Καλησπέρα κι από εμένα, έχει πάνω από χρόνο που αντιλήφθηκα την ύπαρξη του φόρουμ αλλά δεν έτυχε κάποια φορά να σκεφτώ να γίνω μέλος, πόσο μάλιστα να γράψω κιόλας. Η αιτία που το κάνω τώρα είναι γιατί διάβασα ένα πόστ ενός μέλους που έμοιαζε σαν να ήμουν εγώ πριν δυο, τρία χρόνια περίπου. Θα ορκιζόμουν ότι είμαι εγώ. Μέχρι και τις ίδιες εκφράσεις με εμένα χρησιμοποίησε στο συγκεκριμένο ποστ και ήθελα απλά να δώσω κουράγιο, τίποτα παραπάνω. Και μιας που ξεκίνησα ας πω και την ιστορία μου λοιπόν, έτσι για την ιστορία: )

Δεν κατάλαβα ποτέ πως ξεκίνησε, παλιότερα ήμουν τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, και εκείνη την περίοδο είχα μια ασθένεια όχι βαριά, θεραπεύσιμη, απλά κουραστική, ταυτοχρόνως δούλευα πολλές ώρες, το αγόρι μου δεν είχε δουλειά, και μερικές οικογενειακές χαζομαροβλακείες όπως θέλω να τις λέω μάλλον έφτιαξαν την συνταγή για να συμβούν τα παρακάτω...
Στην αρχή αντιλήφθηκα ότι είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου στην δουλειά και κουραζόμουν εύκολα, άλλες μέρες δεν ήθελα να πάω καν ( ενώ μέχρι τότε αγαπούσα την δουλειά μου) και ένιωθα να πνίγομαι, έσκαγα μέχρι να φύγω. Κάποια μέρα θυμάμαι την ώρα της δουλειάς και ενώ εξηγούσα σε συναδέλφους πως θα κάνουν κάτι, άρχισα να ζαλίζομαι, χρειάστηκε να ακουμπήσω στον τοίχο, να τους πω ότι δεν αισθάνομαι καλά και ότι θα τα πούμε την επόμενη μέρα γιατί μάλλον πρέπει να πάω στο σπίτι γιατί αρρώστησα.

Κάπως έτσι ξεκίνησε.
Άρχισα να νιώθω αδύναμη, ένιωθα σαν φτερό στον άνεμο, οι ήχοι ακούγονταν πολύ δυνατά και το φως και οι θερμοκρασίες, τα πάντα υπερβολικά.
Ζητούσα από τον φίλο μου να με πάει στην δουλειά για να έχω παρέα στον δρόμο και κάποιες φορές στηριζόμουν πάνω του.
Μια φορά είχα ξεκινήσει να πάω στην δουλειά και στον δρόμο ένιωσα την ανάσα μου να γίνεται πιο γρήγορη και πιο βαθιά, ένιωθα τα πόδια μου σαν από τσιμέντο, ότι αδειάζει το αίμα από μέσα μου, ότι θα πέσω κάτω στην μέση του δρόμου. Μπήκα σε ένα στενό και κάθισα στο πεζούλι, νόμιζα πραγματικά ότι εκεί θα μείνω στον τόπο και ότι κάποιος θα με δει κάποια στιγμή να με πάει στο νοσοκομείο.
Άλλη φορά πάλι στην δουλειά δεν μπορούσα να ακούσω τι μου έλεγαν από πονοκέφαλο, θα έσπαγε το κεφάλι μου έτσι κι άκουγα άλλη μια λέξη, τους παράτησα στην μέση και έφυγα.

Άλλη φορά στον δρόμο πηγαίνοντας για ψώνια αντίστοιχες καταστάσεις κλπ γνωστά σε όλους πιστεύω.

Δεν μπορούσα να πάω πουθενά, δεν μπορούσα να μιλήσω με κανέναν, δεν είχα υπομονή να συζητήσω καν, ένιωθα να βαριέμαι αφόρητα και πως ο άλλος καταλαβαίνει την βαρεμάρα μου και ερχόμουν σε δύσκολη θέση.. τα γνωστά συναισθήματα.

Εντέλει, με τα πολλά, γιατί πηγαίνω και δύσκολα σε γιατρούς ξεκίνησα μια βόλτα από διαφόρων ειδών γιατρούς, θα αναφέρω ενδεικτικά ενδοκρινολόγο, ωτορινολαρυγγολόγο, οφθαλμίατρο κλπ.. τελικά έφτασα και σε ψυχίατρο/νευρολόγο ο οποίος συνέστησε αρχικά κάποιες αξονικές εγκεφάλου και αυχένα και εντέλει αφού όλα ήταν καλά μου είπε πως είναι ψυχολογικό και θα μπορούσε να μου δώσει κάποια φάρμακα αλλά μου πρότεινε αρχικά να προσπαθήσω μήπως και χαλαρώσω και αν χειροτερέψει η κατάσταση να ξαναπάω.

Τέλος πάντων εντέλει έβαλα κάτω τον εαυτό μου και είπα ότι θα τον φτιάξω, δεν μπορεί να με χάλασα. Σιγά σιγά, με ένα βήμα την φορά, όχι κάτι υπερβολικό και χωρίς καθόλου πίεση άρχισα να κάνω πράγματα για εμένα, απλά πράγματα. Καταρχήν άρχισα να κοιμάμαι περισσότερο και να τρώω καλό πρωινό με χυμό, αυγουλάκια, χαζουλάκια, έφτιαχνα πράγματα για εμένα. Προσπαθούσα να βγαίνω μικρές βόλτες στην γειτονιά, αγόρασα παπούτσια για περπάτημα, όχι ότι τα χρειαζόμουν αλλά ήθελα να βάλω στον εαυτό μου την ιδέα του να βγαίνει μόνος του για περπάτημα, χωρίς βοήθεια, γιατί στην πραγματικότητα μπορεί να το κάνει, άσχετα αυτός τι νομίζει και όντως οι βόλτες ξεκίνησαν μικρές μικρές και κατέληξαν μεγάλες.

Ταυτόχρονα όταν το ένιωθα να έρχεται και να με περιτριγυρνάει προσπαθούσα να το εξευτελίσω, προσπαθούσα να με πείσω ότι αυτό το πράγμα δεν μπορεί να με σκοτώσει, πως ότι και να μου συμβεί το πολύ πολύ να λιποθυμήσω και να με συνεφέρουν ή να με πάνε νοσοκομείο, ούτε η πρώτη θα είμαι ούτε η τελευταία, και μαντέψτε δυο, τρία χρόνια τώρα δεν έχω πάθει το παραμικρό. Για αυτό λένε πως όλα στο μυαλό είναι.

Με όλη αυτήν την φροντίδα του εαυτού μου μια μέρα μέσα σε αυτό το διάστημα έκοψα και το κάπνισμα. Κάπνιζα κοντά δέκα χρόνια και μια ωραία μέρα ξύπνησα και είπα να μην καπνίσω εκείνη την μέρα και δεν ξανακάπνισα, πάει ένας χρόνος τώρα.
Δεν μου έχει φύγει εντελώς, δεν έχει εξαφανιστεί, ζω μαζί του, νιώθω να το κουβαλάω πότε στην πλάτη, πότε στο στέρνο και πότε στο κεφάλι μου επάνω αλλά δεν το βάζω κάτω, δεν το αφήνω. Ας με ρίξει και στο πάτωμα, θα ξανασηκωθώ. Δεν έχω πάθει ποτέ κάτι τόσο δυνατό όσο αυτά που είχα πάθει στην αρχή, καμιά μικρή ζάλη αραιά και πού όταν αγχώνομαι για κάτι αλλά ξέρω τι είναι και δεν της δίνω σημασία πια.

Αυτά είχα να πω, αγαπήστε τον εαυτό σας όπως είναι, δεν είστε οι μόνοι που έχετε τέτοια προβλήματα και δεν είναι κακό να τα έχετε, απλά ο εαυτός σας είναι που ζητά φροντίδα. Και φυσικά γράφω αυτό το κείμενο και για εμένα, γιατί χρειάζεται να μιλάμε και στον εαυτό μας συχνά.