20 χρονων κλεισμενος μεσα χωρις να κανω τιποτα

[solkots]

Καλησπερα παιδια... δημοσιευα κατα καιρους στο φορουμ για θεματα που ειχα με σχεσεις αυτη τη φορα ομως αισθανομαι μια γενικοτερη στεναχωρια ή δε ξερω πως να το πω... Διαβασα διαφορα αλλα θεματα και ξερω πως και το δικο μου μοιαζει λιγο πολυ με αλλα εδω μεσα. Ειμαι 20 χρονων φοιτητης αλλα το τελευταιο καιρο δεν εχω ορεξη για τιποτα,ουτε καν για μια μπιρα με φιλους.. Ειλικρινα δε ξερω τι μου συμβαινει... καθομαι ολη μερα σπιτι,παραγγελνω για να φαω,καπνιζω,ακουω μουσικη,βλεπω σειρες μεχρι αργα το βραδυ και μετα παω για υπνο... το τελευταιο καιρο αυτη ειναι πανω κατω η ζωη μου... αρκετες φορες δε βγαινω καν απ το σπιτι... αποφευγω προτασεις φιλων για εξοδο ή ακομα και καποιο παρτυ... εχω περασει κι αλλες τετοιες φασεις γενικα αλλα ποτε πριν τοσο εντονα... νιωθω λες και δε μπορω να κανω τιποτα..,γενικα στο σπιτι θα κανα και καμια ασκηση οπως βαρη ή κατι τετοιο,τα παρατησα κ αυτα τωρα... προσφατα υπηρξε ενα μπερδεμα με τα αισθηματικα μου (το ανεφερα σε αλλο θεμα αυτο) και εκτοτε απλα σκεφτομαι τι θελω απ τη ζωη μου και τι ζωη ειναι αυτη που κανω... κι ομως δε κανω τιποτα για να την αλλαξω... δεν εχω ορεξη για τιποτα.. νιωθω και μια πιεση με τις εργασιες τς σχολης και οσο πλησιαζει η εξεταστικη και δε μπορω να ανοιξω ουτε ενα βιβλιο με αγχωνει κι αυτο! να πιεσω τον εαυτο μου να βγω εξω?? δε ξερω αν το θελω... εχω να δω μερικους φιλους μου πανω απο βδομαδα...ή να μιλησουμε μαζι... νιωθω οτι σιγα σιγα με το να απορριπτω καθε προταση τους και να μενω σπιτι, τους απομακρυνω συνεχως...κι απ την αλλη σκεφτομαι αν βγω και ειμαι παλι ανορεχτος και χωρις καμια διαθεση για το οτιδηποτε...? δε ξερω τι να κανω,πρωτηη φορα νιωθω τοσο εντονα οτι σπαταλαω μερες απ τη φοιτητικη μου ζωη ασκοπα...θελω να πω, ειμαι 20 χρονων και καθομαι κλεισμενος μεσα ολη την ωρα και κανω τι? τιποτα... γιατι?? και γιατι δε μπορω να ξεφυγω απ αυτο??

[weirdthings]

Κατα καιρους το περναω και γω αυτο σε καταλαβαινω απολυτα ! Αυτον τον καιρο καπως συνερχομαι και βρισκω τον ευατο μου. Αρχισε να βγαινεις και ας νιωθεις οτι δν μπορεις,οτι θα γινεις χειροτερα κλπ τιποτα αρνητικο δεν θα συμβει ισα ισα θα νιωσεις καλυτερα και θα αρχισε να βγαινεις πιο συχνα οπως συνεβη και στην δικη μου περιπώση . ει α ερθει σε σημειο να ειμαι ολη μερα στο κρεβατι και να τριγυρναω σαν ζομπι στο σπιτι δεν ειχα ορεξη για τιποτα . Πιεσε λιγο τον ευατο σου και βγες κανε πραγματα ! Σε παρακολουθει καποιος γιατρος?

[solkots]

οχι τιποτα τετοιο... η αληθεια ειναι οτι οταν μενω μονος μου δεν ειμαι καλα συνηθως,δεν εχω ορεξη,βαριεμαι να κανω το οτιδηποτε,νιωθω στεναχωρημενος...οταν ειμαι με αλλους ειμαι αυτος που θα κανει τη περισσοτερη πλακα και που κανει τους αλλους να γελανε... πολλες φορες με κανει να σκεφτομαι αν ολο αυτο ειναι ψευτικο... αν το να κανω τους αλλους να γελανε τοσο ειναι απλα το προσωπο που θελω να τους δειχνω...γιατι το πως ειμαι μεσα στο σπιτι δε το εχει δει κανεις! αδιαφορος για τα παντα,χωρις κινητρα,χωρις διαθεση... και για αυτο ποτε κανεις δε μου εκανε καποια κουβεντα να με ρωτησει αν ειμαι καλα.. γιατι πολλοι απλα ολοι μου οι φιλοι με βλεπουν καλα... οταν μενω μονος ομως δε ξερω τι παθαινω...λες και παθαινω καταθλιψη ξαφνικα...και δε θα το κρυψω,πολλες φορες νιωθω την αναγκη να μεινω σπιτι,να μεινω μονος μου και ας νιωσω στεναχωρημενος ή οτι αλλο..

[weirdthings]

Ακριβως τα ιδια συμβαινουν και με εμενα φιλε μου ! ειμαι η πλακατζου της παρεας που εμψυχωνω και παρηγορω τους φιλους μου αλλα δεν αφηνω να κανουν το ιδιο και σε μενα γιατι απλα δεν το δειχνω ! στο σπιτι περναω και εγω τα μαρτυρια μου με την καταθλιψη και το οτι σ αρεσει να μενεις μονος σου και να βιωνεις ολα αυτα τα αρνητικα συναισθηματα ειναι συμπτωμα καταθλιψης . Θα σου προτινα να πας σε εναν ψυχολογο να σου πει μια πιο ειδικη γνωμη,μη σκεφτεις μα δεν ειμαι τρελλος κλπ εδω μεσα θα καταλαβεις οτι ο τρελος που μας παρουσιαζουν στις ταινιες τα κομικς κλπ δν υπαρχει ! Ειμαστε ολοι ανθρωποι με καποιες παραπανω ευαισθησιες . Επειδη ειμαι και εγω 19χρ δεν θελω να βλεπω τον ευατο μου κλεισμενο μεσα σε πληρη απραξια εχω αρχισει να το παλευω γιατι ο χρονος που περασε ηταν πραγματικα ενα κενο στη ζωη μου. Μην αφεθεις οπως εκανα εγω παλεψε το με εναν ψυχολογο,μιλα σε καποιον που εμπιστευεσαι..

[weirdthings]

Να συμπληρωσω οτι αισθανεσαι οταν μενεις μονος σου ξαφνικα να σε κυριευει η καταθλιψη γιατι στην ουσια εξω την καταπιεζεις και ξεσπαει στο σπιτι.

[stefamw]

Απ οτι φαινεται περνας μια δυσθυμια. Πιεζε τον εαυτο σου να βγαινεις εξω και ας μη σ'αρεσει. Οσο πιο πολυ χρονο περνας μεσα, τοσο πιο πολυ θα θελεις ασυνειδητα να μενεις μεσα και θα συνηθισεις σ'αυτη την καταταση. Εγω εχω το λογο του κοινωνικου αγχους που αποφευγω το εξω, αλλα καθε φορα που πιεζω τον εαυτο μου να βγει (και αν περασει καιρος που εχω να βγω με κυριευει τρομερο αγχος την επομενη φορα που ειναι) μετα απο μερικες εξοδους νιωθω καλυτερα και πιο ανετα.

[προσωρινάεδώ]

Καλησπερα παιδια... να ξεφυγω απ αυτο??

είναι σίγουρα κάποια κακή φάση της ζωής μας.της φοιτητικής.Είμαστε στο μεταίχμιο της ζωής.Ούτε παιδιά ούτε ενήλικες.
Ψαχνόμαστε,πονάμε,δοκιμαζό μαστε,ρισκάρουμε,και μαθαίνουμε τη ζωή.
Αρχίζεις και απομακρύνεσαι από τον κόσμο,είτε γιατί απογοητεύτηκες είτε γιατί κουράστηκες είτε κλπ θέλεις να μείνεις μόνος σου.
Οι παρέες είναι μιά φασαρία εγώ πιστεύω.Ξέρεις πόσες παρέες έχω κάνει;;;;; Ξέρεις τι μου έμεινε;;; Αναλογικά να το πάρουμε από τα 10 (τυχαίο νούμερο) άτομα,έμειναν τα 2.
Προφανώς και εσύ περνάς άσχημα,κάτι δε σε καλύπτει,ψάχνεσαι,προσπαθε ίς να βρεις το νόημα της ζωής......από την άλλη,ξέρεις τι πρέπει να κάνεις αλλά δε θες να το κάνεις ή δεν ξέρεις πώς να το κάνεις, ή δεν ξέρεις αν θα πετύχει.
Δεν ξέρω τι να κάνεις.Μάλλον καλύτερα να βγαίνεις έξω από το σπίτι κι ας είσαι και μόνος.

[ioannis2]

Έχεις επισκεφθεί ψυχολόγο?
Έχεις φίλους δλδ μια καλή παρέα με την οποία να ανταμόνεται σχεδόν καθημερινά ή οι φιλίες σου ειναι μεμονομένα άτομα με τα οποια περνανε μέρες για να ξανασυναντηθείτε?
Άμα σε πιάνει αυτή η "γενικοτερη στεναχωρια ή δε ξερω πως να το πω" τι ειναι αυτο που έρχεται πρώτα στο μυαλό σου ως η αιτία της?

[MrStreetwalker]

Φίλε μου σαν να βλέπω τον εαυτό μου είσαι. Και εγώ είμαι 20 χρονών, φοιτητής σε μια αρκετά απαιτητική σχολή και δεν υπάρχει καν διάθεση ούτε για διάβασμα ούτε για τίποτα. Όλη μέρα μέσα στο σπίτι αποβλακωμένος σε έναν υπολογιστή επειδή δεν έχω διάθεση να βγω έξω. Και όταν βγω σαν να είμαι η ψυχή της παρέας. Κανείς δεν καταλαβαίνει αν με τρώει ή με βασανίζει κάτι, αφού όλη την ώρα κάνω χαβαλέ. Νιώθω ότι και 'γώ σιγά-σιγά απομακρύνομαι από όλους και απ'όλα. Δεν γνωρίζω αν έχει γίνει κάτι και είσαι σε αυτή την κατάσταση.Τουλάχιστον εμένα μου έχουν μαζευτεί αρκετά προβλήματα τα οποία δυστηχώς δεν μπορούν και να αντιμετωπιστούν,για αυτό και έχω πέσει πάρα πολύ τον τελευταίο χρόνο. Αλλά θεωρώ πως από πάντα ήμουν μελαγχολικός. Θέλω να πιστεύω πως είναι μια φάση και θα περάσει. Πάντως όλο λέω ότι θέλω να ξεκινήσω κάποια χόμπι και ποτέ δεν το κάνω επειδή ποτέ δεν έχω όρεξη λόγω της μελαγχολίας.

[προσωρινάεδώ]

Φίλε μου σαν να βλέπω τον εαυτό μου είσαι. Και εγώ είμαι 20 χρονών, φοιτητής σε μια αρκετά απαιτητική σχολή και δεν υπάρχει καν διάθεση ούτε για διάβασμα ούτε για τίποτα. Όλη μέρα μέσα στο σπίτι αποβλακωμένος σε έναν υπολογιστή επειδή δεν έχω διάθεση να βγω έξω. Και όταν βγω σαν να είμαι η ψυχή της παρέας. Κανείς δεν καταλαβαίνει αν με τρώει ή με βασανίζει κάτι, αφού όλη την ώρα κάνω χαβαλέ. Νιώθω ότι και 'γώ σιγά-σιγά απομακρύνομαι από όλους και απ'όλα. Δεν γνωρίζω αν έχει γίνει κάτι και είσαι σε αυτή την κατάσταση.Τουλάχιστον εμένα μου έχουν μαζευτεί αρκετά προβλήματα τα οποία δυστηχώς δεν μπορούν και να αντιμετωπιστούν,για αυτό και έχω πέσει πάρα πολύ τον τελευταίο χρόνο. Αλλά θεωρώ πως από πάντα ήμουν μελαγχολικός. Θέλω να πιστεύω πως είναι μια φάση και θα περάσει. Πάντως όλο λέω ότι θέλω να ξεκινήσω κάποια χόμπι και ποτέ δεν το κάνω επειδή ποτέ δεν έχω όρεξη λόγω της μελαγχολίας.

Όλοι τα ίδια προβλήματα ρε παιδιά
Πείτε μ κι μένα που αντιμετωπίζω τα ίδια βλέπω πολύ κοσμο με τα ίδια θέματα εδώ
η φοιτητική ζωή είναι φαίνεται μια κρίση.

[Antreas MpR]

Μπορούμε και το κάνουμε...
Μας το επιτρέπουν x καταστάσεις και καιγόμαστε μπροστά στο γαμώ pco...ώρες,μέρες,μήνες...
Πριν 20 χρονια δεν μπορούσαμε να το κάνουμε...
tv=....
Αλλα το ιντερνετακι,έχει την φάση του...
Και ναι,δεν υπάρχει απάντηση,κανε αυτό,η κανε εκείνο,η πάρε εκείνα τα χάπια,μαλακίες...
Το μονο που μπορώ να πω,είναι ότι οι βδομάδες γίνονται εύκολα μήνες,και οι μήνες εύκολα χρονια...

[MrStreetwalker]

Όλοι ως φοιτητές θα περάσουν τις δύσκολες στιγμές. Το θέμα είναι αν έχουν προκύψει από κάτι τρανταχτό π.χ έναν χωρισμό ή είναι κάτι πιο βαθύ.Προσωπικά συνέχεια ακούω ότι κάποιος δεν βγαίνει επειδή είναι στις μαύρες του, αλλά διαφέρει από άτομο σε άτομο.
Καλά το ίντερνετ είναι μια τρομερή παγίδα. Ειδικά όταν τραβάς ζόρια ! Μπορείς να κάνεις τα πάντα, να ακούσεις μουσική, να δεις ταινίες, να μιλήσεις με άλλους με πλήρης ανωνυμία, γενικά να ξεχαστείς!
Το άλλο που σκέφτομαι είναι ότι θεωρητικά τώρα είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας! Ξεγνιασιά, φίλοι, τεμπελιά κ.τ.λ. Παρόλα αυτά πολλοί από εμάς είναι μες την μιζέρια και δεν χαιρόμαστε όσο θα έπρεπε αυτά τα χρόνια. Δηλαδή αν δεν περάσεις τώρα καλά, πότε;

[deleted-member30-03]

κι οταν θα νομιζεις οτι τη ξεπερασες -ας πουμε- τη κριση και θα θελησεις να επανενταχτεις, δε θα ειναι κανεις εκει για σενα. οι φιλοι σου θα σε εχουν ξεχασει γιατι νομιζαν οτι τους εγραψες, και θα παρακαλας εσυ να κανεις νεες φιλιες απλα για να ξανανιωσεις ανθρωπος και να μην εισαι μονος. ισως και να φαινεται καλυτερα ετσι, αν δε σου ταιριαζουν οι τωρινοι. μα τοτε μπορει να εχεις γινει χειροτερα και να μην αντεχεις κανεναν, εχωντας συνηθισει στη μοναξια. σκεψου τι ειναι αυτο που σου λειπει και θα εκανε το εξω ξανα ενδιαφερον. τι σου προσφερει το ιντερνετ που δε βρισκεις εξω ?

[ioannis2]

Φίλε μου σαν να βλέπω τον εαυτό μου είσαι. Και εγώ είμαι 20 χρονών, φοιτητής σε μια αρκετά απαιτητική σχολή και δεν υπάρχει καν διάθεση ούτε για διάβασμα ούτε για τίποτα. Όλη μέρα μέσα στο σπίτι αποβλακωμένος σε έναν υπολογιστή επειδή δεν έχω διάθεση να βγω έξω. Και όταν βγω σαν να είμαι η ψυχή της παρέας. Κανείς δεν καταλαβαίνει αν με τρώει ή με βασανίζει κάτι, αφού όλη την ώρα κάνω χαβαλέ. Νιώθω ότι και 'γώ σιγά-σιγά απομακρύνομαι από όλους και απ'όλα. Δεν γνωρίζω αν έχει γίνει κάτι και είσαι σε αυτή την κατάσταση.Τουλάχιστον εμένα μου έχουν μαζευτεί αρκετά προβλήματα τα οποία δυστηχώς δεν μπορούν και να αντιμετωπιστούν,για αυτό και έχω πέσει πάρα πολύ τον τελευταίο χρόνο. Αλλά θεωρώ πως από πάντα ήμουν μελαγχολικός. Θέλω να πιστεύω πως είναι μια φάση και θα περάσει. Πάντως όλο λέω ότι θέλω να ξεκινήσω κάποια χόμπι και ποτέ δεν το κάνω επειδή ποτέ δεν έχω όρεξη λόγω της μελαγχολίας.

Μηπως ο υπολογιστής σου έγινε η διέξοδος, η φυγή από το να ρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με τα προβλήματα τα οποία καθώς λες έχουν μαζευτεί? Δηλαδή παραίτηση κι όχι μορφη εξάρτησης απ τον υπολογιστη? Μονο που η αδρανεια θα έρθει να σου φορτωσει κι αλλα προβληματα, πχ ελλειπής προετοιμασία για τη σχολή και συνεπώς αποτυχίες, αφου λες πως εισαι σε μια απαιτητική σχολή. Επίσης, οι φιλοι σου σταδιακα θα χαθούν και θα ψαχνεις να τους βρεις οταν μια μερα ξυπνήσεις και νιωσεις έντονη την αναγκη της παρεας, θα ειναι λες και σε πλάκωσε ο ουρανός.
Μήπως ειναι η απογοήτευση που σε σπρώχνει να πιστευεις ότι τα προβλήματα σου δεν μπορουν να αντιμετωπιστουν? Αμα τα αναλογιστείς με λίγο αισιοδοξια και νηφαλιοτητα το συμπερασμα σου μάλλο θα να ναι διαφορετικο.

[solkots]

Χαιρετε και παλι παιδια,ειχα καιρο να μπω και διαβασα με ενδιαφερον το καθε μηνυμα. Απ τη μερια μου εχω να πω οσων αφορα μια ερωτηση που εγινε ειναι οτι εχω παρεα με παιδια που ειμαστε καθε μερα μαζι... αλλα οπως κ ο φιλος παραπανω ετσι και εγω ειμαι σε μια πολυ απαιτητικη σχολη και με αυτα τα παιδια περα απ τις ωρες του χαβαλε εχουμε περασει και πολλες ωρες κουρασης και αγχους αυτη τη περιοδο με ολο αυτα που εχουν μαζευτει πανω απ το κεφαλι μας... και με πιεζει αυτο κακα τα ψεμματα,ειμαι λιγο αραχτο στοιχειο γενιλα και οταν μαζευονται πολλες εργασιες κτλπ μπουχτιζω! ενα αυτο... επισης νομιζω οτι ενας δευτερος λογος που μιζεριαζω καθημερινα ειναι η ελλειψη καποιας σχεσης... θελω να πω ειμαι 20 χρονων φοιτητης,μεσα στα πραγματα,παρεες κτλπ και επισης δε θεωρω τον εαυτο μου ασχημο...ενα χρονο τωρα τιποτα? αναρωτιεμαι συνεχεια τι μπορει να φταιει...εγω το προκαλω? και ο χωρισμος απ τη προηγουμενη σχεση δεν ηταν ευκολο... την ειχα πολυ ψηλα τη κοπελα και τη θεωρουσα το κατι αλλο ωσπου ακουσα το χωριζουμε κ επεσα απ τα συννεφα... αυτο που θελω να πω ειναι οτι πανω κατω τους ξερω τους λογους... απλα βλεπω οτι συμβαινει γενικοτερα και αυτο που με αγχωνει εμενα προσωπικα ειναι οπως ειπατε οτι αυτα τα χρονια περνανε και νιωθω πως δε κανω τιποτα γι αυτο...δεν ειναι πως δε θελω...απλα εχω αποκτησει μια τελειως παθητικη σταση και δε κανω τιποτα λες και εχω αποδεχτει καποια ηττα, που προφανως δεν υπαρχει καν