Μοναχικός και Αντικοινωνικός ζητά ΒΟΉΘΕΙΑ

[bill_90]

Πάνω κάτω ναι τα έχω επίσης δεν πηγαίνω σε μέρη που ξέρω πως δεν γνωρίζω κανέναν εκεί πέρα

[stefamw]

Νιωθεις καλυτερα πχ οταν ειναι να πας σε καποιο αγνωστο μερος με καποιο δικο σου ανθρωπο ?

[Gamer85]

Κλασσίκη περίπτωση κι εσύ. Όλα αυτά ξεκινούν από την οικογένεια. Δε μεγάλωσες σε φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον και οι τεχνικές επικοινωνίας δεν αναπτύχθηκαν κατάλληλα. Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, αυτο συμβαίνει πραγματικά. Όταν ένα παιδί δε μεγαλώνει σε οικογενειακό περιβάλλον νορμάλ όπου υπάρχει αγάπη, επικοινωνία, κατανόηση και γενικότερα νορμάλ συμπεριφορά στο τέλος βγαίνουν τέτοια κολλήματα. Δεν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον ώστε το παιδί να νιώσει άνετα και να νιώθει ασφαλές να εκφράσει τα συναισθήματα του, τις ανάγκες του κλπ και έτσι αναπτύσει ελλιπείς τεχνίκες επικοινωνίας. Φρικάρεις να μιλήσεις σε άγνωστο λες. Το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό. Είμαι σίγουρος ότι όταν βρίσκεσαι σε μία τέτοια κατάσταση περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό σου όπως: Τι να του πω τώρα, Και γιατί να έχει όρεξη να με ακούσει, Για ποιο λόγο να δείξει ενδιαφέρον αφού δεν τον ξέρω, ίσως αν ανοίχτω και τον ρωτήσω πράγματα - ακόμα και απολύτως φυσιολογικά - για τον εαυτό του αυτός μπορεί να το πάρει στραβά, και γενικότερα έχεις ένα αίσθημα ενοχηκότητας ας το πούμε όταν πας να μιλήσεις σε άγνωστο. Αισθάνεσαι ότι δεν έχει την όρεξη σου ίσως, ότι δε θα πεις τίποτα ενδιαφέρον και ότι θα έισαι βάρος.

Αν αυτά που γράφω παραπάνω ισχύουν στη περίπτωση σου, τότε μη σκέφτεσαι πολύ. Αυτά όλα ειναι κολλήματα του μυαλού που δημιουργήθηκαν από τις εμπειρίες που βίωσες μεγαλώνοντας. ΜΕγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον με ανασφάλεια, χώρις εμπιστοσύνη και φόβο για το μέλλον το άτομο δημιούργει ένα μηχανισμό προστασίας που αυτος του λέει να κλειστεί στον εαυτό και να κράτησει απόσταση από τους άλλους, γι' αυτό το λόγο μεγαλώνοντας γίνεται αντικοινωνικό. Όλα αυτά είναι κολλήματα που δεν είναι πότε άργα να τα αποβάλλεις και δε είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Γιατί στην ούσια αυτό που δευσκολεύσαι να κάνεις είναι το απόλυτα φυσιολογικό που κάνει ο κόσμος γύρω σου. Γνωρίζεις κάποιον και τον ρώτας "Πώς σε λένε", "Από που είσαι", "Με τι ασχολείσαι?" κλπ. Αυτά είναι σίγουρα δύσκολα για σένα να τα πεις, αλλά όταν πάρεις το ρίσκο να το κάνεις θα δεις ότι είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και δε θα σε παρεξηγήσει κάνεις.

Προσπάθησε να το κάνεις στη καθημερινή σου ζωή. Με αργά και σταθερά βήματα κάθε μέρα. Δε θα δεις τον εαυτό σου να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά θα δεις σε μακροχρόνιο επίπεδο πόσο πιο άνετος θα αισθανθείς και πόσο πιο εύκολο είναι στη πραγματικότητα να κοινωνικοποιηθείς και να δημιουργήσεις σχέσεις.

Μπραβο! Πολύ σωστη απαντηση και τεκμηριωμενη. Θα ηθελα να προσθεσω ότι περαν της δουλειας που πρεπει να κανεις με τον εαυτο σου , απαραιτητο είναι και οι συνθηκες να είναι ευνοικες. Εννοω ότι εάν ο περίγυρος ενός αντικοινωνικου δεν εχει διαθεση να του δωσει τον απαραιτητο χρονο να εξελιχθεί και να αποκτησει περισσοτερη αυτόπεποιθηση και δεν είναι ανεκτικοι μαζι του μεχρι να παρει τα πανω του, τοτε με ολον αυτόν τον αρνητισμο θα του είναι πολύ πιο δυσκολο να ανοιχτει. Πρεπει πρωτα να νοιωσει αποδοχή από τους γυρω του, και μετα θα μπορεσει να βελτιώσει σιγα σιγα τις κοινωνικες του δεξιοτητες. Το λεω από πειρα !
JohnT αυτά που εγραψες για την κοινωνικοτητα που πηγαζει από την οικογενεια, από που τα διαβασες ή ποιος στο ειπε ? Γιατι γενικα με ενδιαφερει το θεμα και το ψαχνω.

[Diana1982]

Κλασσίκη περίπτωση κι εσύ. Όλα αυτά ξεκινούν από την οικογένεια. Δε μεγάλωσες σε φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον και οι τεχνικές επικοινωνίας δεν αναπτύχθηκαν κατάλληλα. Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, αυτο συμβαίνει πραγματικά. Όταν ένα παιδί δε μεγαλώνει σε οικογενειακό περιβάλλον νορμάλ όπου υπάρχει αγάπη, επικοινωνία, κατανόηση και γενικότερα νορμάλ συμπεριφορά στο τέλος βγαίνουν τέτοια κολλήματα. Δεν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον ώστε το παιδί να νιώσει άνετα και να νιώθει ασφαλές να εκφράσει τα συναισθήματα του, τις ανάγκες του κλπ και έτσι αναπτύσει ελλιπείς τεχνίκες επικοινωνίας. Φρικάρεις να μιλήσεις σε άγνωστο λες. Το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό. Είμαι σίγουρος ότι όταν βρίσκεσαι σε μία τέτοια κατάσταση περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό σου όπως: Τι να του πω τώρα, Και γιατί να έχει όρεξη να με ακούσει, Για ποιο λόγο να δείξει ενδιαφέρον αφού δεν τον ξέρω, ίσως αν ανοίχτω και τον ρωτήσω πράγματα - ακόμα και απολύτως φυσιολογικά - για τον εαυτό του αυτός μπορεί να το πάρει στραβά, και γενικότερα έχεις ένα αίσθημα ενοχηκότητας ας το πούμε όταν πας να μιλήσεις σε άγνωστο. Αισθάνεσαι ότι δεν έχει την όρεξη σου ίσως, ότι δε θα πεις τίποτα ενδιαφέρον και ότι θα έισαι βάρος.

Αν αυτά που γράφω παραπάνω ισχύουν στη περίπτωση σου, τότε μη σκέφτεσαι πολύ. Αυτά όλα ειναι κολλήματα του μυαλού που δημιουργήθηκαν από τις εμπειρίες που βίωσες μεγαλώνοντας. ΜΕγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον με ανασφάλεια, χώρις εμπιστοσύνη και φόβο για το μέλλον το άτομο δημιούργει ένα μηχανισμό προστασίας που αυτος του λέει να κλειστεί στον εαυτό και να κράτησει απόσταση από τους άλλους, γι' αυτό το λόγο μεγαλώνοντας γίνεται αντικοινωνικό. Όλα αυτά είναι κολλήματα που δεν είναι πότε άργα να τα αποβάλλεις και δε είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Γιατί στην ούσια αυτό που δευσκολεύσαι να κάνεις είναι το απόλυτα φυσιολογικό που κάνει ο κόσμος γύρω σου. Γνωρίζεις κάποιον και τον ρώτας "Πώς σε λένε", "Από που είσαι", "Με τι ασχολείσαι?" κλπ. Αυτά είναι σίγουρα δύσκολα για σένα να τα πεις, αλλά όταν πάρεις το ρίσκο να το κάνεις θα δεις ότι είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και δε θα σε παρεξηγήσει κάνεις.

Προσπάθησε να το κάνεις στη καθημερινή σου ζωή. Με αργά και σταθερά βήματα κάθε μέρα. Δε θα δεις τον εαυτό σου να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά θα δεις σε μακροχρόνιο επίπεδο πόσο πιο άνετος θα αισθανθείς και πόσο πιο εύκολο είναι στη πραγματικότητα να κοινωνικοποιηθείς και να δημιουργήσεις σχέσεις.

Noμίζω ότι συμφωνώ απόλυτα με αυτή την απάντηση φίλε μου.....
Δεν ήταν ότι καλύτερο η οικογένεια σου πράγματι.

Για μένα καλό θα ήταν να μην μιλάς ούτε και με τον πατέρα σου,αν γίνεται εκτός και αν έχεις κάποια οικονομική εξάρτηση.
Το θέμα μου δεν είναι να του κρατησεις μούτρα επειδή ήταν "απών" αλλά παίρνοντας ανάλογη στάση απέναντι σε αυτούς που δεν σου έχουν φερθεί καλά-δείχνεις στον εαυτό σου ότι αρχίζεις να τον εκτιμάς και να τον αγαπάς.

Ξεκίνα να παίρνεις θέση στην ζωή σου φίλε μου-δεν έχεις επικοινωνία στο σπίτι σου και αυτό σε κάνει αντικοινωνικό.
Αντίθετα προσπάθησε να επικοινωνήσεις με τους γνωστούς σου-μην σκέφτεαι τίποτα απλά πλησίασε ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις άνετα...και έτσι σιγά σιγά θα ξεκλειδώσεις μέρη του εαυτού σου που τα έχεις κρυμμένα.

Νιώσε ασφαλής και αγάπα τον εαυτό σου-δείξε και στους άλλους ότι αγαπάς τον εαυτό σου,ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται να κλαίγεσαι ή να θρηνείς!
Θα κάνεις όμως ένα τεράστιο βήμα για σένα.Θα αποδέχεσαι τον εαυτό σου και έτσι θα τον αγαπήσεις.!

[μυσπ]

Κουραγιο φιλε μου ισως εχεις κοινωνιοφοβια οπως κ εγω κ εκκατομυρια αλλοι ανθρωποι κ θελεις λιγους κ καλους ανθρωπους στην ζωη σου,Κ εγω θελω μονο το αγορι μου τις λιγες φιλες μου τους δικους μου κ πολυ λιγους αλλους ανθρωπους,Αυτο που μπορεις να κανεις ειναι να αρχισεις κ εσυ να παιρνεις πρωτοβουλιες για να βλεπεις τους φιλους σου οργανωσε συγκεντρωσεις σπιτι σου για φαγητο η ταινια η πηγαινετε σε μερη με λιγο κοσμο,Αυτο που θα βοηθησει περισσοτερο ειναι οταν βρεις κ την καταλληλη γυναικα για σενα να κανετε αργοτερα την οικογενεια σας,Μετα δεν προκεται να εισαι μονος,Προσπαθησε να κανεις γνωριμια μεσω κοινων φιλων η γνωστων η πες τους να σε βοηθησουν,Εισαι πολυ μικρος κ ο καιρος ειναι δικος σου να κανεις το καλυτερο!