Περίεργη κατάσταση ...

[brdsth]

Καλησπέρα. Θα ήθελα να σας παρουσιάσω το πρόβλημα μου και να μου απαντήσετε ότι νομίζετε εσείς.

Είμαι 21 χρονών, φοιτητής στο τρίτο έτος. Πριν 3 βδομάδες περίπου, διαγνώστηκε καρκίνος στην μάνα μου. Πλέον έχει κάνει 2 χημοθεραπείες, της έχουν πέσει τα μαλλιά, και βλέπουμε για την συνέχεια. Εγώ ειμαι σε μια περίεργη φάση με όλο αυτό. Καταρχήν μόλις το έμαθα, ήμουν ήδη άρρωστος, είχα ίωση. Πλέον βήχω λίγο άλλα όλα τα άλλα συμπτώματα έχουν φύγει. Αλλά το κεφάλι μου το νιώθω πολύ βαρύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα. Επίσης είμαι αρκετά κομμένος από θέμα ενέργειας, όρεξης ενώ δεν έχω καν πυρετό. Οπότε ο ένας προβληματισμός μου είναι αν αυτά τα συμπτώματα είναι από την αρρώστια ή από την είδηση που έμαθα και με στεναχώρησε.

Και εδώ έρχεται ο δεύτερος προβληματισμός μου. Πριν 2-3 χρόνια είχε πάθει καρκίνο ο μπαμπάς μου (είναι εντάξει τώρα). Ο τρόπος που το είχα αντιμετωπίσει το όλο γεγονός ήταν πολύ διαφορετικός από το πως το έχω πάρει αυτό με την μάνα μου. Νεύρα, ανορεξίες, μοναξιές, κλάματα, απαισιοδοξίες και δεν συμαζεύεται. Με τα πολλά τα ξεπέρασα αυτά και άρχισα να κοιτάω την ζωή από μια ήρεμη αλλά και δημιουργική οπτική οπότε όλα άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχα και ακόμα έχω την εντύπωση πως έμαθα αρκετά. Για παράδειγμα τότε έτρωγα βδομάδες ολόκληρες με την σκέψη "γιατί σε μένα", "τι τραβάω 19 χρονών ενώ κανείς φίλος μου δεν το ζει αυτό" και άλλα τέτοια που όμως από ότι κατάλαβα αργότερα δεν έχουν βάση γιατί η ζωή μας είναι οι ενέργειες μας και οι σκέψεις μας μόνο, οπότε με το να ασχολείσαι με το τι γίνεται παραέξω είναι καθαρά δικό σου πρόβλημα.

Να μην τα πολυλογώ, στο θέμα της μητέρας μου τώρα. Έχω περάσει ξανά από τέτοια φάση και ξέρω ότι είναι φάση, σωστά; Επίσης, δεν νευριάζω ή οτιδήποτε άλλο. Το μόνο πρόβλημα είναι οτι προσπαθώ να νευριάσω για να ανεβάσω ρυθμούς στο διάβασμα (πληροφορική που θεωρώ οτι θέλει αρκετή συγκέντρωση για να διαβάσεις) αλλά δεν μπορώ γιατί με πονάει το κεφάλι όταν το προσπαθώ. Επίσης οποιαδήποτε σκέψη από το παρελθόν ή σχέδιο για το μέλλον δεν μπορώ να το κάνω. Σαν να έχουν φράξει τους δρόμους του εγκεφάλου για αυτά. Θέλω να ρωτήσω. Θα περάσω ξανά όλα τα στάδια που είχα περάσει και με τον μπαμπά μου; Ειλικρινά δεν το θέλω, ήταν πολύ άθλια η περίοδος. Με ορθολογισμό και υπομονή θα γίνουν τα πράγματα όπως πριν (αναφέρομαι στην ψυχική μου υγεία-όρεξη-ενέργεια) ή το στάδιο των νεύρων, της μιζέριας, της απομόνωσης κ.τ.λ. δεν τα γλιτώνω; Το έχω πει ήδη σε έναν φίλο μου (την πρώτη φορά τα κράτησα όλα για μένα), παίζει να το έχουν μάθει και άλλα άτομα της παρέας, βγαίνω μαζί τους και το επιδιώκω όσο μου επιτρέπει η όρεξη και ο μη πονοκέφαλος, μαρέσει και νιώθω ωραία που λέμε τις ίδιες βλακείες που λέγαμε και πριν, απλά δεν μπορώ να συμμετέχω ενεργά εγώ. Τους αφήνω να κάνουν τα δικά τους και δεν με ενοχλεί (την πρώτη φορά τους είχα μισίσει για αυτό από την ζήλεια και στο τέλος ξέκοψα εντελώς). Από συναισθηματικής πλευράς θεωρώ οτί δεν είμαι άτομο των συναισθημάτων. Και εγωιστής είμαι και παρτάκιας και υλιστής. Οπότε πέραν των 3-4-5 πρώτων ημερών αφού το έμαθα, σταμάτησα να στεναχωριέμαι για την πλευρά της μάνας μου. Μήπως το καταπιέζω χωρίς να το ξέρω; Νομίζω πως όχι, ποτέ δεν έμπαινα στην θέση του άλλου. Στην τελική και να στεναχορηθώ δεν θα αλλάξει και κάτι, σωστά;

Αυτά μου συμβαίνουν την τελευταία περίοδο, και πραγματικά θα με βοηθούσατε άμα δίνατε σημασία στο πόστ μου και μου απαντούσατε.

[Deleted-member-18-05-2015]

Καλησπέρα. Θα ήθελα να σας παρουσιάσω το πρόβλημα μου και να μου απαντήσετε ότι νομίζετε εσείς.

Είμαι 21 χρονών, φοιτητής στο τρίτο έτος. Πριν 3 βδομάδες περίπου, διαγνώστηκε καρκίνος στην μάνα μου. Πλέον έχει κάνει 2 χημοθεραπείες, της έχουν πέσει τα μαλλιά, και βλέπουμε για την συνέχεια. Εγώ ειμαι σε μια περίεργη φάση με όλο αυτό. Καταρχήν μόλις το έμαθα, ήμουν ήδη άρρωστος, είχα ίωση. Πλέον βήχω λίγο άλλα όλα τα άλλα συμπτώματα έχουν φύγει. Αλλά το κεφάλι μου το νιώθω πολύ βαρύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα. Επίσης είμαι αρκετά κομμένος από θέμα ενέργειας, όρεξης ενώ δεν έχω καν πυρετό. Οπότε ο ένας προβληματισμός μου είναι αν αυτά τα συμπτώματα είναι από την αρρώστια ή από την είδηση που έμαθα και με στεναχώρησε.

Και εδώ έρχεται ο δεύτερος προβληματισμός μου. Πριν 2-3 χρόνια είχε πάθει καρκίνο ο μπαμπάς μου (είναι εντάξει τώρα). Ο τρόπος που το είχα αντιμετωπίσει το όλο γεγονός ήταν πολύ διαφορετικός από το πως το έχω πάρει αυτό με την μάνα μου. Νεύρα, ανορεξίες, μοναξιές, κλάματα, απαισιοδοξίες και δεν συμαζεύεται. Με τα πολλά τα ξεπέρασα αυτά και άρχισα να κοιτάω την ζωή από μια ήρεμη αλλά και δημιουργική οπτική οπότε όλα άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχα και ακόμα έχω την εντύπωση πως έμαθα αρκετά. Για παράδειγμα τότε έτρωγα βδομάδες ολόκληρες με την σκέψη "γιατί σε μένα", "τι τραβάω 19 χρονών ενώ κανείς φίλος μου δεν το ζει αυτό" και άλλα τέτοια που όμως από ότι κατάλαβα αργότερα δεν έχουν βάση γιατί η ζωή μας είναι οι ενέργειες μας και οι σκέψεις μας μόνο, οπότε με το να ασχολείσαι με το τι γίνεται παραέξω είναι καθαρά δικό σου πρόβλημα.

Να μην τα πολυλογώ, στο θέμα της μητέρας μου τώρα. Έχω περάσει ξανά από τέτοια φάση και ξέρω ότι είναι φάση, σωστά; Επίσης, δεν νευριάζω ή οτιδήποτε άλλο. Το μόνο πρόβλημα είναι οτι προσπαθώ να νευριάσω για να ανεβάσω ρυθμούς στο διάβασμα (πληροφορική που θεωρώ οτι θέλει αρκετή συγκέντρωση για να διαβάσεις) αλλά δεν μπορώ γιατί με πονάει το κεφάλι όταν το προσπαθώ. Επίσης οποιαδήποτε σκέψη από το παρελθόν ή σχέδιο για το μέλλον δεν μπορώ να το κάνω. Σαν να έχουν φράξει τους δρόμους του εγκεφάλου για αυτά. Θέλω να ρωτήσω. Θα περάσω ξανά όλα τα στάδια που είχα περάσει και με τον μπαμπά μου; Ειλικρινά δεν το θέλω, ήταν πολύ άθλια η περίοδος. Με ορθολογισμό και υπομονή θα γίνουν τα πράγματα όπως πριν (αναφέρομαι στην ψυχική μου υγεία-όρεξη-ενέργεια) ή το στάδιο των νεύρων, της μιζέριας, της απομόνωσης κ.τ.λ. δεν τα γλιτώνω; Το έχω πει ήδη σε έναν φίλο μου (την πρώτη φορά τα κράτησα όλα για μένα), παίζει να το έχουν μάθει και άλλα άτομα της παρέας, βγαίνω μαζί τους και το επιδιώκω όσο μου επιτρέπει η όρεξη και ο μη πονοκέφαλος, μαρέσει και νιώθω ωραία που λέμε τις ίδιες βλακείες που λέγαμε και πριν, απλά δεν μπορώ να συμμετέχω ενεργά εγώ. Τους αφήνω να κάνουν τα δικά τους και δεν με ενοχλεί (την πρώτη φορά τους είχα μισίσει για αυτό από την ζήλεια και στο τέλος ξέκοψα εντελώς). Από συναισθηματικής πλευράς θεωρώ οτί δεν είμαι άτομο των συναισθημάτων. Και εγωιστής είμαι και παρτάκιας και υλιστής. Οπότε πέραν των 3-4-5 πρώτων ημερών αφού το έμαθα, σταμάτησα να στεναχωριέμαι για την πλευρά της μάνας μου. Μήπως το καταπιέζω χωρίς να το ξέρω; Νομίζω πως όχι, ποτέ δεν έμπαινα στην θέση του άλλου. Στην τελική και να στεναχορηθώ δεν θα αλλάξει και κάτι, σωστά;

Αυτά μου συμβαίνουν την τελευταία περίοδο, και πραγματικά θα με βοηθούσατε άμα δίνατε σημασία στο πόστ μου και μου απαντούσατε.

Εγω δεν σου κρυβω οτι θυμωσα διαβαζοντας αυτα που γραφεις..Ειναι σαν να πεφτει ενας κομητης και να στεναχωριεμαι για το βαζο που εσπασε..Ισως ομως και αυτο να ειναι μια αντιδραση σου,ισως να ειναι αμυνα το να ειμαστε εκτος πραγματικοτητας,ισως να μην αντεχεις τον πονο και να σκεφτεσαι ασχετους προβληματισμους.Αμυνα..

[1-555-Confide]

Ο καθένας διαχειρίζεται το φόβο και το πένθος του διαφορετικά, και οι παράγοντες που επηρεάζουν τον τρόπο/ους διαχείρισης, είναι επίσης διαφορετικοί τόσο σε ποιότητα όσο
και σε ποσότητα. Μπορεί να αποστασιοποιείσαι θέλοντας να σε προστατέψεις, καθώς αυτό που έζησες με την αρρώστια του πατέρα σου είναι ακόμη νωπό και προέχει να
μην καταρρεύσεις. Μπορεί να αισθάνεσαι πολύ πιο βαθιά από άλλους αλλά να μην το παραδέχεσαι ούτε στον εαυτό σου. Μπορεί όντως να είσαι αρκετά παρτάκιας και όλ'αυτά να θεωρείς ότι
σου κοστίζουν περισσότερο και αυτό να έχει μεγαλύτερο βάρος από το τι περνάνε οι δικοί σου και να μην πιστεύεις ότι η μητέρα σου σε χρειάζεται, γιατί και συ θες να ζήσεις.
Πολλά μπορεί. Όμως γιατί αναρωτιέσαι? Για ποιο λόγο ρωτάς και τι σόι επιβεβαίωση ψάχνεις?

[μυσπ]

Καλησπερα φιλε μου,ειναι πολυ ζορικο αυτο που εζησες με τον πατερα σου ομως το σπουδαιοτερο ειναι οτι ο ανθρωπος τωρα ζει κ οπως φαινεται κερδισε την μαχη με την ασθενεια,αναισθητος δεν νομιζω να εισαι απλα ειναι ενας τροπος αμυνας να αποστασιοποιεισαι απο ο,τιδηποτε αρνητικο στο περιβαλλον σου,ασφαλως κ πρεπει να βγαινεις με τους φιλους σου να κανεις ο,τι εκανες παντα,απλα νομιζω οτι οφειλεις να σταθεις κ στην μητερα σου να βγει κ αυτη νικητης οπως ο πατερας σου

[brdsth]

Εγω δεν σου κρυβω οτι θυμωσα διαβαζοντας αυτα που γραφεις..Ειναι σαν να πεφτει ενας κομητης και να στεναχωριεμαι για το βαζο που εσπασε..Ισως ομως και αυτο να ειναι μια αντιδραση σου,ισως να ειναι αμυνα το να ειμαστε εκτος πραγματικοτητας,ισως να μην αντεχεις τον πονο και να σκεφτεσαι ασχετους προβληματισμους.Αμυνα..

Δεν το θεωρω τοσο αμυνα οσο λογικη αντιμετωπιση. Εχω καταληξει οτι αγαπες, ερωτες και αλλα τετοια ειναι βλακειες και αρρωστειες του ανθρωπινου εγκεφαλου. Ο ανθρωπος απολαμβανει πραγματα οπως ενα καλο φαι, το σεξ, τον υπνο και αλλα βασικα εκ φυσεως. Ολα τα υπολοιπα τα εχει δημιουργησει η κοινωνια οπως τα εθιμα για τα χριστουγεννα κτλ. Οποτε απο λογικη σταματησα να δινω σημασια σε αυτα τα πραγματα και να επικεντρωθω στους ασχετους προβληματισμους που λες. Τεσπα. Αυτο που αναρωτιεμαι ειναι αν οντως υπαρχει τροπος να ξεπερασεις αυτο το πραγμα χωρις να πεσεις στα πατωματα και στα ταρταρα και αν αυτη η αντιμετωπιση που εχω μεχρι στιγμης ειναι ψευτικη και στο τελος θα καταρευσω και παλι.

[Deleted-member-18-05-2015]

Εσυ παλικάρι μου φαίνεται φοβάσαι να νιώσεις..φοβάσαι τα συναισθήματα.
Δεν ξέρω τι να σου προτείνω,γιατί θεωρώ φρικτή κατασταση αυτό που περνάς
Απο την αλλη όμως δεν έχω καταλάβει και ποιος είναι ο προβληματισμός σου..αυτό που περνάει η μητέρα σου σε βασανίζει ή δεν θες με τίποτα να χαλάσει η ζαχαρένια σου?

[marian_m]

Δεν το θεωρω τοσο αμυνα οσο λογικη αντιμετωπιση. Εχω καταληξει οτι αγαπες, ερωτες και αλλα τετοια ειναι βλακειες και αρρωστειες του ανθρωπινου εγκεφαλου. Ο ανθρωπος απολαμβανει πραγματα οπως ενα καλο φαι, το σεξ, τον υπνο και αλλα βασικα εκ φυσεως. Ολα τα υπολοιπα τα εχει δημιουργησει η κοινωνια οπως τα εθιμα για τα χριστουγεννα κτλ. Οποτε απο λογικη σταματησα να δινω σημασια σε αυτα τα πραγματα και να επικεντρωθω στους ασχετους προβληματισμους που λες. Τεσπα. Αυτο που αναρωτιεμαι ειναι αν οντως υπαρχει τροπος να ξεπερασεις αυτο το πραγμα χωρις να πεσεις στα πατωματα και στα ταρταρα και αν αυτη η αντιμετωπιση που εχω μεχρι στιγμης ειναι ψευτικη και στο τελος θα καταρευσω και παλι.

Μα τις άμυνες τις χτίζουμε με λογική επεξεργασία.
Και από αυτά που γράφεις είναι φανερό ότι προσπαθείς με όποιον τρόπο μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πολύ άσχημα γεγονότα με τα οποία έχεις ήδη έρθει αντιμέτωπος στη ζωή σου.
Κανείς δεν μπορεί να σου πει αν αυτή η αντιμετώπιση είναι η καλύτερη ή όχι και αν στο τέλος καταρρεύσεις και πάλι.
Το σίγουρο είναι ότι δεν γίνεται να μείνεις ανεπηρέαστος. Στην καλύτερη περίπτωση, έχοντας ήδη περάσει κάτι παρόμοιο με τον πατέρα σου, μπορεί την δεύτερη φορά να είσαι πιο προετοιμασμένος και πιο ψύχραιμος. Στην χειρότερη, ίσως να είναι πολύ βαρύ για σένα να ξαναζήσεις τις ίδιες καταστάσεις.
Είναι σημαντικό να έχεις στήριξη σε όλο αυτό που περνάς και ίσως χρειαστείς και στήριξη από έναν ειδικό, τώρα ή αργότερα.
Είναι πάντως φυσιολογικό και ανθρώπινο από τη μία να στεναχωριέσαι για τη μητέρα σου και από την άλλη να θέλεις να ζήσεις ξένοιαστα και να νιώθεις ότι αυτή η άσχημη κατάσταση στο σπίτι σ' εμποδίζει να χαρείς τη ζωή σου. Δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχές γι' αυτό.
Τέλος είσαι πολύ μικρός ακόμη για να καταλήξεις για οτιδήποτε,για τον έρωτα, την αγάπη και πολλά άλλα που ακόμη δεν έχεις ιδιαίτερη εμπειρία. Ευτυχώς, έχεις πολλά ακόμα να ζήσεις και να είσαι σίγουρος ότι θα αναθεωρήσεις πολλές φορές στη ζωή σου.
Για την ώρα, θεωρώ ότι πρόκειται για άμυνες που χτίζεις, ώστε να μπορέσεις να αποστασιοποιηθείς, όσο βέβαια είναι εφικτό, συναισθηματικά απ' όλο αυτό που σου συμβαίνει. Προσπαθείς να θωρακίσεις τον εαυτό σου όσο μπορείς καλύτερα, ώστε να πονέσεις λιγότερο.
Πάντως να ξέρεις, ότι οι δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μας και το πώς θα τις διαχειριστούμε, είναι αυτό που συνήθως μας πάει ένα βήμα παραπέρα.
Σου εύχομαι το καλύτερο και για τη μητέρα σου και για σένα.