ελληψη αυτοπεποιθησης

[σοκολατα 14]

Αρχικα να πω οτι προβληματα δεν ειναι μονο το να μη σε αγαπανε οι γονεις σου η το να εχεις προβληματα υγειας , αυτα ειναι ποιο σοβαρα και ουτε καν τα συγκρινω με το δικο ''προβλημα'' .

Εμενα ειναι οτι δε μπορω ( ξερω οτι καποιοι θα πουν δεν υπαρχει δε μπορω υπαρχει δε θελω) να δω τον εαυτο μου θετικα .
Μου αρεσει να δινω συμβουλες στους αλλους και για τους αλλους τα βλεπω ευκολα ακομη κι οταν εχουνε ενα προβλημα ειτε δυσκολο ειτε ευκολο πιστευω οτι μπορουν να το ξεπερασουν το θεωρω ευκολο .

Μπορω να ειμαι αισιοδοξη σε μια κατασταση που μπορει να μου τυχει (εκτος αν ειναι πολυ δυσκολη ) τον εαυτο μου ομως δε τον βλεπω θετικα .
Πιστευω οτι δεν ειμαι ομορφη , δε με συγκρινω με αλλα κοριτσια γιατι δε βλεπω λογος να υπαρξει συγκριση .

Απο χαρακτηρα ισως φαινομαι καλη γιατι συμπεριφερομαι με ευγενεια σε ολους , ομως σκεφτομαι αν αλλαζα τον εαυτο μου δηλαδη αποκτουσα αυτοπεποιθηση και γινομουνα ομορφη θα συμπεριφερομουνα το ιδιο ευγενικα η θα γινομουνα μια σνομπ ?
Υπαρχει μεσα μου ενας φοβος για τις αλλαγες και μενοντας ετσι με εναν εαυτο που δε μου αρεσει με μια ζωη που δε μου αρεσει (δεν εχω ζωη ειναι ποιο σωστο) νοιωθω μια ασφαλεια .

Δε πιστευω οτι με γνωριζω γιαυτο συνηθως οτι λενε για εμενα αναρωτιεμαι μηπως ισχυει.
Συνηθως τα κακα ακουω γιατι τα πιστευω ηδη για εμενα , ενα καλο που μου εχουνε πει αλλοι ειναι οτι ειμαι καλο ατομο , κι εγω μερικες φορες με θεωρω καλη ομως αλλες φορες σκεφτομαι οτι οσοι το λενε ξερουν ισως μονο τη καλη μου πλευρα , ολοι εχουν μια καλη και μια σκοτεινη πλευρα , αν την γνωριζαν τη σκοτεινη μου πλευρα οποιοσδηποτε θα με εκρινε , οχι μονο εμενα οποιονδηποτε .

Αλλη σκεψη μου ειναι οτι φερομαι ετσι γιατι ειμαι θυμα και ναι εχει τυχει να ειμαι και το ασχημο ειναι οτι το δεχομουνα , αρκετοι με θεωρουν καλη δηλαδη θυμα , μερικες φορες σκεφτομαι οτι μπορει να μαρεσει να ειμαι το θυμα σε μια παρεα γιατι ετσι οταν παραπονιεμαι (οχι μπροστα σε αυτους που πρεπει δυστυχως) σκεφτομαι οτι εγω ειμαι η καλη δε φταιω εγω φταινε οι αλλοι .

Προτου κανεις σκεφτει η πει κατι , πιστευω οτι ενας καλος ανθρωπος δε χρειαζεται απαραιτητα να ειναι θυμα για να θεωρειται καλος και καποιος που ειναι θυμα η δεχεται να ειναι θυμα δε σημαινει οτι δε φταιει .

Αυτη τη σκεψη παλιοτερα παντως μαρεσε να την εχω , τωρα οχι δε μαρεσει οι αλλοι να με βλεπουν μονο θυμα που θα πει ναι σε ολα .

Παρολο που δυσκολα με συμπαθουν αλλα ατομα δεν θα αποκτουσα αυτοπεποιθηση αν υπηρχε ενα ατομο που να με νοιαζεται , εχω ατομα ετσι κι αλλιως να με αγαπουνε ,τους γονεις μου .

Να ειμαι ειλικρινης , την αγαπη των γονιων μου την θεωρω δεδομενη οχι οτι δεν την εκτιμω , ειμαι ευγνωμων και νοιωθω τυχερη που εχω δυο καλους γονεις .
Στοιχηματιζω τωρα αν με διαβαζουν ατομα που δεν ειχαν την αγαπη των γονιων τους η τυχερη η αχαριστη με λενε , ωραια σκεφτειτε να ειχατε τοτε την αγαπη των γονιων σας αλλα μονο αυτη ,θα σας αρεσε ? δε θα ειχατε αναγκη μια φιλια ?

Δεν ειπα οτι ισχυει αυτο σε εμενα απλα μονο ενα ατομο απο οσα ατομα ξερω προσωπικα με συμπαθει και ειναι μονος φιλος που εχω μου αρκει , ομως υπαρχουν αρκετα ατομα που με βλεπουν η χαζη η ασχημη η ντρεπονται να κυκλοφορησουν μαζι μου .
Πολλοι μου λενε οτι πρεπει να αλλαξω να αποκτησω μια ποιο θυληκια εμφανιση η να βαφομαι η μου το παιζουν συμπαθητικοι και απο πισω μου λενε στο φιλο μου ''σε παρακαλω μη την φερεις μαζι μας'' η ''μα καλα πως την κανεις παρεα ? σου χαλαει την εικονα'' εγω λεω δε με νοιαζει οι αλλοι τι λενε για εμενα (μακαρι να ηταν αληθεια) με νοιαζει πολυ .

Τις περισσοτερες φορες θυμωνω και (ειναι λιγο κακο αυτο που θα πω) θα ηθελα να αποκτουσα αυτοπεποιθηση να με βλεπουν οι αλλοι σαν ενα ατομο δυνατο με αξιες και να εβλεπα ολους αυτους που τα λενε αυτα τα πραγματα για εμενα και να μη πιστευαν οτι ειμαι εγω και να μην εμπαινα στον κοπο ουτε να τους κοιταξω δηλαδη να γελουσα εγω μαζι τους κι οχι αυτοι μαζι μου , αν και αν ποτε γινομουνα αξια και δυνατη με αυτποεποιθηση δε θα καθομουνα να ασχολουμαι μαζι τους θα συνεχιζα τη ζωη μου .

Αλλες φορες κλαιω και ντρεπομαι και το θεωρω φυσικο σε σημειο να νοιωθω τυψεις αν χαλαω την εικονα των αλλων με τη παρουσια μου και νοιωθω ψωναρα οταν σκεφτομαι ''γιατι να πρεπει να νοιωθουν ντροπη που ειναι μαζι μου ? οφειλουν να με σεβονται''
Ακομη και στον φιλο μου ειχα ρωτησει ''γιατι με κανεις παρεα αφου τοσα ατομα θελουν να σε κανουν παρεα ? οταν σε βλεπουν μαζι μου σου λενε οτι σου χαλαω την εικονα''
μου απαντησε οτι θελει και με κανει παρεα σαν φιλος, και οτι δεν υπαρχει λογος να ντρεπεται οταν ειμαι μαζι του , εκτιμαω πολυ το οτι με κανει παρεα .

Τελικα ομως στο τελος καθε σκεψης μου σκεφτομαι οτι οι αλλοι δε με συμπαθουν γιατι πρωτα δεν με συμπαθω εγω , δε θελω να με συμπαθουν ολοι αλλα δε θα με χαλουσε να με συμπαθουσαν αρκετα ατομα .

Ομως καταλαβα η αυτοπεποιθηση δεν αποκτιεται απο τους αλλους δε θα ηθελα να εξαρτιοταν η αυτοπεποιθηση μου απο τους αλλους η να εκανα οτι αρεσει στους αλλους (το κανω μερικες φορες) .

Με λιγα λογια θα ηθελα να ειχα τη δυναμη και το θαρρος να εκανα αυτο που θα ηθελα , να ντυνομουνα οπως ηθελα (εχω μια συγκεκριμενη εμφανιση στο μυαλο μου που θα ηθελα να ειχα , οι γονεις μου δε με αφηνουν να την εχω διοτι ειναι παιδικη οπως λενε) εμενα τα κοτσιδακια το πουκαμισο και τη φουστα μεχρι τα γονατα ποιο πολυ σοβαρη παρα παιδιαστικη εμφανιση μου φαινεται .
Ειχα βγει ετσι εξω (κρυφα) μια φορα μου αρεσα εστω και λιγο ενοιωσα ομορφα , η μητερα μου η αδερφη μου το ιδιο και η ξαδερφη μου θα ελεγαν (μου το εχουν πει) οτι αν ντυθω ετσι δε σημαινει οτι περιποιουμαι τον εαυτο μου κι οτι ετσι θα μου εκανα κακο γιατι θα με σχολιαζαν .

Το γενονος οτι μου λενε να αλλαξω εμφανιση εννοωντας μια θυληκια εμφανιση κοριτσιου με αυτοπεποιθηση που εχουνε στη δικη τους λογικη μου τη σπαει .
Αν μαρεσει να εχω μια εμφανιση αλλα που δεν αρεσει σε εκεινες δε σημαινει οτι δε ξερω να ντυνομαι η οτι κανω κακο στον εαυτο μου .
Οταν ειχα την μια φορα ντυθει οπως ηθελα σκεφτηκα οτι αφου εμενα μαρεσει ετσι θα βγω δε καθησα να σκεφτω αν αρεσε στους αλλους εξω και ημουνα σιγουρη οτι αυτη η εμφανιση μου πηγαινε .

Εχω σκεφτει να παω σε ψυχολογο ομως ισως δε χρειαζεται , απλα ισως πρεπει να πιεστω δηλαδη να κανω καποια αλλαγη οσο κι αν φοβαμαι κι να αγνοησω σκεψεις οπως οτι θα αλλαξω και χαρακτηρα η μηπως γινω σνομπ η μηπως τελικα δε νοιωσω καλυτερα η δε με αποδεχτω
Ισως εγω πιεζομαι απο μονη μου και με φοβαμαι η αληθεια ειναι .

Τωρα αν καποιος ρωτησει αφου δε μου αρεσει η ''ζωη'' που εχω και ο εαυτος μου γενικα γιατι δεν δε με αποδεχομαι η να ψαξω να βρω πως μαρεσω ,
υπαρχει ο φοβος και η πιεση δε ξερω αν αυτα ειναι στο μυαλο μου μονο η απλα ειναι μια δικαιολογια γιατι εχω βολευτει με αυτη τη κατασταση αλλα πως γινεται να εχω βολευτει να νοιωθω οτι οι αλλοι ειναι ανωτεροι απο εμενα η να μη μπορω να με κοιταω στο καθρεφτη , η αληθεια ειναι οτι το εχω συνηθησει .
Ομως δε ξερω πως θα αλλαξει αυτο , εχω και μια αρνηση οτι και να προσπαθουσα να με αποδεχτω θα ενοιωθα το ιδιο οπως τωρα .

Τωρα δε νοιωθω κατι απλα δεν εχω διαθεση να κανω κατι δε ξερω αν βοηθουσε να εκανα κατι που δεν εχω διαθεση να κανω , μου εχουν πει οι γονεις μου οτι γιαυτο το οτι δεν εχω διαθεση για τιποτα η το οτι ειμαι αντικοινωνικη ,οτι φταιει το ιντερνετ .
Η αληθεια ειναι οτι με αυτο μονο ασχολουμαι ομως δε νομιζω να φταιει αυτο για την χαμηλη μου αυτοπεποθηση .

Κι οι γονεις επισης λενε να βγαινω (1 φορα στις 7 ημερες το κανω) αλλα και που το κανω δε γινεται κατι απλα πηγαινω και μετα γυριζω , μονο με τον φιλο μου εκεινο θα ηθελα να βγαινω εννοω εχω διαθεση να βγαινω συνηθως .

Με αλλα ατομα που βγαινω που ειναι σε παρεα δεν νοιωθω κατι γιαυτα κι ας μου φερονται καλα θα τα συμπαθησω αλλα δε θα τα θεωρησω φιλους μου .
Δε με πειραζει να μιλαω με ατομα ομως συνηθως σταματαω και απογοητευομαι οταν δε ξερω τι αλλο να πω μαζι τους .

Απλα αυτο που θελω ειναι να νοιωσω ζωντανη και αναλαφρη να πιστεψω οτι ειμαι ιση με ολους οτι εχω και εγω αξιες τις οποιες μπορω να δω και να τις καταλαβαινω και να μη ζηλευω ευκολα τους αλλους .
Οποιος και να με αγαπησει δε θα χαρω τοσο οσο θα χαιρομουνα αν με αγαπουσε ο εαυτος μου .
Εχω σκεφτει οτι μηπως αποκτησω αυτοπεποιθηση το συνηθησω και παλι δε νοιωθω κατι μετα τιποτα η οτι ειμαι αδεια απο ζωη ομως αυτο δε νομιζω να γινοταν .

Αλλα κι παλι δε ξερω πως θα γινει και ξερω οτι οποιον και να ρωτησω θα ελεγε οτι μονο εγω πρεπει να ξερω
.Συγνωμη για το μεγαλο μηνυμα .
Οποιος θελησει να απαντησει θα δεχτω απαντηση

[ταλαίπωρος]

Δίδεις στους άλλους μεγαλύτερη σημασία από αυτή που πρέπει με αποτέλεσμα να εξαρτάσαι από τη γνώμη τους.Εκεί είναι το πρόβλημα σου.