Οταν το παιδι φευγει απο το σπιτι,,,

[giorgos2008]

Κουραγιο φιλε μου,πιστευω η μικρη θα γυρισει αρκει να της ζητησετε συγνωμη ειλικρινα κ απο εδω κ περα να της εκφραζετε διαφορετικα την δυσαρεσκεια σας για οτι κανει κ δεν συμφωνειτε για να την κρατησετε,κ οι μεγαλοι πρεπει να ζητουν συγνωμη καποτε,ειναι κ το θεμα οτι δεν θα τα βγαλει περα οικονομικα μονη της κ οταν ηρεμησει θα επιστρεψει ομως πρεπει να δουλεψετε την σχεση σας για να παει καλυτερα για το μελλον μην προκυψει παρομοιο θεμα η βια δεν ειναι λυση,μην την κακομαθετε ομως βρειτε την χρυση τομη!

Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια.και βεβαια της εχω ζητησει συγνωμη,αλλοιμονο.εξ αλλου εγω ειμαι η αφορμη που εφυγε.και παλι θα της ξαναζητησω.ειμαστε διατεθειμενοι-ειλικρινα-να κανουμε επαναπροσδιορισμο της σχεσης μας μεσα στην οικογενεια.Αυτο ειναι εκ των ουκ ανευ.

[giorgos2008]

παντως υποψιαζομαι οτι η κορη σου θα με συμπαθουσε πολυ με αυτα που λεω... αμα σου παρουσιασει κανενα γαμπρο σαν κ μενα να σε δω τι θα κανεις :D μου θυμιζεις το πατερα μου λιγο...

Αλεξανδρε,το κακο με μενα-συγκριτικα με την μαμα της-ηταν οτι ημουν πολυ χαλαρος.ποτε δεν της ειπα οχι.σε ολα ναι.αυτο μαλλον δεν ηταν καλο,,,θα δειξει απο εδω & περα.Κανουμε υπομονη.

[melissa]

Αν και απ'ότι φαίνεται έχετε αργήσει πάρα πολύ να το κάνετε ήρθε η ώρα σαν γονείς να θέσετε όρια. Όρια που να βγάζουν νόημα για ένα κορίτσι 21 χρονών και να βασίζονται στο διάλογο. Νομίζω πως εκεί οδηγηθήκατε γιατί όπως είπες και εσύ η μαμά της ήταν ο μπαμπούλας και εσύ αυτός που έκανε όλα τα χατήρια. Έτσι η κόρη σου δεν μπορούσε να ξέρει μέχρι που της επιτρέπεις εσύ σαν πατέρας να πάει. Τη μαμά της τη θεωρούσε γραφική γιατί πολύ πιθανό να ζητούσε παράλογα πράγματα και να της μιλούσε σαν παιδάκι. Δεν είναι όμως. Και επειδή είχε αυτή την αντιμετώπιση έγινε το μπαμ από σένα κάποια στιγμή και της έδειξες τα όριά σου με τον πιο λάθος τρόπο.

Για μένα ούτε η λύση είναι να αρχίσεις τις συγνώμες μόνο και όταν γυρίσει πάλι από την αρχή (εννοώ καβγάδες με τη μάνα της, προς θεού όχι ξύλο). Πρέπει και οι δύο πλευρές να επαναπροσδιορίσετε τα όρια της σχέσης σας. Το να ζητάτε πχ σαν γονείς να ξέρετε που είναι όταν βγαίνει και με ποιον δεν είναι κάτι παράλογο. Θα είμαι με την φίλη μου τη Μαρία, ώστε να ξέρετε κι εσείς αν συμβεί πχ κάτι με ποιον να επικοινωνήσετε. Ούτε έλεγχο, ούτε ανάκριση.

Από την άλλη το να της λέτε ξερά δεν θα βγεις πάλι χωρίς λόγο και αιτία (από τη στιγμή που είναι και καλοκαίρι και δεν έχει υποχρεώσεις) είναι υπερβολή για μένα. Καλύτερα θα ήταν να ακολουθήσετε μια πιο φιλική προσέγγιση. Η κόρη σας είναι παιδί σας αλλά είναι και ενήλικη. Πρέπει να παίρνει εκείνη κάποιες αποφάσεις για τον εαυτό της. Δεν ξέρω αν το πράγμα έχει ξεφύγει και όντως δεν μαζεύεται αλλά το να πάει για ένα καφέ και μετά για ένα ποτό, ξερω γω εμένα δεν μου φαίνεται υπερβολικό. Αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι σωστή στις υποχρεώσεις της δλδ σχολή ή με ό,τι άλλο ασχολείται. Προσεγγίστε την σαν να μην είναι παιδί, πείτε της μια φορά εγώ σε εμπιστεύομαι ότι δεν θα μπλέξεις και αν θέλεις να βγεις σήμερα μέχρι αργά κάντο αλλά επίσης εμπιστεύομαι ότι τηρείς αυτά που πρέπε να κάνεις. Δώστε της να καταλάβει ότι έχει κι αυτή ευθύνη των πράξεών της, ότι δεν υπάρχει ένας μπαμπούλας να της λέει μη πάντα χωρίς λόγο και αιτία.

Το σημαντικότερο, μιλήστε ειλικρινά και ειδικά εσύ που από το σημείο που δεν έλεγες τίποτα έφτασες να χειροδικήσεις και τώρα είσαι έτοιμος να δεχτείς τα πάντα αρκεί να έρθει η κόρη σας πίσω στο σπίτι. Προφανώς και έχει προτεραιότητα αυτό αλλά μην ξεχνάς ότι είστε και γονείς και πρέπει να της εξηγήσετε τι σας ενοχλεί στην συμπεριφορά, να κάνετε ΔΙΑΛΟΓΟ και να βρείτε πως θα ισορροπήσετε τα δικά της θέλω και τις υποχρεώσεις από το να ζει στο σπίτι σας. Πχ θα μπορούσε η γυναίκα σου να της πει ότι έχεις κάθε δικαίωμα να βγεις αφού πρώτα με βοηθήσεις στις δουλειές του σπιτιού. Εφόσον ζει σπίτι σας πρέπει κι εκείνη να βάλει λίγο νερό στο κρασί της στο πώς θα συμπεριφέρεται και στο κατά πόσο θα είναι μπάτε σκύλοι αλέστε κλπ κλπ.

Δεν ξέρω αν βοήθησα με αυτά που είπα, δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς την κατάσταση, πόση έκταση έχουν πάρει πχ οι έξοδοι της κόρης σου αλλά και να μου έλεγες ο καθένας έχει διαφορετικά όρια. Δεν είναι το θέμα να σου πω εγώ αν σε βρίσκω υπερβολικό ή βρίσκω την κόρη σου υπερβολική, το θέμα είναι να μιλήσετε μεταξύ σας και να βρείτε τα μεταξύ σας όρια.

[zerox]

Δυσκολεύομαι πολύ να απαντήσω ήρεμα και με σεβασμό στο συγκεκριμένο θέμα, διότι απεχθάνομαι τις χειριστικές συμπεριφορές οποιουδήποτε είδους. Απεχθάνομαι επίσης τους ανθρώπους που δημιουργούν θύματα των παθολογικών συμπεριφορών τους, επειδή τυχαίνει να βρίσκονται γύρω τους και κάποια πιο ευάλωτα ως προς αυτούς άτομα, όπως τα παιδιά τους ας πούμε. Ξεκαθαρίζω πως σε αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή ως θύτη και το παιδί σου ως θύμα και απαντώ κυρίως λόγω του ενδιαφέροντός μου ως προς το δεύτερο.

Πρώτο σχόλιο: Έχεις διαλέξει λάθος κατηγορία για το θέμα σου. Στην «Εφηβεία» κατατάσσονται θέματα που , όπως υποδεικνύεται, αφορούν σε: εφηβική ηλικία (κρίση ταυτότητας, παραβατική συμπεριφορά, τιμωρία, σχολικά θέματα, σχέσεις με γονείς και συνομιλήκους, διαταραχές της εφηβείας.) Δεν ανήκεις ούτε εσύ, όπως ούτε και η κόρη σου στην ηλικία 12-18, επομένως βρίσκεσαι εκτός θέματος.

Αντιπαρέρχομαι το παραπάνω άτοπο, προκειμένου να συνεχίσω σε ένα δεύτερο σχόλιο, αμφιβόλου-πλέον-χρηστικής αξίας:

Από τον τρόπο που γράφεις συμπεραίνω πως βλέπεις την κόρη σου ως «παιδί». Εγκλωβισμένος σε αυτήν την εικόνα, αδυνατείς να συνειδητοποιήσεις ότι ως ενήλικας, η κοπέλα δεν έχει καμία ανάγκη κηδεμονίας και μάλιστα σε καθημερινές αποφάσεις όπως το που θα πάει, μέχρι ποια ώρα, ποιον θα συναντήσει, τι θα κάνει, τι ρίσκο θα επιλέξει να πάρει και γιατί. Πρόκειται για έναν ενήλικα που υποτίθεται πως είναι σε θέση να αξιολογεί τα δεδομένα γύρω του και να επιλέγει τη δράση του. Κατά τη γνώμη μου, η επιλογή της να φύγει από το σπίτι ήταν απολύτως φυσιολογική και υγιής, μιας και εξέφρασε άμεσα την αγανάκτησή της στην παθολογική σου συμπεριφορά (το να προσπαθείς να κηδεμονεύσεις ενήλικα- και επειδή εκείνος δεν το δέχεται αβίαστα, εσύ να προσπαθείς να του το επιβάλλεις ακόμα κ με τη βία, λεκτική ή μη). Η κοπέλα σου έδειξε ότι ξέρει να προστατεύει τον εαυτό της και ως πατέρας θα έπρεπε να χαίρεσαι αυτή τη στιγμή και να τη συγχαρείς κιόλας για τη δυναμική της συμπεριφορά.
Αν εσύ τώρα θεωρείς πως ψυχολογικώς δεν έχει ενηλικιωθεί, αλλά περνά αυτή τη στιγμή την εφηβεία της, τότε εάν όντως έχεις δίκιο (γιατί αμφιβάλλω πάρα πολύ για την κρίση σου και μετά από αυτά οφείλεις να αμφιβάλλεις και εσύ εάν θέλεις να λέγεσαι πατέρας), τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Αυτό σημαίνει πως και οι δυο σας ως γονείς λειτουργήσατε ανασταλτικά ως προς την ωρίμανση του παιδιού σας και επιμένατε να εθελοτυφλείτε ως προς τις ευθύνες σας.

Αν λοιπόν τα πράγματα είναι έτσι και δεν πρόκειται για ακόμα ένα άτοπο επιχείρημα, τότε θα έπρεπε να επισκεφτείτε έναν ψυχολόγο και να του πείτε πως έχετε να κάνετε με έναν ενήλικα, τον οποίο κρατάτε με το ζόρι σε εφηβικό στάδιο, εμποδίζοντάς τον να αποκτήσει εμπειρίες και να ωριμάσει, διότι αδυνατείτε να διαχειριστείτε την ωρίμανσή του. Ρωτήστε τον ψυχολόγο με ποιο τρόπο μπορείτε να σταματήσετε να κάνετε αυτό το τόσο σοβαρό κακό στο παιδί σας και στον εαυτό σας.


Υ.Γ Μελέτησε λίγο την έννοια της «καθοδήγησης» και την έννοια «χειραγώγησης». Βρες μόνος σου τις διαφορές. Η κόρη σου τις εντόπισε πολύ εύκολα από ένστικτο, ως παιδί σου και αμύνθηκε φεύγοντας. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ΔΕΝ είσαι κόκκινο πανί για εκείνη. Δε σου επιτίθεται. Όσο εθελοτυφλείς, το μόνο πανί που μπορείς να είσαι για εκείνη, είναι το ξεθωριασμένο. (Για εμένα όμως, είσαι απλώς το μ**νοπανο - συγγνώμη θόλωσα)

[Αλαφροίσκιωτος]

^Τhat escalated quickly :eek:

[giorgos2008]

Δυσκολεύομαι πολύ να απαντήσω ήρεμα και με σεβασμό στο συγκεκριμένο θέμα, διότι απεχθάνομαι τις χειριστικές συμπεριφορές οποιουδήποτε είδους. Απεχθάνομαι επίσης τους ανθρώπους που δημιουργούν θύματα των παθολογικών συμπεριφορών τους, επειδή τυχαίνει να βρίσκονται γύρω τους και κάποια πιο ευάλωτα ως προς αυτούς άτομα, όπως τα παιδιά τους ας πούμε. Ξεκαθαρίζω πως σε αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή ως θύτη και το παιδί σου ως θύμα και απαντώ κυρίως λόγω του ενδιαφέροντός μου ως προς το δεύτερο.

Πρώτο σχόλιο: Έχεις διαλέξει λάθος κατηγορία για το θέμα σου. Στην «Εφηβεία» κατατάσσονται θέματα που , όπως υποδεικνύεται, αφορούν σε: εφηβική ηλικία (κρίση ταυτότητας, παραβατική συμπεριφορά, τιμωρία, σχολικά θέματα, σχέσεις με γονείς και συνομιλήκους, διαταραχές της εφηβείας.) Δεν ανήκεις ούτε εσύ, όπως ούτε και η κόρη σου στην ηλικία 12-18, επομένως βρίσκεσαι εκτός θέματος.

Αντιπαρέρχομαι το παραπάνω άτοπο, προκειμένου να συνεχίσω σε ένα δεύτερο σχόλιο, αμφιβόλου-πλέον-χρηστικής αξίας:

Από τον τρόπο που γράφεις συμπεραίνω πως βλέπεις την κόρη σου ως «παιδί». Εγκλωβισμένος σε αυτήν την εικόνα, αδυνατείς να συνειδητοποιήσεις ότι ως ενήλικας, η κοπέλα δεν έχει καμία ανάγκη κηδεμονίας και μάλιστα σε καθημερινές αποφάσεις όπως το που θα πάει, μέχρι ποια ώρα, ποιον θα συναντήσει, τι θα κάνει, τι ρίσκο θα επιλέξει να πάρει και γιατί. Πρόκειται για έναν ενήλικα που υποτίθεται πως είναι σε θέση να αξιολογεί τα δεδομένα γύρω του και να επιλέγει τη δράση του. Κατά τη γνώμη μου, η επιλογή της να φύγει από το σπίτι ήταν απολύτως φυσιολογική και υγιής, μιας και εξέφρασε άμεσα την αγανάκτησή της στην παθολογική σου συμπεριφορά (το να προσπαθείς να κηδεμονεύσεις ενήλικα- και επειδή εκείνος δεν το δέχεται αβίαστα, εσύ να προσπαθείς να του το επιβάλλεις ακόμα κ με τη βία, λεκτική ή μη). Η κοπέλα σου έδειξε ότι ξέρει να προστατεύει τον εαυτό της και ως πατέρας θα έπρεπε να χαίρεσαι αυτή τη στιγμή και να τη συγχαρείς κιόλας για τη δυναμική της συμπεριφορά.
Αν εσύ τώρα θεωρείς πως ψυχολογικώς δεν έχει ενηλικιωθεί, αλλά περνά αυτή τη στιγμή την εφηβεία της, τότε εάν όντως έχεις δίκιο (γιατί αμφιβάλλω πάρα πολύ για την κρίση σου και μετά από αυτά οφείλεις να αμφιβάλλεις και εσύ εάν θέλεις να λέγεσαι πατέρας), τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Αυτό σημαίνει πως και οι δυο σας ως γονείς λειτουργήσατε ανασταλτικά ως προς την ωρίμανση του παιδιού σας και επιμένατε να εθελοτυφλείτε ως προς τις ευθύνες σας.

Αν λοιπόν τα πράγματα είναι έτσι και δεν πρόκειται για ακόμα ένα άτοπο επιχείρημα, τότε θα έπρεπε να επισκεφτείτε έναν ψυχολόγο και να του πείτε πως έχετε να κάνετε με έναν ενήλικα, τον οποίο κρατάτε με το ζόρι σε εφηβικό στάδιο, εμποδίζοντάς τον να αποκτήσει εμπειρίες και να ωριμάσει, διότι αδυνατείτε να διαχειριστείτε την ωρίμανσή του. Ρωτήστε τον ψυχολόγο με ποιο τρόπο μπορείτε να σταματήσετε να κάνετε αυτό το τόσο σοβαρό κακό στο παιδί σας και στον εαυτό σας.


Υ.Γ Μελέτησε λίγο την έννοια της «καθοδήγησης» και την έννοια «χειραγώγησης». Βρες μόνος σου τις διαφορές. Η κόρη σου τις εντόπισε πολύ εύκολα από ένστικτο, ως παιδί σου και αμύνθηκε φεύγοντας. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ΔΕΝ είσαι κόκκινο πανί για εκείνη. Δε σου επιτίθεται. Όσο εθελοτυφλείς, το μόνο πανί που μπορείς να είσαι για εκείνη, είναι το ξεθωριασμένο. (Για εμένα όμως, είσαι απλώς το μ**νοπανο - συγγνώμη θόλωσα)

Η τελευταια σου λεξη [μ**νοπανο] περα του οτι ειναι χυδαια,προφανως & σε χαρακτηριζει.Μαλλον με τις παρεες σου την χρησημοποιεις σαν την λεξη μ*****ς,που λεγεται κατα κορον.Αγαπητε φιλε-η,δεν συνηθιζω να την λεω ποτε αυτη την λεξη.Υπαρχουν αλλες λεξεις ποιο ευγενικες που θα μπορουσες να γραψεις.δεν πειραζει.Σε ευχαριστω,παντως,για τον κοπο που εκανες να μου γραψεις.δεν θελω απαντηση σου.καλο καλοκαιρι να εχεις.

[giorgos2008]

Αν και απ'ότι φαίνεται έχετε αργήσει πάρα πολύ να το κάνετε ήρθε η ώρα σαν γονείς να θέσετε όρια. Όρια που να βγάζουν νόημα για ένα κορίτσι 21 χρονών και να βασίζονται στο διάλογο. Νομίζω πως εκεί οδηγηθήκατε γιατί όπως είπες και εσύ η μαμά της ήταν ο μπαμπούλας και εσύ αυτός που έκανε όλα τα χατήρια. Έτσι η κόρη σου δεν μπορούσε να ξέρει μέχρι που της επιτρέπεις εσύ σαν πατέρας να πάει. Τη μαμά της τη θεωρούσε γραφική γιατί πολύ πιθανό να ζητούσε παράλογα πράγματα και να της μιλούσε σαν παιδάκι. Δεν είναι όμως. Και επειδή είχε αυτή την αντιμετώπιση έγινε το μπαμ από σένα κάποια στιγμή και της έδειξες τα όριά σου με τον πιο λάθος τρόπο.

Για μένα ούτε η λύση είναι να αρχίσεις τις συγνώμες μόνο και όταν γυρίσει πάλι από την αρχή (εννοώ καβγάδες με τη μάνα της, προς θεού όχι ξύλο). Πρέπει και οι δύο πλευρές να επαναπροσδιορίσετε τα όρια της σχέσης σας. Το να ζητάτε πχ σαν γονείς να ξέρετε που είναι όταν βγαίνει και με ποιον δεν είναι κάτι παράλογο. Θα είμαι με την φίλη μου τη Μαρία, ώστε να ξέρετε κι εσείς αν συμβεί πχ κάτι με ποιον να επικοινωνήσετε. Ούτε έλεγχο, ούτε ανάκριση.

Από την άλλη το να της λέτε ξερά δεν θα βγεις πάλι χωρίς λόγο και αιτία (από τη στιγμή που είναι και καλοκαίρι και δεν έχει υποχρεώσεις) είναι υπερβολή για μένα. Καλύτερα θα ήταν να ακολουθήσετε μια πιο φιλική προσέγγιση. Η κόρη σας είναι παιδί σας αλλά είναι και ενήλικη. Πρέπει να παίρνει εκείνη κάποιες αποφάσεις για τον εαυτό της. Δεν ξέρω αν το πράγμα έχει ξεφύγει και όντως δεν μαζεύεται αλλά το να πάει για ένα καφέ και μετά για ένα ποτό, ξερω γω εμένα δεν μου φαίνεται υπερβολικό. Αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι σωστή στις υποχρεώσεις της δλδ σχολή ή με ό,τι άλλο ασχολείται. Προσεγγίστε την σαν να μην είναι παιδί, πείτε της μια φορά εγώ σε εμπιστεύομαι ότι δεν θα μπλέξεις και αν θέλεις να βγεις σήμερα μέχρι αργά κάντο αλλά επίσης εμπιστεύομαι ότι τηρείς αυτά που πρέπε να κάνεις. Δώστε της να καταλάβει ότι έχει κι αυτή ευθύνη των πράξεών της, ότι δεν υπάρχει ένας μπαμπούλας να της λέει μη πάντα χωρίς λόγο και αιτία.

Το σημαντικότερο, μιλήστε ειλικρινά και ειδικά εσύ που από το σημείο που δεν έλεγες τίποτα έφτασες να χειροδικήσεις και τώρα είσαι έτοιμος να δεχτείς τα πάντα αρκεί να έρθει η κόρη σας πίσω στο σπίτι. Προφανώς και έχει προτεραιότητα αυτό αλλά μην ξεχνάς ότι είστε και γονείς και πρέπει να της εξηγήσετε τι σας ενοχλεί στην συμπεριφορά, να κάνετε ΔΙΑΛΟΓΟ και να βρείτε πως θα ισορροπήσετε τα δικά της θέλω και τις υποχρεώσεις από το να ζει στο σπίτι σας. Πχ θα μπορούσε η γυναίκα σου να της πει ότι έχεις κάθε δικαίωμα να βγεις αφού πρώτα με βοηθήσεις στις δουλειές του σπιτιού. Εφόσον ζει σπίτι σας πρέπει κι εκείνη να βάλει λίγο νερό στο κρασί της στο πώς θα συμπεριφέρεται και στο κατά πόσο θα είναι μπάτε σκύλοι αλέστε κλπ κλπ.

Δεν ξέρω αν βοήθησα με αυτά που είπα, δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς την κατάσταση, πόση έκταση έχουν πάρει πχ οι έξοδοι της κόρης σου αλλά και να μου έλεγες ο καθένας έχει διαφορετικά όρια. Δεν είναι το θέμα να σου πω εγώ αν σε βρίσκω υπερβολικό ή βρίσκω την κόρη σου υπερβολική, το θέμα είναι να μιλήσετε μεταξύ σας και να βρείτε τα μεταξύ σας όρια.

melissa,κατ αρχην να σε ευχαριστησω για την πολυ καλη απαντηση σου.τι διαβασα πολλες φορες.εισαι μεσα στο προβλημα.ηδη εχει αρχισει η προσεγγιση της οικογενειας-και με την βοηθεια ψυχολογου-μαλλον θα υπαρξει αισιο τελος.Ηξερα,οτι θετοντας το προβλημα μου εδω,δεν θα ηταν ολες οι απαντησεις ευχαριστες.Ο καθενας εχει την αποψη του.Ομως,υπηρξαν & ακραιες απαντησεις[π.χ θα σου εκοβα τα χερια ή τα ποδια,εγραψε καποιος].Οι εμπειριες του καθενος ειναι διαφορετικες.Ο καθε ανθρωπος εχει και δυσκολες στιγμες & δεν φτανει εκει ετσι ξαφνικα. Ο δικαστης οταν δικαζει,ρωταει,για τον προτερον βιον.Δεν μπορει αν κατω απο ασχημες συνθηκες,φερθεις μια φορα στη ζωη ανεπιτρεπτα.Τελος παντων,σας ευχαριστω ολους.καλο καλοκαιρι να εχετε ολοι.

[zerox]

Στην απάντησή μου, χρησιμοποίησα μόνο μία «χυδαία» λέξη, για να περιγράψω κάτι άκρως χυδαίο, κατά την άποψή μου.

Ακόμα και αν δεχτώ πως προκύπτουν χαρακτηρισμοί από τις λέξεις που χρησιμοποίησα, τότε σε ενημερώνω πως στο παραπάνω κείμενο 300-400 λέξεων, με μαθηματική ακρίβεια, προκύπτω χυδαία σε ποσοστό 0,2%. Νομίζω πως τα πήγα πολύ καλά!

Να σε ενημερώσω, επίσης, πως τοποθέτησα πολύ προσεκτικά αυτή τη λέξη στο τέλος για να επαληθεύσω το εάν τα επιχειρήματά σου στερούνται λογικής, όπως ακριβώς υποψιαζόμουν.

Όσο για τις παρέες μου, σε πληροφορώ πως αντιμετωπίζουν φοβερά προβλήματα στην ενήλικη ζωή τους, λόγω οικογενειών που αδυνατούσαν να τους διαχειριστούν με κατανόηση και σωστή καθοδήγηση, όσο βρίσκονταν ακόμη στην παιδική και εφηβική τους ηλικία. Εξ ου και η υπερβολική μου ευαισθησία σε τέτοια θέματα.

Μετά την τελευταία σου απάντηση, σε διαβεβαιώνω πως θεωρώ μάταιη οποιαδήποτε κουβέντα μαζί σου. Θα απαντήσω, εδώ, μόνο εάν αναφερθείς πάλι σε εμένα.
Υ.Γ. Το καλοκαίρι είναι όμορφο, αλλά τα κουνούπια με ταλαιπωρούν αρκετά αυτήν την περίοδο μιας και δε μου πάει η καρδιά να τα αρχίσω στις μάπες, ίσως γιατί τα θεωρώ πιο ευάλωτα πλάσματα από εμένα. Δυσκολεύομαι να χειροδικήσω (μα τι κομψή και ευγενική λέξη!), ακόμα και στα κουνούπια.