Δεν υπαρχω

[gnick]

Καλησπερα. Διαβαζω εδω και λιγο καιρο το φορουμ και αποφασισα να γραψω και εγω το προβλημα μου . Θα ηθελα να ακουσω τις γνωμες σας , αν και γνωριζω οτι ειμαι αρρωστος και πρεπει να με δει ο γιατρος ( με μια προχειρη ερευνα καθε ψυχολογος θελει 50 ευρω για 1μιση ωρα και για να λυθει το προβλημα μου θελει αμετρητες ωρες ) .
Ειμαι ενα μηδενικο , νιωθω οτι δεν εχω κανει τιποτα στη ζωη μου και οντως οι εμπειριες μου ειναι ελαχιστες . Αυτο που φοβαμαι ειναι πως οταν θα θελω να ζησω δε θα εχω τα απαραιτητα εφοδια για να το κανω .
Κατ αρχην ειμαι αντρας 20 χρονων, αεργος και το Σεπτεμβριο θα φυγω για σπουδες . Ποτε μου δεν ημουν δραστηριος , ισως λιγο οταν ημουν παιδι . Ολοι ελεγαν οτι ειμαι ενα ησυχο και καλο παιδι ( εδω θα κανω την παρατηρηση οτι οι ανθρωποι δεν ησυχαζουν , αλλα ηρεμουν ) . Τα τελευταια 4 (?) χρονια αναπτυχθηκε πιο εντονα μεσα μου η αδρανεια, η παθητικοτητα, η απαθεια. Δεν κανω πραγματα που να με γεμιζουν . Ειμαι απολυτως ουδετερος. Δεν αισθανομαι τιποτα και δεν κανω τιποτα. Νομιζω οτι φοβαμαι τον κοσμο. Οταν βρισκομαι με κοσμο δεν νιωθω ανετα, μετα οταν μενω μονος μου συνειδητοποιω οτι ειχα αγχος. Ουτε καν στο περιπτερο δε θελω να πηγαινω. Αυτο μηνυμα ξεκινησα αλλη μια φορα να το γραφψ αλλα δεν το στειλα διοτι δεν ηξερα αν περιεγραφα σωστα την κατασταη μου, ουτε και τωρα ξερω .
Καποιες φορες σκεφτομαι οτι η ουδετεροτητα αυτη μπορει να με βοηθησει γιατι βλεπω τον εαυτο μου απ εξω και ετσι μπορει σιγα-σιγα να κανω σωστα βηματα. Οταν σκεφτομαι πολυ εντονα την κατασταση μου πραγματικα λυπαμαι τον εαυτο μου. Βλεπω συνομιληκους μου και το τι εχουν κανει και θελω να πεθανω. Προχθες πηγα στην θεατρικη παρασταση του λυκειου της αδερφης μου, χαιρομαι τοσο πολυ οταν βλεπω ζωντανια , χαρα, δημιουργικοτητα και ταυτοχρονα λυπαμαι τοσο πολυ, ηθελα να βαλω τα κλαματα, σκεφτομουν πως χαραμισα ετσι τα χρονια μου , τοσο ανουσια, χωρις να κανω απολυτως τιποτα, χωρις να συμμετεχω πουθενα . Πραγματικα ειναι τραγικη η κατασταση μου . Καποιες περιοδους της ζωης μου ειμαι καταθλιπτικος και καποιες ουδετερος , η ουδετεροτητα μ αρεσει .
Παντα ειχα ταση προς την καταθλιψη, ημουν μελαγχολικος σ ολη μου τη ζωη . Ποτε δε θυμαμαι τον εαυτο μου, ουτε καν σαν παιδι, ευτυχισμενο πραγματικα . Υπηρχαν στιγμες χαρας , αλλα παντα ετεινα στην μελαγχολια ή καλυτερα στην αδρανεια-απαθεια, η μελεγχολια μ αρεσε διοτι αισθανομουν κατι . Για την κατασταση μου πιστευω ευθυνονται οι γονεις , οι οποιοι τσακωνοντουσαν συχνα, εκ των οποιων η μανα μου επασχε απο καταθλιψη, ο πατερας πασχει κι αυτος απο κατι πιστευω, και η παιδικη μου ηλικια . Πολλες φορες τους κατηγορω , τον πατερα μου περισσοτερο, απο μεσα μου , τους λεω καποια πραγματα αλλα οχι πολλα . Μετα παλι σκεφτομαι οτι ειναι κι αυτοι αρρωστοι.
Ενα μεγαλο μου παραπονο ειναι οτι ποτε κανεις δεν μου μιλησε για το προβλημα ( ενω φαινονται απο μακρια τα συμπτωματα μου ) , κανεις δεν με παροτρυνε να γινω λιγο πιο δραστηριος , να μαθω να παιζω ενα οργανο, να γραφτω σε καποια ομαδα, να κανω φιλους , κατι. Ενας μεγαλος μου φοβος ειναι οτι θα μεγαλωσω, θα μεινω μονος ή θα βρω καποια γυναικα απλα για να παντρευτω και θα την κανω και εκεινη δυστυχισμενη, και δεν θα εχω κανει τιποτα στη ζωη μου , δε θα εχω ζησει . Δε θελω να γινω ενας γερος που δε θα τον σεβεται κανεις, δε θα εχει ζησει και απλα θα περιμενει να πεθανει, προτιμω να σκοτωσω εγω τον εαυτο μου πριν γινει κατι τετοιο. Επισης , φοβαμαι παρα πολυ οτι εγινα σαν τον πατερα μου και εχω τους ιδιους τροπους μ αυτον και δεν το θελω αυτο. Παρ' ολα αυτα δεν το διαλεξα , πολλες φορες πιανω τον εαυτο μου να κανει πραγματα σαν κ αυτον και θυμαμαι που τα εκανε κ αυτος οταν ημουν μικρος και τον εβλεπα και λεω δεν πρεπει να το κανω αυτο, αλλα δεν μπορω να αλλαξω τον εαυτο μου τοσο ευκολα. Νομιζω οτι οσο κι αν προσπαθησω παντα θα κανω λαθος πραγματα διοτι απλα ετσι εμαθα , οχι συνειδητα αλλα υποσεινηδητα .
Συγγνωμη που εγραψα πολλα . Ευχαριστω οποιον/αν διαβασει το μηνυμα και θα ηθελα την αποψη σας .

[μυσπ]

Κουραγιο φιλε μου,Κ εγω σ ολη την διαρκεια του σχολειου ημουν δυστυχης βυθισμενη στην παθητικοτητα μιας κ ειχα μπλεξει με ψευτικες φιλιες κ κακους συμμαθητες δεν ενιωθα ουτε μια στιγμη καλα εκτος ισως απο οταν ζωγραφιζα κατι,Εζησα 12 χρονια δημοτικο γυμνασιο λυκειο σ αυτην την κατασταση,Κανεις δεν μπορεσε να με βοηθησει ουσιαστικα,Επισης η σχολη που περασα δεν μου αρεσε ιδιαιτερα κ αυτο μου προκαλουσε εντονη δυσφορια,Παρολα αυτα καταφερα να ζησω σαν ανθρωπος στο πανεπιστημιο κ περα βρηκα αληθινες φιλες κ μια απο αυτες μου γνωρισε το αγορι μου που θελουμε να κανουμε οικογενεια!Ολοι αυτοι οι ανθρωποι αλλαξαν τα παντα στην ζωη μου κ μου δινουν αυτο που δεν ειχα ποτε πριν ευτυχια,Η καταλληλη γυναικα θα δωσει κ σε σενα ευτυχια κ τοτε θα θελησεις να γινεις δραστηριος κ για τους 2 σας,Οπως κ οι φιλοι που σου ταιριαζουν,Μαλλον πως εισαι ανθρωπος που δεν μπορεις μονος οπως εγω κ θελεις απαραιτητα κινητρο για να δραστηριοποιηθεις,Μην απελπιζεσαι κ προσπαθησε να το βρεις τοτε!

[gnick]

μυσπ
Ευχαριστω για τα λογια σου . Μακαρι να αλλαξει κατι . Το οτι φευγω για σπουδες σε 6 μηνες ειναι η μονη ελπιδα πλεον ...

[μυσπ]

μυσπ
Ευχαριστω για τα λογια σου . Μακαρι να αλλαξει κατι . Το οτι φευγω για σπουδες σε 6 μηνες ειναι η μονη ελπιδα πλεον ...

Καλα ειναι να εκμεταλλευτεις το διαστημα να βρεθει για σενα η καταλληλη γυναικα κ οι σωστοι φιλοι ειτε σου αρεσει η σχολη ειτε οχι εχεις την ευκαιρια να γνωρισεις κοσμο για να αλλαξειε την ζωη σου προς το καλυτερο

[gnick]

Δεν ειναι ευκολο για μενα να κανω κοινωνικες σχεσεις . Το προβλημα ειναι αρκετα βαθυ πιστευω. Ειμαι 20 χρονων και ποτε δεν ημουν μερος μιας παρεας. Μονο περιστασιακα. Και σημερα μονο 1 ατομο με παιρνει που και που , αλλα δεν τον θεωρω φιλο , ουτε καν ταιριαζουμε , απλα βγαινω μαζι του καμια φορα για να μην ειμαι συνεχεια σπιτι. Δεν ειμαι ανετος με τον κοσμο γενικα, αγχωνομαι καπως οταν βρισκομαι με κοσμο και δεν ξερω τους 'κοινωνικους' κανονες . Γι' αυτο ελπιζω οτι στο πανεπιστημιο θα εχω περισσοτερες ευκαιριες και θα βρω ατομα με τα οποια θα αποκτησω αυτη την ανεση . Προς το παρον δεν μπορω να κανω και πολλα . Απλα εκεινο που φοβαμαι ειναι οτι ισως η απειρια μου στις κοινωνικες σχεσεις μου στερησει την ευκαιρια να δημιουργησω ουσιαστικες σχεσεις .

[gnick]

Δεν ειναι ευκολο για μενα να κανω κοινωνικες σχεσεις. Το προβλημα μου ειναι αρκετα βαθυ πιστευω. Ειμαι 20 χρονων και ποτε δεν ημουν μερος μιας παρεας. Μονο περιστασιακα. Και σημερα μονο 1 ατομο με παιρνει που και που, αλλα δεν τον θεωρω φιλο, ουτε καν ταιριαζουμε, απλα βγαινω μαζι του καμια φορα για να μην ειμαι συνεχεια σπιτι. Δεν ειμαι ανετος οταν βρισκομαι με κοσμο , νιωθω καποιο αγχος. Ακομα, δε ξερω τους 'κοινωνικους κανονες'. Γι' αυτο ελπιζω οτι στο πανεπιστημιο θα εχω περισσοτερες ευκαιριες και θα βρω ατομα με τα οποια θα αποκτησω αυτη την ανεση. Προς το παρον δεν μπορω να κανω και πολλα.

[μυσπ]

Δεν ειναι ευκολο για μενα να κανω κοινωνικες σχεσεις . Το προβλημα ειναι αρκετα βαθυ πιστευω. Ειμαι 20 χρονων και ποτε δεν ημουν μερος μιας παρεας. Μονο περιστασιακα. Και σημερα μονο 1 ατομο με παιρνει που και που , αλλα δεν τον θεωρω φιλο , ουτε καν ταιριαζουμε , απλα βγαινω μαζι του καμια φορα για να μην ειμαι συνεχεια σπιτι. Δεν ειμαι ανετος με τον κοσμο γενικα, αγχωνομαι καπως οταν βρισκομαι με κοσμο και δεν ξερω τους 'κοινωνικους' κανονες . Γι' αυτο ελπιζω οτι στο πανεπιστημιο θα εχω περισσοτερες ευκαιριες και θα βρω ατομα με τα οποια θα αποκτησω αυτη την ανεση . Προς το παρον δεν μπορω να κανω και πολλα . Απλα εκεινο που φοβαμαι ειναι οτι ισως η απειρια μου στις κοινωνικες σχεσεις μου στερησει την ευκαιρια να δημιουργησω ουσιαστικες σχεσεις .

Ετσι ενιωθα κ εγω αλλα τα καταφερα στο σχολειο εχω μονο 1 φιλη καλη που μετακομισε μακρυα αλλα επικοινωνουμε κ τωρα εχω αυτην το αγορι μου κ 6 7 φιλες επιπλεον!

[Eagle guy]

Φίλε μου έχεις σκεφτεί την πιθανότητα να πας σε ειδικό έστω για λίγες συνεδρίες? Όσο ακριβοί και να είναι βρίσκουν διάφορα πράγματα να σε βοηθήσουν. Βέβαια μπορεί να αλλάξουν πολλά και να βρεις πολλές παρέες, όπως κι εγώ για ένα διάστημα ενώ κι εγώ ήμουν πολύ μοναχικός για πολλά χρόνια. Ο ψυχολόγος μπορεί να αναλύσει τι φταίει και που μπορείς να δώσεις έμφαση. Έστω λίγες επισκέψεις μπορεί να κάνουν τη διαφορά! Μπορεί να σου κάνει μια διάγνωση (δεν εννοώ για ψυχική πάθηση) και να προτείνει λύσεις. Μπορεί πχ να σου πει ότι είσαι (έστω οριακά όπως μου είπε εμένα, δυστυχώς σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία από τη δική σου) στο φάσμα του Άσπεργκερ- πολλοί είναι έτσι και ψάχνονται μια ζωή τι φταίει. Γενικά προσπάθησε να βρεις τρόπους για να νιώσεις επιτέλους ότι υπάρχεις. Ψάξε τα πάντα, από χόμπι, ψυχολόγους, οτιδήποτε. Τώρα που είναι νωρίς είσαι μια χαρά αλλά μην επιτρέψεις στη κατάσταση να παγιωθεί γιατί πολύ δύσκολα φτιάχνεται στα 30. Τώρα είσαι στην αρχή, όλα είναι στο χέρι σου!

[gnick]

Σας ευχαριστω για την ενθαρρυνση . Πιστευω πως το προβλημα βρισκεται σε μενα και για να μπορεσει να με βοηθησει ο ειδικος θα πρεπει να ειμαι εγω ετοιμος να δεχθω την καθοδηγηση του και δεν ξερω αν ειμαι . Παρ' ολα αυτα αποφασισα να δοκιμασω και αρχισα να ψαχνω για να βρω εναν καλο ψυχολογο.

[ioannis2]

Σας ευχαριστω για την ενθαρρυνση . Πιστευω πως το προβλημα βρισκεται σε μενα και για να μπορεσει να με βοηθησει ο ειδικος θα πρεπει να ειμαι εγω ετοιμος να δεχθω την καθοδηγηση του και δεν ξερω αν ειμαι . Παρ' ολα αυτα αποφασισα να δοκιμασω και αρχισα να ψαχνω για να βρω εναν καλο ψυχολογο.

Την λύση την έχεις βρει! Αν δεν το κανεις αυτο, από μόνος θα πελαγοδρομεις, δλδ, θα κανεις πραγματα τα οποια εσυ θεωρεις ότι σου λυνουν το πρόβλημα χωρίς κατ΄αναγκη να συμβαινει αυτό και κανοντας εκ των υστερων απολογισμο θα διαπιστωνεις ότι εισαι περιπου στο ίδιο σημείο. Ενας καλός συμπεριφορικος ψυχολογος πιστευω θα μπορουσε να σε βοηθησει περισσότερο. Κατα τα λοιπα προτεραιότητα σου ειναι η σχολή σου. Μην επιτρεπεις στα προβλήματα να σου ρίχνουν την απόδοση στις σπουδές.
Δραστήριος από μόνος θα γίνεις. Εκμεταλλεύσου καθε ευκαιρια που θα σου παρουσιαζετε για κοινωνικοποίηση. Σαν φοιτητης οι ευκαιρίες είναι πολλές. Εκει θα βρεις φίλους και θα φτιαχνει η διάθεση.

[μυσπ]

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...B9%CF%88%CE%B7! Πιθανον θα σου κανει καλο να διαβασεις αυτην την δημοσιευση μου ειναι η προσπαθεια μου για να αναρρωσω απο την καταθλιψη!

[gnick]

ioannis2 Σ ευχαριστω για τα λογια σου . Θα ηθελα να σε ρωτησω τι εννοεις λεγοντας συμπεριφορικος ψυχολογος , καθως εψαξα τον ορο και δε βρηκα κατι .
μυσπ Διαβασα τις περισοοτερες δημοσιευσεις σου και ειναι πραγματικα αξιοθαυμαστο και παρηγορο το οτι παρα τις τοσες δυσκολιες βρηκες το δρομο σου, τον ανθρωπο σου και κανετε ονειρα για οικογενεια , τα οποια σου ευχομαι να πραγματοποιησετε.

[ioannis2]

ioannis2 Σ ευχαριστω για τα λογια σου . Θα ηθελα να σε ρωτησω τι εννοεις λεγοντας συμπεριφορικος ψυχολογος , καθως εψαξα τον ορο και δε βρηκα κατι .
...

Εννοουσα της γνωστικης συμπεριφορικής μεθόδου, υπάρχουν ψυχολογοι με αυτη την ειδικευση. Η μεθοδος αυτη χρησιμοποιείται συνηθως για θεματα κοινωνικής φοβίας και γενικα κοινωνικοποίησης, άγχους, εμμονών κλπ. Δίνει έμφαση στο σήμερα του ατομου, υποβοηθα και παρακινει το άτομο στο να αλλάξει τη συμπεριφορα του με ενα μεθοδολογικο τροπο και να κατανοήσει που υπάρχει λάθος στον τροπο σκέψης του.

[δελφίνι]

Πιστεύω ότι στο χέρι σου είναι να αλλάξεις την κατάσταση για την οποία τώρα είσαι δυστυχής. Ευτυχώς είσαι μικρός ακόμη και έχεις όλον τον χρόνο μπροστά σου.

[gnick]

ioannis2 Ειμαι κι εγω απο κυπρο , υπαρχει καποιος τροπος να επικοινωνησουμε για να μου συστησεις καποιον ? ( αν ξερεις φυσικα ) . Βρηκα καποια που πιστευω ειναι αξιολογη , αλλα μονο απο το ιντερνετ εχω πληροφοριες . Δεν εχω μιλησει σε καποιον για το θεμα μου , και δε σκοπευω να το κανω προς το παρον .
Ολγακι η κατασταση δεν αλλαζει τοσο ευκολα. 20 χρονια κατω απο την επιφανεια , δυσκολα βγαινεις απο πανω και δεν ξερω αν βγαινεις ποτε . Απλα ισως μπορεσω και κοιταξω εξω και περιορισω το προβλημα μου . Δυστυχως η παιδικη ηλικια μας κυνηγα μια ζωη . Σ ευχαριστω παντως για την ενθαρρυνση .