ΛΗΘΑΡΓΟΣ, ΕΤΣΙ ΤΟ ΛΕΩ ΕΓΩ....

[Aps_mustang]

Καλησπέρα σας Παιδιά. Θα σας διηγηθώ και εγώ την ιστορία μου. Γενικά από μικρός ήμουν πολύ αγχώδης τύπος, με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και αποζητούσα συνεχώς την επιβεβαίωση. Έκανα αρνητικές σκέψεις, γκρίνιαζα συνεχώς, βαριόμουν εύκολα, δεν ζούσα γενικά τι στιγμή που λένε. Πάντα κοιτούσα είτε το παρελθόν, είτε το μέλλον, και δεν χαιρόμουν το παρόν. Όπως ήταν λογικό με την προσωπικότητα που άρχισα να αναπτύσσω δεν άργησαν να έρθουν οι κρίσεις πανικού, οι αγχώδεις διαταραχές, και διαταραχές πρόσληψης τροφής κτλ. Όλα αυτά στο λύκειο. Σε συνδυασμό με φοβίες, αρνητικές σκέψεις και όλα αυτά τα "ωραία". Εν τέλη τότε αυτά τα είχα ξεπεράσει, η βασικά τα είχα κουκουλώσει για αρκετό καιρό. Το πως δεν το ξέρω. Αλλά επειδή πιστεύω πολύ στο Θεό, θεωρώ ότι εκείνη την περίοδο είχε βάλει σε πολλές περιπτώσεις το χεράκι του, καθώς ανά 3 μήνες είχα και κάτι διαφορετικό. Δηλαδή την μία είχα αγχώδης διαταραχές, μετά είχα θέματα με το στομάχι, πεσμένη διάθεση, αυπνίες. Τέλος πάντων, ήρθαν οι Πανελλήνιες, και δόξα το Θεώ, δηλαδή ακόμα απορώ με εμένα, ήμουνα πολύ καλά την περίοδο των εξετάσεων, ούτε υπερβολικό άγχος, ούτε τίποτα. Και αν τέλη τα πήγα και πάρα πολύ καλά, πράγμα που μου είχε τονώσει απίστευτα την πεσμένη αυτοπεποίθηση που είχα. Εκείνη την περίοδο γενικά ήμουν μπορώ να πω στα καλύτερά μου. Ένιωθα τόσο δυνατός και τόσο γεμάτος ενέργεια. Καλοκαίρι του 2010 αυτό. Πέρασα έπειτα και σε άλλη πόλη, και ήταν όλα μια χαρά. Ένιωθα χαλαρός, ήρεμος. Ώσπου ξαφνικά τον Δεκέμβριο του 2012 ήρθε πάλι στην επιφάνεια το πρόβλημα με το στομάχι. Το ξεπέρασα και πέρασε. Έπειτα ήρθε μία περίοδος που είχα πολύ κακή ψυχολογία, αυτοπεποίθηση στο μηδέν, και γενικά απλά δεν ένιωθα. Και δεν θεωρούσα ότι είχα κάποιο πρόβλημα. Η τότε στεναχώρια μου οφειλόταν σε ερωτική απογοήτευση, αλλά αργότερα κατάλαβα τι κρυβόταν, τι ανασφάλειες παραμόνευαν πίσω από όλα αυτά. Στη συνέχεια τον Μάιο του 2013 έτυχε να ραγίσω το γόνατό μου. Το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα δύο πράγματα, πρώτον πολλές ώρες μέσα στο σπίτι ( σε συνδυασμό με συζητήσεις με τον αδερφό μου για τα παιδικά μας χρόνια, και όλα όσα μας προβλημάτιζαν), και δεύτερον ΑΝΤΙΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ φάρμακα για το πόδι. Οι επιπτώσεις του πρώτου ήταν να καταλάβω ότι είχα πολλά παράπονα από τους δικούς μου, και ότι εν τέλη δεν ήξερα καν ποιος είμαι, καθώς τόσο καιρό δεν κάθησα ποτέ να κάτσω να σκεφτώ τι θέλω, τι μου αρέσει κλπ. Όλα αυτά με είχαν κάνει να θέλω να εξαφανιστώ από προσώπου γης, να πάω κάπου να κάνω μια καινούρια αρχή. Κοιτούσα πίσω μου, και δεν με θαύμαζα, με εκνεύριζα, με πλήγωνε που κοιτούσα πίσω στο παρελθόν και μετάνιωνα για αυτά που είχα κάνει. Ένιωθα ότι δεν ζούσα καν πραγματικά τόσο καιρό. Κρυβόμουν πίσω από ανασφάλειες, φόβους, πίσω από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ήμουν τελείως στον κόσμο μου. Έναν κόσμο όμως που ποτέ δεν είχα ανακαλύψει πραγματικά. Τέλος πάντων, κουτσός άνθρωπος, προφανώς και δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Ήρθε μετά η περίοδος της πρακτικής μου, το καλοκαίρι του 2013. Ήξερα ότι θα ήταν ανιαρό καλοκαίρι, που εν τέλη ήταν πολύ χάλια. Προφανώς αφού είχα προδικάσει από πριν ότι θα περάσω χάλια. Γενικά στην πρακτική μια χαρά, καθόλου άγχος, θα παίρναμε και λεφτά κιόλας, οπότε "τζιτζι" η κατάσταση. Κοιμόμουν κιόλας φυσιολογικές ώρες και γενικά ένιωθα καλά (γενικά σαν φοιτητής είχα το κλασσικό ωράριο 8 ώρα το πρωί ύπνος, που το είχα ξεκινήσει να το κάνω από τα 14 μου τα καλοκαίρια). Όμως είχα θέμα με το στομάχι. Ήταν απαίσιο. Κάθε μέρα ενοχλήσεις, άλλοτε πόνους. Αλλά δεν έδινα και τόση σημασία. Ώσπου ήρθε ο Σεπτέμβρης. Εξεταστικές και όλα τα συναφή. Με το που πατάω το πόδι μου στην πόλη που σπουδάζω, με πιάνει πάλι το στομάχι μου. Λέω εντάξει, κλασσικό στομάχι θα περάσει. Έλα όμως που δεν περνούσε.... Έλα όμως ξυπνούσα κάθε πρωί με αναγούλες, λες και ήμουν έγκυος... Σε αυτό το σημείο να πω ότι κορίτσια, μπράβο σας μου τα καταφέρνετε με την εγκυμοσύνη! Και συνεχίζω όλο αυτό με είχε ρίξει τόσο πολύ. Δεν ήθελα να βγαίνω καν από το σπίτι. Ήμουν και μόνος, οπότε το μυαλό συνεχώς βομβαρδιζόταν από σκέψεις. Ώσπου ξεκίνησαν και τα ξαφνικά κλάματα. Και εκεί ήταν που είπα ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ. Είχα μία τεράστια θλίψη, ένιωθα ένα τίποτα. Είχα πάει κιόλας στα επείγοντα για το στομάχι, όπου έπαθα και κρίση πανικού, και μετά από αυτό ήμουν απλά ΧΑΛΙΑ ψυχολογικά. Γιατί ξέρετε πώς είναι αυτές οι κρίσεις... Εμφανίζονται συχνότερα μετά από την πρώτη "έκρηξη". Εννοείται δεν μιλούσα σε κανέναν, γενικά όλα αυτά που σας τα λέω, τους τελευταίους μήνες τα έχω εκμυστηρευτεί, κάτι το οποίο ΒΟΗΘΑΕΙ παιδιά, πραγματικά. Και συνεχίζω. Εκεί πάνω στην θλίψη που ένιωθα, έκανα προσπάθειες να ανακαλύψω εμένα. Και πάνω σε αυτήν την προσπάθεια συνειδητοποίησα το πόσο πολύ μου άρεζε η υποκριτική και γενικά η ηθοποιία. Το είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά ποτέ δεν το τολμούσα να το σκεφτώ σοβαρά. Αυτό μου έδωσε απλά φτερά. Πετούσα, ήταν λες και ανακάλυψα ξαφνικά μία άγνωστη πτυχή του εαυτού μου. Οπότε είχα πάει και είχα γραφτεί τον Οκτώβριο του 2013 σε εργαστήρι. Ένιωθα υπέροχα κάθε φορά που πήγαινα. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Δεν ασχολιόμουν με τίποτα άλλο, δεν πατούσα καν στη σχολή. ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ. Επίσης είχα ξεκινήσει και ομοιοπαθητική, για το στομάχι μου. Αλλά στην πορεία, αφού πέρασε το στομάχι, κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν από το ΑΙΩΝΙΟ άγχος μου, που έχω από τότε που είμαι 12. Οπότε συνεχίσαμε την θεραπεία, αυτή τη φορά για το άγχος, τις κρίσεις πανικού κλπ (πράγματα που μέχρι τότε τα θεωρούσα δευτερεύοντα). Τέλος πάντων τα μαθήματα σε συνδυασμό με την ομοιοπαθητική μου είχαν δώσει φτερά. Και θεωρούσα σωστή θεραπεία το να πηγαίνω κόντρα σε μένα. Δηλαδή το να πηγαίνω σε θεατρική ομάδα και να αφήνω το άγχος να με τρώει, το θεωρούσα εντάξει και ότι θα συνηθίσω με τον καιρό. Δεν το άφηνα να με φοβίζει. Όμως.... τον Δεκέμβριο του 2013, πριν 3 μήνες δηλαδή ήταν να κάνουμε μία παράσταση, και χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα μέρος. Το βρήκα σαν μία καλή ευκαιρία να καταπολεμήσω το άγχος μου. Έλα όμως που έκανα λάθος..... Πριν την παράσταση, 2 μέρες πριν, πήγαμε σε μία εκδήλωση να διαβάσουμε κάτι για λίγα λεπτά, και έπαθα κρίση πανικού. Δεν το πίστευα. Είχα τσατιστεί τόσο πολύ. Αλλά σηκώθηκα εν τέλη, και διάβασα αυτό που ήταν να διαβάσω. Και μετά ξεκινήσαμεεεε..... Καθώς περνούσαν οι μέρες για την παράσταση, εμένα με έτρωγε κάτι, έλεγα συνεχώς " και αν πάθω κρίση πανικού, και αν λιποθυμήσω από το άγχος, και αν και αν...". Και ένιωθα ένα βάρος στο στήθος, που κατάλαβα ότι τελικά ήταν άγχος. Αλλά απίστευτο άγχος... κρατούσε 24 ώρες τη μέρα!! Δεν μπορούσα να φάω, τίποτα. Ήθελα να σηκωθώ να φύγω, να γυρίσω στους γονείς μου, στους φίλους που έχω εκεί. Αλλά έλεγα όχι, αφού το θέλω τόσο πολύ, δεν θα αφήσω το άγχος να με νικήσει. Με νίκησε όμως δυστυχώς.... Δεν θέλω ποτέ κανείς να αισθανθεί τί ένιωθα εκείνες τις μέρες. Ήταν απαίσιο, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό. Με είχα απογοητεύσει πάρα πολύ. Και ακόμα δεν με έχω συγχωρήσει για αυτό που είχα κάνει. Αλλά μετά από αυτό άρχισαν και άλλα. Τα Χριστούγεννα δεν είχα καθόλου καλή διάθεση. Ένιωθα ότι θα πεθάνω. Δεν ξέρω γιατί. Ένιωθα ότι δεν προσφέρω γενικά κάτι σε κανέναν. Δεν ήθελα καν να ξαναπάω στην πόλη που σπούδαζα. Ένιωθα ότι είχα προδώσει τον εαυτό μου. Εννοείται ότι ξεγράφτηκα από την θεατρική ομάδα. Ένιωσα ότι τους είχα προδώσει, άσε που πλέον δεν έχω και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, και ξέρω ότι θα με ξανανικήσει το άγχος μου. Μπήκε το 2014. Μπήκε με αισιοδοξία μεν, αλλά δεν ήξερα όλο αυτό που θα συμβεί. Ξαφνικά διαταραχές ύπνου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ πριν ξημερώσει, ένιωθα άρρωστος. Όλο αυτό μου προκαλούσε άγχος. Προσπαθούσα να φτιάξω το ωράριό μου, να κοιμάμαι φυσιολογικά και ΑΠΛΑ δεν γινόταν. Είχα αφήσει κιόλας την ομοιοπαθητική, αφού τα φάρμακα δεν τα είχα πάρει ακόμα ( την δεύτερη σειρά). Και να τα μας... Με έπιανε αδικαιολόγητο άγχος.... κρίσεις άγχους..... αυτοκτονικές σκέψεις.....έκλαιγα ξαφνικά...δεν ευχαριστιόμουν ΤΙΠΟΤΑ. Όποιος τα βιώνει όλα αυτά, νομίζω καταλαβαίνει απόλυτα τι εννοώ. Δεν ήταν ζωή αυτό.... Είχα σκεφτεί να αυτοκτονήσω ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ. Είχα πάει στο ντουλαπάκι με τα φάρμακα μας, και φλέρταρα πολύ έντονα με αυτήν την ιδέα. Μόνο έτσι έλεγα θα έφευγα από όλο αυτό το σκοτάδι. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Άγχος χωρίς λόγο, αυπνίες. Συνέχισα έπειτα την ομοιοπαθητική, η οποία με συνέφερε κάπως. Παιδιά όλο αυτό που ζούσα τόσο καιρό δεν ήταν ζωή. Ούτε καν τότε με το θέατρο. ΤΊΠΟΤΑ. Δεν ζούσα. Ζωή με φόβο δεν είναι ζωή. Μετά από όλη αυτή τη σφαλιάρα, κατάλαβα ότι έπρεπε να με αποδεχτώ και ότι Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΙΔΙΑ. Το νιώθω λίγες στιγμές αυτό το πράγμα, αλλά το νιώθω. Και ο στόχος μου είναι να το νιώθω όσο πιο συχνά γίνεται. Τέλος πάντων, σας κούρασα. Πλέον, μετά από 4 χρόνια κοιμάμαι φυσιολογικά μεν (είχα ξεχάσει πως είναι να κοιμάσαι στο σκοτάδι, αλήθεια παιδιά), αλλά νιώθω τελείως ΑΔΥΝΑΜΟΣ. Νιώθω ότι εξάντλησα τον εαυτό μου με όλο αυτό το περιττό άγχος. Δεν μπορώ να βρω δύναμη μέσα μου. Δεν μπορώ να κάνω αυτό που θέλω, που είναι να παίξω σε μία παράσταση. Νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Βέβαια πήγα στην εξεταστική στη σχολή μου και έδωσα πολλά μαθήματα, αλλα και πάλι.... Δεν μου λέει κάτι αυτό... Τώρα είμαι σπίτι των γονιών μου, και απλά κάθομαι. Και θέλω να την βρω αυτή τη δύναμη αλήθεια, αλήθεια. Να τονίσω εδώ ότι η ομοιοπαθητική με βοήθησε πάρα πολύ σε όλο αυτό, διότι κατάλαβα πολλά πράγματα για εμένα, και γενικά έχει ηρεμήσει το νευρικό μου σύστημα. Αλλά επειδή όπως προείπα, πιστεύω πολύ στο Θεό, θα σας μεταφέρω αυτό που μου είπε ο πνευματικός μου "ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ". Έχω αρχίσει να κάνω βήματα, και να προσπαθώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Έτσι πρέπει. Αλλά παιδιά μην το βάζετε κάτω. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ. Ζητείστε βοήθεια, μην ντρέπεστε. Εμένα προσωπικά με βοήθησε η ομοιοπαθητική, αυτούς τους δύο μήνες, άλλα έχω πολύ δρόμο ακόμα. Θα κάνω και εξετάσεις για το Θυρεοειδή μου. Δεν θα το αφήσω αυτό το πράγμα να με νικήσει. Είτε κατάθλιψη λέγεται, είτε άγχος είτε οτιδήποτε. Αλλά εγώ το λέω λήθαργο. Ευχαριστώ παιδιά για την ανάγνωση και καλή συνέχεια