ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΔΕΙΛΟΣ....

[k33]

ειμαι 33 ετων. ολα ξεκινησαν το 2005 ενω ζουσα σε επαρχιακη πολη που σπουδαζα μετα απο ενα τροχαιο σε κοντρες. ημουν συνοδηγος και φυγαμε στον αερα με 210 χλμ και χτυπησαμε ενα φορτηγο και 5 αυτοκινητα παιρνοντας τουμπες απο το ενα ρευμα στο αλλο. ειχαμε σιγουρα Αγιο αν και θα προτιμουσα να χω μεινει στον τοπο απο αυτο που ζω τωρα. οταν συνηλθα απο τα χτυπηματα ξεκινησα παλι τη δουλεια μου. παρατηρησα ομως οτι οποτε πηγαινα σε κλειστους χωρους καφετεριες, εστιατορια κλπ χωρις λογο με επιανε λιγο πριν φυγουμε εμετος ετρεχα στην τουαλετα και μετα εφευγα πρωτος απο την παρεα. επειδη το παθαινα συχνα σταματησα να βγαινω και κλειστηκα στον εαυτο μου 2 χρονια. ελεγα δεν εχω τιποτα. το 2007 εληξε η αναβολη και γυρισα Αθηνα. ολα καλα σε 2μιση μηνες παρουσιαζομουν και δε ειχα προβλημα ποτε με τον στρατο. τελευταια μερα πριν μπω το βραδυ με πιασαν οι εμετοι και μου ρχοταν να πεσω απο το μπαλκονι. δε κοιμηθηκα καθολου εκανα εμετους μεχρι την ωρα που εφτασα Θηβα, μπηκα μεσα ηρεμησα για λιγο και με το που μπηκα στο θαλαμο πνιγομουνα. γυρισα με τους δικους μου Αθηνα για να παρουσιαστω στα νοσοκομεια την αλλη μερα, μου δωσαν με την μια διετη αναβολη και ησυχασα. ζητησα να ανεβω Θεσσαλονικη που ειχαμε εναν οικογενειακο φιλο ψυχιατρο. ανεβηκα 2-3 φορες μου εδωσε μια αγωγη με tranxene και seroprat και παραλληλα γυρισα στην επαρχιακη πολη που δουλευα. σε 7 μηνες ειχα θεραπευτει. ξαφνικα ομως εμεινα χωρις δουλεια και ειχα καποια χρεη που πιεζομουνα να κλεισω σε 2 μηνες. αυτα τα χρεη δε ηθελα να τα μαθει ο πατερας μου ποτε για να μη στεναχωρεθει. ελεγα οτι αν τα μαθαινε θα σκοτωνομουνα. τελικα τα εμαθε με βοηθησε και ξεχρεωσα αλλα απο τοτε δε μου περασαν οι κρισεις πανικου. εκανα εναμιση χρονο που δε μπορουσα να ταξιδεψω απο το νησι που εμενα στην Αθηνα με το που εμπαινα σε αεροπλανο η καραβι πνιγομουνα εκανα εμετους και εβγαινα εξω και πηγαιναν τα εισητηρια χαμενα. ειχα τηλεφωνικη επικοινωνια με το γιατρο στη Θεσσαλονικη τελικα καταφερα το Πασχα του 2010 να ερθω Αθηνα για λιγες μερες. βρηκα παλιους φιλους και φιλες απο το σχολειο γνωρισα απο αυτους μια κοπελα και καναμε σχεση, ανεβηκα μετα μονιμα Αθηνα και βρηκα και εργασια. παλευα να θεραπευτω ο ψυχιατρος απο τη Θεσσαλονικη εξαφανιστηκε δε σηκωνε τηλεφωνα καποια στιγμη τον βρηκα και ειπε οτι δε βλεπει το λογο να κανει θεραπεια εξ αποστασεως και οτι ειχε καποιο οικογενειακο θεμα και θα με βοηθησει ο Θεος και κατι τετοια. μου φανηκε πολυ αποτομος χωρις να καταλαβω το λογο και απογοητευτηκα. με τον καιρο βρηκα εναν αλλο στην Αθηνα μου αλλαξε την αγωγη και με παρακολουθει 2 χρονια σχεδον δοκιμαζοντας διαφορες αγωγες. το πασχα του 2012 με πολυ αγωνα ειχα σχεδον θεραπευτει επαιρνα ενα χαπι αντι για 4 ως που η κοπελα μου τον Μαιο με χωρισε χωρις λογο και χωρις να μου δινει περιθωρια να μιλησουμε και να μου δωσει μια δευτερη ευκαιρια. την κυνηγησα 1 χρονο ξοδευοντας πολλα χρηματα σε συγγενικα της προσωπα που ειχαν αναγκη προσπαθωντας να μαι κοντα της. μια δεν ηθελε καμια επαφη μαζι μου μια αλλαζε. τωρα ειναι 2 μηνες και που δε μιλαμε καθολου. νιωθω οτι ειναι η μονη που αν γυριζε σε μενα θα ξαναεπαιρνα τα πανω μου αλλα δε μου δινει καμια ελπιδα. ζω με το πατερα και τη γιαγια μου και οσο η γιαγια μεγαλωνει με πιανει το αγχος οτι θα φυγει απο τη ζωη και θα τρελαθω. αυτη τη στιγμη κανω συνεχεια κρυφα εμετους σκεφτομενος τον θανατο, το οτι θα παω στην κολαση για τις αμαρτιες μου και ψαχνω τροπους να φυγω χωρις πονο γιατι ειμαι δειλος να πεσω απο οροφο η να μαχαιρωθω. σκεφτομαι για χαπια αλλα δε ξερω ποσο υποφερεις μεχρι να πεθανεις η δηλητηριο η κρεμαλα... τι απο τα 3 θα με συμβουλευε καποιος που ειναι αποφασισμενος οπως εγω?

[Diana1982]

Το έχεις αποφασίσει στα σίγουρα να αυτοκτονήσεις;

[k33]

αμεσα ισως οχι ειμαι δειλος αλλα επειδη βλεπω οτι ουτε η κοπελα θα γυρισει πισω, ουτε οι κρισεις πανικου θα περασουνε (δεν μπορω να παω πουθενα ταξιδι φτανω καπου και μολις φτασω γυρναω πισω) απο τη 2η φορα που υποτροπιασα αυτα το χω αποφασισει μολις βρω τον πιο ανωδυνο τροπο. το σκεφτομαι καθε μερα πιο πολυ. ψαχνω το θαρρος..

[κόκκινη πεταλούδα]

λοιπόν δεν ξέρω ποιος είσαι...αλλά λες βλακείες....
κοίτα η ζωή είναι ΠΟΛΥ μικρή,μην προσπαθείς να την μικρύνεις και άλλο.
όλοι έχουμε προβλήματα, αλλά η αυτοκτονία δεν είναι λύση.ένας καρκινοπαθής παλεύει για μια επιπλέον ώρα ζωης. (έχω ζήσει με καρκινοπαθείς και ξέρω) και εσύ την πετάς.
για να επιζήσεις απο ένα τέτοιο ατύχημα σημαίνει οτι πρέπει να ζήσεις.μην ξεχνάς τις ευκαιρίες π σ δίνονται.

έπειτα....σκέφτηκες τους ανθρώπους που σε αγαπάνε? (η οικογένειά σου για παράδειγμα...θα υπέφερε...η γιαγια σου? δεν την σκέφτεσαι?)
όλοι φοβόμαστε τον θάνατο αγαπημένων μας προσώπων...γιατί όλοι θα πεθάνουμε
αλλά σημασία έχει να ζήσουμε ωραία μεχρι τότε....
και μπορείς να το κάνεις (και να χαρίσεις όμορφες στιγμες στη γιαγια σου)

μπορείς καλύτερα να αλλάξεις ζωη....μην την πετάξεις....ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ!!

θες την συμβουλη μου? (δεν είμαι ειδικός...δεν ξέρω τι χάπια είναι αυτα π παίρνεις...ή γιατι στα δίνουν)
αλλά ως άνθρωπος σου λέω...
1. ξεκουράσου (κάνε ενα μπανιο ή ξάπλωσε)
2. πάρε μια βαθιά ανάσα , διέγραψε το παρελθόν (ούτως ή άλλος δεν μπορείς να τ αλλάξεις)
3.κάνε μια νέα αρχή!
4.και δεν φοβάσαι για αυτό (στην αυτοκτονία δεν φοβόσουν?εεε αυτό που σ λέω δεν θέλει φόβο....πείσμα θέλει )

πραγματικά...
μην το κάνεις αυτό...δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στο επόμενο δευτερόλεπτο...

κανένας και τίποτα δεν έχει την ίδια αξία με ΤΗΝ ΖΩΗ σου.

[nikitin]

Σοκαρισμένη θα προσπαθήσω να σου πω 5 πράγματα... Καταρχήν δεν αξίζει για κανέναν να δώσεις τέλος στη ζωή σου....Αλλα ούτε και για τις κρίσεις πανικού, δεν αξίζει να το κάνεις αυτό... είναι δύσκολες και ψυχοφθόρες και εχω ακούσει ότι είναι μακροπροθεσμη η ιαση τους αλλά όχι και να αυτοκτονήσεις...
Λες ότι είσαι δειλός για να πεθάνεις,για να το κάνεις όμως αυτό στον ευατό σου, θέλει μεγάλη δύναμη... Αλλα αν είναι να τη βρείς αυτη τη δύναμη και να φύγεις, γτ δεν την χρησιμοποιείς για να γιατρεφτείς??? Σκέψου πιο ωριμα..και ψάξε μήπως οι διαφορες αγωγές που δοκίμασες, σου έχουν προκαλέσει τάσεις αυτοκτονίας...

[σοκολατα 14]

Δε σε θεωρω αδυναμο εγω ,το αντιθετο σε θεωρω δυνατο ατομο που περνας αυτα τα πραγματα τοσο καιρο .
Δεν ειναι λυση η αυτοκτονια , ξερω θα το εχεις ακουσει απο πολλους αυτο αλλα οντως δεν ειναι , το γεγονος οτι πιστευεις οτι δε θα γινεις καλυτερα σε κανει χειροτερα , εκτος απο τον ψυχιατρο σου και τα φαρμακα που ειπες ο ιδιος οτι παιρνεις χρειαζεται να εχεις και θεληση αλλα και πιστη .
Καμια κατασταση δεν ειναι μονιμη , αληθεια καμια .
H κατασταση εσενα παραμενει μονιμη γιατι εσυ με τις αρνητικες σου σκεψεις την κρατας μονιμη , σκεψου λιγο ποιο θετικα .
Για αρχη μην αυτοκτονησεις , το μονο που θα καταφερεις ειναι να στεναχωρησεις τα ατομα που αγαπας οπως τον πατερας σου και τη γιαγια σου , σκεψου πως θα νοιωσουν αν φυγεις απο τη ζωη .
Εισαι πολυ νεος μονο 33 χρονων .
Προσπαθησε να μη σκεφτεσαι εκεινη την κοπελα απο οτι ειπες καταλαβα οτι δε σου αξιζε και υπαρχουν ατομα που χρειαζεται περισσοτερο απο αυτην οπως η οικογενεια σου .
Να συνεχισεις αν θελεις να πηγαινεις στον ψυχιατρο και με ποιο πολυ πιστη .
Πρεπει να πιστεψεις στον εαυτο σου , καταλαβαινω οτι ειναι δυσκολο να ξεπεραστει η οποιοδηποτε κατασταση αλλα πρεπει να προσπαθεις μεχρι να ξεπεραστει .

[Diana1982]

Θα συμφωνήσω με nikitin....επειδή είχα και εγώ παρενέργειες από φάρμακα που μου είχε δώσει ο γιατρός...μήπως να τα σταμάταγες και να δοκίμαζες κάτι που σου ταιριάζει καλύτερα;
Μην διστάζεις να μιλήσεις στον γιατρό σου,όσο συχνά και αν είναι αυτό...απλά δεν έχεις βρει την αγωγή που σου ταιριάζει.!
Αύριο κιόλας πήγαινε στον γιατρό και χωρίς ραντεβού.!
Αν είσαι πολύ χάλια βγες να περπατήσεις μία βόλτα...και μετά πήγαινε για ύπνο.!

[Miss Despoina]

Εχω πάθει σοκ! Μα βρε χαρά μου,33χρονων παληκαρρι και να θες να αυτοκτονήσεις...σε παρακαλω μην το κανεις αυτό στη ζωή σου..όλοι περνάνε κάποια χρόνια που τα λέμε μαύρα..
Κάνε μια θερμή προσευχή στον καλό ΘΕΟ,αναψε ένα κεράκι και μίλα με έναν πνευματικό γέροντα να εξομολογηθείς να σου φύγει το βάρος από πάνω σου...
Ο Θεος είναι μεγάλος αγαπητέ μου και δεν αφήνει κανέναν...τα έχεις δοκιμάσει όλα...δεν χάνεις τίποτα να κάνεις κι αυτό που σου προτείνω...
Αμα θες μπορώ να σου χαρίσω και ένα κουταβάκι...να το προσεχεις)))))

[Νατασουκο]

κ33 αυτο που εχεις παθει λεγεται μετατραυματικο στρεςς και απλα δε το εχεις αντιμετωπισει απο την αρχη οπως θα επρεπε και αυτο μεσα σου μαζευτηκε και εφτασες στο σημειο που εισαι . . το πρωτο πραγμα που σε συμβουλευω εγω να κανεις γιατι ειμαι περιπου παθουσα απο ολα αυτα τα συμπτωματα που λες να πας σε ενα ψυχοθεραπευτη , σιγουρα θα σου παρει πανω ενα 3 μηνο μεχρι να αρχισειες να καταλαβαινεις τι ακριβως σου συνεβει και αργοτερα θα καταλαβεις οτι το καλυτερο που μπορουσες να κανεις θα ηταν να πας σε εναν ειδικο . οσο για την αυτοκτονια δε θα την κανεις ποτε οχι γιατι εισαι δειλος αλλα γιατι θελεις να ζησεις . . . . εγω αυτο καταλαβαινω απο αυτα που λες . και εγω οταν ημουν σε παρομοια κατασταση με τη δικη σου σκεφτομουν την αυτοκτονια αλλα πιστεψε με τωρα που το ξεπερναω μου φαινεται σα μακρινος εφιαλτης . .

[SpyroKo]

Αγαπητέ, σε συγχαίρω που μπόρεσες μέχρι τώρα να ανταπεξέλθεις με τον Α, Β τρόπο σε όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις. Τα έχω περάσει κι εγώ λίγο πολύ. Η κοπέλα μου όχι μόνο με παράτησε αλλά με είχε κερατώσει μετά από 4 χρόνια σχέση. Φοβόμουνα και εγώ για την γιαγιά μου αλλά η διάφορα μας είναι ότι η δικιά μου όντος "έφυγε". Και στρατό πήγα και στην τελική καλά ήταν.. Σαν κατασκήνωση. Αλλά αυτή είναι η ζωή. Έχω περάσει κι εγώ μια περίοδο διαταραχής πανικού και έχω χάσει και την δουλειά μου και αυτή την στιγμή σου μιλάω από το εξωτερικό μακριά από την οικογένεια μου. Όλοι μας έχουμε περάσει δύσκολα αλλά όλα αυτά δεν πρέπει να μας προτρέπουν να βάλουμε ένα τέλος στην ζωή μας αλλά το ακριβώς αντίθετο. Να μάθουμε να ζούμε με αυτά και να γίνουμε ανεξάρτητοι και πιο δυνατοί! Το ξέρω πως τα οικονομικά προβλήματα οδηγούν πολλές φορές σε αδιέξοδο αλλά μπροστά σε αυτούς μας αγαπάνε να τα χέσω τα λεφτά. Καλλίτερα να πεθάνω από την πείνα αλλά τουλάχιστον να ξέρω ότι προσπάθησα να κάνω κάτι για να μην πεινάσω παρά απλά να βάλω ένα τέλος στην ζωή μου. Και να σου πω κάτι? πες ότι το κανείς. Έτσι θέλεις να σε θυμούνται τα άτομα που σε αγαπάνε? Βάλε τον εαυτό σου στην θέση του πατέρα σου. Πες ότι είχες έναν γιο που έβαλε ένα τέλος στην ζωή του πως θα αισθανόσουνα? Όταν πλέον φτάσει η ώρα σου και θα είσαι γεράκος με τις εμπειρίες σου όλοι θα σε θυμούνται σαν τον άνθρωπο που πάλεψε στην ζωή του παρά της δυσκολίες του. Γιατί στην τελική εκεί βρίσκεται η αθανασία! Να μην τα παρατάς και να ρίχνεις το φταίξιμο οπουδήποτε. Πρέπει να αποδεχτείς τα λάθη σου και τον εαυτό σου όπως είναι και πάρεις τα όπλα σου και να παλέψεις. Εκεί βρίσκεται η αληθινή δύναμη και τότε όλοι αυτοί που στέκονται δίπλα σου θα σε βλέπουνε και θα χαμογελάνε και θα λένε πως ακόμα και αν αποτύχεις τουλάχιστον προσπάθησες! Εμείς εδώ σε στηρίζουμε και ξέρουμε πως θα τα καταφέρεις! Μην χαλάσ την ψυχική σου υγεία για μια κοπέλα η για καταστάσεις που φαντάζεσαι που μπορεί να γίνουν... Ξέρεις πολύ καλά πως στην ζωή μπορείς να περάσεις υπέροχα. Και στην τελική ένα ταξίδι είναι. Κάποια στιγμή θα τελειώσει από μόνο του. Μέχρι τότε μάζεψε εμπειρίες και κάνε το παιχνίδι σου. Έχεις να περάσεις τόσες λύπες και τόσες χαρές ακόμα.. Μην το βάζεις κάτω αδερφέ.. Πολλοί από μας σε αυτό το φόρουμ έχουμε περάσει παρά πολύ δύσκολα σαν και σένα αλλά παλεύουμε! Γίνε λοιπών ένα με εμάς και θα δεις σιγά σιγά θα την βρούμε την λύση. Είμαι πολύ αισιόδοξος πως μετά από κάθε δύσκολη στιγμή υπάρχει μια ανταμοιβή. Στην ζωή πάντα να ξέρεις πως θα υπάρχουν δυσκολίες αλλά αυτά είναι που σε κάνουν να ζεις με δέος.
Ξεκίνα να χαλαρώνεις με μια παγωμένη μπίρα

[Miss Despoina]

τι ωραία που τα λες βρε χρυσό μου..μπράβο σου!όσο για σενα αγαπημενε κ33 κανόνισε πρώτα ο Θεός αύριο που θα ξαναμπώ να ζεις!!!!!!!!!

Αγαπητέ, σε συγχαίρω που μπόρεσες μέχρι τώρα να ανταπεξέλθεις με τον Α, Β τρόπο σε όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις. Τα έχω περάσει κι εγώ λίγο πολύ. Η κοπέλα μου όχι μόνο με παράτησε αλλά με είχε κερατώσει μετά από 4 χρόνια σχέση. Φοβόμουνα και εγώ για την γιαγιά μου αλλά η διάφορα μας είναι ότι η δικιά μου όντος "έφυγε". Και στρατό πήγα και στην τελική καλά ήταν.. Σαν κατασκήνωση. Αλλά αυτή είναι η ζωή. Έχω περάσει κι εγώ μια περίοδο διαταραχής πανικού και έχω χάσει και την δουλειά μου και αυτή την στιγμή σου μιλάω από το εξωτερικό μακριά από την οικογένεια μου. Όλοι μας έχουμε περάσει δύσκολα αλλά όλα αυτά δεν πρέπει να μας προτρέπουν να βάλουμε ένα τέλος στην ζωή μας αλλά το ακριβώς αντίθετο. Να μάθουμε να ζούμε με αυτά και να γίνουμε ανεξάρτητοι και πιο δυνατοί! Το ξέρω πως τα οικονομικά προβλήματα οδηγούν πολλές φορές σε αδιέξοδο αλλά μπροστά σε αυτούς μας αγαπάνε να τα χέσω τα λεφτά. Καλλίτερα να πεθάνω από την πείνα αλλά τουλάχιστον να ξέρω ότι προσπάθησα να κάνω κάτι για να μην πεινάσω παρά απλά να βάλω ένα τέλος στην ζωή μου. Και να σου πω κάτι? πες ότι το κανείς. Έτσι θέλεις να σε θυμούνται τα άτομα που σε αγαπάνε? Βάλε τον εαυτό σου στην θέση του πατέρα σου. Πες ότι είχες έναν γιο που έβαλε ένα τέλος στην ζωή του πως θα αισθανόσουνα? Όταν πλέον φτάσει η ώρα σου και θα είσαι γεράκος με τις εμπειρίες σου όλοι θα σε θυμούνται σαν τον άνθρωπο που πάλεψε στην ζωή του παρά της δυσκολίες του. Γιατί στην τελική εκεί βρίσκεται η αθανασία! Να μην τα παρατάς και να ρίχνεις το φταίξιμο οπουδήποτε. Πρέπει να αποδεχτείς τα λάθη σου και τον εαυτό σου όπως είναι και πάρεις τα όπλα σου και να παλέψεις. Εκεί βρίσκεται η αληθινή δύναμη και τότε όλοι αυτοί που στέκονται δίπλα σου θα σε βλέπουνε και θα χαμογελάνε και θα λένε πως ακόμα και αν αποτύχεις τουλάχιστον προσπάθησες! Εμείς εδώ σε στηρίζουμε και ξέρουμε πως θα τα καταφέρεις! Μην χαλάσ την ψυχική σου υγεία για μια κοπέλα η για καταστάσεις που φαντάζεσαι που μπορεί να γίνουν... Ξέρεις πολύ καλά πως στην ζωή μπορείς να περάσεις υπέροχα. Και στην τελική ένα ταξίδι είναι. Κάποια στιγμή θα τελειώσει από μόνο του. Μέχρι τότε μάζεψε εμπειρίες και κάνε το παιχνίδι σου. Έχεις να περάσεις τόσες λύπες και τόσες χαρές ακόμα.. Μην το βάζεις κάτω αδερφέ.. Πολλοί από μας σε αυτό το φόρουμ έχουμε περάσει παρά πολύ δύσκολα σαν και σένα αλλά παλεύουμε! Γίνε λοιπών ένα με εμάς και θα δεις σιγά σιγά θα την βρούμε την λύση. Είμαι πολύ αισιόδοξος πως μετά από κάθε δύσκολη στιγμή υπάρχει μια ανταμοιβή. Στην ζωή πάντα να ξέρεις πως θα υπάρχουν δυσκολίες αλλά αυτά είναι που σε κάνουν να ζεις με δέος.
Ξεκίνα να χαλαρώνεις με μια παγωμένη μπίρα

[ti einai touto pali]

ειμαι 33 ετων. ολα ξεκινησαν το 2005 ενω ζουσα σε επαρχιακη πολη που σπουδαζα μετα απο ενα τροχαιο σε κοντρες. ημουν συνοδηγος και φυγαμε στον αερα με 210 χλμ και χτυπησαμε ενα φορτηγο και 5 αυτοκινητα παιρνοντας τουμπες απο το ενα ρευμα στο αλλο. ειχαμε σιγουρα Αγιο αν και θα προτιμουσα να χω μεινει στον τοπο απο αυτο που ζω τωρα. οταν συνηλθα απο τα χτυπηματα ξεκινησα παλι τη δουλεια μου. παρατηρησα ομως οτι οποτε πηγαινα σε κλειστους χωρους καφετεριες, εστιατορια κλπ χωρις λογο με επιανε λιγο πριν φυγουμε εμετος ετρεχα στην τουαλετα και μετα εφευγα πρωτος απο την παρεα. επειδη το παθαινα συχνα σταματησα να βγαινω και κλειστηκα στον εαυτο μου 2 χρονια. ελεγα δεν εχω τιποτα. το 2007 εληξε η αναβολη και γυρισα Αθηνα. ολα καλα σε 2μιση μηνες παρουσιαζομουν και δε ειχα προβλημα ποτε με τον στρατο. τελευταια μερα πριν μπω το βραδυ με πιασαν οι εμετοι και μου ρχοταν να πεσω απο το μπαλκονι. δε κοιμηθηκα καθολου εκανα εμετους μεχρι την ωρα που εφτασα Θηβα, μπηκα μεσα ηρεμησα για λιγο και με το που μπηκα στο θαλαμο πνιγομουνα. γυρισα με τους δικους μου Αθηνα για να παρουσιαστω στα νοσοκομεια την αλλη μερα, μου δωσαν με την μια διετη αναβολη και ησυχασα. ζητησα να ανεβω Θεσσαλονικη που ειχαμε εναν οικογενειακο φιλο ψυχιατρο. ανεβηκα 2-3 φορες μου εδωσε μια αγωγη με tranxene και seroprat και παραλληλα γυρισα στην επαρχιακη πολη που δουλευα. σε 7 μηνες ειχα θεραπευτει. ξαφνικα ομως εμεινα χωρις δουλεια και ειχα καποια χρεη που πιεζομουνα να κλεισω σε 2 μηνες. αυτα τα χρεη δε ηθελα να τα μαθει ο πατερας μου ποτε για να μη στεναχωρεθει. ελεγα οτι αν τα μαθαινε θα σκοτωνομουνα. τελικα τα εμαθε με βοηθησε και ξεχρεωσα αλλα απο τοτε δε μου περασαν οι κρισεις πανικου. εκανα εναμιση χρονο που δε μπορουσα να ταξιδεψω απο το νησι που εμενα στην Αθηνα με το που εμπαινα σε αεροπλανο η καραβι πνιγομουνα εκανα εμετους και εβγαινα εξω και πηγαιναν τα εισητηρια χαμενα. ειχα τηλεφωνικη επικοινωνια με το γιατρο στη Θεσσαλονικη τελικα καταφερα το Πασχα του 2010 να ερθω Αθηνα για λιγες μερες. βρηκα παλιους φιλους και φιλες απο το σχολειο γνωρισα απο αυτους μια κοπελα και καναμε σχεση, ανεβηκα μετα μονιμα Αθηνα και βρηκα και εργασια. παλευα να θεραπευτω ο ψυχιατρος απο τη Θεσσαλονικη εξαφανιστηκε δε σηκωνε τηλεφωνα καποια στιγμη τον βρηκα και ειπε οτι δε βλεπει το λογο να κανει θεραπεια εξ αποστασεως και οτι ειχε καποιο οικογενειακο θεμα και θα με βοηθησει ο Θεος και κατι τετοια. μου φανηκε πολυ αποτομος χωρις να καταλαβω το λογο και απογοητευτηκα. με τον καιρο βρηκα εναν αλλο στην Αθηνα μου αλλαξε την αγωγη και με παρακολουθει 2 χρονια σχεδον δοκιμαζοντας διαφορες αγωγες. το πασχα του 2012 με πολυ αγωνα ειχα σχεδον θεραπευτει επαιρνα ενα χαπι αντι για 4 ως που η κοπελα μου τον Μαιο με χωρισε χωρις λογο και χωρις να μου δινει περιθωρια να μιλησουμε και να μου δωσει μια δευτερη ευκαιρια. την κυνηγησα 1 χρονο ξοδευοντας πολλα χρηματα σε συγγενικα της προσωπα που ειχαν αναγκη προσπαθωντας να μαι κοντα της. μια δεν ηθελε καμια επαφη μαζι μου μια αλλαζε. τωρα ειναι 2 μηνες και που δε μιλαμε καθολου. νιωθω οτι ειναι η μονη που αν γυριζε σε μενα θα ξαναεπαιρνα τα πανω μου αλλα δε μου δινει καμια ελπιδα. ζω με το πατερα και τη γιαγια μου και οσο η γιαγια μεγαλωνει με πιανει το αγχος οτι θα φυγει απο τη ζωη και θα τρελαθω. αυτη τη στιγμη κανω συνεχεια κρυφα εμετους σκεφτομενος τον θανατο, το οτι θα παω στην κολαση για τις αμαρτιες μου και ψαχνω τροπους να φυγω χωρις πονο γιατι ειμαι δειλος να πεσω απο οροφο η να μαχαιρωθω. σκεφτομαι για χαπια αλλα δε ξερω ποσο υποφερεις μεχρι να πεθανεις η δηλητηριο η κρεμαλα... τι απο τα 3 θα με συμβουλευε καποιος που ειναι αποφασισμενος οπως εγω?

Φιλε μου εισαι υπερβολικα αγχωδης και το ******** το αγχος οταν ξεφευγει ειναι ικανο εκτος απο σωματικα να σε "χτυπησει" και ψυχολογικα. Αυτο με τις σκεψεις αυτοκτονιας το πρωτοεζησα πριν δυο χρονια οταν περασα μια περιοδο εντονης αγχωδους διαταραχης . Βρες καποιον τροπο να πιαστεις απο καπου , να σταματησεις τον ψυχολογικο κατηφορο. Αν ειναι να παρεις φαρμακευτικη αγωγη ξανα για καποιο χρονο για να στηριχθεις να το κανεις χωρις δευτερη κουβεντα. Αν εχεις την δυνατοτητα ξεκινα παραλληλα και ψυχοθεραπεια. ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ Τ'ΑΠΑΝΩ ΣΟΥ.
Εγω εκεινη την περιοδο της εντονης αγχωδους διαταραχης οπου ειχα φτασει να μου περναει απο το μυαλο και η αυτοκτονια (ηλιθιες σκεψεις οπως τι νοημα εχει η ζωη κτλ) ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ.
Προσπαθω δυο χρονια τωρα να μην ξανακαταρρευσω με την βοηθεια ψυχολογου αλλα και με χαπια (αγχολυτικα κατα βαση) .
Κοιτα κανε τις οποιες κινησεις πρεπει και μην αφηνεσε να σε παρασυρει αυτη η κολοκατασταση. ...

[talikiller]

Γεια σου φιλε...!
Και εγω ειχα τρομερες τασεις αυτοκτονιας σε βαθμο που με εσπρωχνε το σωμα μου να πεσω απο το μπαλκονι για 2μισι χρονια non-stop...
Ηταν οτι πιο δυσκολο συναντησα στην ζωη μου....!
Ηθελα με ολη μου την δυναμη της ψυχης μου να αυτοκτονησω αλλα απο την αλλη φοβομουν τον πονο απο μια ενδεχομενη πτωση απο μπαλκονι και δεν ηθελα να στεναχωρησω την οικογενεια μου...!
Με ρωταγε η μανα μου πως ειμαι το πρωι που ξυπναγα και της ελεγα μανα θελω να την κανω...!
Παρακαλουσα να μπορουσα να κανω ευθανασια και να γλυτωσω απο τον αφορητο ψυχικο πονο μιας και η ζωη μου ηταν μη βιωσιμη και δεν παλευοταν...!
Ακομη και οταν επαιρνα καποια φαρμακα οπου φαινομουν τυπικα καλυμενος αφου λαμβανα φαρμακευτικη αγωγη στην πραγματικοτητα δεν ειχε αλλαξει τιποτα...!
Τα φαρμακα που επαιρνα δεν μου ταιριαζαν και ενω η οικογενεια μου και ο γιατρος μου ειχαν εφυσηχαστει εφοσον ηξερα οτι παιρνω φαρμακα εγω συνεχιζα να χαροπαλευω...!
Ε τελικα το παλεψα οσο μπορουσα μερα με την μερα με την ελπιδα να εχει πεθανει προπολλου...!
Δεν πιστευα οτι θα βελτιωθω αλλα να που διαψευστηκα...!
Χρειαστηκε να παω σε πανω απο 10 γιατρους να δοκιμασω αρκετα φαρμακευτικα σχηματα... και τελικα βρηκα ενα φαρμακευτικο σχημα που εστειλε τις τασεις αυτοκτονιας και το βραχυκυκλωμα που ενιωθα στον αγυριστο....!
Ο ειρμος μου επανηλθε στο φυσιολογικο και αρχισα να χαιρομαι και παλι την ζωη...!
Σε μενα την μεγαλυτερη δουλεια στην βελτιωση που παρουσιασα εκαναν τα φαρμακα...!
Αλλα η μεγαλυτερη προσπαθεια εγινε απο μενα μεχρι να βρω την φαρμακευτικη αγωγη που μου ταιριαζε..!

Να μην το παλευεις μονος σου προσεχε...!Τα οπλα σου σε αυτον τον πολεμο ειναι η βοηθεια της επιστημης και ο ιατρος...!
Ειναι ψυχοφθορο το ξερω αυτο που περνας αλλα εδω φαινονται τα παλικαρια...!
Και επειδη εισαι παλικαρι θα τα καταφερεις...!
καλη δυναμη και υπομονη σου ευχομαι...!

[Diana1982]

Αυτός πού είναι σήμερα και δεν μιλάει;
Εχω αρχίσει να αγχώνομαι....

[k33]

σας ευχαριστω ολους κι ολες στο forum για τις πολυτιμες συμβουλες σας. ημουν στη δουλεια ως αργα και με την εργασια ξεχνιεμαι καπως. το πρωι μαλιστα ειχα σηκωθει με ευχαριστη διαθεση κι ενιωθα δυνατος... το βραδυ ομως που σχολασα αρχισα να ξανασκεφτομαι τον θανατο πως θα ειμαι στο ουρανο ειτε "φυγω" μονος μου, ειτε οχι. οσο ζει η γιαγια πιστευω οτι το παλευω γιατι αν φυγω οπως θα φυγω ξερω οτι θα πεθανει αμεσως μετα. εχω παρει αποφαση ομως πως μετα τον χαμο της θα φυγω κι εγω. Ας παρακαλατε ολοι να της δινει λιγα χρονια ο Θεος να παιρνω παραταση κι εγω. οσο για μενα 2 ειναι τα βασικα προβληματα μου που αν ελυνα θα κανα τα παντα να τα ξεπερασω ολα. 1. η κοπελα που ειχα δωσει τα παντα για αυτην κι ηταν η μονη απο τις σχεσεις της ζωης μου που ηθελα να κανω μια ευτυχισμενη οικογενεια και 2. καποια συσσωρευμενα χρεη υψους 20000 ευρω που οφειλονται εν μερη και σε αυτην τα οποια δε δινουν πια οι τραπεζες δανειο και με μισθο 700 ευρω ζω ισα ισα και δεν περισσευει τιποτα. και νιωθω ηλιθιος γιατι και χρεωθηκα για αυτην και με αφησε... τουλαχιστον ας την ειχα διπλα μου να ελεγα χαλαλι. και 3. δε θελω να γερασω δεν εχω αδερφια, στενους συγγενεις εκτος του πατερα και της γιαγιας θαμαι ενας παλιογερος μονος να αντιμετωπισω ολους τους λογαριασμους και τις αρρωστιες μου. μετα το τροχαιο σε οτιδηποτε γιατρο η νοσοκομειο παω με πιανει κριση πανικου. δεν μπορω να το αντιμετωπισω αυτο. και δε μπορωνα παρω το αμαξι να παω ουτε στη Χαλκιδα η παω και μολις φτασω γυρναω πισω.... κι αν εχω και παρεα ειμαι ακομα χειροτερα.... οσο για τον Θεο εχω προσευχηθει και παρακαλεσει πολλες φορες να με φωτισει αλλα μαλλον εχω πολλες αμαρτιες για να με συγχωρεσει... Υ.Γ. ο πατερας μου ειναι ιερεας ξερω οτι ο Θεος του το κανει για να τον δοκιμασει η αντιστροφα ο "διαβολος" αν υπαρχει για να τον τιμωρησει για τον κοσμο που εχει βοηθησει. Θα του παρει το παιδι του για να υποφερει.. καπου ακουσα για ευθανασια σκυλου με ενεση οτι σε 15 δευτερολεπτα εφυγε.... Θα ψαξω περισσοτερες πληροφοριες να ειμαι ετοιμος οταν ερθει η ωρα... δε θα αργησει το νιωθω... εμενα θα με ξεχασετε συντομα και θα πειτε να αλλος ενας... σας ευχαριστω για το ενδιαφερον σας ειλικρινα αλλα ειμαι χαμενος....