Μόλις 18 και αισθάνομαι σαν να γέρασα

[unhappy]

Καλησπερα.
Ειχα ξαναγραψει στο παρελθον αρκετες φορες στο Forum Υποστηριξης της σελιδας με αλλο λογαριασμο. Τοτε ημουν ανηλικος μαθητης Λυκειου. Τωρα λοιπον αυτος ο μαθητης μεγαλωσε και απο την επαρχια πηγε φοιτητης στην Πατρα. Ανυπομονουσα πως και πως να φυγω και να ξεκινησω τη ζωη μου ανεξαρτητος και τα ειχα πλασει στο μυαλο μου ιδανικα (φιλους, παρεες, γελιο, δημιουργια, ερωτας, ομορφια, να εχω καλυτερη εξωτερικη εμφανιση, να μπω σε lgbt ομαδα γιατι παρεπιπτοντως ειμαι gay ατομο) και η πραγματικοτητα με γειωσε! Δεν ξερω γιατι! Ισως απο αυτο που αντικρυζω γυρω μου... Δεν ειναι αυτο που ονειρευτηκα! Γενικα ημουν λιγο μελαγχολικος σαν ανθρωπος απο μικρο παιδι λογω καταστασεων (οικονομικων, οικογενειακων κ.λ.π.) και ειχα περασει πολλα γενικα αλλα παντα βαθεια μεσα μου γεννιοταν μια ελπιδα, ενα ουρανιο τοξο μετα τη βροχη πως να το πω! Τωρα πλεον εχω χασει καθε ελπιδα. Δεν φροντιζω τον εαυτο μου! Το μονο που με ενδιαφερει ειναι το φαι και το τσιγαρο. Με τη σχολη μου δεν ασχολουμαι και δεν πολυπαταω, παω μονο στα εργαστηρια με το ζορι για να μην παρω απουσια. Σε γενικες γραμμες μες στη βδομαδα βγαινω λιγες φορες αλλα οχι απο επιθυμια αλλα με το ζορι επειδη φοβαμαι να πω οχι στους αλλους για ανοητους λογους επειδη φοβαμαι την απορριψη... ε και οταν βγαινω ξεχνιεμαι κ περναω καλουτσικα αλλα τον υπολοιπο καιρο βουλιαζω στη μοναξια τρωγοντας σαν γουρουνι, καπνιζοντας και βλεποντας τηλεοραση ή καθισμενος στον υπολογιστη! Εχω χασει καθε ενδιαφερον να ζησω τη ζωη μου δημιουργικα οπως παντα την ονειρευομουν, εχω χασει καθε ενδιαφερον να περιποιηθω τον εαυτο μου, εχω χασει (απιστευτο για μενα!) ακομα και το ενδιαφερον να βρω συντροφο (που καποτε ηταν στοχος ζωης για μενα!). Με λιγα λογια οι πολλες απογοητευσεις που ελαβα λογω του οτι δεν μπορω να κανω φιλους (εχω μια ταση να μη μπορω να προσεγγιζω κοσμο και να απομακρυνομαι και συχνα να γινομαι στοχος που με ειρωνευονται και δεν με παιρνουν στα σοβαρα), οι χυλοπιτες που τρωω απο το αντρικο φυλο και διαφορα αλλα ωραια πραγματακια (:P) με εχουν οδηγησει στο να παψω να αγαπαω τον εαυτο μου, να χασω την ορεξη μου να ζησω, να ειμαι καταθλιπτικος και μιζερος! Μα ειναι λογικο αυτο; Ειμαι 18 χρονων φοιτητης, θεωρητικα στα καλυτερα μου χρονια και αισθανομαι σαν ηλικιωμενος. Πλεον δεν γελαω ευκολα και με την καρδια μου, γελαω με προσπαθεια, δεν εχω τη χαρα και ανεμελια της νιοτης, δεν με ενθουσιαζει πλεον τιποτα!

Ασε που απο την αλλη ειμαι φοβιτσιαρης, παντα αισθανομουν κατωτερος στους αλλους και παντα εξαρτιομουν απο τη γνωμη τους κ οτι εκανα το εκανα για τους αλλους και οχι για μενα! Π.χ. οταν βγαινω θελω να ντυνομαι καλα για τους αλλους οχι για μενα! Δεν εχω αυτοπεποιθηση, δεν αγαπαω το σωμα μου, δεν το φροντιζω, δεν το περιποιουμαι. Μου δοθηκε η ευκαιρια να γινει κατι με ενα πολυ καλο παιδι οχι τοσο εμφανισημο που ομως ενιωθα ασφαλεια μαζι του και παλι την παρατησα. Τον φιλαγα και δεν αισθανομουν τιποτα... λες και το εκανα με το ζορι! Και αν και μπηκα σε lgbt ομαδα και εκανα γνωριμιες και παλι δεν με ικανοποιει. Αισθανομαι γενικα μια αισθηση του ανικανοποιητου (συμπτωμα καταθλιψης κατ'εμε) και οτι δεν με εκφραζει τιποτα πλεον. Για να μη τα πολυλογω εχω χασει τη διαθεση να ζησω, να ερωτευτω, να δημιουργησω, εχω χασει τον ενθουσιασμο, το συναισθημα και τελικα το νοημα της ζωης.....

Συγνωμη για το μεγαλο μεγεθος του κειμενου και αν σας μπερδεψα απλα δεν εχω πολυ οργανωμενη σκεψη και γραφω συνειρμικα με τη σειρα που μου ερχονται στο μυαλο Σας ευχαριστω εκ των προτερων οσους θελησετε να βοηθησετε. Θα το εκτιμουσα πολυ. Γ.Κ.

[elis]

κατι πολυ λογικο για ενα παιδι τησ ηλικιασ σου
φιλικα ολα αυτα

[mama]

Καλησπερα.
Ειχα ξαναγραψει στο παρελθον αρκετες φορες στο Forum Υποστηριξης της σελιδας με αλλο λογαριασμο. Τοτε ημουν ανηλικος μαθητης Λυκειου. Τωρα λοιπον αυτος ο μαθητης μεγαλωσε και απο την επαρχια πηγε φοιτητης στην Πατρα. Ανυπομονουσα πως και πως να φυγω και να ξεκινησω τη ζωη μου ανεξαρτητος και τα ειχα πλασει στο μυαλο μου ιδανικα (φιλους, παρεες, γελιο, δημιουργια, ερωτας, ομορφια, να εχω καλυτερη εξωτερικη εμφανιση, να μπω σε lgbt ομαδα γιατι παρεπιπτοντως ειμαι gay ατομο) και η πραγματικοτητα με γειωσε! Δεν ξερω γιατι! Ισως απο αυτο που αντικρυζω γυρω μου... Δεν ειναι αυτο που ονειρευτηκα! Γενικα ημουν λιγο μελαγχολικος σαν ανθρωπος απο μικρο παιδι λογω καταστασεων (οικονομικων, οικογενειακων κ.λ.π.) και ειχα περασει πολλα γενικα αλλα παντα βαθεια μεσα μου γεννιοταν μια ελπιδα, ενα ουρανιο τοξο μετα τη βροχη πως να το πω! Τωρα πλεον εχω χασει καθε ελπιδα. Δεν φροντιζω τον εαυτο μου! Το μονο που με ενδιαφερει ειναι το φαι και το τσιγαρο. Με τη σχολη μου δεν ασχολουμαι και δεν πολυπαταω, παω μονο στα εργαστηρια με το ζορι για να μην παρω απουσια. Σε γενικες γραμμες μες στη βδομαδα βγαινω λιγες φορες αλλα οχι απο επιθυμια αλλα με το ζορι επειδη φοβαμαι να πω οχι στους αλλους για ανοητους λογους επειδη φοβαμαι την απορριψη... ε και οταν βγαινω ξεχνιεμαι κ περναω καλουτσικα αλλα τον υπολοιπο καιρο βουλιαζω στη μοναξια τρωγοντας σαν γουρουνι, καπνιζοντας και βλεποντας τηλεοραση ή καθισμενος στον υπολογιστη! Εχω χασει καθε ενδιαφερον να ζησω τη ζωη μου δημιουργικα οπως παντα την ονειρευομουν, εχω χασει καθε ενδιαφερον να περιποιηθω τον εαυτο μου, εχω χασει (απιστευτο για μενα!) ακομα και το ενδιαφερον να βρω συντροφο (που καποτε ηταν στοχος ζωης για μενα!). Με λιγα λογια οι πολλες απογοητευσεις που ελαβα λογω του οτι δεν μπορω να κανω φιλους (εχω μια ταση να μη μπορω να προσεγγιζω κοσμο και να απομακρυνομαι και συχνα να γινομαι στοχος που με ειρωνευονται και δεν με παιρνουν στα σοβαρα), οι χυλοπιτες που τρωω απο το αντρικο φυλο και διαφορα αλλα ωραια πραγματακια (:P) με εχουν οδηγησει στο να παψω να αγαπαω τον εαυτο μου, να χασω την ορεξη μου να ζησω, να ειμαι καταθλιπτικος και μιζερος! Μα ειναι λογικο αυτο; Ειμαι 18 χρονων φοιτητης, θεωρητικα στα καλυτερα μου χρονια και αισθανομαι σαν ηλικιωμενος. Πλεον δεν γελαω ευκολα και με την καρδια μου, γελαω με προσπαθεια, δεν εχω τη χαρα και ανεμελια της νιοτης, δεν με ενθουσιαζει πλεον τιποτα!

Ασε που απο την αλλη ειμαι φοβιτσιαρης, παντα αισθανομουν κατωτερος στους αλλους και παντα εξαρτιομουν απο τη γνωμη τους κ οτι εκανα το εκανα για τους αλλους και οχι για μενα! Π.χ. οταν βγαινω θελω να ντυνομαι καλα για τους αλλους οχι για μενα! Δεν εχω αυτοπεποιθηση, δεν αγαπαω το σωμα μου, δεν το φροντιζω, δεν το περιποιουμαι. Μου δοθηκε η ευκαιρια να γινει κατι με ενα πολυ καλο παιδι οχι τοσο εμφανισημο που ομως ενιωθα ασφαλεια μαζι του και παλι την παρατησα. Τον φιλαγα και δεν αισθανομουν τιποτα... λες και το εκανα με το ζορι! Και αν και μπηκα σε lgbt ομαδα και εκανα γνωριμιες και παλι δεν με ικανοποιει. Αισθανομαι γενικα μια αισθηση του ανικανοποιητου (συμπτωμα καταθλιψης κατ'εμε) και οτι δεν με εκφραζει τιποτα πλεον. Για να μη τα πολυλογω εχω χασει τη διαθεση να ζησω, να ερωτευτω, να δημιουργησω, εχω χασει τον ενθουσιασμο, το συναισθημα και τελικα το νοημα της ζωης.....

Συγνωμη για το μεγαλο μεγεθος του κειμενου και αν σας μπερδεψα απλα δεν εχω πολυ οργανωμενη σκεψη και γραφω συνειρμικα με τη σειρα που μου ερχονται στο μυαλο Σας ευχαριστω εκ των προτερων οσους θελησετε να βοηθησετε. Θα το εκτιμουσα πολυ. Γ.Κ.

είναι καταθλιπτική εικόνα σίγουρα... αν αντιμετώπιζες κάποιο αντικειμενικό πρόβλημα (χρόνια ανίατη ασθένεια, φτώχεια-ανεργία κλπ) θα ήταν αλλιώς... αν όμως τα πράγματα γενικά στη ζωή σου είναι νορμάλ αλλά εσύ δεν μπορείς να διαχειριστείς τίποτα τότε μπορεί και να είναι κατάθλιψη (ειδικά η απουσία ερωτικής επιθυμίας στην ηλικία σου, παραείναι)... το να "έχεις πρόβλημα με τον εαυτό σου" δεν είναι απλό πράγμα... τα παρακάτω όμως θα πρέπει να σου τα πει γιατρός (κανονικός, της ιατρικής)

[unhappy]

Ευχαριστω για την απαντηση. Ισως και να 'χεις δικιο!

[unhappy]

Καλησπερα! Ευχαριστω που ασχοληθηκες! ειναι πολυτιμο για μενα!! Ναι εχεις δικιο! Βασικα οχι κ εντελως νορμαλ. απλα ησυχα. Με τα χιλια ζορια σπουδαζω βασιζομενος στη γιαγια μου (με την οποια μεγαλωσα. δεν μεγαλωσα με τους γονεις μ λογω οτι ειχα αναπνευστικο κ καπνιζουν πολυ κ επειδη η μανα μου παιρνει χρονια κατι ψυχοφαρμακα. γενικα η ολη φαση στο σπιτι ειναι καπως αλλα σταθερη). Η γιαγια μ λοιπον με βοηθαει κ αντε λιγο κ ο πατερας μου. Τα οικονομικα μας παντα ηταν καπως δυσκολα.. Ναι αυτο φοβαμαι κ εγω οτι μπορει να ειναι καταθλιψη. Πηγαινα 2 χρονια σε ψυχολογο (μονο εγω κ η γιαγια μ το ξεραμε στην οικογενεια) κ με βοηθησε αρκετα. Εχω ομως να τη δω απο Απριλιο.. Τα Χριστουγεννα οταν επιστρεψω για 15ημερο στην πολη μ θα ηθελα να την επισκεφτω ξανα... Εσυ οταν λες γιατρος της ιατρικης τι εννοεις? με παραπεμπεις σε ψυχιατρο?

[66psy]

Μελος ολοι εχουμε τις απογοητευσεις μας..
και ποτε τα πραγματα δεν ειναι οπως τα ονειρευομαστε, αλλα οφειλουμε να προσαρμοζομαστε στην πραγματικοτητα...
μην απελπιζεσαι εισαι μολις 18!! εχεις ολη την ζωη μπροστα σου!!
και τι δηλαδη ειχες ονειρευτει και δεν το πετυχες?
στο lgbt γραφτηκες. παρεες και φιλους εχεις οπως λες..τι ακριβως δεν εγινε?
μηπως πρεπει να ψαξεις να βρεις ενα χομπυ? κατι εκτος σχολης? και στην σχολη δεν πατας επειδη δεν σου αρεσει ή απλως βαριεσαι?

[mama]

Καλησπερα! Ευχαριστω που ασχοληθηκες! ειναι πολυτιμο για μενα!! Ναι εχεις δικιο! Βασικα οχι κ εντελως νορμαλ. απλα ησυχα. Με τα χιλια ζορια σπουδαζω βασιζομενος στη γιαγια μου (με την οποια μεγαλωσα. δεν μεγαλωσα με τους γονεις μ λογω οτι ειχα αναπνευστικο κ καπνιζουν πολυ κ επειδη η μανα μου παιρνει χρονια κατι ψυχοφαρμακα. γενικα η ολη φαση στο σπιτι ειναι καπως αλλα σταθερη). Η γιαγια μ λοιπον με βοηθαει κ αντε λιγο κ ο πατερας μου. Τα οικονομικα μας παντα ηταν καπως δυσκολα.. Ναι αυτο φοβαμαι κ εγω οτι μπορει να ειναι καταθλιψη. Πηγαινα 2 χρονια σε ψυχολογο (μονο εγω κ η γιαγια μ το ξεραμε στην οικογενεια) κ με βοηθησε αρκετα. Εχω ομως να τη δω απο Απριλιο.. Τα Χριστουγεννα οταν επιστρεψω για 15ημερο στην πολη μ θα ηθελα να την επισκεφτω ξανα... Εσυ οταν λες γιατρος της ιατρικης τι εννοεις? με παραπεμπεις σε ψυχιατρο?

δεν σε παραπέμπω γιατί δεν είμαι ειδική... απλά σου λέω τη γνώμη μου: αν έχεις υπόνοιες οτι πάσχεις από κατάθλιψη πρέπει να σε δει γιατρός... φυσικά ψυχίατρος, τι? ορθοπεδικός?
ο ψυχολόγος που πήγαινες τόσον καιρό τι σου έλεγε με αυτή την εικόνα που του περιέγραφες?

[αλεξανδρος_77]

εκτος απο τους κανονες της ιατρικης φανταζομαι οτι δε σε απασχολησε ποτε τι ειναι το σκοτεινο προσωπο του καθε ανθρωπου. ειναι λιγο δυσνοητο οντος για να μη πω πολυ.

[mama]

εκτος απο τους κανονες της ιατρικης φανταζομαι οτι δε σε απασχολησε ποτε τι ειναι το σκοτεινο προσωπο του καθε ανθρωπου. ειναι λιγο δυσνοητο οντος για να μη πω πολυ.

είναι ένα θέμα Αλέξανδρε πόσο "φυσιολογικό" είναι ο κάθε άνθρωπος να έχει ένα πρόσωπο "φωτεινό" κι ένα "σκοτεινό" και πότε το ένα, πότε το άλλο, να παίρνουν το "πάνω χέρι"... νομίζω πως το ζητούμενο είναι ο κάθε άνθρωπος να έχει τελικά ένα- ενιαίο πρόσωπο (προσωπικότητα) γερά "χτισμένο", που να αντέχει...
και νομίζω επίσης ότι ακριβώς αυτό απασχολεί και την ιατρική...

[unhappy]

Ναι εχεις δικιο. Αυτο ειναι το ασχημο με εμενα οτι δυσκολευομαι να προσαρμοστω στην πραγματικοτητα... Νταξει το οτι εχω καποιες παρεες δεν σημαινει οτι με εκφραζουν κιολας κ στο lgbt δεν ειναι οπως τα περιμενα.. Το προβλημα με εμενα ειναι οτι τα περιμενω τα πραγματα λιγο ιδανικα (με καθοδηγει το συναισθημα) ενω η πραγματικοτητα ειναι λιγο πιο παρακμιακη απο αυτο που ονειρευτηκα! Δεν λεω οτι δεν ειναι ωραια απλα εγω αισθανομαι πολυ συχνα (και προσπαθω να το πολεμησω) ενα αισθημα του ανικανοποιητου. Και πλεον δεν ονειρευομαι οπως παλια. Δεν βλεπω μπροστα, δεν εχω ελπιδες για κατι καλυτερο.. Απλα ζω την καθημερινοτητα μου ανιωθος! Ναι εχεις δικιο για το χομπι! το σκεφτηκα κ εγω.. πηγαινα 2 χρονια πιανο στο Λυκειο αλλα στη Γ το σταματησα λογω Πανελληνιων κ λογω χρηματων. Θα ηθελα να το συνεχισω απλα δεν με ευνοουν τα οικονομικα μου στη σχολη πλεον παω πιο συχνα.. Δεν ξερω ρε συ αν με εκφραζει αλλα θα την υποστω!

[unhappy]

Ναι συμφωνω mama. Εγω προσωπικα δεν εχω γερα χτισμενη προσωπικοτητα.. Ενδομυχα αισθανομαι οτι καποιοι ανθρωποι ειναι ανωτεροι απο μενα μονο κ μονο απο εμφανιση ή επειδη εχουν θαρρος κ εγω αισθανομαι ενδομυχα παλι οτι μειονεκτω σε σχεση με καποιους. Αυτο το αισθημα κατωτεροτητας το ειχα απο παιδι λογω συγκυριων και με ειχε καταπλακωσει κ η βλακεια ειναι οτι πολλοι εκμεταλλευονται την αδυναμια του αλλου για να ανεβουν! Ειμαι φοβιτσιαρης και δειλος σε πολλα πραγματα, ειμαι ντροπαλος κ γενικα εξαρταμαι πολυ απο τη γνωμη του κοσμου αντι να τους γραφω ολους και να ειμαι δυναμικος!

[unhappy]

Φοβαμαι ψυχιατρο. Φοβαμαι οτι θα γινω σαν τη μανα μου που παιρνει ψυχοφαρμακα απο παλια. Λες και το εχω κληρονομησει ενα πραγμα κ δεν θελω. Η ψυχολογος με βοηθουσε με συζητηση κ ψυχοθεραπεια (υπνωτισμος κ.λ.π.) και με βοηθουσε να νιωθω καλα.. Θα ρωτησω την γνωμη της για ψυχιατρο αν και αυτη δεν θα το συνιστα πιστευω και θα θελει να με βοηθησει η ιδια παρα να παω στα φαρμακα μικρο παιδι! :P

[elis]

ανχαπι θα σου πω ενα μυστικο αλλα μην το πεισ παραεξω τη ζωη τη μαθαινεισ αμα τα καταφερνεισ σε ολα απο τα 18 στα 30 σου δλδ τι θα κανεισ;

[elis]

[unhappy]

elis εχεις δικιο! Απλα εγω εχω κουραστει να προσπαθω σε καποια θεματα. σε ευχαριστω για την απαντηση! ( btw πολυ ωραιο τραγουδιιι!!!!!!! )