Άλλη μια κατάθλιψη

[absolutvodka]

Καλησπέρα..

Πέρασα τα τελευταία 2 χρόνια σχεδόν γεμάτα ‘’ζωή’’ .
Τα πρωϊνά δούλευα, τα απογεύματα πήγαινα σχολή. Τα Σαββατοκύριακα πήγαινα για καφέ.
Είχα λεφτά να κινούμαι, να αγοράζω πράγματα για να καλύπτω τα κενά μου -έστω πρόχειρα και προσωρινά, είχα παρέες να απασχολώ το μυαλό μου, να γελάω , να διασκεδάζω, να μαλώνω, να γνωρίζω, να μαθαίνω .

Πριν από αυτά τα τελευταία 2 χρόνια, δεν είχα τίποτα. Είχα σταματήσει το σχολείο, ήμουν όλη την ημέρα μέσα στο σπίτι κυριολεκτικά, είχα βαριά κατάθλιψη , δεν υπήρχε ούτε ένας – ούτε ένας!- άνθρωπος στη ζωή μου για να μιλήσω , να πω κάτι, να περάσουμε ευχάριστα γιατί οι γονείς μου ήταν πάντα αδιάφοροι –σαν ξένοι-και χειρότερα από ξένοι γιατί είναι και κακοί- έμενα όλη την ημέρα κλεισμένη στο δωμάτιο μου, μόνη μου. Δεν έχω καμία ευχάριστη ανάμνηση . Δεν πέρασα ποτέ ευτυχισμένα παιδικά, ανέμελα χρόνια.
Σαν παιδί υπέφερα από τους οικογενειακούς καυγάδες κι όταν φοβόμουν ή λυπόμουν δεν βρέθηκε ποτέ κανείς να μου πιάσει το χέρι και να μου πει ''μη φοβάσαι'' ή ''μη στεναχωριέσαι'' - ούτε η ίδια μου η μάνα. Θα ΄λέγα ότι έχω βιώσει παραμέληση.
Ως έφηβη , ξεκίνησα κι εγώ με πολλά όνειρα , όλα όμως μου διαλύθηκαν νωρίς . Ποτέ δεν επρόκειτο να πραγματοποιήσω κανένα. Προσγειώθηκα στην ωμή πραγματικότητα που με περίμενε γερά. Στο σχολείο πέρασα απαίσια . Ειδικά στο Λύκειο πέρασα τα πιο εφιαλτικά χρόνια της ζωής μου. Ήμουν από τα κορίτσια που δέχονταν κοροϊδία, απόρριψη, αδιαφορία την ίδια στιγμή που άλλες κοπέλες ξεκινούσαν.. τότε ήταν που μου διαλύθηκε κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης, αισιοδοξίας. Παράτησα κάθε προσπάθεια για τα πάντα , έχασα κάθε διάθεση για ζωή . Το μόνο που ήθελα ήταν να πεθάνω , να μην υπάρχω , να μην υποφέρω.. Και πάλι δεν βρέθηκε κανείς να μου πει ένα καλό λόγο μια φορά, μια καλή κουβέντα.. να με υποστηρίξει κάπως. Ήμουν ολομόναχη χωρίς καμία ελπίδα. Έβλεπα γύρω μου όλα αυτά που χάνω , έβλεπα όλη τη ζωή να φεύγει, έβλεπα το πόσο όμορφα περνούσαν οι γύρω μου - ο καθένας πάντα με τα δικά του προβλήματα- ενώ εγώ απλά κοιμόμουν και ξυπνούσα έτσι. χωρίς να κάνω τίποτα.

Έκανα εκείνη την νέα αρχή μια μέρα, πάντα βέβαια είχα την ασχήμια μου για παρέα που με εμπόδιζε να βρω και κάποιον να είμαστε μαζί, παρ’ όλα αυτά ό,τι είχα , νομίζω πως ήταν αρκετό για να είμαι καλά, να γίνομαι καλύτερα και να προσπαθώ.

Κάποια στιγμή κλάταρα πάλι (έχω ξαναγράψει στο φόρουμ) κι έπεσα στην απόγνωση και την απελπισία επειδή με βασάνιζε το ότι είμαι άσχημη και δεν έχω ούτε μια ελπίδα να είμαι με κάποιον ποτέ – επειδή δεν μπορούσα κι εγώ να ζήσω τελικά όπως ακριβώς όλες οι άλλες κοπέλες της ηλικίας μου – όπως όλοι οι άλλοι απόλυτα φυσιολογικοί άνθρωποι στην τελική!

Τέλος πάντων , όλα ήταν αρκετά όμως μέχρι..
που τελείωσε η σύμβαση εργασίας μου, τελείωσε κι η σχολή μου. Τι μου έμεινε, λοιπόν?
Μου έμεινε ένα άχρηστο πτυχίο, μερικά ρούχα, παπούτσια και άλλα υλικά αγαθά... ένας άδειος λογαριασμός τραπέζης, 1 φίλη, εμπειρία και πολλές πολλές ευχάριστες αναμνήσεις . Ήμουν τόσο χαρούμενη!

Όμως πάλι βρέθηκα κλεισμένη μέσα στο σπίτι , μόνη. Ό,τι έχτισα, γκρεμίστηκε.
Οι παρέες χάθηκαν μαζί με τα λεφτά, γιατί όταν δεν έχεις ευρώ να αγοράσεις ούτε ένα εισιτήριο ώστε να μετακινηθείς- πόσο μάλλον να βγεις για καφέ!- οι γνωστοί εξαφανίζονται, αν μάλιστα δεν έχεις και την δυνατότητα να τους φέρνεις σπίτι σου ώστε να συσφίγγονται με κάποιο τρόπο οι σχέσεις..

Άντε να έχω βγει 4 φορές μέσα σε αυτούς τους 6 μήνες που είμαι χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά , πότε με την φίλη που μου απέμεινε και πότε με την ξαδέρφη που έχω πάντα.

Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς δουλειά και χωρίς σύντομη προοπτική της, χωρίς φίλους καρδιακούς,χωρίς παρέες, χωρίς λεφτά που όσο λίγα και να είναι αποτελούν την κινητήριο δύναμη για πολλά σημαντικά θέματα, χωρίς σχέσεις με το άλλο φύλο ούτε δυνατότητα να υπάρξει ποτέ κάτι τέτοιο.
Δηλαδή: ημιαμόρφωτη, άσχετη, ανώριμη ίσως –πώς να ωριμάσω εφόσων δεν έχω τριφτεί με την κοινωνία όσο μου πρέπει, ηλίθια, περιττή, κακάσχημη, άχρηστη, φτωχή – συνεχίζεται μέχρι αύριο η λίστα..

Τι να κάνω σε αυτή την ζωή πια?
Νιώθω και είμαι τόσο αβοήθητη, νιώθω απελπισία , μοναξιά.. Μερικές φορές κλαίω όλη την ημέρα απαρηγόρητη , ξυπνάω μια άλλη και είμαι οκ – το ‘’οκ’’ για εμένα σημαίνει: κάθισμα από τον υπολογιστή στο κρεβατί εναλλάξ, μέχρι να έρθει η νύχτα να κοιμηθώ χωρίς να κλαίω. Μερικές φορές μάλιστα έχω και όρεξη, βάζω δυνατά μουσική ..τι λέω? τι να το κάνεις αυτό?
Τι????? τι να το κάνεις ?

Ρε παιδιά, δεν μπορώ. Δεν μπορώ.
Δεν είχα ζήσει ποτέ τίποτα στη ζωή μου, είχα το απόλυτο τίποτα και πάντα μια στεναχώρια. Πάνω που νόμιζα ότι μπορώ να ξεκινήσω και να προχωρήσω για κάτι καλύτερο, πάλι μου τα πήρε όλα πίσω.

Δεν αντέχω να ζήσω άλλα- πόσα χρόνια δεν ξέρω- σε αυτό το σπίτι που σιχαίνομαι, έκανα όνειρα για το δικό μου που θα νοίκιαζα, δεν θα αντέξω άλλα τόσα χρόνια πάλι μόνη , χωρίς φίλους- άραγε θα βρεθεί πάλι ο τόπος όπου θα μπορέσω να κάνω νέους? Δεν το ξέρουμε. Μπορεί να μη μπορέσω να κάνω πάλι ποτέ.

Είμαι πολύ δυστυχισμένη.
Αυτό που με απελπίζει είναι πως τίποτα δεν είναι στο χέρι μου. Τίποτα δεν είναι επιλογή μου. Δεν μπορώ να επιλέξω να έχω δουλειά ή όχι, δεν μπορώ να επιλέξω να βγω ή όχι γιατί δεν έχω ούτε δεκάρα, δεν μπορώ να επιλέξω να βρω γκόμενο ή όχι γιατί είμαι άσχημη, δεν μπορώ να επιλέξω να είμαι μόνη κλεισμένη μέσα στο σπίτι ή όχι γιατί δεν έχω λεφτά να μετακινούμαι κι εκτός από αυτό, δεν γίνεται κάθε μέρα να πηγαίνω στο σπίτι κάποιου πχ- έχουν κι άλλοι τη δική τους ζωή.
Μπορώ να επιλέξω να αδιαφορήσω για όλα τα παραπάνω . Να πω.. ‘’και τι με νοιάζει? Όπως είμαι, ό,τι έχω’’. Μα πώς μπορεί ένας άνθρωπος να επιλέξει να αδιαφορήσει για τη ζωή που χάνει?
Πώς να μην με νοιάζει και να μην με καταθλίβει το ξενύχτι που δεν έκανα με την παρέα μου σ’ ένα ροκ κλαμπ πίνοντας μπύρες, ο έρωτας που δεν μοιράστηκα με κάποιον , η βόλτα στις 12 το βράδυ στην παραλία, ο πρωινός καφές στην καφετέρια παρέα με την αγαπημένη μου φίλη, ένα μπάνιο στη θάλασσα χωρίς ντροπή, το δικό μου μικρό νοικιασμένο σπίτι, η αίσθηση της δυνατότητας του να μπορείς να κάνεις χαρούμενους τους άλλους κι οι άλλοι εσένα!

Τίποτα μωρέ – δεν ξέρω... Δεν ξέρω τι να κάνω.
Τουλάχιστον, ρε παιδί μου , αν είχα και κάποιο ταλέντο να γεμίζω τον χρόνο μου , θα πήγαινε καλά. Πες ότι ήμουν ζωγράφος ή γλύπτης ή μπορούσα να γράφω ποιήματα! Θα καθόμουν όλη μέρα και θα δημιουργούσα τέχνη –στα διάλα όμως- ούτε αυτό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζω, έχουν από κάτι. Κάποιου του λείπουν τα λεφτά μα έχει μια αγαπημένη φίλη, κάποιου άλλου του λείπουν οι φίλοι μα έχει μια λατρεμένη σύντροφο.. ένας άλλος δεν έχει τίποτα από τα δύο αλλά έχει ομορφιά ή εξυπνάδα ή κάποιο ταλέντο ..και παραπέρα μια άλλη κοπέλα έχει δυο υπέροχους γονείς...
‘Γωω.. τίποτα.
Κάποιοι δεν έχουμε τίποτα .
Και όχι μόνο αυτό, μα δεν μας δίνεται κι η ευκαιρία να αρπάξουμε κάτι.
Φτύνουμε αίμα για να τα καταφέρουμε το πιο απλό, το πιο καθημερινό, το πιο συνηθισμένο και αυτονόητο για άλλους και στο τέλος μένει μία τρύπα στο νερό.
Προσπαθούμε για το λίγο, για το ελάχιστο καλύτερο και στο τέλος πάλι η ίδια ιστορία, μηδέν.
Νιώθω σαν να έχτιζα ένα διώροφο 2 χρόνια που πήγαινε για τριώροφο μα κάποιος σεισμός μου το κατεδάφισε ολοσχερώς.
Τίποτα. Μείνανε μερικά μπάζα.

Νιώθω να πνίγομαι.
Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι περνάω αυτή τη ζωή εντελώς άδεια. Είναι τόσο λυπητερό αυτό. Να έρχεται ένας άνθρωπος στη ζωή και να μην μπορεί να ''ζήσει''. Πόσους ανθρώπους έχασα.. Σε πόσους ανθρώπους δεν χωράω στη δικιά τους ζωή..
Για άλλους είναι ένας χαρούμενος κόσμος, για εμένα είναι ένας κόσμος γεμάτος κατάθλιψη που μ' έχει πετάξει απ' έξω γιατί δεν γεννήθηκα σε μια ευκατάστατη οικογένεια που θα μου έδινε τα εφόδια να προχωρήσω, δεν είχα σωστούς γονείς ώστε να με αναθρέψουν σε ένα υγιή ενήλικα, έτυχε να μην ανταποκρίνομαι στα πρότυπα της κοινωνίας ούτε να έχω κάποια ιδιαίτερη κοινωνική δεξιότητα/ ικανότητα / ατού που θα με βοηθούσε να πλασαριστώ ομαλά και καλά, συμβαίνει να μην έχω αυτά που χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος για είναι καλά: αγάπη, υποστήριξη, φιλία, έρωτα...

Όπως και την προηγούμενη φορά, απλώς έγραψα.. έτσι ...για να νιώσω ότι κάπου τα λέω (?)

(το τραγούδι έχει βασικά πολιτικό περιεχόμενο)

[Tomhet]

Άποψη μου είναι πως οι άλλοι μας ανεβάζουν και οι άλλοι μας κατεβάζουν.
Σίγουρα θα ακολουθήσουν αρκετά post που θα λένε το αντίθετο αλλά μάντεψε τι.... θα είναι όλα απο ανθρώπους που ΔΕΝ βιώνουν τα ίδια με εσένα.
Η απόρριψη ειναι δύσκολο πράγμα όπως και να το δεις... είτε είναι φιλική, είτε ερωτική, είτε σε θέματα εργασίας, είτε οπουδήποτε αλλού.
Αν δεν έχεις έστω ένα απο αυτά να πιαστείς.... ζόρικα τα πράγματα. Αν βρεις έστω ένα θα κρατηθείς απο εκεί και με τον καιρό θα ανέβεις. Αυτό κάνουν όλοι και μετά λένε "τα καταφερα μόνος μου" :P .
Βλέπεις και στο κείμενο σου περιγράφεις πολλές φορές το πόσο εξαρτάσαι απο τους άλλους. Απο την εργασία που δεν μπορείς να δημιουργήσεις μόνη σου, απο την επικοινωνία με άλλους που δεν μπορείς να δημιουργήσεις μόνη σου, απο την αίσθηση απόρριψης που δεν μπορείς να αποβάλεις μόνη σου εξ'ορισμού κλπ.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά που περιγράφεις είναι ουσιώδη ή πραγματικά (μην το πάρεις προσωπικά αλλά ουκ ολίγες φορές ειδικά εδω μέσα γράφει κάποιος για το πόσο μαύρα περνάει και μετά απο 2-3 μέρες ολα ειναι σούπερ) αλλά για την πλειοψηφία αυτών που περιγράφεις θα σου πω οτι τα νιώθω και τα καταλαβαίνω.

Τίποτα μωρέ – δεν ξέρω... Δεν ξέρω τι να κάνω.
Τουλάχιστον, ρε παιδί μου , αν είχα και κάποιο ταλέντο να γεμίζω τον χρόνο μου , θα πήγαινε καλά. Πες ότι ήμουν ζωγράφος ή γλύπτης ή μπορούσα να γράφω ποιήματα! Θα καθόμουν όλη μέρα και θα δημιουργούσα τέχνη –στα διάλα όμως- ούτε αυτό.

Παρεπιπτόντως θεωρώ πως όλοι έχουμε ταλέντα... ίσως μέχρι τώρα αν μην ζορίστηκες αρκετά ώστε να διοχετεύσεις κάπου τα συναισθήματα σου. Σίγουρα τα έχεις όπως και όλοι, και απο αυτά πηγάζουν όλες οι μορφές τέχνης. Απλά οι περισσότεροι δεν αναγκάζονται ποτέ να ξεσπάσουν με αυτόν τον τρόπο.
Αλλά μην νομίζεις οτι και τότε θα ήταν πολύ διαφορετικά :P Μπορεί να καθόσουν να ζωγράφιζες όλη μέρα σπίτι σου και μετά να τα κοίταγες και να σκέφτεσαι πως δεν υπάρχει κανείς να τα μοιραστείς γιατί..... για όλους τους λόγους που αναφέρεις στο κείμενο σου.

Θα σου πω επίσης πως δεν βλέπω το κείμενο σου μίζερο... το βλέπω απλά σαν μια πραγματικότητα η οποια μάλλον ισχύει για αρκετούς.
Άλλος πάλι μπορεί να το χαρακτήριζε γκρίνια το κείμενο σου...
...να προλάβω και να σου δώσω μια καλοπροαιρετη συμβουλη απο κάποιον άλλο εδω μέσα....

Η γκρινια ειναι ενα ελαττωμα της προσωπικοτητας καποιων ανθρωπων, οχι ολων, καθως πολλοι αντιμετωπιζουν δυσκολοτερα προβληματα και δεν γκρινιαζουν. Η γκρινια κουραζει τους αλλους, τους διωχνει, και τους σπαει τα νευρα. Καλο ειναι να διορθωνουμε τα στραβα μας. Βοηθαει αυτο και τις κοινωνικες μας σχεσεις, και φυσικα εμας τους ιδιους.

Σύμφωνα με αυτό κάποιοι προτιμούν να μην μιλάς για όλα αυτά που μιλάς γιατί τους διώχνει ακόμα παραπέρα και τροφοδοτεί την υπάρχουσα κατάσταση σου.

Θα σου πω απλά κουράγιο αν πραγματικά όπως είπα δεν ειναι κάτι εφήμερο όλο αυτό... είμαι σίγουρος πως θα ακολουθήσουν κάποιοι με χαρακτηρισμούς και προτάσεις (γιατί όλοι εδω ξέρουν τα πάντα) όπως κάνουν όλοι στο φόρουμ αυτό αλλά αυτή τη φορά δεν θα τα δω για να ασχοληθώ γιατί η λίστα αγνοησης μου είναι πλέον τροφαντή και ξέρω πως δεν αξίζει να εμπλακεί κάποιος σε συζήτηση μαζί τους γιατί τους ενδιαφέρει μόνο να κάνουν κρίσεις και να προσπαθούν να εφαρμόσουν την πραγματικότητα τους επάνω σου.
Απο πλευράς μου πάντως νιώθω συμπάθεια για τον οποιονδήποτε δεν του έρχονται εύκολα τα πράγματα στην ζωή τους, και δεν νιώθω την ανάγκη να σε συμβουλέψω σαν "σωστότερος" για το τι θα έπρεπε να κάνεις. Θα το κάνουν άλλοι αν αυτό χρειάζεσαι.
Αν ήταν ένα μπισκότο να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα θα στο πρόσεφερα. Συμβουλές δεν έχω.... συμπάθεια μόνο.

[absolutvodka]

Μπα, Tomhet , αν νομίζεις ότι ‘’με κατέβασες’’ επειδή δεν μου γράφεις ‘’έλα μωρέ νταξ, όλα θα πάνε καλά’’ ή ΄΄έεεελαα να ανεβαινούμεεεεε’’ , σου λέω πως δεν συνέβη αυτό

Διαβάζω αυτό που γράφεις ότι λένε ‘’τα κατάφερα μόνος μου’’ και ...χαχα – όντως το είχα πει κι εγώ κάνα-δυο φορές αυτό με περίσσια περηφάνια, φουσκώνοντας σαν παγόνι .. και τώρα βλέπω πως ναι, έχεις δίκιο διότι ένα ολόκληρο περιβάλλον ανθρώπων/καταστάσεων βρέθηκε και αναμείχθηκα σε αυτό. Ναι, μόνη-μόνη , ολομόναχη απ’ το τίποτα χωρίς να έχω κάτι να κρατηθώ , χωρίς να έβρισκα εκείνο το περιβάλλον που μπήκα ,δεν θα κατάφερνα ούτε αυτό το ελάχιστο. Τώρα το συνειδητοποίησα 
Μάλλον το λέμε γιατί με αυτή την κουβέντα αισθανόμαστε δύναμη μέσα μας εκείνη την στιγμή..

¨Ολα αυτά που γράφω δεν πιστεύω κι εγώ πως είναι ουσιώδη – εγώ λέω ότι είναι απλώς ‘’τα δικά μου’’- δεν θεωρώ ότι μπορεί να είναι σημαντικά για τον καθένα και για κάποιον άλλον σίγουρα θα είναι οι παπαριές μου απλώς .
Για εμένα πάντως είναι αυτά που με προβληματίζουν , είναι πραγματικά και δυστυχώς για εμένα και πάλι! δεν είμαι από αυτούς που αύριο θα περάσω σούπερ.
Συνήθως κάθομαι και τα γράφω στο χαρτί όλα αυτά που έχω στο κεφάλι μου για να ξεσπάσω , τα ίδια και τα ίδια, έχω ολόκληρα τετράδια , ε.. χθες είπα ας το βάλω στο φόρουμ υποστήριξης , σιγά..

Μπαίνω κι εγώ εδώ πού και πού σαν επισκέπτης και διαβάζω τα προβλήματα των ανθρώπων, και σκέφτομαι τι θα μπορούσα να πω για να βοηθήσω?
και δεν βρίσκω τίποτα , οπότε λέω ‘’ασ’το, δεν μπορώ να συμμετέχω παραπάνω εκτός από να εκθέσω τα δικά μου’’.
Να , κι εσύ μου λες πως δεν νιώθεις την ανάγκη να με συμβουλέψεις σαν ‘’σωστότερος’’ , πάντως μου έγραψες κάποια λόγια και ήδη σου είπα πως χάρις εσένα συνειδητοποίησα κι ένα πράγμα πολύ σωστό.
Και μόνο που γράφεις ότι κάπως με καταλαβαίνεις και δεν μου λες ότι εγώ βαριέμαι και δεν κάνω τίποτα, γι’αυτό δεν έχω ό,τι δεν έχω ή ότι είναι καθαρά και μόνο δικό μου φταίξιμο η κατάσταση μου σε όλα, εμένα αυτό με έκανε να το νιώσω σαν ένα ‘’φιλικό’’ ή ενθαρρυντικό ας το πούμε σκούντiγμα το ώμο (ό,τι θες πες νομίζεις :P )

Όσο για την γκρίνια .. Απ’ ότι κατάλαβα στο έγραψε αυτό κάποιος στο δικό σου θέμα ‘’Γκρίνια, τι άλλο?’’ και το παρέθεσες επειδή θα μπορούσε κάποιος να το πει και για το δικό μου θέμα.
Προσωπικά δεν γνώρισα ποτέ κάποιον άνθρωπο που να μην έχει πει έστω και μία φορά τα προβλήματα του. Ακόμη και γνωστοί που απλώς κάναμε παρέα, πάντα έλεγαν τα δικά τους όσο σημαντικά ή ‘’ασήμαντα’’ ήταν. Νομίζω πως όλοι όσοι έχουμε προβλήματα ψάχνουμε και έχουμε ανάγκη ένα αυτί να μας ακούσει.
Τώρα, αν αυτό θεωρείται ‘’γκρίνια’’ τι να πω...?
Ποιος δεν θα γκρίνιαζε? Κάνα πάρτυ άνιμαλ ξέρω ‘γω..
Γκρίνια το λένε? ‘Ντάξει , γκρίνια!
Κι αν αυτό αποτελεί έρεισμα για να διώξει κάποιον από κοντά σου και να του σπάσουν τα νεύρα μαζί σου ... Ένας άνθρωπος που θα του πω τι ζόρι τραβάω και θα γυρίσει να μου πει ότι απλώς γκρινιάζω , εγώ θα καταλάβω ότι μου λέει πως χέστηκε για το πρόβλημα μου, ότι δεν το παίρνει καθόλου στα σοβαρά και αν μάλιστα απομακρυνθεί κιόλας λόγω αυτού – στο καλό- καταλαβαίνω ότι δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το αν ψοφήσει ο άλλος δίπλα του αρκεί να περνάει καλά αυτός και να έχει για παρέα του απλώς και μόνο έναν γελοτοποιό, έναν άνθρωπο μόνο για την ψυχαγωγία του αφού δεν μπορεί να κάτσει να με ακούει γιατί θα ‘’κουραστεί’’.

Ναι..να μη μιλάμε.. Να τα κρατάμε όλα μέσα μας μέχρι να σκάσουμε επειδή ο άλλος θέλει έναν τύπο δίπλα του ''περνάμεε τέλεια!! Μύκονοοος''. Αδιαφορία δηλαδή για τα πάντα.
Η αλήθεια είναι ότι συνάντησα ανθρώπους που όταν τους εκτέθηκα στο ελάχιστο, όντως με έβλεπαν μετά σαν ''κατώτερη'' .
Άλλωστε ζούμε σε ένα κόσμο που για να επιβιώσεις και να είσαι κοινωνικά αποδεκτός πρέπει να κρύβεις το πραγματικό σου πρόσωπο καθημερινά και να φοράς τη μία μάσκα πάνω στην άλλη

Λυπάμαι που βρέθηκε ένας άνθρωπος σε φόρουμ υποστήριξης να σου πει κάτι τέτοιο. Υποτίθεται ότι είναι φόρουμ για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχολογίας και μάλιστα στην ενότητα ‘’κατάθλιψη’’ που δεν είναι και η πιο ανάλαφρη ...

Δεν ξέρω... Σε κάποιους ανθρώπους γυρίζεις και του λες ‘’τρέχω να πέσω στον γκρεμό’’ και αντί έστω να κάνουν μια προσπάθεια να σε επιβραδύνουν , σου δίνουν μια κλωτσιά να φτάσεις ακόμη γρηγορότερα.

Ξέφυγα κιόλας, άφησα κι εγώ την κουτσουλιά μου στο κοτέτσι ...
Βλακείες λέω κι εγώ..
Τέλος πάντων..

Να ΄σαι καλά και πάλι , Tomhet. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να βοηθήσω – διάβασα ότι σου λείπει κι εσένα κάποιος άνθρωπος και όχι μόνο αυτό....
Σκέφτομαι ότι αν ήμουν φυσιολογική και είχα δυνατότητες και ήμουν κάποιος άνθρωπος έξυπνος σαν εσένα ,θα σου πρότεινα αμέσως μόλις διάβαζα την ιστορία σου να προσπαθήσουμε να γίνουμε φίλοι.
Ελπίζω να σου τύχει κάποιος που να μπορέσεις να τον κάνεις παρέα. Εσένα σου αξίζει 

[Tomhet]

Θα σου απαντήσω κυρίως στο αν ειναι ουσιώδη αυτά που γράφεις ή οχι...
Το ψιλοπαρεξήγησες αυτό που είπα... δηλαδή, για μένα ειναι πολύ ουσιώδη όλα αυτά γιατί αναφέρονται στην ύπαρξη σου! Απλά στην σφαίρα του "κοσμου", των "ανθρώπων" κλπ μάλλον δεν ειναι. Δηλαδή για μένα μπορεί να ειναι η ουσία του ανθρώπου, το να αναγνωρίζει το περιβάλλον του για αυτό που ειναι αλλά..... μάλλον τελικά δεν ειναι αυτό που λένε "ζωή". :P
Ζωή είναι όλα τα άλλα που αναφέρεις, τα "μύκονος" κλπ... και δεν το λεώ με κακία... απλά αν δεν εισαι πάνω σε αυτόν τον δρόμο, μάλλον έχεις πέσει στο αυλάκι πιο δίπλα :P

Αυτή ήταν πάντως η ουσία της γκρίνιας και για εμένα... το οτι όλοι θα γκρινιάξουν για κάτι που τους ενοχλεί και ανάλογα με το ποιον έχουν απέναντι τους θα συνεχιστεί η κουβέντα... :P ή και όχι...
Anyway δεν ειναι της παρούσης αυτό...

Πάντως αν κάποια στιγμή θες να "γκρινιάξεις" ή και θες ένα φοντανάκι, ένα μελομακάρονο, ένα πασχαλινό αυγό, ένα κουβαδάκι για την παραλία κλπκλπ ανάλογα με την εποχή πάντα, το inbox μου ειναι πάντα διαθέσιμο.

Σε ευχαριστώ για την μακροσκελή σου απάντηση.

[absolutvodka]

Φαντάζεσαι?!! Να σε πρήζω και ινμποξ χαχα ο μαι γοντ
Αφού τα γράφω ΄δω όλα, δεν έχω κάτι διαφορετικό να πω
Κι εγώ ευχαριστώ για όλα πάντως
Καλή συνέχεια

[μυσπ]

Κοπελα μου τα καλα ερχονται εκει που δεν το περιμενεις κ εγω εκει που δεν το περιμενα ειναι τωρα το αγορι μου στην ζωη μου κ θελουμε κανουμε οικογενεια,καλη δυναμη!

[Καταθλιπτικιά]

Τι άλλο να πούμε εκτός από κουράγιο σε όλες τις άσχημες,σε όλους τους καταθλιπτικούς ,σε όλους τους απορριπτέους της κοινωνίας ,τους μόνους κι έρημους και τους δυστυχισμένους...

[absolutvodka]

Κοπελα μου τα καλα ερχονται εκει που δεν το περιμενεις κ εγω εκει που δεν το περιμενα ειναι τωρα το αγορι μου στην ζωη μου κ θελουμε κανουμε οικογενεια,καλη δυναμη!

Αχ βρε, μυσπ, τι ωραίο που ετοιμάζεσαι για οικογένεια και τι ωραίο που ξεπέρασες τις δυσκολίες σου
Όσο για το αν έρχονται σε εμένα τα καλά... Δεν τα βλέπω να έρχονται να σου πω την αλήθεια μα σ' ευχαριστώ για το μήνυμα αισιοδοξίας

[absolutvodka]

Τι άλλο να πούμε εκτός από κουράγιο σε όλες τις άσχημες,σε όλους τους καταθλιπτικούς ,σε όλους τους απορριπτέους της κοινωνίας ,τους μόνους κι έρημους και τους δυστυχισμένους...

Cheers σε όλους

[μυσπ]

Αχ βρε, μυσπ, τι ωραίο που ετοιμάζεσαι για οικογένεια και τι ωραίο που ξεπέρασες τις δυσκολίες σου
Όσο για το αν έρχονται σε εμένα τα καλά... Δεν τα βλέπω να έρχονται να σου πω την αλήθεια μα σ' ευχαριστώ για το μήνυμα αισιοδοξίας

Ποτε μην λες ποτε κοπελα μου προσπαθησε εστω κ μεσω γνωστων να κανεις γνωριμιες να βρεθει κ για σενα ο καταλληλος αντρας κ ολα θα αλλαξουν για σενα προς το καλυτερο

[Sherlock]

absolutvodka βρες διεξόδους..
άρχισε το διαβασμα,άρχισε τα social networks,άρχισε τις ταινιες και τις τηλεοπτικες σειρες..
κανε τον εαυτο σου να ξεχαστει
βρες ανθρωπους με κοινα ενδιαφεροντα..
πχ ενδιαφερεσαι για το διαβασμα?βρες στο fb ομαδες ή λεσχες φιλων του βιβλιου..
Λογικο να νιωθεις μονη..Αλλα δεν ειναι βουνο το να μπεις σε παρεες,να ξεκινησεις να περνας καλα κ να αλλαξεις την ζωη σου..
Μια αποφαση ειναι.Παρτην κ κανε την προσπαθεια.

[1-555-Confide]

Γιατί έφαγε μπανάκι η βότκα?

[Remedy]

Γιατί έφαγε μπανάκι η βότκα?

make a lucky guess

[marian_m]

Γιατί έφαγε μπανάκι η βότκα?

το μήνυμα διαγράφηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.

[absolutvodka2]

το μήνυμα διαγράφηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.)

Νταξ ..είναι κουραστικό αυτό τώρα.

Τουλάχιστον σεβάσου ότι έχω ένα πρόβλημα κι ότι το να διαβάζω κάθε λίγο και λιγάκι αυτά δεν με βοηθάει, καθώς κι εγώ βρίσκομαι σε φόρουμ υποστήριξης κι όχι ένα οποιδήποτε άλλο ανάλαφρο όπου θα μπορούσα να συμμετέχω για ελαφραολαϊκή συζήτηση.
Από εκεί και πέρα πίστευε ότι θέλεις , απλά μη μου ^%%$# τα θέματα γιατί αποτρέπεις όλους τους υπολοίπους να ασχοληθούν και να τα τώρα! Δεν μπορώ να συμμετέχω ποτέ ξανά καθώς όλοι πιστεύουν ότι τρολάρω..