Το ξέρω πως γράφω μετά απο αρκετές μέρες αλλά κάθε μερα προσπαθώ να δω τι γίνεται και να τα λύσω. Έχω σκεφτεί πολλά πράγματα και επιτέλους μπόρεσα και μίλησα μαζί της για κάποια πράγματα. Εμ, αρχικά να πω πως όταν είμαστε μαζί, όταν βρισκόμαστε το πρωτο 10λεπτο είναι σαν το πρωτο ραντεβού που δεν μιλάει κανένας και μετα ζεστενει η ατμόσφαιρα και είμαστε πολυ όμορφα. Το πρόβλημα είναι οταν είμαστε σπίτια. Βασικά οτιδήποτε κάνω, το παραμικρό που μπορεί να την ενοχλήσει λίιιιιιγο τσιτώνεται και νευριάζει. Δηλαδή με το παραμικρό ερέθισμα γίνεται τούρκος και το κατανοεί. Επίσης κατανοεί πως είναι υπερβολικό και δεν ξέρει γιατί συμβαίνει. Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι δίπλα της γιατί κάθεόμορφο μνμ το αγγνοεί, δεν το σχολιάζει, κάθε φορα που παίρνω τηλεφωνο λέει "δεν έχω τι αν σου πω" και δεν μιλάει καθόλου, κάθε φορά που μι΄λάμε με chat είναι 100% ψυχρή. Κάποια στιγμή δεν αντέχω και εγώ θέλω να νιώθω κάτι ζεστό. Οπότε όταν προσπαθώ να την πλησιάσω με διώχνει η μιλάει ψυχρά. Απο εκεί και περα, υπάρχουν και οι άκυρες στιγμές που μου στε΄λνει 3-4 μνμ μαζί για το τι κανει τώρα , αστεία, του τυπου μην πιείς μόνος το ποτο περίμενε με κτλ ακριβώς αυτα που ήθελα...αυτές είναι οι μόνες ανάσες για μένα και είναι 1 2 στιγμές φορά την εβδομάδα περίπου. Δεν ξέρω αν έχετε να σχολιάσετε κάτι πάνω σε αυτά...ξεκίνισα να έχω και συζήτηση με έναν ψυχολόγο...