Απέραντο άγχος, η ζωή μου...

[Lena01]

Καλησπέρα! Είμαι 35 χρόνων.
Όλη η ζωή μου βουτηγμένη στο άγχος και στην πίεση, λες και προγραμματίστηκα να ζω με άγχος κάθε λεπτό.
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή..... είμαι μοναχοπαίδι, που ήρθε στη ζωή των μεσήλικων γονιών μου (η μαμά 42 και ο μπαμπάς 50) μετά από 10 περίπου χρόνια γάμου, με απανωτές προσπάθειες για τεκνοποίηση κατά τη δεκαετία των 70s. Kαι οι δύο γονείς μου ήταν τα μικρότερα παιδιά σε πολύτεκνες οικογένειες, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, κυρίως εργάτες αλλά και λίγο αγρότες, κτηνοτρόφοι, ό,τι τύχαινε για τα προς το ζην, εξαιρετικά εργασιομανείς, συντηρητικοί και ηθικολόγοι. Ήθελαν να δώσουν στο παιδί τους το καλύτερο δυνατό.... με έστειλαν σε ιδιωτικό σχολείο θηλέων με ευκαιρίες στη γνώση και στην πρόοδο. Ταυτόχρονα όμως με απέκοψαν κοινωνικά από το περιβάλλον μας, οικογενειακό και κοινωνικό, γιατί έλεγαν ότι μάς ζηλεύουν... Οι σχέσεις βέβαια ήταν ήδη πολύ ψυχρές έως κακές και εγώ λειτούργησα σαν αφορμή για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου αλλά τέλος πάντων... Πού είναι το κακό θα μου πείτε σε σχέση με μένα? το κακό είναι ότι μεγάλωσα μέσα σε όλη αυτή την πίεση, από τη μια να ανταποκριθώ στα μαθήματα σε ένα περιβάλλον τελείως διαφορετικό και από την άλλη στην απομόνωση που μου επέβαλαν. Είχα καλούς βαθμούς? ήμουν καλό παιδί. Δεν τα πήγα καλά σε ένα μάθημα? ήμουν κακό παιδί. Συν το απόλυτο βέτο...στο φροντιστήριο δεν θα μιλάς με αγόρια, αν σε δει κανείς θα σε πει @@@@. Τα αγόρια θέλουν το κακό σου. Συν το ότι από μικρή πήγαινα στα κατηχητικά, ομάδες, κατασκηνώσεις, κλπ (εκτός σχολείου ήταν η 2η πηγή κοινωνικοποίησης). Κάπου όλο αυτό εδραιώθηκε μέσα μου και όταν πλησίαζα τα 18 σκέφτηκα την επανάσταση μου, θα σπουδάσω στην Αθήνα σε μια πρωτοκλασάτη σχολή για να χαρώ το άνοιγμα και την κοινωνικοποίηση που τόσο ονειρεύομαι. Το οποίο και έγινε. Από την επαρχιακή μου πόλη βρέθηκα στην Αθήνα!!!! 1η κατραπακιά: ένιωσα στο πετσί μου τί σημαίνει "απρόσωπο κλίμα μεγαλούπολης". Πόσο δυσκολεύτηκα να κάνω παρέες, πόσο δυσκολεύτηκα να κοινωνικοποιηθώ, να μιλήσω ήταν σχετικά απλό αλλά τα ίδια άτομα δεν τα έβρισκες την επόμενη μέρα στο ίδιο αμφιθέατρο...2η κατραπακιά: η σχολή ήταν πολύ πιο δύσκολη από ότι περίμενα και για να πάρω πτυχίο έπρεπε να στρωθώ, άρα και πάλι κοινωνικοποίηση γιοκ. Τέλειωσα τη σχολή μου με απίστευτο διάβασμα, τρομερή καταπίεση να τα καταφέρω και από παρέες ελάχιστα, σχεδόν τίποτα... στην ηλικία που άλλες κοπέλες κάνουν την πρώτη τους σχέση, ερωτεύονται, βγαίνουν, ξενυχτάνε, ταξιδεύουν, εγώ δεν είχα παρέες να τα κάνω όλα αυτά, ήμουν σφιγμένη γιατί δεν είχα μάθει να μιλάω με αγνώστους και να κοινωνικοποιούμαι, συν το λούκι του διαβάσματος. Θα μου πείτε, προσπάθησα να κοινωνικοποιηθώ? βεβαιότατα ναι! απόλυτα ναι! αλλά δεν ξέρω γιατί, σχεδόν τίποτα δεν κράτησε εκτός από το να μιλάμε, να λέμε τον πόνο μας, να μοιραζόμαστε σημειώσεις, κλπ. Και σε σεμινάρια πήγα, και μαθήματα ξένων γλωσσών έκανα και σε εκδρομές πήγα, και σε πάρτυ με κάλεσαν και...και...και.....Η αλήθεια είναι ότι επιδίωκα κάτι σοβαρό, δεν θα έκανα πχ one night stand, όχι λόγω γονεϊκής πλύσης εγκεφάλου αλλά έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, δεν μου ταιριάζει, χωρίς να αξιολογώ θετικά ή αρνητικά όσους το κάνουν. Έψαχνα έναν άντρα που να μου ταιριάζει και να του ταιριάζω. Κάποιοι γνωστοί μού έκαναν κάποια κονέ, αλλά απλά δεν ταιριάζαμε, δεν υπήρχε χημεία.
Πήρα το πτυχίο μου, άρχισα να δουλεύω 12ωρο, φουλ στην κοινωνικοποίηση. Αφού είπα τί στο καλό? αν δεν βρω σύντροφο με τη δουλειά που κάνω, κάποιο πρόβλημα θα έχω.... Ο απολογισμός? μετά από 9 χρόνια δουλειάς, δεν βρήκα τ ι π ο τ α . _
Και πώς προσπάθησα? εκτός από τη δουλειά μου, που έχει καθημερινή επαφή με πολύ κόσμο, σεμινάρια, συνέδρια, πάρτυ του συλλόγου μας, εκδρομές, συναδελφικές έξοδοι, ξένες γλώσσες, μουσική, ζωγραφική, θεατρικό εργαστήρι, εθελοντισμός, μέχρι και με ορειβασία ασχολήθηκα αλλά αποδείχθηκε πολύ κουραστική και επώδυνη ασχολία και την παράτησα. Μελέτησα βιβλία αυτοβοήθειας και σχετικά σάιτς, δούλεψα με το άγχος μου όσο μπορώ, έκανα ό,τι μπορούσα για να είμαι χαλαρή και κοινωνική.
To 2010 πριν κάνει μπαμ η κρίση, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου καθότι εξαιρετικά απαιτητική από άποψη ενέργειας και χρόνου και προσπαθώ να περάσω σε έναν διαγωνισμό για να αλλάξω τροχιά κίνησης, τουτέστιν ξανά πολύ και εντατικό διάβασμα. Άφησα και την Αθήνα, επανήλθα στο χωριό μου, με τα βιβλία μου και ξεκίνησα τον αγώνα... Στα κοινωνικά όμως είμαι και πάλι το ίδιο στάσιμη, στο ίδιο μηδέν. Λείπω 17 χρόνια, δεν έχω έναν άνθρωπο να πιω έναν καφέ που λέει ο λόγος, οπότε σκέφθηκα να δραστηριοποιηθώ και να ψάξω να βρω τι δυνατότητες έχω.... κλασικά γυμναστήριο, εθελοντισμό, χορό και μουσική στο δήμο. Αυτά προς το παρόν και βλέπουμε...
Να σας πω επίσης ότι έχω κάνει ψυχοθεραπεία, γύρω στο εξάμηνο, όταν έχασα τον ένα μου γονιό, ένιωθα κάτι σαν κατάθλιψη, να θέλω να βουλιάζω στο κενό μου και εμφάνισα ταχυκαρδίες, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, ήμουν σε εξαιρετική υπερένταση. Ο καρδιολόγος το απέδωσε στο άγχος, με παρέπεμψε σε ψυχίατρο, ο ψυχίατρος μού συνταγογράφησε zanax και κάναμε συνεδρίες ώσπου ανακάλυψα ένα σοβαρό πρόβλημα με το θυρεοειδή μου, έχω θυρεοειδίτιδα hashimoto σε πλήρη εξέλιξη με υποθυρεοειδισμό οπότε άρχισα θεραπεία με ενδοκρινολόγο. Τότε ο ψυχίατρος μού είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε αφού το αίτιο είναι οργανικό και ρυθμίζεται. Για το κοινωνικό μου θέμα, μού είπε ότι κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς και δεν μπαίνει σε καλούπια, είμαι συγκροτημένη γιατί προσπαθώ να βρίσκω λύσεις, δοκιμάζω και αν κάτι δεν μου βγαίνει, το αφήνω και δοκιμάζω κάτι άλλο...οπότε απλά να συνεχίσω...
Και σας ερωτώ:
1) είχα μια δουλειά και την άφησα για την προοπτική/ρίσκο μιας καλύτερης αλλά κατόπιν εντατικού και απαιτητικού διαβάσματος.
2) δεν έχω κάνει ποτέ ολοκληρωμένη σχέση και κλείνω αισίως τα 35, παρότι προσπάθησα να ανοιχθώ, να γνωρίσω κόσμο, κλπ. Με τον πρώτο τυχόντα δεν μού βγαίνει, αλλά από την άλλη μού λείπει πάρα πολύ μια συντροφική σχέση συν η προοπτική δημιουργίας οικογένειας. Νιώθω σαν εξωγήινη όταν αναγκάζομαι να πω πχ στη γυναικολόγο μου ότι δεν είμαι σεξουαλικά ενεργή, νιώθω ότι με λυπούνται λες και είναι κατάντια αυτό που ζω...

Τί γνώμη έχετε για όλα αυτά? Τί λάθος κάνω? Τί μπορώ να κάνω? Δεν ήταν το τυχερό μου όπως λένε?

[Nocash]

Μενεις με τους δικους σου τωρα;

[Lena01]

Καλησπέρα! Στο σπίτι μου ναι, με τον ένα γονιό γιατί ο άλλος δεν ζει...Αλλά η επικοινωνία είναι πολύ καλή.

[Nocash]

Καλησπέρα! Στο σπίτι μου ναι, με τον ένα γονιό γιατί ο άλλος δεν ζει...Αλλά η επικοινωνία είναι πολύ καλή.

Eμενα η γνωμη μου ειναι να ηρεμισεις,να χαλαρωσεις και να μην αγχωνεσαι αλλα να μην επαναπαυεσαι κιολλας

Αν εισαι και λιγο εμφανισιμη γυναικα δν θα παιδευτεις να βρεις κατι...
Αλλα μην εισαι "το ενα μου ξινιζει,το αλλο μου βρωμαει"
Ριξε κι εσυ λιγο τα στανταρ σου γιατι τοσα χρονια δεν μπορει να μην σου εχει τυχει κατι καλο....
Θα μεγαλωσεις κι αλλο....
Και δε θα εχεις ζησει καποια πραγματα επρεπε ηδη να εχεις ζησει :-)

[Lena01]

Το έχω σκεφτεί και το θέμα της εμφάνισης.... δεν το έγραψα πιο πάνω...
Μοντέλο δεν είμαι, μέτριο ύψος έχω γύρω στο 1,65, και είμαι ανοιχτόχρωμη. Το λέω αυτό γιατί είχα περάσει μια φάση που πίστευα ότι μόνο οι μοντέλες και οι γυμνασμένες-γραμμωμένες βρίσκουν σύντροφο. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας μπόρεσα σε μεγάλο βαθμό να ξεκολλήσω από αυτή την ιδέα. Οι φίλοι μου λένε ότι είμαι γλυκειά, έχω ωραίο πρόσωπο, αλλά να χάσω μερικά κιλά (είμαι στα 68-70 κιλά)....
Τί να πω? κάνω ό,τι μπορώ...
Αυτό με τα στάνταρ μού το είπε μια γνωστή μου πρόσφατα, γιατρός αυτή παντρεύτηκε ηλεκτροτεχνίτη. Όμως αυτή έριξε τα στανταρντς της στο κομμάτι της δουλειάς.... στο προσωπικό κομμάτι, το θέμα του χαρακτήρα, πόσο να τα ρίξεις?

[Nocash]

Το έχω σκεφτεί και το θέμα της εμφάνισης.... δεν το έγραψα πιο πάνω...
Μοντέλο δεν είμαι, μέτριο ύψος έχω γύρω στο 1,65, και είμαι ανοιχτόχρωμη. Το λέω αυτό γιατί είχα περάσει μια φάση που πίστευα ότι μόνο οι μοντέλες και οι γυμνασμένες-γραμμωμένες βρίσκουν σύντροφο. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας μπόρεσα σε μεγάλο βαθμό να ξεκολλήσω από αυτή την ιδέα. Οι φίλοι μου λένε ότι είμαι γλυκειά, έχω ωραίο πρόσωπο, αλλά να χάσω μερικά κιλά (είμαι στα 68-70 κιλά)....
Τί να πω? κάνω ό,τι μπορώ...
Αυτό με τα στάνταρ μού το είπε μια γνωστή μου πρόσφατα, γιατρός αυτή παντρεύτηκε ηλεκτροτεχνίτη. Όμως αυτή έριξε τα στανταρντς της στο κομμάτι της δουλειάς.... στο προσωπικό κομμάτι, το θέμα του χαρακτήρα, πόσο να τα ρίξεις?

Τι εννοεις στο θεμα του χαρακτηρα;;;
ΤΟΣΑ χρονια δν βρεθηκε ενας ανθρωπος να γουσταρεις;;;

[Lena01]

Ναι βρέθηκε, αυτό έλειπε... Αλλά δεν ενδιαφερόταν αυτός...αν και αρχικά έδειχνε ότι ενδιαφερόταν πολύ, νοιαζόταν, τηλεφωνούσε συνεχώς, βγαίναμε με παρέες βέβαια γιατί συνεργαζόμασταν σε ένα πρόγραμμα, όταν έδειξα ότι ανταποκρίνομαι, απομακρύνθηκε. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.
Το καλοκαίρι φέτος γνώρισα σε έναν γάμο έναν, πολύ καλή περίπτωση, αλλά πηγαινοέρχεται Αθήνα-Κομοτηνή-Γερμανία. Πού να τον πετύχω?
Περιπτώσεις να μου αρέσει κάποιος έχουν τύχει αρκετές όλα αυτά τα χρόνια... αλλά δεν έχει προχωρήσει. Άντε να μιλήσουμε το πολύ, μπορεί να τύχει πάνω στο άγχος και την αναμπουμπούλα της δουλειάς με το αφεντικό να καραδοκεί οπότε ξενερώνεις εύκολα αλλά δεν συνεχίζεται, δεν κρατάει...

[Nocash]

Νταξει αυτα περασμενας ξεχασμενα... :P
Απλα μην επαναπαυεσαι και κυριως μην αγχωνεσαι (τπτ απο τα δυο δε θελεις στη περιπτωση σου!)

[Lena01]

Να επαναπαυτώ δεν πρόκειται, δεν είναι του χαρακτήρα μου, κάτι θα βρω να ασχοληθώ! χαχαχαχαχαχα
Αλλά το πρόβλημά μου είναι πώς προχωράει όλο αυτό....????...

[Nocash]

Να επαναπαυτώ δεν πρόκειται, δεν είναι του χαρακτήρα μου, κάτι θα βρω να ασχοληθώ! χαχαχαχαχαχα
Αλλά το πρόβλημά μου είναι πώς προχωράει όλο αυτό....????...

Μην επαναπαυτεις πανω στο θεμα σχεσεις εννοω...
Τι εννοεις πως προχωραει;;;
Αν βρεις κατι που σου αρεσει πως θα τον πλησιασεις εννοεις;;;

[Lena01]

Ακριβώς!
Παλιά δυσκολευόμουν στο θέμα "όρια", πόσο ανοίγομαι, πόσο πλησιάζω, πόσο μιλάω και πώς ανταποκρίνομαι..... Ας πούμε ότι το έχω δουλέψει γενικά, στα καθημερινά, αλλά και πάλι στο θέμα των σχέσεων νιώθω ότι δεν το έχω....

[Nocash]

Ζητας να βγειτε!
Απλο ειναι...
ΜΟλις βγειτε μια - δυο φορες βλεπεις και κοβεις καταστασεις και απο εκει και περα κρινοντας και πραττοντας...
Δεν υπαρχει αλλωστε καποιος συγκεκριενος κανονας γιατι καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος...

[Lena01]

Εδώ είναι το πρόβλημα....δεν είναι παράτολμο να κάνω εγώ το πρώτο βήμα?
Πάντα περιμένω από τον άλλο να κάνει την πρώτη καταλυτική κίνηση. Οκ να δείξω ότι ενδιαφέρομαι, ανταποκρίνομαι κλπ αλλά δεν είναι toooo much να του πω να βγούμε? αν είναι με παρέα, κάπως καλύπτεται αλλά μόνο οι δύο, κάνει μπαμ. Θα μου πεις με το δίκιο σου ότι για σχέση ενδιαφέρομαι, αν δεν βγούμε πώς θα γίνει?
Μόνο αν το ζητήσει αυτός....????......!!!!!!

[Nocash]

Εχεις ενα δικιο...
Αλλα αν εσενα η συμπεριφορα σου ειναι λιγο ψυχρη,αθελα σου μεν αλλα αν αυτο φαινεται στον αλλο;;;;
Και στο κατω κατω με τον τροπο το δικο σου δηλαδη να κανει κινηση ο ανδρας δν ειχες και σοβαρα αποτελεσματα τοσο καιρο
Οποτε γιατι δε δοκιμαζεις και τον δικο μου τροπο;;;;Δεν χανεις κατι!

[μυσπ]

Κοπελα μου πραγματικα πρεπει να αφησεις κατα μερους την δουλεια ειδικα αν δεν αντιμετωπιζεις οικονομικο προβλημα για να ασχοληθεις με τομεις στην ζωη σου που εμειναν πισω, Πιστευω οτι δεν πρεπει να νιωθεις εξωγηινη επειδη θελεις γαμο κ παιδια επειδη κ εγω απο παντα αυτο θελω κ αποτομα μου γνωρισε μια φιλη μου αγορι μου κ παμε οικογενεια να κανουμε κ αρκετοι ετσι ειναι επισης ανθρωποι, Παροτι λες οτι δεν ειναι στην ζωη σου αρκετοι φιλοι ισως κ μεσω γνωστων καταφερεις να γνωρισεις καποιον, κ προξενιο να ειναι μην το αρνηθεις ουτε να περιμενεις ντε κ καλα να εισαι φουλ ερωτευμενη αρκει να ειναι αυτος καλος ανθρωπος με κοινο σκοπο την δημιουργια οικογενειας, Ο νονος μου παντρευτηκε στα 50 του μια κοπελα στα 38 μετα απο λιγο καιρο γνωριμιας κ τωρα εχουν δυο παιδια κ ειναι παρα πολυ καλα, Δεν την ερωτευτηκε κ δεν εβρισκε για παρα πολλα χρονια καταλληλη απλα ταιριαζουνε κ ειναι πραγματικα ευτυχισμενοι τωρα, Αυτο που επιθυμεις προφανως θα ερθει εκει που δεν το περιμενεις!