Κάποιος που καταλαβαίνει
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 4 of 4
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2011
    Posts
    126

    Κάποιος που καταλαβαίνει

    Δεν είμαι σε κρίση κατάθλιψης (σε κατάθλιψη πιστεύω ότι θα είμαι πάντα, όπως τον διαβήτη δεν τον θεραπεύεις αλλά τον διαχειρίζεσαι, έτσι κι αυτό). Όμως αυτός ο τύπος, που δεν έχει υπάρξει ο ίδιος καταθλιπτικός, με έκανε να βάλω τα κλάματα... δεν ξέρω ακριβώς από τι, ανακούφιση ίσως...



    Βιαστική μετάφραση, για όσους δεν το έχουν πολύ από τα αγγλικά:

    Όλοι θέλουμε απελπισμένα να είμαστε χαρούμενοι. Αλλά η ευτυχία δεν είναι δεδομένη, πρέπει να την διεκδικήσουμε. Αν και θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο όπου η ευτυχία είναι κάτι απλό, σα να αγοράζεις ένα αναψυκτικό από το μηχάνημα, είναι πολύ πιο δύσκολη.
    Αντίθετα με ένα τεστ μαθηματικών, η κατάθλιψη δεν έχει "σωστές" απαντήσεις, όμως ξέρω πώς σε κάνει να νιώθεις. Δεν είναι απλά ότι δεν είσαι χαρούμενος... είναι σα να μην έχεις καν την δυνατότητα να νιώσεις χαρά. Κοιτάς όλα αυτά που θες πραγματικά να χαρείς, και απλά δεν μπορείς πια να νιώσεις ευχαρίστηση για αυτά. Άλλοτε δεν μπορείς να φας, άλλοτε δεν μπορείς να κοιμηθείς, και άλλοτε δεν μπορείς καν να κουνηθείς.
    Και μετά, οι φίλοι σου θυμώνουν γιατί δεν μπορείς να βγεις μαζί τους συχνά, ή δεν θες να απαντήσεις σε μηνύματα, ή απλά δεν μπορείς να συμμετέχεις σε κουβέντες, και ξαφνικά το πρόβλημα είσαι εσύ, τους χαλάς το κέφι. Και εσύ πραγματικά θέλεις! Θέλεις πραγματικά να πας στο μπαρ, θέλεις πραγματικά να βγεις έξω και να διασκεδάσεις, αλλά το σώμα σου δεν σου επιτρέπει... σα να υπάρχει κάτι μέσα σου που σε αναγκάζει να είσαι πεσμένος, και νιώθεις σα να είναι αυτό το φυσιολογικό και όλοι οι υπόλοιποι απλά δεν το καταλαβαίνουν. Δεν αγνοείς τους ανθρώπους επειδή δεν τους συμπαθείς, αλλά δεν θες να μπεις πάλι στις ίδιες συζητήσεις ξανά και ξανά:
    - Θες να βγούμε?
    - Όχι, δεν αισθάνομαι πολύ καλά
    - Γιατί, τι τρέχει, τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω?
    ...και αυτό είναι το πρόβλημα. Ούτε εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις. Δεν έχεις ιδέα τι θα σε έκανε να νιώσεις καλύτερα. Απλώς νιώθεις εγκλωβισμένος. Και αυτό που σίγουρα δεν βοηθάει, είναι που οι άλλοι προσπαθούν να σου υποδείξουν πώς να νιώσεις, ή που σου προτείνουν λύσεις που ξέρεις ότι δεν έχουν αποτέλεσμα. Και εκνευρίζονται, επειδή θέλουν να βοηθήσουν, αλλά δεν μπορούν... και οι λέξεις που σε κάνουν να νιώθεις έτσι, οι λέξεις που σε κάνουν να μισείς τον εαυτό σου για αυτό που είσαι, δυναμώνουν... και μέσα σε λίγες στιγμές, νιώθεις ότι πνίγεσαι, και ότι τα φώτα είναι υπερβολικά λαμπερά και υπάρχει υπερβολικό φως, και θες κάποιος να χαμηλώσει λίγο την ένταση.
    Αναρωτιέσαι τι συνέβη από την μία στιγμή στην άλλη, αλλά μερικές φορές δεν υπάρχει εξήγηση. Μπορεί να έχεις οτιδήποτε θέλησες ποτέ στη ζωή σου, και πάλι να νιώθεις ότι δεν έχεις τίποτα. Η κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις, δεν παίζει ρόλο πόσα έχεις ή δεν έχεις στην ζωή σου, μπορεί να σε βρει.
    Και τώρα χάσαμε τον Robin Williams. Δεν ξέρω αν αυτοκτόνησε όντως και αν η αιτία ήταν η κατάθλιψη, αλλά αν ισχύει, απλώς αποδεικνύει ότι ένας από τους πιο αστείους ανθρώπους στον κόσμο δεν μπόρεσε να νικήσει το τέρας που λέγεται κατάθλιψη. Δεν είναι αστείο. Ο μόνος λόγος που ξέρω πώς σε κάνει να νιώθεις είναι επειδή το έχω περάσει, έχω χάσει τον καλύτερό μου φίλο από αυτό, και εκείνον τον καιρό δεν είχα ιδέα πώς είναι. Τον ρωτούσα τι χρειαζόταν από εμένα, αλλά δεν ήξερε... και ναι, εκνευρίστηκα επειδή δεν μπορούσα να βοηθήσω έναν αγαπημένο μου άνθρωπο... κι όταν τελικά κατάλαβα, ήταν πολύ αργά.
    Αλλά αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να κάνω μία τελευταία συζήτηση μαζί του πριν πεθάνει, θα του έλεγα τα εξής: δεν μπορώ να κάνω θαύματα, και δεν μπορώ να σου υποσχεθώ πολλά. Δεν μπορώ να διώξω τις λέξεις, δεν μπορώ να σε κάνω να αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορώ να σου φτιάξω την όρεξη ώστε να τρως και δεν μπορώ ως δια μαγείας να σε κάνω να κοιμάσαι... δεν μπορώ να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να εξηγήσω τι συνέβη από την μία στιγμή στην άλλη. Ξέρω ότι το φως είναι πολύ δυνατό και δεν μπορώ να το χαμηλώσω, αλλά έχω ένα δωμάτιο που μπορούμε να πάμε να κρυφτούμε... ό,τι χρειάζεσαι από έξω, θα σου το φέρνω εγώ. Ξέρω ότι η φασαρία είναι πολύ δυνατή και δεν μπορώ να χαμηλώσω τον ήχο, όμως θα κλείσουμε τα παράθυρα. Μπορώ να περιμένω εδώ μαζί σου, μέχρι να νιώσεις έτοιμος. Μπορούμε να μιλάμε όλη την μέρα, ή μπορώ να κάθομαι εδώ σιωπηλά. Μπορώ να κάθομαι την άλλη άκρη του δωματίου, ή μπορώ να κάθομαι ακριβώς δίπλα σου. Μπορούμε να παίξουμε ή να ακούμε μουσική, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το πρόσωπό μου για να εξασκηθείς στο μακιγιάζ, ή αν θες να χτυπήσεις κάτι - όχι το πρόσωπό μου, μόλις μου έφτιαξες το μακιγιαζ! Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλεις. Αρκεί να ξέρεις ότι μόλις αφήσουμε αυτό το δωμάτιο και βγούμε έξω στον κόσμο, θα το κάνουμε μαζί. Δεν πάω πουθενά. [...] έφερα ταινίες, το λαπτοπ μου, βιντεοπαιχνίδια, μπορούμε να ασχοληθούμε, ή μπορούμε απλά να καθήσουμε και να μιλήσουμε. Δεν παίζει ρόλο τι θα κάνουμε. Αλλά όσο θα νιώθεις έτσι, θα είμαι εδώ, μέχρι να νιώσεις καλύτερα. Και όταν νιώσεις έτοιμος, θα βγούμε στον κόσμο μαζί. Οπότε πριν κάνεις οτιδήποτε, μίλα μου.
    [I][SIZE="1"]Well you're up so high, how can you save me when the dark comes here tonight to take me up my front walk and into bed, where it kisses my face and eats my head...[/SIZE][/I]

  2. #2
    Banned
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    6,851
    εμενα γιατι μου φαινεται καπως υποκριτικο αυτο ? θα καθοταν να λεει τετοια αν δε πεθαινε ο φιλος του ? και τωρα που τα λεει τα κανει οντως κι εχει τοση υπομονη ? και που τα κανει ομως αλλαζει κατι αν ο αλλος χρειαζεται φαρμακα για να νιωσει καλυτερα ? εχει καμια σημασια οταν το συνολο του κοσμου, και ειδικα στο ελλαδισταν, ειναι ζωαδια που το μονο που κοιταν ειναι η παρτη τους ?

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2011
    Posts
    126
    Quote Originally Posted by KENO View Post
    εμενα γιατι μου φαινεται καπως υποκριτικο αυτο ? θα καθοταν να λεει τετοια αν δε πεθαινε ο φιλος του ? και τωρα που τα λεει τα κανει οντως κι εχει τοση υπομονη ? και που τα κανει ομως αλλαζει κατι αν ο αλλος χρειαζεται φαρμακα για να νιωσει καλυτερα ? εχει καμια σημασια οταν το συνολο του κοσμου, και ειδικα στο ελλαδισταν, ειναι ζωαδια που το μονο που κοιταν ειναι η παρτη τους ?
    Το πιστεύω ότι τα λέει επειδή πέθανε ο φίλος του. Άλλωστε και ο ίδιος λέει πως όταν κατάλαβε τι έκανε λάθος, ήταν πια αργά.
    Μπορεί να μην έχει τόση υπομονή και να έχεις δίκιο - άλλωστε δεν είναι εύκολο για το περιβάλλον του καταθλιπτικού να τα κάνει όλα αυτά σε μόνιμη βάση, άνθρωποι είναι και αυτοί.
    Και μπορεί όντως να χρειάζεται ο άλλος φάρμακα για να γίνει καλύτερα, δεν αντιλέγω. Δεν νομίζω ότι αυτά που λέει τα προτείνει ως θεραπεία όμως. Εμένα αυτό που μου άρεσε είναι ότι δείχνει έστω σε θεωρητικό επίπεδο, να καταλαβαίνει ή να αποδέχεται μάλλον καλύτερα τι έχει ανάγκη ο καταθλιπτικός. Δεν ξέρω αν και άλλοι νιώθουν το ίδιο, αλλά σε περιόδους πηχτής μαυρίλας είναι το χειρότερό μου το να βλέπω ότι δεν καταλαβαίνουν, δεν με πιστεύουν, δεν θέλουν να ασχοληθούν, κάνουν ότι δεν υπάρχει το πρόβλημα - ήταν πολύ μεγάλα θέματα αυτά, για εμένα έστω. Θα μου ήταν πολύ σημαντικό τότε να νιώσω ότι κάποιος αποδέχεται τα παράλογα κλεισίματά μου και όλα αυτά που πέρναγα και ότι ήταν εκεί για εμένα... ακόμα κι αν δεν τα κατάφερνε καλά πάντα ή αν έκανε λάθη. Βασικά το να νιώσω ότι κάποιος νοιάζεται αρκετά που προσπαθεί έστω - γιατί δεν υπήρχε άτομο στον κόσμο που μισούσα περισσότερο από τον εαυτό μου, και ένιωθα ότι οι δικοί μου άνθρωποι με αγαπάνε από υποχρέωση, αλλά δεν μπορεί, σίγουρα σκέφτονται ότι θα ήταν πολύ καλύτερα χωρίς εμένα. Άσε που δεν μπορούν με τίποτα να με καταλάβουν γιατί εγώ είμαι εκτροπή της φύσης, χαλασμένος άνθρωπος από την κούνια. Τα καλά της κατάθλιψης, μεταξύ άλλων. Και όσο να βοηθάει το αλληλομοιριολόγισμα με άτομα που το περνάνε και εκείνοι, το να νιώσεις ότι κάποιος σε καταλαβαίνει λίγο και απ' έξω είναι μεγάλη υπόθεση... για εμένα έστω, μην το γενικεύω.

    Το ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι ζωάδια και παρτάκηδες που λες κι εσύ, δεν αλλάζει - το αποδέχεσαι, έτσι είναι, στα παπάκια σου το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, τις φωτεινές εξαιρέσεις ψάχνεις.
    [I][SIZE="1"]Well you're up so high, how can you save me when the dark comes here tonight to take me up my front walk and into bed, where it kisses my face and eats my head...[/SIZE][/I]

  4. #4
    Banned
    Join Date
    Nov 2010
    Posts
    6,851
    καθημερινο παραδειγμα του "κανουν οτι δεν υπαρχει το προβλημα" που εγραψες:

    Όσο η ζωή δυσκολεύει, οι ζωντανοί λιγοστεύουν. Μια μαρτυρία από το μετρό της Αθήνας.

    Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.

    Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο Σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.

    Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;

    Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας, για να αναπνεύσει.

    Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;

    Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου, περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘Είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα, αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε;

    Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει;

    Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.

    Σας ζητάει συγνώμη ρε.

    Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει.

    Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;

    Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.

    Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;

    Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.

    Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κ….έλληνες.

    Εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.

    Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.

    Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο. Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.

    Πηγή: http://www.lifo.gr/team/readersdigest/31383
    και μιλα μονο για μια κριση πανικου, οχι για καταθλιψη.

Similar Threads

  1. Καταλαβαινει κανενας τι τρεχει;;; :Ρ
    By onomaxrhsth in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 9
    Last Post: 25-02-2014, 13:30
  2. Πως καταλαβαίνει κανείς ήρθε η ώρα να επισκευτεί έναν ειδικό
    By dafiduck in forum Εμπειρίες Ψυχοθεραπείας - Ψυχολογική & Ψυχιατρική Υποστήριξη
    Replies: 11
    Last Post: 05-10-2011, 19:52
  3. γιατι δε με καταλαβαινει?
    By mary.a in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 3
    Last Post: 27-02-2011, 16:52
  4. ΑΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ!!!!!!!!
    By marinaxx in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 19
    Last Post: 18-01-2011, 21:38
  5. ΑΣ ΜΟΥ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ
    By Nora in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 2
    Last Post: 17-03-2009, 18:26

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •