Πεποιθήσεις και πραγματικότητες

[daydreamer]

@vince

Ειλικρινά προσπαθώ να παρακολουθήσω τη σειρά των post σου τους τελευταίους μήνες. Και θα σου πω τη γνώμη μου, μιας και είμαι \"παλιός\".

Κατ\' αρχήν όσον αφορά την \"όμορφη πορεία\" που λες, μη νομίζεις πως η ζωή ακόμα και των φυσιολογικών ανθρώπων είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Η ζωή είναι δύσκολη, για όλους. Τελεία και παύλα.

Όμως, δες το απ\' την ανάποδη: μια δύσκολη ζωή μαζί με μια διαγνωσμένη \"ψυχωσική συνδρομή\" (=σχιζοφρένεια) μάς κάνει ένα πρόβλημα τόσο μα τόσο μεγάλο που σίγουρα αποτελεί \"μια όμορφη πορεία\". Και θα σου εξηγήσω το γιατί.
Οι ελάχιστοι άνθρωποι που καταλαβαίνουν, έστω και κατά 10%, τι εστί σχιζοφρένεια (δηλαδή ότι είναι το πιο μα το πιο φρικτό ψυχικό νόσημα, κι όχι απλά ένα \"πρόβλημα ζωής\") νομίζω εκτιμούν την προσπάθειά μας να ανταποκριθούμε στις στοιχειώδεις απαιτήσεις της ζωής. Γιατί, αυτοί οι ελάχιστοι, καταλαβαίνουν ότι με τη σχιζοφρένεια \"δεν θέλεις ή δεν μπορείς να χτίσεις, να παράγεις, να δημιουργήσεις\" κι ότι \"είσαι απολύτως ακινητοποιημένος\". Επίσης γνωρίζουν ότι στο τελευταίο τελευταίο στάδιο \"ο ασθενής δεν κάνει τίποτα, κι είναι ευχαριστημένος με αυτό\".
Με τις προσπάθειές μας όμως (αυτές τις προσπάθειες θα τις πούμε σε άλλο post) να υπερνικήσουμε αυτή τη νόσο και με τα λίγα θετικά που πετυχαίνουμε, ε όλο αυτό το σκηνικό, του αγώνα για ψυχική υγεία, αποτελεί για μένα \"μια όμορφή πορεία\".
Γι \' αυτό ακούς συχνά το εξωφρενικό \"η ψύχωση ήταν ευλογία για μένα και μου έδωσε νόημα ζωής\" (από ασθενείς) σε αντίθεση με το \"βαριέμαι, δεν έχω τι να κάνω\" (από φυσυιολογικούς, ιδίως νέους).

ΥΓ
Έχουμε πολλά να πούμε, κι εσύ με τα 3 χρόνια κι εγώ με τα 22.

[vince]

Συμφωνώ, η ζωή είαι δύσκολη αλλα και είναι και γλυκιά.

Το πρώτο καιρό όντως δεν ήθελα να κάνω τίποτα στη ζωή μου και είχα βαριεμάρα για δουλειά αλλα καί για διασκέδαση. Πολύ χαμηλή ενέργεια και τα παρατούσα εύκολα. Με τον καιρό μου έχει ανέβει η διάθεση αλλα ακόμα έχω δρόμο μέχρι να πώ στον ευατό μου μπράβο.

Πράγματι με τη σχιζοφρένεια έρχεται και η πτώση στην παραγωγική δραστηριότητα, η τάση να θέλουμε να ξεφύγουμε απο τα πάντα τριγύρω μας. Αυτή η πραγματικότητα ίσως να με έκανε να θέλω να γίνω παραγωγικός ο ίδιος και να ξεφύγω απο την προκαθορισμένη πορεία (το να με φωνάζουν τεμπέλη δηλαδή και να με πιάνει απελπισία...).

Τον τελευταίο καιρό έχω ξεφύγει στην ανακάλυψη της αλήθειας για την σχιζοφρένεια αλλα νομίζω πως η συγκεκριμένη αλήθεια είναι πολυδιάστατη δυστυχώς η ευτυχώς.....

22 χρόνια πως τα πάς? Παίρνεις ακόμα φάρμακα?

[vince]

Διάβασα σε προηγούμενο ποστ σου πως έχεις συμφιλιωθεί με τα φάρμακα. Και εγώ το ίδιο αν και το πρώτο καιρό που ασθένησα δεν ήθελα να ακούω για φάρμακα....ευτυχώς που το αποδέχτηκα γιατι ίσως τα φάρμακα να μας σώζουν απο τα χειρότερα.

[daydreamer]

Σχετικά με τα φάρμακα έχω να πω ότι κυρίως στην αρχή (όπως περίπου είσαι εσύ) πρέπει να βρεθεί το σωστό/το βέλτιστο...\"κοκτέϊλ\" (για να αστιευτούμε λίγο). Αλλά αυτό θέλει στενή συνεργασία με έναν πάρα πολύ έμπειρο ψυχίατρο (ελάχιστοι είναι αυτοί) και προσπάθεια δική μας. Από κει και πέρα βρισκόμαστε σε μια φάση \"σταθεροποίησης\"/\"ύφεσης\" και αφήνουμε το γιατρό αποκλειστικό υπεύθυνο για αυτό το ζήτημα. Οι πιθανότητες υποτροπής σε αυτή τη φάση είναι ελάχιστες (\"μας σώζουν απ\' το χειρότερο\" όπως σωστά είπες) και τυχόν σημάδια θα τα δει αμέσως ο γιατρός (ίσως και εμείς). Αλλά απλά \"δεν ασχολούμαστε\" (πολλά, λίγα, να δοκιμάσω αυτό ή το άλλο, τα κόβω κλπ) και δεν κάνουμε \"πειράματα\". Ιδίως τα (σύγρονα) άτυπα νευροληπτικά (μετά το 1994) ούτε εθιστικά είναι και οι τυχόν παρενέργειες αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με ένα αντίδοτο (π.χ, Akineton). Και πίστεψέ με, τα (σωστά) φάρμακα είναι το 95% της \"θεραπείας\" γιατί, όπως θα έχεις διαβάσει, η \"ψυχοθεραπεία\" ελάχιστα ωφέλη έχει στις ψυχώσεις.

Γενικά, 2-3 πράγματα, που τα κάνεις εσύ και χαίρομαι για σένα, είναι η απασχόληση (εργασία), το \"έξω\" (οπουδήποτε) και οι κοινωνικές σχέσεις (και ερωτική σχέση). Νομίζω αυτά (συν το γεγονός ότι έχεις ανώτερη μόρφωση και θετικό οικογενειακό περιβάλλον) αποτελούν ισχυρούς παράγοντες θετικής πρόγνωσης για σένα και δεν θα εκπλησσόμουν καθόλου αν σε μερικά χρόνια ή λιγότερο γινόσουν πλήρως καλά (ως επιζών (survivor) πλέον).

[vince]

Μπορείς να μου πείς πως βλέπεις τη ζωή στην ηλικία που είσαι?

[daydreamer]

Μπορείς να δεις, από αυτά τα λίγα ποστ (24) που έχω κάνει εδώ, πως περίπου αντιλαμβάνομαι και αντιμετωπίζω το πρόβλημά μου και τη ζωή μου γενικότερα.

Θα έλεγα, στην ηλικία που είμαι (46), είμαι αισιόδοξος και αγωνιστικός και ελπίζω σε καλύτερες μέρες. Η μόνη φοβία μου είναι \"μη με πάρει από κάτω\" (υποτροπή). Αυτό έχει συμβεί σε μένα 3-4 φορές, αλλά στις ενδιάμεσες καλές περιόδους, έχω μεγάλη χαρά ακόμα και για τα μικρά πράγματα της ζωής. Νιώθω ειλικρινά τη χαρά της ζωής, αλλά πάντα στη άκρη του μυαλού υπάρχει αυτός ο φόβος.

Από κει και πέρα το ερώτημά σου είναι μάλλον φιλοσοφικό και νομίζω ο καθένας έχει τις δικές του απαντήσεις.