BOHΘΕΙΑ - ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

[markar]

Καλησπερα, ονομαζομαι μαρινα, ειμαι 18 χρονων και πασχω απο κρισεις πανικου. Το πραγμα ξεκινησε πριν 2-3 μηνες με απλες ζαλαδες και ξαφνικο αισθημα αποπροσωποποιησης, το οποιο φυσικα μου προκαλουσε ενα μικρο αισθημα πανικου και τασεις λιποθυμιας, με ταχυπαλμιες.. το πραγμα αντιμετωπιζοταν, μεχρι πριν απο μια εβδομαδα οπου εφτασε στο εσχατο σημειο! Ετρωγα με τη μαμα μου μπροστα στην τηλεοραση και ειχα ενα μικρο αισθημα ανησυχιας, γιατι την επομενη μερα (κυριακη) εδινα ενα τεστ ιστοριας και ειχα σκοπο να μεινω ξυπνια ολη τη νυχτα! Εκει λοιπον που παραπονιομουν στη μαμα μου, κι ενω ενιωθα μια ελαφρια ταση προς κλαμα, ξαφνικα ο πανικος με χτυπησε κατακεφαλα, σφοδροτατος, ενιωθα οτι θα πεθαινα, αρχισα να ουρλιαζω στη μητερα μου να με βοηθησει, την ικετευα να μου χτυπησει ηρεμιστκη ενεση... οι παλμοι μου θα πρεπει να ειχαν ξεπερασει τους 200 κατα πολυ, νομιζα οτι παθαινα νευρικο κλονισμο και καρδιακη προσβολη ταυτοχρονα.... εκεινη τη στιγμη δεν σκεφτεσαι καθαρα, απλως νιωθεις να χανεσαι στην απογνωση και την απελπισια σε απιστευτο βαθμο! Σε καποιο σημειο κι ενω ακομα φωναζα αρχισα να τρεμω ανεξελεγκτα, και ταυτοχρονα εσφιγγα και ξεσφιγγα την ζακετα της μαμας μου σαν ψυχωτικη! Ενιωθα οτι επρεπε να κρατιεμαι απο καποιον για να μην πεθανω, σαν αυτους που πνιγονται. Η μητερα μου επι μιση ωρα προσπαθουσε να με ηρεμησει με λογια, μετα μου εχωσε κατι σταγονες στη γλωσσα, φυτικες. υστερα απο κανενα τεταρτο σταματησα τα ουρλιαχτα, δεν ενιωθα ομως να ηρεμω, απλως ξεσπασα σε απιστευτα κλαματα, μαζι και η μητερα μου, η οποια ειναι ενας ανθρωπος ιδιαιτερα δυναμικος και πολυ ψυχραιμος, οποτε φανταστειτε σε τι κατασταση ειχα φτασει... μετα ψιλοηρεμησα, ψιλογελουσα σαν νευρικο με κατι αστεια που ελεγε η μαμα μου για να μου φτιαξει τη διαθεση. Εν τω μεταξυ καθ`ολη τη διαρκεια της κρισης περνουσαν 1000 σκεψεις το δευτερολεπτο στο μυαλο μου, ευχαριστες και δυσαρεστες, οι οποιες ολες μου προκαλουσαν αγχος και απελπισια, με κυριοτερη τη σκεψη οτι η υπαρξη ολων μας ειναι ματαιη! μαλλον ολο το πραγμα ξεκιναει με ενα αισθημα αποπροσωποποιησης, λες και δεν υπαρχω εγω σε αυτο το σωμα, κατι που με φοβιζει παραφορα! Τελος παντων, ολο το υπολοιπο της νυχτας δεν μπορεσα φυσικα να κοιμηθω, ειχα ταχυπαλμιες (που διηρκησαν ενα 24ωρο ακομα, αφου την επομενη μερα μιλησα με φιλο ψυχιατρο απο τη γαλλια και πηρα xanax), και ηθελα απεγνωσμενα να κανω εμετο, ομως δεν αξιωθηκα! Καποια στιγμη το εριξα και στο χορο με ακουστικα μπας και ηρεμησω λιγο, και ναι ψιλορεμησα! με πηρε λιγο ο υπνος, ξυπνουσα ομως συνεχως! Την επομενη μερα με πηρε η μαμα μου στο λυκαβητο, οπου φοβομουν τα παντα, τον κοσμο, το τελεφερικ, και στο καφε που καθισαμε πηγε να με πιασει κριση, αρχισα να τρεμω, πανικοβληθηκα και σηκωθηκαμε και φυγαμε. Γυρισαμε σπιτι, μιλησα μεσω skype με το γιατρο, αγορασαμε τα χαπια με συνταγη γραμμενη απο τη μαμα μου που ειναι κτηνιατρος, πηρα ενα και ψιλοσταματησαν οι ταχυπαλμιες. Το υπολοιπο της εβδομαδας περασα απο καποιες ψιλοκρισουλες, σαν αυτες τις αρχικες, την Τριτη πηρα αλλο ενα χαπακι μεσα στο μαθημα του φροντιστηριου οπου αρχισε ο πανικος..... γενικως ημουν πιο ηρεμη, μεχρι σημερα. Νομιζα οτι ειχα απαλλαγει απο ολο αυτο, αλλα δυστυχως αρχισε παλι η ζαλαδα, τα φλασακια, η αποπροσωποποιηση και ο πανικος. Πηρα μισο xanax, γενικως θελω να το αποφευγω, αλλα ισα ισα που με το που σηκωθηκα απο το κρεβατι η κριση με χτυπησε παλι! Ετρεξα να παρω το μισο χαπακι μπας και το προλαβω, αρχισα να τρεχω σ ολο το σπιτι, μπηκα στο μπανιο, ημουν χαλια, αρχισα να ριχνω παγωμενο και καυτο νερο πανω μου, μηπως και νιωσω οτι εγω βρισκομαι μεσα σε αυτο το σωμα, οτι υπαρχω κι εχω υποσταση, προσπαθουσα να μην ενδωσω εντελως στον πανικο. Εκανα σαν νευροσπαστο, ετρεμα, ειχα ταχυπαλμιες, μετα απο λιγο καπως ηρεμησα με την επιδραση του χαπιου, ενιωθα λιγο σα μαστουρωμενο, χωρις ομως το αγχος και η απελπισια να εχουν φυγει απο το μυαλο μου. Κοιμηθηκα κατα τις 1:30 , ξυπνησα ομως στις 4:00 με τρομερο αγχος, Ημουν σιγουρη οτι θα ξαναρχιζε η κριση, πηγα στο μπανιο και προσπαθησα να κανω εμετο, δεν τα καταφερα, το ριξα παλι στο χορο βραδυατικα, ψιλοηρεμησα, αλλα φυσικα ο υπνος δεν με παιρνει! Φοβαμαι να βγαλω και τα ακουστικα απο το αυτι μηπως αρχισουν τα ιδια, και να μαι τωρα εδω να γραφω το κατεβατο. Χρειαζομαι βοηθεια, δε θα αντεξω να ζω αλλο ετσι, ξερω οτι η πιεση των πανελληνιων με εχει φερει ως εδω, ομως αλλη ειναι η αιτια... γενικως ειμαι ενα υπερβολικα ανασφαλες ατομο, αρκετα εσωστρεφες και ισως λιγο κομπλεξικο, εχω ομως αρκετους φιλους στη ζωη μου, αλλα δεν ξερω κατα ποσο ειναι ουσιαστικες οι σχεσεις μας.... τελος παντω,ν, ζητω συγγνωμη για το μεγεθος, ελπιζω καποιος να με βοηθησει, ειμαι απελπισμενη και χρειαζομαι επειγοντως βοηθεια, φοβαμαι οτι θα γινω και αγοραφοβικη!!!!!!!!!!!!! Ευχαριστω οσους το διαβασαν!

[IVAN]

Καλημέρα, marker είχα κι εγώ ταχυπαλμίες το βράδυ το παθαίνω καμιά φορά όταν κοιμάμαι μόνος στο σπίτι.. είναι ένας απροσδιόριστος φόβος που με κάνει και νιώθω έτσι.. πρόσφατα επίσης(πριν 3-4 μήνες) ένιωσα κι αυτό που λες αποπροσωποποίηση.
Μέσα στην ατυχία σου είσαι και λίγο τυχερή... που είχες σχεδόν άμεση βοήθεια από την οικογένεια σου και κυρίως από ειδικό, σίγουρα έχεις και από μόνη σου εντοπίσει κατά κάποιο τρόπο τις αιτίες των κρίσεων σου, είναι το πολύ φορτωμένο πρόγραμμα σου (φροντιστήρια, διάβασμα, άγχος για τις εξετάσεις κ.τ.λ.)... από τι μία ...... κι από την άλλη η αυτογνωσία (?)... περιγράφεις στο κείμενο σου ότι είσαι ένα εσωστρεφές άτομο, λίγο κομπλεξικό..και άλλα πολλά.. δεν σε ξέρω ούτε κι εσύ εμένα .. δε θα σου πω ότι 1 στους 5 θα περιέγραφαν έτσι ακριβώς τον εαυτό τους ούτε και μου αρέσει να δίνω συμβουλές ..... συμβουλές και οδηγίες θα σου δώσει ο γιατρός σου...
Είμαι 43 ετών έχω οικογένεια, δουλειά κ.τ.λ. Ένα πράγμα έχω καταλάβει καλά στη ζωή μου .. ο κάθε άνθρωπος είναι πολύτιμος, είναι χρήσιμος... η ζωή του, η σκέψη του, τα αισθήματά του είναι πολύτιμη γνώση, δύναμη για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους ανθρώπους.. αυτή είναι η μικρή μου εμπειρία.. φίλους, φίλες σχέσεις έχεις, θα έχεις και θα κάνεις κι άλλες πολλές στο μέλλον, τώρα αναρωτιέσαι πόσο ουσιαστικές είναι .. δεν το ξέρεις.. καμιά φορά οι άνθρωποι δε δείχνουν τα αληθινά συναισθήματα τους ειδικά τα όμορφα επειδή φοβούνται μη τους χαρακτηρίσουν αδύναμους σε μια ζωή σε μια κοινωνία που κυριαρχεί η ''δύναμη'' ο ατομικισμός, η ''ανεξαρτησία'' η απουσία συναισθημάτων ... και κυρίως η έντεχνα ''καλλιεργημένη'' ανασφάλεια.
Δεν θα σου πω ότι είναι λογικό που νιώθεις έτσι και πως θα το ξεπεράσεις.. νομίζω πως αυτό το ξέρεις.. από τον τρόπο που γράφεις φαίνεται αυτό.. καλή δύναμη για τις εξετάσεις και για ότι θες να κάνεις στη ζωή σου.

[αλεξανδρος_77]

για να λες οτι σε επιασε πανικος οταν εισουν διπλα στη μαμα σου εγω το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ειναι οτι σε πειραζε η ιδια κ το τεστ ιστοριας

[markar]

Σας ευχαριστω που διαβασατε το κατεβατο και για τα λογια σας αυτα. Σιγουρα εχετε μεγαλυτερη εμπειρια απο εμενα σ αυτη τη ζωη, οποτε ανταποκρινονται περισσοτερο στην πραγματικοτητα οσα λετε παρα οσα εχω εγω στο κεφαλι μου. μακαρι ολα αυτα να τα καταλαβω καποια στιγμη και βαθεια μεσα μου για να μπορω να αποφυγω στο μελλον τετοιες κρισεις! Η αποπροσωποποιηση ειναι νομιζω απο τα χειροτερα πραγματα, με πανικοβαλλει και μου δημιουργει ακατανοητους φοβους... δυστυχως τα φαρμακα δεν ειναι και λυση (χθες μαλιστα το xanax ισα ισα που επεδρασε παροδικα, τουλαχιστον δεν εζησα την κριση οπως την ειχα ζησει το προηγουμενο σαββατο) και δεν θελω να αρχισω απο τωρα τα ψυχοφαρμακα!!!!! Ευχαριστω και παλι για τα λογια σας, αρχισα τα κλαματα φιαβαζοντας τα, και αυτο ειναι παρα πολυ καλο σημαδι γιατι ο οργανισμος βρισκει αλλες διεξοδους και οχι αποπροσωποποιησεις και πανικους. Ευχομαι το καλυττος και για εσας και την οικογενεια σας!

[markar]

*το καλυτερο :)

[anxious4ever]

καλημερα σε ολους! αχ οπως τα περιγραφει ετσι ημουν εγω στα 17!!τι ειχα τραβηξει θεε μου!
κοπελια τωρα ειμαι 35. θα σου πω απο την εμπειρια μου καποια πραγματα για να σε βοηθησω.καταρχην οποιος δεν το εχει ζησει αυτο το πραμα δεν ξερει για τι προκειται.ειναι τρομερα ζορικο.βασικα ειναι ο.τι πιο δυσκολο εχω περασει στην ζωη μου.ειδικα τοτε που ημουν 17 χρονων ο κοσμος δεν ηξερε τι ειναι.ουτε εγω η ιδια.πιστεψα οτι τρελλαθηκα κ οτι παει αυτο ηταν.να σου πω τι εκανα εγω.αφοι λοιπον ταλαιπωρηθηκα με τετοιεσ κρισεις για κανα 3μηνο κ επαιρνα zanax και αντικαταθλιπτικο, δεν περνουσαν δυστυχως.περασαν οταν συναντησα τον ψυχοθεραπευτη μου κ ξεκινησαμε συνεδρια 3 φορες την εβδομαδα!! ημουν τοσο χαλια που ο ανθρωπος εβαλε παραπανω συνεδριες.μου εκοψε τα zanax σιγα σιγα γιατι ειχα παθει εξαρτηση 3 μηνες και μετα μπηκα σε ομαδα.μετα απο κανα 2μηνο -3μηνο ειχα γινει αστερι.το ειχα ξεπερασει.καταλαβα οτι εχω αυτην την ευαισθησια.το αποδεχτηκα κ προχωρησα κανονικα την ζωη μου.το σημαντικο ειναι οτι εμαθα πολλα απο αυτο.εμαθα τον εαυτο μου κ τα ορια μου.εμαθα να λεω οχι σε ο.τι με πιεζε.δεν με ενοιαζε τιποτα, εμαθα να βαζω προτεραιοτητα μονο εμενα κ ετσι σιγα σιγα τα καταφερα/ωριμασα κ να σου πω κ κατι αλλο..οι κρισεις περνανε, οι σκεψεις που κανουμε θελουν δουλεια κ αναλυση.μετα απο τις κρισεις ερχεται η καταθλιψη, εκε πρεπει οπωσδηποτε να ζητησεις βοηθεια.
να ξερεις σιγουρα οτι ξεπερνιεται αλλα θελει δουλεια με σενα.θελει ψυχοθεραπεια για να μαθεις τον εαυτο σου.μη φοβασαι .ειμαι σιγουρη οτι θα το ξεπερασεις.
φροντισε να ξεκινησεις θεραπεια με ψυχολογο.

[markar]

Αλεξανδορος_77 νομιζω οτι ειναι κατι βαθυτερο αυτο που με πιανει, εξαλλου η μητερα μου με στηριζει αρκετα στη ζωη μου κι εχει παρει χαλαρα τις εξετασειςμ το ιδιο κι εγω. Ξερω μια κοπελα που αγχωνεται πολυ περισσοτερο απο εμενα, αλλα δεν φτανει σε τετοιο σημειο. Εξαλλου σε αρχικο σταδιο πρωτη φορα το ειχα βιωσει στο μετρο γυριζοντας μονη μου απο ψωνια..

[markar]

BOOM ωχ, δηλαδη να περιμενω και καταθλιψη? Περυσι και προπερσι ειχα γενικως ατονη διαθεση κι εκανα παρομοιες σκεψεις, αλλα προφανως σε βαθμο που ολοι καποια στιγμη το περνουν. Φετος ειναι που τα εχω βρει σκουρα, ειναι και αυτες οι εξετασεις, που βεβαια ολοι τις περνουν, αλλα αλλοι ειμαστε πιο ευαισθητοι, τι να κανουμε! Παντως τον ψυχολογο τον εχω σκεφτει εδω και 2-3 χρονια, αλλ ειναι και αυτη η φαση της εφηβειας που δεν σε αφηνει να καταλαβεις αν πραγματικα τον χρειαζεσαι οχι! Θα περιμενω να τελειωσουν οι εξετασεις να δω αν θα ηρεμησω (μακαρι θεε μου!!!!!!!!) :)

[anxious4ever]

αλεξανδρε δεν τν πειραζε η μαμα της κ το τεστ.απλα η κοπελα θεωρω οτι ειναι πολυ πιεσμενη και δεν ειναι τυχαιο οτι την επιασε μια μερα πριν το τεστ.οι κρισεις πανικο ειναι συσσωρευμενο αγχος.ειναι αγχος που δεν μπορεις να διαχειριστεις.χανεσαι πεθαινεις νιωθεις τρελλα!
οταν δεν ακουμε τον εαυτο μας για πολυ καιρο κ τον πιεζουμε αυτος αντιδρα με αυτον τον τροπο.στην ουσια ειναι μια τεραστια συγκρουση με τον εαυτο.εσωτερικη συγκρουση.ερχεται το στρες, αμεσως το αιμα παει στα ακρα, ο εγκεφαλος καταλαβαινει οτι πρεπει να αμυνθει κ κει ξεκιναει η μαχη που λεγεται "κριση πανικου"..κραταει καποια ωρα κ μετα ηρεμεις/μετα ερχεται ο φοβος οτι θα το ξαναπαθεις και ο φοβος φερνει περισσοτερο φοβο κ αυτος ο φοβος ξαναφερνει τον πανικο και γινεται φαυλος κυκλος απο τον οποιο το ατομο δεν μπορει να ξεφυγει και γι αυτο χτυπιεται κ κλαιει.γενικως ειναι συνεπεια πιεσεων απο την παιδικη ηλικια, υπερπροστατευτκης οικογενειας με ισχυρη συνηθως μανα.το ατομα προσπαθει να σταθει στα ποδια του κ δεν τα καταφερνει.θελει χρονο κ κοπο για να ξεπεραστει.ξεπερνιεται σιγουρα αυτο ειναι το καλο.

[markar]

Ισως τελικα το αγχος να με εχει χτυπησει χειροτερα απο οσο το καταλαβαινα τοσο καιρο, δεν ξερω......

[anxious4ever]

εσυ τι λες?χεχε, για να παθαινεις κρισεις πανικου εχεις πολυ περισσοτερο στρες απο οσο νομιζεις.συνηθως φερνει καταθλιψη κ αυτο επειδη κλεινεσαι μεσα, νιωθεις ανημπορος και δνε μπορεις να ελεγξεις την κατασταση.να θυμασαι παντα οτι δεν θα παθεις τιποτα παραπανω απο αυτο, ουτε θανατο, ουτε τρελλα.οι κρισεις πανικου απλα υπαρχουν κ δημιουργουν ολο αυτο το πραμα, το μειγμα αυτο που παθαινεις.δουλεψε το ομως.

[αλεξανδρος_77]

αλεξανδρε δεν τν πειραζε η μαμα της κ το τεστ.απλα η κοπελα θεωρω οτι ειναι πολυ πιεσμενη και δεν ειναι τυχαιο οτι την επιασε μια μερα πριν το τεστ.οι κρισεις πανικο ειναι συσσωρευμενο αγχος.ειναι αγχος που δεν μπορεις να διαχειριστεις.

εγω παντος δε βλεπω κατι που να σχετιζετε με το τι τη πειραζει σχετικα με τους αλλους :( σε αυτο το κειμενο εχει επικεντροθω μονο στους πανικους ενω θα επρεπε να κανει το ακριβως αντιθετο.

[anxious4ever]

ναι εχεις δικιο σε αυτο.αλλα θελει χρονο για να βρει τι την πειραζει/τωρα που ειναι σε παροξυσμικη κατασταση δεν μπορει να καταλαβει ακομα.
κ γω οταν ημουν ετσι δνε καταλαβαινα γιατι το παθαινω κ τι με πειραζε, γκρινιαζα συνεχεια γιατι παθαινω πανικο.μετα ομως στην ψυχοθεραπεια καταλαβα πολλα.:)

[IVAN]

Σας ευχαριστω που διαβασατε το κατεβατο και για τα λογια σας αυτα. Σιγουρα εχετε μεγαλυτερη εμπειρια απο εμενα σ αυτη τη ζωη, οποτε ανταποκρινονται περισσοτερο στην πραγματικοτητα οσα λετε παρα οσα εχω εγω στο κεφαλι μου. μακαρι ολα αυτα να τα καταλαβω καποια στιγμη και βαθεια μεσα μου για να μπορω να αποφυγω στο μελλον τετοιες κρισεις! Η αποπροσωποποιηση ειναι νομιζω απο τα χειροτερα πραγματα, με πανικοβαλλει και μου δημιουργει ακατανοητους φοβους... δυστυχως τα φαρμακα δεν ειναι και λυση (χθες μαλιστα το xanax ισα ισα που επεδρασε παροδικα, τουλαχιστον δεν εζησα την κριση οπως την ειχα ζησει το προηγουμενο σαββατο) και δεν θελω να αρχισω απο τωρα τα ψυχοφαρμακα!!!!! Ευχαριστω και παλι για τα λογια σας, αρχισα τα κλαματα φιαβαζοντας τα, και αυτο ειναι παρα πολυ καλο σημαδι γιατι ο οργανισμος βρισκει αλλες διεξοδους και οχι αποπροσωποποιησεις και πανικους. Ευχομαι το καλυττος και για εσας και την οικογενεια σας!

Μικρή μου φίλη σ΄ευχαριστώ.. χαίρομαι που παρηγορήθηκες λιγάκι από το μήνυμα μου...να ξέρεις η πραγματική δύναμη ..βρίσκεται μέσα μας.. αυτό δεν το λέω μόνο σε σένα .. ούτε μόνο να το διαβάσουν κι άλλοι.. το γράφω για να το εμπεδώσω κι εγώ...Το κλάμα βοηθά.. έμενα με βοηθά πολύ... Καθαρίζει και τα μάτια.. και βλέπεις πιο ''καθαρά''.........

[anxious4ever]

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗΣ!
νομιζω οτι ειναι πολυ χειροτερο απο την κριση πανικου!πφφφφ!θεουλη μου ευχομαι μη το ξαναπαθω.
πρωτη μερα σημερα χωρις λεξοτανιλ! yeah!!!