ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

[raul7]

σας ευχαριστω πολυ ! να ξερετε οτι με βοηθατε παρα πολυ!

[ΕΡΙΚΑ]

Η δικη μου ιστορια ξεκινησε χρονια πριν, στα 23 με την πρωτη καταθλιψη η οποια κρατησε περιπου ενα χρονο, χωρις βοηθεια χωρις φαρμακα, χωρις να μιλησω σε κανεναν, υπεφερα μονη μου μην γνωριζοντας τι έχω...Για το οτι ηατν καταθλιψη ουτε λογος, δεν ηξερα τι ηταν η καταθλιψη, απλα ένιωθα οτι κατι έχω. Υπεφερα, ειχα πονους στο στομαχι, ταχυπαλμιες, εντονο φοβο και αχγος, και ολα γυρω μου μαυρα και ματαια. Κενο, απολυτο κενο. Τα χρονια περασαν και οταν το ξεπερασα ενιωθα οτι τιποτα δεν μπορει αν με βαλει κατω πια. Οτι εχω νικησει ολους μου του φοβους ολα μου τα αγχη οτι ειμαι δυνατη...μεχρι που στα 31 μου συνεβη το χειροτερο. Επαθα βαρβατη κριση πανικου βρισκομενη με τον φιλο μου σε ενα γαμο. Ενιωσα οτι τρελλαινομαι οτι χανω το μυαλο μου οτι θελω να ουρλιαξω. Το στομαχι μου ανακατευταν, οι παλμοι τις καρδιας μου ειχαν ξεφυγει και δεν ηξερα τι συνεβαινε. Φοβομουν τοσο μα τοσο πολυ, ημουν λες και κατεβηκα απο αλλο πλανητη και δεν ηξερα που βρισκομουν ποια ειμαι και που πηγαινα.
Τοτε αποφασισα οτι εχω προβλημα και ζητησα βοηθεια απο εναν ψυχοθεραπευτη. Περιττο να πω πως κανενας πλην του φιλου μου και της κολλητης μου δεν μπορουσαν να καταλαβουν ποσο υποφερω, ποσο μαλλον οι γονεις που ναι μεν αγαπαν τα παιδια τους, αλλα με μπουκωσαν με lexotanil τα οποια με εβαλαν σε λιθαργο 3 μερες (κοινως με αποτελειωσαν).
Οταν ξεκινησα ψυχοθεραπεια, μπηκα για τα καλα στην καταθλιψη και ζητησα και φαρμακευτικη βοηθεια, και ο ψυχοθεραπευτης μου, μου συνεστησε εναν ψυχιατρο και απο το καλοκαιρι του 2012 παιρνω seropram. Μπορω να πω οτι μετα την τεταρτη εβδομαδα αρχισαν να υποχορουν τα σωματικα συμπτωματα και να νιωθω καπως καλυτερα. Μεχρι να δρασουν βεβαια ημουν κλεισμενη στο σπιτι, ξυπναγα με κλαματα, στομαχοπονο και τρελο αγχος. Τα εβλεπα ολα μαυρα, δεν ειχε τιποτα νοημα, και δεν διανοουμουν οτι θα το ξεπερασω. Νομιζα οτι θα ειμαι ετσι για παντα. Οτι δεν θα επανακαμψω ποτε.
Στην αρχη της ψυχοθεραπειας, δεν καταλαβαινα και πολλα. Με τον καιρο καταλαβα τι με οδηγησε εκει. Θυμηθηκα πραγματα απο την παιδικη μου ηλικια, ειδα λαθη των γονιων μου και πως με επηρεασαν και αντιληφθηκα οτι ολη μου η ζωη ηταν μια πιεση ¨ με το γαντι¨ του πατερα μου, που παντα τον ενοιαζε τι θα πει ο κοσμος, και η παγωμενη συναισθηματικα μητερα μου που ποτε μα ποτε δεν μου εδειξε οτι ειναι εκει για μενα.
Δεν θελω να σας κουρασω αλλα εχω την αναγκη να τα βγαλω απο μεσα μου και πρωτη φορα γραφω καπου την ιστορια μου δημοσια.

Μετα απο εναμιση χρονο ψυχοθεραπειας καταφερα να φυγω απο την φυλακη του πατρικου μου και να νοικιασω σπιτι αλλα οπως με ειχε προειδοποιησει ο θεραπευτησ μου, ακομα και στην κινα να πας, τους γονεις σου τους κουβαλας ακομα μεσα σου. Στον μηνα πανω λοιπον, επαθα παλι κριση πανικου με ολα τα συμπτωματα, και ειμαι τωρα 4η μερα στο σπιτι προσπαθοντας να ηρεμησω και να καταλαγιασω το θηριο.

Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι το πισωγυρισμα, δεν θελω να ξαναπερασω τα ιδια με το καλοκαιρι του 2012.

Το παλευω ακομα αλλα τα πρωινα ειναι τοσο δυσκολα...Δεν θελω να σηκωθω απο τοκρεβατι μου, και μονο μετα το απογευμα συνερχομαι.
Μακαρι να βρω τη δυναμη να το ξαποστειλω μια και καλη το τερας. Να βρω ορεξη να κανω πραγματα και να μην φοβαμαι ... να μην φοβαμαι...

Σας ευχαριστω.

[raul7]

εχουν περασει 15 μερες νομιζω... καπως συνηθισα αλλα υπαρχουν και στιγμες που με ριχνει η σκεψη ης ανασφαλειας που νιωθω λογω της μεγαλης αποστασης που λειπουν οι δικοι μου. ακομα δλδ μου φαινεται βουνο... μηπως ομως θα βγω πολυ πιο δυνατος απο ολο αυτο? μηπως ειναι μονο στο μυαλο μου το θεμα?

[ΕΡΙΚΑ]

raul καλησπέρα,

Είχα κι εγώ τα ίδια συμπτώματα με σένα, όταν έφευγαν οι γονείς μου τα καλοκαίρια για 3 μήνες και πήγαιναν στο χωριό. Σίγουρα θα σου φαίνεται βουνό στην αρχή αλλά να ξέρεις ότι το ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ είναι ότι θα περάσει. Θα συνηθήσεις, αλλά για να συνηθήσεις πρέπει να τα βρεις με τον εαυτό σου. Είναι μονόδρομος κατά την άποψή μου και μετά από 1μιση χρόνο ψυχοθεραπείας. Είναι το άλφα και το ωμέγα να πατήσουμε στα πόδια μας και να νοιώσουμε δυνατοί και με αυτοπεπίθηση. Έτσι ξεπερνάμε τα εμπόδια και τα βουνά μετατρέπονται σε λοφάκια. Πίστη στον εαυτό σου φίλε μου. Θα τα καταφέρεις!

[raul7]

δεν ειναι κατι το τρομερο ετσι δεν ειναι ερικα? δλδ θελω να πω δεν θα παθω κατι?

[ΕΡΙΚΑ]

Οχι και στο υπογραφω.Απλα, δεν γνωριζω και την ηλικια σου, θα σε συμβουλευα καποια στιγμη να μιλησεις σε καποιον ειδικο γι αυτο. Μην φρικαρεις τωρα που στο λεω, μονο αν το θελεις να πας.

Εμένα με βοήθησε παααααρα πολυ!!! Και μην νοιωθεις ασχημα, ολοι τραβαμε τα ζορια μας. Το μονο σιγουρο, το ξαναλεω ειναι οτι ΟΛΑ ΠΕΡΝΑΝΕ! Κανείς δεν έπαθε ποτέ τίποτα από κρίση πανικού.

[raul7]

Ειμαι 32 ερικα. Θελω να το δουλεψω μονος μου. Πως μπορω να σου στειλω private μηνυμα?

[ΕΡΙΚΑ]

Ασφαλώς. Μακάρι να μπορέσω να βοηθήσω σε κάτι.

[ΕΡΙΚΑ]

Δεν το γνωρίζω πως μπορείς να μου στείλεις privet.

[raul7]

στειλε μου email στο [email protected]

[ΕΡΙΚΑ]

σου έστειλα

[Θεοφανία]

Η δικη μου ιστορια ξεκινησε χρονια πριν, στα 23 με την πρωτη καταθλιψη η οποια κρατησε περιπου ενα χρονο, χωρις βοηθεια χωρις φαρμακα, χωρις να μιλησω σε κανεναν, υπεφερα μονη μου μην γνωριζοντας τι έχω...Για το οτι ηατν καταθλιψη ουτε λογος, δεν ηξερα τι ηταν η καταθλιψη, απλα ένιωθα οτι κατι έχω. Υπεφερα, ειχα πονους στο στομαχι, ταχυπαλμιες, εντονο φοβο και αχγος, και ολα γυρω μου μαυρα και ματαια. Κενο, απολυτο κενο. Τα χρονια περασαν και οταν το ξεπερασα ενιωθα οτι τιποτα δεν μπορει αν με βαλει κατω πια. Οτι εχω νικησει ολους μου του φοβους ολα μου τα αγχη οτι ειμαι δυνατη...μεχρι που στα 31 μου συνεβη το χειροτερο. Επαθα βαρβατη κριση πανικου βρισκομενη με τον φιλο μου σε ενα γαμο. Ενιωσα οτι τρελλαινομαι οτι χανω το μυαλο μου οτι θελω να ουρλιαξω. Το στομαχι μου ανακατευταν, οι παλμοι τις καρδιας μου ειχαν ξεφυγει και δεν ηξερα τι συνεβαινε. Φοβομουν τοσο μα τοσο πολυ, ημουν λες και κατεβηκα απο αλλο πλανητη και δεν ηξερα που βρισκομουν ποια ειμαι και που πηγαινα.
Τοτε αποφασισα οτι εχω προβλημα και ζητησα βοηθεια απο εναν ψυχοθεραπευτη. Περιττο να πω πως κανενας πλην του φιλου μου και της κολλητης μου δεν μπορουσαν να καταλαβουν ποσο υποφερω, ποσο μαλλον οι γονεις που ναι μεν αγαπαν τα παιδια τους, αλλα με μπουκωσαν με lexotanil τα οποια με εβαλαν σε λιθαργο 3 μερες (κοινως με αποτελειωσαν).
Οταν ξεκινησα ψυχοθεραπεια, μπηκα για τα καλα στην καταθλιψη και ζητησα και φαρμακευτικη βοηθεια, και ο ψυχοθεραπευτης μου, μου συνεστησε εναν ψυχιατρο και απο το καλοκαιρι του 2012 παιρνω seropram. Μπορω να πω οτι μετα την τεταρτη εβδομαδα αρχισαν να υποχορουν τα σωματικα συμπτωματα και να νιωθω καπως καλυτερα. Μεχρι να δρασουν βεβαια ημουν κλεισμενη στο σπιτι, ξυπναγα με κλαματα, στομαχοπονο και τρελο αγχος. Τα εβλεπα ολα μαυρα, δεν ειχε τιποτα νοημα, και δεν διανοουμουν οτι θα το ξεπερασω. Νομιζα οτι θα ειμαι ετσι για παντα. Οτι δεν θα επανακαμψω ποτε.
Στην αρχη της ψυχοθεραπειας, δεν καταλαβαινα και πολλα. Με τον καιρο καταλαβα τι με οδηγησε εκει. Θυμηθηκα πραγματα απο την παιδικη μου ηλικια, ειδα λαθη των γονιων μου και πως με επηρεασαν και αντιληφθηκα οτι ολη μου η ζωη ηταν μια πιεση ¨ με το γαντι¨ του πατερα μου, που παντα τον ενοιαζε τι θα πει ο κοσμος, και η παγωμενη συναισθηματικα μητερα μου που ποτε μα ποτε δεν μου εδειξε οτι ειναι εκει για μενα.
Δεν θελω να σας κουρασω αλλα εχω την αναγκη να τα βγαλω απο μεσα μου και πρωτη φορα γραφω καπου την ιστορια μου δημοσια.

Μετα απο εναμιση χρονο ψυχοθεραπειας καταφερα να φυγω απο την φυλακη του πατρικου μου και να νοικιασω σπιτι αλλα οπως με ειχε προειδοποιησει ο θεραπευτησ μου, ακομα και στην κινα να πας, τους γονεις σου τους κουβαλας ακομα μεσα σου. Στον μηνα πανω λοιπον, επαθα παλι κριση πανικου με ολα τα συμπτωματα, και ειμαι τωρα 4η μερα στο σπιτι προσπαθοντας να ηρεμησω και να καταλαγιασω το θηριο.

Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι το πισωγυρισμα, δεν θελω να ξαναπερασω τα ιδια με το καλοκαιρι του 2012.

Το παλευω ακομα αλλα τα πρωινα ειναι τοσο δυσκολα...Δεν θελω να σηκωθω απο τοκρεβατι μου, και μονο μετα το απογευμα συνερχομαι.
Μακαρι να βρω τη δυναμη να το ξαποστειλω μια και καλη το τερας. Να βρω ορεξη να κανω πραγματα και να μην φοβαμαι ... να μην φοβαμαι...

Σας ευχαριστω.

...από μένα συγχαρητήρια που έκανες ένα τόσο μεγάλο βήμα και έφυγες από το σπίτι.
Ηθελε κότσια και το ξέρεις καλύτερα :)
Άφησε το χρόνο να δουλέψει υπερ σου, έχε από δίπλα τον ειδικό και ολα θα περάσουν.
Εχεις ήδη κάνει τη μισή απόσταση της διαδρομής σου.

[ΕΡΙΚΑ]

...από μένα συγχαρητήρια που έκανες ένα τόσο μεγάλο βήμα και έφυγες από το σπίτι.
Ηθελε κότσια και το ξέρεις καλύτερα :)
Άφησε το χρόνο να δουλέψει υπερ σου, έχε από δίπλα τον ειδικό και ολα θα περάσουν.
Εχεις ήδη κάνει τη μισή απόσταση της διαδρομής σου.

Ευχαριστώ τόσο πολύ! Απλα καποιες φορές είναι τόσο δύσκολα, που δεν βλέπω την διαδρομή που έχω κάνει...μόνο βουνά μπροστά μου! Όσο για τα κότσια, αυτά κι αν δεν πιστεύω ότι έχω. Τουλάχιστον όχι τόσα όσα θα ήθελα. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ένα μεταβατικό στάδιο και θα περάσει.

[lacan32]

raul7 καλησπερα..ειμαι κ εγω 32 χρονων κ εχω περασει πολλα..εχω κ εγω το ιδιο θεμα που εχεις κ εσυ κ ολοι το ιδιο εχουν οταν εχουν κρισεις πανικου..οπως ειπε μια φιλη ποιο πανω οπου κ να πας κουβαλας πραγματα..εγω θα σου πω την αληθεια για να βοηθηθεις..εγω ειμαι απο νησι κ ερχομαι καθε χειμωνα αθηνα για να κανω ψυχοθεραπεια..τον περασμενο χειμωνα κ τον τωρινο..εκανα κ παλαιοτερα αλλα σταματησα επηδει συνεβει κατι..μενω μονος μου οταν ερχομαι αθηνα κ νοικιαζω σπιτι..προσπαθω μονος μου γιατι αυτος ειναι ο σωστος δρομος για να απαλλαγω καποια στιγμη απο αυτην την κολαση των συμπτωματων..ειμαι νευρωτικος οπως ολοι μας σε αυτο το foroum και γενικοτερα στην κοινωνια..ολοι μας ημαστε νευρωτικοι απλα αλλοι ποιο λιγο..δεν προκειτε να σε βοηθησει κατι οσο κ να προσπαθεις κ να μενεις μονος σου στο σπιτι των γονιων σου η σε καποιο αλλο μονος σου..δεν θελω να σε απογοητευσω απλα να σε βοηθησω..καλο θα ηταν αν ηθελες να προσπαθησεις ουσιαστικα θα ηταν να ξεκινησεις ψυχοθεραπεια σε εναν πολυ καλο θεραπευτη..με πολυ ψαξιμο να βρεις καποιον γιατι δεν ειναι απλο..μετα σιγα σιγα με την ψυχοθεραπεια θα φυγεις κ απο του γονοις σου κ θα μηνεις μονος σου..θα ειναι δυσκολα αλλα πρεπει να το παλεψεις..καποια στιγμη οταν ερθει η ωρα θα παρεις τις απολαβες σου για την προσπαθεια αυτη..δεν υπαρχει αλκος δρομος..το να μενεις στους γονοις σου ειναι παγιδα..με την βοηθεια ενος πολυ καλου θεραπευτη θα τα καταφερεις..οτι υες στειλε μου μηνυμα προσωπικο ειτε στο facebook ειτε απο το προφιλ σου στο foroum..ευχομαι καλη δυναμη!!!!

[lacan32]

https://www.facebook.com/dimitris.koufalis.7 αυτο ειναι η σελιδα νου στο fb