δε νιωθω ευτυχισμενη

[shewillbeloved95]

Καταρχην γεια σε οποιον διαβαζει το μηνυμα μου ! Με λενε Σοφια και ειμαι 18 ετων. Βρηκα αυτην την "κοινοτητα" καθως εψαχνα στο διαδικτυο πως να ξεπερασω εναν χωρισμο. Ξερω, αρκετοι θα πειτε "τι μας λεει αυτη τωρα 18 χρονων, πως να ξεπερασει εναν χωρισμο". Οκ, μαζι σας. Απλως, με αφορμη αυτον τον χωρισμο καταλαβα πως δεν ειμαι καλα..δε νιωθω χαρουμενη, ικανοποιημενη με τη ζωη μου. Ολα ξεκινησαν οταν στα 17 μετακομισαμε με την οικογενεια μου σε μια αλλη περιοχη της αθηνας, απο το κεντρο οπου και μεναμε. Επειδη λοιπον το νεο μας σπιτι ηταν μακρια απο το παλιο μου σχολειο, αναγκαστηκα να αλλαξω και σχολειο. Εχω αλλα δυο αδερφια μικροτερα, τα οποια ομως προσαρμοστηκαν αμεσως. Εγω αλλαξα σχολειο σε μια χρονια κατα τη γνωμη μου, ζορικη. Στην τριτη λυκειου! Με τουτα και με εκεινα, εχασα τις 2 καλες μου φιλες απο την παλια μου περιοχη και τοτε ηταν η αρχη που δεν ειχα ορεξη για τιποτα και ημουν χαλια και εκλαιγα ολη μερα για εκεινες γιατι μου ελειπαν και με αφησαν ενω τις χρειαζομουν διπλα μου.... Παρολα αυτα ειχα καποια παρηγορια. Ειχα μια σχεση 3 χρονια και ετυχε να μετακομισω σε περιοχη κοντα με το αγορι μου, το οποιο εκεινη τη χρονια με στηριξε παρα πολυ και εκανε τα παντα για να ειμαι καλα. Δυστυχως λογω οικονομικων δε μπορουσα να παω φροντιστηριο οπως πανε ολοι στη τριτη λυκειου κι ετσι ο,τι εκανα το εκανα μονη μου. Το αποτελεσμα ομως ηταν ενα. Πααατωσα στις πανελληνιες... Ξερω πως δεν εδωσα το 100% του εαυτου μου και οσα θα μπορουσα να δωσω και δε ξερω γιατι. Ισως δεν ημουν αρκετα εξυπνη τοτε να το καταλαβω, ισως δε προσπαθησα αρκετα, ισως δε μπορουσα να συγκεντρωθω, δε ξερω. Στο σχολειο γενικα ημουν μαθητρια του 18 ενω στις πανελληνιες, αφηστε, πληρης αποτυχια. Παρολα αυτα και τοτε μου σταθηκε το αγορι μου... Αποφασισα να ξαναδωσω πανελληνιες να περνουσα ψυχολογια που ηταν η επιλογη μου απο την αρχη. Στη συνεχεια ομως αλλαξα γνωμη επειδη κολλησα με ενα ιδιωτικο κολλεγιο και καταλαβα πως ηθελα εκεινο το ειδος εκπαιδευσης. Οχι δεν ειμαι πλουσια, αλλα εεμενα αυτο μου αρεσε και μου κινησε το ενδιαφερον και θελω να το πετυχω. Περασα ενα ηρεμο καλοκαιρι... Εργαστηκα και σε ενα λογιστικο γραφειο για καποιο διαστημα. Τον σεπτεμβρη επιτελους θα εκανα την εγγραφη στο κολλεγιο και χαιρομουν παααρα πολυ..αλλα τελικα καταλαβα πως το κολλεγιο δεν ηθελε απλως χρηματα τοβ σεπτεμβρη, αλλα καθε μηνα. Ετσι διαλεξα να βρω καινουργια δουλεια και να παρω και ενα ακομη πτυχιο στα αγγλικα καθως θελω να παω εξωτερικο. Τελος παντων δεν εχω συγκεντρωσει ακομα τα χρηματα για κολλεγιο, παρολα αυτα εχω μια εγγραφη που ισχυει μεχρι τον σεπτεμβρη. Αυτο με κανει να νιωθω ασχημα που δε μπορω να κανω αυτο που θελω. Που γενικα δεν εγραψα καλα στις πανελληνιες..που δεν κανω τιποτα με τη ζωη μου τωρα απ οσα θα ηθελα να κανω... Πριν λιγες μερες εκεινος που τα ειχαμε 4 χρονια, με χωρισε. Δε λεω. Ειχαμε εντονη σχεση καθως μεγαλωσαμε και ωριμασαμε μαζι και ημασταν πιεστικοι και οι δυο και λαθος σε πολλα ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ. Δε με νοιαζει αν ειμαι 18 η 28, εγω ειχα να δωσω πολλα ακομα , τον ηθελα κι αλλο στη ζωη μου...εκεινος ειπε ηθελε ελευθερια και πως παρολα αυτα με αγαπαει και πως "θα γυρισει σε 2 χρονια ξανα σε εμενα"...στην αρχη ημουν χαλια..οχι πως δεν ειμαι τωρα αλλα οκ.. 2 μερες αφου χωρισαμε μου εστειλε και μιλουσαμε..στην αρχη εδειχνε να θελει να τα βρουμε αλλα μετα μου εβαζε φρενο. Μου ειπε να μεινουμε ΚΟΛΛΗΤΟΙ και να βγαινουμε ως φιλοι. Μιλουσαμε φιλικα κ ενιωθα πως μπορουσα να ελεγξω την κατασταση και να μη ξανααγινω χαλια. Αλλα τελικα δεν. (να σας πω οτι ειχαμε ξαναπει χωριζουμε στο παρελθον αλλα ποτε δε χωριζαμε γτ δε μπορουσαμε ο ενας χωρις τον αλλο) αλλα με εχουν πλημμυρισει ελπιδες.. Αν και τον κατααλαβαινω γιατι τομ πιεζα παρα πολυ σε ορισμενα θεματα. Σημερα ομως εξοργιστηκα γιατι ειδα πως αρχισε κατι σουρτα φερτα με την πρωην που ειχε πριν 4 χρονια ! Και οταν ρωτησα τι συμβαινει μου ειπε πως το εκανε για να με πονεσει και να ζηλεψω κλπ. Γιατι ομως? Αφου εκεινος με αφησε... Τελος παντων εγω νιωθω απωλεια και κλαιω συνεχεια, κλεινομαι στο δωματιο μου, τον σκεφτομαι συνεχεια, μου λειπει παρα πολυ και ειλικρινα δεν εχω κουραγιο και δυναμη για τιποτα. Νιωθω ασχημα για ολα αυτα που εγραψα και δυστυχως εχω σκεφτει 2 φορες την αυτοκτονια

[λιλιουμ]

Εσύ κι άλλα έξι δις. Άμα δε σ'αρέσει βγες από το σωρό, γίνε ευτυχισμένη.

[Nocash]

Δε ξερω αν σε παρηγορει αλλα ειμαι πολυ χειροτερα απο εσενα....
Και θα σου πω μονο να ενεργοποιηθεις και να τον γραψεις τον κυριο αυτο εκει π πρεπει γιατι το "ηθελα να σε πονεσω και να σε κανω να ζηλεψεις" δεν ειναι κουβεντα απο σοβαρο ανθρωπο εκτος και αν ειχες κανει κατι π δεν μας ειπες...
Παρατατον λοιπον και ψαξου αλλου γιατι αν μεινεις στασιμη και σε καταβαλλει αυτο το πραγμα θα καταντησεις σαν κι εμενα... :-(

[shewillbeloved95]

nocash, τι εχεις εσυ?

[elis]

[ΧωρίςΣκιά]

Ηταν λάθος σου που βασίστηκες εξολοκλήρου σε εναν άνθρωπο , είχες προβλήματα αλλα αντί να τα λύσεις μόνη σου τα μετάδωσες και στον αγόρι σου , έτσι δεν λύνονται τα προβλήματα , τώρα που έχασες το ''στύριγμα'' νιώθεις χάλια , λογικό είναι , βασίστηκες υπερβολικά σε αυτόν και τον έκανες να νιώσει δεσμευμένο στα προβλήματα σου , λογικο είναι να θέλει ελευθερία και γιαυτό έφυγε , έχεις σκεφτεί 2 φορές την αυτοκτονία...εμείς την σκεφτόμαστε κάθε μέρα , πάρε την ζωή στα χέρια σου , απο δώ και πέρα είσαι μόνη σου , βάλε τα δυνατά σου να γίνεις καλύτερη και πιο δυνατή , δεν γίνεται πάντα να σε περιμένει κάποιος στο τέλος του τούνελ , όλοι μένουμε μόνοι μας κάποια στιγμή , ως τότε τι θα κάνεις θα κλαίς ? ήρθε η ώρα να πάρεις κάποιες αποφάσεις μόνη σου και να συνεχίσεις και για αρκετό διάστημα μόνη σου