ΜΟΝΑΞΙΑ-ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΠΑΝΤΟΥ

[tasakiou]

Σας ευχαριστω παρα πολυ ολους για την πολυτιμη βοηθεια σας. Ειμαι σε ειδικο εδω κ 2 χρονια (ψυχαναλυτη) και με αυτα που εβγαλα απο μεσα μου επεσα σε τεραστια μαυριλα. Συνειδητοποιησα το πως εφτασα ως εδω (δηλ λαθη γονεων, τραυματα παιδικης ηλικιας) γι' αυτο φαινεται να τα αναλυω λιγο παραπανω. Η διαδικασια αυτη με γυρισε στο παρελθον χωρις να μου δινει διεξοδο στο παρον. Ο πονος μεσα μου διπλασιαστηκε κ η κοινωνικη μου ζωη εξαφανιστηκε. Ξερω οτι εγω θα πρεπει να δρασω για να ξεφυγω απο αυτο που ζω. Το νιωθω ομως τοσο δυσκολο... Αισθανομαι τοσο αδυναμη, μικρη, ανυπερασπιστη κ φοβισμενη.. Εδω κ 7 χρονια εχω κρισεις πανικου, τα δε τελευταια 2 σε αφορητη κατασταση. Για τουλαχιστον 5 χρονια λοιπον πηγαινα κοντρα. Δε με ενοιαζε που τις παθαινα, εγω συνεχιζα την κανονικη μου ζωη. Ειπα λοιπον να σταματησω τα παντα, να ασχοληθω με τον εαυτο μου (να παω σε ειδικο δηλ) και να ακουσω τι μου λεει η ψυχη μου. Τωρα ομως νιωθω οτι παγιδευτηκα εντελως. Εχω πιασει πατο. χρειαζομαι τεραστια δυναμη για να σηκωθω κ δεν την βρισκω μεσα μου.
Τα λογια σας μου δινουν κουραγιο κ με βοηθουν. Δε θελω να πεταω καμια μερα απο τη ζωη μου, αλλα νιωθω τοσο εγκλωβισμενη.. Αδυνατω να δρασω..Καποιες μερες ειναι λιγο καλυτερα τα πραγματα, αλλα αν εστω κ μια νιωσω τα συμπτωματα απογοητευομαι κ χανομαι σε ενα φαυλο μαυρο κυκλο. Προσπαθω να αλλαξω τον τροπο που βλεπω τα πραγματα, δηλαδη να μετατρεπω τις αρνητικες μου σκεψεις σε θετικες, να ειμαι πιο αισιοδοξη αλλα δεν τα καταφερνω. Ωρες ωρες φτανω στα ορια μου κ σκεφτομαι οτι δεν αντεχω αλλο.
Ξερω οτι ειναι ενας δυσκολος αγωνας κ θελει προσπαθεια κ δυναμη αλλα δεν εχω ουτε μια διεξοδο, λιγο φως για να κρατηθω, να στηριχτω εκει και να παρω λιγη δυναμη.
Σκεφτηκα να παω σε δραστηριοτητες του δημου ομαδικες (γιατι απο οικονομικα καμια ευχερεια για γυμναστηρια επι πληρωμη) αλλα ακομη κ στην αρχη που πρεπει να παω μονη μου κ να αρχισω εκει να μιλαω με κανεναν ανθρωπο μου φαινεται ανυπερβλητα δυσκολο.
Ευχαριστω για το χρονο σας μεσα απο την καρδια μου. Ενιωσα για λιγο οτι δεν ειμαι μονη. Μακαρι καποια στιγμη κ μια δικια μου συμβουλη να σας φανει εστω κ λιγο χρησιμη ή επιβοηθητικη. Νομιζω το κλειδι για ολα η τουλαχιστον τα περισσοτερα ειναι η αγαπη..

Lili Μου δε φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω..κ εγω όλα αυτό το κομμάτι με τις ομάδες κτλ το τρέμω..ενώ δεν ήμουν έτσι ρε γμτ! Δες το θέμα "Ψυχοθεραπεία κ καλυτέρευση ή όχι" και θα καταλάβεις.

[lili25]

lili25 τι συμπτώματα έχεις?

Ολα τα καλα των κρισεων πανικου: ταχυπαλμιες, αρρυθμιες, ζαλαδες, τρεμουλα μια αισθηση τρομου και ανημποριας

[lili25]

Λιλη σε παρακαλω αφού μπορείς κι έχεις ελεύθερο χρόνο πήγαινε ζήσε την εμπειρία του group therapy, έχω σκυλομετανιώσει που δεν το έκανα τότε που μπορούσα. Κάνε μια ομαδική ψυχοθεραπεία οκ? Μαθαίνει παραπάνω πράγματα και άτομα από την κανονική. Καλή συνέχεια

Σε ευχαριστω πολυ φιλε μου!! ζοριζομαι λιγο με την ομαδικη απο οικονομικης αποψης. Χρονο εχω αλλα χρηματα δεν εχω να διαθεσω αλλα. Δεν ξερω αν υπαρχει δημοσιο προγραμμα αποκλειστικα για κρισεις πανικου χωρις εξαρτηση απο ψυχοδραστικες ουσιες. Να' σαι καλα, καλη συνεχεια κ σε σενα!

[lili25]

Lili Μου δε φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω..κ εγω όλα αυτό το κομμάτι με τις ομάδες κτλ το τρέμω..ενώ δεν ήμουν έτσι ρε γμτ! Δες το θέμα "Ψυχοθεραπεία κ καλυτέρευση ή όχι" και θα καταλάβεις.

Αχ σου εγραψα στο θεμα σου πριν δω οτι μου εχεις γραψει εδω.. Με το που ειδα τον τιτλο καταλαβα οτι ταυτιζομαστε!! Ας δινουμε τουλαχιστον δυναμη ο ενας στον αλλο! Βοηθαει κ αυτο.. Οταν ειμαι εγω στα πανω μου θα δινω δυναμη σε σενα οταν με πιανει απογοητευση θα μου δινεις δυναμη εσυ. Το μονο σιγουρο ειναι οτι προσπαθουμε κ αγωνιστομαστε να ξεφυγουμε απο αυτο.. Αρα γιατι να μην τα καταφερουμε?

[Umarex]

Ημουν και εγω χαλια ψυχολογικα ρε παιδια καποτε αλλα τωρα εχω στανιαρει. Πηρα αποφαση να βελτιωσω τον τροπο ζωης μου (στοπ κρεπαλες, ναι σε γυμναστικη), βρηκα χομπυ, ξεκινησα παρεα με εναν παιδικο μου φιλο. Βεβαια κακα τα ψεματα, ηξερα εξ αρχης ποσο χαλια ειναι ο εξω κοσμος και ακομα προτιμω τον μικροκοσμο μου, αλλα τουλαχιστον κοιμαμαι τα βραδυα...

Ο κοσμος δεν μπορει να σε καταλαβει, να σε κατανοησει κ να σου συμπαρασταθει γιατι δεν τον ενδιαφερεις. Οταν εισαι ξενος μεσα στους ξενους, κανεις δεν σκαει να μαθει απο που κρατα η σκουφια σου. Επιπλεον μην περιμενεις με το που μιλησεις με καποιον να γινεται κολλητοι και να σε στηριζει κτλ. Στην αρχη ερχεται η παρεα, μετα απο καιρο οι φιλοι. Συνεχισε τις βολτες σου, δοκιμασε να χαμογελας και να πιανεις κουβεντες με ακυρους ανθρωπους, δεν ειναι κακο. Βρες ενα αγορι. Τοτε θα εχεις καποιον να σε νοιαζετε.

Μια συμβουλη, ερμηνευσε την οπως θες. Μην τα παιρνεις ολα τοσο σοβαρα, ειμαστε περαστικοι απο τον πλανητη γη.

[skropi]

Ημουν και εγω χαλια ψυχολογικα ρε παιδια καποτε αλλα τωρα εχω στανιαρει. Πηρα αποφαση να βελτιωσω τον τροπο ζωης μου (στοπ κρεπαλες, ναι σε γυμναστικη), βρηκα χομπυ, ξεκινησα παρεα με εναν παιδικο μου φιλο. Βεβαια κακα τα ψεματα, ηξερα εξ αρχης ποσο χαλια ειναι ο εξω κοσμος και ακομα προτιμω τον μικροκοσμο μου, αλλα τουλαχιστον κοιμαμαι τα βραδυα...

Ο κοσμος δεν μπορει να σε καταλαβει, να σε κατανοησει κ να σου συμπαρασταθει γιατι δεν τον ενδιαφερεις. Οταν εισαι ξενος μεσα στους ξενους, κανεις δεν σκαει να μαθει απο που κρατα η σκουφια σου. Επιπλεον μην περιμενεις με το που μιλησεις με καποιον να γινεται κολλητοι και να σε στηριζει κτλ. Στην αρχη ερχεται η παρεα, μετα απο καιρο οι φιλοι. Συνεχισε τις βολτες σου, δοκιμασε να χαμογελας και να πιανεις κουβεντες με ακυρους ανθρωπους, δεν ειναι κακο. Βρες ενα αγορι. Τοτε θα εχεις καποιον να σε νοιαζετε.

Μια συμβουλη, ερμηνευσε την οπως θες. Μην τα παιρνεις ολα τοσο σοβαρα, ειμαστε περαστικοι απο τον πλανητη γη.

Θα διαφωνησω μαζι σου. Ναι, οι περρισοτεροι ανθρωποι δεν θα ενδιαφερθουν, οχι απο κακια, αλλα απλα επειδη εχουν μυριαδες προβληματα και οι ιδιοι. Αλλα και παλι καλο ειναι να μην τσουβαλιαζουμε. Δεν το λεω για να περιαυτολογησω, αλλα ΠΟΤΕ δεν εχω αρνηθει βοηθεια στον οποιονδηποτε, και αν υπαρχει ενας, τοτε σιγουρα υπαρχουν και αλλοι. Το θεμα ειναι να καταφερει ο καθενας να βρει καποιον/καποια που θα μπορεσει να του σταθειμ να πει μια καλη κουβεντα, να δωσει λιγη συμπαρασταση, ευκολο δεν ειναι, αλλα δεν ειναι και αδυνατον.

Με το να πιστευουμε οτι δεν μας καταλαβαινει κανενας μονο κακο στον εαυτο μας κανουμε, δεν ειμαστε τοσο πολυπλοκα οντα, καποιος που θα δειξει ενα ενδιαφερον, θα καταλαβει.

[ioannis2]

Θα διαφωνησω μαζι σου. Ναι, οι περρισοτεροι ανθρωποι δεν θα ενδιαφερθουν, οχι απο κακια, αλλα απλα επειδη εχουν μυριαδες προβληματα και οι ιδιοι. Αλλα και παλι καλο ειναι να μην τσουβαλιαζουμε. Δεν το λεω για να περιαυτολογησω, αλλα ΠΟΤΕ δεν εχω αρνηθει βοηθεια στον οποιονδηποτε, και αν υπαρχει ενας, τοτε σιγουρα υπαρχουν και αλλοι. Το θεμα ειναι να καταφερει ο καθενας να βρει καποιον/καποια που θα μπορεσει να του σταθειμ να πει μια καλη κουβεντα, να δωσει λιγη συμπαρασταση, ευκολο δεν ειναι, αλλα δεν ειναι και αδυνατον.

Με το να πιστευουμε οτι δεν μας καταλαβαινει κανενας μονο κακο στον εαυτο μας κανουμε, δεν ειμαστε τοσο πολυπλοκα οντα, καποιος που θα δειξει ενα ενδιαφερον, θα καταλαβει.

Μπορει να "εχουν μυριαδες προβληματα και οι ίδιοι", όποιος όμως θέλει βρίσκει έστω ελάχιστο χρόνο να ενδιαφερθει για τον άλλο.
Το ότι "δεν μας καταλαβαινει κανενας" μπορει τελικα να μην ειναι αυθαιρετο συμπερασμα αλλά διαπίστωση μετα τις απογοητευσεις που γνωρισαμε στηριζόμενοι ή εμπστευμενοι ή επιζητώντας "τη μια καλή κουβεντα". Ίσως είναι κατόρθωμα ο καθενας μας βρει καποιον/ους να του τα προσφερουν αυτα. Το ζητημα ειναι η απογοητευση να μην τον βγαζει εκτός πορείας, εκτος στόχων, με αλλα λόγια να του καθηλώνει τη ψυχολογια κι ετσι να τα παραταει. Το κενο (ελλειψη καλης κουβεντας, συμπαραστασης) θα πρεπει κανεις να το καλύπτει με τις ψυχικές δυναμεις που κρυβει μεσα του.

[skropi]

ioannis2, το ιδιο πραγμα λεμε με λιγο διαφορετικο τροπο Απλα εγω, οσα στραπατσα και αν εχω φαει, εξακολουθω να εχω εμπιστοσυνη στον διπλανο μου, δεν μου βγαινει συνηθως σε καλο, αλλα το βλεπω αδικο να βλεπω τους παντες με δυσπιστια.... Υποψιν οτι δεν το λεω αυτο σαν συμβουλη για αλλους, το πιθανοτερο ειναι οτι το βλεπω λαθος.

[IVAN]

Έχεις πάρα πολύ δίκιο: ''Νομιζω το κλειδι για ολα η τουλαχιστον τα περισσοτερα ειναι η αγαπη..''

[ioannis2]

.......... εξακολουθω να εχω εμπιστοσυνη στον διπλανο μου, δεν μου βγαινει συνηθως σε καλο, αλλα το βλεπω αδικο να βλεπω τους παντες με δυσπιστια.... .

Η πικρία και τα απωθημένα που πάνε?

[Θεοφανία]

ioannis2, το ιδιο πραγμα λεμε με λιγο διαφορετικο τροπο Απλα εγω, οσα στραπατσα και αν εχω φαει, εξακολουθω να εχω εμπιστοσυνη στον διπλανο μου, δεν μου βγαινει συνηθως σε καλο, αλλα το βλεπω αδικο να βλεπω τους παντες με δυσπιστια.... Υποψιν οτι δεν το λεω αυτο σαν συμβουλη για αλλους, το πιθανοτερο ειναι οτι το βλεπω λαθος.

..κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής μερικών ανθρώπων γίνεται το εξής: αντιλαμβάνεται ότι το 50% της ευθύνης για τη συμπεριφορά των άλλων απέναντι του, το έχει ο ίδιος. Μερικοί φτάνουν εκεί και ξεκινούν τις διεργασίες από μέσα τους, μερικοί δνε φτάνουν ποτέ και ταλαιπωρούνται σε όλη τους τη ζωή με την απορία "γιατί να είμαι τόσο άτυχος/η και να πέφτω σε τέτοια άτομα".
Οπότε σκροπ, καλά κάνεις και δεν γίνεσαι δύσπιστος απέναντι σε όλους τους ανθρώπους

[κοπέλα93]

Το προβλημα μου ειναι το εξης: Νιωθω απιστευτη μοναξια. Απο παντα. Ειμαι μοναχοπαιδι κ λογω αγχους-κρισεων πανικου εχω σταματησει να δουλευω τον τελευταιο καιρο. Δε βγαινω πολυ κ οι λιγοστες φιλες που ειχα νιωθω οτι δε με καταλαβαινουν. Αντιλαμβανομαι οτι καθενας περναει τα δικα του προβληματα κ ειναι δυσκολο να σταθει στον αλλο ανα πασα ωρα κ στιγμη, αλλα αυτο δε μου αρκει. Θελω να εχω φιλους στη ζωη μου και να βρισκονται διπλα μου οταν τους χρειαζομαι. Μια διεξοδος της παιδικης-εφηβικης ηλικιας μου ηταν το διαβασμα. Αλλα και αυτο μου φαινεται πολυ μοναχικο αυτη τη στιγμη.
Κατα περιοδους σπαω την κλεισουρα βγαινω για περπατημα, ποδηλατο κτλ. αλλα πλεον δεν εχω ορεξη ουτε κ αυτο να κανω γιατι δε θελω να κανω αλλα πραγματα μονη μου. Βαρεθηκα να ειμαι μονη μου. Τα αδιεξοδα μου ειναι παντου. Νιωθω ασχημα, μενω κλεισμενη μεσα, απομονωνομαι κ φυσικα φαυλος κυκλος συνεχιζω να ειμαι μονη μου κ να νιωθω ασχημα. Οικονομικα δεν ειμαι καλα για να ξεκινησω πχ μια ομαδικη δραστηριοτητα.
Το υπαρχον περιβαλλον μου νιωθω οτι ζει στο δικο του κοσμο. Κανενας δε μπορει να με καταλαβει, να με κατανοησει κ να μου συμπαρασταθει. Νιωθω απιστευτα μονη κ δεν ξερω πως να ξεφυγω απο αυτη την εφιαλτικη κατασταση. Αν δουλευα τουλαχιστον θα περιτριγυριζομουν απο κοσμο. Αλλα δε νιωθω ακομη δυνατη να επιστρεψω στη δουλεια. Καθε μερα με απορροφα η ασχημη ψυχολογια μου. Φανταστειτε οτι τις τελευταιες ημερες που ανακαλυψα αυτο το forum νιωθω καλυτερα γιατι τουλαχιστον νιωθω οτι μιλαω με καποιον, ανηκω σε καποια ομαδα, δεν ειμαι τοσο μονη μου. Κ ειναι ο,τι καλυτερο μπορω να κανω απο το σπιτι μου κ με τον υπολογιστη μου.

νιωθεις οτι το φορουμ ειναι μια παρεα..........μακαρι να ηταν θα σου απαντουσα εγω.
κι εγω νιωθω μονη.