Γιατί να χάσω κι εγώ το μπαμπά μου στα 27; Γιατί ο τάδε στα 5, 10, 15; Γιατί ο άλλος έχει την οικογένειά του μέχρι τα βαθιά γεράματα; Πόσο με πονάει αυτό παρόλο που ξέρω ότι γεννηθήκαμε χωρίς εγγυήσεις για ότι πρόκειται να ζήσουμε, κανένας δεν μας υποσχέθηκε κάτι και δεν έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για άδικο και δίκαιο...Κι όμως μοιάζει τόσο άδικο...

[interappted]

δεν εχουμε διακιωμα αλλα απο τη στιγμη που το νιωθουμε πρεπει να εκφραστει αλλιως μενει μεσα κ σε καταρακωνει..
το γιατι δεν υπαρχει οσο κ αν το ψαξεις
ολα εινα μεσα στη ζωη...
αυτην την εννοια της ζωης προσπαθω να καταλαβω οχι με την εννοια των υπαρξιακων...δεν με αφορουν αυτα ..αλλα με την εννοια πως αποδεχεσαι κ συνεχιζεις τη ζωη οταν αυτη σου γυρναει τα μουτρα λες κ της εχεις κανει κατι λεσ κ σε τιμωρει χωρις εξηγησεις..λες κ καποιος τεσταρει πως αντιδρας κατω απο σκατα (συγγνωμη για την εκφραση) συνθηκες..δεν ξερω πια...νιωθω εγκατελειμενη απο καθε ανωτερη δυναμη...
ο θανατος κ το πενθος το μονο που ειναι σιγουρο ειναι οτι ειναι τιμωριες..η μαλλον η ιδια τιμωρια..αν αυτος που πεθαινει ανααπαυεται ο επιβιων υποφερει κ βασταει το φορτιο της απωλειας μπορει η οχι να το αντεξεις
αλλος δρομος δεν υπαρχει
κ βλεπω το γιο μου 5 ετων να πενθει κι αυτος
συναισθημα χωρις ηληκια...
τιμωρια
περασαν 2 χρονια κοντα για την ακριβεια κοντευει ενας χρονος και 9 μηνες
αναρωτιεμαι ποια η επιδραση του υποτιθεμενου χρονου-γιατρου
κ τελικα ανακαλυψα οτι απλα δεν ΖΩ με την ολη ενοια σαν να αιωρουμαι...

[olorou]

Δεν ξέρω. Ίσως να ʽναι ευλογία, ίσως και κατάρα.
Αν πενθώ στη ζωή μου είναι για ζωντανούς μόνο. Με τους νεκρούς δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα. Τον αποδέχομαι τον αποχωρισμό τους, ως δεδομένο. Οπότε αργά ή γρήγορα, το ξεπερνάω. Αναμνήσεις μπορεί να επαναφέρουν τον πόνο, αλλά περνάει. Με τους άλλους όμως δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά. Μπορεί να αντιλαμβάνομαι το αναγκαίο, να συνειδητοποιώ το αναπόφευκτο, να συμμερίζομαι το σκόιμο και επιθυμητό του πράγματος, ωστόσο η ψυχή μου αρνείται να το αποδεχτεί. Οπότε, ούτε και να παρηγορηθεί. Προσπάθησα να αποδεχτώ τον πόνο, μήπως έτσι καταφέρω να λυτρωθώ. Μήπως όταν κλείσει ο κύκλος του μαρτυρίου, έρθει κι η ανακούφιση. Αλλά μάταια. Μόνον ο χρόνος αλλάζει τα πράματα. Τα καινούργια βιώματα, τα νέα πρόσωπα παραγκωνίζουν τις σκιές των παλιών και γεμίζουν την ψυχή.
Η φύση απεχθάνεται τα κενά.