Γιατι

[elen d]

Γεια σε όλους.

Πριν από έξι μήνες πέθανε ο πατέρας μου. Είμαι 29 χρονών και ίσως να ακούγεται νορμάλ, αλλά για μένα δεν είναι καθόλου.

Πριν 21 χρόνια πέθανε η μαμά μου σε τροχαίο. Εγώ ήμουν πολύ μικρή και δεν συνειδητοποιούσα ακριβώς την κατάσταση που επικρατούσε στο σπίτι.

Ο πατέρας μου δεν το ξεπέρασε ποτέ με αποτέλεσμα να έχει επίδραση στην υγεία του, είχε προβλήματα καρδιάς και αγγείων από τα 49 του και πριν 2 χρόνια έπαθε ένα μικρο εγκεφαλικό που ούτε το καταλάβαμε ούτε είχε συμπτώματα ούτε αρνητικά αποτελέσματα. Τον έπεισαν οι γιατροί μετά από τα στάνταρντ τσεκ-απ να χειρουργηθεί στις καρωτίδες και ίσως και στην καρδιά για βαλβίδα. Ήταν 19 χρόνια στην ιδία κατάσταση αλλά οι γιατροί λέγανε πως ήταν ασυμπτωματικός και τώρα που υπήρξαν συμπτώματα έπρεπε να κάνει χειρουργείο.
Εκείνος φοβόταν και έλεγε πως μια ξαδέλφη του πέθανε μετά από 2 χρόνια. Τα έκανε τα 2 χειρουργεία στις καρωτίδες, οι πιθανότητες ήταν 99% επιτυχία λόγω ηλικίας και τα λοιπά - τότε ήταν 66 ετών- άλλα έπαθε εγκεφαλικό στην εντατική μετά από το πρώτο χειρουργείο και έμφραγμα μετά το δεύτερο χειρουργείο- ευτυχώς ήμουν μέσα στην εντατική κρυφά αφού είχε τελειώσει το επισκεπτήριο και το κατάλαβα αμεσώς δεν ερχόταν κανείς μετά τα πολλά με τις φωνές μου ήρθαν και όλα πήγαν καλά, εκτός από μια μικρή επιβάρυνση στην καρδιά του, κάναμε μετά από λίγο καιρό εξετάσεις για την καρδιά αλλά οι γιατροί είπαν ότι είναι τυχερός και δεν χρειάζεται άλλο χειρουργείο και από δω και πέρα θα ζήσει 10 χρόνια με πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής. .

Τα επόμενα 2 χρόνια όσο περνούσε ο καιρός καλυτέρευε και ψυχολογικά και σωματικά - δούλευε κανονικά και πριν και μετά τα χειρουργεία, ήταν που δραστήριος.

Το τελευταίο εξάμηνο ήταν καλύτερα από ποτέ χαρούμενος όλο βόλτες γέλια και γω τον τελευταίο μήνα χωρίς να το κάνω επίτηδες περνούσα πιο πολύ χρόνο μαζί του.

Στις 14 Αυγούστου έφυγα από το σπίτι στις 8 το απόγευμα για να πάω βόλτα με το φίλο μου και τον άφησα μες τη ζωντάνια και τη χαρά - μιλούσε με τη νονά μου στο τηλέφωνο και γελούσε... μου είπε Ε... μην ξεχάσεις να πάρεις το φάρμακό σου εντάξει παιδί μου?? ναι ναι άντε γεια λέω εγώ.

Γύρισα 01:04 και τον βρήκα καθιστό στον καναπέ όπως καθόταν πάντα σαν να τον έχει πάρει ο ύπνος, ήρεμο αλλά κρύο και κίτρινο. Του έκανα CPR πήρα το φίλο μου και το 166 αλλά δεν γύρισε ποτέ.

Δεν ξέρω γιατί έχω την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας, ελπίζω να μην σας κούρασα.
Νοιώθω πολύ μόνη

[researcher]

Είμαι 29 χρονών και ίσως να ακούγεται νορμάλ, αλλά για μένα δεν είναι καθόλου.

ειναι πολυ οδυνηρος ο θανατος παντα

δεν τον ξεπερναμε ευκολα σαν γεγονος ουτε στα 29 ουτε στα 109

συμπονω

περασατε πολλα

και δεν εχεις ουτε την μητερα σου


ευχομαι ναβρεις ανθρωπους να αγκαλιασεις κ να σε αγκαλιασουν ωστε ολο αυτο να γινει πιο ευκολο για σενα

[elen d]

ευχομαι ναβρεις ανθρωπους να αγκαλιασεις κ να σε αγκαλιασουν ωστε ολο αυτο να γινει πιο ευκολο για σενα

Δυστυχώς μέχρι τα σαράντα του πατέρα μου ήταν αρκετοί δίπλα μου, φίλοι και συγγενείς, τώρα πια τους αρκεί ένα τηλεφώνημα να μάθουν απλά τα νέα μου και αυτό πολύ αραιά. Σπίτι μου δεν μπορώ να κοιμηθώ και κοιμάμαι σε μια ξαδέλφη μου. Πάω σε ψυχολόγο αλλά αποτέλεσμα μηδέν, και άνθρωποι δίπλα μου σχεδόν κανείς. Ο καθένας προσπαθεί να μου βρει λύση χρησιμοποιώντας κάποιον άλλο για να με βοηθήσει.

[researcher]

ισως δεν εφυγαν ολοι

ισως εφυγες εσυ για λιγο

γιατι αυτο που βιωνεις ειναι βαρυ

δεν εχεις την μαμα σου απο πολυ μικρη ηλικια

και τωρα φευγει εφυγε και πατερας σου

δεν ειναι λιγο

κι αν δε σε αναζητουν επειδη δεν ξερουν η φοβουνται

αναζητησε τους εσυ

καπιοι σιγουρα θα θελουν να ειναι κοντα σου

δειξε τους τον τροπο

[crazy_diamond]

elen μου γεια σου και καλωσήρθες!

Λυπάμαι πολύ για την απώλειά σου και θέλω να σου πω
όποτε νοιώθεις την ανάγκη να μοιράζεσαι, να επικοινωνείς όλα εκείνα που υπάρχουν μέσα σου, ναι, να το κάνεις.

Στη δική μου περίπτωση, έτσι όπως βίωσα την απώλεια του πατέρα μου την περασμένη χρονιά, επέλεξα ή με βοήθησε ίσως περισσότερο να απομονωθώ και να πενθήσω. Έτσι ένιωσα και αφέθηκα σε αυτό. Εσύ αισθάνεσαι μόνη και θέλεις ανθρώπους γύρω σου να μοιραστείς τον πόνο, να τον βγάλεις προς τα έξω, γι' αυτό ακριβώς να δώσεις στον εαυτό αυτό που έχει ανάγκη και μη διστάζεις, άπλωσε το χέρι, ζήτησε συντροφιά, ζήτησε πρόθυμα αυτιά που θα σε ακούσουν κι ας είναι έστω και μόνο αυτό, ανθρώπους που θα σου κάνουν μιαν αγκαλιά, που θα μπορείς να είσαι μαζί τους όπως ακριβώς αισθάνεσαι.

Ναι, οι περισσότεροι απομακρύνονται γρήγορα, τους απορροφάει η καθημερινότητα, η δική τους ζωή που τρέχει, άλλες φορές είναι πιθανό να νιώθουν δύσκαμπτοι, να τους κρατάει η αμηχανία και το σάστισμα που αφήνει ο θάνατος απ' το να σε πλησιάσουν. Επιλέγει ο καθένας όσο αντέχει, όσο μπορεί
και επιθυμεί με ποιό τρόπο θα συμμετέχει στο πένθος κάποιου άλλου. Εσύ όμως να ζητήσεις αυτό που χρειάζεσαι.

Δεν υπάρχουν σκέψεις και λόγια να απαντήσουν στα γιατί και αυτά όμως σιγά σιγά ξεθωριάζουν με το χρόνο, και ναι, ακούγεται τόσο τετριμμένο μα εμπιστεύσου το χρόνο, βοηθάει, ανακουφίζει, κι ας φαντάζει αυτό τόσο δύσκολο τις τωρινές στιγμές.
Είναι σημαντικό και που έχεις ζητήσει τη βοήθεια ειδικού, αν όμως καταλαβαίνεις πως ''το αποτέλεσμα είναι μηδέν'' σου προτείνω να το συζητήσεις μαζί του, εξέφρασε και σε αυτόν τους όποιους προβληματισμούς σου.

O Kahlil Gibran έλεγε «κάθε ανάμνηση είναι μια μορφή συνάντησης» και αυτό θέλω να σου αφήσω εδώ, τη σκέψη πως ο πατέρας σου είναι ακόμα, μπορεί όχι δίπλα σου, όχι γύρω σου, αλλά μέσα σου, και εκεί θα μπορείς πάντα να τον βρίσκεις, είναι κομμάτι σου, όπως και όλα αυτά που μοιραστήκατε τα προηγούμενα χρόνια.

Μια μεγάλη ζεστή σκέψη από μένα και ευχή για κουράγιο και δύναμη πολλή..

[elen d]

Κανένας από τους φίλους και τους συγγενείς, εκτός από την ξαδελφη μου που μένω εκεί, δεν με στιρίζει δεν ξέρω αν δεν έχουν τον τρόπο, εγώ έτσι τους έμαθα, τα ίδια κάνανε και στον πατέρα μου, όταν πεθανε η μάνα μου, μια ζωή ακουγα και ακούω τωρα εμείς σε αγαπάμε ΑΛΛΑ το δειχνουν μόνο με ένα τηλεφώνημα πότε πότε και όταν ερχονται μνημόσυνα μαλώνουν μεταξύ τους ποιος θα φέρει τα κόλυβα. Αυτά οι συγγενείς, οι φίλοι μου λένε συνήθως "α ξέρεις το ξεχνάω ότι έχει πεθανει ο πατεράς σου" αλλά όταν έχουν προβλημα από το ρούχο που σκιστηκε μέχρι το σκύλο που χάθηκε και δεν μπορω να το συνειδητοποιησω, έρχονται σε μενα και αρχιζουν με μια τέταοια αναισθησια και λένε λένε, και μετά από λιγο τσαντίζονται "Μα δεν με ακούς δεν με προσεχεις τι λέω".
Εγώ τι κάνω λέω ευχαριστώ που είστε εδώ παρτε , αδειάστε με....Ο καθένας κριτικάρει τον άλλο ότι δεν μου στεκόνται αλλά στην ουσία όλοι το ιδιο κάνουνε, μια ξαδέλφη μου που από τότε που πεθανε η μητέρα μου την στηριζε ο πατέρας μου και γώ -πάντα την στηριζε η μητέρα μου μέχρι που...-
μου είπε
"εγώ σε αγαπάω"
της λέω "ναι μου το απέδειξες παιρνοντας με 5 τηλεφωνα σε 6 μήνες"
μα λέει "πότε θα γίνεις καλά να κάνεις την ψυχολόγο μου πάλι??

Εγώ τι να πώ, κανείς δεν καταλαβαινει....

Μου λένε πρέπει να φτιάξεις τη ζωή σου, να κοιτάξεις τον εαυτό σου, μα η ζωή μου ήταν ο πατέρας μου, ήταν το στηριγμα μου, δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα χωρις αυτόν, δεν έχω δύναμη χωρις αυτόν, όλοι νόμιζαν ότι ειμαι δυνατη και ξεπερασα τον θάνατο της μητέρας μου άλλα κανεις δεν καταλαβε πότε ότι δεν είχα δυναμη ειχα τον πατέρα μου δεν είχα οικογένεια είχα τον πατέρα μου, δεν ξέρω...

Μου έλεγε ο μπαμπάς μου, θα πεθάνω και τι θα κάνεις..? Του έλεγα ασε τις βλακείες! ο φόβος του εγινε πράξη και ο φοβος μου να μεινω μονη έγινε η ζωη μου...

Ο φίλος μου πιο αδυναμος και δεν ξερω πως να τον χαρακτηρισω αναισθητο μαλώνουμε συνέχεια. Μου λέει ότι έχω άλλαξει δεν τον στηριζω πια , μα ναι τώρα είναι η σειρά του...αλλά λέει πως άλλωτε στενοχωριεται με σκεφτεται και προσπαθει να μου σταθεί και αλλωτε μου λέει "καλα να παθεις σε παρατησαν οι γονεις σου ο καθενας με τον τρόπο του, χεστηκα δεν πας να κουτουλησεις σε κανα στύλο!!!"
Οι ανθρωποι που έχω διπλά μου ή κάτι περιμένουν από μένα ή βλέπουν εμένα να νοιώθουνε καλά.

Και έλεγα δεν πειράζει έχω την νονά μου, αλλά και αυτή κουραστηκε μέχρι που μου είπε προβλημα σου λυσε το μόνη σου (την απώλεια και το γεγονος οτι έπαθα μετατραυματικο στρες απο αυτο που εζησα εκεινη τη νυχτα και δεν μπορω να κοιμηθω σπίτι μου και με πιάνουν κρισεις πανικού)και της είπα μα γιατί είσαι τόσο ψυχρή , μου λεει έτσι ειναι η ζωη όλοι έχουν προβληματα (χωρισε, εμεινε με 1 παιδι μονη χωρις λεφτα και δουλειά), περασε δυσκολα άλλα όχι τα χειροτερα και τωρα η αδελφη της μαθανε πως έχει καρκινο στον πνευμωνα, αλλά εκεί σκέφτεται τι θα απογινουν τα 2 παιδια της αδελφης της ο αντρας της αδελφης της και οι νυφες....
Εμενα γιατι κανεις να μη με σκεφτεται...

Και απο τη αλλή μένω σε μια ξαδελφη μου, που μια ζωη ζηλευε τους πάντες γιατι το παιδι της το δευτερο πεθανε, αυτη έζησε το χειροτερο, εμεις οι υπολοιποι ημασταν κακοι λιγοι δεν ξερω πως ακριβως το ένοιωθε και εμένα μου είπε οτι με φοβοτανε... τωρα ξαφνηκα θέλει να με βοηθησει, δεν μπορω να πω ειμαι σπιτι της 6 μηνες κοιμαμαι τρώο καθομαι, αλλα νοιωθω μονη ακομα και εκει θεωρει πως ειμαι εγωιστρια ναι ωραια δεν έχω γονεις και ειναι εγωισμος να νοιωθω οτι για μενα ειναι οτι χειροτερο...
και οι συμβουλες της είναι να γινω ΠΑΡΤΑΚΙΑΣ για να επιβιωσω και να κοροιδευω τον εαυτο μου.Της λέω δεν μπορω και μου λεει εμενα πεθανε το παιδι μου και το καταφερα....
Μα εκεινη ειχε τον αντρα της το γιο της τον αδελφο της τον πατερα μου και μια θεια μου που οσο κακο και να μας εχει κανει αναγνωριζουν όλοι πωσ τη βοηθησε να συνελθει απο αυτο το σοκ...
αλλα εγω ειμαι η εγωιστρια που έχω μόνο εκείνη, που και η ψυχολογος μου (στην ιδια πηγαινε) μου είπε ότι πιο πολύ αυτη παιρνει βοηθεια απο μενα παρα εγω απο εκεινη... και ειμαι αναγκασμενη καθε βραδυ να πηγαινω εκει αφου σπιτι φρικαρω κα κλεινομαι σε 1 δωματιο χωρις δικαιομα να στενοχωριεμαι, να κλαιω, να αρρωσταινω και να κανω τον καραγκιοζη για να ειναι καλα αυτη! Δεν μπορω να πω με εχουν βοηθησει πιο πολυ απο τον καθενα... τους ευχαριστω αλλα δεν μπορω αλλο να πιεζομαι , δεν αντεχω αλλο...δεν τελειωνει αυτο το εργο ποτε....

[crazy_diamond]

elen,

δεν είσαι υποχρεωμένη να κάνεις την ψυχολόγο σε κανέναν, ιδίως αυτή την εποχή που χρειάζεσαι άλλα πράγματα.
Καταλαβαίνω όλο το παράπονο..
Αν νιώθεις να αδειάζεις κοντά σε κάποιους ανθρώπους ή να σε βαραίνουν περισσότερο καλύτερα να κρατήσεις απόσταση.

Αν νιώθεις ότι χρειάζεσαι την υποστήριξη συγκεκριμένων ανθρώπων που σου είναι σημαντικοί να τους το πεις ξεκάθαρα.
Τώρα, αν θα είναι εκεί για σένα με όποιο τρόπο αυτό έχει να κάνει με το πως νιώθουν οι ίδιοι.
Ζήτησε όλο το ενδιαφέρον που χρειάζεσαι και προσπάθησε να μην υπομένεις καταστάσεις που σε αδειάζουν.

Απ' ότι καταλαβαίνω ήσουν κοντά στους ανθρώπους σου και συνήθως ήσουν εσύ αυτή που έδινες την υποστήριξη.
Έτσι τους έμαθες, έχουν προσδοκίες να συνεχίσεις να το κάνεις όπως κι αν είσαι, ίσως μάλιστα να μη βλέπουν ότι αυτόν τον καιρό την χρειάζεσαι εσύ.
Ίσως να μην το δείχνεις. Να ''φαίνεται'' ότι αντέχεις.

Γι' αυτό μίλησε σε αυτούς που θέλεις να έχεις κοντά σου, πες καθαρά πώς νιώθεις, τι χρείαζεσαι..

[Παστελι]

Κουραγιο ρε παιδια λυπαμαι πολυ και κλαιω οταν διαβαζω τετοια.
Συνεχως σκεφτομαι οτι οι δικοι μου ειναι 60 και 57 και σκεφτομαι ποσα χρονια τους απομενουν ακομα και τρελλενομαι οσο τα σκεφτομαι αυτα.
Δεν ξερω τι θα κανω αν χασω τον ενα απο τους 2 τους λατρευω!Πιστευω οτι αν χασω καποιον θα τρελλαθω.

[carrie]

Κουραγιο ελεν, το ξερω η κατασταση ειναι χαλια οταν δεν εχεις ατομα να σε στηριζουνε. Παρε ο,τι μπορει να σου δωσει ο καθενας, και απο κει και περα ειναι πολυ δυσκολο να ζητησεις και να παρεις κατι παραπανω. Κανεις δεν μπορει να ερθει στη θεση σου απο τους αλλους, και κατι τετοιες φασεις καπως ολοι παγωνουν και ειναι αμηχανοι και δεν ξερουν πως να φερθουν, και δε μπορουν να ειναι μες στο πενθος του αλλου. Εγω ειμαι 26 και εχασα και εγω τον πατερα μου πριν 5 μηνες. Κι εμενα οι φιλοι μου εξαφανιστηκαν, οι τρεις ηρθαν μονο στην κηδεια, και οι δυο στο μνημοσυνο. Τα ξαδερφια επισης εξαφανιστηκαν μετα απο ενα τηλεφωνημα. Εσυ λαμβανεις πολλα μην παραπονιεσαι :P Ειμαι και μοναχοπαιδι, και βρεθηκα με τη μανα μου στο κρεβατι 2 μηνες απο χειρουργειο να εχουμε κηδεια. Οι θειοι και οι θειες βοηθησαν στην αρχη τη μητερα μου. Eμενα μου μιλαγανε οι φιλοι σαν να μην τρεχει τπτ οπως εσενα. Γιατι δεν ειμαι οπως παλια και τι εχω παθει και να παμε για κλαμπινγκ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Μιλαμε σε αλλον πλανητη ζεις αμα δεν εχεις περασει αυτο το πραγμα! Στα δυσκολα οι αδυναμοι την κανουνε κοριτσακι.. Οπως επισης κι αυτοι που δεν ενδιαφερονται πραγματικα.. Εκει φαινονται ολα. Εγω περιμενα να με στηριξουν οι κολλητοι μου, και τελικα με στηριξε ενα φιλαρακι που δεν το περιμενα και ηρθε κατευθειαν με το που το εμαθε απο την Αθηνα και βγαλαμε μαζι το βραδυ. Τον Κολλητο μου δεν τον εχω δει ακομα! Αλλα δε βαριεσαι, καθενας με τον τροπο του! Κατανοηση και ψυχραιμια ελεν, να τους κανεις σαφες οτι περασες απωλεια και δεν εισαι τραλαλα. Και να κλαψεις και να τους φωναξεις και να τους βρισεις. τα παντα δικαιουσαι να κανεις, αλλιως δε νογαει ο κοσμος. Αλλα συγγενεις και φιλοι τωρα θα μου πεις, δεν κοφτονται και πολυ, αυτη ειναι η αληθεια, εχουν τα δικα τους. Sad but true. Yπομονη.

[crazy_diamond]

Μιλαμε σε αλλον πλανητη ζεις αμα δεν εχεις περασει αυτο το πραγμα!

Ακριβώς! Κι επειδή ή εμείς νιώθουμε εξωγήινοι βιώνοντας κάτι τέτοιο ή οι άλλοι που δεν,
καλό είναι να δίνουμε συντεταγμένες σε όποιον μας ενδιαφέρει και θέλουμε να είναι κοντά μας, κάπως σα να λέμε:
''Τώρα πια βρίσκομαι εδώ και νιώθω/είμαι έτσι και σε χρειάζομαι κι εσένα εδώ μαζί μου..'' γιατί ο άλλος μπορεί να μην το αφουγκραστεί.

Καμιά φορά πρέπει να δυναμώνουμε την ένταση.

[Θεοφανία]

ελεν...οταν έχασα τη μαμα μου, είδα να παρελαύνουν απ το σπίτι μας δεκάδες άνθρωποι.
Οι πιο κοντινοί συγγενείς σχεδόν έμεναν σπίτι. Μέχρι τους έξι μήνες, πραγματικά τους είχαμε δίπλα μας, γύρω μας, πάνω μας.
Εγώ προσωπικά τους απέφευγα γιατί ποτέ δεν είχα ιδιαίετερες σχέσεις, πέρα με ελάχιστους. Το τηλ δεν σταμάταγε να χτυπάει μέχρι κάποιο διάστημα, αλλά φυσικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά τυπικό ενδιαφέρον.
Μετά, εξαφανίστηκαν όλοι.
Όταν σου λέω, εξαφανίστηκαν...κανα τηλ αραιά και που και τίποτε άλλο.
Εγώ όμως είχα τους φίλους μου, είχα δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπούσαν και πριν γίνει αυτό και μου σταθηκαν παραπάνω από συγγενείς.
Εσύ έχεις τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου? Έχεις ανθρώπους που στην πορεία της ζωής σου καλλιέργησες μια τέτοιου είδους σχέση που την συμπαράσταση και την παρηγοριά στη δίνουν επειδή τους βγαίνει και όχι επειδή έχουν υποχρέωση λόγω αίματος?
Τους συγγενείς ούτε τους επιλέγουμε, ούτε μας επιλέγουν.
Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί δεν είναι δίπλα σου όπως πραγματικά θα ήθελες?
Όσο για την ξαδέλφη, πιστεύω πως σε περιθάλπτει γιατί έχει μάθει να ζει με το πένθος, το θεωρεί οικείο, και να ξέρεις πως είσαι παρηγοριά γι αυτήν.
Από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω πως είσαι σε ένα διαρκή θρήνο. Θέλεις να το μοιραστείς, αλλά δεν υπάρχει κανείς.
Δυστυχώς, όσο και να κλαις, όσο και να χτυπιέσαι, όση κατάθλιψη και να πάθεις, ο θάνατος δεν αλλάζει και όσο περνάει ο καιρός, τόσο μεγαλύτερο θα γίνεται το τραύμα αν δεν προσπαθήσεις εσύ η ίδια να επουλώσεις τις πληγές σου.
Οι έξι μήνες είναι μικρό διάστημα αλλά και μεγάλο.
Θα περάσουν χρόνια μέχρι να το συνειδητοποιήσεις, αλλά ως συμπάσχουσα θέλω να σου πω, πως όσο χάλια και να γίνεις η απώλεια δεν θα αλλάξει ποτέ, οπότε τι κάνεις?
Σήκω και στάσου στα πόδια σου.

[elen d]

Θεοφανία, σκεφτηκα πολυ αυτα που μου ειπες, το ξερω οτι ο θανατος δεν αλλάζει ουτε στο γιατί θα παρω απαντηση, οπως και με τη μητέρα μου 21 χρονια απαντηση δεν πηρα στάθηκα στα πόδια μου για τον πατέρα μου και εκείνος για μένα, αλλά τόσα χρόνια ε'ιχα ενα λόγο τώρα... τι... εχουν περάσει 9 μήνες και 5 μέρες, είμαι τελειως μόνη, θα με παρει κανεις που και που αν με εχει αναγκη να τον βοηθησω αλλα αυτο δεν εχει σημασια, αυτο που δεν θα αλλαξει ειναι οτι να αγαπησω ανθρωπο πιο πολυ απο τον πατερα μου δεν θα μπορεσω , να με αγαπησει οπως εκεινος δεν γινεται, οποτε τι να ζω και να σκεφτομαι πως "ναι ελενα μη εισαι αχαριστη ειχες οικογενεια για 8 χρονια" οταν ολοι οι αλλοι... , ενταξει ξερω τι θα πει ο καθενας σε αυτο οτι υπαρχουν και χειροτερα, αλλα ολοι αυτα που ειναι σαν εμενα ειναι λιγοι τοσο λιγοι τοσο μακρυα μου, διαβάζω συνεχεια διαφορα εδω αλλα δεν εχω βρει κανεναν που να ειναι τοσο μονος..μονος, ναι γεννιομαστε και πεθαινουμε μόνοι, δεν ζουμε μονοι, εγω ομως ζω....και θα ζω... δεν θα ξεχασω ολα αυτα που δεν εζησα ολα αυτα που εχασα, και ναι με τον πατερα μου φταιω εγω το πενθος και η απωλεια της μητερα μου με κατεστρεψε, έχασα τον πατερα πριν φυγει ,νομιζα τα τελευταια χρονια οτι ειχα χρονο για να ζησω οτι αφησα τοτε αλλα οταν ηρθαμε πιο κοντα εφυγε για παντα.. ποσο θα θελα να τον αγγιξω για μια στιγμη να παρω δυναμη απο αυτον να αντεξω οσο αντεξω.....

[boubourina]

elen διαβαζω οσα γραφεις και ενα πικρο χαμογελο μου ερχεται στα χειλια
Δεν θα σου πω τιποτα κοριτσακι μου
Δες αν θες το ποστ μου και θα καταλαβεις
Απλα ακουω την εξαφανιση των φιλων και συγγενων και το αδειασμα που νιωθεις και χαμογελω
Μονη σου εισαι και μονο στον εαυτο σου θα πρεπει να επικεντρωθεις και να στηριχτεις.
Ειναι τραγικο οτι εχασες την μαμα σου τοσο μικρη
Ειναι υπεροχο οτι εζησες την χαρα, την τρυφεροτητα και την ασφαλεια του μπαμπα σου που τοσο πολυ σε αγαπησε
Τωρα σκεψου οτι ηρθε η ωρα του αποχωρισμου, ειναι πικρη πολυ πικρη το ξερω αλλα εισαι νεα, εχασες γονιους, ολοι τους χανουμε αλλοι πιο αργα αλλοι πιο γρηγορα, και ερχεται η ωρα που και εμεις με την σειρα μας φτιαχνουμε την δικη μας οικογενεια και μεταφερουμε σε αυτην οτι καλο πηραμε απο τους γονεις μας και οτι καλο δεν προλαβαμε να παρουμε και εχουμε να δωσουμε
Κοιτα πρωτα μεσα σου, σιγουρεψου οτι τους εχεις παντα μεσα στην καρδια σου με τις καλυτερες αναμνησεις, σταματα να εισαι για λιγο η ψυχοθεραπευτρια και η αδελφη του ελεους, κανε μια δικη σου ψυχοθεραπεια και οταν νιωσεις ετοιμη προχωρα παρακατω.
Εχω 3 παιδια και εχασα τον αντρα μου πριν απο 74 μερες
Τα 2 παιδια, ενα αγορι και ενα κοριτσι ειναι 22 και 20 χρονων αντιστοιχα.
Δεν τα γεννησα ηταν του αντρα μου απο τον πρωτο του γαμο
Χανοντας τον πατερα τους εχασαν και τους 2 γονεις ουσιαστικα αφου και η μητερα ειναι ανυπαρκτη
Ειναι πολυ δυσκολο και για αυτα να νιωθουν οτι εγω ειμαι οτι τους απεμεινε απο γονιο.
Αλλα τα βλεπω με οση δυναμη εχουν να στηριζονται, να στηριζουν και εμενα και τον μικρο μας τριχρονο Νικολα
Η ζωη συνεχιζεται κοριτσακι μου
Δεν μου αρεσει που το λεω, και ουτε και εγω το νιωθω ακομα, νιωθω οτι ολα εχουν παγωσει και εχουν σταματησει σε εκεινη τη στιγμη της απωλειας, αλλα σε διαβεβαιωνω οτι η ζωη συνεχιζεται, και η ζωη ειναι δικη σου, μονο δικη σου, ουτε των φιλων ουτε των συγγενων. Ζησε τη ζωη σου πανω σε αυτα που σε διδαξε ο πατερας σου, ζησε με την αναμνηση των οσων καλων στιγμων ζησατε μαζι και φτιαξε τις δικες σου ΜΟΝΑ-ΔΙΚΕΣ σου αναμνησεις απο τον κοσμο τουτο, γραψε τη δικη σου ιστορια και καντην λαμπρη για να χαιρονται και εκεινοι που σε βλεπουν απο ψηλα αγκαλιασμενοι πια μετα απο 21 χρονια χωρισμου.
Φιλια πολλα και καλη δυναμη

[boubourina]

ξαναδιαβαζω οσα σου εγραψα και νιωθω γρια!!!! και ειμαι μονο 10 χρονια μεγαλυτερη σου!!!!

[elen d]

Εχουν περασει 11 μηνες και 1 βδομαδα, οσο περναει ο καιρος ολα χειροτερευουν, δεν εχω ελπιδα για καλυτερο ουτε σχοτους ουτε διαθεση για τιποτα. Πλεον μονο ο φιλος μου εχει απομεινει ο οποιος τρωει φρικες και πιεζεται του ειναι πολυ βαρυ και δεν αντεχει, γενικως εχει κουραστει απο ολη την κατασταση, το μονο θετικο ειναι πως ακομα αντεχει, ειναι εδω αλλα αυτο δεν με βοηθαει περναει καποιο χρονο μαζι μου αλλα σχεδον τα 3/4 της ημερας μου ειμαι μονη.

Αρρωσταίνω και δεν υπαρχει κανεις να με προσεξει να με φροντησει, δεν κοιμαμαι τα βραδια παθαινω κρισεις πανικου, και δεν εχω κανεναν να παρω τηλεφωνο να με ηρεμησει, 1 στις 10 1 στις 15 θα παρω το φιλο μου, αλλα αν το κανω πιο συχνα δεν θα με αντεξει και θα φυγει και αυτος, και θα εχει και δικιο, εχει πεσει ολο πανω του. η ψυχιατρος που παω μου λεει πρεπει να το παρω αποφαση οτι ειμαι μονη και να προσπαθησω να κρατηθω στα ποδια μου, αλλα ολα πανε στραβα και ερχονται στιγμες που ευχομαι να φυγω ....

Δεν μπορω να το πιστεψω οτι το ζω ολο αυτο, νοιωθω οτι ζω 2 παραλληλες ζωες....νομιζω πως θα τελειωσει ο εφιαλτης και θα γινουν ολα οπως πριν. δεν την αντεχω τη μοναξια. ολα μου πανε στραβα, δουλεια δεν βρησκω αλλα πλεον κι να βρω δεν μπορω να κοιμηθω ποσο θα αντεξω αυπνη, χειρουργηθηκα μερικους μηνες πριν πεθανει ο πατερας μου και τα 2 χειρουργεια δεν πηγαν καλα, στο χερι μου εχω μικρη αναπηρια και το γονατο μου με πεθαινει απο τους πονους αν ζοριστω.

7 μηνες απο τοτε που τρακαρα με φροντιζε ο πατερας μου και δεν ενοιωθα τοσο πονο και τοσες δυσκολιες στην καθημερηνοτητα, και μαζι με ολα αυτα μου ανεβηκε η χοληστερολη σε ορια επικεινδυνα και η πιεση, εχω παχυνει και καπνιζω και ο γιατρος ειπε οτι παω προοδευτικα για στεφανιαια νοσο. Καθε βραδυ οταν πεφτω αρχιζω και τρωω και καπνιζω ασταματητα για να αντεξω μεχρι να ξημερωσει χωρις να παθω κρισεις και εχω μπει σε ενα φαυλο κυκλο που δεν μπορω να βγω και δεν υπαρχει κανεις να με τραβηξει.