Ματαιότητα...

**grigoriskal** · 07-07-2014, 08:31

Γεια σας! Ειναι 8:30 το πρωι και εγω ξενυχταω ολο το βραδυ στον υπολογιστη αφου δεν εχω και τι αλλο να κανω και βιωνω το ξημερωμα... Ειμαι ο Γρηγορης 18 χρονων πλεον. Τελειωσα το σχολειο αφου εδωσα πανελληνιες και πηγα αρκετα καλα αν και δεν περασα ψυχολογια που ηθελα. Γενικα με τους βαθμους δεν εχω ιδιαιτερο προβλημα ουτε με το σχολειο! Το προβλημα μου ειναι φιλια, σχεσεις και η ζωη γενικοτερα! Απο τοτε που τελειωσα (με πολυ χαρα μετα απο πολλη κουραση) πιστευα οτι προβλεπεται ενα τελειο καλοκαιρι, μια τελεια ζωη αλλα δεν.... Εχω προβληματα με τους γονεις και μενω με τη γιαγια μου απο παιδι και συνεχιζονται οι συγκρουσεις με τον πατερα μου τον οποιο μισω θανασιμα, ειμαι γκει (οποιος εχει προβλημα με αυτο μην μπει στον κοπο να σχολιασει. Δεν θελω ρατσισμο!) που αυτο σημαινει οτι εχω ακομα λιγοτερες πιθανοτητες να βρω αυτο που ψαχνω και ταυτοχρονα δεν εχω σταθερες κολλητο-φιλιες! Αυτη τη στιγμη που μιλαμε δεν εχω εναν ανθρωπο να μιλησω! Βασικα μιλαω με μια κοπελα απο αλλη πολη εδω κ 3 χρονια αλλα δεν με καταλαβαινει! Ολο στην ειρωνεια ειναι και τελικα καταληγω να κλεινομαι περισσοτερο στον εαυτο μου μετα! Πηγαινα σε ψυχολογο για 2 χρονια (με εκπτωση φυσικα γιατι επιπλεον εχουμε και πολλα οικονομικα προβληματα εγω με την γιαγια μου και εναν καφρο πατερα που κοιταει μονο την παρτη του) και τελος παντων με βοηθησε αρκετα η γυναικα καθως γνωριζω πλεον οτι αν δεν ειχα παρει τη βοηθεια της τωρα θα ειχα αυτοκτονησει καθως ειχα τασεις. Αυτη λοιπον στις συζητησεις μας μου ελεγε οτι φταιω εγω κ οτι ισως δεν ειμαι αληθινος και υποκρινομαι αφου για χρονια υποκρινομουν και μου ειπε οτι οι ανθρωποι συχαινονται την υποκρισια και ζητανε αληθινους ανθρωπους γυρω τους! Το θεμα με εμενα ειναι οτι δεν ξερω ποιο προσωπο μου ειναι το αληθινο! Αλλιως ειμαι με τον εαυτο μου, αλλιως με τη γιαγια μου, αλλιως με τους γονεις, αλλιως με φιλους/γνωστους... Γενικα το προβλημα μου ειναι οτι μεσα σε ολη αυτη τη δυστυχια και τη μιζερια ψαχνω παντα κατι που δεν ερχεται ειτε σε φιλους ειτε σε γκομενους-σχεσεις... Καλα απο τους δευτερους εχω φαει μεγαλη απογοητευση. Ειμαι γραμμενος σε ενα site εδω κ 2 χρονια ψαχνοντας σχεσεις κ.λ.π. Εχω βγει με καποιους κ με καποιους εχω κανει κατι αλλα ποτε δεν ικανοποιουμαι απο τιποτα... Και φυσικα εχω φαει πολλες χυλοπιτες απο 'κει μεσα. Γενικα εχω ενα θεματακι με την εμφανιση μου. Ωρες ωρες λεω θα γινω μαναρι και θα τους δειξω εγω (σαν εκδικηση ενα πραγμα) αλλα μετα καταλαβαινω οτι ετσι ειναι ο κοσμος πλεον... Τα παντα επιφανειακα. Ολοι κρινουν μονο εμφανιση και οχι ουσια.. Αν εχεις τελεια εμφανιση, λεφτα και στυλ σου ανοιγουν οι πορτες διαπλατα. Εγω αυτο βλεπω και απογοητευομαι καθημερινα απο τη ζωη. Οι ιδιοι και οι ιδιοι! Κανεις δεν με καταλαβαινει! Ουτε καν εγω δεν με καταλαβαινω! Και το μονο που ψαχνω να αλλαξει η μονοτονια της ζωης μου, να μπει λιγο χρωμα! Τα παντα πλεον κρινονται με τα likes. Υπαρχει παντου ανταγωνισμος. Γενικα η ζωη μου δεν ειναι συναρπαστικη. Τοσα χρονια ολο τα ιδια και τα ιδια! Απο τη μονη αλλαγη που ελπιζω να νιωσω λιγο πραγματικα ευτυχισμενος ειναι απο το γεγονος οτι θα παω φοιτητης... Εγω γενικα προσπαθω παντα να ειμαι ευγενικος και στα καινουργια ατομα στις παρεες αλλα το μονο που καταφερνω ειναι να με συζητανε και να με κραζουν για την "γκεουλιστικη" φωνη μου! Οσο για το site και εκει μιλαω ευγενικα αλλα ειναι οτι να'ναι! Ολοι ειναι χυμα, τους δειχνεις φωτογραφια δεν σου δειχνουν, τους μιλας δεν σου μιλανε! Γιατι να ελπιζω λοιπον οτι θα αλλαξει κατι εστω και ως φοιτητης; Γενικως δεν βλεπω φως στον οριζοντα. Απο πιο παλια αλλα και τωρα πιστευα οτι η αποτυχια σε θεμα σχεση, φιλια, αγαπη, εμφανιση, οικογενεια παντου με ακολουθει! Τι να κανω για να φυγει αυτη η αισθηση του ανεκπληρωτου που νιωθω συνεχεια; Ειμαι πολυ psycho! Εκει που ειμαι σπιτι ηρεμα, σκεφτομαι ολα αυτα και 1000 αλλα πραγματα και η διαθεση μου αλλαζει και πεφτω σε καταθλιψη ή νευρα! Ωρες ωρες θελω να ουρλιαξω μεχρι να κλεισει η φωνη μου. Πνιγομαι!! Μου φαινονται πλεον ολα ματαια!!! Οποιος το διαβασε οοοοολο αυτο και τον κουρασα χιλια συγνωμη, πολυλογω! Αν εβγαλες ακρη εσυ που το διαβασες και θελεις να δωσεις καποια συμβουλη θα χαρω και μονο για τον κοπο σου. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

**giorgos2008** · 07-07-2014, 18:01

Φιλε Γρηγορη,μολις διαβασα το αρθρο σου.πιστεψε με,συγκινηθηκα.μην απογοητευεσε ομως.μην περιμενεις πολλα.δυστυχως,η κοινωνια μας,-ες[οχι ολες],ακομα ειναι πολυ πισω,,,υπομονη φιλε μου.δεν ξερω τι αλλο να σου γραψω.καποιοι αλλοι εδω μεσα ισως ειναι ποιο ειδικοι και να παρεις απαντησεις που θα σε βοηθησουν.καλη τυχη φιλε μου και καλη συνεχεια!

**ΓΑΤΑ** · 07-07-2014, 18:23

Γρηγόρη είσαι 18 χρόνων. Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου για να φτιάξεις τα πράγματα όπως θες. Θέλει όμως υπομονή και επιμονή. Και πολλή δύναμη. Μην το βάζεις κάτω. Όλοι δοκιμαζόμαστε καθημερινά και προσπαθούμε να κερδίσουμε κάτι καλύτερο. Δεν είσαι ο μόνος που αντιμετωπίζει προβλήματα. Δες το σαν πρόκληση και εσύ θα αποφασίσεις αν θα λυγίσεις ή αν θα πεισματώσεις και κερδίσεις.

**Deleted-member-18-05-2015** · 07-07-2014, 18:50

Εχεις εστιασει μονο στο κομματι του σεξουαλικου προσανατολισμου σου και το εχεις βαλει σαν συστατικο σε ολες τις διαπροσωπικες σου σχεσεις νομιζω..Οι πορτες μιας φιλιας δεν θα ανοιξουν απο την εμφανιση σου ή τα λεφτα σου.
Ξεχωρισε λιγο την καθε σχεση.

**grigoriskal** · 07-07-2014, 18:56

Και εγω απο αυτο ελπιζω να αλλαξω τοπο διαμονης... Ισως στο μελλον αν πηγαινα να ζησω σε μια ξενη χωρα εκει το περιβαλλον να μου ταιριαζε καλυτερα... Τελος παντων σε ευχαριστω πολυ και μονο για το ενδιαφερον σου! Μου εδωσες κουραγιο! :)

**grigoriskal** · 07-07-2014, 18:58

Γεια σου! Εχεις δικιο!! Προσπαθω να μην το βαλω κατω και ποτε δεν παυω να ελπιζω οσο και αν απογοητευομαι.. αλλιως αν δεν εχω ελπιδες τωρα πια για κατι καλυτερο δεν μου μενει τιποτα αλλο!

**grigoriskal** · 07-07-2014, 18:59

Καλησπερα! Εχεις δικιο! Πραγματικα με επηρεαζει αρκετα! Σαν να βαζω ενα φρενο και εγω εκει που δεν το καταλαβαινω... Τελος παντων σε ευχαριστω που μπηκες στον κοπο να βοηθησεις φιλε μου! :)

**grigoriskal** · 12-07-2014, 05:19

Το κακο ειναι οτι οσο και αν προσπαθω η αρνητικοτητα στην ζωη μου παραμενει... Η κατασταση με τους γονεις μου και τη μανα μου που περνει ψυχοφαρμακα... Αστα να πανε. Γενικα οπου παω να πιαστω στο τελος χανω το στηριγμα... Σαν να πνιγομαι στη θαλασσα και να περνανε βαρκες να με σωσουν που λεγονται οικογενεια, φιλιες, παρεες κ.λ.π. και εκει που πανε να με σηκωσουν απο τη θαλασσα με παρατουν παλι μεσα... Δεν μπορω να το εξηγησω! Παντως απογοητευομαι καθημερινα! Απλα το γραφω αυτο ως κατι extra για συμπληρωση του προηγουμενου. Οχι πως θα το διαβασει κανεις αλλα τελος παντων...