Πρέπει να απευθυνθώ σε ειδικό;

[Lina1990]

Καλημέρα!

Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ και χαίρομαι πολύ που βρήκα τον χώρο αυτό. Θα ηθελα τη βοήθειά σας σε κάτι που με απασχολεί τους τελευταίους μήνες και πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για εμένα.

Έχω αποκτήσει έναν φόβο με την τουαλέτα. Το καλοκαίρι, και ενώ έπρεπε να φύγω από εκεί που έκανα διακοπές με Κτελ και να γυρίσω σε επαρχία της Αθήνας όπου μένω, είχα κολλήσει μια ίωση και λίγο πριν μπω στο λεωφορείο κατάλαβα ότι έπρεπε να τρέξω στην τουαλέτα. Εφυγα τελικά την επόμενη και έχοντας πιει χάπια για την συγκεκριμένη κατάσταση.

Εκ τότε, όταν χρειάστηκε να ταξιδέψω ξανά με λεωφορείο 2 μήνες μετά συνέβη πάλι το ίδιο. Περίμενα το λεωφορείο να φύγω και με έπιασε ένα άγχος ότι θα μου ξανασυνέβαινε αυτό και εγώ θα ρεζιλευόμουν και δεν θα ήξερα τι να κάνω. Στο λεωφορείο εκείνη τη μέρα δεν μπήκα ποτέ, παρά πήγα σπίτι μου, δυστυχώς με έπιασε αυτό που φοβόμουν αλλά αναχώρησα για τον προορισμό μου με δικό μου αυτοκίνητο μια ωρα μετά.

Η κατάσταση όμως αυτή έχει γίνει εμμονή. Είναι πολλές οι φορές που πάω να πάρω το λεωφορείο από την Αθήνα για την επαρχία που μένω (απόσταση σχεδον μιας ώρας με Κτελ) και να φτάνω σπίτι έχοντας τρομερό πόνο στην κοιλιά μου και άγχος. Την μια με πειράζει ο καφές, την άλλη δεν είχα φάει καλά... Πάντα ψάχνω δικαιολογίες για να σκέφτομαι. Πριν από 15 μέρες περίπου εγινε το ίδιο. Πήγαινα προς τον προαστιακό για να πάω σπίτι μου και στο μετρό με έλουσε κρύος ιδρώτας και ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν. Ετρεξα στις τουαλέτες του μετρό, ευτυχώς μου το επέτρεψαν και γύρισα σπίτι μου ένα κουρέλι.

Να σημειώσω ότι την διαδρομή αυτή την κάνω καθημερινά, τα συμπτώματα αυτά μου συμβαίνουν όταν για κάποιο λόγο θα μείνω λιγο περισσότερο στην Αθήνα πχ για ένα καφέ με φίλους.

Με τελευταίο σκηνικό της Δευτέρας. Βρισκόμουν στο κέντρο της Αθήνας και καθώς πήγαινα να φύγω πάλι τα ίδια. Δεν κατάφερα να μπω ούτε σε λεωφορείο, ούτε σε προαστιακό. Αναγκάστικα να τηλεφωνήσω στους δικούς μου να έρθουν να με βρουν.

Τι θα κάνω? Χάνω ένα κομμάτι της ζωής μου με αυτό γιατί λατρεύω τις βόλτες και νιώθω να περιορίζομαι και να χάνω την κοινωνικότητα μου. Πρέπει να πάω σε ειδικό?
Γιατί αγχώνομαι να μπω σε ένα λεωφορείο ή ενα τρένο που ούτως ή άλλως για να πάω στη δουλεια μου το χρησιμοποιώ καθημερινά? Φοβάμαι ότι θα μου συμβεί αυτό το θέμα με την τουαλέτα και εγώ δεν θα έχω πρόσβαση σε τουαλέτα και θα ρεζιλευτώ και θα πάθω κακό.

Υπάρχει κάποιος τρόπος να το αντιμετωπίσω μόνη μου ή πρέπει να πάω σε ειδικό? Και αν πάω σε ειδικό, πώς μπορεί να με βοηθήσει από την στιγμή που εμένα μου έχει καρφωθεί αυτή η ανοησία στο μυαλό?

Ευχαριστώ πολύ!

[αλεξανδρος_77]

εγω θα ελεγα οτι μαλον αντιπαθεις τα λεοφορεια η δε σου αρεσει η συγκεκριμενη διαδρομη κ προτιμας το αμαξι εγω οταν ταξιδευα εβλεπα τους αλλους να πινουν νερα συνεχεια κ ελεγα στον απεναντι εγω αν επινα τοσο νερο θα θελα τουαλετα ανα 10 λεπτα κ γελαγε μηπως κανεις κ συ κατι τετιο? εγω παντως νερα οταν ταξιδευω δε πινω ουτε χημους για να μη χρειαζομαι τουαλετες πινω στο ξενοδοχειο οταν φτασουμε

[Deleted-member-18-05-2015]

Σου κατσικωθηκε ο φοβος ρε συ..Κοιταξε νομιζω ολοι εχουμε αυτο το φοβο στο πισω μερος του μυαλου μας οταν ταξιδευουμε,εγω προσωπικα μονιμως κατουριεμαι οταν ταξιδευω!!
Δες το με λιγο χιουμορ μωρε και αυτο που νιωθεις στο βαγονι ας πουμε,ειναι καθαρα ψυχοσωματικο,δεν προκειται να τα κανεις πανω σου!

[Aps_mustang]

Καλημέρα!

Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ και χαίρομαι πολύ που βρήκα τον χώρο αυτό. Θα ηθελα τη βοήθειά σας σε κάτι που με απασχολεί τους τελευταίους μήνες και πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για εμένα.

Έχω αποκτήσει έναν φόβο με την τουαλέτα. Το καλοκαίρι, και ενώ έπρεπε να φύγω από εκεί που έκανα διακοπές με Κτελ και να γυρίσω σε επαρχία της Αθήνας όπου μένω, είχα κολλήσει μια ίωση και λίγο πριν μπω στο λεωφορείο κατάλαβα ότι έπρεπε να τρέξω στην τουαλέτα. Εφυγα τελικά την επόμενη και έχοντας πιει χάπια για την συγκεκριμένη κατάσταση.

Εκ τότε, όταν χρειάστηκε να ταξιδέψω ξανά με λεωφορείο 2 μήνες μετά συνέβη πάλι το ίδιο. Περίμενα το λεωφορείο να φύγω και με έπιασε ένα άγχος ότι θα μου ξανασυνέβαινε αυτό και εγώ θα ρεζιλευόμουν και δεν θα ήξερα τι να κάνω. Στο λεωφορείο εκείνη τη μέρα δεν μπήκα ποτέ, παρά πήγα σπίτι μου, δυστυχώς με έπιασε αυτό που φοβόμουν αλλά αναχώρησα για τον προορισμό μου με δικό μου αυτοκίνητο μια ωρα μετά.

Η κατάσταση όμως αυτή έχει γίνει εμμονή. Είναι πολλές οι φορές που πάω να πάρω το λεωφορείο από την Αθήνα για την επαρχία που μένω (απόσταση σχεδον μιας ώρας με Κτελ) και να φτάνω σπίτι έχοντας τρομερό πόνο στην κοιλιά μου και άγχος. Την μια με πειράζει ο καφές, την άλλη δεν είχα φάει καλά... Πάντα ψάχνω δικαιολογίες για να σκέφτομαι. Πριν από 15 μέρες περίπου εγινε το ίδιο. Πήγαινα προς τον προαστιακό για να πάω σπίτι μου και στο μετρό με έλουσε κρύος ιδρώτας και ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν. Ετρεξα στις τουαλέτες του μετρό, ευτυχώς μου το επέτρεψαν και γύρισα σπίτι μου ένα κουρέλι.

Να σημειώσω ότι την διαδρομή αυτή την κάνω καθημερινά, τα συμπτώματα αυτά μου συμβαίνουν όταν για κάποιο λόγο θα μείνω λιγο περισσότερο στην Αθήνα πχ για ένα καφέ με φίλους.

Με τελευταίο σκηνικό της Δευτέρας. Βρισκόμουν στο κέντρο της Αθήνας και καθώς πήγαινα να φύγω πάλι τα ίδια. Δεν κατάφερα να μπω ούτε σε λεωφορείο, ούτε σε προαστιακό. Αναγκάστικα να τηλεφωνήσω στους δικούς μου να έρθουν να με βρουν.

Τι θα κάνω? Χάνω ένα κομμάτι της ζωής μου με αυτό γιατί λατρεύω τις βόλτες και νιώθω να περιορίζομαι και να χάνω την κοινωνικότητα μου. Πρέπει να πάω σε ειδικό?
Γιατί αγχώνομαι να μπω σε ένα λεωφορείο ή ενα τρένο που ούτως ή άλλως για να πάω στη δουλεια μου το χρησιμοποιώ καθημερινά? Φοβάμαι ότι θα μου συμβεί αυτό το θέμα με την τουαλέτα και εγώ δεν θα έχω πρόσβαση σε τουαλέτα και θα ρεζιλευτώ και θα πάθω κακό.

Υπάρχει κάποιος τρόπος να το αντιμετωπίσω μόνη μου ή πρέπει να πάω σε ειδικό? Και αν πάω σε ειδικό, πώς μπορεί να με βοηθήσει από την στιγμή που εμένα μου έχει καρφωθεί αυτή η ανοησία στο μυαλό?

Ευχαριστώ πολύ!

Λίνα καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό που έπαθες! Το βιώνω αρκετά συχνά, και συνεχώς μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο΄Δυστυχώς φοβίες είναι, φοβίες να μην έρθουμε ξανά σε μία δύσκολη κατάσταση που είχαμε βιώσει στο παρελθόν. Θα σου δώσω δύο δικά μου παραδείγματα σχετικά πρόσφατα. Μου είχαν πάρει αίμα, και εκεί που ήμουν μια χαρά όρθιος και περπατούσα ξαφνικά αισθάνθηκα πολύ απαίσια, κ ζαλίστηκα και έφεραν φορίο (τραγικό), και ο φίλος μου με το ζόρι κρατιόταν να μην γελάσει γιατί έκανα λες και πέθαινα. Εν τέλη μετά φοβόμουν συνεχώς ότι θα ζαλιστώ όπως τότε στο νοσοκομείο, και το έπαθα και στη σχολή. Αλλά σκέφτηκα ότι "οκ και να λιποθυμήσω δεν έγινε και τίποτα, απλά θα γίνουμε λιιιγο ρεζίλι", και τελικά δεν ήταν καν ζαλάδα αυτό, απλά το είχα δημιουργήσει εγώ. Ένα άλλο παράδειγμα δικό μου που έχει δύο μήνες περίπου, μου είχε καρφωθεί η ιδέα ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ πριν τις 7 ώρα το πρωί, μετά απο 2 αποτυχημένες προσπάθειες. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να έχω τζάμπα άγχος, να νομίζω ότι δεν θα κοιμηθώ ποτε κλπ κλπ. Με αυτό ακόμα τραβάω ζόρι είναι η αλήθεια, αλλα νομίζω ότι γενικά κάτι παίζει με τον ύπνο μου που δεν είναι στο μυαλό μου αλλά ANYWAY! Όλα στο μυαλό είναι, μη μασάς! Είναι μέχρι να ξεχάσεις την αίσθηση που είχες εκείνη τη στιγμή. Προσπάθησε μία φορά, έστω μία, τη στιγμή που θα το νιώσεις αυτό να το πολεμήσεις, δηλαδή να μπεις στο λεωφορείο. Και μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να γίνει κάτι θα δεις! Και στην χειρότερη περίπτωση που θα γίνει κάτι, σκέψου πόσος κόσμος θα είναι γύρω σου και θα τρέξει να σε βοηθήσει. Γιατί ευτυχώς υπάρχουν ακόμα καλοί άνθρωποι γύρω μας. Αλλά δεν νομίζω να χρειαστεί να γίνει καν αυτό, θα δεις θα πηγαίνεις για καφέ και θα είσαι τέλεια και θα το θυμάσai αυτό και θα γελάς!

[Lina1990]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας!!

Χαίρομαι που η περίπτωση μου δεν χρειάζεται ειδικό! Θα προσπαθήσω να το διώξω, ξέρω ότι αν κρατήσω το μυαλό μου μακριά από αυτό θα το διώξω, αλλά είναι σαν εφιάλτης που σκάει στο μυαλό εκεί που δεν το περιμένεις....

Μάλλον πρέπει να φροντίζω να περνάω καλύτερα στις βόλτες μου και να εμφανίζομαι στην στάση την ώρα της αναχώρησης ακριβώς ώστε να μην το συνειδητοποιώ, απλά να μπαίνω και να φεύγω!!

Μπορώ να πω ότι σας ευχαριστώ για ακόμα ένα λόγο! Γιατί για πρώτη φορά να το αντιμετωπίζω με χιούμορ, αφού διάβασα τις απαντήσεις σας!