Βοήθεια

[Sidarta]

Καλησπέρα σας,
είμαι 27 χρονών και νομίζω ότι εδώ και μερικά χρόνια πάσχω από κάποιο είδος κατάθλιψης. Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει ανυπόφορα και έρχονται συχνά στο μυαλό μου σκέψεις να βλάψω τον εαυτό μου. Νιώθω ότι έχω μπει σε ένα λούκι που με καθιστά ανίκανο να κάνω το οτιδήποτε στη ζωή μου... από το να κρατήσω μια ερωτική σχέση.. να κάνω φίλους ακόμα και να εργαστώ.
Αλλά ας το πάρω από την αρχή... μέχρι τα 20 περίπου ήμουν ένα φυσιολογικό παιδί... με τις παρέες του και όλα. Τελείωσα το σχολείο και πέρασα σε μια σχολή στην επαρχία. Στην αρχή τα πράγματα ήταν καλά... μετά από κάποιο σημείο όμως άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου για τη σχολή και τα μαθήματα... άρχισα να χρωστάω μαθήματα και σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν. Στο μεταξύ δεν μπορούσα να πω στους δικούς μου τι συνέβαινε με αποτέλεσμα να περνάει ο καιρός, εγώ στην ουσία να έχω παρατήσει τη σχολή μου και εκείνοι να πιστεύουν πως τελειώνω. Ένιωθα τύψεις και φοβόμουν να τους μιλήσω... φοβόμουν πως θα τους απογοητεύσω. Στο μεταξύ είχα κλειστεί στον εαυτό μου... είχα κόψει επαφές με τους φίλους μου στην Αθήνα και όταν γύρισα οι γονείς μου ξέρανε ότι χρωστάω μόνο 2-3 μαθήματα για το πτυχίο. Δεν ήξερα τι να τους πω... είχα αρχίσει να σκέφτομαι πράγματα όπως η αυτοκτονία γιατί δε μπορούσα να το διαχειριστώ... έτσι θεώρησα πως η καλύτερη λύση ήταν να μπω στρατό και τους είπα πως θα τελειώσω με τη σχολή μετά την θητεία μου. Πήγα στρατό και παρόλο που ήταν δύσκολα ένιωθα μια ανακούφιση γιατί ήμουν μακρυά από όλα αυτά που με κάνανε να νιώθω άσχημα... γνώρισα και νέους ανθρώπους και λίγο πριν απολυθώ γνώρισα μια κοπέλα. Η κοπέλα αυτή με βοήθησε απίστευτα μετά τον στρατό... της είπα τι είχε συμβεί και με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου. Με βοήθησε και οικονομικά ακόμα όταν αποφάσισα να γραφτώ σε μια ιδιωτική σχολή χωρίς να πω τίποτα στους δικούς μου, εκείνοι ακόμα πίστευαν ότι είχα 2-3 μαθήματα για το πτυχίο. Μετά από μερικούς μήνες και με τη βοήθεια της κοπέλας μου αποφάσισα να μιλήσω στους δικούς μου... τους είπα για το ότι είχα παρατήσει τη σχολή, ότι είχα γραφτεί σε άλλη κτλ. παρόλο που το πήρανε καλύτερα απ' ότι περίμενα ένιωθα ότι τους είχα απογοητεύσει. Τα επόμενα 2 χρόνια ήταν κάπως καλύτερα. Τελείωσα την σχολή στην Αθήνα, είχα την κοπέλα μου... φίλους πολλούς δεν είχα... γνώρισα κάποια άτομα στη σχολή αλλά για κάποιο λόγο δεν κράτησα επαφές.
Στα 25 μου πλέον τα πράγματα αρχίσανε να γίνονται άσχημα ξανά... δεν είχα κανέναν φίλο... μόνο την κοπέλα μου και με εκείνη τα πράγματα είχαν αρχίσει να μη πηγαίνουν τόσο καλά... άρχισα να κλείνομαι πάλι στον εαυτό μου... δε μπορούσα να βρω δουλειά και ένιωθα συνεχώς την πίεση απ' όλους γύρω μου... και εκεί κάπου ήταν σαν να παραιτήθηκα απ' όλα... σταμάτησα να προσπαθώ να κρατήσω τη σχέση μου... να βρω δουλειά... τίποτα... είχα απογοητευτεί με τον εαυτό μου.. ένιωθα άχρηστος και παρόλα αυτά δε μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αλλάξω... πριν μερικούς μήνες η κοπέλα μου με χώρισε... ακόμα δεν έχω δουλειά και δεν έχω ούτε έναν φίλο. Πολλές φορές περνάει από το μυαλό μου η σκέψη να βάλω τέλος στη ζωή μου... το μόνο που με κρατάει είναι το ότι για άλλη μια φορά θα απογοητεύσω τους γονείς μου αλλά και πάλι δε ξέρω πόσο θα αντέξω. Δεν ξέρω τι να κάνω.

[Tomhet]

Γιατί δεν ξεκινάς απο τα βασικά όπως να ξαναεπικοινωνήσεις με τα άτομα που ήξερες πριν?

[deleted-member30-03]

μη κατηγορεις τον εαυτο σου, δεν εισαι εσυ ο ανικανος, η χωρα ολοκληρη βρισκεται σε λουκι. παντου πτυχιουχοι ανεργοι με τασεις αυτοκτονιας. πρωτου βαλεις τελος στη ζωη σου σκεψου οτι καπου αλλου μπορει να ησουν πιο τυχερος. τα συνορα ανοιχτα ειναι ακομα, δε σε εμποδιζει τιποτα να προσπαθησεις και στο εξωτερικο. κανε κατι ομως για αρχη να νιωσεις καλυτερα και να ξανασταθεις στα ποδια σου. ειτε να ψαξεις για νεους φιλους και κοπελα, ειτε να επισκεφτεις εναν ψυχολογο αν δυσκολευεσαι τοσο.

[Sidarta]

καλησπέρα και ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας,
Tomhet η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχω κάνει προσπάθειες να επικοινωνήσω με άτομα που ήξερα. Πίεσα τον εαυτό μου να το κάνω γιατί ένιωθα πως δε πάει άλλο... παρόλα αυτά όμως δε βοήθησε.
Νιώθω πως κάτι με κρατάει από το να κάνω πράγματα και να νιώσω καλύτερα. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι απλά αυτός είμαι και δε μπορώ να κάνω κάτι... ότι είμαι μονόχνοτος, ότι είμαι ανίκανος να δημιουργήσω σχέσεις με ανθρώπους... ακόμα και όταν χώρισα με την κοπέλα μου δεν προσπάθησα καν να την ξανακερδίσω παρόλο που είναι ο άνθρωπος που μου έχει σταθεί όσο κανείς άλλος και την αγαπάω όσο κανέναν άλλον.
Αλλά δε μπορεί να είμαι έτσι... ελπίζω δηλαδή να μην είμαι αυτό το πράγμα.
KENO αυτή τη στιγμή νιώθω ανίκανος να κάνω απλά πράγματα, όπως να βγω έξω για μια βόλτα με τον σκύλο μου. Πόσο μάλλον να πάρω μια τέτοια απόφαση να φύγω για το εξωτερικό.

[Remedy]

υπαρχει περιπτωση να διεκδικησεις μια φιλια απ την πρωην κοπελα σου? θα μπορουσες να την δεις ετσι? εκεινη θα το ηθελε?
πιστευω οτι πρεπει να δεις ψυχολογο. δεν ειναι κακο να ζητησεις βοηθεια οταν νοιωθεις τετοιο αδιεξοδο.

[Sidarta]

Remedy η πρώην κοπέλα μου έκανε ότι έκανε για να με ταρακουνήσει... ήξερε ότι μόνο γι' αυτή θα έψαχνα τρόπο να βοηθήσω τον εαυτό μου και τώρα το καταλαβαίνω.
Το ότι κάνω προσπάθειες να βοηθήσω τον εαυτό μου και το ότι είμαι εδώ μέσα ψάχνοντας βοήθεια δείχνει ότι τα κατάφερε. Επίσης ξέρω ότι αν δεν αλλάξει κάτι δε μπορώ να είμαι μαζί της, για το καλό και των δυο μας.
Απλά δε ξέρω τι πρέπει να κάνω... οι προσπάθειες να βοηθηθώ μόνος μου δεν απέδωσαν και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι τον δρόμο που αναφέρεις... γιατρούς, συνεδρίες, φάρμακα... φοβάμαι πως άμα μπω σ' αυτόν το φαύλο κύκλο δε θα μπορέσω να βγω ποτέ. Ίσως όμως να είναι η μόνη λύση να απευθυνθώ σε κάποιον, αλλά δε ξέρω σε ποιόν... ψυχολόγο; ψυχίατρο; ψυχοθεραπευτή;

[Remedy]

Remedy η πρώην κοπέλα μου έκανε ότι έκανε για να με ταρακουνήσει... ήξερε ότι μόνο γι' αυτή θα έψαχνα τρόπο να βοηθήσω τον εαυτό μου και τώρα το καταλαβαίνω.
Το ότι κάνω προσπάθειες να βοηθήσω τον εαυτό μου και το ότι είμαι εδώ μέσα ψάχνοντας βοήθεια δείχνει ότι τα κατάφερε. Επίσης ξέρω ότι αν δεν αλλάξει κάτι δε μπορώ να είμαι μαζί της, για το καλό και των δυο μας.
Απλά δε ξέρω τι πρέπει να κάνω... οι προσπάθειες να βοηθηθώ μόνος μου δεν απέδωσαν και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι τον δρόμο που αναφέρεις... γιατρούς, συνεδρίες, φάρμακα... φοβάμαι πως άμα μπω σ' αυτόν το φαύλο κύκλο δε θα μπορέσω να βγω ποτέ. Ίσως όμως να είναι η μόνη λύση να απευθυνθώ σε κάποιον, αλλά δε ξέρω σε ποιόν... ψυχολόγο; ψυχίατρο; ψυχοθεραπευτή;

ο δρομος που σου λεω, εχει βοηθεια, οχι φαρμακα. τα φαρμακα δεν ειναι απαραιτητα, ουτε μπορει ενας ψυχολογος να σου γραψει φαρμακα. δν εχει τετοια δικαιοδοσια, μονο γιατρος μπορει να γραψει φαρμακα.
εγω προτεινω να δεις ψυχολογο που να ειναι ψυχοθεραπευτης (οχι σκετο ψυχολογο). ουτε προκειται, ουτε μπορει να σου δωσει φαρμακα. αν στην ποριεα κρινει οτι χρειαζεται να παρεις κατι, θα σου συστησει καποιον ψυχιατρο. δεν θα σου δωσει κανεις φαρμακα με το ζορι.

[Tomhet]

Ο επαγγελματίας δεν θα σου δώσει απαραίτητα λύση. Δεν είναι φλάτζα που θα πας, θα ανοίξει το ψευτοκάπακο θα σου βάλει καινούρια και θα φύγεις κύριος. Είναι μια ανευ εγγύησης, δέσμευση και αν αποφασίσεις να πας καλύτερα να πας με το σκεπτικό οτι μπορεί να κερδίσεις, αλλά μπορεί και να χάσεις.

Τι ειναι αυτό που σε κάνει να μένεις πίσω λοιπόν? Σπάσ'το σε κομμάτια... τι ειναι αυτό που θα ήθελες να κάνεις πχ σήμερα αλλά δεν θα κάνεις...
ρώτα και απάντα στο γιατί δεν το κάνεις λοιπόν... "λείπει το τάδε" ... ωραία, και τι ειναι αυτό που κάνει το τάδε να λείπει? τι ειναι αυτό που θα στο έφερνε κοντά? κλπκλπ...
Πιστεύεις λοιπόν οτι υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σε κρατάει?

[Sidarta]

Tomhet δε ξέρω τι ακριβώς είναι που με κρατάει... όλο αυτό το διάστημα είχα ευκαιρίες και για φιλίες και επαγγελματικά αλλά δεν τις αξιοποιούσα. Δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα... ούτε να βγω, ούτε να συναντήσω κάποιον φίλο.. τίποτα. Προτιμούσα να κλειστώ σε ένα δωμάτιο μόνος και να κάνω οτιδήποτε που θα με αποσπάσει.. να παίξω ένα παιχνίδι... να δω μια ταινία.. να διαβάσω ένα βιβλίο. Ξενυχτούσα για να μη συναντάω κανέναν... ζούσα το βράδυ και κοιμόμουν την ημέρα. Τους τελευταίους μήνες τα πράγματα έχουν γίνει ανυπόφορα... όλα αυτά που έκανα πριν για να μη σκέφτομαι δε βοηθάνε πια... μπορεί να βάλω να δω μια ταινία και να μη μπορώ να συγκεντρωθώ από τις σκέψεις που γυρνάνε στο μυαλό μου... έχω μόνιμα ένα σφίξιμο στο στήθος και τρώω ελάχιστα, ίσα ίσα για να μη με πονάει το στομάχι μου. Νιώθω πως αν δεν κάνω κάτι τώρα δε θα αντέξω άλλο.
Με ρώτησες τι θέλω να κάνω σήμερα και δε μπορώ... λοιπόν θέλω να βγάλω τον σκύλο μου βόλτα επειδή γουστάρω και όχι επειδή πρέπει... θέλω να κάνω πράγματα χωρίς να πιέζω τον εαυτό μου. Να μου βγαίνει φυσικά όπως σε όλους τους ανθρώπους και όχι να ζορίζομαι να κάνω το οτιδήποτε... αυτό θέλω

[Tomhet]

Μα όλο αυτό που περιγράφεις είναι το αποτέλεσμα...
Νιώθεις άσχημα... το θέμα είναι τι ειναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις άσχημα.
Όταν θυμάσαι πχ να ξεκίνησες να νιώθεις έτσι, τι είχες στο μυαλό? Ο λόγος που αποξενώθηκες απο τους γνωστούς σου?
Η σκέψη του να βγάλεις βόλτα το σκύλο σου φαίνεται αρνητική? τι το αρνητικό έχει?
Επίσης, αν σου έλεγα να τα βάλεις σε σειρά με την οποία σου προκαλούν αρνητικές σκέψεις πως θα τα έβαζες τα παρακάτω?
χωρισμός απο την κοπέλα σου, μια καινούρια σχέση, φιλοι, οικονομική κατάσταση, τύψεις για χαμένο χρόνο.

[betelgeuse]

Sidarta , να υποθεσω πως περιμενεις να γινει κατι και να αλλαξει ο τροπος ζωης σου?

[Sidarta]

όταν ξεκίνησε αυτή η κατάσταση ένιωθα πολλές τύψεις και ενοχές... ντρεπόμουν να βρεθώ με κόσμο και να πω ψέμματα όταν με ρώταγαν πως πάει η σχολή.
ένιωθα άσχημα που τους είχα απογοητεύσει. Στη συνέχεια δε το σκεφτόμουν τόσο πολύ, εννοώ σίγουρα ένιωθα άσχημα γι' αυτό αλλά πιο πολύ αισθανόμουν και αισθάνομαι άσχημα για το αποτέλεσμα... που έφτασα σ' αυτό το σημείο και δε μπορώ να κάνω τα πράγματα που περιμένουν οι άλλοι από εμένα.

[Sidarta]

betelgeuse ίσως να περίμενα να γίνει κάτι και να αλλάξει ο τρόπος ζωής μου, τώρα πια δε μπορώ να περιμένω άλλο... μισώ αυτό που έχω γίνει ή ήμουν πάντα και δεν αντέχω να ζω άλλο έτσι.

[betelgeuse]

θα πρεπει να αναλαβεις δραση ωστε να αλλαξεις τα δεδομενα με τα οποια ζεις .
Ξερεις αυτη η κατασταση που περιγραφεις πολλες φορες χρονιζει μονο και μονο επειδη την αφηνουμε να χρονισει.
Λυσεις υπαρχουν αρκετες ,( πχ επισκεψη σε ψυχολογο οπως ανεφερε η ρεμ ) αλλα θα πρεπει καποια στιγμη να κανεις το πρωτο βημα.

[Sidarta]

σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας.
από εχθές που βρήκα αυτό το forum και διαβάζοντας τις περιπτώσεις άλλων παιδιών νιώθω κάπως καλύτερα, όχι φυσικά με τον πόνο των άλλων, αλλά γιατί κατάλαβα πως δεν είμαι μόνος και δεν είμαι ο μόνος...
μου δώσατε κουράγιο να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου και σας ευχαριστώ. Μόλις επισκεφτώ κάποιον ψυχολόγο θα ξαναγράψω γιατί έστω και έτσι αυτή η επικοινωνία με βοήθησε, ένιωσα ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που σε κάποιο βαθμό μπορούν να καταλάβουν και όπως εγώ συμπάσχω μαζί τους διαβάζοντας τις ιστορίες τους και τις εμπειρίες τους, έτσι και αυτοί συμπάσχουν μαζί μου.
σας ευχαριστώ και πάλι.