Βοήθεια για αντιμετώπιση της έλλειψης αυτοεκτίμησης

[monosagnostos30]

Καλησπέρα σε όλους!

Πρώτη μου φορά στο forum.

Αρχικά η ερώτηση μου: Πώς θα βρω ψυχολόγο, ψυχίατρο, ομάδα υποστήριξης, για να με βοηθήσουν να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη και έλλειψη αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης που έχω τα τελευταία χρόνια;

Πιο αναλυτικά η κατάσταση μου: Τα τελευταία 4-5 χρόνια έχω χάσει την αυτοπεποίθηση μου και την αυτοεκτίμηση μου με αποτέλεσμα να έχω έντονα όλα τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Πάντα ήμουν έτσι αλλά τα τελευταία χρόνια αυτό έχει γιγαντωθεί με αποτέλεσμα να με επηρεάζει στην κοινωνική μου ζωή και στις προσωπικές μου σχέσεις (ανύπαρκτα πια και τα δύο). Το μοναδικό μου καταφύγιο, αυτό που με έκανε να ξεχνιέμαι και να αισθάνομαι και να φαίνομαι "φυσιολογικός" ήταν η δουλειά μου. Δεν ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος από αυτή, ούτε μισθολογικά ούτε δημιουργικά, αλλά με βοηθούσε να έχω μία υποτυπώδη κοινωνική ζωή, επικοινωνία με άλλους ανθρώπους, και κυρίως με "βοηθούσε" να "κρύβω" όλα αυτά τα προβλήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης που είχα και να μην ασχολούμαι με αυτά. Φυσικά όπως καταλαβαίνετε, με το να τα αγνοώ αυτά συνέχισαν να υπάρχουν και να γιγαντώνονται, με αποτέλεσμα σταδιακά να γίνομαι όλο και πιο απόμακρος και να κλείνομαι στον εαυτό μου.

Τον τελευταίο χρόνο είμαι άνεργος. Πια δεν μπορώ να κρύψω πουθενά το πρόβλημα της έλλειψης αυτοπεποίθησης και έχω πολύ χρόνο να το σκέφτομαι συνέχεια χωρίς να μπορώ το αντιμετωπίσω. Η κοινωνική μου ζωή έχει εξαφανιστεί, έχω χάσει την όρεξη για οτιδήποτε με ευχαριστούσε, αποφεύγω να μιλήσω με παλιούς μου φίλους ή γνωστούς γιατί ντρέπομαι να με δουν έτσι, αισθάνομαι συνέχεια κουρασμένος χωρίς ενέργεια. Όσο περνάει ο καιρός τόσο αισθάνομαι τα πράγματα να γίνονται χειρότερα, η αυτοεκτίμηση μου έχει εξαφανιστεί πλήρως με αποτέλεσμα να είναι πια πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αποκτήσω ξανά μία υποτυπώδη κοινωνική ζωή ή δουλειά (ποιος θα ήθελε να κάνει παρέα ή να προσλάβει στην δουλειά του έναν που δεν πιστεύει στον εαυτό του και αισθάνεται ότι είναι ο χειρότερος από όλους, και φυσικά ποια θα κοίταζε ή θα καθόταν να της μιλήσει κάποιος που δεν έχει ούτε λίγο αυτοπεποίθηση).

Επειδή λοιπόν αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο χειρότερο μου σημείο τα τελευταία χρόνια, χωρίς την δυνατότητα να το αλλάξω αυτό μόνος μου, ζητώ την βοήθεια σας για το πώς θα βρω έναν ειδικό να με βοηθήσει.

Ψυχολόγος, ψυχίατρος, ομάδα υποστήριξης, τηλεφωνική γραμμή για συμβουλές, οτιδήποτε! Δεν το έχω ξανακάνει αυτό οπότε δεν γνωρίζω που θα πρέπει να αναζητήσω βοήθεια και πόσο αυτή θα κοστίσει.

Δεν μπορώ άλλο να κρατήσω αυτές τις σκέψεις στον εαυτό μου και θέλω να εξωτερικευτώ σε κάποιον που θα κάτσει να με ακούσει και θα με συμβουλέψει σωστά ώστε να αποκτήσω επιτέλους την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν καλύτερα.

Ευχαριστώ!

[christos78]

https://www.facebook.com/ELEFTHERIPTOSI an meneis thessaloniki gia a8hna dn gnwrizw kati.

[monosagnostos30]

Σε ευχαριστώ για την απάντηση.

Από Αθήνα είμαι.

[Gamer85]

Σε ευχαριστώ για την απάντηση.

Από Αθήνα είμαι.

Εάν εισαι ανεργος και δεν εχεις την οικονομικη δυνατοτητα να πληρωνεις για ιδιωτικούς ψυχολόγους, μπορεις να απευθυνθείς στο ΚΨΥ της Αθηνας που είναι δωρεαν. Αλλα να ξερεις παντως ότι δεν εισαι ο μονος που εχει πολύ χαμηλη αυτοεκτιμηση. Πολλοι ανθρωποι υποφερουν από αυτό και ας μην το δειχνουν.
Η οικογενεια σου δεν μπορει να σε στηριξει καπως ?

[monosagnostos30]

Σε ευχαριστώ για την απάντηση.

Το ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Και όπως είπα πάντα είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αλλά τώρα έχω φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να κάνω ούτε μία καλή σκέψη για τον εαυτό μου. Και ακόμα και αν κάποιος μου πει κάτι καλό εγώ να πιστεύω ότι με κοροϊδεύει γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πια καλό για εμένα. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου και είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω με παλιούς μου φίλους και αδύνατο να κάνω νέες παρέες, να βγω έξω, να διασκεδάσω ή να μιλήσω σε γυναίκα. Και φυσικά με τόση χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι αδύνατο να βρω ξανά δουλειά.

Με έχουν στηρίξει αρκετά και συνεχίζουν να με στηρίζουν. Αλλά δεν μπορώ να τους φορτώνω συνέχεια με τα προβλήματα μου. Και στην ηλικία που είμαι θα έπρεπε να είμαι εγώ αυτός που θα τους στηρίζω, να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου και να μένω μόνος, να έχω την δουλειά μου, τις παρέες μου και την σχέση μου. Πράγματα δηλαδή που φοβάμαι δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω γιατί κάθε μέρα που περνάει αισθάνομαι όλο και πιο άχρηστος.

Θέλω να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Δεν θέλω να είμαι συνέχεια ένα βάρος και ένα πρόβλημα. Δεν μου το έχουν πει ποτέ ούτε μου το έχουν δείξει αλλά εξαιτίας της χαμηλής μου αυτοεκτίμησης έτσι αισθάνομαι. Ακόμα και αν ένας φίλος μου μου ζητήσει να κάνουμε παρέα αισθάνομαι ότι μου το λέει γιατί με λυπάται και όχι γιατί είμαι ευχάριστος. Για αυτό ζητάω έναν ειδικό να με βοηθήσει να το ξεπεράσω.

[Gamer85]

Σε ευχαριστώ για την απάντηση.

Με έχουν στηρίξει αρκετά και συνεχίζουν να με στηρίζουν. Αλλά δεν μπορώ να τους φορτώνω συνέχεια με τα προβλήματα μου. Και στην ηλικία που είμαι θα έπρεπε να είμαι εγώ αυτός που θα τους στηρίζω, να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου και να μένω μόνος, να έχω την δουλειά μου, τις παρέες μου και την σχέση μου. Πράγματα δηλαδή που φοβάμαι δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω γιατί κάθε μέρα που περνάει αισθάνομαι όλο και πιο άχρηστος.

Ξερεις κατι? Αυτά τα πρεπει πολλες φορες μας αγχωνουν ακομα περισσοτερο και στο τελος γιατι ακριβως περιμενουμε πολλα απτον εαυτο μας, καταληγουμε να μην κανουμε τιποτα. Πρεπει στα 30 να εχω ηδη μια καλη δουλεια, πρεπει να μπορω να βγαζω πολλα λεφτα κ να στηρίζω τους δικους μου, πρεπει να κανω καποια στιγμη οικογενεια και παει λεγοντας. Το θεμα είναι στην παρουσα φαση τι μπορεις εσυ να κανεις με τις συνθηκες που εχεις τωρα. Στην αρχη μπορει να μην καταφέρνεις και πολλα αλλα βαζοντας μικρους ΕΦΙΚΤΟΥς στοχους να βγεις απτον φαυλο κυκλο που σε βασανιζει και να αρχισεις να αποκτας αυτοπεποιθηση. Πριν καμποσο καιρο ειχα δημοσιευσει και εγω αναλογο θεμα με το δικο σου και εκεινοι που μου απαντησαν με βοηθησαν αρκετα! Ριξε μια ματια αν θες... http://www.e-psychology.gr/forum/sho...�ηση-του

[monosagnostos30]

Διάβασα το θέμα σου και τις συμβουλές που σου έδωσαν.

Συμφωνώ ότι τα πολλά "πρέπει" μας κάνουν δυστυχισμένους. Δυστυχώς σε μικρότερη ηλικία πίεσα πολύ τον εαυτό μου με πολλούς στόχους και τώρα αυτό μου έχει βγει σε χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Αισθάνομαι άχρηστος για τις αποτυχίες του παρελθόντος και αυτό τώρα με δυσκολεύει να κάνω το οτιδήποτε.

Έχω αρχίσει εδώ και αρκετό καιρό να βάζω μικρούς εύκολους στόχους. Να γυμνάζομαι, να χάσω κιλά, να προσέχω τον εαυτό μου, να βγαίνω έξω, να μιλάω με φίλους, κτλ. Δεν ξέρω αν βοηθάει. Έχω αρχίσει πια να βλέπω σαν αγγαρεία τα πράγματα που άλλοι τα κάνουν χωρίς να τα σκέφτονται και τα ευχαριστιούνται. Και παρόλο που πέτυχα κάποιους από αυτούς τους μικρούς εύκολους στόχους (γυμναστική, κιλά) συνεχίζομαι να αισθάνομαι άχρηστος. Αισθάνομαι ότι δεν μου αξίζει καμία επιβράβευση.

Επίσης εσένα αυτή η έλλειψη αυτοπεποίθησης σου βγαίνει να ζητάς συνέχεια επιβεβαίωση και να φλερτάρεις. Σε εμένα μου βγαίνει στο να κλείνομαι συνέχεια στον εαυτό μου. Αν μπορούσαμε να συναντηθούμε κάπου στην μέση θα ήταν καλύτερα και για τους δύο!

[Macgyver]

H εννοια της αυτοεκτιμησης ειναι προβληματικη . Γιατι προσπαθεις να αξιολογησεις τον εαυτο , πραμα που φυσικα δεν μπορει να γινει με ακριβεια . Ποια ειναι επομενως η υγιης εναλλακτικη στην αυτοεκτιμηση ? η απαντησηειναι η αυτοαποδοχη . . Οταν αποδεχτεις οτι εισαι ενα συνθετο , μοναδικο , επιρρεπες σε σφαλματα ανθρωπινο πλασμα που δεν μπορει ναξιολογηθει γενικα , αλλα μονονμ σε επιμερους τομεις . Τι συμβαινει ομως οταν προσπαθειςνα αξιολογησεις τον εαυτο σου ? Ο μονος τροπος ειναι κανοντας την αυτοεκτιμηση ανευ ορων ( αμεροληπτα ). Αξιολογωντας σταθερες παραμετρους της ζωης , οπως για παραδειγμα , το γεγονος οτι εισαι θνητος , επιρρεπης σε λαθη κ μοναδικος - κ κρινοντας σε απο θετικη σκοπια . Το βασικο προβλημα με την αυτοεκτιμηση ειναι οταν προκυπτει βασει ορων , πχ εχω αξια εφοσον ειμαι επιτυχημενος , αγαπητος κτλ. κτλ. . Απο τη στιγμη που θετεις τετοιυς ορους η ισορροπια σου θα διαταρασσεται οταν δεν τους πετυχαινεις - αλλα ακομα κι οταν τους πετυχαινεις θα εχεις τον φοβο μηπως δεν τους ξαναπετυχεις .
Κ κατι τελευταιο . Φοβασαι την απορριψη ? θα εκπλαγεις οταν διαπιστωσεις οτι φοβασαι περισσοτερο την αυτοαπορριψη απ την απορριψη των αλλων . Γιατι αν ησουν αποδεκτος στα δικα σου ματια , θα σενοιαζε η απορριψη των αλλων ????

[monosagnostos30]

Σε ευχαριστώ για την απάντηση.

Συμφωνώ μαζί σου. Όπως φάνηκε από αυτά που είπα πριν αιτία της χαμηλής μου αυτοεκτίμησης ίσως είναι ότι δεν αποδέχομαι τον εαυτό μου. Δεν μου αρέσει αυτός που είμαι και είμαι πάντα ο πρώτος και μερικές φορές ο μοναδικός που θα με κρίνει αρνητικά. Την απόρριψη από τους άλλους δεν την φοβάμαι τόσο γιατί συνήθως εγώ είμαι που θα απορρίψω τον εαυτό μου. Και όταν έχω πρώτα εγώ απορρίψει τον εαυτό μου μοιραία θα ακολουθήσει η απόρριψη από τους άλλους γιατί κανείς δεν θέλει κάποιον που έχει τόσο χαμηλή ιδέα για τον εαυτό του.

Και αυτή η αυτοαπόρριψη και η έλλειψη αυτοαποδοχής με κάνει αν κλείνομαι στον εαυτό μου. Απομακρύνομαι από τους φίλους μου γιατί δεν πιστεύω ότι είμαι ευχάριστος, δεν έχω σχέση και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αποκτήσω γιατί πριν της μιλήσω έχω ήδη απορρίψει τον εαυτό μου, κτλ. Και προσπαθώ γενικά, πχ στην δουλειά, να κερδίσω την αποδοχή των άλλων για να κρατήσω λίγη αυτοεκτίμηση. Αλλά όσο το κάνω αυτό κουράζομαι πολύ και ότι επιτυχία έχω δεν με ικανοποιεί και όποια αποτυχία με ρίχνει ακόμα περισσότερο. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Αυτό όμως πώς αλλάζει;

Αυτό με ανησυχεί. Ξέρω τι κάνω λάθος αλλά δεν ξέρω πώς μπορώ να το αλλάξω.

[Macgyver]

Mανο , αν διαβασεις πολυ προσεκτικα το κειμενο μου , η απαντηση βρισκεται μεσα . Κανεις δεν μπορει να σε απορριψει χωρις την συγκαταθεση σου . Δεν μπορουμε δυστυχως ναλλαξουμε τον εαυτο μας , αλλα μπορουμε να βελτιωσουμε συγκεκριμενα στοιχεια του εαυτου μας . Εμφανως συγκατατιθεσαι στην απορριψη . Και αυτο που πιστευουμε για τον εαυτο μας , το ' ακτινοβολουμε ' στους αλλους . Θα επιχειρησω να δωσω μια ακομα απαντηση .
Λες οτι πιστευεις οτι δεν εισαι αγαπητος . Το προβλημα βρισκεται στην σχεση με τον εαυτο σου , οχι στην γνωμη των αλλων για σενα ( επαναλαμβανω ) . Οταν αρχισεις να αποδεχεσαι τον εαυτο σου σαν ενα ανθρωπινο πλασμα , επιρρεπες στα λαθη , με αναμεικτα καλα ,κακα κ ουδετερα στοιχεια , θα καταλαβεις οτι οι αλλοι μπορουν να σε αγαπησουν .
Να προσθεσω οτι το αγχος αυξανει το αισθημα της απειλης , το οποιο με την σειρα του προκαλει μεγαλυτερο αγχος . Δλδ εχεις εγκλωβιστει σε εναν φαυλο κυκλο , κ η εξοδος ειναι καπου μπροστα σου , αλλα εσυ περιστρεφεσαι γυρω απο τον εαυτο σου .
Αλλωστε , για να γενικευσω το πραμα , στηνζωη , δεν υπαρχουν νικητες η χαμενοι . Υπαρχουν μονο ανθρωποι που κερδιζουν αλλου και χανουν αλλου . Μην κατηγοριοποιεις τον εαυτο σου η τους αλλους με βαση νικες η ηττες .
Επισης , με την σταση σου , υπενθυμιζεις στον εαυτο σου , ποσο αβοηθητος εισαι ( ολοι δεν ειμαστε ?)
Παντως πιστευω οτι η αποτυχια εχει πολυ μεγαλυτερο ενδιαφερον απ την επιτυχια , γιατι σου διδασκει περισσοτερα πραματα .

[Gamer85]

Παντως πιστευω οτι η αποτυχια εχει πολυ μεγαλυτερο ενδιαφερον απ την επιτυχια , γιατι σου διδασκει περισσοτερα πραματα .

Ναι αλλα όλα με μετρο .

[JohnT]

Τοσο συνηθισμενο και ταυτοχρονα τοσο μεγαλο και βασανιστικο θεμα. Καπου στα ιδια κι εγω με την αυτοπεποιθηση και την αυτοεκτιμηση μου. Περασα ασχημες καταστασεις απο παιδι και ισως ειμαι εγω πολυ αυστηρος με τον εαυτο μου και καταληγω να εχω μηδεν αυτοπεποιθηση. Και το θεμα μου ειναι οτι εχω καταφερει πραγματα στη ζωη μου μεχρι τωρα. Ειμαι 24 εχω μεταπτυχιακο, εχω καλη δουλεια και ειμαι απολυτος ανεξαρτητος και αυταρκης απο τα 23 μου. Αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση στο μηδεν ομως. Γι αυτο σου λεω μεσα μας ειναι ολα οσα μας βασανιζουν και δε θα φυγουν ουτε με επιτυχιες ουτε με υλικα αγαθα. Μονο με δουλεια σκληρη και εδωτερικη με τον εαυτο μας θα μπορουσε αν μπορεσουμε να σταθουμε στα ποδια μας καποτε.

[monosagnostos30]

Δεν είναι Μάνος, είναι Monos kai Agnostos!

Ευχαριστώ ξανά για την απάντηση.

Το ξέρω ότι πρέπει να αποδεχθώ τον εαυτό μου. Όπως είμαι, με τα θετικά μου και τα αρνητικά μου. Γιατί όλοι έχουν θετικά και αρνητικά. Και αφού τον αποδεχθώ εγώ θα με αποδεχθούν και οι άλλοι και θα μπορέσω να αρχίσω να βελτιώνομαι.

Αυτό όμως το πρώτο βήμα είναι τόσο δύσκολο.
Δεν μπορώ να κάνω πια καλές σκέψεις για εμένα.
Δεν πιστεύω ότι έχω θετικά.
Και μόνος μου, χωρίς να κάνουν κάτι οι άλλοι ρίχνω τον εαυτό μου.

Προσποιούμαι, καθημερινά, ότι δεν έχω τόσο χαμηλή ιδέα για τον εαυτό μου.
Αλλά είναι πολύ κουραστικό. Και ζω πάντα με την αγωνία ότι οι άλλοι θα το ανακαλύψουν πόσο κακή ιδέα έχω για τον εαυτό μου και θα απομακρυνθούν.
Αλλά τελικά από αυτό το άγχος που μου δημιουργείται απομακρύνομαι εγώ και κλείνομαι σε εμένα γιατί ντρέπομαι για εμένα.
Και ο κύκλος συνεχίζει.

Για αυτό αναζητώ κάποιον ειδικό. Αλλά ξέρω ότι δεν γίνονται και θαύματα.

[monosagnostos30]

Ευχαριστώ για την απάντηση JohnT.

Εσύ έχεις αυτές τις επιτυχίες και έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Εγώ που δεν τις έχω και δεν θα τις αποκτήσω ποτέ, πώς να αυξήσω την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση μου;

Πάντα είχα αυτό το πρόβλημα. Και ο τρόπος που είχα βρει για να το αντιμετωπίζω ήταν να βάζω στόχους και να τους πραγματοποιώ. Ήταν το φάρμακο μου.

Αλλά όσο πέρναγε ο καιρός η ικανοποίηση που έπαιρνα από τις επιτυχίες μου γινόταν όλο και πιο μικρή και η απογοήτευση από τις αποτυχίες μου μεγαλύτερη.

Και για να το αντιμετωπίσω έβαζα όλο και πιο δύσκολους στόχους. Και για να τους επιτύχω κουραζόμουν και ξέχασα τι σημαίνει ελεύθερος χρόνος. Να περνάς χρόνο με φίλους, με παρέες και να αναζητείς σχέση και να περνάς χρόνο μαζί της. Τα ξέχασα όλα αυτά. Τα στέρησα από τον εαυτό μου. Κλείστηκα στον εαυτό μου προσπαθώντας να γίνω καλύτερος.

Αλλά πιέστηκα πολύ και απέτυχα στους στόχους μου γιατί από την αρχή ήταν πολύ δύσκολοι και φιλόδοξοι. Και τώρα έχω χάσει τις περισσότερες παρέες μου και δεν έχω θάρρος πια να μιλήσω σε γυναίκα γιατί πιστεύω ότι είμαι ένας άχρηστος.

Το φάρμακο που είχα, να βάζω στόχους και να τους πραγματοποιώ, σταμάτησε να δουλεύει και με παγίδεψε. Τώρα δεν ξέρω άλλο τρόπο για να αποδεχθώ τον εαυτό μου και να αυξήσω την ικανοποίηση μου και την αυτοεκτίμηση μου που έχουν φτάσει πια στο μηδέν.

Αν έμαθα κάτι από όλα αυτά είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να πιέζουμε τον εαυτό μας περισσότερο από τα όρια.
Και πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε και να μην τα πετάμε όλα για να κυνηγήσουμε κάτι που από την αρχή φαίνεται αδύνατο.
Και ότι οι παρέες, οι φίλοι και οι σχέσεις είναι το πιο σημαντικό στην ζωή. Τα πράγματα δηλαδή που θυσίασα.
Και ότι μόνο αν έχεις πλήρη κοινωνική ζωή (φίλους και σχέση) μπορείς να επιτύχεις πράγματα και να απολαύσεις την χαρά της επιτυχίας.
Γιατί την χαρά σου πρέπει να την μοιράζεσαι.

[Macgyver]

Ναι αλλα όλα με μετρο .

Πως μπορεις να βαλεις μετρο στην αποτυχια , οιδιποκοπελα ? πες , για να σταματησω να κανω λαθη , οχι αλλα λαθη ( η καρβουνο )