Μου είναι δύσκολο και μόνο να εξωτερικεύσω αυτά που σκέφτομαι και ίσως αυτό το forum να είναι το κατάλληλο μέρος γι αυτόν τον σκοπό. Εν συντομία , είμαι ελεύθερος επαγγελματίας τα τελευταία 7 χρόνια και κοντεύω τα 34 . Η κρίση όπως και τους πιο πολλούς δεν μας άφησε ανεπηρέαστους με αποτέλεσμα να είμαι στα πρόθυρα να χάσω την επιχείρηση μου που με πάρα πολύ κόπο συντηρώ και χρέη είναι το μόνο απτό αποτέλεσμα όλων τον προσπαθειών μου. Αναγκάστηκα λόγο οικονομικών δυσκολιών να μείνω με τους γονείς μου , μετά από 15 χρόνια αυτονομίας . Τα τελευταία χρόνια βιώνω μια κατάσταση απομόνωσης και στρες , δεν μπορώ να δώ άνθρωπο, να επικοινωνήσω τίποτα κυρίως λόγο της καθημερινότητας μου και την συναναστροφής μου με πάρα πολύ και απαιτητικό κόσμο (πελάτες). Έδιωξα ή απώθησα όλα τα κοντινά μου πρόσωπα και φίλους γιατί η συνύπαρξη μαζί τους μου έχει γίνει δύσκολη, περίεργο συναίσθημα του να πνίγεσαι να θές να μείνεις μόνος σου να σε αφήσουν όλοι ήσυχο, να σταματήσει το τηλέφωνο να κτυπάει και εσύ να θέλεις να βρεθείς σε ενα περιβάλλον απραξίας και σιωπής. Φυσικά και η προσωπικές μου σχέσεις όσο αφορά τις γυναίκες είναι μηδενικές καθ'οτι είμαι μόνος τα τελευταία 3 χρόνια και με προοπτική για ακόμα περισσότερα. Ίσως το γεγονός οτι ζώ και δραστηριοποιούμαι σε μια μικρή πόλη να έχει παίξει κ αυτο τον ρόλο του..ίσως. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω , νιώθω το βάρος της απόλυτης αποτυχίας να με τραβάει κάτω χωρίς πραγματικά να έχω την δύναμη να κάνω κάτι ή να αλλάξω κάτι. Δέν κοιμάμαι καλά πλέον, δεν σκέφτομαι καθαρά και το μόνο που νιώθω είναι ενα τεράστιο βάρος στο στήθος και σαν να έχει πέσει ένας τόνος επάνω μου, στερώντας μου την βούληση του να ζήσω ή να κάνω πράγματα σαν ένα φυσιολογικό άτομο χωρίς αυτή η θλίψη και το πέσιμο να με κρατάει με μόνη καθημερινή μου επιθυμία κ σκοπό, να την βγάλω καθαρή χωρίς νεύρα κ να πάω να κρυφτώ σε αυτό το 3χ3 δωμάτιο. Νιώθω μόνος παρότι μπορεί να βρίσκομαι με άλλους στον ίδιο χώρο, μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παραμιλάει χωρίς να έχω πλήρη συναίσθηση του τι λέω. Δεν είμαι χρήστης ουσιών ούτε αλκοόλ πρέπει να το επισημάνω. Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και με σιχαίνομαι , χαλιέμαι το "δεν μου αρέσω" μπορεί να το ισχυριστεί κάποιος εύκολα, το σιχαίνομαι και "ξενερώνω" είναι κάπως διαφορετικό. Ένα στρογγυλό μηδέν σε όλα χωρίς καμία υπερβολή, χωρίς φιλοδοξία , χωρίς τίποτα. Είναι σαν να επιπλέω , κουρασμένος , χωρίς την θέληση να κολυμπήσω παρά μόνο να κλείσω τα μάτια και να αφεθώ.