Θα έπρεπε κατα τη γνώμη σας.....

[pagwmenos]

προσωπικα θα ηθελα και τα δυο καποια στιγμη στην ζωη μου...αλλά δεν το βλεπω. με την παρουσα καταστση εχω παρει αποφαση οτι δεν θα κανω οικογενεια ποτέ μου...και για λογους οικονομικους αλλά και λογο το προβληματος μου δεν νομιζω οτι καμια γυναικα θα θελει να ειναι μαζι μου ουτε να κανει οικογενεια μαζι μου...λογικο πραγμα αλλωστε. οσο για να κανω χρηματα και αυτο δεν το νομιζω...αυτη την στιγμη δεν εχω χρηματα και ουτε πιστευω οτι θα εχω ικανοτητες για να βγαλω αρκετα. προβλεπω οτι το μελλον θα ειναι δυσκολο ακομη και σε οτι αφορα την επιβιωση. απο μικρος φοβαμαι οτι θα καταληξω στους δρομους αστεγος...πιστευω οτι θα γινει οπως και το θεμα της αυτοκτονιας

[vince]

Originally posted by jack

Originally posted by vince
1.Συμφωνώ πως η δουλειά βοηθάει στο να μην απομακρυνόμαστε απο το κοινωνικό περιβάλον και ταυτόχρονα να κάνουμε και κάτι το παραγωγικό.

Συν οτι κραταει το μυαλο απασχολημενο για αρκετες ωρες με συμβατικα/καθημερινα/απλα θεματα
________________________________
Ειλικρινά ευχαριστώ όσους με βοηθάνε. Εύχομαι την ανωτερότητα αυτή να τη κάνετε στάση ζωής.

Originally posted by vince
2. Και κάτι άλλο...έχω προσέξει πως κατα διαστήματα θα με πιάσει μια ανάγκη να αγοράζω (πχ ηλεκτρονικά είδη) με καθόλου συγκρατημένο βαθμό. Θα μαζέψω κάποια χρήματα και θα ξεδώσω με τη μορφή του σόπινγκ θέραπι :)

Δεν εισαι ο μονος! Ελπιζω εσυ τουλαχιστον να χρειαζεσαι πραγματικα αυτα που αγοραζεις και να μην τα βαζεις στην ακρη 3 λεπτα αφου ανοιξεις τη συσκευασια
________________________
Για μένα είναι μοντέρνα και συσσωρευτική η ανάγκη. Δηλαδή μπορεί να με πιάσει το \"μικρόβιο\" του καταναλωτισμού νέων προιόντων και εξ\'αρχής να τα βάλω στο ράφι. Όταν όμως συσωρευτεί η ανάγκη κατανάλωσης τότε θα μου χρησιμεύσει και η πιο μικρή αγορά. Περισσότερο όμως μου γεμίζει τον ελεύθερο μου χρόνο και καλύπτει τη μιζέρια μου. Συνήθως \"πορώνομαι\" με τη τεχνολογία και το κάθε μικρό τεχνολογικό θαύμα που κάνει τη ζωή μας πιο γεμάτη.

[Reina]

..είμαι της άποψης vince ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί σαν βάση η εξής ιεραρχία:

-παίρνω το οκ από τον ειδικό οτι θα μπορέσω να φτάσω το στόχο οικογένεια
-συναναστρέφομαι άτομα (με προοπτική συντρόφου, ε?) που γνωρίζουν την κατάσταση κι όχι απλά την αναγνωρίζουν, ενδεχομένως που λαμβάνουν και είναι ανοιχτοί στην ψυχοθεραπεία, έτσι ώστε το πλαίσιο ασφάλειας για το παιδί να είναι αδιάρρηκτο
-εξασφαλίζω με κάθε κόστος υγιή αντανάκλαση του εαυτού μου σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, πράγμα επίπονο αλλά όχι ακατόρθωτο.

Δεν γνωρίζω πολλά για τη σχιζοφρένεια, αλλά σας παρακολουθώ με προσοχή- μέχρι τώρα διαβάζω άτομα με τέτοια συνείδηση που οι \'οξαποδώ\' ούτε να τη διανοηθούν.

Γενικά, απόλυτος σχεδιασμός και χειρουργική ακρίβεια δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αποτυχίας ε?

:)