περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

[weird]

Ο πονος, κι η αδυναμια ακομα, ειναι αναποσπαστα στοιχεια της δυναμης μας! Ετσι δεν με ξαφνιαζει καθολου αυτο που λες. Η δυναμη σου ειναι εκει, ακομα και τις φορες που δεν την νιωθεις.. Φιλια και παλι

[weird]

Εχω σκανερ στο γραφειο οποτε θα ειναι πιο ευκολο! Το συντομοτερο δυνατο γλυκεια μου.

[interappted]

αχ weird να ξερες πως περιμενω....

[weird]

DAVID

Έμαθα για την απώλεια όταν κάποτε ξύπνησα μέσα στη νύχτα σφαδάζοντας απ’ τον πόνο. Ήξερα από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι ήταν κάτι σοβαρό : αυτός ο κοιλιακός πόνος ήταν κάτι παραπάνω από έναν απλό στομαχόπονο. Επισκέφτηκα τον γιατρό μου, ο οποίος μου έγραψε μια συνταγή με αντιόξινα χάπια και μου είπε να παρακολουθούμε το πρόβλημα. Τρεις ημέρες αργότερα, μια Πέμπτη, ο πόνος χειροτέρεψε και ο γιατρός αποφάσισε ότι θα έπρεπε να έχει μια πιο σαφή εικόνα. Μου έκανε μια ημερήσια εισαγωγή για μια σειρά από γαστρεντερικές εξετάσεις της άνω και κάτω κοιλίας, με ειδικά όργανα που θα του επέτρεπαν να δει εάν υπήρχαν ανωμαλίες σε όλο το σύστημα.
Στο δωμάτιο της ανάρρωσης, ο γιατρός μου εξήγησε ότι είχε βρει έναν όγκο που εμπόδιζε εν μέρει το άνω εντερικό σύστημα.
«Αυτό σημαίνει χειρουργείο?», τον ρώτησα τρομαγμένος.
«Έκανα μια δεύτερη δειγματολογική βιοψία και την έστειλα στο εργαστήριο», μου απάντησε. «Θα ξέρουμε την Δευτέρα.»
Παρόλο που ήξερα ότι ο όγκος ήταν εξίσου πιθανό να είναι καλοήθης ή κακοήθης, το μυαλό και τα συναισθήματά μου πήγαν στον πατέρα μου, ο οποίος είχε πεθάνει από καρκίνο του παχέος εντέρου. Εκείνες τις τέσσερις βασανιστικές ημέρες της αναμονής των αποτελεσμάτων, θρηνούσα την απώλεια της άτρωτης νιότης μου, της υγείας μου, ακόμα και της ίδιας μου της ζωής. Η νεοπλασία αποδείχτηκε καλοήθης, όμως τα συναισθήματα της απώλειας εκείνες τις λιγοστές ημέρες ήταν πολύ αληθινά.




Οι περισσότεροι άνθρωποι σε όλη μας τη ζωή παλεύουμε και αντιστεκόμαστε στην απώλεια, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ζωή σημαίνει απώλεια και απώλεια ζωή. Η ζωή δεν μπορεί να αλλάξει κι εμείς δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε χωρίς απώλεια. Υπάρχει μια παλιά εβραϊκή παροιμία, που λέει ότι όποιος χορεύει σε πολλούς γάμους, κλαίει και σε πολλές κηδείες. Αυτό σημαίνει πως όταν είσαι παρών σε μια αρχή, θα είσαι και στο τέλος. Εάν έχετε πολλούς φίλους, θα βιώσετε το μερίδιό σας στις απώλειες.
Την αίσθηση της μεγάλης απώλειας βιώνουν μόνο εκείνοι που έχουν ευλογηθεί πλούσια από τη ζωή. Οι απώλειες που βιώνουμε στη ζωή είναι και μικρές και μεγάλες, από τον θάνατο ενός γονέα μέχρι την απώλεια ενός αριθμού τηλεφώνου. Οι απώλειες της ζωής μπορεί να είναι μόνιμες, όπως ο θάνατος, ή προσωρινές, όπως όταν σας λείπουν τα παιδία σας στα επαγγελματικά σας ταξίδια. Τα πέντε στάδια – τα οποία περιγράφουν τον τρόπο που αντιδράμε σε κάθε απώλεια – μπορούν να εφαρμοστούν σε όλες τις απώλειες της ζωής, μικρές ή μεγάλες, μόνιμες ή προσωρινές. Ας υποθέσουμε ότι το παιδί σας είναι εκ γενετής τυφλό, για σας είναι μια μεγάλη απώλεια και ενδέχεται να αντιδράσετε με τον εξής τρόπο:

1. Άρνηση - Οι γιατροί λένε ότι δεν μπορεί να παρακολουθεί τις κινήσεις των αντικειμένων με τα μάτια του. Ας του δώσουμε λίγο χρόνο, όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα θα το κάνει.
2. Θυμός – Οι γιατροί θα έπρεπε να το ξέρουν, έπρεπε να μας το είχαν πει νωρίτερα! Γιατί να μας το κάνει αυτό ο Θεός!
3. Διαπραγμάτευση – Θα μπορέσω να το αντέξω και να το αντιμετωπίσω, αρκεί να είναι εκπαιδεύσιμος και να μπορεί να φροντίζει τον εαυτό του όταν μεγαλώσει.
4. Κατάθλιψη – Είναι τρομερό, η ζωή του θα είναι τόσο περιορισμένη.
5. Αποδοχή – Όταν θα υπάρξει πρόβλημα, θα το αντιμετωπίσουμε. Εξάλλου θα μπορεί να ζήσει μια καλή ζωή, γεμάτη αγάπη.


Σε μια πιο ασήμαντη εκδοχή, ας υποθέσουμε ότι σας πέφτει στο πάτωμα ένας φακός επαφής. Στην απώλειά του ενδέχεται να αντιδράσετε ως εξής:

1. Άρνηση – Δεν το πιστεύω ότι μου έπεσε!
2. Θυμός – Που στο διάολο είχα το μυαλό μου?
3. Διαπραγμάτευση – Υπόσχομαι ότι εάν τον βρω αυτή τη φορά, στο μέλλον θα είμαι πιο προσεκτική.
4. Κατάθλιψη – Πόσο στεναχωριέμαι που τον έχασα, τώρα θα πρέπει να αγοράσω άλλον.
5. Αποδοχή - Εντάξει μωρέ, φαίνεται ότι ήταν γραφτό κάποτε να χάσω έναν φακό επαφής. Θα παραγγείλω έναν καινούργιο σήμερα κιόλας.

Δεν περνάμε όλοι από τα πέντε αυτά στάδια κάθε φορά που βιώνουμε μια απώλεια και οι αντιδράσεις μας δεν εκδηλώνονται πάντα με αυτή τη σειρά. Επίσης μερικές φορές περνάμε ξανά από το ίδιο στάδιο. Ωστόσο, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους έχουμε βιώματα απώλειας και πάντα αντιδρούμε στις απώλειές μας. Με την απώλεια αποκτάμε την εμπειρία της εκάστοτε κατάστασης και έτσι είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή.
Ό, τι κι αν νιώθετε χάνοντας ένα πρόσωπο ή κάποιο αντικείμενο, είναι αυτό ακριβώς που έπρεπε να νιώθετε. Δεν μπορούμε ποτέ να πούμε σε κάποιον, «Είσαι σε φάση άρνησης πολύ καιρό τώρα, είναι καιρός πια να περάσεις στο θυμό» ή κάτι άλλο σχετικό, γιατί δεν γνωρίζουμε πώς πρέπει να είναι η θεραπευτική διαδικασία ενός άλλου ατόμου. Τις απώλειες τις νιώθουμε έτσι ακριβώς όπως είναι. Μας αφήνουν με μια αίσθηση κενότητας, αβοήθητους, ακινητοποιημένους, παραλυμένους, ανάξιους, θυμωμένους, θλιμμένους και φοβισμένους. Δε θέλουμε να κοιμηθούμε ή το μόνο που θέλουμε είναι να κοιμόμαστε. Δεν έχουμε καθόλου όρεξη ή τρώμε ό,τι βρούμε μπροστά μας. Μπορεί να πηδάμε από τη μια υπερβολή στην άλλη ή να είμαστε απόλυτα σχολαστικοί με τα πάντα. Η θέση μας σε κάθε έναν ή σε όλους αυτούς τους τόπους είναι μέρος της θεραπείας μας.
Ίσως η μόνη βεβαιότητα σχετικά με την απώλεια είναι ότι ο χρόνος μας θεραπεύει όλους. Δυστυχώς, η θεραπεία δεν είναι πάντοτε άμεση. Δε μοιάζει με την ανοδική γραμμή ενός γραφήματος, ούτε μας οδηγεί γρήγορα και ήπια σε ανώτερα στάδια πληρότητας. Αντίθετα. Η όλη διαδικασία είναι κάτι σαν το τρενάκι του λούνα-παρκ – ανεβαίνεις αργά αργά στην πληρότητα και μετά βυθίζεσαι στην απόγνωση. Κάποια στιγμή φαίνεται να παλινδρομείς και ξαφνικά κινείσαι εμπρός, μετά νιώθεις πως είσαι και πάλι στην αρχή. Αυτή είναι η θεραπεία. Και να είστε σίγουροι πως θα θεραπευτείτε και θα επιστρέψετε στην πληρότητα.
Μπορεί να μην πάρετε πίσω αυτό που χάσατε, μπορείτε όμως να θεραπευτείτε. Και σε κάποιο σημείο του ταξιδιού σας μέσα στη ζωή, θα δείτε ότι στην πραγματικότητα δεν είχατε ποτέ το πρόσωπο ή το αντικείμενο που πενθείτε, έτσι όπως νομίζατε ότι το έχετε. Και θα δείτε επίσης ότι θα είναι πάντα δικά σας με έναν άλλο τρόπο.
Η πληρότητα είναι διακάης μας πόθος. Ελπίζουμε πως θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τους ανθρώπους και τα πράγματα ακριβώς όπως είναι, ξέρουμε όμως πως αυτό δεν γίνεται. Η απώλεια είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή. Προσπαθούμε να την απαλύνουμε ή ακόμα και να της δώσουμε έναν πιο ρομαντικό χαρακτήρα, όμως ο πόνος του αποχωρισμού από ένα πρόσωπο ή αντικέιμενο που μας νοιάζει είναι ένα από τα πιο σκληρά πράγματα που θα βιώσουμε ποτέ. Η απουσία δεν κάνει παντα την καρδιά μας πιο τρυφερή. Ορισμένες φορές την κάνει να νιώθει θλιμμένη, μοναχική και άδεια.
Όπως δεν μπορεί να υπάρχει το καλο χωρίς το κακό ή το φως χωρίς το σκοτάδι, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς απώλεια. Και επίσης, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, δεν υπάρχει απώλεια χωρίς ανάπτυξη. Είναι μια έννοια που δύσκολα γίνεται κατανοητή και ίσως για το λόγο αυτό πάντοντε μας εκπλήσσει και μας ξαφνιάζει.
Οι καλύτεροι δάσκαλοι αυτής της έννοιας είναι οι γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους από καρκίνο. Κατά κανόνα, οι γονείς λένε, δικαιολογημένα, ότι αυτή η εμπειρία είναι το τέλος του κόσμου. Κάποια χρόνια μετά, ορισμένοι αναφέρουν ότι μέσα από την τραγωδία αυτή οι ίδιοι έχουν ωριμάσει. Φυσικά, θα προτιμούσαν να μην είχαν χάσει τα παιδιά τους, μπορούν όμως να δουν πώς οι απώλειες αυτές τους βοήθησαν μ’ έναν εντελώς απροσδόκητο τρόπο. Έμαθαν ότι είναι καλύτερο «να έχεις αγαπήσει και να εχεις χάσει παρά να μην έχεις αγαπήσει καθόλου». Και η αλήθεια έιναι ότι σπάνια θα ανταλλάσσαμε την εμπειρία του να έχουμε και να χάσουμε από τη ζωή μας αγαπημένα πρόσωπα με την εμπειρία του να μην τα έχουμε ποτέ.
Με την πρώτη ματιά στη ζωή και στις απώλειές μας, δύσκολα μπορούμε να διακρίνουμε πως έχουμε αναπτυχθεί και ωριμάσει. Όμως έτσι συμβαίνει. Όσοι έχουν υποστεί απώλειες στη ζωή γίνονται τελικά πιο δυνατοί, πιο ολοκληρωμένοι.

• Στη μέση ηλικία μπορεί να χάνουμε μέρος των μαλλιών μας, αλλά συνειδητοποιούμε πως ότι υπάρχει μέσα μας είναι εξίσου σημαντικό με ότι υπάρχει απ’ έξω.
• Με τη σύνταξή μας μπορεί το εισόδημά μας να είναι μικρότερο, όμως η ελευθερία που έχουμε είναι μεγαλύτερη.
• Στα γεράματά μας μπορεί να μην είμαστε τόσο ανεξάρτητοι, ‘όμως γινόμαστε αποδέκτες της αγάπης που κάποτε προσφέραμε στους άλλους.
• Πολλές φορές, όταν χάνουμε τα υπάρχοντά μας ή τις περιουσίες μας, μετά το πένθος διαπιστώνουμε ότι τώρα ειμαστε πιο ελέυθεροι και συνειδητοποιούμε πως ήταν γραφτό να ταξιδέψουμε ανάλαφροι στον κόσμο που ζούμε.
• Ορισμένες φορές, με το τέλος μιας σχέσης, μαθαίνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε – όχι σε σχέση με άλλους ανθρώπους, αλλά έτσι ακριβώς όπως είμαστε εμείς.
• Μπορεί να χάσουμε κάποια αντικέιμενα ή ικανότητες που έχουμε μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε πόσο εκτιμάμε αυτά που μας έχουν απομείνει.
Εδώ τελειωνει αυτό το υποκεφάλαιο.

[weird]

Πίστεψέ με και για μένα είναι σημαντικό να το γράφω, μόλις πριν λίγο πήρα το βιβλίο στα χέρια μου. Θα το συνεχίσω όσο πιο σύντομα μπορώ. Χαιρομαι που το μοιραζόμαστε αυτό, είναι υπέροχο, να επικοινωνουμε μεταξύ μας οι άνθρωποι τη σοφία που χαρίζει στον καθένα μας η ζωή, μέσα απο τη δική του εμπειρία μαζί της. Πολλά φιλιά και στον μικρο!

[interappted]

weird εχω μεινει στην κυριολεξια να διαβαζω αυτες τις γραμμες
ειναι σαν να με νιωθει κ να με παρηγορει καποιος που ξερει...
σταθηκα σε καθε λεξη ..κ για μενα χωρις υπερβολη η καθε λεξη ηταν κι ενα δυνατο συναισθημα
αυτο με το τρενακι...αυτο που προσπαθω να περιγραψω τοσο καιρο οτι ειναι σαν να κανω κυκλους κ να ξαναρχιζω απο κει που πρωτοξεκινησα..αυτο με την πληροτητα

αγγιξε καθε μια λεξη την ψυχη μοθ,το πενθος μου,τον πονο μου
ηταν σαν ενα χαδι στον πονο μου
κ ειναι μαγικο που μοιραζομαστε τετοια πραγματα
καποια στιγμη ευχομαι να νιωσεις καλα με τον εαυτο σου που μας βοηθας με ολα αυτα τα λογια που μας μοιραζεσαι αυτο που διαβασες κ μοιαζει με μια ελευθερια
δεν χωραει ευχαριστω
μακαρι να νιωσεις ποσο σε ευγνωμωνω
σε ευχαριστω που σκεφτεσαι το μικρο μου...

[weird]

Αχ! Με συγκινει η μοιρασια, και η βοηθεια που μπορουμε να δνουμε ο ενας στον αλλον! Αρκει να βρουμε τροπους να συνδεομαστε, κι αυτο το φορουμ ειναι ενας τροπος. Νικο και παλι σε ευχαριστω...
Ιντερ μου, με αγγιξαν τα λογια σου, πολυ. Σ ευχαριστω κι εγω, τωρα, εναμιση δυο χρονια μετα, που εισαι ετοιμη να δεχεσαι, το πλησιασμα... Να βλεπεις το φως, να το αφηνεις να αγγιζει την ψυχη σου και να νιωθεις(ελπιζω) αυτο που λεω παντα και πιστευω:Εχουμε το εδω και το τωρα! Εχουμε το μαζι! Αυτα φτανουν για να χτιζουμε παραδεισους, αρκει να δινουμε τα χερια...
Οπως ειπες νιωθεις πως αυτα τα λογια γραφηκαν απο καποιον που ξερει.. Αυτη η αισθηση του πανανθρωπινου τελικα δεν ειναι μια μεγαλη παρηγορια? Οταν βλεπεις οτι οι ψυχες των ανθρωπων επικοινωνουν τελικα, βιωνουν ολες τους την απωλεια, τοσο μοναδικα η καθεμια αλλα και τοσο κοινα, πανανθρωπινα.
Θα συνεχισω συντομα! Σας φιλω.

[interappted]

ο,τι σημαντικο μενει πια να κανουμε ειναι αυτοι που μενουμε να δενουμε τα χερια οπως ειπες κ να πολεμαμε μαζι ο καθενας τον πονο του κι ο καθενας τον πονο του αλλου..ειμαστε τοσο αδυναμοι απεναντι σε μια απωλεια,ανικανοι να αλλαξουμε την κατασταση κι ομως οταν μιλαμε μεταξυ μας ειναι σαν να βγαινει ενα κοινο αχ!μια πληρη συναισθηση της απωλειας κ ενα αδυναμο θελω που πολλα μαζι αδυναμα θελω κανουν ενα δυνατο κ ισχυρο θελω
θελω να ζησω κι οχι να επιβιωνω κ να ψαχνω για μοναδικες ανθρωπινες στιγμες με οσο πονο με οσο κενο κι αν υπαρχει μεσα μου..

[weird]

μια πληρη συναισθηση της απωλειας.. θελω να ζησω κι οχι να επιβιωνω! Τι υπεροχα λογια που βγαζεις απο μεσα σου!..Συνεχιζω να σου γραφω την συνεχεια του κεφαλαιου και θα περιμενω τις σκεψεις σου.. Φιλακια.

[weird]

* το υποκεφαλαιο αυτο, μου εφερε στο μυαλο μια φιλη, που μου αρεσει να αποκαλώ \"Μαρια βαθειά\".

Elisabeth

Όταν σκεφτόμαστε τις απώλειες, το μυαλό μας τρέχει στις μεγάλες απώλειες, όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή η απώλεια της ζωής μας, του σπιτιού ή των χρημάτων μας. Στα μαθήματα όμως της απώλειας διαπιστώνουμε ότι συχνά τα μικρά πράγματα στη ζωή γίνονται μεγάλα. Τώρα που η ζωή μου είναι περιορισμένη σ\' ένα νοσοκομειακό κρεβάτι στο σαλόνι του σπιτιού μου και στην καρέκλα που υπάρχει δίπλα του, νιώθω ευγνώμων που δεν έχω χάσει ορισμένα απο τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένα. Με τη βοήθεια ενός δοχείου που είναι προσαρμοσμένο δίπλα στο κρεβάτι μπορώ τουλάχιστον να ουρώ μόνη μου. Για μένα, θα ήταν τρομερή απώλεια να μην μπορώ να πηγάινω μόνη μου στην τουαλέτα, να μην μπορώ μονη μου να πλυθώ. Τώρα είμαι ευγνώμων μόνο και μόνο επειδή μπορώ ακόμη να κάνω αυτά τα πράγματα μόνη μου.
***

Ο θάνατος των αγαπημένων μας προσώπων είναι σίγουρα μια από τις πιο σπαραξικάρδιες εμπειρίες της ζωής. Ένα ενδιαφέρον σχόλιο, που καταγράφεται χωρίς καμιά πρόθεση ασέβειας απέναντι σε οποιονδήποτε, είναι οι άνθρωποι που χάνουν κάποιον εξαιτίας ενός διαζυγίου ή χωρισμού συνειδητοποιούν, όπως οι ίδιοι λένε, πως ο θάνατος δεν είναι η ύψιστη απώλεια. Μάλλον το πιο δύσκολο απ\' όλα είναι ο αποχωρισμός από τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ίσως το να γνωρίζει κανείς ότι ο άλλος συνεχίζει να υπάρχει χωρίς να μπορεί να το μοιραστεί αυτό μαζί του, να προκαλεί πολύ μεγαλύτερο πόνο και να κάνει τη λύση του προβλήματος πολύ πιο δύσκολη απ\' ότι ο μόνιμος αποχωρισμός λόγω θανάτου. Με εκείνους που έχουν πεθάνει, βρίσκουμε συνήθως νέους τρόπους να μοιραζόμαστε την ύπαρξή τους, αναβιώνοντάς τους μέσα στις καρδιές και στις μνήμες μας.
Από τα άτομα που πεθαίνουν, έχουμε μάθει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα γύρω απο την απώλεια. Καποια κοινά και αρκετά ξεκάθαρα μαθήματα παίρνουμε από εκέινους που κάποια στιγμή ήταν κλινικά νεκροί και αργότερα επανήλθαν στη ζωή. Το πρώτο πράγμα που μας λένε είναι οτί έχουν πάψει πλεόν να φοβούνταιτο θάνατο. Στη συνέχεια, λένε οτί τώρα ξέρουν πως ο θάνατος δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά η απόρριψη ενός σώματος, κάτι σαν να βγάζει κανείς από πάνω του ένα ρούχο που δεν το χρειάζεται πλέον. Τρίτον, θυμούνται ότι στο θάνατό τους είχαν μια πολύ βαθιά και έντονη αίσθηση πληρότητας και ένιωθαν ότι είχαν επαφή με όλους και με όλα χωρίς καμιά αίσθηση απώλειας. Τέλος αναφέρουν ότι δεν ένιωθαν ποτέ μόνοι, αλλά ότι πάντα κάποιος ήταν μαζί τους.

***

Ένας άντρας περίπου τριάντα πέντε χρονών, μου είπε πως εντελώς απροσδόκητα η γυναίκα του τον εγκατέλειψε. Ένιωθε απόλυτα ισοπεδωμένος. Μου μίλησε για όλη την οδύνη που βίωνε εκείνο το διάστημα και στη συνέχεια με κόιταξε και ρώτησε: \"Έτσι νιώθουμε πάντα την απώλεια? Πολλοί φίλοι μου έχουν χάσει ανθρώπους με χωρισμούς και διαζύγια , ακόμα και με θανάτους. \'Ηταν θλιμμένοι και μου έλεγαν ότι πονάνε, όμως δεν είχα ιδέα για το πώς νιώθει κανείς σ\' αυτές τις περιπτώσεις. Τώρα που γνωρίζω αληθινά πώς είναι τα πράγματα, θα ήθελα να επιστρέψω σε όλους εκείνους και να τους πω, \"Λυπάμαι, δεν είχα ιδέα για το τί περνούσες.\"
\"Έχω ωριμάσει και έχω γίνει πολύ πιο συμπονετικός. Στο μέλλον, αν ένας φίλος αναγκαστεί να ζήσει κάποια απώλεια, θα είμαι ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο και θα μπορέσω να τον βοηθήσω πολύ περισσότερο. Θα είμαι κοντά του με έναν τρόπο που στο παρελθόν μου ήταν αδιανόητος και θα μπορώ να του συμπαρασταθώ έτσι όπως δεν το είχα ποτέ μου φανταστεί.\"

***

Αυτός είναι ένας από τους σκοπούς που υπηρετεί η απώλεια στη ζωή μας. Μας ενώνει. Μας βοηθά να κατανοούμε βαθύτερα ο ένας τον άλλον. Μας συνδέει μεταξύ μας με έναν μοναδικό τρόπο, που κανένα άλλο μάθημα ζωής δεν μπορεί να μας προσφέρει. Όταν είμαστε δεμένοι στην εμπειρία της απώλειας, νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον και βιώνουμε ο ένας τον άλλον με έναν νέο και πολύ έντονο τρόπο.
Το μόνο πράγμα που είναι εξίσου δύσκολο με την απώλεια είναι η αβεβαιότητα ενόψει μιας πιθανής απώλειας. Οι ασθενείς λένε συχνά:\"Εύχομαι ή να καλυτερέψω ή να πεθάνω!\"Ή \"Οι ημέρες που περνάω περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι ένα μαρτύριο\".
Ένας άντρας και μια γυναίκα που κάνουν αγώνα για να επανασυνδεθούν, λένε με παράπονο, \"Ο αποχωρισμός μας σκοτώνει. Μακάρι να μπορέσουμε να κάνουμε τη σχέση να δουλέψει - αλλιώς,επιτέλους, να λήξει\".
Η ζωή μερικές φορές μας εξωθεί να περάσουμε από ένα καθαρτήριο, χωρίς να γνωρίζουμε εαν τελικά θα βιώσουμε κάποια απώλεια ή όχι. Ίσως χρειαστεί να περιμένουμε ώρες μέχρι να ακούσουμε ότι η εγχείρηση πέτυχε ή ημέρες για να δούμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων ή κάποιο διάστημα όσο ένα αγαπημένο μας πρόσωπο δίνει τη δική του μάχη με την αρρώστια. Ίσως χρειαστεί να μείνουμε στο καθαρτήριο για ώρες, ημέρες, εβδομάδες ή ακόμα περισσότερο όταν, για παράδειγμα, εξαφανίζεται ένα παιδί. Οι οικογένειες των στρατιωτών που αγνοούνται στη μάχη βασανίζονται επώδυνα από τη μακρόχρονη παραμονή τους στο καθαρτήριο. Δεκαετίες αργότερα, πολλοί ακόμα παλεύουν να ξεδιαλύνουν συναισθύματα που αφορούν στις απώλειες που βίωσαν. Ίσως να μη μπορέσουν ποτέ τους να το κάνουν, μέχρι να μάθουν οριστικά εαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα είναι νεκρά ή διασώθηκαν. Η πληροφορία αυτή όμως ίσως δεν έλθει ποτέ. Ένα ολόκληρο έθνος ένιωσε την καταπόνηση του καθαρτηρίου όταν το αεροπλάνο του John F. Kennedy ήταν αγνοούμενο επί μέρες. Οι τοπικές, πολιτειακές και ομοσπονδιακές αρχές εξάνλτησαν κάθε μέσο για να ανακαλύψουν τί έχει γίνει, επειδή αυτή η ιστορία έπρεπε κάπως να κλείσει.
Το βίωμα του καθαρτηριου για μια ενδεχόμενη απώλεια, είναι από μόνο του μια απώλεια. Ανεξάρτητα απο την έκβαση της κατάστασης, δεν πάυει να είναι μια απώλεια που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

[weird]

*Και αυτό μου θύμισε μια άλλη φίλη, την Σόνια.

DAVID

Έχω κρατήσει πολύ ζωντανή την εικόνα του πατέρα μου: το φωτεινό του πρόσωπο, τη σπίθα στα μάτια του, το ζεστό του χαμόγελο και το χρυσό του ρολόι με το μαύρο λουράκι, που έμοιαζε να είναι κομμάτι του χεριού του. Ο Μπαμπάς μου κι εκείνο το ρολόι ήταν πάντα κομμάτι της ζωής μου. Δεν ήξερα πως μπορεί να είναι η ζωή μου χωρίς αυτά. Ο πατέρας μου ήξερε πόσο αγαπούσα αυτό το ρολόι.
Πριν χρόνια, τις τελευταίες ημέρες του πατέρα μου, καθόμουν δίπλα του στο κρεβάτι και τον κοιτούσα με δάκρυα στα μάτια λέγοντας «Δεν ξέρω πώς να σε αποχαιρετήσω».
Ο πατέρας μου αποκρίθηκε, «Ούτε εγώ ξέρω πώς να σε αποχαιρετήσω. Ξέρω όμως ότι πρέπει να πω αντίο και σε σένα και σε όλα εκείνα που αγάπησα. Τα πάντα, από το πρόσωπό σου μέχρι το σπίτι μου. Χτες βράδυ κοιτούσα έξω από το παράθυρο και αποχαιρετούσα ακόμα και τα αστέρια. Βγάλε μου το ρολόι», μου ζήτησε, δείχνοντας τον καρπό του.
«Όχι μπαμπά. Αυτό το ρολόι το φορούσες πάντα.»
«Τώρα όμως ήρθε η ώρα να πω σ’ αυτό αντίο και να το φορέσεις εσύ.»
Έβγαλα μαλακά το ρολόι από τον καρπό του και το έβαλα στον δικό μου. Καθώς το κοιτούσα, τον άκουσα να λέει, «Μια μέρα και συ θα πρέπει να το αποχαιρετήσεις».


Τα χρόνια περνούσαν και οι λέξεις αυτές είχαν μείνει στο μυαλό μου. Το ρολόι ήταν πάντα για μένα μια γλυκόπικρη υπενθύμιση της παροδικότητας της ζωής. Σπάνια το βγάζω απ’ το χέρι μου. Πριν ένα χρόνο περίπου, μετά από μια πυρετώδη ημέρα στη δουλειά, πήγα στο γυμναστήριο με έναν φίλο. Έκανα ντους εκεί, γύρισα σπίτι, έκανα κάποιες εξωτερικές δουλειές, έκανα ξανά ντους στο σπίτι και ντύθηκα για να βγώ έξω το βράδυ. Όταν γύρισα κι ενώ ετοιμαζόμουν να πέσω για ύπνο, συνειδητοποίησα ότι το ρολόι είχε χαθεί. Τις επόμενες ημέρες έψαχνα συνέχεια, παντού.
Εκείνη την περίοδο είχα ταυτόχρονα να αντιμετωπίσω την απώλεια του ρολογιού που τόσο έντονα αντιπροσώπευε τον πατέρα μου και τα παιδικά μου χρόνια και το μάθημα που ο πατέρας μου με είχε διδάξει. Ήξερα πάντα ότι κάποια στιγμή θα έχανα αυτό το ρολόι, είτε εξ αιτίας του δικού μου θανάτου είτε εξ αιτίας κάποιου άλλου γεγονότος. Χρειάστηκε πραγματικά να υπομείνω και να δουλέψω αυτό το συναίσθημα, καθώς και τη γνώση του πόσο προσωρινά και πόσο δανεικά είναι όλα όσα έχουμε. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο περισσότερο συνήθιζα στην ιδέα αυτή και στην αναπόφευκτη απώλεια που είχα υποστεί. Αντί να εστιάζομαι αποκλειστικά στο ρολόι, βρήκα άλλους τρόπους που με συνέδεαν με τον πατέρα μου και την παιδική μου ηλικία. Συμφιλιώθηκα με την υπενθύμιση του πατέρα μου ότι κι εγω κάποτε θα έπρεπε να αποχαιρετίσω τα πάντα.
Τρεις μήνες αργότερα, έριξα κατά λάθος το ποτήρι με το νερό που είχα δίπλα στο κομοδίνο μου. Σκύβοντας πίσω από το κρεβάτι για να μαζέψω τα νερά, βρήκα το ρολόι. Είχε πέσει πίσω από το κάγκελο, απ’ τη μεριά του προσκέφαλου. Το ρολόι ξαναγύρισε στον καρπό μου, όμως τώρα καταλαβαίνω ότι όλα μας τα δώρα είναι προσωρινά. Και μέσα από αυτόν τον αποχαιρετισμό των πάντων, ανακαλύπτουμε κάτι μέσα μας που δε χάνεται ποτέ.
Τα περισσότερα πράγματα που κατέχουμε σημαίνουν κάτι για μας, κάτι που στην πραγματικότητα δεν αφορά στα πράγματα αυτά καθ’ εαυτά. Αντίθετα, σημαίνουν πολλά, επειδή κάτι αντιπροσωπέυουν – και αυτό που αντιπροσωπέυουν είναι δικό μας για πάντα.


Η απώλεια είναι κάτι περίπλοκο και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει. Η θλίψη είναι προσωπική. Τα συναισθήματα μπορεί να είναι αντικρουόμενα, ετεροχρονισμένα και κατακλυσμικά.
Μια απώλεια, ή ακόμα και μια πιθανή απώλεια, αγγίζει πολλές ζωές : την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους και τους επαγγελματίες υγείας που φροντιζουν τον ασθενή. Όλοι πονάνε, ακόμα και τα κατοικίδια ζώα. Όλοι νιώθουμε την απώλεια. Μια απώλεια μπορεί να μας χωρίσει ή να μας ενώσει.
Μια γυναίκα σ’ ένα σεμινάριο θρηνούσε την απώλεια του άντρα της, όχι από θανατο αλλά από διαζύγιο. Κατά έναν ενδιαφέροντα τρόπο μας εξηγούσε πως τα προβλήματά τους ξεκίνησαν όταν ο σύζυγός της έδινε τη μάχη για τον καρκίνο.
«Στη διάρκεια της θεραπείας του, εγώ ξενυχτούσα πλάι του και παρακολουθούσα την ανάσα του», μας εξηγούσε ήρεμα. «Με βασάνιζε απελπιστικά η σκέψη ότι θα μπορούσα να τον χάσω. Έμενα ξύπνια πάνω στο κρεβάτι και αναρωτιόμουν όλη νύχτα τι θα έκανα τη μέρα που θα σταματούσε να ανασαίνει. Δεν άντεχα να σκέφτομαι το τι θα μπορούσε να συμβεί, ότι θα τον έχανα. Στο τέλος κατέληξα με νευρικό κλονισμό και οδηγήθηκα, από ενοχές, να φύγω από το γάμο. Έχουν περάσει χρόνια από τότε και η υγεία του σήμερα είναι εξαίρετη. Αυτή η κατάσταση με έμαθε πως, όταν κάποιος αντιμετωπίζει μια αρρώστια που απειλεί τη ζωή του, όλη η προσοχή είναι στραμμένη πάνω του. Τα πάντα εστιαζονται γύρω από το πώς είναι, πως νιώθει, εάν η θεραπεία πάει καλά κ. λπ. Σκεφτόμουν λοιπόν πόσο εγωιστικό θα ήταν να έχω τα δικά μου συναισθήματα και τους δικούς μου φόβους. Δε διανοήθηκα ούτε μια στιγμή να πω, «Ε, είμαι κι εγώ εδώ!» Δε θα ένιωθα καλά έτσι. ʼλλωστε ποια ήμουν εγώ που θα τολμούσα να ζητήσω βοήθεια ενώ ο άλλος πέθαινε? Έτσι κρατούσα το στόμα μου κλειστό, μέχρι που στο τέλος έσπασαν τα νεύρα μου.»
Η θλίψη μας επηρεάζεται άμεσα κάθε φορά που πάμπολλοι θάνατοι ή άλλες περιστάσεις όπως ένας φόνος, μια επιδημία ή κάτι το απροσδόκητο περιπλέκουν το πένθος. Δεν αποκλείεται να βρεθούμε «εκτροχιασμένοι» από το θυμό μας ενόψει των συνθηκών ενός θανάτου, από το σοκ της ταχύτητας με την οποία εξελίχθηκε κ. ο. κ. Ουσιαστικά, πιστεύω ότι κάθε είδος θλίψης είναι ένα περίπλοκο φαινόμενο. Σπάνια είναι κάτι απλό.


*Δε θυμαμαι αν τελειωνει εδω ή αν εχει κι άλλο, θα το συνεχισω απο αυτο ακριβώς το σημείο πάντως.

[interappted]

δεν βρηκα το κουραγιο να το διαβασω ακομα
τωρα που κανω το σπιτι που θα μεινω ο μικρος κι εγω ταλαιπωρουμε παραπανω κι εχω πεσει ως προς το πενθος
μολις γινει ξανα πιο αναλαφρη η ανασα μου θα ειναι το πρωτο πραγμα που θα κανω να διαβασω..με εχει φερει τουμπα η μετακομοιση αλλα που θα παει???θα περασει παλι κ παλι κ παλι αυτο το ιδιο σταδιο οπως το ιδιο περασε κ περναει εδω κ 2 χρονια....

[interappted]

ακομα να το βρω....

[weird]

χαιρομαι που αποφασισα να τα γραφω λιγο λιγο.. μεχρι να το βρεις λοιπον θα περιμενω κι εγω για τα επομενα. Ειμαστε διπλα σου να σε στηριζουμε οπως μπορουμε! Φιλακια

[interappted]

δεν ξερω τι επαθα
επιρρεαστηκα πολυ με την μετακομοιση
ολα ειναι εκει εκτος απο αυτον
ξερω οτι θα συνελθω κ τοτε θα μπορεσω να το διαβασω κ να το νιωσω καθε λεξη

weird σε ευχαριστω παρα παρα πολυ