Ψύχωση και επιθετική συμπεριφορά...

[rad]

Γεια σας. Ο αδερφός μου πάσχει από ψύχωση. Το καταλάβαμε πριν αρκετά χρόνια και έχουμε τρέξει σε αρκετούς γιατρούς.

Το θέμα είναι ότι είχε καποιες φορές επιθετική και βίαιη συμπεριφορά. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε καποια στιγμή εισαγγελική εντολή. Το θέμα είναι, ενώ κι εμεις του μιλάμε και τον αποδεχτήκαμε και του δωσαμε και ευκαιρίες και κίνητρα για να απασχοληθεί και να κοινωνικοποιηθεί, εκείνος συνεχίζει να αρνείται τα παντα. Οχι μόνο την αποδοχή του προβληματος του αλλά και τις ευκαιρίες για απασχοληση και κοινωνικοποιηση που σας ειπα, με αποτελεσμα μετα να παραπονιέται γιατί δεν απασχολείται και γιατί δεν εχει κοινωνικότητα και να τα βάζει μαζι μας - με την οικογένεια μας.

Συνεχίζεται αυτή η κατασταση και φυσικά δεν αλλάζει τιποτα για εκείνον κι εκείνος με τη σειρά του κτηγορεί τα παντα, και για εμας χειροτερευουν.

Εγω ελειπα χρονια απο το σπιτι, ημουν φοιτητρια, και τα έχω πληρώσει όλα αυτά με επιπτώσεις στη ζωή μου. Ομως το παλευω. Κι εκεινος εχει βγαλει κατα καιρούς θυμό και οργή προς εμενα και ζήλεια για ό,τι καταφέρνω και ότι ζω. Όσες φορές προσπάθησα να τον βοηθήσω το πληρωσα και δε γλίτωσα την οργή όταν κατι δεν του άρεσε ή δεν ξερω γω. Αποφάσισα, όσο κι αν με στεναχωρεί, να τον αντιμετωπίσω με αποσταση διότι διαφορετικά το μόνο που θα καταφέρω είναι θαφτω κι εγώ.

Το βασικό θέμα μου όμως ήταν παντα να προστατευσω τους γονεις μου. Γενικά για ότι στραβό κατηγορεί εκείνους, δεν παίρνει καμια ευθύνη φυσικά αλλά και καμία διάθεση να προσπαθησει να φτιάξει το οτιδηποτε. Πήγε σε 5 σχολές (σε αλλες πολεις) και τις παρατησε και τις πεντε. Μετα ομως παραπονιέται ότι δεν εχει κανει κατι. Και ξεσπαει. Εχει γινει ενας ανθρωπος χωρίς καθόλου ενδιαφέροντα, να ακουει μουσική απο το πρωι ως το βραδυ, να σερνει το κορμί του απο καναπε σε καναπε, να παραπονιέται οτι δεν εχει δουλεια και φταιει αυτό αλλά όταν βρίσκει δουλειά κατασευάζει ενα σωρό δικαιολογίες για να μην προσπαθησει καν. Γενικά όταν τον "συμφέρει" λέει ότι δεν εχει τίποτα, κι όταν μπροστά του ερχεται η ευθυνη της δικής του ζωής τότε "είναι αρρωστος" για να μην αναλαβει τιποτα.

Κάποιες φορές που πηρε αποφαση να παρει φαρμακευτική αγωγή μία πουτην πηρε μία που την αναιρεσε την αλλη μερα. Πάρε-σταματησε φάρμακα μια φορά ξυπνησε και ελεγε φανταστικά πραγματα. Δεν ειναι καλό κι αυτο και πιστευω πως χειρότερα μπορει να κανει εναν ανθρωπο.

Τελικα αποφασισαμε να του δωσουμε κρυφα εμεις για να μην είναι επιθετικός.
Το τελευταιο εξαμηνο γινεται αυτο. Η συμπεριφορά του σαν χαρακτήρας δεν εχει αλλάξει. Γκρίνια, μιζέρια και αποποιηση ευθυνων και εαυτου ειναι αλλα τουλαχιστον δεν ηταν επιθετικός. Ομως μια μερα, επειδη βγηκε εξω και καποιοι γνωστοί του επισημαναν λογικά τα θεματα του σε μια φιλική κουβέντα, του τυπου "ρε συ, μόνος σου είσαι; γιατί;" εκείνος γυρισε αρων αρων αγχωμένος, εμεις του ειπαμε ότι ο καθενας εχει στα δικα του χερια τη ζωή του και πως ο ίδιος εχει απομωνωθεί και πως αν δεν κανει κατι κανεις αλλος δε θα κανει. Αρχισε να απαντα τις βλακείες του και οκ ειχει λίγο ενταση η συζητηση αλλά φυσιολογική ενταση.

Το απογευμα μετα, ενω εγω και η μανα μου κοιμόμασταν επανω, ακουσαμε κατι φωνες.... ειχε χτυπησει τον πατερα μου και του ελεγε εσεις φταιτε και τετοια μπηκαμε μεσα τρεχοντας κι ενω ο πατερας μου ητανε κατω αυτος ητανε ορθιος και δεν εκανε τιποτα.... δηλαδη καμια αισθηση. μόνο οταν ειδε εμας σε πανικό αρχισε να αντιλαμβανεται και να "κανει κατι" ας πουμε. Εμενα με επιασε κριση, τον εδιωξα εξω, φωναζα, δεν μπορουσα να ηρεμήσω. Δεν ηθελα αλλα δεν το αντεχα αυτο που ειδα. Η λογική μου ελεγε αλλα, όμως ενω τον κοιτουσα και του ελεγα "παιδι μου χτύπησες τον πατερα σου; εισαι με τα καλα σου;" εκεινος ελεγε "εγω τι εκανα; εγω δεν κανω τιποτα εσεις κανετε και με βρίζετε..." κι εγω αφηνίαζα παραπανω.

φοβάμαι βρε παιδια. μην καταντήσουμε επεισόδιο της 10ης εντολής. μην κανω κανα φόνο εν βρασμω καμια φορα... Δεν το λεω σοβαρα αλλα αυτες ειναι οι δευτερες σκεψεις μου. Που αμα παθουν κατι οι γονεις μου στο δρομο θα βρεθουμε γιατι κι εγω ανεργη ειμαι...

Μετα απο αυτο τον στελαμε στο γιατρο του και του ειπαμε οτι θα παρει αγωγή θελει δε θελει. το θεμα ειναι οτι αυτος σημερα ειναι ετσι αυριο αλλιως.

Έχουμε κανει αγώνα για να μην μπαινοβγαίνει στα ψυχιατρεια. Κι όμως καποιες φορές σκεφτομαι οτι με τετοια φόβο ειναι δυνατόν να ζουμε; και δε βρισκω διέξοδο στο συστημα υγειας; Δηλαδή δεν υπαρχει δημόσια ή ιδιωτική κλειστή κλινική χωρίς υπέρογκο ποσό;

Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι για να προστατεύσω εμενα και την οικογένειά μου αν τα πραγματα ξεφύγουν; δηλαδή είμαστε καταδικασμένοι;

Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο αλλά ίσως είναι η ταραχή...

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ17817]

re sy file me sebasmo se zhtaw an theleis na grapseis ligo perilhptika ayta poy egrapses...

[rad]

re sy file me sebasmo se zhtaw an theleis na grapseis ligo perilhptika ayta poy egrapses...

Με λίγα λόγια, ο αδερφός μου πασχει απο ψυχωση. Εχουμε ακουσει διαφορους ορισμους, ψυχωση, διαταραχή προσωπικότητας, παρανοια, ξερω γω... τα χω μπερδεψει με τους "τιτλους".

Εχουμε παει σε ιδιωτες γιατρους. Εχουμε κανει και κανα δυο εισαγωγές με εισαγγελική εντολή.
Το προβλημα ειναι οτι ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ με τιποτα το προβλημα του. Φταίνει όλοι εκτός από εκείνον. Δεν κανει τιποτα για να βοηθησει τον εαυτό του και για βαζει με όλους.

Εχει επιθετική και βίαιη συμπεριφορά. Γι αυτο το λογο του βαλαμε τον τελευταιο καιρό κρυφά φάρμακο. Σταματησε λίγο η βίαιη συμπεριφορα αλλά η στάση του για τα πραγματα εμεινε ίδια.

Σήμερα, επειδη μιλησε με κατι γνωστους εξω και του ειπανε κατι που δεν του αρεσε, μας το μετεφερε στο σπιτι κι εμεις του απαντησαμε ότι τα πράγματα έχουν έτσι. Εχεις απομονωθεί και εσυ πρεπει να κανεις κατι γι αυτο. Να μην βάζεις το εγω σου μπροστα και να νομιζεις οτι φταινει οι αλλοι αλλα να προσπαθησεις. Οποτε το απογευμα αρχισε να κατηγορει τον πατερα μου οτι αυτος φταιει που εγκατέλειψε τη πρωτη σχολή που ειχε παει (εγκατελειψε και τις επομενες 4 που πηγε βεβαια...) και οτι όλοι εμεις φταιμε και τον χτυπησε. Ο πατερας μου ητανε κατω και πονουσε κι αυτος ορθιος χαμενος χωρις να αντιλαμβάνεται.

Τον στειλαμε στο γιατρο να παρει φαρμακευτική αγωγή θελει δε θελει. Αλλα παντα είναι μία έτσι μία αλλιως. Δεν ξερω τι να κανω για να προστατεψω την οικογένεια μου στο μέλλον.

υγ. αν εχεις τη δυνατοτητα ελληνικών χαρακτήρων θα το εκτιμουσα. δεν μπορω να διαβαζω greeklish

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ17817]

katarxhn eyxaristw poy to ksanaegrapses periektika.kai emena me kanan 2 fores eisaggelikh kai soy lew oti einai poly sklhro toylaxiston h perikoph ths eleyterias alla kai sklhros o apantropos
tropos poy ferontai stoys arrwstoys me eisaggelikh to prosopiko.alla den exo symboylh panw se ayto mias kai opos les ginetai poly biaios.h symboylh moy einai an pairnei farmaka 1hs genias
na allaxtoyn me 2hs genias.ayto to lew gt les oti arneitai na parei ta farmaka toy poy an einai 1hs genias me foberes dld parenergies dikaiologima ta arneitai.psakse to ayto
to kalytero poy mporei na ginei sthn psychosi einai to atomo na pairneis kala farmaka 2hs genias.tote 8a ta pairnei apo monos toy an einai me elaxistes parenergies 2hs genias.na ste kala

[rad]

το ξερω οτι ειναι οδυνηρή εμπειρια η εισαγγελική εντολή.
και για εμας τους ίδιους ήταν. Δεν θελαμε. αν υπηρχε ενα καλυτερο σύστημα υγείας ισως τα πραγματα ήταν διαφορετικά.

Σκέψου πόσο επώδυνο είναι ένας ανθρωπος να καθορίζει και να μαυρίζει τις ζωές μιας ολόκληρης οικογένειας. Ενας ανθρωπος να μην αφήνει αλλους 5 ανθρώπους να ζήσουν με ηρεμία και ευτυχισμένοι μεταξύ τους και να φοβόμαστε για την σωματική μας ακεραιτότητα (την ψυχή μας την έχει ήδη ποδοπατήσει αν και προσπαθουμε)

Εχει αλλαξει αρκετά φαρμακα, επειδη ελειπα καιρό κι αυτα τα διαχειριζονταν οι γονεις μου θα ρωτήσω για το ποια ειναι δευτερης γενιας. Αλλά αμφιβάλω ακόμα αν αυτός ειναι ο λόγος που δεν τα παίρνει. Δεν αποδεχεται. Οτι φαρμακο και να ειναι απλα αμα τον πιασει το αναποδο δεν αποδεχεται. Τις προάλλες ενω μόνος του αποφασισε να παρει φαρμακα την αλλη μερα το μετανιωσε και πηρε το μπουκαλι κι ελεγε στη μανα μου εσυ θα το πιεις....

Εμεις παλι θα προσπαθησουμε. Αλλά απορω αν αυτός ο ανθρωπος δεν αποδεχτει ποτε την καταστασή του εμεις θα ζουμε μέσα στο φόβο και να του βάζουμε κρυφά φαρμακα;

Αν αυριο μεθαύριο φύγουν οι δικοί μου απο τη ζωή ποιός θα του τα βάζει κρυφά για να μην ειναι επιθετικός;;;

Δεν υπαρχει ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ;;;; Απορω. Όταν δεν μπορεις να φροντίσεις εναν ανθρωπο εισαι απλα καταδικασμένος;;;;;;;

[Deleted-member-18-05-2015]

Πολυ δυσκολη κατασταση..Νομιζω ενας γιατρος με μια συνταγη δεν θα φερει αποτελεσμα,θελει λιγο κουβεντα το πραγμα..Απο ειδικο φυσικα.Το να του δινεις ενα χαπι για να "ηρεμησει" και απο την αλλη να αγνοεις ποιες καταστασεις του πυροδοτουν την ψυχωση νομιζω ειναι ματαιο ε?
Θα σε κατευθυνουν καλυτερα οι παθοντες εδω..Απο εμενα καλο κουραγιο.

[rad]

mnimonio Ευχαριστώ!

Φυσικά κι εμεις συμφωνουμε με οτι γραφεις. Ποτε δεν πιστευαμε οτι το φαρμακο ειναι η μοναδική λυση. Εχουμε αναλυσει, εχουμε μιλησει παααααααααααρα πολυ αυτα τα χρονια. Κι εμεις, και οι γιατροι. Κι ολα αυτα τα χρονια καθε μερα λεμε τα ιδια. Κι εκεινος λεει τα ιδια λες και βαζει κασετα. Δεν παμε ουτε εκατοστό παρακατω γιατί δεν αποδεχεται. Δεν μπορω να καταλαβω κι εγω βρε παιδια... Τόσα αλλα παιδια εχουνε παθει παρομοια πραγματα και το δεχτηκα, με δυσκολία δεν εχει σημασία αλλα εκαναν μια προσπαθεια. Αυτός τιποτα. κουραστηκαμε καθε μερα να λεμε τα ίδια. Και καποια πραγματα που λεει και παραπονιέται πλέον δεν πιστεύουμε ότι ειναι αιτίες αλλα δικαιολογίες για να μην αποδεχτεί το προβλημά του.

Του δώσαμε κίνητρα, πρωτοβουλίες, στήριξη. Τιποτα. Το κρυφό φαρμακο το καναμε για τη βια που ειχε. Εξι μηνες μετα σημερα αποδειχτηκε οτι δεν τον πιανει αλλο. Ειμαι σε απογνωση. Θελω κι εγω να προχωρησω τη ζωή μου και δεν μπορω. Θέλω να ειμαι εδώ διπλα στους δικους μου (ζουμε στην επαρχια σε πολη με οχι πολλες δυνατοτητες και παροχες). Θελω να μπορω να ειμαι καλα με τους γονεις μου.

Ειμαστε καλα, εχουμε ενα ομορφο σπιτι, και δεν μπορουμε να χαρουμε. Δηλαδή ελεος πια...........
Πόσα χρόνια μείνανε πλέον στους δικους μου. Θα 70νταρίσουνε σε λίγο. Δεν αξίζουν λίγη ηρεμία;
Κάνει το σπιτι Κωσταλέξι από μόνος του....

[Deleted-member-18-05-2015]

Κοιταξε απο αυτα που εχω διαβασει εδω μεσα,εχω καταλαβει οτι η "τρελα" και η λογικη διαχωριζονται απο μια λεπτη γραμμη..Θελω να πω ειναι πιθανον να την περασεις αυτη την διαχωριστικη γραμμη και να μην το καταλαβεις,να μην μπορεις να το αποδεχτεις.
Αν εγω ξυπνησω ενα πρωι και κανω το καγκουρο εγω θα το βρισκω νορμαλ και τους αλλους που περπατανε με τα δυο ποδια μη νορμαλ.Εκει πιστευω πρεπει να παιχτει το παιχνιδι..Ενας ειδικος να τον φερει στην πραγματικοτητα,αλλα αυτο δεν επιτυγχανεται φανταζομαι μονο με ενα χαπακι..
Θα σου πουν και εδω τα παιδια φανταζομαι τι μπορεις να κανεις.

[rad]

Η πόλη μας εχει μόνο δυο γιατρους ιδιωτες. κι αυτον εδω που πηγαινει ο αδερφός μου δεν τον εμπιστεύομαι απολυτα. Πολλές φορές επαιρνε γραμμή απο εμας για το τι θα κανει. Αυτος ειναι ο ρόλος του ψυχιατρου; ημαρτον δηλαδή.

Να σας πω και το εξης. Πιστεύω πως ο ψυχιατρος τον θεωρεί χαμένη περιπτωση και δεν ασχολειται παραπανω απο οσο χρειαζεται. Βολευτηκε μαλλον με τα 50αρια που του εσκαγε ο δικός μου καθε τρεις και λιγο ενα φεγγάρι. Επισης εγω ειχα τσακωθει μαζι του μια φορα επειδή μου ελεγε οτι αδερφός μου απλά δεν μπορει να λειτουργήσει, ειναι ανικανος. Κι εγω του απαντησα οτι κατανοώ το προβλημα αλλα κανενας ανθρωπος δεν ειναι ΑΝΙΚΑΝΟΣ. Πολλά πραγματα ειναι και θεμα ΘΕΛΗΣΗΣ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και ΣΤΗΡΙΞΗΣ. Οσοι εχουν ψυχωση δεν ειναι ολοι το ιδιο. Κι εκεινος μου πεταξε στη μουρη κατι προσωπικό που του'χα πει μια φορα που τον ειχα επισκεφθει παλια για το θέμα του αδερφού μου. Του το κλεισα στη μουρη. Πηγε να με χειραγωγήσει ψυχολογικά..... Από τότε δεν επικοινωνησα ξανα μαζι του κι ουτε προκειται. Απλα ειναι δυστυχως μονόδρομος ως επιλογή...

Γενικά εχω απογοητευτει κι απο τους ιδιωτες κι απο τους γιατρους στα νοσοκομεία....

Επισης, όσοι έχετε περασει την ψυχωση ή είστε πασχοντες πείτε μου μια γνωμη και τι γινεται με τα φαρμακα... Το μόνο φάρμακο που θυμάμαι ότι τον επιανε ήταν το solian.

Πόσο ψυχανάλυση πια!!!!!!!! Όλους τους απαξιώνει! Ποιός ειδικός είναι αυτός που θα σχοληθεί με αυτή τη λεπτή γραμμή που είπες εσύ;

Ειμαι απελπισμένη. Θελω πολυ τη γνωμη απο σας.

[Mary-Torr]

Καλησπέρα,

Διάβασα με πολλή προσοχή τα όσα έχεις γράψει..Καταρχήν, θα ήταν χρήσιμο να μου αναφέρεις τί ηλικίας είναι ο αδερφός σου.

Είναι σημαντικό να σου ξεκαθαρίσω πως όλα αυτά περι συμπεριφοράς του αδερφού σου είναι και τα συμπτώματα της ψύχωσης. Ακόμα και το γεγονός ότι ρίχνει ευθύνες στην ίδια την οικογένειά του είναι ένα απο τα πιο κύρια συμπτώματα και είναι ένας απο τους λόγους που εμφανίζει βίαιη συμπεριφορά σε γενικά πλαίσια. Δεν ξέρω κατα πόσο έχει παρακολουθήσει συνεδρίες με ψυχολόγο πριν ή κατα την διαρκεια της φαρμακευτικής του αγωγής. Είναι πάρα πολύ σημαντικό πριν πάρει όποιαδήποτε φάρμακα να εξακριβωθεί και το τί ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του, τί σκέφτεται και πώς! Αν παραλείψει αυτό το στάδιο ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν κυλάει ομαλά και η περίοδος της φαρμακευτικής αγωγής και συνεπώς δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα!

Κι ερχόμαστε στο θέμα της αποδοχής. Δεν είναι καθόλου θέμα αποδοχής, απλά δεν έχει πάρει μια συγκεκριμένη καθοδήγηση, δεν έχει βάλει μια τάξη για το τί συμβαίνει και γι αυτό τον λόγο παρασύρεται απο τις σκέψεις του. Θα ήταν άδικο και για εσάς και για τον ίδιο να περιμένετε και να "απαιτείται" να αποδεχτεί την κατάστασή του γιατί είναι κάτι που θα το πετύχει μακροπρόθεσμα και δεν είναι και εύκολο!

Η συμβουλή που έχω να δώσω σαν ψυχολόγος σε εσένα και τους γονείς σου, είναι να προσπαθήσετε αρχικά να του βρείτε κάτι να απασχολείται, κατα προτίμηση δημιουργικό, που θα μπορεί εκεί να εξαντλεί όλη του την ενέργεια. Απο την άλλη πλευρά εσείς σαν οικογένεια θα χρειαστεί να είστε εκεί στα πρώτα στάδια σε περίπτωση που έχει επιπλοκές (συνήθως όταν κάτι δεν πάει σωστά, χάνουν την συγκέντρωση, κι αυτό γυρνάει σε επιθετικότητα) και φυσικά να παίρνει επιβραβεύσεις ούτως ώστε να αποκτήσει αυτο-εκτίμηση.. Είναι όλα μια αλυσίδα που αν αναιρέσεις ένα κομμάτι της όλα πάνε στραβά.. Και εννοείται πως το καλύτερο θα ήταν να ξεκινούσε συνεδρίες με ψυχολόγο για να μπει σε ενα ρυθμό.

Ελπίζω να βοήθησα,
Αν χρειαστείς όποιαδήποτε άλλη βοήθεια μην διστάσεις.
Ευχαριστώ

[Mary-Torr]

Καλησπέρα,

Διάβασα με πολλή προσοχή τα όσα έχεις γράψει..Καταρχήν, θα ήταν χρήσιμο να μου αναφέρεις τί ηλικίας είναι ο αδερφός σου.

Είναι σημαντικό να σου ξεκαθαρίσω πως όλα αυτά περι συμπεριφοράς του αδερφού σου είναι και τα συμπτώματα της ψύχωσης. Ακόμα και το γεγονός ότι ρίχνει ευθύνες στην ίδια την οικογένειά του είναι ένα απο τα πιο κύρια συμπτώματα και είναι ένας απο τους λόγους που εμφανίζει βίαιη συμπεριφορά σε γενικά πλαίσια. Δεν ξέρω κατα πόσο έχει παρακολουθήσει συνεδρίες με ψυχολόγο πριν ή κατα την διαρκεια της φαρμακευτικής του αγωγής. Είναι πάρα πολύ σημαντικό πριν πάρει όποιαδήποτε φάρμακα να εξακριβωθεί και το τί ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του, τί σκέφτεται και πώς! Αν παραλείψει αυτό το στάδιο ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν κυλάει ομαλά και η περίοδος της φαρμακευτικής αγωγής και συνεπώς δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα!

Κι ερχόμαστε στο θέμα της αποδοχής. Δεν είναι καθόλου θέμα αποδοχής, απλά δεν έχει πάρει μια συγκεκριμένη καθοδήγηση, δεν έχει βάλει μια τάξη για το τί συμβαίνει και γι αυτό τον λόγο παρασύρεται απο τις σκέψεις του. Θα ήταν άδικο και για εσάς και για τον ίδιο να περιμένετε και να "απαιτείται" να αποδεχτεί την κατάστασή του γιατί είναι κάτι που θα το πετύχει μακροπρόθεσμα και δεν είναι και εύκολο!

Η συμβουλή που έχω να δώσω σαν ψυχολόγος σε εσένα και τους γονείς σου, είναι να προσπαθήσετε αρχικά να του βρείτε κάτι να απασχολείται, κατα προτίμηση δημιουργικό, που θα μπορεί εκεί να εξαντλεί όλη του την ενέργεια. Απο την άλλη πλευρά εσείς σαν οικογένεια θα χρειαστεί να είστε εκεί στα πρώτα στάδια σε περίπτωση που έχει επιπλοκές (συνήθως όταν κάτι δεν πάει σωστά, χάνουν την συγκέντρωση, κι αυτό γυρνάει σε επιθετικότητα) και φυσικά να παίρνει επιβραβεύσεις ούτως ώστε να αποκτήσει αυτο-εκτίμηση.. Είναι όλα μια αλυσίδα που αν αναιρέσεις ένα κομμάτι της όλα πάνε στραβά.. Και εννοείται πως το καλύτερο θα ήταν να ξεκινούσε συνεδρίες με ψυχολόγο για να μπει σε ενα ρυθμό.

Ελπίζω να βοήθησα,
Αν χρειαστείς όποιαδήποτε άλλη βοήθεια μην διστάσεις.
Ευχαριστώ

[rad]

Καλησπέρα,

Διάβασα με πολλή προσοχή τα όσα έχεις γράψει..Καταρχήν, θα ήταν χρήσιμο να μου αναφέρεις τί ηλικίας είναι ο αδερφός σου.

Είναι σημαντικό να σου ξεκαθαρίσω πως όλα αυτά περι συμπεριφοράς του αδερφού σου είναι και τα συμπτώματα της ψύχωσης. Ακόμα και το γεγονός ότι ρίχνει ευθύνες στην ίδια την οικογένειά του είναι ένα απο τα πιο κύρια συμπτώματα και είναι ένας απο τους λόγους που εμφανίζει βίαιη συμπεριφορά σε γενικά πλαίσια. Δεν ξέρω κατα πόσο έχει παρακολουθήσει συνεδρίες με ψυχολόγο πριν ή κατα την διαρκεια της φαρμακευτικής του αγωγής. Είναι πάρα πολύ σημαντικό πριν πάρει όποιαδήποτε φάρμακα να εξακριβωθεί και το τί ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του, τί σκέφτεται και πώς! Αν παραλείψει αυτό το στάδιο ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν κυλάει ομαλά και η περίοδος της φαρμακευτικής αγωγής και συνεπώς δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα!

Κι ερχόμαστε στο θέμα της αποδοχής. Δεν είναι καθόλου θέμα αποδοχής, απλά δεν έχει πάρει μια συγκεκριμένη καθοδήγηση, δεν έχει βάλει μια τάξη για το τί συμβαίνει και γι αυτό τον λόγο παρασύρεται απο τις σκέψεις του. Θα ήταν άδικο και για εσάς και για τον ίδιο να περιμένετε και να "απαιτείται" να αποδεχτεί την κατάστασή του γιατί είναι κάτι που θα το πετύχει μακροπρόθεσμα και δεν είναι και εύκολο!

Η συμβουλή που έχω να δώσω σαν ψυχολόγος σε εσένα και τους γονείς σου, είναι να προσπαθήσετε αρχικά να του βρείτε κάτι να απασχολείται, κατα προτίμηση δημιουργικό, που θα μπορεί εκεί να εξαντλεί όλη του την ενέργεια. Απο την άλλη πλευρά εσείς σαν οικογένεια θα χρειαστεί να είστε εκεί στα πρώτα στάδια σε περίπτωση που έχει επιπλοκές (συνήθως όταν κάτι δεν πάει σωστά, χάνουν την συγκέντρωση, κι αυτό γυρνάει σε επιθετικότητα) και φυσικά να παίρνει επιβραβεύσεις ούτως ώστε να αποκτήσει αυτο-εκτίμηση.. Είναι όλα μια αλυσίδα που αν αναιρέσεις ένα κομμάτι της όλα πάνε στραβά.. Και εννοείται πως το καλύτερο θα ήταν να ξεκινούσε συνεδρίες με ψυχολόγο για να μπει σε ενα ρυθμό.

Ελπίζω να βοήθησα,
Αν χρειαστείς όποιαδήποτε άλλη βοήθεια μην διστάσεις.
Ευχαριστώ

Καταρχήν, σε ευχαριστώ για την απαντηση.

Ειναι 25 χρονών πλέον.
Τον παρακολουθεί ενας ψυχιατρος όπως σας ειπα και όταν ήταν χωρίς αγωγή, και όταν αποφάσιζε να κάνει αγωγή - που ποτε δεν την εκανε με συνέπεια.

Δεν ξερω τι να φταίει. Εχουμε καθησει ολα αυτα τα χρονια να αναλυσουμε τι εχει στο κεφαλι του. Το θεμα ειναι οτι δεν αποδεχεται τα ευρήματα. Δηλαδή οι απαντήσεις υπαρχουν και του εχουμε δείξει το δρόμο της ας πουμε "λυσης". Πχ όταν λες οτι ειμαι μονος μου και δεν εχω φιλους. Ωραια, κατσε να δουμε. Του ειπαμε τις συμβουλές μας. Του δείξαμε με παραδειγματα και αποδείξεις ότι πχ όταν κανεις αυτό το αποτελεσμα ειναι αυτό. Αμα πεταξεις απο ενα γκρεμό ενα αντικειμενο απο τη βαρυτητα θα πεσει κατω. Οταν σε αυτο ο αλλος σου λεει οχι δεν ειναι ετσι, τι αλλο να κανεις; Σου λεει οτι πρεπει να πεταξει. Πώς βγάζεις άκρη;

Και ο γιατρός (κι αυτός, και ο πρώτος που ειχε) του εχουνε μιλήσει, τον εχουνε ακουσει, του εχουν εξηγησει.
Τον πρώτο καιρό έβγαζε ότι απωθημένα είχε. Τον ακουσαμε. Τον αφήσαμε να τα βγάλει. Στο τελος καταντήσαμε με ολα αυτα που ελεγε να πιστευουμε οτι φταινει και οι γονεις μου. Ομως περασανε τόσα χρόνια. 5. Και ολα αυτα τα χρονια ενω το τι συμβαινει μεσα στο κεφαλι του το εχουμε εμεις καταλαβει αυτος δεν θελει να το καταλαβει. Ακόμα καμια φορα λεει πραγματα για τα παιδικά του χρονια και κατηγορει τους γονεις μου... Αλλά αυτό πλεον εχει αποδειχθει οτι ειναι αλλοθι και δικαιολογία. Θέλω να πω, όλοι οι γονεις κάνουνε λαθη. Κι εγω στην εφηβεία ουοου ποσα παραπονα ειχα κι εβγαλα στο πατερα μου!!! Γιατι ημασταν μια τυπική ελληνική οικογένεια με τα καλά αλλά και τα καλά της.... Οκ. Τα ξεπέρασα. Ενηλικιώθηκα. Αποδέχτηκα οτι κανεις δεν ειναι τελειος. Μεγάλωσα.
Δεν μπορουμε να θεωρουμε οτι φταιει για την κατασταση του ο συμμαθητης του που του μιλησε αποτομα, επειδη ο μπαμπας μου ειπε ετσι επειδη η δασκαλα ειπε γιουβετσι. Θελω να πω αυτα δεν ειναι αιτιες. Αποφευγει. Κι αφου ο ιδιος αποφευγει τότε;

Δεν ξερω ο ψυχιατρος του τι ακολουθει. Οπως σας ειπα δεν τον εμπιστευομαι απολυτα.

Αλλα δεν μπορεις σε εναν ανθρωπο να του "δωσεις να κανεις κατι δημιουργικο" με το ζορι. Δινεις κινητρα. Ανοιγεις δρομους και πορτες. Του το δινεις στο χερι αλλα το δικο του το χερι θα το πιασει. Δεν μπορεις εσυ να σφιξεις το χερι κανενος.

Προσπαθησαμε και τα παραταει ΟΛΑ. Και μετα κλαιγεται.

Φέτος ανοιξανε κατι τμήματα σε ενα ΙΕΚ σε μια ειδικότητα που ηταν κοντα σε ενα ενδιαφερον που ειχε. Του ειπαμε πηγαινε, να κοινωνικοποιηθεις, δε χρειαζεται να εισαι ο καλυτερος μαθητης. Το θεμα ειναι να μην εισαι κλεισμενος μεσα σε ενα σπιτι να κλαις τη μοιρα σου. Θα μαθεις κατι, θα γνωρισεις κόσμο... κι οπου δυσκολευτεις θα ερχεσαι εδω να τα λυνουμε μαζι. Ωραια. Πηγε, σε ενα δυωρο εφυγε. Νευριασμένος κιόλας κι ελεγε ου ποιος καθεται να διαβαζει τωρα.... εχει και απουσιες. Τι να κανουμε εμεις; Και με το καλο προσπαθησαμε, και με το κακό προσπαθησαμε που λεει ο λόγος.

Παίζει μπουζουκι. Πηγε και αγορασε μια φορα 400 ευρώ μπουζουκι!!!!!!!!!!!!! Μια που το πηρε, μία που το αφησε. Ο ενας δεν ειναι καλος, ο αλλος ειναι ετσι. ...... Εμεις του ειπαμε. Σηκω το πρωι, ασχολησου με το οργανο σου, κανε τη γυμναστικουλα σου και παντα οταν εκανε κατι καλο του λεγαμε παντα μπραβο!!!!!!!!!! Αλλα αυτη η κατασταση εγκαταλειψης συνεχίζεται εδω και 5 χρονια. σε 5 διαφορετικές σχολες τα ίδια εκανε. Τη μια εφταιγε που επαιρνε φαρμακο. Την αλλη εφταιγε επειδη δεν επαιρνε... Δεν τον πιανεις πουθενα. Κι επειδη τις προηγουμενες φορες ημασταν σε αλλες πολεις - προσφυγες γιναμε για χαρη του - τον δικαιολογησαμε. Φετος η προσπαθεια εγινε στο πατρικό μας και πηγαμε να παρουμε μια ελπιδα. Μια τρύπα στο νερό και παλι απο την αρχη.

Ωρες-ωρες βγαζει και μια συμπεριφορα ενος βολεψάκια-τεμπελη.

Πώς μπορεις να βοηθησεις εναν ανθρωπο που δε θελει να βοηθηθεί; Και ειχε καλεσει μια ψυχολογο μια φορα. Πάλι η ιδια συμπεριφορα. Την απαξιωσε και μετα το μετανιωσε. Καμια σταθερη γνωμη. Δεν κραταει τιποτα εστω για ενα ευλογο χρονικο διαστημα. Και του εχουμε εξηγησει πολλες φορες πως αυτο ειναι ενα θεμα που δεν αλλαζουν τα πραγματα γιατι για να δεις αλλαγή χρειαζεται χρονος. Εκεινος για οποιοδηποτε θεμα θελει εδω και τωρα.

Πολλες φορες λεει που θα βρω μια καλη δουλεια με καλα λεφτα. Εγω σιγα, περιπτερας θα γινω; Λες και θα του κακοπεφτε...

Μας ελεγε τα ίδια λετε κι εσεις τα ίδια μου λεει κι ο γιατρος... βαρεθηκα,
Δεν θελει να ακουσει καμία αληθεια. Θελει να ακουσει αυτο που θελει και τον βολευει. Εγω εχω αυτο εχω καταλαβει. Κι εμεις του ειπαμε! Αφου ΟΟΟΟΛΟΙ σου λενε τα ιδια μήπως πρεπει να σκεφτεις πως έχουμε δίκιο; Δηλαδή για εκεινον αυτος ειναι σωστός και ΟΛΟΙ οι αλλοι εχουν άδικο. Το σωστό ειναι μόνο το δικό του.

Ολα αυτα πως θα τα αντιμετωπισεις; Γι αυτο και εγιναν οι εισαγγελικές εντολές. Εγκαταλειπει και φευγει απο τα παντα και μετα ριχνει ολες αυτες τις ευθυνες στους αλλους.

Συγγνωμη για το μεγαλο μηνυμα αλλα νιωθω αδιεξοδο.

[Θεοφανία]

ραντ, πραγματικά θαυμάζω τη στάση και την ψυχραιμία σου.
Δεν είμαι ειδικός, οπότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω επί της ουσίας, αλλά όλο αυτό που μας περιγράφεις εμένα τουλάχιστον μου βγάζει περισσότερο "βολεψάκια/τεμπέλη" παρά άτομο με προβλήματα.
Πρέπει να βρεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ έναν καλό γιατρό. Να ξέρετε τη διάγνωση αν αυτή υφίσταται.
Πολύ κακώς που δεν κάλεσες την αστυνομία όταν χτύπησε τον πατέρα σου.
Σας εκμεταλεύεται συνηδειτότατα, αν όλα αυτά που περιγράφεις είναι ρεαλιστικά.
Έχω διαβάσει εδώ μέσα άπειρες ιστορίες παιδιών με ψυχωτικά προβλήματα που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ υποφέρουν και παλευουν με αγωγή.
Τα πέντε χρόνια είναι μεγάλο διάστημα και ένας ειδικός θα στα έλεγε καλύτερα από μένα.
Βρες γιατρό. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείστε τόσοι άνθρωποι και να μην υπάρχει ασθένεια πίσω απ όλο αυτό, σκέψη που ενισχύεται περισσότερο απ το γεγονός ότι και οι δυο γιατροί δεν κατάφεραν να αποδώσουν σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ασθένεια τη συμπεριφορα του.

[streidi]

Η δική μου γνώμη, σαν ψυχολόγου κι εμένα, είναι να ζητήσετε επαγγελματική βοήθεια εσείς για το πώς να διαχειριστείτε το θέμα αυτό. Δεν είναι καθόλου απλό για να μπει ένα πλάνο έτσι πρόχειρα σε ένα φόρουμ και από την άλλη είναι φυσιολογικό να έχετε πελαγώσει με την κατάσταση αυτή. Η γενική ιδέα που διακρίνω ότι πρέπει να εφαρμοστεί είναι ότι πρέπει να δουλέψετε το πώς θα θέσετε το άτομο αυτό προ των ευθυνών του. Ναι, έχει πρόβλημα, ναι, είναι σοβαρό, ναι, κάποιες φορές χάνει τον έλεγχο του εαυτού του. Θα έχει φυσικά στήριξη από εσάς αλλά αυτό δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνεται χωρίς όρους και όρια. Δηλαδή: σε φροντίζουμε αλλά ως ένα βαθμό, ό,τι ΜΠΟΡΕΙΣ, απαιτούμε να το κάνεις. Δε μπορείς να γίνεις κάτι πολύ απαιτητικό, οκ. Θα γίνεις αυτό που μπορείς, κι αν δε μπορείς να γίνεις, μπορείς να προσπαθήσεις. Αν δεν προσπαθείς, η βοήθεια που θα σου προσφέρουμε σαν οικογένεια θα είναι περιορισμένη, γιατί δεν παίρνεις την ευθύνη σου.(σκληρό αλλά απαραίτητο.) Το "είμαι άρρωστος και δεν έχω καμια ευθύνη", πολύ απλά να μην περνάει γιατί δεν ισχύει. Επιπλέον, απαραβίαστος κανόνας:θα σέβεσαι. Δε γίνεσαι επιθετικός, δε σηκώνεις χέρι σε καμια περίπτωση. Αν συμβεί σε θέτουμε απέναντι στις ευθύνες σου και υπάρχει κάποιου είδους (σοβαρή) συνέπεια από αυτό. (πχ δεν είμαστε διατεθειμένοι να σε φιλοξενούμε με τέτοιες συνθήκες. Αλλά να τηρηθεί.) Δε μπορείς να κουμαντάρεις με τίποτα την επιθετικότητά σου, ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΟΥ. Αυτό τουλάχιστον είναι στο χέρι σου.
Έτσι το σκέφτομαι σε γενικές γραμμές. Θέλει όμως οπωσδήποτε κατά τη γνώμη μου αναλυτικό πλάνο με ειδικό. (αν μπορούσατε να το εφαρμόσετε έτσι απλά από αύριο, θα το είχατε κάνει φαντάζομαι.) Και κάτι άλλο, το να τον λυπάστε για όλο αυτό και να του φέρεστε σα να είναι παιδί μόνο κακό θα του/σας κάνει.
Καλή υπομονή και όλα να πάνε καλά!

[rad]

ραντ, πραγματικά θαυμάζω τη στάση και την ψυχραιμία σου.
Δεν είμαι ειδικός, οπότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω επί της ουσίας, αλλά όλο αυτό που μας περιγράφεις εμένα τουλάχιστον μου βγάζει περισσότερο "βολεψάκια/τεμπέλη" παρά άτομο με προβλήματα.
Πρέπει να βρεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ έναν καλό γιατρό. Να ξέρετε τη διάγνωση αν αυτή υφίσταται.
Πολύ κακώς που δεν κάλεσες την αστυνομία όταν χτύπησε τον πατέρα σου.
Σας εκμεταλεύεται συνηδειτότατα, αν όλα αυτά που περιγράφεις είναι ρεαλιστικά.
Έχω διαβάσει εδώ μέσα άπειρες ιστορίες παιδιών με ψυχωτικά προβλήματα που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ υποφέρουν και παλευουν με αγωγή.
Τα πέντε χρόνια είναι μεγάλο διάστημα και ένας ειδικός θα στα έλεγε καλύτερα από μένα.
Βρες γιατρό. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείστε τόσοι άνθρωποι και να μην υπάρχει ασθένεια πίσω απ όλο αυτό, σκέψη που ενισχύεται περισσότερο απ το γεγονός ότι και οι δυο γιατροί δεν κατάφεραν να αποδώσουν σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ασθένεια τη συμπεριφορα του.

Ωραια τα λες... Που να βρω γιατρο; Στην επαρχια ζουμε και δυο ιδιωτες υπαρχουν; Το θεμα ειναι οτι δεν τον εμπιστευομαστε. Και σε εναν διπλανο νομο πηγαμε και ημασταν πιο καλα ευχαριστημένοι σταματησε.

Υπαρχουν κι αλλα συμπτωματα που μας κανουμε τη ψυχωση να ειναι οντως επιλογη. Δηλαδη οταν πρωτοεμφανίστηκε ελεγε οτι καποιος με κυνηγάει και μας παρακολουθουνε κι αυτα φυγανε με την αγωγή. Τωρα πριν κατι μερες ελεγε οτι μεσα στο κεφαλι του νιωθει καπως και πως καποιος τον κυνηγάει, πως νιωθει ενα βαρος ενα αγχος κι εγω περιφραστικα τα λεω.

Επισης οταν χτυπησε τον πατερα μου, εκεινος ητανε διπλα στο χωλ ορθιος να κανει βολτα πανω κατω χαμενος στις σκεψεις. Δεν ειναι φυσιολογικό αυτο; Κι ο πιο τεμπελης αν διπλα σου καποιος ανθρωπος φωναζει βοηθεια θα τρεξει. Μόνο οταν εμεις παθαμε πανικό ηταν σαν να ταρακουνηθηκε. Ωρες ωρες γινεται υπερβολικα ευαισθητος και στοργικος κι απο την αλλη γινεται απαθης.

Θεωρουμε οτι ισως συνυπαρχουν τα δυο. Αυτο τονιζα και στον πατερα μου που ο καημενος πια δικαιολογημενα με τοσα που εχει περασει επεμενε στα φαρμακα, ναι οκ τελικα τα χρειαζεται αλλα ειναι και θεμα χαρακτηρα. Αλλα αυτος ο συνδυασμός δεν παλευεται. Θελω να πω, δεν μιλας σε λογικό ανθρωπο. Αρνειται και την κοινή λογική και δε βγαζουμε ακρη.

Να καλεσουμε παλι την αστυνομια; Ωραια. Και τι θα γινει; Τι θα του κανει η αστυνομια; Θα τον παει αυτοφορο; Και; Θα βγει την αλλη μερα πιο αγριεμενος να μας σκοτωσει ολους; Εξαλλου για να νοσηλευτει χρειαζεται εισαγγελική εντολή αφου μόνος του δε δεχεται αλλα παντα ο στοχος μας ηταν να τον κανουμε να λειτουργησει.