Φοβος για τον θανατο!

[δελφίνι]

Δεν ρωτάτε και μένα βρε παιδιά που βαρέθηκα να ζω και θέλω να πεθάνω.

[Gamer85]

Φοβαμαι παρα πολυ τον θανατο αυτη την στιγμη κλαιω...ειμαι 22 χρονων και εδω και λιγα χρονια ζω με τον φοβο μην πεθανει καποιος δικος μου ανθρωπος!!! Ειμαι πολυ δεμενη με την οικογενεια μου πριν 3 χρονια εχασα την γιαγα μουνκαι πριν 2 χρονια τον παππου μου!!! Δεν θελω να πεθανει η γιαγια μου ποτε την εχω σαν δευτερη μανα αυτη με μεγαλωσε γιατι οι γονεις μου δουλευαν ως αργα οταν ημουν μικρη!!! Κανεις δεν θελω να παθει τπτ γιατι σν γινω αυτο θα τρελαθω...ειδικα αν χασω ποτε την αδερφη μου την οποια περναω 6 χρονια! Κ αν ποτε χωριςω με το αγορι μου θελω να ναι καλα! Το θεμα ειναι οτι φοβαμαι και τον δικο μ θανατο....θα τρελαθω τι με επιασε παλι; Το παθενω συχνα τελευταια :-(

Το ειχα παθει και εγω αυτό, ένα βραδυ γυρω στα 17 όταν πηγα να κοιμηθώ, ενοιωσα πολύ εντονα ότι από στιγμη σε στιγμη θα πεθαινα, μεχρι που με πηρε ο υπνος.
Καπου διαβασα ότι αυτό το παθαινουμε όταν εχουμε κριση πανικου και γενικα αγχωνόμαστε παρα πολύ.

[αλεξανδρος_77]

Το ειχα παθει και εγω αυτό, ένα βραδυ γυρω στα 17 όταν πηγα να κοιμηθώ, ενοιωσα πολύ εντονα ότι από στιγμη σε στιγμη θα πεθαινα, μεχρι που με πηρε ο υπνος.
Καπου διαβασα ότι αυτό το παθαινουμε όταν εχουμε κριση πανικου και γενικα αγχωνόμαστε παρα πολύ.

λιγο εκτος θεματος αλλα δε θα αντεξω να μη ρωτησω εγω παρατηρισει απο φιλους μου κ απο μενα οτι οσοι εχουν σχεση με τη ζωγραφικη συνηθως καταληγουν σε γυναικες που εχουν σχεση με τη λογοτεχνια εχει κ συ σχεση με τη λογοτεχνια?

[crazyelena]

λιγο εκτος θεματος αλλα δε θα αντεξω να μη ρωτησω εγω παρατηρισει απο φιλους μου κ απο μενα οτι οσοι εχουν σχεση με τη ζωγραφικη συνηθως καταληγουν σε γυναικες που εχουν σχεση με τη λογοτεχνια εχει κ συ σχεση με τη λογοτεχνια?

Εμενα ρωτας; Ναι εχω σχεση με την λογοτεχνια, σπουδαζω ελληνικη φιλολογια και ειναι η ειδικοτητα μου.

[crazyelena]

Δεν μπορω να ακουω καποιους εδω μεσα να λενε οτι θελουν να πεθανουν, ολοι οι ανθρωποι εχουν προβληματα ομως δεν γινεται σε καθε προβλημα που εχουμε να θελουμε να πεθανουμε..η ζωη ειναι ωραια αρκει να ξερουμε να την ζουμε..απλα που κ που με πιανουν αυτες οι φοβιες περι θανατου κτλ.

[kathy®]

Ο φοβος του θανατου ειναι ανθρωπινο προνομιο,λογω της λογικης που εχουμε σαν οντα.τα ζωα δεν φοβουνται τον θανατο διοτι δεν μπορουν να τον αναλυσουν και να τον εξηγησουν.τα βρεφη επισηε δεν γνωριζουν τον θανατο ως εννοια και για αυτο μπορουν να ζουν την ζωη ανεμελα χωρις εννοιες και φοβιες,διοτι αυτο θα τους μειωνε την επιθυμια για ζωη.οποτε οσο μεγαλωνουμε,αποκτουμε και δενομαστε με ανθρωπους,αντικειμενα,αυξα νεται και ο φοβος της απωλειας ολων αυτωνειτε απο την δικη μας πλευρα ειτε απο των αλλων.εγω πριν 10 χρονια,ενω απο μικρη ειχα παντα την εννοια του θανατου μεσα μουκαι φοβομουν το θανατο αοιστευτα,εχασα τον πατερα μου ξαφνικα....εγω που απεφευγα τις κηδειες,τα νεκροταφεια,φτυνομουν για να ξορκισω το κακο,εγω η ιδια αντιμετωπισα τετ α τετ τον κεκοιμημενο πατερα μου που ουτε καν ηθελα ποτε να το σκεφτω.μετα απο ολο αυτο το τραγικο συμβαν,ο φοβος του θανατου μειωθηκε διοτι σκεφτηκα εφοσον εχασα τον πατερα μου,φευγουν καθε μερα νεοι ανθρωποι,παιδια,οσο και να τρελλαινομαι δεμ κερδιζω απολυτως τιποτα.χανω στιγμες,μερες,μηνες απο φοβο,δεν απολαμβανω τους ανθρωπους κου και αν κατι μας διδασκει η απωλεια ειναι να λεμε οτι αγαπαμε,να δινουμε απλοχερα,να εκτιμαμε τα παντα....καθε μερα ειναι δωρο....τρεις φορες ηρθα αντιμετωπη με το θανατο προσωπικα και με λυγισε αρχικα...αλλα το εβαλα πεισμα και ειπα ο θανατος απλα ειναι ενα μεταβατικο σταδιο για οσους φευγουν οπως και η γεννηση για οσουε ερχονται.....μην βασανιζεσαι....

[Guest17012017]

^Τα ζώα καταλαβαίνουν πολύ καλά το τι είναι θάνατος, το βλέπουμε πχ στους σκύλους που ουρλιάζουν δίπλα στον αφέντη όταν αυτός πιά πεθάνει αλλά και στα ζώα που δεν ξεκολλάνε δίπλα από τον νεκρό σύντροφο τους(άπειρα τα παραδειγματα)...Ξέρουν τι είναι, τώρα το ότι δεν μπορύν να τον αναλύσουν δεν λέει και τίποτα, μήπως εμείς σαν άνθρωποι με την λογική και τις γνώσεις που έχουμε μπορούμε να πούμε το ο,τιδηποτε για τον θανατο?? Ιδέα δεν έχουμε για το τι είναι ο θάνατος, δυστυχώς ή ευτυχώς...

Τώρα θα μιλήσω ειληκρινά! Πάμε καθόλου καλά?? Γιατί στο διάολο πρέπει ένας άνθρωπος να φοβάται τον θάνατο, τι το τρομαχτικό έχει?? Ούτε οι πρώτοι θα είμαστε ούτε και οι τελευταίοι που θα δούμε τον Χαρο καταματα ή που μας θα μας βλέπουν χλωμούς σαν κουρελοπανα στο κρεβάτι του νεκροτομείου ή που θα βάλουν μέσα σε μία κάσα για να μας θάψουν(εντελώς γελοίο και βάρβαρο έθιμο κατά την γνώμη μου, προσωπικά είμαι υπέρ της αποτέφρωσης)ή που μας μπούνε σκουλήκια και εντομα μέσα στο στομάχι στο κρανίο μας και σε κάθε πιθανη γωνιά του σώματος μας για να αφήσουν μόνον τον σκελετό μας(που δεν θα θυμίζει πλέον τίποτε από εμάς)....Όλα αυτά είναι γνωστά και ΔΕΔΟΜΕΝΑ, δεν αλλάζουν που να χτυπιέσαι(εκτός αν είσαι ο Sauron και έχεις στην διαθεση σου το one ring οπότε είσαι immortal), όσο και αν κλάψεις ή αν το φιλοσοφήσεις ή και αν το επισπεύσεις θα αλλάξεις τίποτα(για μετα θανατον)?? ΟΧΙ!!ΟΧΙ ΕΙς ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ!! Για αυτό αφήστε τις ανοησίες περί φοβίας θανάτου και αποδεχθείτε το, δεν υπάρχει τίποτα πιό παρηγορητικό από την ιδέα του θανάτου...Και αυτό επειδή είναι ίσος σε όλους αλλά και γαλήνιος...Σε αντίθεση με την κωλοζωή...